เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 17 หน้า 2
พจน์มาซุ่มดูที่ร้านเห็นต้นข้าวเดินอารมณ์ดีจูงมือข้าวหอมมาเข้าร้านสปาในตอนเช้า ก็ขมวดคิ้ว
เขามาเฝ้าทุกวันจนเห็นชัดเจนว่า ต้นข้าวกับข้าวหอมจะมาและกลับพร้อมกันเสมอ และชอบเดินจูงมือมุ้งมิ้งกันตลอด จนเขาแทบจะอ๊วกแตก
“มันยังไงกัน ทำไมต้นข้าวดูสนิทกับยัยชะนีขนาดนั้น เดินจูงมือยังกับผู้ชายผู้หญิง”
เขาคิดระแวง
หรือมันเป็นสาเหตุที่ต้นข้าวหนีเขาตลอด 3 เดือนมานี้
พจน์จึงตัดสินใจหาข้อมูลเกี่ยวกับข้าวหอม
เขาตัดสินใจไปพบแกงค์กะเทยแสบ คนแรกที่ไปพบคือ ก๊อฟ เขานัดก๊อฟทานข้าวเที่ยงทำเป็นชวนคุยเรื่องธุระกิจ
“กลับมาจากอเมริกานานแล้วเหรอ”
“ได้ 3 เดือนแล้วล่ะ ตอนนี้จะเข้าไปดูกิจการอาหารแช่แข็งต่อจากพ่อ เลยจะปรึกษาเรื่องจดทะเบียนหน่อย”
ก๊อฟทำงานด้านที่ปรึกษาธุระกิจ
“บริษัทคุณก็ใหญ่โตนิ ไม่ได้มีทีมงานดูด้านนี้เหรอ”
ก๊อฟถามอย่างสงสัย
“พอดีผมแยกตัวมาเปิดโรงงานเล็กน่ะ เลยอยากรู้ต้องเตรียมเอกสารอะไรบ้าง อยากให้คุณช่วยเข้ามาดูหน่อย อาจจะทำแค่ SME มันมีข้อกำหนดอะไรบ้างที่จะเข้าโครงการ”
“ระดับคุณทำเนี่ยนะจะทำแค่ SME”
“ผมก็เพิ่งมาเริ่มต้น ก็อยากทำด้วยตัวเองก่อน”
ก๊อฟหรี่ตามอง เขาจะมาไม้ไหนกัน
“ผมต้องเตรียมอะไรบ้าง”
พจน์ทำทีเป็นจริงๆ จังๆ ทั้งที่จริงก็เป็นแค่ข้อข้างมาพบก๊อฟเท่านั้นเอง
“เอกสารที่ตั้งโรงงาน สินค้าที่ผลิต กำลังการผลิต กำลังคน ทุนจดทะเบียน และก็กลุ่มลูกค้า ลองเตรียมๆ มาก่อนก็แล้วกันเดี๋ยวจะช่วยดูให้”
ก๊อฟบอก
“ต้องทำระบบอะไรเพิ่มไหมครับ”
“ทำอาหาร ก็ลองศึกษาในกลุ่มธุระกิจอาการแช่แข็งดู เท่าที่เห็น ก็ทำพวก ISO, GMP อะไรพวกนี้แหล่ะ ฉันไม่รู้รายละเอียดมาก”
“ครับ เดี๋ยวยังไงเรื่องพวกนี้ไม่ยากหรอก คุณก๊อฟ มีลูกค้าเยอะไหม”
“เยอะสิ เดี๋ยวตอนบ่ายฉันต้องไปต่อที่สาทรอีกนะ”
พอดีมือถือก๊อฟดัง
“ขอรับโทรศัพย์หน่อยนะฮะ ฮัลโล....ว่าไงแม็ค”
“มึงยุไหน?”
“พอดีคุยงานกับลูกค้า อยู่แถวบางนานี่แหล่ะ มึงมีไร”
“กูว่าจะชวนมึงไปเปิดร้านอาหารเพื่อนน้อง ตอนทุ่มนึง”
“อ้อ ที่ไหนล่ะ”
“ทองหล่อ”
“มึงโทรหา อีนัต อีไพส์ อีอันยัง แล้วอีต้นกับข้าวล่ะ ชวนมันไปด้วย”
พจน์หูผึ่งทันทีพอก๊อฟเอ่ยถึงชื่อต้น
“เอ่อ เดี๋ยวกูจะโทรตามพวกมันอยู่ เอาข้าวไปน่าจะคุ้มว่ะ มันแดกเก่ง ฮ้าๆๆ”
“ฮ้าๆๆๆ เอ่อดี เผื่อชวนมันไปแดนส์ต่อ ให้มันล่อผู้ชายให้”
“เดี๋ยวไอ้ต้นก็โกรธเอานะ ดูมันหวงเมียมันอยู่นะ”
“ช่างหัวมันอีต้น กูไม่ยอมเหี่ยวตายหรอก มันหนีไปกินหอยได้ กูก็จะกินกล้วยต่อ”
“เด็กมึงมีเยอะแยะ มันจะโอดทำไม”
“เผื่อเจอเคนอีกไง ให้ไอ้ข้าวเป็นนกต่อให้ ฮ้าๆๆๆ”
ก๊อฟเผลอหัวเราะชอบใจกับความคิดตัวเอง
“เดี๋ยวระวังเหอะอีต้นมันระเบิดลงตัวใครตัวมัน”
“เออ เออ ไม่ต้องบอกมันรู้สิ”
ส่วนพจน์ก็เก็บอารมณ์รอฟังการสนทนาเงียบๆ
“เออ แค่นี้นะ กูติดลูกค้าอยู่”
“เออ บาย”
ก๊อฟวางโทรศัพย์แล้วหันมาคุยกับพจน์ต่อ
“เราถึงไหนแล้วฮะ”
“เรื่องเตรียมเอกสารครับ นี่ถ้ามีเวลาว่าจะพาไปดูโรงงานนะครับ นี่เย็นนี้ไม่ว่างแล้วเหรอครับ คนอื่นสบายดีเหรอครับ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”
เขาพยายามโยงมาถึงเรื่องที่สนใจ
“สบายกันดี เย็นนี้ก็เจอกันอีก”
“ผมอยากเจอทุกคน ขอไปด้วยคนได้ไหมครับ เดี๋ยวเป็นเจ้ามือเอง”
เขารีบอาสา
ก๊อฟตาเหลือก ไม่รู้จะปฏิเสธยังไงดี เรื่องยุ่งยากตามมาแน่นอน
เย็นนั้นตามเวลานัด เมื่อทุกคนมารวมตัวกันหน้าร้านอาหารที่แม็กปักหมุดที่อยู่ไว้ให้
ร้านอาหารสไตส์เกาหลีผสมอเมริกา ตกแต่งทั้งแบบเกาหลีผสมคาบอยดูแปลก แต่ก็มีความลงตัวกันไม่มากไม่น้อยเกินไป
“เดี๋ยวทุกคน กูมีเรื่องจะสารภาพ”
ก๊อฟบอกทุกคนหน้าจ๋อย
“มีอะไร”
“พอดีวันนี้กูไปคุยงานกับลูกค้าใหม่มา เขาอยากมากินข้าวเย็นด้วย”
“เออก็ได้นิ ผู้หญิงหรือผู้ชายวะ”
อันถาม
ก๊อฟมองหน้าต้นข้าว
“สวัสดีครับทุกคน ขอโทษที่มาช้า”
เสียงพจน์ดังมาจากข้างหลังแล้วเดินมาสมทบ
ทุกคนหันไปมองก็แปลกใจ ทั้งมองหน้ากัน งงงัน ต้นข้าวทำหน้าไม่ถูกเมื่อเจอถ่านไฟเก่า
ส่วนข้าวหอมดูเธอเฉยๆ
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
อันนี้เขาเรียกสอบไล่จิตใตค่ะ
ถ้าใจไม่นิ่งจริงมีลูกด้วยกันเดี๋ยวจะยุ่ง