Bloggang.com : หยุ่ยยุ้ย : บันทึกชีวิตของบอมเบย์ ... บทที่ 7 ชีวิตเด็กก้นครัว

บันทึกชีวิตของบอมเบย์ ... บทที่ 7 ชีวิตเด็กก้นครัว

cursor

การทำงานก้นครัวเป็นไปอย่างขมักเขม้น ลูกค้าเริ่มเข้าร้านตั้งแต่หัวค่ำ เพราะต่างก็ต้องจับจองโต๊ะ เพื่อลุ้นผลการแข่งขันฟุตบอลโลกแบบนัดต่อนัดในแต่ละค่ำคืน

ร้านซิกกี้ สปอร์ตผับ เป็นผับเล็กๆ ส่วนมากจะเปิดเพลงลูกกรุงและศิลปินที่ถูกเปิดเพลงบ่อยที่สุด คือ นิตยา บุญสูงเนิน

ที่นี่มีพนักงานหญิงล้วนประมาณ 10 คน คอยเทคแคร์ลูกค้าตามโต๊ะต่างๆแล้วแต่ลูกค้าจะเรียก ทุกคนเรียกได้ว่าวัยสามสิบยังแจ๋ว จนถึงสี่สิบก็มี แต่ละคนดูท่าทางใจดี หากจะมีไม่กี่รายที่ดูจะคอยอิจฉาเพื่อนร่วมงานอยู่ตลอดเวลา

“นี่น้อย เธออยู่ตรงนี้ ไม่ต้องไปยุ่งกับพวกพี่ยุหน้าร้านนะ เดี๋ยวจะเสียเด็กเอา พวกนี้มันชอบกินเด็ก”

พี่สา พนักงานต้อนรับในร้านวัย 42 เธอเป็นสาวเปรี้ยว แต่งหน้าจัด เสื้อและกางเกงยีนส์เอวสูงที่สวมใส่เข้ารูป เผยเรือนร่างที่ยังสวยงาม

“น้อยอาจจะยังไม่รู้นะ ว่าพวกสาวๆในร้านน่ะทำงานอะไร แต่เดี๋ยวอยู่ๆไปก็คงจะรู้เองแหละ แล้วนี่ล้างจานให้เร็วๆนะ ช่วงเที่ยงคืนจะเยอะหน่อยเพราะมีบอลเตะกัน ล้างเสร็จแล้วก็ถูพื้นห้องครัวให้สะอาดๆหน่อย สกปรกอย่างนี้ไม่ไหวนะ”

พี่สาสั่งงานทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ จากนั้นก็เดินสะบัดผมดัดลอนฟูออกจากห้องครัวไป

น้อยยิ้มรับคำสั่งอย่างงงๆ แล้วก้มหน้าก้มตาล้างจานต่อ

การทำงานในค่ำคืนแรกที่ผับแห่งนี้ อาจจะเป็นเรื่องที่ไม่หนักหนานัก หากแต่สิ่งแวดล้อมที่น้อยเจอในวันนี้ แตกต่างจากความเป็นอยู่ที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง

ความศิวิไลซ์ในตัวเมือง ดูแล้วท่าจะไม่สวยงามอย่างที่น้อยนึกฝันไว้ หากแต่นี่แหละคือสิ่งที่จะฝึกปรือให้เด็กชายคนนี้เติบโตอย่างรู้เท่าทันความเป็นไปของโลกกลมๆใบนี้

“น้อย พี่ยุช่วยล้างนะ”

พี่ยุ สาวสวยใจดี หน้าตาสะอาดสะอ้าน เผยยิ้มให้น้อยใจพองโตในความเมตตาที่มีให้

“ไม่เป็นไรครับพี่ยุ น้อยทำได้สบายอยู่แล้ว”

“เรานี่...ขยับไปเลย ... น้อยล้างสบู่ เดี๋ยวพี่ล้างน้ำสะอาด” พี่ยุพูดพลางเข้ามาประจำตำแหน่ง

“แล้วพี่ยุไม่มีบิลเคลียร์เหรอครับ”

“ไม่หรอก ช่วงนี้ลูกค้ายังกินเพลินๆอยู่ โน่น... บอลใกล้เลิกโน่น มีบิลเคลียร์เพียบ น้อยอย่าลืมช่วยพี่บ้างนะ”

น้อยยิ้มร่า ก่อนตอบออกไปอย่างไร้เดียงสา “ได้ครับพี่ยุ”

พี่ยุและน้อยช่วยกันล้างจานในครัว พลางคุยกันอย่างถูกคอ เห็นจะมีแต่พี่ยุนี่แหละที่คอยจะช่วยเหลือน้อยในทุกเรื่อง ไม่เพียงแต่พูดเท่านั้น แต่การกระทำทุกอย่างของพี่ยุ ทำให้น้อยมีกำลังใจที่จะสู้งานในผับเล็กๆแห่งนี้

ณ วิทยาลัยสารพัดช่างอุบลราชธานี

น้อยลงจากรถสองแถวสีแดงที่ผ่านหน้าร้าน โดยสารมาลงที่วิทยาลัยที่น้อยลงเรียนอยู่ นี่เป็นครั้งแรกหลังจากจบ ม.3 แล้วน้อยได้ใส่กางเกงนักศึกษาขายาวสีน้ำเงินและเสื้อแขนยาวสีขาว พร้อมกับรองเท้าหนังสีดำแสนสวย น้อยคงจะต้องมีอะไรตื่นเต้นอีกเยอะ นอกจากชุดนักศึกษาใหม่นี้อย่างแน่นอน น้อยรีบเดินไปที่ห้องเรียนวิชาพิมพ์ดีด ซึ่งต้องเรียนตั้งแต่เช้าถึงตอนเย็น

“วัชริน” อาจารย์ประจำชั้นเรียกน้อย ที่ตอนนี้นอนฟุบหลับปุ๋ยคาเครื่องพิมพ์ดีด

“วัชริน” เสียกเรียกดังขึ้นอีก จนน้อยสะดุ้งตื่น

“ครับ อาจารย์”

“นี่ไปทำอะไรมาเนี่ย มาหลับในห้องเรียนตั้งแต่คาบแรกเลยเหรอ”

“คือ ... ผม...”

“เอาล่ะ คงไปเที่ยวมาละซิ..เฮ้อ เด็กสมัยนี้เที่ยวตั้งแต่ยังเด็ก แล้วเธอทำงานที่ฉันสั่งเสร็จหรือยังล่ะ ถ้าเธอจะไม่ตั้งใจเรียน ก็ออกไปตอนนี้ก็ไม่สายนะ เพราะฉันก็ไม่อยากให้พ่อแม่เธอเสียเงินส่งแบบเปล่าประโยชน์”

อาจารย์ยุพิน ที่ใครๆ ต่างก็รู้ถึงความเคร่งครัดในการสอนแต่ละชั่วโมงของเธอ พูดกับน้อย ลูกศิษย์ที่แอบหลับในชั่วโมงเรียน ก่อนสะบัดหน้าเดินออกจากห้องไป ด้วยอารมณ์ที่ บ่ จอยซักเท่าไหร่

น้อยลุกขึ้นมาพิมพ์งานส่งอาจารย์ต่อ ทั้งที่ความง่วงครอบงำ เพราะตั้งแต่เมื่อคืน น้อยยังไม่ได้หลับซักงีบเดียว

น้อยนั่งพิมพ์งาน หากแต่ในใจเฝ้าคิดถึงพ่อและแม่ ที่น้อยเพิ่งจากมาเพียงแค่ข้ามคืน เด็กชายน้อยรู้สึกเหนื่อยอ่อนกับสิ่งที่พบเจอ เพียงแต่นี่คือสิ่งที่น้อยเป็นคนเลือกเอง จึงต้องบอกตัวเองว่าห้ามเหนื่อย ห้ามท้อ เพราะนี่คือการเริ่มต้นเท่านั้น

“ฉันรู้ตัวดี ว่าไม่มีค่าพอ

เธอ จึงได้ทิ้งฉันไป

มันย้ำใจเจ็บ เก็บมาเนิ่นนาน

มาลืมกัน แล้วฉันจะอยู่อย่างไร

จะบอกรักซักกี่คำ

ย้ำและเตือนไว้จนขึ้นใจ

จะเก็บเธอไว้ ก็ช้ำ”

บทเพลงของนิตยา บุญสูงเนินดังแว่ว ภายในซิกกี้สปอร์ตผับเริ่มมีการเคลื่อนไหวในตอนหกโมงเย็น ทั้งที่เวลานี้ข้างนอกยังไม่มืด แต่ภายในร้านกลับเหมือนโลกกลางคืน ไฟดิสโก้ค่อยๆหมุนเหนือศรีษะ แสงไฟสีเหลืองสลัว พนักงานสาวสวยทุกคนเริ่มเดินเทคแคร์ลูกค้าตามโต๊ะต่างๆ

“ทำไมน้อยยังไม่มีนะเนี่ย นี่มันเพิ่งมาทำงานก็จะแผลงฤทธิ์แล้วเหรอ”

พี่สาพูดเสียงดัง เหมือนมีเจตนาจะให้ทุกคนในร้านได้ยิน

“นี่ พี่สา เด็กมันเรียนพี่ก็รู้ ทั้งคืนมันยังไม่ได้นอนเลยมั้ง น้อยน่ะมันอยู่กับเราจะเป็นเดือนแล้วนะพี่ มันก็ตั้งใจทำงานดีออก พี่ก็ต้องให้เวลามันเผื่อเรียน เผื่อสายหน่อยสิ”

พี่ยุแก้ตัวให้น้อยด้วยความเห็นใจ ก่อนที่พี่สาจะเบะปาก พร้อมพูดเหมือนเบื่อเต็มทน

“โอ้ยย แกก็แก้ตัวให้มันตลอดแหละ น้อยน่ะมันสบาย ที่พักเฮียเป้าก็ให้พักที่ร้าน เวลาไม่มีแขกแกก็บอกให้มันนอน มาสายก็ไม่มีใครกล้าว่า ...ฮึ...ดีเนอะ”

“ไม่เอาแล้วพี่สา อย่าไปอะไรกับเด็กมันเลยนะ ยุขอร้อง ..นั่นไง น้อยวิ่งมาหน้าร้านแล้วน่ะ”

พี่ยุพูดพร้อมยิ้มรับน้องชายสุดหวง ก่อนพี่สาจะมองแล้วสะบัดหน้าเดินหนีไป

“ขอโทษครับพี่ ผมทำงานส่งอาจารย์อ่ะคับ”

น้อยรีบบอกเหตุผล

“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เร็วเข้ารีบไปเปลี่ยนชุดข้างบนสิ ร้านเริ่มมีลูกค้าแล้ว แต่ยังไม่มีจานให้ล้างหรอก” พี่ยุรีบบอก

“เออ น้อย พี่ยุรับคนล้างจานอีกคนแล้วนะ จะได้เป็นเพื่อนกัน สงสัยจะเป็นทอมน่ะ รุ่นราวคราวเดียวกับเรานี่แหละ เฮียเป้าเขาให้นอนที่ร้านกับน้อยอีกคน จะได้เป็นเพื่อนกัน”

“ขอบคุณครับพี่ยุ”

น้อยยิ้มกว้าง พร้อมรีบวิ่งไปเปลี่ยนชุดข้างบนร้านชั้นสาม ซึ่งเป็นห้องพักที่น้อยนอนทุกคืน

“น้อย.... นี่น้ำ ผู้ช่วยห้องครัวอีกคนจ๊ะ”

น้ำเป็นผู้หญิงห้าวๆ ผมสั้นเท่าใบหู แต่ชี้ฟูและหยิก ใบหน้าขาวอมชมพู ฟันซ้อนกันเป็นกระต่าย ตัวเล็กและค่อนข้างเจ้าเนื้อ ผู้หญิงห้าวๆ ที่มองดูแล้วเหมือนทอมบอย ไม่ว่าจะเป็นลักษณะการพูด หรือท่าเดินก็ตาม

“สวัสดีน้ำ เราชื่อน้อยนะ มาช่วยกันล้างจานเร็ว”

น้อยพูดต้อนรับน้ำ พร้อมรอยยิ้มไร้เดียงสา

“จ๊ะ เราล้างจานเก่งนะ มา ....เดี๋ยวเราช่วย”

น้ำยิ้มดีใจเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน

“ช่วยกันทำงานนะจ๊ะ น้ำเขาจะพักอยู่ที่ร้านกับน้อยด้วย ก็ให้พักอีกห้องละกัน เออ น้ำเขาเรียนที่เดียวกันกับน้อยด้วยนะ เดี๋ยวน้าไปทำงานก่อนนะ”

น้ายุพูดพร้อมรอยยิ้ม ก่อนเดินไปประจำเคาน์เตอร์บัญชี

“น้ำเรียนที่สารพัดช่างเหมือนกันเหรอ เรียนอะไรอ่ะ”

“เราเรียนช่างเขียนแบบและศิลปะโฆษณา”

“โอ้โห น่าเรียนจัง เราเรียนพิมพ์ดีด แต่เดี๋ยวจบคอร์สนี้แล้ว จะเรียนเหมือนน้ำมั่ง”

“ได้เลย อาจารย์ใจดีมากน้อย เรียน ๆ หลับ ๆ”

“ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

น้อยและน้ำพูดคุยกันอย่างถูกคอ ดูเหมือนการทำงานคืนนี้จะลืมเหนื่อยไปเลย เพราะตอนนี้น้อยมีคู่หูทอมบอยคนใหม่มาเป็นเพื่อน ทั้งสองคนวิ่งเล่นในครัวเหมือนสนิทสนมกันมานาน และพรุ่งนี้สำหรับการเดินทางไปเรียน น้อยก็คงไม่เหงาอีกต่อไป เพราะเวลาเรียนของทั้งสองคนเป็นเวลาเดียวกันอีกต่างหาก

“เฮ้อ...ช่างบังเอิญจริง ๆ”

น้อยคิดในใจ ก่อนจะใช้เวลาที่เหลือเพียงชั่วโมงก่อนเช้า งีบหลับอย่างสบายใจ

Create Date : 20 สิงหาคม 2552

Last Update : 28 สิงหาคม 2552 20:46:23 น.

117 comments

Counter : 440 Pageviews.

สวัสดีคร้า สบายดีเหรอป่าวคร้า

โดย: no filling

วันที่: 20 สิงหาคม 2552 เวลา:15:18:04 น.

เข้ามาอ่านเรื่องราวของน้อย
กับชีวิตในห้องครัวค่ะ คุณยุ้ย

บ่ายๆอย่างนี้คงง่วงแน่นอนเลย
ยุ้ยนำน้ำเมล่อนและขนมมาฝากนะคะ

โดย: nLatte

วันที่: 20 สิงหาคม 2552 เวลา:15:22:18 น.

ความจริงเมื่อตอนเย็นมาอ่านไปรอบแล้ว
พอดียุ่งๆมีงานต้องพิมพ์เลยยังไม่ได้เม้นท์อะไร

ตอนนี้อ่านจุใจเลย ชื่นชมน้อยมากๆจากบ้านมาอยู่ตัวคนเดียว ทำงานด้วย เรียนด้วย แล้วเจอแรงกดดันทั้งที่เรียนและที่ทำงาน แต่ดีอย่างน้อยเป็นเด็กน่ารักเลยยังมีคนอย่างพี่ยุ (นึกว่าพี่ยุ้ย) ที่เห็นใจคอยสนับสนุนแก้ต่างให้
แล้วมาได้เพื่อนแบบน้ำเด็กที่ห้าวๆแต่คงจริงใจ

จะว่าไปเด็กที่จากบ้านเจอเรื่องแบบนี้ถ้าไม่มีความฝันความตั้งใจจริง คงหนีกลับบ้านไปหาไออุ่นแล้ว

นับถือจิตใจน้อยมากๆ

โดย: ลุงแอ๊ด

วันที่: 20 สิงหาคม 2552 เวลา:20:15:33 น.

ไปค้นหาเพลงเจอเพลง "คิดถึงบ้าน" ร้องโดย เดวิด อินธี (ฝรั่งหัวใจไทย) เข้า ฟังเนื้อร้องแล้วคงเข้ากับชีวิตน้อยได้เป็นอย่างดี

..............อยากกลับไปแนบซบไอดิน
บ้านรำพึงคิดถึงเสมอ
อัสดงอาทิตย์กล่าว คืบคลานมาคือคิดถึงเธอ
คืนเหน้บหนาวอีกแล้วซิเออ บ้านรำพึงคิดถึงไม่สร่าง...
...........

น้อยคงคิดถึงบ้านถึงพ่อแม่พี่น้อง และความสุขที่หาได้จากแถวๆบ้านตลอดเวลา

โดย: ลุงแอ๊ด

วันที่: 20 สิงหาคม 2552 เวลา:20:26:53 น.

เมื่อวานไปลงรถใต้ดิน เจอโฆษณาใหญ่ยักษ์
ของแตงโม ยืนดูตั้งนาน ว่าหนุ่มในโฆษณา
นั้นช่างเหมือนหนุ่มบ้านนี้จัง เป็นโฆษณาที่มี
แบล็กกราวด์เป็นวัดวาอารามน่ะครับ น่าจะใช่นะ
ไว้ผมทรงเดียวกันด้วย รึเปล่าว้า หนูหล่อ