นางฟ้าบนรถฉึกกะฉักกับนายดอกรักไม่รู้โรย ก่อนอ่านเรื่องนี้ ตะวันออกอยากถามว่า “ คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตหรือเปล่า ” 1. ปู้น ปู้น ฉึกกะฉัก ฉึกกะฉัก ฉึกกะฉัก ปู้น ปู้น เสียงรถไฟขบวนสีดำวิ่งคำรามแข่งกับพายุฝนในคืนอันมืดสนิท อย่างไม่หยุดยั้งและดูเหมือนว่าไม่มีท่าทีว่าจะยอมกัน ตั้งแต่ต้นทางถึงปลายทางสิบสองชั่วโมง ทุกครั้งที่มีอะไรมากระทบจิตใจ หญิงสาวจะขึ้นรถไฟที่หัวลำโพง โดยไม่มีจุดหมาย นั่งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ ยิ่งใช้เวลาบนรถไฟนานเท่าไหร่ เรื่องราวยิ่งจืดจางลงและพอทำให้ลืมเรื่องนั้นไปได้บ้าง และทุกครั้งก็ไม่ได้ไกลจากเมืองกรุงซักเท่าไหร่ ใช้เวลาอยู่บนรถไฟแค่ไม่กี่ชั่วโมง พอลืมเรื่องราวเธอก็กลับบ้าน แต่ครั้งนี้หัวใจของหญิงสาวเจ็บช้ำมากเกินกว่าจะทำใจ เพราะคนที่ทำร้ายเธอ เป็นชายที่เธอรัก และผู้หญิงที่ทำให้ชายที่เธอรักเปลี่ยนใจไม่ใช่ใครที่ไหน หากแต่เป็นเพื่อนสนิทและรักที่สุดของเธอนั่นเอง ความรักที่หญิงสาวมีให้คนที่เธอรัก มันมิได้มีความหมายอะไรเลย เมื่อเทียบกับของที่เพื่อนสนิทให้กับชายที่เธอรัก เพราะมันเป็นสิ่งที่หญิงสาวไม่มีทางให้ใครก่อนแต่งงาน ไม่เข้าใจว่าการได้หลับนอนด้วยกันนั้นสำคัญกว่าความรักด้วยหรือ คิดเห็นหน้าคนที่รักกับเพื่อนสนิทแล้วถอนหายใจ หญิงสาวก้มหน้ากอดตุ๊กตาน้องหมีแน่นในอ้อมแขน เพราะน้องหมีคงเป็นสิ่งสุดท้ายที่เป็นเพื่อนและกำลังใจตลอดมา 2. นี่กว่าจะได้กลับบ้านก็สว่างคาตาเลยเรา เมื่อคืนมันเป็นมหกรรมของคนอกหักมารวมกันหรือไงก็ไม่รู้ ในที่ร่ำสุรานั้นมีแต่เรื่องของคนอกหักเล่าให้กันฟังทั้งคืน ประกอบกับฝนกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา เลยทำให้ร่ำสุรากันยันสว่างคาตา ถึงค่อยเลิกรากันไป โชคดีที่เช้าวันนี้ เจ้าโคด้ามอเตอร์ไซด์ของตะวันออก ไม่งอแงเท่าไหร่ ทั้ง ๆ ที่จอดตากฝนทั้งคืน เจ้าโคด้ากับเจ้าของที่ยังไม่ได้นอนมาทั้งคืน ค่อย ๆ พากันเลียบถนนริมคลองติดทางรถไฟกลับบ้าน มองทางรถไฟแล้วก็ให้นึกถึงมุขเสี่ยว เสี่ยวของโซดาไฟเมื่อคืน บนรถไฟนี่น่ะมีนางฟ้านั่งมาทุกขบวนเลยนะโว้ย เพราะวิ่งมาจากกรุงเทพเมืองฟ้าเลยเชียวล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า วันพรุ่งนี้ว่าจะไปยืนแถวสถานีรถไฟเผื่อนางฟ้ามีใจให้ คนที่ไม่รักเราจากไป คนที่ใช่กำลังนั่งรถไฟมา โซดาไฟพูดเป็นกลอนแต่งเอง อกหักก็ลืมมันซะ แล้วหาคนรักใหม่ ทุกคนสรุปเมื่อคืน " แต่ทำไมเราถึงได้รักเธอคนนั้นไม่รู้ลืมเลย " 3. ปู้น ปู้น ฉึกกะฉัก ฉึกกะฉัก ฉึกกะฉัก ปู้น ปู้น ฟ้าสว่างแล้วรถไฟวิ่งใกล้ปลายทางเข้ามาทุกที แต่ใจของหญิงสาวนั้นยังไม่ดีขึ้นทั้ง ๆ ที่เกือบสิบสองชั่วโมงแล้ว หญิงสาวมองผู้คนบนรถไฟแล้วทำให้พอยิ้ม ๆ ขึ้นมาได้ วันนี้ดูทุกคนมีหน้าตามยิ้มแย้มแจ่มใส ทั้งที่ต้องไปทำงานหนัก และเหน็ดเหนื่อย แต่ยังมีรอยยิ้ม “ น้องไม่ยอมแพ้หรอก พี่ชายว่าไงล่ะ สู้มั๊ย ” แม่ค้าขายไก่ย่างถาม “ สู้เพื่อแม่ครับ ” เด็กชายคนพี่ถือดาบพลาสติกตอบ แล้วมองไปทางน้องชายตัวน้อย แม่ค้าคนนั้นเอามือลูบหัวลูกน้อยทั้งสองยิ้มอุ่นใจ หญิงสาวมองยิ้มกับภาพที่เห็น “ ไม่แพ้ ไม่แพ้ เราต้องไม่แพ้ เพราะเรามีหัวใจไม่ยอมแพ้ ” หญิงสาวพูดเบา ๆ กับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ให้นึกถึงเรื่องราวของคน ๆ หนึ่งที่เธอประทับใจขึ้นมาได้ “ นายดอกรักไม่รู้โรย ” หญิงสาวเรียกคน ๆ นั้น คนที่ไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุดแต่จะเป็นผู้ชายที่ดีขึ้นเรื่อย ๆ นึกถึงเรื่องที่นายดอกรักไม่รู้โรยเขียน ก็ยิ้ม ๆ ทุกทีเลยครั้งนี้ก็ด้วย คราวนี้เธอขึ้นรถไฟมาโดยไม่รู้ว่าจะไปไหน แต่เธอนึกออกแล้วว่าเธอจะไปไหน สถานีที่ไม่มีคนรักลง เธอเอ่ยปากออกมาเบา ๆ คิดแล้วก็มองออกไปนอกหน้าต่างที่ดูเหมือนว่าพายุจะพ่ายแพ้ซะแล้ว เป็นเม็ดฝนปรอย ๆ ไหลลงตามหน้าต่าง เปิดหน้าต่างหยิบรูปชายคนรักและเพื่อนสนิททั้งหมดที่มีออกจากกระเป๋า พูดคุยกับน้องหมีบอกว่าเรื่องราวบางอย่างก็ลืมมันซะตอนนี้เลย แต่ในขณะที่ปล่อยรูปภาพออกจากตัวรถนั้น น้องหมีหลุดมือลอยออกจากหน้าต่างไป 4. ปู้น ปู้น ฉึกกะฉัก ฉึกกะฉัก ฉึกกะฉัก ปู้น ปู้น เสียงรถไฟขบวนสีดำได้ยินมาแต่ไกลและแซงเจ้าโคด้าในเวลาต่อมา เรามองดูรถไฟวิ่งผ่านไป ยิ้มกับคำพูดของโซดาไฟ “ ไม่แน่นะโคด้านางฟ้าที่ว่าอาจมากับรถไฟขบวนนี้ก็ได้ ” แล้วมองเห็นอะไรอย่างหนึ่งลอยออกจากรถไฟตกลงบนถนนข้างหน้า พอโคด้าเข้าไปใกล้ก็เห็นว่าเป็นตุ๊กตาหมีคล้าย ๆ ยี่สิบเอ็ดแต่ตัวเล็กกว่า “ โคด้า สงสัยว่าแกจะต้องพาเราไปสถานีที่มีนางฟ้าลงแล้วล่ะ ” ปู้น ปู้น ฉึกกะฉัก ฉึกกะฉัก ฉึกกะฉัก ปู้น ปู้น รถไฟเทียบชานชลา เสียงประกาศบอกให้รู้ว่าเป็นสถานีปลายทางแล้ว ผู้คนทยอยออกจากสถานีไปได้ซักระยะหนึ่ง เรากับโคด้าก็มาถึงสถานีรถไฟ ถือตุ๊กตาหมีมายืนหน้าสถานีเผื่อเจ้าของเห็นจะได้ทัก เราจะได้คืนตุ๊กตาหมีให้เจ้าของและกลับบ้านไปนอนซะที ผู้คนทยอยออกจากสถานีกันเกือบหมดแล้ว ยังไม่มีเจ้าของตุ๊กตาหมีมารับสักที หันซ้ายหันขวาไม่เห็นใครกำลังตัดสินใจว่า จะเอากลับบ้านหรือจะฝากไว้กับนายสถานีรถไฟดี “ คุณเก็บได้เหรอค่ะ ” “ เธอเป็นเจ้าของเหรอ ” เมื่อหญิงสาวตอบว่าใช่ ก็คืนตุ๊กตาให้เธอ หญิงสาวกอดมันไว้แน่นเหมือนกับว่าจากกันมานานแสนนาน “ ไปนะ ” เราบอกกับหญิงสาว “ ขอบคุณมากนะ คุณชื่ออะไรเหรอ ” ถามเราแบบยิ้ม ๆ คล้ายว่าจำเราได้แต่ไม่แน่ใจ “ เราชื่อตะวันออก ” หญิงสาวยิ้มมองเราแล้วส่ายหัวไปมานึกขำอยู่ในใจ “ อยากดูหนังมั๊ย เราจะเลี้ยงเป็นการขอบคุณ ” หญิงสาวเอ่ยยิ้ม ๆ เราหันมามองตอบเธอว่า คงไม่ใช่วันนี้เพราะอยากนอนมากเลย เห็นหน้าหญิงสาวจากหน้าเศร้า ๆ กลายป็นแจ่มใสแล้วพูดเสียงออกอาการดีใจออกมา “ วันไหนอยากดูหนังช่วยบอกด้วย แล้วเราจะไปช่วยล้างจาน ” " เธออ่านเรื่องของตะวันออกด้วยเหรอ " เราถาม " ใช่เราเรียกตะวันออกว่านายดอกรักไม่รู้โรย " ***เรื่องนี้ยังไม่จบนะ โปรดติดตามตอนต่อไปนะ... *** รูปนี้เด็กหญิงแม่น้ำแกล้งเจ็บขาเพื่อขี่หลังตะวันออกนะ   Create Date : 14 กรกฎาคม 2550 21 comments Last Update : 3 กันยายน 2552 12:02:04 น. Counter : 1061 Pageviews. Share Tweet

ตะวันออก วาดภาพ....น่ารักจัง ด.ญ.แม่น้ำ แลบลิ้นขี้เล่นนะ จะตามอ่าน "เรื่องของตะวันออก" จนกว่าไม่เขียน เด็ก ๆ เคยขี่คอพ่อ จากบ้านไปตลาดในเมือง และขี่หลังพี่ชาย ตอนไปวิ่งเล่นจนเหนื่อย แฮก ๆ ตอนนี้อยากขี่หลัง ใครสักคน....ที่รัก ว้าว! เพราะ "เรื่องของตะวันออก" นะเนี่ย อารมณ์แหว๋วเชียว อะคึ่ ๆ ปล. เกือบลืมตอบคำถาม .......“ คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตหรือเปล่า ” ......." เชื่อค่ะ" เชื่อตั้งแต่ชาติที่แล้ว   โดย: สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น 14 กรกฎาคม 2550 17:34:35 น.

ยังจำเรื่องราวที่คุณเขียนได้ดีค่ะ “ วันไหนอยากดูหนังช่วยบอกด้วย แล้วเราจะไปช่วยล้างจาน ” เธอคนนางฟ้าคนเดียวกันนี้นี่เอง.......   โดย: มั บ เ มี ย ง (todayd ) 14 กรกฎาคม 2550 17:38:52 น.

เชื่อค่ะ เขื่อในพรหมลิขิต....ที่ฟ้าส่งให้มาเจอกัน ^________^   โดย: นู๋แก่แต่นู๋สวย IP: 75.183.48.240 15 กรกฎาคม 2550 5:09:32 น.

คิดถุงคร่า พรุ่งนี้ก้อวันทำงานอีกแว้ว สู้ๆนะคะ แอบหลงรักรูปของตะวันออกอ่ะทำไงดี   โดย: เปิ้นบอกว่าจะมาขอ 15 กรกฎาคม 2550 14:42:40 น.

ตอบคำถามก่อนว่าเชื่อเรื่องพรหมลิขิตหรือเปล่า อันนี้ตอบเชื่อจ๊ะ คราวนี้อ่านได้แล้วนะจ๊ะ จะได้กลับไปอ่าน แล้วจะมาเขียนเล่าอีกทีว่าอ่านแล้วยังเชื่อเรื่องพรมลิขิตเช่นเดิมไหม หวังว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวกับที่จั่วหัวถามมานะคะ   โดย: แพรจารุ 15 กรกฎาคม 2550 17:02:25 น.

เจอคำถามก่อนเข้าเรื่อง... ไม่อยากตอบเลยว่า เคยเชื่อครับ รออ่านตอนต่อไปเน้อ   โดย: bite25(ไม่ได้ล็อกอิน) IP: 202.44.135.34 16 กรกฎาคม 2550 10:42:04 น.

เชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่งค่ะ เพราะว่าคิดว่า อีกครึ่งมันอยู่ที่เราจะต้องช่วยลิขิตเองด้วยอ่ะค่ะ   โดย: oreocream 16 กรกฎาคม 2550 12:12:02 น.

อ่านเเล้วยิ้ม.... เรื่องปะติด ต่อกัน มองเห็นถาพ คล้ายเรื่องสั้นที่ตัดไปมา ถ้าเป็นฉาก ก็คงจะเป็นฉากที่สวยเลยทีเดียว คุณพบเธอคนนั้นเเล้วเนอะ ดีใจด้วย   โดย: ท้องฟ้าทะเล IP: 193.217.246.53 16 กรกฎาคม 2550 13:37:23 น.

เรื่องน่ารัก ภาพก็น่ารักค่ะ รออ่านตอนต่อไปค่ะ ส่วนคำตอบของคำถาม อืมมม... เชื่อค่ะ   โดย: หนอนบ้านนอก 16 กรกฎาคม 2550 22:55:21 น.

เพลงเพราะมากๆค่ะ เสียงใสปิ๊ง ชอบจังเลย รออ่านตอนต่อไปเหมือนกันค่ะ กับคำถาม .. “ คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตหรือเปล่า ” ขอตอบว่า .. เชื่อค่ะ อะไรที่เป็นของเราก็ต้องเป็นของเรา อะไรที่ไม่ใช่ต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่ใช่อยู่ดี .. พี่เชื่อมั้ย เค้าไม่เคยนั่งรถไฟเลยค่ะ อยากลองนั่งดูสักครั้ง คงมีซักวันล่ะค่ะ   โดย: random-4 16 กรกฎาคม 2550 23:18:29 น.

ด้วยความยินดีค่ะ ขอบคุณที่แวะไปทักทายค่ะตะวันออก   โดย: นู๋แก่แต่นู๋สวย 17 กรกฎาคม 2550 1:09:15 น.

การเดินทางออกไปจากจุดหนึ่งที่เราเชื่อว่ามันเป็นเจ็บปวดนั้น ไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดเลือนลางจางหายไปได้หรอก เพราะจริง ๆ แล้วจุดนั้นมันอยู่ในหัวใจเราเองต่างหาก หากแต่มันเป็นการ"ไป"เพื่อรักษาเยียวยาหัวใจตัวเอง...ใช่ไหม? เชื่อไหม บางครั้งการ"ไป" มันก็ทำให้จุดนั้นใหญ่ขึ้นกว่าเดิม? ทุกครั้งที่จะ"ไป" จะตั้งคำถามในหัวใจก่อนเสมอ ไปเพื่อจะหลุดพ้น หรือตั้งใจไปเหงา   โดย: ซอดเซอรี่ IP: 61.7.175.37 17 กรกฎาคม 2550 8:06:00 น.

กำลังจะไปที่ซักที่ ไกลๆอยู่พอดี หวังว่าคงจะได้เจอ นายดอกรักไม่รู้โรย ระหว่างการเดินทางบ้าง ศุกร์นี้ เดินทางแล้ว อวยพรให้ด้วย   โดย: anita ชอบชัก.....ว่าว IP: 203.144.215.189 17 กรกฎาคม 2550 12:53:34 น.

โดย: Amino IP: 203.146.63.185 17 กรกฎาคม 2550 22:48:29 น.

ความรักกับเรื่องหลับนอน เป็นคนละเรื่อง แต่เมื่อมีความรัก...ก็ต้องนอนหลับ อิอิล้อเล่นนะ   โดย: คนเลวที่แสนดี 20 กรกฎาคม 2550 10:00:53 น.

สวัสดีค่ะพี่ตะวันออก ก่อนอื่นเลย ต้องบอกว่า ชอบเพลงนี้มากๆค่ะ เสียงของแอน ใสมากๆ เพลงก็เนื้อหาและ ความหมายดี ฟังกี่ครั้งก็ไม่เบื่อค่ะ เชื่อค่ะ (พยักหน้าอย่างมั่นใจ ) โดยส่วนตัวแล้ว เชื่อเรื่องพรหมลิขิต คนสองคน ถ้าเป็นคู่กัน ต่อให้จะอยู่ไกล แสนไกลแค่ไหน เดินสวนทางกันตลอดเวลา แต่ก็ต้องมีวันใดวันนึง ที่คนสองคนนั้นจะได้พบ เจอกันค่ะ คู่แล้วไม่แคล้วกันนิ ^^ 1.ไม่เข้าใจว่าการได้หลับนอนด้วยกันนั้นสำคัญกว่าความรักด้วยหรือ <<<< มันสำคัญกับบางคน เท่านั้นค่ะ ผู้หญิงบางคนก็ใช้วิธีนี้ ยอมให้ชาย คนที่ตัวเองรัก เพราะคิดว่า ถ้าเธอยอมเขาแล้ว เขาก็จะรักเธอตอบ และผู้ชายบางคนก็ใช้วิธีการแสดงความรัก มอบความรักให้เพื่อที่จะได้หลับนอน ต่างคนต่างความคิดค่ะ 2. เมื่อมันไม่ลืม ก็ไม่ต้องลืมสิคะ เรื่องของ ความรักไม่ใช่เรื่องที่จะลืมกันได้ง่ายๆนี่นา เก็บเธอคนนั้นไว้ ในความทรงจำไว้คิดถึงเมื่อไหร่ ก็ยิ้มได้ทุกครั้งจะดีกว่ามั๊ย?? 3.นายดอกรักไม่รู้โรย ผู้ชายที่ไม่ได้ดีที่สุด แต่จะดีขึ้นเรื่อยๆ น่ารักจริงๆเลยค่ะ ^^ 4. น่ารักมากๆเลย ตุ๊กตาหมีน้อยสื่อรัก อิอิ ยังจำได้เลยค่ะ วันไหนถ้าอยากดูหนังช่วยบอก จะได้ไปช่วยเธอล้างจาน ยังจำมันได้ดีค่ะ น่ารักมากๆค่ะพี่ตะวันออก ^^   โดย: Kimi o ai X eru 21 กรกฎาคม 2550 16:54:31 น.

สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น จะตามอ่าน "เรื่องของตะวันออก" จนกว่าไม่เขียน อ่านแล้วดีใจมากเลยครับพี่นาง มั บ เ มี ย ง todayd ขอบคุณเธอมากที่ติดตามอ่านมาตลอด เราชอบกลอนที่เธอเขียนมากเลยนะ นู๋แก่แต่นู๋สวย น่ารักจัง ไม่มีในเม้นนี้เหรอครับ เปิ้นบอกว่าจะมาขอ แอบหลงรักเชียงใหม่เหมือนกันครับ แพรจารุ เพื่อนบอกว่าคุณเป็นนักเขียนชื่อดัง ดีใจมากที่เข้ามาชมที่บล็อกนะครับ bite25 ไม่นานเกินรอครับตอนต่อไป ซอดเซอรี่ random-4 วันหนึ่งเธอต้องได้นั่งแน่ๆรถไฟน่ะครับ ท้องฟ้าทะเล มองเห็นภาพเป็นฉากๆเลยเหรอดีจัง หนอนบ้านนอก รออ่านเรื่องหนอนตอนต่อไปเหมือนกันครับ ซอดเซอรี่ เม้นดีอีกแล้วนะช่วงนี้ anita ขอให้เธอโชคดีนะ Amino คนเลวที่แสนดี ล้อเล่น ล้อเล่น Kimi o ai X eru ดีใจที่เธอจำเรื่องที่เราเขียนได้นะครับ   โดย: นายดอกรักไม่รู้โรย IP: 125.26.165.14 22 กรกฎาคม 2550 13:01:47 น.

โดย: ยี่สิบสองtongtan IP: 61.7.146.195 3 สิงหาคม 2550 11:33:14 น.

เด็กหญิงรอคอยครัยมารับหรือเปล่าน้า..... ว่ามั้ยความรักเปรียบได้กับทุกอย่างแต่ในทางกลับกันความรักก็เหมือนความอ้างว้าง....รอคอยส่งเติมเต็มลงไปในจัยเรา.......ขอให้สมหวังน่ะตะวันออกจะได้เจอนางฟ้าซะที....   โดย: ไวรัสแห่งท้องนา IP: 61.7.137.109 7 สิงหาคม 2550 13:00:15 น.

พีชายที่แสน ดี กับกาแฟ ถ้วยเก่า พร้อม กับเล่าเรื่องของตะวันออก   โดย: Boyd Thai IP: 61.7.138.107 16 กันยายน 2550 15:02:26 น.

พรุ่งนี้...อาจไม่มี ฉัน พรุ่งนี้...อาจไม่มี เรา แต่เราจะมีกันและกันตลอดไป   โดย: กุญแจ IP: 61.7.138.205 19 กันยายน 2550 14:45:46 น.