|
แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
" ถึงฝันแล้วนะตะวันออก "
แต๋น ไฮยีน่า ยิ้มแสดงความดีใจกับเรา ที่ได้บรรจุงาน
" ใช่ เป็นจริงสักที ขอบคุณครับ " เรายกมือไหว้ยิ้มตอบ
" การรอคอยนี่มันเจ็บปวดมากเลยนะตะวันออก "
" ใช่ จำวันที่เรามาจากโคราชได้มั๊ย ที่เราเคยคุยกันเล่นๆบนรถไฟ ตอนมาที่นี่ใหม่ๆ " เราพูดนึกถึงสิบปีที่แล้ว
แต๋น ไฮยีน่า พยักหน้ารับฟัง
" เราสองคนเหมือนมาจากเมืองจีนเลยนะ " เราพูดยิ้มๆ
" ก็พวกเราคนจีน ขาวซะแบบนี้ " แต๋นไฮยีน่าตอบอายๆ เพราะดำทั้งสองคน
" ใช่ๆ ตอนนั้นเราก็ล่องสำเภาจีนมาจาก ซัวเถา ฮ่า ฮ่า ฮ่า " เราเสริมหัวเราะเสียงดัง
" ตอนนั้นเราถามตะวันออกว่า คนอื่นเค้ามีเสื่อผืนหมอนใบ เราไม่มีอะไรเลยนะตะวันออก "
" แล้วเราก็ตอบว่า มีสิ มากกว่าเสื่อผืนหมอนใบอีก " เราพูดนึกถึงคำๆนั้น
" ปัญญาที่เฉียบแหลม ความเพียรอันบริสุทธิ์ ร่างกายที่แข็งแรง "
แต๋นไฮยีน่ายิ้มภูมิใจ แล้วยกมือขึ้นไหว้เหนือหัวทั้งสองคน
นึกถึงบนขบวนรถไฟวันนั้น เราสองคนยิ้มด้วยความหวังว่าสักวันคงได้มีชีวิตดีๆสักที
" แต่พอมาถึง ได้มาเป็นลูกจ้าง ไม่มีเงินเดือน ทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น "
" ทำงานหนัก เงินตอบแทนน้อยมากเลย "
" แต่เหมือนมันเยอะมากเลยนะ สำหรับเราตอนนั้น "
" ใช่ๆเพิ่งเคยจับแบงค์ร้อยเป็นครั้งแรกในชีวิตเลย " แต๋น ไฮยีน่า พูดเสียงดัง
" รู้สึกเหมือนกัน ตอนนี้เงินร้อย ก็ยังเยอะสำหรับพวกเรานะ
ถ้าเงินมันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่ และใช้อย่างพอเพียง " เราพูด
" เรื่องเงินไม่เท่าไหร่ เรื่องคนนี่สิยาก เจ็บปวดที่สุดในโลก
น้ำตาเล็ดน้ำตาไหล โดนดูถูกเหยียดหยาม เป็นขี้ข้า เป็นหมูเป็นหมาเลย " แต๋น ไฮยีน่าพูดออกอาการเสียงดังมาก
แล้วก็เงียบมองหน้ากัน พูดอะไรไม่ออก เมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา
" ทำดีก็ไม่ได้ ทำเลวยิ่งไปใหญ่ เห็นเราได้ดิบได้ดีแล้วจะตายหรืองัยก็ไม่รู้
สงสัยอยากให้พวกเรา ตกทุกข์ได้ยากเก็บขยะกินมั้งถึงจะพอใจ "
แต๋น ไอยีน่าพูดต่อ แล้วหยุดคิดนิดนึง
" ทำไมก็ไม่รู้ ลูกจ้างมันไม่ใช่คนหรืองัยนะ " เราพูดไปส่ายหัวไป
" เราท้อแท้ ใจออก ร้องไห้ ไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ แต่ก็ยังคงต่อสู้
ยังคงรอคอย รอ และก็รอว่าสักวันคงเป็นจริง แม้จะเจ็บปวดและนานแสนนาน " แต๋น ไฮยีน่าเสียงเบาลง
" สิบปีแล้วนะ ที่รอ แต่อย่างน้อยเราก็ผ่านมันมาได้ "
" แล้วความอดทนที่ยิ่งใหญ่ ทำให้การรอคอยมีอนุภาพ และก็สัมฤทธิ์ผล
ถึงจะนานมาก แต่ในที่สุดก็สมหวังจนได้ " แต๋น ไฮยีน่าพูดเสียงดังออกอาการ สีหน้าดีขึ้น
" ใช่ อดทนและรอคอย ไม่เสียแรงที่ทำมา วันหนึ่งก็สมหวัง
เมื่อมันสำเร็จอย่างที่ฝัน สิบปีก็เหมือนเมื่อวาน "
" ต้องขอบคุณหลายๆคน ที่คอยให้กำลังใจ "
" และก็ขอบคุณคนพวกนี้ด้วย ที่คอยดูถูกมาตลอดเลย " เราเสริม
" ขอบคุณมันทำไมตะวันออก "
" ขอบคุณสิ ไม่ได้คนพวกนี้ดูถูก เราอาจไม่สู้ก็ได้นะ
บางทีที่เราไม่ยอมแพ้ ก็เพราะคนพวกนี้ล่ะ เราก็ต้องขอบคุณด้วย " เราตอบ
" ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ " แต๋น ไฮยีน่าพูดเล่นๆ ขำๆ
" นึกแล้วก็ขำๆตัวเองนะ อยู่กับคนพวกนี้ได้ตั้งสิบปี " เราพูดยิ้มๆ
" ความจริงเราสองคนก็เก่งนะตะวันออก " แต๋น ไฮยีน่า ยกนิ้วให้เรา
" ว่างั้นล่ะ ตอนแรกนึกว่าหน้าตาดีอย่างเดียว ที่ไหนได้เก่งอีกต่างหาก " เราตอบไปแล้วหัวเราะทั้งสองคน
" แน่นอน ก็เราสองคนเป็นคนจีนนี่นา " แต๋น ไฮยีน่าเสริม
ยิ่งหัวเราะกันเสียงดังเข้าไปใหญ่
" ตะวันออก เมื่อฝันเรื่องหน้าที่การงานสำเร็จ แล้วตะวันออกจะทำอะไรต่อ "
ตอบ แต๋น ไฮยีน่ายิ้มๆ
" ฝั น ต่ อ ไ ป ก็ เ ป็ น เ ธ อ "
*** ตะวันออกได้บรรจุเป็นพนักงานที่โพนพิสัย หลังจากเป็นลูกจ้างมาสิบปี
อดทน ต่อสู้และรอคอยนะ สักวันมันจะเป็นของเรา เป็นกำลังใจให้ลูกจ้างทุกคนนะ
| Create Date : 23 เมษายน 2551 |
|
19 comments |
| Last Update : 3 กันยายน 2552 13:18:06 น. |
| Counter : 1274 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
และขอให้ฝันต่อไปเป็นจริงในเร็ววันด้วยค่ะ
เก็บดอกบัวที่บ้านมาฝากค่ะ