โลกจะสวยงาม เพราะมีความรัก ไม่ว่าจะเป็นความรักแบบไหน
Group Blog
 
<<
กุมภาพันธ์ 2551
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
242526272829 
 
3 กุมภาพันธ์ 2551
 
All Blogs
 
ได้แค่คิด

ไม่รู้ทำไมต้องมาตอนดึกเสมอ... แต่มาช้าก็ยังดีกว่าไม่มานะคะ
ใครที่แวะเข้ามาดูช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา...ก็จะเห็นว่าอ้อกำลังอยู่ในอารมณ์แบบไหน
ไม่รู้หมือนกันค่ะว่าจะเรียกว่าอะไรดี...

เอาเป็นว่า...อ้อเหมือนนักเดินทางคนหนึ่ง
เดินทางมาจากเส้นทางที่เต็มไปด้วยขวากหนามแหลมคม...
ไม่มีจุดพักเหนื่อย...ต้องเดินตลอด ห้ามหยุด
มีเสบียงให้เป็นระยะๆ แต่ก็น้อยนิดแทบจะไม่พอไปถึงจุดรับเสบียงครั้งหน้า
ต้องเอาเสบียงต้นทุนตั้งแต่เริ่มออกเดินทางออกมากินเรื่อยๆ...
เขาเดินเส้นทางนี้มาแล้วหนึ่งปี...โดยไม่หยุดพัก
ตามขาและแขนมีแต่รอยแผล...เสบียงก็ใกล้หมด...
ที่เขาเห็นข้างหน้าคือ...เส้นทางอีกเส้นหนึ่ง...ที่แยกออกไปจากทางเดิม

เขาต้องเลือกระหว่างสองทาง ที่จะพาเขาไปถึงจุดหมายเดิยวกัน

ทางแรก

ทางเส้นนี้ต่อจากทางเดิมโดยตรง...มีระยะทางไกล
ต้องปีนเขาสามลูก โดยให้เวลาแปดเดือน
คือต้องปีนภูเขาสองลูกแรกภายในสี่เดือน
ภูเขาสองลูกนี้สูงพอประมาณ...ไม่มีอันตรายมากนัก
แต่...ไม่มีอุปกรณ์ช่วยเหลือ...และไม่มีเสบียงให้ระหว่างทาง...
มีแต่เสบียงที่เหลือสะสมมาตั้งแต่เริ่มเดินทาง
เวลาอีกครึ่งหนึ่งใช้ปีนเขาลูกที่สาม...สูงกว่าสองลูกแรกสองเท่า
มีเงี่ยงผาอันตรายยิ่งกว่าเดิม และยังมีสัตว์ต่างๆมากวนสมาธิอยู่เสมอ
แต่ระหว่างที่ปีนเขาลูกนี้จะมีเสบียงรออยู่ตามจุดต่างๆแค่พอประทังหิว

ทางที่สอง

เส้นทางนี้แยกออกมาจากทางเดิม
มีจุดพักรออยู่ทันทีก่อนที่จะเริ่มเดินต่อไป แต่พักนานไม่ได้
เพราะต้องปีนภูเขาทั้งสามลูกที่เหมือนกันกับทางแรกเปี๊ยบ
โดยใช้เวลาเพียงครึ่งเดียวของทางแรกคือ สี่เดือน
และไม่มีเสบียงและอุปกรณ์ช่วยเหลือตลอดเส้นทาง
ต้องใช้เสบียงที่สะสมไว้

เงื่อนไขของเส้นทางทั้งสองต่างกันที่เวลาและเสบียงเท่านั้น
แต่นักเดินทางคนนี้...กำลังเจ็บปวดกับปาดแผลที่ได้รับ...
อีกทั้งยังเหนื่อย...ท้อแท้...และอยากหยุดพักเหลือเกิน...

เขาไม่อยากเลือกทางที่หนึ่ง...
เพราะไม่อยากจะคิดถึงเวลาอีกแปดเดือนที่ยังคงต้องเดินทาง
ในขณะที่ตอนนี้เขาไม่อยากแม้แต่จะก้าวออกไปข้างหน้าอีกแม้แต่ก้าวเดียว...

เขาอยากเลือกทางที่สอง...
แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าสภาพร่างกายของเขาจะสามารถไปถึงเป้าหมายได้ทันเวลาหรือไม่ อีกทั้งไม่มีใครรู้ว่าเสบียงของเขาจะเพียงพอประทังชีวิตไปจนถึงจุดหมายหรือไม่

เสบียง...เป็นสิ่งจำเป็นที่สุดเมื่อไปถึงจุดหมาย เพราะ...

เขาต้องใช้เสบียงทั้งหมดที่เหลืออยู่ทั้งในอดีตและในอนาคตอันใกล้แลกกับอิสรภาพ และขีดเส้นทางเดินใหม่ด้วยตัวเอง...เส้นทางที่ไม่แน่ว่า นักเดินทางตัวเปล่าผู้ไร้ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง จะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่เขาก็ยังอยากเลือกเดินด้วยตัวเอง

หากไม่มีเสบียงแลกอิสรภาพ...เขาต้องกลับไปจุดเริ่มต้นของเส้นทางเดิม และเริ่มเดินทางใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้... เขาจะมีเสบียงเพิ่มมากขึ้นในแต่ละจุด แต่เขาต้องผ่านขวากหนามเดิมๆ และขวากหนามที่เกิดขึ้นใหม่ๆ แม้เขาจะเขารู้วิธีที่ผ่านขวากหนามเดิมๆไปได้โดยไม่เกิดแผล ขวากหนามใหม่ๆก็ยังรอเกี่ยวเนื้อตัวเขาอยู่...ที่สำคัญเส้นทางนี้ไม่มีทางแยก... ต้องเดินทางเช่นนี้อีกเป็นเวลาสองปี จึงจะสามารถเลือกทางเดินของตัวเองได้ โดยไม่ต้องแลกกับอะไร

อ้อไม่เคยรู้เลยว่าชีวิตคนเราทำไมต้องเลือกและมีเงื่อนไขมากมายขนาดนี้...ยังไม่นับเงื่อนไขอื่นๆของชีวิต...มันสับสนวุ่นวายเหลือเกิน

นักเดินทางคนนี้กำลังคิดถึงทางเลือกที่สามคือ
การเดินออกนอกเส้นทาง
ลุยเข้าไปในป่า ไปหากินเอาดาบหน้า...
ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง...เป็นคนนอกคอก
ไม่สนใจทั้งสิ้นว่าการกระทำของเขาจะทำให้ใครเดือดร้อนบ้าง

แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้น...





Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2551
Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2551 4:07:38 น. 8 comments
Counter : 599 Pageviews.

 
มาอ่านยามเช้าครับ

ขอบพระคุณ

และขอให้มีความสุข

ไม่ว่าจะมีรักหรือไม่มี

ไม่ว่ารักจะอยู่หรือไม่ก็ตาม


โดย: นายแจม วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:8:50:04 น.  

 
seems you have quite a big decision to make indeed. i trust that you will take the road (or non-road) that is best for you. i wish you strength and perseverance for your future journey, whatever it may be.


โดย: bea IP: 58.8.13.214 วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:15:57:22 น.  

 
แวะมาทักทายจ้า


โดย: C_J_love2007 วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:22:17:04 น.  

 
ดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่เลือกลำบากหน่อย เอาเป็นว่าคุณอ้อจงเลือกทำในสิ่งที่ตัวเองรักและพอใจที่สุดนะคะ เพื่อนคนนี้ขอเป็นกำลังใจให้คุณอ้อเสมอค่ะ

ชีวิตคนเรายิ่งโตก็ยิ่งเรียนรู้เยอะค่ะ บางครั้งยีนส์ก็อยากกลับไปเป็นเด็กค่ะ เพราะไม่มีเรื่องให้คิด ไม่ต้องทำงาน ได้เล่นอย่างเดียวค่ะ คิคิ โตแล้วมีเรื่องต้องทำและรับผิดชอบเยอะ บางครั้งก็เหนื่อยเหมือนกันค่ะ

คุณอ้อรักษาสุขภาพบางนะคะ ยีนส์ขอให้คุณอ้อมีความสุขมาก ๆ ค่ะ


โดย: roslita วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:9:55:04 น.  

 
i know you're going through a tough time right now. just wanted you to know that i'm here if you need to talk about anything na.


โดย: bea IP: 58.8.13.214 วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:13:08:23 น.  

 
กิฟท์ไม่ชอบเลยที่จะต้องเลือก เมื่อเรามาถึงทางแยก มันเลือกยาก


โดย: กิฟท์ (kitten kaori ) วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:17:41:59 น.  

 
ชีวิตก็อย่างนี้แหละค่ะ
วันเวลาที่มีความสุขมันแสนสั้นนัก
แต่เวลาแห่งความทุกข์ยาวนานเสมอ คนที่จะไปถึงจุดหมายได้
ต้องมีพลังใจที่เข้มแข็ง และแกร่งมาก ๆค่ะ


โดย: เราสองคน (ฝากเธอ ) วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:18:47:42 น.  

 
แหมม ถ้าชีวิตไม่มีอุปสรรคมาให้ฝึกปรือฝีมือกันบ้าง
ชีวิตก็ขาดสีสันแย่สิคะ ที่สำคัญเราก็คงไม่แกร่งและเติบโตขึ้นด้วย

เป็นกำลังใจให้ก้าวผ่านทุกอย่างไปได้ด้วยดีนะคะ




ปล.ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมเยียนที่บลอกนะคะ
ว่างๆ แวะไปได้อีกน๊า ยินดีต้อนรับเสมอค่ะ


โดย: หัวใจสีชมพู วันที่: 4 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:19:43:08 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

sandseasun
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add sandseasun's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.