ข้อดีของการฟังเนื้อเพลงไม่รู้เรื่อง สวัสดีวันอาทิตย์ การได้นั่งทอดหุ่ย ฟังเพลงในเช้าอันสงบเงียบวันอาทิตย์ คือลาภอันประเสริฐโดยแท้ ขณะนี้กำลังฟังเพลงญี่ปุ่นเพลงหนึ่ง โหลดมาจากออฟฟิศ ไม่ทราบชื่อเพลง ไม่ทราบชื่อผู้ร้อง ไม่ทราบชื่ออัลบั้ม ทราบคร่าวๆ ว่าคนร้องอาจจะชื่อ มาโคโตะ เพลงนี้เพราะมาก ฟังแล้วรู้สึกโหยหาอดีตอย่างบอกไม่ถูก พอดีว่าเป็นพวกลัทธินิยม nostalgia ก็เลยถูกใจอารมณ์นี้มาก เมื่อคืนนั่งฟังเพลงนี้ในรถคุณแฟนระหว่างคุณแฟนขับมาส่งที่บ้าน ตอนนั้น ไฟบนถนนพร่าเลือนเมื่อมองผ่านกระจกหน้ารถที่ขุ่นมัวเพราะคราบฝน เป็นเวลาที่แปลก เพราะอยู่ๆ รถทุกคันรอบๆ ตัว ทั้งข้างหน้า เลนข้างๆ ล้วนเป็นแท็กซี่มิเตอร์ที่แข่งกันส่องไฟจากป้ายคำว่า 'แท็กซี่มิเตอร์' เลยกลายเป็นภาพถนนที่มีแสงกระจัดกระจายเป็นหย่อมๆ --และพร่าเลือน แท็กซี่ทุกคันเคลื่อนตัวตามกัน เลื่อนไหลไปตามท่วงทำนองไวโอลิน จะว่านุ่มนวลก็ไม่เชิง มันโหยหวนยังไงๆ ชอบกลอยู่ ไวโอลินเป็นเครื่องดนตรีที่เค้นความรู้สึกฝั่งเศร้าออกมาได้ดีเหลือเกิน :' I อย่างที่บอกว่า เพลงนี้เป็นเพลงญี่ปุ่น เลยฟังเนื้อเพลงไม่ออกซักคำ มีแค่ประโยคเดียวที่แปลออกว่า 'ฉันรักเธอ' นอกนั้นเป็นการฟังเอาอารมณ์จากท่วงทำนองล้วนๆ นั่งฟังไปเรื่อยๆ คุณแฟนหันมาถามว่า สบายจังนะท่าทาง เลยหันไปบอกว่า ชอบเพลงนี้ ฟังแล้วคิดถึงสมัยอยู่ม.ต้น ดี ตอนนั้นพ่อยังขับรถไปส่งโรงเรียนอยู่ (แย่เนอะ โตเป็น_วายแล้วยังต้องให้พ่อไปส่ง) ช่วงนั้นพ่อจะมีคอลเลคชั่นเพลงญี่ปุ่นสมัยเก่าๆ อย่าง ซูบารุ (และอื่นๆ ที่ไม่รู้จักชื่อ) มาเปิดให้ฟังระหว่างนั่งรถไปโรงเรียน ประกอบกับเพลงรุ่นกลางเก่ากลางใหม่ จำได้ว่ามีเพลงนึงร้องว่า Radio Girl...แล้วก็รัวภาษาญี่ปุ่นมาเป็นชุด เลยคิดว่า นั่นน่าจะเป็นชื่อเพลง เป็น 20 นาทีที่มีความสุขที่สุดของทุกวัน ระหว่างทางไปโรงเรียน รถเราจะต้องขับผ่านสถานที่คลาสสิคๆ อย่างถนนเลียบวังสวนจิตรฯ ที่มีต้นไม้คลุมสองข้างอย่างที่ฝรั่งเรียกว่า อเวนิว เลี้ยวขวาผ่านวัดเบญฯ ตัดเข้าราชดำเนิน เหลียวหลังไปจะเห็นพระที่นั่งอนันต์ฯ และพระรูปฯ ยกมือไหว้ทุกเช้า จากนั้นค่อยผ่านสวนมิสกวัน ข้ามสะพานข้ามคลองสมัยเก่าสวยๆ อย่าง มัฆวานรังสรรค์ ที่มีน้ำพุคลาสสิคมาก ไปจนถึงผ่านฟ้าลีลาศ เรื่อยไปจนเจอ ภูเขาทอง วัดราชนัดดา เฉลิมกรุง (สมัยนั้นยังไม่ทุบ) เสาชิงช้า วัดสุทัศน์ และก็ถึงโรงเรียนของเรา เบญจมราชาลัย ช่างเป็นเส้นทางที่คลาสสิคอะไรเช่นนี้ .......... เพลงนี้ทำให้คิดถึงภาพเหล่านั้น ความรู้สึกเก่าๆ วันนั้น (สงสัยเราจะแก่แล้ว) ข้อดีของการฟังเนื้อเพลงไม่ออกก็คือ เราจะ concentrate อยู่กับความหมายที่แฝงมากับท่วงทำนอง สมัยอยู่ม.ต้น เพลงญี่ปุ่นแต่ละเพลงที่ฟัง ฟังเนื้อเพลงไม่เข้าใจเลย แต่จับอารมณ์ของเพลงได้ แยกเสียงเปียโนออกจากคีย์บอร์ดได้ แยกเสียงซินธิไซเซอร์ออกจากเมาท์ออแกนได้ ได้ยินเสียงไวโอลินโหยหวน ชัดเจน เข้าใจทุกความรู้สึก ที่ทำนองต้องการสื่อออกมา ซึ่งอาจจะผิดก็ได้ แต่...แล้วไงล่ะ ข้อดีของการฟังเนื้อเพลงไม่ออกก็คือ เราจะเหมาเอาว่ามันกำลังพูดถึงอะไรก็ได้ จะจินตนาการภาพอะไรก็ได้ จะรู้สึกยังไงก็ได้ ไม่มีกรอบความคิด ไม่มีกรอบความรู้สึก สังเกตเพลงไทยบางเพลง (เพลงฝรั่งบางเพลงก็เหมือนกัน) ฟังเผินๆ รู้สึกเศร๊าเศร้า แต่พอฟังเนื้อร้อง ... มันไม่เศร้านี่หว่า ก็จะพาลเสียอารมณ์นิดหน่อย แต่เพลงที่เราฟังเนื้อไม่ออก ยังไงก็ไม่เสียอารมณ์ เพราะมันเป็นอารมณ์ที่เรารู้สึกของเราเอง : ) ....... สิ่งที่ทำให้เวลาฟังเพลงนี้แล้วเชื่อมโยงไปถึงภาพเก่าๆ เหล่านั้น คงเป็นรายละเอียดของเสียงดนตรี ส่วนใหญ่เป็นเสียงเครื่องดนตรีล้วนๆ ที่ไม่ผ่านการสังเคราะห์จากอุปกรณ์สมัยใหม่เท่าไหร่นัก ทำให้รู้สึกเป้นเพลงที่ฟังแล้วมีกลิ่นเพลงญี่ปุ่นสมัยเก่าๆ ตัวโน้ตไล่เรียงกัน ไม่มีคีย์เสียงที่อยู่ๆ ก็โดดขึ้นมา ฟังแล้วเลยรื่นๆ หู คล้อยตามได้ไม่ยาก ที่สำคัญคือไวโอลิน (นี่สรุปเอาเองนะ) ไวโอลินเป็นเครื่องดนตรีที่เสียงมีความคลาสสิค และมีเอกลักษณ์อย่างรุนแรง ไม่ว่าจะเล่นอยู่ท่ามกลางเครื่องดนตรีกี่ชนิด เราก็จะสามารถแยกเสียงไวโอลินออกมาได้ เสียงมันจะมีความรู้สึกย้อนยุคปนอยู่ (ย้ำว่า นี่สรุปเอาเองจากความรู้สึกนะ) เพลงนี้ ท่อนโซโลหลักของเพลง ใช้ไวโอลินเป็นพระเอก ดึงอารมณ์เหงาๆ โหยหาจากคีย์ต่ำไล่มาสูงจนถึงช่วงพีคของเพลง ตอนนั้นแหละ ที่ภาพต้นไม้สองข้างถนนเลียบวังสวนจิตรฯ จะปรากฏเด่นชัดมาก เหมือนกำลังนั่งอยู่ในรถพ่อ ภาพเงาร่มไม้ไหลเรื่อยไปตามกระจกหน้ารถ กลางแสงแดดอ่อนๆ ตอนเช้า ....... ตอนนี้เพลงเล่นมาเป็นรอบที่สิบได้แล้วละมั้ง ฟังจบรอบนี้ ก็จะได้ความเรียงเรื่อยเปื่อยมาอีกหนึ่งชิ้น ไม่มีสาระอะไรเลย แต่เขียนแล้วมีความสุขดี : ) สวัสดีวันอาทิตย์ค่ะ ขอให้มีวันอาทิตย์แสนดีอย่างนี้ทุกอาทิตย์นะคะ อูเคียว   Create Date : 28 พฤษภาคม 2549 15 comments Last Update : 28 พฤษภาคม 2549 13:34:31 น. Counter : 744 Pageviews. Share Tweet

อ่านแล้วอมยิ้มตามเลยล่ะ   โดย: แ ม ง ป อ IP: 58.8.46.43 28 พฤษภาคม 2549 14:10:35 น.

เห็นภาพเลย   โดย: [เทวดาน้อย] 28 พฤษภาคม 2549 14:45:26 น.

ก็ดีไปอีกแบบน่ะ ถึงจะไม่เข้าใจแต่มีความสุข ก็โอเคล่ะ   โดย: ทุ่งนากับกองฟาง 28 พฤษภาคม 2549 18:21:24 น.

โดย: หนุอุ๋ม (tenno_jung ) 28 พฤษภาคม 2549 22:34:21 น.

อ่านแล้วอยากฟังมั่งจังค่ะพี่อุ๊ หวัดดีค่า..จำกันได้เปล่าเอ่ย สบายดีนะคะ คิดถึงทู้ของพี่ที่ห้องสยามจัง   โดย: -S n o w G i r l- IP: 202.142.219.80 5 มิถุนายน 2549 16:10:20 น.

มาตอบช้ามาก - -' คุณแมงปอ ดีใจที่ข้อความเพ้อๆ เรียกยิ้มได้หนึ่งยิ้มนะคะ : ) คุณเทวดาน้อย ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ : ) คุณทุ่งนาฯ แอบตามไปอ่านที่บล็อคมาด้วยล่ะค่ะ (._.')> คุณหนูอุ๋ม ดอกไม้สวยดีค่ะ ขอบคุณนะคะ : ) น้องโบ จำได้สิจ๊ะ : ) สบายดีค่ะ ห้องสยามเหรอ? พี่แก่เกินไปแล้วอ่ะหนู (._.')> คิดถึงวันเก่าๆ ที่นั่นเหมือนกันนะ กำลังเขียนนิยายเกี่ยวกะสมัยนั้นอยู่ด้วยล่ะ--แหะ (._.')>   โดย: อูเคียว 10 มิถุนายน 2549 23:45:20 น.

โอ๊ะ..จะออกหนังสือเหรอคะพี่อุ๊ ตอนนี้โบยังหาหนังเรื่องโปรดที่สุดของพี่อุ๊มาดูไม่ได้เลยอ่ะ กลับบ้านเราเถอะนะคะ คิดถึง อยากตอบทู้พี่อุ๊มาก ๆ เลย   โดย: -S n o w G i r l- 19 มิถุนายน 2549 22:59:13 น.

มาเยี่ยมพี่อุ๊จ้า... พี่อุ๊คงจำหนูไม่ได้หรอก แต่หนูจำสาวบัญชีน่ารักๆได้เสมอจ้ะ   โดย: r k i 30 มิถุนายน 2549 6:47:18 น.

อยากให้กลับมา เขียนเรื่องราวให้เราอ่านกันอีกนะจ๊ะ   โดย: Sfumato 7 กรกฎาคม 2549 8:31:51 น.

และก็ถึงโรงเรียนของเรา เบญจมราชาลัย ^^ พอดีว่างๆ เลยของหาคำว่าเบญจมราชาลัยดูค่ะ ชื่ออุเคียวนี่ค้นๆจัง ^^" (สงสัยจำผิด) เป็นศิษย์ปัจจุบันเบญจมค่ะ ขออนุญาติทักทายนะคะ ^^v Orn_fufu@hotmail.com   โดย: InaeO IP: 61.47.123.124 2 กันยายน 2549 21:30:12 น.

ชมรมเดียวกัน....หง่ะ ืnostalgia.... (-___________-")>   โดย: โยตะ 11 กันยายน 2549 18:44:21 น.

ตามมาจากไกลบ้านเหมือนกันค่ะ จำได้ค่า อูเคียว ณ ไกลบ้าน ป.ล. รูปมันหลอกกันได้นะค๊า แต่ยังไงก็รับคำชมไปก่อน   โดย: Still Alive 18 ตุลาคม 2549 21:47:37 น.

สวัสดีวันพุธ การได้นั่งทอดพุง ดูภาพยนตร์วีซีดีเช้าวันพุธหลังเลิกงาน มันช่างเสพสม เหลือคณา ขณะนี้กำลังดูหนังโป๊ของญี่ปุ่นที่ยืมเพื่อนมาจากออฟฟิศ ไม่ทราบคนถ่าย ไม่ทราบคนเล่น ไม่ทราบคำพูด รู้แต่น่าจะมีคำว่า โอ้วว ดาเมะๆ สาวญี่ปุ่นเด็ดมากๆ ฟังแล้วรู้สึกโหยหาเด็กญี่ปุ่นอย่างบอกไม่ถูก พอดีว่าเป็นพวกลัทธินิยมขาว ใส ก็เลยถูกใจอารมณ์นี้มาก เมื่อขณะข้ามถนนกับเพื่อนกลางดึกเพื่อไป เซเว่น อีเลเว่น เยื้องตึก GMM มีรถแท็กซี่คันนึงจอดขวางทางม้าลายเค้าคงนึกว่าเราจะขึ้นรถของเค้า แต่ไม่ เค้าโดนผมด่า แม่ง กูจะข้ามทางม้าลาย เสือกมาจอดขวางทางม้าลายอีก กุไม่ได้จะขึ้นรถเว้ย ดูเหมือนเค้าจะได้ยินจึงรีบขับออกไป แท็กซี่ทุกคันเคลื่อนตัวตามกัน เลื่อนไหลไปตามท่วงทำนองตีนเหยียบ เหมือนความมืดจะทำตาลาย เห็นป้ายหน้ารถ สีแดงๆของแท็กซี่มักขึ้นว่า "ง่วง" เราได้แต่สงสัย จะบอกคนอื่นทำไม ง่วงทำไมไม่ไปนอนซะ : P อย่างที่บอกว่า หนังเรื่องนี้เป็นหนังญี่ปุ่น เป็ฯการเดาท่าทางและจังหวะ จากหนังล้วนๆ เด็ดดวงดี เอาไปสี่ดาวครึ่ง ฟังแล้วคิดถึงสมัยม.ปลายที่นั่งดาวโหลดรูปจากเน็ตจัง ตอนนั้นพ่อยังขับรถไปส่งโรงเรียนอยู่ (แย่เนอะ โตเป็นเป็ดแล้วยังต้องให้พ่อไปส่ง) << ถูกกก !!! ช่วงนั้นผมจะมีคอลเลคชั่นรูปเด็ดๆ อย่างวิเวียน มาเปิด และพิมพ์ติดกล่องเหล็กใส่เงินเอาไว้ ตอนกลับบ้านยามดึก เป็น 20 นาทีที่มีความสุขที่สุดของทุกวัน (อย่าคิดมากน่ะเจ๊) ระหว่างทางไปโรงเรียน รถเราจะต้องขับผ่านสถานที่คลาสสิคๆ อย่างโรงงาน เป็ปซี่ , สะพานนวลฉวี , แยก 345 , ทุ่งนา และหมู่บ้าน รวมไปถึงโรงพักปากเกร็ด และก็ถึงโรงเรียนของเรา หอวัง นนทบุรี ช่างเป็นเส้นทางที่คลาสสิคอะไรเช่นนี้ ..........เฮ้ออออ เพลงนี้ทำให้คิดถึงภาพเหล่านั้น ความรู้สึกกระชุ่นกระชวย ข้อดีของการฟังภาษาญี่ปุ่นไม่อกคือไม่ต้องสนใจมันทั้งสิ้น สายตาจดจ้องอยู่กับเนื้อหนังมังสา เอาน่ะ เอาล่ะ มากวนเจ๊อุ๊แค่นี้แหละคับ ไม่ลืมเจ๊หลอกฮะ %^^ Peace   โดย: เด็กนรกฯ IP: 58.8.90.222 25 ตุลาคม 2549 10:12:22 น.

คนอ่านยังรู้สึกมีความสุขตามเลยค่ะ   โดย: quin toki 11 พฤศจิกายน 2549 23:26:04 น.

คิดถึง..:)   โดย: -S n o w G i r l- 6 เมษายน 2550 10:47:35 น.