เรื่องนี้ยังไม่มีชื่อ ตอนที่ ๓. สายแล้ว
สายแล้ว....
9.00น. สายแล้ว ธราดลเพิ่งจะขับรถเข้ามาถึงบริเวณที่จอดรถข้างบริษัท
ชายหนุ่มเสียบรถเข้าช่องได้ก็รีบหอบแฟ้มเอกสารและNoteBook คู่ชีพ
วิ่งเข้าประตูบริษัทไปทันที
เขามีนัด พรีเซ้นต์งานบ่ายนี้ แต่งานที่ทำยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดี
ยังมีส่วนที่ต้องแก้ไข เพิ่มเติมอีกเล็กน้อย จะละเลยไม่แก้เสียไม่ได้
งานนี้เป็นงานใหญ่ เจ้านายกำชับนักหนาว่าจะต้องผ่านงานนี้ให้ได้ ไม่งั้นบริษัท
จะชวดรายได้ก้อนโต ที่สำคัญคือชื่อเสียงที่บริษัทจะได้รับหลังงานนี้แล้วจะมี
งานใหญ่ๆเข้ามาอีกมากมายแน่ๆ และเขาเองก็อาจจะได้เลื่อนตำแหน่งกินเงิน
เดือนสูงขึ้น
แต่สิ่งที่เขาหวังมากกว่าหลังเสร็จงานนี้ คือการได้ลาพักร้อนยาว
หลังจากที่เขาไม่เคยได้ใช้วันลาเลย แถมเงินโบนัสก้อนโตที่เจ้านายจะมอบให้
เป็นรางวัลแห่งความสำเร็จในครั้งนี้ด้วย
เขากะจะเซอร์ไพรซ์ เอมิกาด้วยการพาเธอไปเที่ยวเกาะมัลดีฟ ฉลองวันครบรอบ
แต่งงานปีนี้ เขาไม่ได้พาเธอไปเที่ยวที่ไหนมานานนักหนาแล้ว ก็เพราะมัวคร่ำ
เคร่งทำงานสร้างครอบครัว สร้างฐานะ เมื่องานนี้สำเร็จ เขาก็จะได้พักบ้างเสียที
ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว
นี่ถ้าเมื่อคืนไม่มีเรื่องนั้นเสียก่อน งานก็คงเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว คิดถึงเรื่องเมื่อ
คืนแล้ว เขาก็เกิดกังวลใจขึ้นมาครามครัน ตั้งแต่แต่งงานด้วยกันมาเขาไม่เคยไป
นอนค้างอ้างแรมที่ไหนโดยไม่บอกเอมิกาเลยสักครั้ง
เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับบ้าน แถมเช้านี้ก็ไม่ได้อธิบายอะไรกับเธอเลย อาบน้ำแต่ง
ตัวเสร็จก็รีบออกจากบ้านตรงมาบริษัททันทีเพราะกลัวจะแก้งานไม่ทัน
ช่างเถอะ..เดี๋ยวเย็นนี้นำข่าวดีไปบอก เอมมี่คงจะดีใจจนหายโกรธไปเองหล่ะน่า
ปกติเธอก็ไม่ค่อยจะโกรธอะไรง่ายๆอยู่แล้ว
เขานึกครึ้มอกครึ้มใจ ที่เย็นนี้จะได้ไปเซอร์ไพรซ์ภรรยา เธอต้องดีใจมากแน่
เกาะมัลดีฟ เกาะสวาทหาดสวรรค์ที่เธอฝันอยากจะไปนักหนา.......
เขาคิดไปพลางก้าวเท้ายาวๆตรงไปยังห้องทำงานของเขา ผ่านโต๊ะประชาสัมพันธ์
สาวสวย เขาเหลือบเห็นหล่อนแอบส่งสายตาให้เขา...อีกแล้ว
เขาพยักหน้าทักหล่อนนิดหนึ่งแล้วรีบสาวเท้าเร็วขึ้น อย่างให้รู้ว่ากำลังรีบ
เฮ้อ...นี่ถ้าเขายังไม่แต่งงานละก็....
เขาคงมีเวลาหยุดทักทายพนักงานสาวๆในบริษัทบ้างหรอก
ทุกวันนี้เขาทำแต่งานจนไม่มีเวลาจะสนใจใครหรืออะไรอีกแล้ว เขาทำอย่างนี้
เพื่อใครกันละ ถ้าไม่ใช่เอมิกา เขายังอดน้อยใจเธอไม่ได้ เขาทำงานหนักอย่างนี้
เธอไม่เคยโทรมาถามเลยว่าเหนื่อยมั๊ย ทานข้าวรึยัง เย็นนี้ทานอะไรดีคะ
เธอไม่เคยถามแต่ก็จัดเตรียมทุกอย่างให้เขาหมด อย่างเสื้อผ้าชุดนี้ไง
คิดแล้วก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที เขากะจะใส่เสื้อสีเข้มๆ จะได้ดูภูมิฐานน่าเชื่อถือ
แต่เอมิกากลับเตรียมเสื้อสีขาวลายทางสีชมพูให้เขาเสียนี่ จะไม่ใส่มาก็ไม่ได้
เพราะเกรงว่าเธอจะน้อยใจคิดมาก ยิ่งเมื่อคืนเขาไม่ได้กลับบ้านเสียด้วย
ถึงโต๊ะทำงานธราดลรีบเปิดNoetBook ออกพิมพ์งานทั้งที่ก้นยังไม่ทันถึงเก้าอี้เสียด้วยซ้ำ
เฮ้...ดล ทำไมมาสายจัง
เสียงทักดังขึ้นตรงหน้าเขาไม่ต้องเงยหน้าขึ้นดูก็รู้ว่าเจ้าของเสียงคือ ป้องภูมิ
เพื่อนร่วมงานของเขานั่นเอง ทั้งสองรู้จักกันมานานตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม
และยังเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่อยู่คนละคณะ พอได้มาทำงานยังบังเอิญ
ได้มาทำงานที่บริษัทเดียวกันอีกด้วย (อะไรจะบังเอิญขนาด..)
ป้องภูมิเป็นหนุ่มรูปหล่อ เจ้าสำอาง แต่งตัวเนี้ยบตลอดเวลา สาวๆใน
บริษัทแอบปิ๊งเขากันหลายคน แต่ป้องภูมิไม่สนใจใครสักคน ยังคงความเป็นโสด
อยู่ ไม่แม้แต่จะคบเป็นแฟน เรื่องนี้มีเพียงธราดลเท่านั้นที่รู้ว่าทำไม...
นายยังจะมีหน้ามาถามอีก ก็เรื่องเมื่อคืนน่ะสิ...
ธราดลตอบโดยไม่ยอมละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์
เออจริงสิ เรื่องเมื่อคืน...เป็นอย่างไรเรียบร้อยใช่ไหม..
ป้องภูมิลดเสียงพูดลง พลางขยับเก้าอี้มานั่งลงตรงหน้าโต๊ะทำงานเตรียมฟังคำตอบเต็มที่
เรื่องมันยาวว่ะ......เอาไว้เสร็จงานแล้วจะเล่าให้ฟัง จริงๆนายไม่น่าหาเรื่องให้กันเลย..
ธราดลเหลือบมองสีหน้าจืดสนิทของเพื่อนแวบนึง แล้วก็เพิ่งได้เห็นว่าป้องภูมิใส่
เสื้อเชิ้ตสีกรมท่า เข้มมาดแมน อย่างนี้ละที่ต้องการ
เฮ้ยป้องเสื้อสวยดีนี่ ยืมใส่หน่อยสิ..
อะไรนะ จะยืมเสื้อกันเหรอ นายจะบ้าเรอะ ชอบก็ไปซื้อใส่เองสิ มาขอยืมใส่เป็นสมัยวัยรุ่นไปได้ ..
ไม่ใช่อย่างนั้น นายดูเสื้อกันสิชมพูหวานแหววอย่างนี้ จะให้ใส่ไปเจอหน้า
ลูกค้าได้ไง ขอยืมใส่แป๊บเดียวเองน่า...มาถอดมาไวไว
ไม่พูดเปล่าธราดลทำท่าจะเข้าไปถอดเสื้อป้องภูมิออกมาเอง ทำเอาอีกฝ่าย รีบถอยหนีแทบไม่ทัน
ไม่ๆๆๆๆ กันไม่ชอบสีชมพูว่ะ ใส่แล้วไม่แมนเลย
ป้องภูมิปฏิเสธเสียงระรัวเชียว
เออ..ก็เพราะไม่แมนนะสิ ขอยืมแป๊บเดียว เพื่อความสำเร็จของบริษัทนะ ถอดมาๆ ให้ไว
ธราดลทั้งขอร้องแกมบังคับงานนี้ป้องภูมิคงต้องยอม อย่างเสียไม่ได้
เฮ๊ยๆ จะมาถอดอะไรตรงนี้ อายคนเขาน่า ไอ้บ้า...นายถอดของนายมาก่อน
เดี๋ยวกันไปเปลี่ยนในห้องน้ำแล้วจะเอามาให้"
เออ ก็แค่นั้นแหละ ลีลา ไปได้ ทำไมต้องไปห้องน้ำด้วยวะ เสียเวลา เร็วๆเลยนาเว้ย..
ธราดลบ่นไปก็ถอดเสื้อสีชมพูส่งให้เพื่อนไป
ป้องภูมิรับเสื้อไปเปลี่ยนอย่างเสียไม่ได้ เดินไปก็บ่นกระปอดกระแปดไปตามทาง
16.00น. ธราดลในชุดเสื้อสีกรมท่า เนคไทสีขาวลายทางชมพู เดินออกจากห้อง
ประชุมด้วยใบหน้าที่ปกปิดรอยยิ้มไว้ไม่มิด แน่ละจะไม่ให้ยิ้มได้อย่างไร เขา
แทบจะกระโดดตัวลอยเสียด้วยซ้ำ ถ้าไม่กลัวเสียภาพพจน์ละก็
ในที่สุดลูกค้ารายใหญ่นี้ก็ตกลงเซ็นต์สัญญาร่วมงานกับบริษัทของเขา ทีนี้ละเขา
จะได้โทรศัพท์ไปคอนเฟิร์มตั๋วเครื่องบินไปมัลดีฟ กับจองบังกะโลเล็กๆสักหลัง
เขานึกครึ้มอกครึ้มใจเหลือเกิน นึกถึงกุหลาบแดงช่อใหญ่ที่เตรียมจะมอบให้เอมิกา
เขาโทรไปสั่งจัดช่อดอกไม้ไว้แล้ว กะว่าจะแวะรับดอกไม้ก่อนกลับบ้าน
เธอต้องดีใจมากแน่ๆ และแน่นอนเธอจะหายโกรธเรื่องเมื่อคืนนี้ด้วย
แล้วนี่ไอ้ป้องไปไหนนะ ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อคืนเลย
เขากลับบ้านชุดนี้ไม่ได้แน่ เขาขี้เกียจอธิบายกับเอมิกาว่าทำไมถึงไม่ใส่เสื้อที่
เธอเตรียมไว้ให้ จะบอกตรงๆได้อย่างไรว่าไม่ชอบ
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือจะโทรตามป้องภูมิ แต่กลับมีสายเข้ามาพอดี
เขามองดูเบอร์แล้วไม่คุ้นตาเลยคงจะเป็นลูกค้ารายใดรายหนึ่ง เขากดรับ
พร้อมกรอกเสียงลงไป
ฮัลโหล ธราดลพูดครับ
............พี่ดล.......
เสียงหญิงสาวหวานใสแต่เจือแววเศร้าในน้ำเสียง เขาจำได้ทันทีว่าเป็นใคร
ใบหน้าสาวน้อยตาโตดำขลับ จมูกโด่งเชิด ผิวขาวอมชมพูระเรื่อ มีรอยยิ้มแย้ม
ระบายบนใบหน้าอยู่ตลอดเวลา แจ่มชัดในความทรงจำ
พี่ดล......ออกมาหาก้อยได้ไหมคะ แป๊บเดียวเองค่ะ ...
............ นะคะ
เสียงหล่อนแผ่วหวิว ปนเสียงสะอื้นไห้ หล่อนบอกสถานที่นัดหมายแล้วตัดสาย
ทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบ
ธราดลได้แต่กำโทรศัพท์มือถือในมือไว้แน่น สมองวุ่นวายสับสน
อา...เราจะทำอย่างไรดีละเนี่ย.........
นิยายหรือเรื่องสั้นเรื่องนี้(ยังไม่รู้ว่าจะเรียกอะไรดี จะสั้นหรือยาวก็ยังไม่รู้เลยอ่ะ แหะแหะ)แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนไม่ได้อ้างอิงเรื่องของใครทั้งสิ้น (และแน่นอนไม่ใช่เรื่องของผู้เขียนค่ะ) เนื้อเรื่องและชื่อของตัวละครอาจไปคล้องกับชื่อหรือเรื่องราวของใครก็ขออภัย ด้วยนะคะ
ทั้งนี้ขอสงวนลิขสิทธิ์ในข้อเขียนตามกฏหมายค่ะ
ขอบคุณ BGและภาพประกอบสวยๆจากคุณแพรวขวัญค่ะ
| | |
| |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
