เรื่องนี้ยังไม่มีชื่อ ตอนที่๒. เช้าแล้ว
เช้าแล้ว....
แสงแดดยามเช้าส่องลอดหน้าต่างเข้ามาภายในตัวบ้าน เอมิกานั่งจมอยู่บนโซฟา
ภายในห้องรับแขกตั้งแต่เมื่อคืน เธอยังคงสวมเสื้อคลุมทับชุดนอนบางเบาสีขมพู
อ่อนที่เขาซื้อให้เป็นของขวัญครบรอบแต่งงานเมื่อปีที่แล้ว เสื้อผ้ายับย่น ดวงตา
บวมแดงช้ำ เหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เธอนั่งนิ่งตัวตรงสายตาเหม่อ
มองออกไปนอกหน้าต่าง ที่ซึ่งมองเห็นทางเดินเล็กๆที่ทอดยาวไปสู่ประตูรั้วสอง
ข้างทางประดับด้วยไม้พุ่มเตี้ยใบดกหนา ที่เขาหามาปลูก เธออยากได้ไม้ดอก
เล็กๆ แต่เขาว่าไม้ดอกดูแลยาก เอาไม้ใบดีกว่า ตัดแต่งเล็มกิ่งนิดหน่อยกับใส่
ปุ๋ยพรวนดิน ไม่ต้องกังวลว่าจะมีดอกหรือไม่ นั่นเป็นเพียงความขัดแย้งเล็กๆใน
ชีวิตการแต่งงาน เธอตามใจเขาเสมอ
สายตาเธอยังคงจับจ้องอยู่ที่ประตูรั้ว ซึ่งยังคงปิดสนิทไร้วี่แววผู้กลับมา
เช้าแล้ว....เขายังไม่กลับบ้าน ไม่มีแม้เสียงโทรศัพท์บอกข่าวคราว
เอมิกาครุ่นคิดกังวลไปร้อยแปดพันประการ เธอกลัวว่าเขาจะเกิดอุบัติเหตุ กลัวว่า
เขาจะโดนทำร้าย จี้ปล้น พักนี้ยิ่งมีข่าวปล้นฆ่ากันบ่อยๆ เมืองหลวงน่ากลัวเหลือ
เกิน มีแต่อาชญากรรม นี่ถ้าเขายอมย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดอย่างที่เธอต้องการก็
คงจะดี บรรยากาศที่บ้านต่างจังหวัดสะอาดสดชื่น ไม่มีมลพิษไม่มีโจรผู้ร้ายชุก
ชุมเหมือนในเมืองหลวง รถรารึก็น้อยไม่ต้องกลัวอุบัติเหตุเฉี่ยวชน...
ทำไมเขาไม่โทรมานะ เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า เธอยังคงพึมพำถามตัวเอง
ซ้ำๆหลายคืนมานี้เขากลับบ้านผิดเวลาไปมาก
หรือ...หรือว่าเขาจะมีผู้หญิงอื่น...
ไม่จริง!
เสียงภายในของเธอค้านออกมาทันควัน
เป็นไปไม่ได้ เขารักเรามาก เขาดีกับเราเสมอมาตามใจเอาใจทุกอย่าง เราแทบ
จะไม่เคยทะเลาะกันเลย แค่เขาไม่กลับบ้านคืนเดียว จะไปหาว่าเขามีคนอื่นแล้ว
หรือ
เอมิกาสะบัดศีรษะไล่ความคิดเหล่านั้นออกไป
ถ้าเขารู้ว่าเราคิดอะไรบ้าๆแบบนี้เขาต้องไม่ชอบใจแน่...
เฮ้อ..ทำไมเขายังไม่กลับมานะ
เช้าแล้ว..นาฬิกาบอกเวลา8.00น. เอมิกาเริ่มนั่งไม่ติด เธอมองโทรศัพท์มือถือที่
วางอยู่ตรงหน้า เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ทั้งรอคอยและตัดสินใจ....จะรอต่อไป
หรือจะโทรไปถามให้รู้แล้วรู้รอดไป
เขาคงไม่โกรธหรอกถ้าเราจะโทรไป นี่มันแปดโมงแล้วนะ โทรเถอะ โทรไปถาม
ให้รู้เรื่องไปเลยว่าเขาอยู่ไหนกัน ทำไมป่านนี้แล้วยังไม่กลับ
เธอสั่งตัวเองพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ตรงหน้าอย่างลังเล ยังไม่ทันที่
เธอจะกดโทรออก เธอก็ได้ยินเสียงรถที่หน้าบ้าน เป็นเสียงรถของเขาแน่ๆ เธอ
จำได้ดีทีเดียว ประตูรีโมทเปิดออก รถของเขาแล่นเข้ามา... พร้อมกับหัวใจของ
เธอที่วิ่งแล่นไปรบเขา..แต่ตัวเธอยังคงนั่งนิ่งขึงอยู่กับที่ ใบหน้าเรียบเฉยแต่หัวใจ
เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ทั้งตื่นเต้นดีใจ ระคนโกรธ สมองเธอสั่งการอย่าง
ว่องไวว่าจะถาม จะพูด จะแสดงกิริยาเช่นไรดี ให้สาสมกับการรอคอย จะงอนไม่
พูดด้วยดีไหมนะ หรือจะระเบิดอารมณ์ใส่ไปเลย ว่าหายไปไหนมารู้มั๊ยว่ามีคน
เป็นห่วง..
ขณะเธอกำลังคิดสับสนวุ่นวายอยู่นั้น เขาก็เปิดประตูเข้ามา
ทำท่าจะเดินเลยขึ้นชั้นบนไป พลันเขาก็หยุดชะงักเมื่อ
สายตาชำเลืองเห็นร่างของภรรยาในห้องรับแขก
ที่รัก..ผมขอโทษทีพอดีมีงานด่วนผมต้องรีบไปแล้วหล่ะ เดี๋ยวค่อยคุยกันเย็นนี้
นะจ๊ะ
เขาพูดเร็วปรื๋อ พูดจบก็ก้าวยาวๆชึ้นบันไดไปทันที ยังไม่ทันที่เอมิกาจะเอ่ยคำ
ใด...
สายแล้วเพิ่งจะกลับ ยังจะมาหนีหน้าอีกนะ
เอมิกาฮึ่มฮั่มในใจ แต่ไม่ยักโกรธ แค่เห็นหน้าได้ยินเสียงเขาเธอก็หายโกรธ
หายกังวลจนหมดสิ้น เพิ่งจะกลับมาก็จะรีบออกไปอีกแล้ว เธอรำพึงกับตัวเอง
พลางเดินเข้าครัวต้มน้ำชงกาแฟให้เขา รีบๆ
แบบนี้กาแฟแก้วเดียวคงพอ เธอชงกาแฟ เข้มๆหวานน้อยๆใส่ครีมเทียมสองช้อน
ตามแบบที่เขาชอบดื่มเป็นประจำ เสร็จแล้วเธอยกขึ้นไปให้เขาถึงห้องนอน เขา
ยังคงอาบน้ำอยู่ วางกาแฟบนโต๊ะเล็กมุมห้องแล้ว เธอเตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่ให้
เขาวางพาดไว้บนเตียง อย่างที่เธอเคยทำมาตลอด ระยะเวลาห้าปีไม่เคยขาดตก
บกพร่อง ตระเตรียมเส้อผ้าให้เขาแล้ว เธอก็หันไปเก็บเสื้อผ้าชุดเก่าที่เขาถอดทิ้ง
ไว้จะไปซัก กลิ่นเสื้อเหม็นคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหงื่อไคลบุหรี่และน้ำหอม...
น้ำหอม..!
เอมิกาสะดุดกับกลิ่นน้ำหอม กลิ่นนี้ไม่คุ้นเลย...แปลกจริงอาจเป็น
กลิ่นน้ำหอมในรถยนต์กระมังหรือเขาจะไปลองน้ำหอมกลิ่นใหม่มา....พลันความ
คิดของเธอก็สะดุดลงกับภาพตรงหน้า รอยลิปสติกสีแดง รูปเรียวปากบนปกเสื้อ
เชิ้ตของเขา.....
อา...ไม่มีอะไรหรอก ตกใจไปได้..
เธอปลอบใจตัวเองทั้งที่ใจเต้นตึกตักโครมคราม ดังมีใครเข้ากระโดดหนังยางใน
อกเธอ
ลิปสติกเราเองหล่ะน่า คงจะสะบัดเสื้อไปโดนเข้าตอนเก็บเสื้อขึ้นมากระมัง....ฮ่ะ
ฮ่ะ...คิดมากจริง....
เธอพึมพำปลอบตัวเองแต่น้ำใสๆกับเอ่อคลอนัยน์ตา เธอเงยหน้ามองกระจกเงา
ตรงหน้า ภาพหญิงสาวผิวขาวซีด ผมที่มัดไว้หลวมๆหลุดลุ่ยดวงตาบวมแดงช้ำ
กับริมฝีปากที่สั่นระริก ไร้รอยแต่งแต้มของสีสันใดใด....
ปัง
บรื้น บรื้น...
เสียงประตูปิดลงพร้อมด้วยเสียงสตาร์ทรถ เธอรับรู้ได้ว่าเขาไปแล้ว เอมิกาเดิน
กลับเข้ามาในห้อง ในมือยังคงกำเสื้อของเขาไว้แน่น ภายในห้องว่างเปล่า เขา
ออกไปแล้วจริงๆ ไปโดยไม่เอ่ยคำใดกับเธอเลย กาแฟยังคงวางอยู่ที่เดิม เขาไม่
แตะมันเลยด้วยซ้ำ
เธอฟุบหน้าลงกับหมอน กลิ่นหมอนยังคงหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นน้ำยาซักรีด ไม่มี
กลิ่นกายเขา ทั้งห้องเงียบงันเหมือนคืนที่ผ่านมา มีเพียงเสียงกระซิกของเธอเท่า
นั้น
นิยายหรือเรื่องสั้นเรื่องนี้(ยังไม่รู้ว่าจะเรียกอะไรดี จะสั้นหรือยาวก็ยังไม่รู้เลยอ่ะ แหะแหะ)แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนไม่ได้อ้างอิงเรื่องของใครทั้งสิ้น (และแน่นอนไม่ใช่เรื่องของผู้เขียนค่ะ) เนื้อเรื่องและชื่อของตัวละครอาจไปคล้องกับชื่อหรือเรื่องราวของใครก็ขออภัย ด้วยนะคะ
ทั้งนี้ขอสงวนลิขสิทธิ์ในข้อเขียนตามกฏหมายค่ะ
ขอบคุณ BGและภาพประกอบสวยๆจากคุณแพรวขวัญค่ะ
| | |
| |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
