เรื่องนี้ยังไม่มีชื่อ ตอนที่๑. ดึกแล้ว
ดึกแล้ว.....เอมิกายังนอนไม่หลับ ไม่ว่าจะพยายามข่มตาอย่างไร
ทั้งนับลูกแกะนับจนลูกแกะเต็มเล้าก็ยังไม่หลับ เปิดเพลงบรรเลงเบาๆ
ดื่มนมอุ่นๆ สวดมนต์ไปร้อยจบแล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหลับลงได้เลย......
เธอพลิกตัวหันไปมองที่นอนว่างเปล่าข้างๆตัว ที่ที่เคยมีคนคนหนึ่ง
นอนอยู่ตรงนั้น เคียงข้างเธอมานาน.....เกือบห้าปีแล้วซินะนับจากวันนั้น
วันที่เขาพร่ำคำหวาน ขอเธอแต่งงาน ด้วยกุหลาบสีแดงดอกโตก้านยาวที่ผูก
ด้วยริบบิ้นสีชมพูหวานเป็นประกายด้วยแหวนเพชรเม็ดงาม พร้อมคำมั่นสัญญา
ว่าจะรักเธอคนเดียว จะซื่อสัตย์ จะดูแลจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไปตราบนาน
เท่านาน คำหวาน...คำหวานเหล่านั้นไม่เคยจางลงในจิตใจของเธอเลย
แต่เขาล่ะ เขาจะยังจำคำพูดของเขาได้หรือไม่....
ดึกแล้ว.....เขายังไม่กลับมา เป็นเช่นนี้มาหลายคืนแล้ว แต่ทุกครั้งเขาจะโทร
มาบอกเธอเสมอ ไม่ติดงาน ก็ติดประชุม เจ้านายให้ไปรับรองลูกค้า หรือไม่ก็
ไปงานวันเกิดเพื่อนที่เธอไม่รู้จัก แต่คืนนี้.....ดึกแล้ว เขายังไม่โทรมาบอกถึง
เหตุผล
แล้วทำไม เราไม่โทรไปถามเขาล่ะ เธอถามตัวเอง
เราโทรไปถามเขาดีไหมนะ
เธอถามตัวเองซ้ำๆ แล้วก็ได้คำตอบว่าไม่ เธอไม่กล้าโทรไปถามเขาหรอก
เพราะเธอกลัวว่าเขาจะรำคาญ เขาอาจกำลังยุ่งอยู่ ถ้าเธอโทรไปขัดจังหวะ
การทำงานของเขา เธอเกรงว่าเขาจะไม่พอใจ เธอไม่อยากให้เขาว่าเธอจู้จี้
ขี้บ่น และเธอไม่อยากทำตัวเหมือนอิงอรเพื่อนของเธอ ที่เฝ้าโทรตามโทรจิก
สามีของเธอทุกนาที สามีของเธอน่าสงสารมากต้องรายงานตัวตลอดเวลา
เลยว่าทำอะไร อยู่ที่ไหนต้องกลับบ้านตรงเวลาทุกวัน อิงอรแทบจะไปรับ
ไปส่งสามีเลยทีเดียวถ้าไม่ติดว่าหล่อนจะต้องไปทำงานละก็ ถ้าเอมิกาโดน
แบบนี้บ้างเธอต้องไม่ชอบแน่ๆ
แต่นี่ก็ดึกมากแล้ว ทำไมเขายังไม่กลับ แล้วก็ไม่ยอมโทรมาบอกกล่าวกันบ้าง
เลย เขาจะรู้ไหมนะ ว่าเธอเป็นห่วง และรอคอยเขาอยู่
หรือเขาจะประสบอุบัติเหตุ!!
ไม่จริงหรอก ต้องไม่เป็นแบบนั้น เขาขับรถระวังมากเลยนะ
ทำไมเราถึงคิดอะไรร้ายๆแบบนี้นะ"
" เขาคงปลีกตัวมาไม่ได้ เพื่อนๆขี้เมาอาจจะรั้งเขาไว้....
เธอพึมพำเบาๆ ปลอบใจตัวเอง ด้วยความง่วงงันเธอค่อยๆผล็อยหลับไป
แต่ครู่เดียวก็ผวาสะดุ้งตื่น เหลียวมองที่นอนข้างตัวที่ยังคงว่างเปล่า
แล้วก็เคลิ้มหลับไปอีก วนเวียนอยู่อย่างนั้น ครั้งแล้วครั้งเล่า
ดึกแล้ว..เขายังไม่กลับอีกหรือ เธอเฝ้าครุ่นคิดทุกคราที่ตื่น หรือบางทีเขา
อาจกลับมาแล้วและเมาจนขึ้นมานอนข้างบนไม่ไหว คงจะนอนอยู่บนโซฟา
ในห้องรับแขกข้างล่างเป็นแน่
เฮอะ..!! สมน้ำหน้าปล่อยให้นอนอยู่อย่างนั้นแหละ อยากปล่อยให้เราคอยดีนัก
พอเขากลับมาจริงๆเธอกลับหมันไส้แกล้งประชดซะ แต่หัวใจกลับอุ่นวาบด้วย
ความดีใจที่เขากลับมา ซะที แต่แล้วเธอก็นอนไม่หลับอยู่ดี เขาจะนอนอย่างไร
หนาวไหม ยุงกัดรึเปล่า เขาเมามากไหมปวดหัวหรือเปล่า ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าหรือ
ฯลฯ สารพัดจะเป็นห่วง ลงไปดูเขาหน่อยดีไหม ด้วยทิฐิ ทำให้เธอลังเล บวกกับ
ความไม่แน่ใจว่าเขากลับมาแล้วจริงๆหรือ ก็เธอไม่ได้ยินเสียงรถเลยนี่นา หรือ
เธอหลับไปเลยไม่ได้ยิน หรือเขามาแท็กซี่กันนะ โอ้ย คิดไปร้อยแปด
สุดท้ายเอมิกาก็ทนเฉยต่อไปไม่ไหว
ลงไปหาน้ำดื่มสักแก้วดีกว่าคอแห้งจัง
เธอหาข้ออ้างลงไปข้างล่างจนได้ เธอลุกจากที่นอนคว้าเสื้อคลุมมาสวมทับ
ชุดนอนบางเบาสีชมพูอ่อนที่เขาซื้อให้เมื่อวันครบรอบแต่งงานปีที่แล้ว
เธอเปิดประตูห้องนอนอย่างแผ่วเบา ค่อยๆก้าวลงบันไดมาจะเรียกว่าย่อง
ก็น่าจะได้ เมื่อมาถึงชั้นล่างเธอมองเลยไปยังโซฟาในห้องรับแขก
เธอมองไม่เห็นใคร
เพราะมันมืดมากถึงต้องย่องลงมาไง
เฮ้อ ทำไมไม่เปิดไฟตรงหัวบันไดนะเรา
เธอหันกลับไปยังห้องครัวใช้มือคลำหาสวิสไฟและเปิด แสงไฟจากห้องครัว
ส่องรำไรไปยังห้องรับแขก ทำให้เอมิกาพอจะมองเห็น
ที่โซฟานั่น....
ไม่มีใคร
เขายังไม่กลับ หัวใจเธอหล่นวูบ แขนขาไร้เรี่ยวแรง เธอหันไปมอง
นาฬิกาที่ผนังห้องรับแขกด้วยดวงตาที่รื้นไปด้วยหยาดน้ำตา นาฬิกาบอกเวลา
ตีห้า.......เช้าแล้ว
นิยายหรือเรื่องสั้นเรื่องนี้(ยังไม่รู้ว่าจะเรียกอะไรดี จะสั้นหรือยาวก็ยังไม่รู้เลยอ่ะ แหะแหะ)แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนไม่ได้อ้างอิงเรื่องของใครทั้งสิ้น(และแน่นอนไม่ใช่เรื่องของผู้เขียนค่ะ) เนื้อเรื่องและชื่อของตัวละครอาจไปคล้องกับชื่อหรือเรื่องราวของใครก็ขออภัยด้วยนะคะ
ทั้งนี้ขอสงวนลิขสิทธิ์ในข้อเขียนตามกฏหมายค่ะ
ขอบคุณ BGสวยๆจากคุณแพรวขวัญค่ะ
| | |
| |
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
เจิม
เจิม
คนสวยขอเจิมนะคะ
สบายดีคะพี่หญิง
วันนี้จะขึ้นกทม. สัก 2-3 วันคะ
จะพาแม่ไปเที่ยวจ้า
แล้วเจอกันอาทิตย์หน้าคะ