คุณเคยไม่สบายกันไหมครับ คุณเคยไม่สบายกันไหมครับ เคยไหมครับที่จะไม่สบายกันแบบง่ายๆ แต่หายโคตรยาก บางคนอาจจะไม่เคย ต่บางคน แค่นั่งรถตู้อึดอัดคับแคบอยู่สักชั่วโมง แล้วก็ออกมาต่อรถเมล์อีกนิดหน่อย ปวดหัว หัวแทบระเบิดเลยครับ ไม่เชื่อล่ะสิ คุณอาจจะคิดว่าใครมันจะอ่อนแอขนาดนั้นวะ (ก็กูนี่ละครับ ไม่เชื่อก็เรื่องของมึง) ที่บอกมามันเป็นอาการของผมจริงๆ เป็ทุกครั้งที่กลับจากบ้านมาที่หอในวันอาทิตท์ ทรมานจริงๆเลยละ เมื่อก่อน มาถึงหอปุ๊ป ผมจะกินพาราเข้าไปเลยเม็ดนึง เพราะถ้าทิ้งไว้ มันจะปวดมากขึ้นๆ จนกว่าจะหลับละครับ ยิ่งช่วงเย็นๆนี่ทรมานสุดๆ แต่หลังไม่กล้ากินมาก กลัวจะกลายเป็นติดยาแก้ปวดซะ เลยใช้วิธีทนๆเอา อาบน้ำเร็วหน่อยเพื่อลดอุณหภูมิ ผมว่ามันเป็นเพราะอุณหภูมินะ วันนี้ก็เป็นเหมือนเดิม อาจจะหนักกว่าเดิมเพราะก่อนกลับก็มีไข้นิดหน่อย ร่ำๆจะอ้วกอยู่เรื่อยเลยเนี่ย ยิ่งเข้าช่วงเย็นยิ่งเป็นหนัก หัวหมุนติ้วๆเลย อากาศเมืองไทยนี่ทรมานผมชิบหาย ไม่ไหวแล้ว พาราซักเม็ดดีกว่าวะ ไม่งั้นกูตายแหงๆ เดินไปที่กล่องใส่ของจิปาถะที่ผมจะใส่พวกยาต่างๆเอาไว้ ค้นๆดู ฉิบหาย เหลือแต่ซองป่าวๆ ไม่มียา เวนกำ ไม่รอช้า ผมคว้า กระเป๋าเงิน โทรศัพท์ กุญแจห้อง แล้วลากสังขารออกจากห้อง ลงไปชั้นล่าง ยิ่งลงลิฟท์หัวยิ่งหมุน จะไปถึงร้านขายยาไหมเนี่ย พูดจริงๆว่าวันนี้โคตรซวยละครับ ลากสังขารมาถึงหน้าร้าน ประตูเหล็กปิดสนิทแทบอยากจะร้องไห้ ร้านเปิดบ่าย5โมงเย็นถึง5ทุ่มครับวันอาทิตย์(ทำไมต้องเปิด5โมงวะ) อีกตั้ง40กว่านาทีกว่าร้านจะเปิด บางมดนี่ก็อัตคัตฉิบหาย มีร้านขายยาอยู่ร้านเดียวหรือไงวะ(ผมรู้จักร้านเดียวจริงๆนะ) อาการยังหนักขึ้นเรื่อยๆครับ แดด ส่องจ้ายังกะจะฆ่ากันให้ได้ ยิ่งร้อน ยิ่งปวดหัว ยิ่งตากแดด หัวยิ่งใกล้ระเบิด สุดท้าย ผมไม่มีปัญญากลับห้องครับ ตัดสินใจเข้าไปนั่งพักหลบร่มที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ ปกติตรงนี้จะมียามของหมู่บ้านนั่งประจำ แต่เย็นนี้หายไปไหนไม่รู้ อย่างน้อยสวรรค์ก็ไม่ใจร้ายกับผมเกินไปนักนะเนี่ย ผมเพิ่งรู้ว่าทำไมยามชอบนั่งตรงนี้นะครับ เย็นดีจริงๆ สงสัยเป็นที่เขาเรียกกัยว่าช่องลมอ่ะ มีลมพัดตลอด ต้นไม้ก็ใหญ่ดี ความร้อนลดลงเยอะเลย ถมเย็นๆมีสาวๆทั้งสาวออฟฟิต เด็กมหาลัยเดินกันตรึม ยิ่งวันอาทิตย์นี่ มาแบบเสื้อยืด กางเกงขาสั้น แบบเพิ่งกลับจากเล่นกีฬามาหมาดๆเซ็กซี่ไปอีกแบบ ที่เด็ดสุดมีแบบใส่เสื้อคลุมว่ายน้ำ เดินกลับห้องจากสระว่ายน้ำของหมู่บ้านมาให้เสียวเล่นอีก แม่ง เข้าใจหาที่นั่งดีฉิบหายนะพี่ยาม แต่โชคร้ายผมไม่ค่อยมีอารมณ์ดูสาวเท่าไหร่ ถอดแว่นตาวางไว้ข้างๆ กึ่งนั่งกึ่งนอน เอาหัวพิงพนักเกือบจะหลับอยู่แล้วล่ะ รู้สึกตัวเบาหวิวเหมือนจะลอยได้เลย นี่ถ้าได้นอนท่าสบายๆกว่านี้อีกหน่อย สงสัยหลับแหงๆ “เป็นไรหรือเปล่าคะ?” ผมสะดุ้งเฮือก ลุกขึ้นนั่ง สาวน้อยเสื้อยืดเหลืองเข้ารูปกับกางเกงยีน มายืนอยู่ข้างหน้า หลังจากตั้งสติอยู่ 2-3 วินาที ผมก็ตอบออกไป “ไม่เป็นไรครับ พอดีไม่สบายนิดหน่อย” มันเป็นสันดานของผมเองละครับ ส่วนใหญ่ไม่ว่ามีเรื่องอะไรชอบตอบไม่เป็นไร ไม่มีอะไร เอาไว้ก่อน โดนแม่ด่าประจำเลย แต่แก้ไม่ค่อยหายละ ผมพยายามมองหน้าเธอนะ แต่มองไม่ค่อยชัดเลย ทั้งที่ระยะห่างกันสัก 2 มตรเองมั้ง ตาผมแย่มากแล้วละ ผมรู้ตัวเลย สงสัยหลังๆนี่นั่งจ้องคอมพ์มากเกินไปน่ะ แถมยิ่งพยามจ้องจะมองหน้าเขาให้ชัดๆนี่ก็ยิ่งปวดหว กว่าจะนึกขึ้นได้หันไคว้าแว่นมาใส่ก็นานพอดู โห น่าตาดีนี่หว่า ดูใสๆ สงสัยไม่ใช่เด็กโรงเรียนแถวนี้ จริงๆนะครับ ถึงจะมีโรงเรียนใกล้ๆแต่เห็นเด็กในหมู่บ้านไปเรียนไกลๆกันทั้งนั้น คอนแวนท์ก็ยอะ “เป็นมากหรือเปล่าคะ เอายาไหม?” ผมควักเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เพิ่งจะ4โมง40กว่าๆเอง “คือพอดีจะลงมาซื้อยาน่ะครับ แต่ร้านปิด” “เอาของหนูก่อนไหมคะ เดี๋ยวไปเอาในบ้านให้” เย้ย ใจดีจังเลยอ่ะครับน้อง ว่าแล้วถึงได้สวย “เกรงใจครับ ไม่ต้องก็ได้ อีกสักพักร้านก็เปิดแล้ว” “เดี๋ยวไปเอามาให้ดีกว่าค่ะ หนูกลัวพี่จะตายซะก่อน” โห ปากเหรอครับน้อง นี่ถ้าพี่ปกติดีนี่ จะจับตบจูบ ตบจูบ ซะให้เข็ดเชียว แต่ตอนนี้ไม่ไหวว่ะ จริงๆ ก็อยากได้ยาเขาอ่ะนะ ที่ตอบไป เล่นตัวไปงั้นแหละ สักพักเดียว น้องคนสวยก็กลับมา มีแก้วน้ำมาให้ด้วย คุณเคยมีเด็กใสๆเอาน้ำมาเซิร์ฟให้นอกสถานที่อย่างงี้ไหม๊ครับ ไม่เคยอ่ะดิ๊ และแล้วพารา 2 เม็ด ก็ลงสู่กระเพาะผมเป็นที่เรียบร้อย “เป็นไงมั่งคะ?” “เป็นเหมือนเดิมครับ คิดว่าคงไม่ตาย” ผมเวนกลับไปมั่ง พอได้ยาแล้วค่อยสบายใจ สันดานก็เลยเริ่มออกครับ เรื่องปกติ “ดีค่ะ กลับห้องไหวไหม๊คะ?” น่าน ใจคอน้องจะแบกพี่กลับหรือไงครับ ก็ดีนะครับ น้องอยากไปเที่ยวห้องพี่ไหมล่ะครับ ถึงมันจะรกไปหน่อย มันก็เต็มไปด้วยความรักของพี่นะครับ แต่ผมไม่ได้ตอบอย่างงั้นหรอก ตอบก็บ้าดิ “ไหวครับ แต่กะว่าจะรอซื้อยาก่อนน่ะครับ เผื่อดึกๆจะต้องกินอีก” หยุดไปสักพักผมก็พูดต่อยิ้มๆ “นี่ไล่หรือเปล่าครับเนี่ย?” “อุ๊ย ป่าวค่ะ จูนไม่กล้า ไล่พี่...เอ่อ...” “คิมครับ” “อ่อ พี่คิมอยู่ซอยไหนเหรอคะ?” “ซอย 6 ครับ ตึกรสสุคนธ์2” “ จูนอยู่ซอย นี้ละค่ะ ซอย4 ตึก2เหมือนกัน” ผมพยักหน้ายิ้มๆ จริง ยากำลังออกฤทธิ์ครับ ชักมึนๆ นึกไม่ออกว่าคุยเรื่องอะไรดี ดีนะ น้องเขาท่าจะคุยเก่ง “พี่คิมเรียนที่ มหาลัยนี่เหรอคะ?” “ครับ แล้วน้องจูนรียนที่ไหนเหรอ?” “จูนเรียนซานตาครูสค่ะ” “ซานตาครูส?” มันชื่อไรวะ นักบอลบาเยิร์นรึไงวะเนี่ย มีโรงเรียนชื่อนี้ด้วยเหรอวะ “ไม่รู้จักอ่ะดิ๊” น้องจูนหัวเราะคิก ส่วนผมก็ อายสิครับ ได้แต่ยิ้มแหยๆ ถามกลับไป “เป็นคริสต์เหรอครับ?” “ค่ะ เป็นคอนแวนท์ จูนอยู่ ม.5” “ครับ ตอนแรกพี่นึกว่าเป็นชื่อนักบอล” เธอหัวเราะ หัวเราะง่ายชิบเป๋งเลย แต่ก็น่ารักดี เขาว่าอยู่กับสาวเส้นตื้นจะทำให้แก่ช้านะครับ โดยเฉพาะสาวเส้นตื้นที่สวยๆ เชื่อผมไหม๊ล่ะ “พี่เรียนคณะไหนเหรอคะ?” “พี่เรียนมัลติมีเดียครับ อยู่ปี 2” “ อือ น่าเรียนดีจัง จูนชอบใช้คอมพ์น่ะค่ะ” อ่า เสร็จผมล่ะทีนี้ “ปีหน้าก็ลองเข้าสิครับ เรียนไม่ยากหรอก” “แล้วจะลองดูนะคะ ถ้าได้เรียนใกล้ๆบ้านก็คงดีเหมือนกัน” “ครับ” เรายังคุยกันต่ออีกนิดหน่อย จน 5 โมงนิดๆผมก็ขอตัวไปซื้อยา ควักซาร่า แผงละ 8 บาท กลับมา 5แผงเลย ตอนกลับไม่เจอน้องจูนแล้วล่ะ สงสัยจะเข้าห้องไปแล้ว แต่ที่แน่ๆ ไอ้พี่ยามครับ พรุ่งนี้มึงโดนแย่งที่นั่งแน่ๆครับพี่ แล้วตกลง......คุณเคยไม่สบายกันไหมครับ 23.50 31 ต.ค. 47 Tyranny Create Date : 10 มีนาคม 2548 Last Update : 10 มีนาคม 2548 21:30:17 น. 0 comments Counter : 150 Pageviews. Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก