วันนี้คือวันอาสาฬหบูชา วันสำคัญอีกวันหนึ่งของพุทธศาสนิกชนทั้งหลาย
ตามปกติ ธรรมเนียมปฏิบัติของโรงเรียน ก็จะให้ตัวแทนนักเรียนไปร่วมเวียนเทียน
ที่วัดใกล้โรงเรียน เพื่อให้นักเรียนได้ระลึกถึงศาสนา อันเป็นอีกหนึ่งสถาบันหลักของชาติ
ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของโรงเรียน ก็พยายามติดสอยห้อยตามเข้าไปเวียนเทียนด้วยเท่าที่โอกาสและเวลาจะอำนวย

แต่ปีนี้ มีอีกหนึ่งเหตุการณ์เกิดขึ้น แล้วทำให้เราได้ย้อนมองกลับไปข้างในตัวเอง
มองย้อนกลับไปในอดีตว่า เราผ่านเหตุการณ์ที่คิดว่าไม่น่าจะผ่านมาได้ ได้อย่างไร
ต้องยอมรับว่า ทุกข์หนึ่งที่คิดว่าหนักหนาสาหัสในชีวิตที่เกิดขึ้น คือทุกข์ที่พลัดพรากจากคนที่รัก
วันนั้นสิ่งที่เยียวยาจนก้าวผ่านมาได้ คือหลักธรรมของพระพุทธองค์จริง ๆ ค่ะ

หลักธรรมแห่งการ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป
จากอดีต เป็นคนหนึ่งที่คิดว่าโลกใบนี้มันช่างโรยด้วยกลีบกุหลาบเสียนี่กระไร
สุขที่ไม่เคยต้องพานพบสิ่งที่เรียกว่าทุกข์ ทำให้ใช้ชีวิตอยู่บนความประมาท
ทุกคนที่เรารัก เขายังอยู่ที่ตรงนั้นแหละ ไม่ไปไหนหรอก
จนเมื่อวันที่ต้องสูญเสียแม่ไป วันนั้นเหมือนโลกถล่มลงตรงหน้า
คำถามที่เกิดขึ้นคือ ทำไม ทำไม ทำไม คนอื่นมีตั้งมากมายทำไมต้องเป็นเราที่เจอเหตุการณ์นี้(ช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกิน เด็กน้อยเอ๋ย)

นั่นคือจุดเริ่มต้นให้หันมาพึ่งพระพุทธศาสนาอย่างจริงจังค่ะ
ทำให้รู้ว่า หลักธรรมของพระพุทธเจ้านั้น มีอีกหลายข้อเหลือเกินที่เราไม่เข้าใจ จนกว่าเราจะสัมผัสมันด้วยตนเอง เข้าใจ ในที่นี้ หมายความว่า เข้าใจจนบอกตัวเองได้ว่า อ๋อ มันเป็นเช่นนั้นเอง
เข้าใจพอที่จะมองว่า ทุกข์ของเราก็เป็นเพียงธุลีเล็ก ๆ ในจักรวาลใบนี้
โลกไม่ได้หยุดหมุนเพื่อรอเรา เราไม่ได้ทุกข์อยู่เพียงผู้เดียว เราไม่ได้สุขอยู่เพียงผู้เดียว
ทุกคนในวัฏฏะนี้คือ ผู้ร่วมทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันกับเราทั้งหมดทั้งสิ้นจริง ๆ
หากเรายึด ไม่ยอมปล่อย (แม้จะทำยาก ยากมากจริง ๆ ค่ะ เพราะเราก็ยังเป็นมนุษย์ที่เรียกได้ว่ามีความผูกพัน มีอารมณ์รัก โลภ โกรธ หลง เพียงแต่ต้องพยายามมองตามจิตใจของเราให้ทัน และพยายามดึงความรู้สึกนั้นออกไป) เราคือผู้ยึดติดกับความทุกข์นั้น

เมื่อมีเหตุการณ์ใดมากระทบ ถามว่ายังรู้สึก หดหู่ไหม เศร้าไหม ท้อแท้ไหม
ตอบได้เลยค่ะ ว่ามีครบทุกข้อ แต่ เราจะทำยังไงให้อยู่กับความรู้สึกนั้นสั้นที่สุด
เพราะมนุษย์ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ การสูญเสียคนที่เรารัก มันทุกข์ มันเจ็บปวด มันทรมาน
มันร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตาจะไหลออกมา มันสะอื้นทั้ง ๆ ที่ยังหลับตา นอนไม่ได้ ตื่นไม่ดี
สิ่งเดียวที่ช่วยเราได้ คือ การยอมรับว่า มันคือความจริง และพยายามอยู่กับมันให้ได้ค่ะ
คนที่เรารัก ไม่ได้จากเราไปไหนไกลเลย หลับตา วางมือลงที่หัวใจ เขายังอยู่ตรงนั้นเสมอ
และ ข้อความจากหนังสือ รอยอาลัย ของ คุณหญิงวิมล(ทมยันตี) บอกไว้ได้อย่างน่าฟังค่ะว่า
"หากเราร้องไห้ให้กับของรักทุกชิ้น เราคงมีน้ำตาไม่พอหรอก"

สติ มา แล้ว ปัญญา จะเกิด นะจ๊ะ เพื่อนไม่ใช่คนเก่ง ไม่ใช่คนกล้าอะไรหรอก
แต่บอกในฐานะที่ผ่านมาแล้วว่า ไม่มีใครจะช่วยให้เราก้าวผ่านสิ่งนี้ไปได้นอกจากตัวเราเอง
แต่กว่าวันนั้นจะมาถึง เพื่อนสัญญานะว่าจะอยู่ข้าง ๆ คอยเป็นกำลังใจให้บี้เสมอ
เราทำดีที่สุดแล้ว หยุดโทษตัวเอง เพราะคนที่จากไป เขาคงมองกลับมาอย่างไม่สบายใจ
ให้เขาไป สบาย ได้ดังคำที่คนโบราณเคยสั่งสอนมานะ 
เข้มแข็งไว้นะ บี้ทำได้ เพื่อนเชื่อเช่นนั้น