ถั่วโรคจิต~*

 
มีนาคม 2551
 
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
4 มีนาคม 2551
 

ตอนที่ 3 . . . ตามล่า

“เอาไงดีท่านแม่ทับเนคนุม ใกล้จะเข้าเขตชายแดนของอียิปต์ล่างแล้ว” ทหารคนหนึ่งในกองควบม้าตีเสมออีกฝ่ายเพื่อปรึกษาหารือ

การจะลอบเข้าไปในอียิปต์ตอนล่างนั้น ลำบากอยู่ เพราะตอนนี้อียิปต์บนและอียิปต์ล่างไม่ถูกกัน จ้องจะหาเรื่องอีกฝ่ายเพื่อเปิดสงครามอยู่ร่ำไป หากแต่อียิปต์ล่างยังเกรงฝีมือในการรบของอามันโฮเทป จึงไม่กล้าบุกไปผลีผลาม

แม่ทัพเนคนุมมีอาการเหนื่อยอ่อนอย่างห็นได้ชัด การเดินทางนั้นไม่เท่าไร แต่ใจนั้นล้าเหลือกำลัง เขาก้มมองดูมือของตนเองที่ปลิดชีพทารกคนแล้วคนเล่า จนไม่สามารถนับได้ว่าวันนี้เขาฆ่าเด็กไปแล้วกี่คน เห็นน้ำตาของผู้เป็นพ่อเป็นแม่ไปแล้วไม่รู้เท่าไร

“วันี้เราฆ่าเด็กไปแล้วกี่คนนี่” เขารำพึงกับตัวเอง หากแต่คนที่ควบม้าอยู่ข้างๆ ได้ยินเลยนึกว่าถามเขา

“วันนี้ยี่สิบแปดคน แต่ถ้ารวมทั้งหมดแล้วก็ราวๆ สามร้อยห้าสิบขอรับ”

“ข้าไม่ได้ถามเจ้า”

เสียงตวาดนั้นทำเอาลูกน้องหัวหด ก่อนจะชักม้ากลับไปรวมกลุ่มในกอง… คนอื่นๆ ก็ไม่แตกต่างกับท่านแม่ทัพนัก ตลอดเจ็ดวันมานี่ต้องทนฟังเสียงเด็กร้อง เสียงร่ำไห้ของทั้งพ่อและแม่ พ่อแม่คนใดที่ขัดขืนก็จะถูกซ้อมก่อนพรากลูกออกไปจากอก แต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อเป็นคำสั่งของฟาโรห์…พวกเขาขัดขืนไม่ได้เลย เพราะไม่เช่นนั้นคนถูกฆ่าย่อมเป็นพวกเขาแทน

“คืนนี้เราจะไปขอพักกับชาวเบดูอินก่อนก็แล้วกัน พรุ่งนี้พวกเราค่อยปลอมตัวเข้าไปในอียิปต์ตอนล่างกัน” แม่ทัพเนคนุมร้องบอกทุกคนเมื่อเห็นกระโจมที่พักของพวกเบดูอินที่กางอยู่ไม่ห่างนัก ดีกว่านอนกลางทะเลทราย พวกเบดูอินมักจะเกรงใจทหารของชาติที่ตนกำลังเหยียบย่ำผืนอาศัยแผ่นดินอยู่ แต่ก็มีบางพวกที่คิดหมายจะปล้น ฆ่าเพื่อชิงทรัพย์

พวกเบดูอินบางพวกชอบปล้นและฆ่า บางพวกก็อาศัยเร่ร่อนกลางทะเลทราย บางพวกก็ทำการค้าขาย…แม่ทัพเนคนุมไม่รู้เลยว่าเผ่าเบดูอินที่ตนกำลังจะไปพบเป็นเช่นไร…อย่าน้อยก็อย่าให้เป็นพวกที่เห็นเงินดีกว่าชีวิตเลย เพราะคืนนี้เขาไม่อยากฆ่าใครอีกแล้ว

เมื่อควบม้าเข้าไปใกล้ที่พักของเหล่าชนเผ่าเร่ร่อน เขาก็เห็นเด็ก คนชรา เป็นจำนวนไม่น้อย…อย่างน้อยพวกเบดูอินนี้ก็คงไม่ใช่พวกโจร ที่เขารู้ก็เพราะพวกโจรทะเลทรายมักจะจับกลุ่มรวมกับมีเพียงหญิงชายที่อยู่ในวัยที่ออกปล้นได้เท่านั้น พวกมันจะระแวดระวังภัยเป็นพิเศษ ถ้าเห็นคนแปลกหน้าโผล่เข้ามา…คงจะฆ่าก่อนทันได้ถามตัว

แม่ทัพเนคนุมลงจากหลังม้าก่อนที่จะเดินไปหาแสงไฟ เวรยามที่ยืนอยู่ใกล้เขารีบเดินเข้าไปหา พร้อมทั้งถามว่าเป็นใคร มีธุระอะไร ก่อนที่จะวิ่งไปรายงานนายท่านให้ทราบ เพียงชั่วครู่ชายหนุ่มรูปร่างกำยำล่ำสันอยู่ภายใต้เสื้อแขนยาวสีดำตัวเสื้อยาวกร้อมเท้า…ก็เดินมายังแม่ทัพเนคนุม ก้มหัวทักทายผู้มาใหม่

“พวกท่านมาฉุกละหุก พวกเราเลยไม่ได้เตรียมที่พักไว้ให้ แต่คืนนี้…คงจะพอหาที่พักให้ได้อยู่”

การเจรจาของทั้งสองฝ่ายอยู่ในสายตาของชาวเผ่าเบดูอิน ชายหนุ่มคนหนึ่งในเผ่าจับด้ามกริชที่สอดอยู่กับผ้าเคียนเอว พวกเขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมาดีหรือร้าย บางครั้ง…เมื่อชาวเผ่าเบดูอินไม่สามารถให้ในสิ่งที่พวกทหารร้องขอได้ สุดท้ายก็ต้องจบลงที่สงครามหรือความตาย

เด็กและผู้หญิงถูกต้อนให้กลับไปอยู่ในกระโจมตั้งแต่เมเทเทปออกมาจากที่พักของตน ที่ทำแบบนี้เพราะเมเทเทปกลัวว่าอีกฝ่ายจะเรียกผู้หญิงในเผ่าเบดูอินไปบำเรอตันหาของผู้มาเยือนใหม่… ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องเผชิญปัญหาแบบนี้ แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยดีแทบทุกครั้งโดยอีกฝ่ายยอมอยู่เงียบๆ ในกระโจมหรือไม่ก็นอนหลับอย่างไม่มีวันตื่นกลางทะเลทราย

ความจริงเมเทเทปไม่คิดอย่างเสี่ยงที่จะสู้รบกับพวกทหารของฟาโรห์ เพราะเขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะนำความเดือดร้อนอะไรตามมาหากเกิดการสู้รบ ที่แน่ๆ คงไม่จบลงเพียงสองสามชีวิตที่ต้องสังเวย อาจจะมากเป็นสิบ เป็นร้อย…ซึ่งมันก็ไม่คุ้มที่จะเสี่ยง แต่ถ้าบางครั้งเมื่อเขายอมเสี่ยง…นั้นหมายถึงเขาต้องพาคนของเขาอพยพโดยด่วน โดยจะเหลือผู้ชายที่รบเป็นไว้ถ่วงพวกทหารที่กำลังจะตามมา

ภัยจากพวกเบดูอินด้วยกันนับว่าน่ากลัวแล้ว…แต่ภัยที่มาจากพวกทหารน่ากลัวกว่า…หากเขาขัดขวางหรือขัดใจอีกฝ่ายนั่นย่อมหมายถึงชีวิตและความอยู่รอดของคนในเผ่าฮิคโซส

“เมฟู เจ้าพาทหารพวกนี้ไปยังกระโจมของเจ้า แล้วจัดหาที่นอนและอาหารมารับรองแขกด้วย คืนนี้เจ้ากับแม่ก็ไปนอนกับไนล่าก็แล้วกัน” เมเทเทปหันไปสั่งหลานตัวน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ

“จริงหรือฮะอาเมท คืนนี้ผมจะได้ไปนอนกับน้องหรอฮะ” เด็กน้อยเสียงเริงร่าดีใจที่จะได้ไปดูน้อง…น้องสาวที่น่ารักของเขา เมฟูเงยหน้ามองผู้เป็นอาก็พบว่าเขายิ้มพยักหน้าตอบเด็กน้อยรีบเชื้อเชิญผู้มาใหม่ให้รีบเข้าไปในกระโจมของตน ทั้งที่ทีแรกเขาไม่อยากให้พวกทหารอียิปต์เข้าไปนอนในกระโจมของตนเลย

“เรื่องอาหารไม่ต้องหรอก พวกเราขอพักแค่คืนเดียวแล้วพรุ่งนี้เช้าขอยืมชุดสักห้าหกชุดแล้วเราก็จะไป” แม่ทัพเนคนุมรอบคอบเสมอ เขาไม่รู้ว่าพวกเผ่าเบดูอินจะเอาอะไรใส่ลงไปในอาหารหรือไม่ เขาเลยต้องป้องกันตัว… ถึงพวกนี้จะดูไม่มีพิษไม่มีภัยแต่ก็อย่าได้ประมาทไว้ก่อนเป็นดี




“ต้องขอโทษด้วยที่คืนนี้มารบกวนที่นอนของเจ้า” เนคนุมบอกเด็กน้อยที่กำลังเตรียมจัดที่นอนให้กับแขกผู้มาเยือนยามวิกาล สีหน้าของเมฟูยิ้มแย้มอย่างเห็นได้ชัด เด็กน้อยส่ายหน้าบอกอีกฝ่ายว่าไม่เป็นไร ก่อนจะรู้ตัวว่าตนกำลังเสียมารยาทกับผู้ใหญ่

“ไม่เป็นไรฮะ…ดีเสียอีกผมอยากนอนดูน้องมาตั้งหลายวันแล้ว” เด็กน้อยเล่าความลับที่เก็บอยู่ในใจมาเป็นเวลานาน โดยไม่ได้เฉลียวใจแม้แต่น้อยว่าตนคือผู้ชักนำพญายมมาหาทารกที่กำลังนอนหลับตาพริ้มบนเตียง

“ทำไมเรอะ น้องเจ้าน่ารักหรือไงถึงอยากจะนอนดูน้องนัก” คำว่าตั้งหลายวันสะกิดใจของแม่ทัพใหญ่ เขาเริ่มถามแบบอ้อมๆ ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว

“ก็น้องผมน่ารักจริงๆ นี่นา ตัวเล็กแค่นี่…พึ่งเกิดได้ไม่กี่วันเอง ผมอยากจะอุ้มน้องแม่ก็ไม่ให้อุ้มเพราะกลัวทำน้องหลุดมือ” เมฟูกางมือออกเท่าขนาดของตัวน้อง…เด็กชายไม่รู้กลอุบายของผู้ใหญ่ เขายังใสซื่อเกินไปเลยบอกไปตามความจริง

“ที่นอนจัดเสร็จแล้วเชิญพวกท่านพักผ่อนตามสบายนะฮะ ผมต้องขอตัวก่อน ขืนไปช้าเดี๋ยวแม่จะแย่งนอนข้างๆ น้อง” เด็กน้อยตัดบท ตอนนี้เขาอยากจะวิ่งไปหาน้องเต็มที…

เมฟูเดินออกมาจากกระโจมตัวปลิวโดยที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจับตาดูอยู่…ว่าเด็กน้อยจะหายเข้าไปที่กระโจมหลังไหน เมื่อทราบที่อยู่ของเด็กชายแล้ว แม่ทัพเนคนุมเอาประตูผ้าลง ก่อนที่จะเดินไปนั่งบนพรม

อีกแล้วหรือ…คืนนี้ทั้งที่เขาตั้งใจจะนอนพักแต่ต้องกลับมาฆ่าเด็กอีกแล้วหรือเนี่ย…แม่ทัพใหญ่รำพึงกับตัวเอง

“เอาไงดีท่านแม่ทัพ” ทหารคนหนึ่งเขยิบตัวเลื่อนมาใกล้ๆ กระซิบกระซาบเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไปได้

“เมื่อเราได้รับบัญชาจากองค์ฟาโรห์เราก็ต้องทำ แต่ตอนนี้คงจะลงมือไม่สะดวกรอให้ใกล้รุ่งสาง เราจะลงมือจัดการเด็กแล้วค่อยไปกัน” เขารู้ดีว่าไม่อาจจะแย่งเด็กจากอกพ่อแม่มาฆ่าได้เพราะชาวเผ่าเบดูอินเปรียบไปก็ไม่ใช่ประชาชนของอียิปต์ พวกเขามีสิทธิ์ที่จะสู้กับพวกทหาร

ยิ่งพวกเขาน้อยกว่า…เป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัดเพราะฉะนั้นทำอะไรต้องระมัดระวังไว้ก่อน




“หน้าบานเป็นจานเชิงเชียวนะเจ้าเมฟู”

ฟาจาล้อบุตรชายของตน… ถ้าจะว่าไปตามความจริงแล้วหน้าของเมฟูยามนี้บายยิ่งกว่าชาม หรือไหเสียอีก เจ้าเด็กน้อยไม่ยอมหุบยิ้ม ดวงตามองที่น้องตลอดเวลา ด้วยความที่เขาเป็นลูกคนเดียวไม่เคยมีพี่หรือน้องมาก่อน พอได้น้องมาคราวนี้เหมือนกับตนจะได้เป็นทั้งพี่และเพื่อน จนแทบจะอดใจไม่ไหวอยากให้น้องเดินได้ภายในวันสองวันนี้เลยทีเดียว

“ท่านแม่ คืนนี้ผมขอนอนข้างน้องนะ” แววตากระตือรือร้นของบุตรชายทำให้ฟาจาส่ายหัวก่อนจะเว้นที่ให้ลูกของตนได้นอนใกล้ๆ น้อง

“นอนดีๆ อย่าดิ้นไปทับน้องล่ะ” ฟาจากำชับอีกฝ่าย ก่อนที่จะล้มตัวนอนลงมองดูเด็กน้อย…

เด็กที่ถูกกำหนดให้เป็นผู้พาชาวฮิคโซสคืนบ้าน ความหวังของชาวฮิคโซสฝากไว้ที่เมดูอา…ฟาจาแทบไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ดีกว่าอยู่แบบไม่หวังเช่นทุกวันนี้

“พวกทหารอียิปต์นอนหรือยังเมฟู” เมเทเทปเปิดผ้าคลุมกระโจม เขาแทรกตัวผ่านเข้ามานั่งข้างๆ ผู้เป็นคู่ชีวิต จ้องมองบุตรสาวที่กำลังหลับตาพริ้ม

“ฮะ พอได้ที่นอน พวกนั้นก็ไม่สนใจอะไรอีกเลย” คนที่ไม่สนใจใครน่าจะเป็นเด็กน้อยเสียมากกว่า ที่พอรู้ว่าตนใจได้นอนกับน้องน้อยถึงกับรีบวิ่งออกจากกระโจมที่พวกทหารพักอยู่ทันที

“ท่านพี่ พวกนั้นมาทำไมแถบนี้กัน จะว่าเป็นทหารที่ลาดตระเวนอยู่แถบนี้ก็ไม่ใช่” ไนล่าเห็นเพียงแวบเดียวสีหน้าของพวกนั้นดูเหนื่อยและอ่อนล้าเหมือนกับไม่ได้พักมาหลายวัน

“พวกนั้นจะเข้าไปอียิปต์ล่าง แต่ด้วยเหตุอะไรเขาก็ไม่ยอมบอก พี่ก็เลยไม่ซักไซร้มากนักเห็นว่าไม่ใช่ธุระของเรา” เมเทเทปลูบหัวบุตรีที่กำลังนอนหลับหลังจากได้ดื่มนมจากอกมารดา

“อาเมท น้องจะหัวล้านหรือเปล่า” จู่ๆ เมฟูก็ทะลุถามขึ้นมากลางปล้อง เพราะเห็นหัวน้องที่มีผมน้อยเส้นแล้วอดกังวลแทนไม่ได้ คำถามของเด็กน้อยทำให้ทั้งสามมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมายก่อนจะหลุดขำเบาๆ ฟาจาอธิบายให้ลูกชายรู้เมื่อเจ้าตัวทำหน้าเหรอราวกับว่าตนพูดอะไรผิด

“เมฟู…เจ้าเด็กช่างซัก ทารกเกิดใหม่ก็ผมน้อยอย่างนี้ทุกคนนั่นล่ะ เจ้าตอนเกิดมาใหม่ๆ ผมน้อยกว่าน้องอีก…” เด็กน้อยรีบจับผมตัวเองที่โผล่ออกมาจากผ้าโพกศรีษะ ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสามหัวเราะลั่นกระโจม

“นายท่าน…นายท่าน แย่แล้ว” เสียงกระซิบที่ดังออกมาจากหน้ากระโจมเป็นเสียงของผู้หญิง เมฟูลุกวิ่งไปเปิดผ้าดูว่าใครมาส่งเสียงอยู่แถวนี้

“อ้าว…ทาเนราเองเรอะ มีอะไรรึเปล่า” หญิงสาวเจ้าของเสียงกระซิบคือคนที่เขาสั่งให้เอาผลไม้และน้ำไปต้อนผู้มาใหม่

“นายท่าน… ข้าได้ยินพวกทหารกระซิบกระซาบว่าจะต้องฆ่าทารก” ทาเนราเป็นคนหูดีที่สุดในเผาจึงถูกส่งไปสอดแนมอีกฝ่ายว่ามาทำอะไร โดยแกล้งทำเป็นเอาน้ำ เอาผลไม้ไปให้อีกฝ่ายแต่แท้ที่จริงแล้วคือแอบฟังว่าพวกทหารพวกนี้ต้องการอะไร

“ว่าแล้วเชียว…พวกนี้ต้องมีแผนอะไรสักอย่าง ถึงได้เดินทางมาถึงนี่” เป็นจริงอย่างที่เมเทเทปนึกไว้… เพียงแต่เขายังไม่รู้ว่าทารกที่ถูกฆ่านั้นเป็นใครในอียิปต์ล่าง จะว่าเป็นองค์ชายหรือองค์หญิงแห่งอียิปต์ล่างก็ไม่น่าจะใช่ …เพราะเขาจำได้ว่าองค์ชายคนเล็กสุดพ้นวัยทารกมาได้ 5 ปีแล้ว

“ทารกที่ไหนกันที่ต้องการฆ่า” เขาขบริมฝีปากใช้ความคิด

“เดี๋ยวๆ เจ้าพูดถึงทารกใช่ไหม ข้าพึ่งนึกออก” ฟาจาที่ล้มตัวลงนอนบนที่นอนขนสัตว์ดีดตัวลุกนั่งทันที “เมื่อสามวันก่อน…ที่พวกเราเจอกับพวกพ่อค้าที่มาจากอียิปต์บน เจ้าจำได้ไหม” ฟาจาหันไปถามเมเทเทป ชายหนุ่มพยักหน้า

“เขาว่า…ที่อียิปต์บน ฟาโรห์มีคำสั่ง…ให้ฆ่าทารกที่เกิดเดือนนี้ทั้งหมด” สิ้นเสียงพูดของฟาจาทุกคนต่างตกอยู่ในความเงียบ ไนล่าอุ้มบุตรสาวของตนไว้แนบอก เกิดความกลัวอย่างบอกไม่ถูก

“ท่านพี่ เราจะทำยังไงกันดี” ไนล่าหันไปปรึกษากับสามี

“ไม่ต้องกังวลไปไนล่า พวกทหารไม่รู้หรอกว่าพวกเรามีเด็กทารกที่เกิดเดือนนี้กี่คน” ถ้าจะพูดให้ถูกเด็กที่เกิดเดือนนี้มีบุตรสาวของเขาเพียงคนเดียว แต่ก่อนหน้านั้นเดือนหนึ่งหญิงสาวในเผ่าเบดูอินคลอดลูกอีกสองคน รวมทั้งหมดตอนนี้เขามีทารกที่ต้องดูแลสามคน

“อาเมทฮะ…”เด็กน้อยเรียกชื่ออาเสียงสั่น

“มีอะไรรึเมฟู เจ้าไม่ต้องกลัวแทนน้องหรอกนะ พวกนั้นจะไม่มีวันรู้เด็ดขาดว่าพวกเรามีทารก” ชายหนุ่มตบหัวหลานเบาๆ เพื่อปลอบใจ



Create Date : 04 มีนาคม 2551
Last Update : 4 มีนาคม 2551 13:19:17 น. 0 comments
Counter : 154 Pageviews.  
 
Name
* blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Opinion
*ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet

ถั่วโรคจิต~*
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




นิยายแนวซาดิสต์
ของคนจิตไม่ว่าง...
สุดท้ายของปลายทาง
จะจัดวางไปทางใด
สมหวังหรือพลัดพราก
ต้องมาจากรักร้างไกล
ตอนจบเป็นเช่นไร
เดาไม่ได้เลยสักที...
[Add ถั่วโรคจิต~*'s blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com