BlogGang.com : : ถั่วโรคจิต~* : ตอนที่ 1 . . . ผู้กำเนิดจากสุริยะคราส

ถั่วโรคจิต~*

มีนาคม 2551

						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

1 มีนาคม 2551

ตอนที่ 1 . . . ผู้กำเนิดจากสุริยะคราส

ยามตะวันตรงหัวช่างแผดเผาไปทั่วผืนทราย ภาพเงาจากไอน้ำที่กระทบกับแดดดูบิดๆ เบี้ยวๆ คล้ายภูตผี สิ่งมีชีวิตอยู่ในบริเวณนี้มีแต่ทราย ทราย และทราย

ลมพัดพาเศษทรายหอบขึ้นไปบนอากาศ ก่อนจะสลายตัวปล่อยให้เม็ดทรายล่วงลงพื้น วนเวียนเช่นนี้ตั้งแต่ภูเขาทรายลูกนี้ ผ่านไปยังลูกโน้น ลมทะเลทรายพัดผ่านไปทุกที่ไม่เว้นแม้กระทั่งที่จะเข้าไปทักทายเยี่ยมเยียนขบวนของชาวเผ่าเบดูอินที่กำลังพาพรรคพวกเดินทางเร่ร่อน ไร้จุดหมาย...

จนกระทั่ง…

ม้าตัวใหญ่ขนสีดำมันที่อยู่หน้าขบวนหยุดลง เจ้าของม้าชูมือขึ้นสูงระดับหัวเป็นสัญญาณให้ทุกคนหยุด เขาชักม้าหมุนรอบกายก่อนเงยหน้ามองท้องฟ้า…อะไรบางอย่างทำให้เขาสะกิดใจ

ลม…หายไปตั้งแต่เมื่อไร ลมทะเลทรายที่พัดอยู่เป็นระรอก…นิ่งเงียบ เงียบจนเหมือนกับจะเกิดอะไรขึ้นบางอย่าง จะเกิดพายุทะเลทรายก็ไม่น่าจะใช่ อย่างน้อยหากจะเกิดพายุต้องมีเค้ามาจากปลายฟ้าทางด้านใดด้านหนึ่ง…ให้ตายเถอะทะเลทรายเงียบสงบแบบนี้เขาไม่ชอบเลย

ทุกคนในเผ่ามองหน้ากันอย่างแปลกใจ… พึ่งเที่ยงวันทำไม่ท่านหัวหน้าถึงสั่งให้หยุดขบวน… หากแต่เมื่อใครบางคนเงยหน้าบนท้องฟ้าก็ต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เสียงร้องนั้นทำให้ทุกคนหันไปมองนาง ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า เสียงอุทานและเสียงหวีดร้องดังขึ้นเกือบพร้อมกัน และมันต้องทำให้เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าอีกครั้ง…นั่นเองที่เป็นสาเหตุแห่งความเงียบสงบ

บัดนี้เงาดำ…กำลังบดบังสุริยะเทพทีละนิด…

…สุริยคราส…

เสียงฝีเท้าของม้าที่ดังขึ้นมาจากท้ายขบวนทำให้ทุกคนละความสนใจจากสุริยะเทพเพียงชั่วขณะ บุคคลที่รั้งตำแหน่งระวังท้ายหวดม้าของตัวเองเสียจนฝุ่นทรายปลิวกระจายว่อน ปากก็ตะโกนเมื่อเห็นคนที่ตนต้องการพบ

“นายท่าน… นายหญิงจะคลอดแล้ว” เสียงตะโกนนั้นทำให้เสียงคุยดังอื้ออึงทั่วทั้งกองคาราวาน หากแต่เขาไม่สนใจคำพูดเหล่านั้น ก็ในเมื่ออีกไม่นานเมียของเขาก็จะคลอดบุตรให้แก่เขา… ชายหนุ่มชักม้าวิ่งสวนทางกับอีกฝ่าย เพื่อไปหานางผู้เป็นที่รักยิ่ง

“ปักกระโจม” เสียงของรองหัวหน้าเผ่าเบดูอินสั่งการทันที ทุกครั้งที่มีใครในเผ่าคลอดลูก…ทุกคนจะต้องรอหญิงสาวผู้นั้นให้คลอดลูกเสียก่อน จะไม่มีการทิ้งกันกลางทะเลทรายเป็นอันขาด

“ดูนายท่านสิ… พอรู้ว่านายหญิงจะคลอดลูกเท่านั้น ลืมไปหมดทุกอย่างเลยนะเนี่ย” หญิงชราลงจากหลังอูฐ นางเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าที่บัดนี้สุริยะถูกกลืนกินไปเสี้ยวหนึ่งแล้ว

“เด็กคนนี้…จะเป็นดังเช่นคำทำนายหรือเปล่าหนอ ???” คำพูดของนางสะกิดใจอีกฝ่ายที่ยื่นอยู่ไม่ไกล

“แม่เฒ่าหมายความว่า… เด็กคนนี้จะเป็นผู้นำพาพวกเราคืนบ้านอย่างนั้นรึ” รองหัวหน้ามองหน้าอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ

“ข้าเองก็สุดหยั่งรู้ได้ มีเพียงผู้ที่ทำนายเท่านั้นที่ทราบคำตอบ” หญิงชราลดหน้าลงมองอีกฝ่ายก็ที่สายตาทั้งคู่จะหันไปมองยังกระโจมที่สร้างมาอย่างง่ายๆ สำหรับคลอดบุตร

“แต่อีกไม่นานเราก็คงจะทราบคำตอบล่ะนะ” เธอพูดเช่นนั้นก่อนที่จะเดินกลับไปที่กระโจมของตนที่บุตรชายและหลานชายกำลังทำขึ้นเพื่อเป็นที่พักอาศัยในค่ำคืนนี้

เสียงทารกที่ดังลอดมาจากในกระโจมทำให้ผู้นำของเผ่าเบดูอินล่วงรู้ได้ทันทีว่าบุตรของเขาคลอดออกมาแล้ว…อย่างปลอดภัย

หากแต่ที่เขากำลังห่วง… เมเทเทปเงยหน้าขึ้นมองฟ้าที่บัดนี้มืดมิดเหมือนยามราตรี อา…คำทำนายที่เขาได้ยินตั้งแต่สมัยเป็นเด็กน้อยเร่ร่อนไปในทะเลทรายกับผู้เป็นพ่อ

“…คำทำนายนี้มีมาตั้งแต่ก่อนเจ้าเกิด พ่อหวังสักวันพวกเราจะได้กลับบ้าน บ้านที่เราครอบครองมาตลอดเกือบร้อยปีจำไว้นะเมเทเทป หากวันใด...มีเด็กเกิดมาในวันสุริยะดับ เด็กคนนั้นคือผู้ที่จะนำพาเราชาวฮิคโซสกลับคืนแผ่นดินแม่…”

เขาไม่คิดว่าคำทำนายนั้นจะเป็นจริงเลย… จนกระทั่งวันนี้วันที่บุตรของเขาเกิดมาภายใต้สุริยคราส ฤๅพวกเราจะได้กลับบ้านจริงดั่งคำทำนาย

ลูกข้าเอ๋ย… ชะตาชีวิตเจ้าพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น อีกนานเท่าใดที่พวกเราจะเลิกเร่ร่อนไร้หลักแหล่ง พ่อจะได้อยู่เห็นวันนั้นของเจ้าหรือไม่นะ

หากแต่ไกลออกไปยังอียิปต์ตอนบน เมืองเทเบอันเป็นเมืองหลวงแห่งอียิปต์ตอนบน ทันทีที่แสงของเทพเจ้าราถูกกลืนกินทีละนิด ผู้เป็นใหญ่ก็ได้ถูกกันให้พ้นจากรัศมีอัปมงคล อยู่ในมหาปราสาทนั่งฟังเหล่านักบวชกำลังทำพีธีสะเดาห์เคราะห์ จะออกไปไหนไม่ได้เลยจนกว่าสิ่งอัปมงคลจะจากไป

ข้างกายเข้ามีราชินีผู้เป็นหนึ่งเดียวในดวงหทัย… บนตักของนางมีเด็กน้อยวัยกำลังซุกซน เด็กน้อยยังไม่รับรู้ถึงความทุกข์ รอบตัวของเขามีแต่ความสนุก… โอซาเมซิสบุตรชายตัวน้อยของอามันโฮเทปพยายามจะไต่ลงจากตักของพระมารดา หากแต่ก็ถูกอ้อมกอดนั้นกระชับตัวทำให้ไม่สามารถขยับได้มากนัก

เสียงสวดที่ดังทั่ววิหารเหมือนจะกลบเสียงๆ หนึ่งที่ดังมาจากข้างนอก หากเจ้าตัวที่ตะโกนโหวกเหวกอยู่นั้นไม่ได้ละความพยายามที่จะตามหาใครบางคน… เสียงนั้นดังจนผู้เป็นใหญ่นึกรำคาญผู้ที่บังอาจมารบกวนการสวดเพื่อทำพิธีเสดาะเคราะห์

“นั่นเสียง…ราโจโฮเทปไม่ใช่รึเพคะพระองค์” หญิงสาวที่นั่งข้างเขาจำได้

“อื่อ…ข้าจำได้น่า เสียงของนักบวชเฒ่าประจำวิหารโอซิริส ร้อยวันพันปีไม่เคยบ้าขนาดนี้เลยนี่นา” แม้แต่ผู้เป็นใหญ่ก็ยังแปลกใจ เพราะเท่าที่จำได้ราโจโฮเทปจะขลุกตัวอยู่เงียบๆ ในวิหารแห่งเทพโอซิริส ชอบทำนายอะไรไร้สาระเรื่อยเปื่อย

“แย่แล้วพระเจ้าข้า แย่แล้ว เทพเจ้ารา กำลังถูกกลืนกินแล้วพระเจ้าข้า ลางร้ายปรากฏแล้ว”

เสียงนักบวชเฒ่าร้องดังไปทั่วมหาปราสาท วิ่งวุ่นเหมือนหนูติดจั่น เมื่อมองหาไปทางไหนก็ไม่พบคนที่ตนต้องการจะเจอ เขายอมเสี่ยงชีวิต…เพราะรับรู้ได้ถึงคำเตือนที่เทพเจ้าโอซิริสพยายามส่งมายังเขา

“แย่อะไรของเจ้า เราไม่เห็นเข้าใจ เทพเจ้าราถูกกลืนกินแล้วเป็นไง ? ตะโกนลั่นไปทั่วมหาปราสาทของข้า…ถ้าไม่ใช่เรื่องแย่จริงๆ เจ้าจะเป็นฝ่ายที่แย่แทนนะ...ราโจโฮเทป”

วรกายหนาโผล่มาจากมุมมืดในปราสาท ฉลองพระองค์บ่งบอกว่าคนตรงหน้ายิ่งใหญ่เหนือดินแดนอียิปต์ตอนบน พระองค์ต้องหลบเลี่ยงแสงแห่งสุริยะฆาตเพราะเชื่อว่าหากคราใดที่มันต้องวรกายเมื่อนั้นภัยพิบัติจะมาถึงอาณาจักรของตน

ราโจโฮเทปก้มตัวทำความเคารพ เขาไม่เคยกลัวโทษที่บุกรุกมายังมหาปราสาทของฟาโรห์ ต่อให้เขาต้องตายเขาก็จะต้องบอก

“ตอนนี้คนที่สามารถทำลายล้าง โอรสของสุริยเทพได้ถือกำเนิดแล้วพระเจ้าข้า”

ผู้มีฌาณหยั่งรู้เริ่มทำนาย และการทำนายครั้งนี้เป็นการทำนายที่อาจจะต้องแลกด้วยชีวิต… ในเมื่อเขาบังอาจเปิดเผยมติแห่งเทพโอซิริสเขาต้องได้รับผลกรรมที่ตนทำไว้

องค์เทวีที่เดินตามหลังมาห่างๆ กอดกระชับบุตรของตนในอ้อมกอดทันทีที่ได้ยินคำทำนาย นางมององค์ฟาโรห์ก่อนสลับกลับมามองบุตรของตน ร่องรอยแห่งความเป็นแม่มีความหนักใจกึ่งวิตกอย่างเห็นได้ชัด

“เหลวไหล เจ้าเอาอะไรมาพูด…”

คนตรงหน้าเหมือนจะโกรธเกรี้ยวหากแต่ผู้ทำนายไม่สนใจยังคงทำนายต่อไปเรื่อยๆ ราวกับแผ่นเสียงที่ได้บันทึกเนื้อความเอาไว้…ไม่มีความรู้สึกอะไรอีกแล้ว

“การทำลายจะเริ่มในรัชสมัยที่พระองค์ได้เสด็จไปพร้อมกับเทพอนูบิสแล้ว”

คำทำนายนั่นตรงกับที่นางกำลังกังวลอยู่จริงๆ เสียด้วย ไม่ใช่ในรัชสมัยของอามันโฮเทปเป็นใหญ่…หากแต่เป็นในสมัยของบุตรชายของนางเป็นใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย

“วิธีแก้ไขล่ะมีไหม”

ต่อให้ไม่ได้เกิดในสมัยที่เขากำลังครองราชย์ แต่มันอาจจะเกิดขึ้นกับบุตรชายของเขา ผู้ที่จะสืบทอดตำแหน่งฟาโรห์แห่งอียิปต์ตอนบนรุ่นต่อไป…เขาจะยอมได้อย่างไร

“วิธีแก้…หากรวมให้มาอยู่ฝ่ายตนไม่ได้แล้วไซร้ จงฆ่าทิ้งอย่าได้รอรี…” แม้แต่ร่างทรงของเทพโอซิริสก็ไม่สามารถบอกใบ้อะไรไปได้มากกว่านี้

“รวมรึ…เราจะรวมได้ยังไง ในเมื่อเราไม่รู้เลยว่าศัตรูของเราอยู่ไหน”

อามันโฮเทปมองไม่เห็นทางที่จะรวมศัตรูของบุตรชายของตนได้เลย…เมื่อวิธีประณีประนอมไม่มี เขาคงต้องเลือกวิธีสุดท้าย…

‘จงฆ่าทิ้งอย่าได้รอรี’

“ศัตรูของพระองค์ได้ถือกำเนิดแล้วในวันนี้ ยามตะวันตรงหัวทางทิศเหนือ เขาจะเป็นผู้นำของชนเผ่าเร่ร่อนและจะเป็นผู้นำความตายมาสู่บุตรของพระองค์” สิ้นคำทำนายร่างนั้นล้มพุบลงอยู่เบื้องพระบาทของฟาโรห์ผู้ยิ่งใหญ่

โยอาที่อยู่ใกล้สุดถลาไปที่ร่างนั้นก่อนที่จะตรวจลมหายใจของอีกฝ่าย

“ราโจโฮเทป… สิ้นแล้วพระเจ้าข้า”

คำพูดของโยอาเหมือนกับยืนยันความแม่นยำแห่งคำทำนายนั้น… ยิ่งทำนายแม่นเท่าใด ยิ่งเปิดเผยมติแห่งสวรรค์มากเท่าใด สิ่งที่ตอบแทนอย่างสมน้ำสมเนื้อกับข่าวสารนั้นคือชีวิตของคนบอกสาร

“พระองค์…”

ผู้เป็นองค์ราชินีแห่งอียิปต์ตอนบนเรียกอีกฝ่ายที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ ใบหน้าฟาโรห์ซีดเซียว… คำเตือนของเทพโอซิริสเป็นจริงเสมอ เขาจะทำประการใดที่จะสามารถช่วยเหลือบุตรของเขาได้

ฟาโรห์หนุ่มหันกลับมามองราชินีของตนและบุตรชายที่อยู่ในอ้อมกอด ปล่อยไว้เนิ่นนานบุตรของเขาก็จะยิ่งอันตรายมากขึ้น ในเมื่อศัตรูของบุตรชายของเขาเกิดวันนี้…เขาก็ควรเร่งกำกัดในวันนี้เช่นกัน

“โยอา ไปเรียกท่านแม่ทัพให้มาเฝ้าข้าด่วน” เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ฟาโรห์อามันโฮเทปก็หันไปถ่ายทอดคำสั่งให้กับองครักษ์ประจำพระองค์

“ไม่ต้องห่วงนะ ฮัทวามาเต พี่สัญญาจะไม่ใครมาทำอันตรายกับลูกของเราได้”

คำสัญญาของอีกฝ่าย ไม่ได้ทำให้หัวอกของผู้เป็นแม่เย็นลงได้เลย นางรู้พระองค์กำลังจะกำจัดเด็กคนนั้น…แต่จะเป็นเด็กคนไหนกันนะ ขอให้เป็นการฆ่าที่สูญเสียน้อยที่สุดด้วยเถอะ นางเข้าใจถึงหัวอกคนเป็นแม่…จะเจ็บปวดแค่ไหนที่เห็นลูกตายไปต่อหน้าโดยที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

“แม่ทัพเนคนุม รับคำสั่งจากข้า จงค้นหาเด็กที่เกิดในวันนี้… เดือนนี้… แล้วฆ่าทิ้งให้หมด อย่าให้รอดแม้กระทั่งชายหรือหญิง ไม่ว่าจะเป็นอียิปต์บนหรืออียิปต์ล่าง”

คำสั่งนั้นทำให้แม่ทัพคนสนิทเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความแปลกใจ ปกติพระองค์จะเป็นคนรักเด็กแต่ทำไมครั้งนี้ถึงได้ตรัสฆ่าแม้กระทั่งเด็กที่ไม่มีทางสู้

“เกิดอะไรขึ้นพระเจ้าค่ะ” หากแต่คำถามนั้นก็ยังไม่ได้รับคำตอบที่แน่ชัด แต่อย่างน้อยมันอาจจะเกี่ยวของกับศพของราโจโฮเทปที่พึ่งถูกหามออกไปเมื่อครู่ก็เป็นได้

“ข้าจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำลายลูกข้าได้… ไม่มีวัน” ความรักของผู้เป็นพ่อทำให้เกิดเรื่องราวที่น่าเศร้าโสก หากแต่ใครเล่าจะขัดพระประสงค์ขององค์ฟาโรห์ผู้ยิ่งใหญ่ได้

ไม่มีเลย…สักคน

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

จบตอนที่ 1 . . . อ่านแล้วเป็นยังไงบ้างช่วยวิจารณ์ด้วยนะครับ

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

Create Date : 01 มีนาคม 2551

Last Update : 1 มีนาคม 2551 8:27:16 น.

2 comments

Counter : 303 Pageviews.


ชอบค่ะๆ สำนวนอ่านแล้วพลิ้วดี ชอบเรื่องเกี่ยวกับอียิปต์ด้วยค่ะ จะรอตามอ่านต่อไปนะคะ

โดย: PPpIRCU (PPpIRCU

) วันที่: 1 มีนาคม 2551 เวลา:17:00:55 น.

ขอบคุณครับที่เข้ามาอ่าน ตอนแรกนึกว่าจะไม่มีใครชอบนิยายเด็กๆ เสียอีก (ผมเลยไม่กล้าไปโพสต์ในถนนนักเขียน)

ที่ผมเอามาลงก็เผื่อ...เป็นข้อมูลสำรองไว้ กลัวนิยายจะหายเหมือนตอนที่อยู่ในเว็บใบหญ้าอ่ะครับ

ถ้ายังไงใครหลวมตัวเข้ามาอ่านแล้ว

แวะมาเมนต์สักนิดนะครับ

โดย: ถั่วโรคจิต~*

วันที่: 4 มีนาคม 2551 เวลา:13:34:39 น.