“เรื่องราวของ  ตมิสา นักศึกษาคณะโบราณคดีในยุคปัจจุบัน (2539) ที่พลัดหลงเข้าไปในสมัยพุทธศตวรรษที่ 12 กลายเป็นนางห้าม โดยไม่ได้ตั้งใจของเจ้าชายจิตรเสน แห่งแคว้นเศรษฐปุระ”

ก่อนสิ่งอื่นใดเลยขอบคุณเพื่อน ๆในบล็อกที่แนะนำ..ชี้ทางสว่างให้ จนต้องหยิบขึ้นมาอ่าน ทั้งๆ ที่ มีโครงการอ่านนานแล้วค่ะ แต่ไม่มีโอกาสซักที ซื้อมากองไว้ อาจจะเป็นโรคจิตโรคประสาทอย่างนึงของ จขบ. ก็ว่าได้ นิยายเรื่องไหนที่ได้รับกล่าวขานได้รับการแนะนำ จะถูกดองค่ะ ประมาณว่าของดีเก็บไว้ทีหลัง ต่อเมื่อทนแรงเชียร์ไม่ไหว เลยหยิบขึ้นมาอ่าน

สำหรับนิยายเรื่องนี้ คิดว่านักอ่านส่วนใหญ่  น่าจะไม่พลาด  จึงจะขอไม่เล่าเรื่องย่อให้เยิ่นเย้อ  เนื่องจาก จขบ. ยังไม่สามารถเรียบเรียงเนื้อเรื่องออกมาเป็นคำพูดได้ มีอย่างเดียวที่ติดตรึงในหัวใจ คือ เจ้าชายจิตรเสน ค่ะ

เมื่ออ่านนิยายเรื่องนี้จบ อยากจะกรี๊ดดังๆ ให้ได้ยินไปถึงแคว้นเศรษฐปุระ...ให้เจ้าชายจิตรเสนได้ยิน.......ไม่ผิดหวังเลยค่ะ อิ่มเอมใจเป็นที่สุด....... หลงรักเจ้าชายจิตรเสนจนถอนตัวไม่ขึ้น ยิ่งเมื่อค้นข้อมูลแล้วพบว่าเจ้าชายจิตรเสน เคยมีตัวตนจริง ๆ ในสมัยพุทธศตวรรษที่ 12 ยิ่งทึ่งเข้าไปใหญ่

ความรักของเจ้าชายจิตรเสน ต่อตมิสา เป็นความรักที่ไม่หวือหวา แต่น่าประทับใจเสียเหลือเกิน

โดนใจสุด ๆ สำหรับประโยคที่เจ้าชายจิตรเสนพูดกับนางชวันจาในบทท้ายๆ ของเรื่อง เมื่อนางชวันจา พยายามที่จะแต่งงานกับเจ้าชายจิตรเสนให้ได้ทั้งๆ ที่เจ้าชายจิตรเสนมีนางเอก “ตมิสา” เป็นนางห้าม แล้ว

“ช่างน่าเห็นใจนักที่เจ้าบอกว่าทำทุกอย่างเพราะรักข้า อันคำว่า ความรัก เป็นปฐมของทุกสิ่งที่เจ้านำพา แต่เจ้าจงใคร่ครวญให้ดีเถิด สิ่งที่เจ้ามอบต่อข้าเป็นความรักในชั้นใด ความรักเพราะแรงตัณหา ทำให้เราทุกคนต่างมุ่งหวังผลประโยชน์จากการครอบครอง ตัณหาจึงได้ปิดบังความเคารพยกย่องตัวตนของอีกฝ่ายอย่างจริงใจ แต่มีความรักอีกประการหนึ่งที่พร้อมยินดีสละทุกสิ่งเพราะศรัทธา ความรักที่ศรัทธาและเคารพในเกียรติอีกฝ่าย จะไม่เคยเรียกร้องให้เป็นสิ่งใด หรือขอให้ทำสิ่งใดเป็นการตอบแทนในความรัก เป็นความเสียสละอย่างแท้จริง”

โอว..........เจ้าชายเพคะ ทรงรับหม่อมฉันเป็นนางห้ามด้วยเถิดเพคะ..........

ขอบคุณค่ะ คุณวรรณวรรธน์ ที่สร้างสรรค์งานดี ๆ แบบนี้ให้ได้อ่านกัน หากจะมีเรื่องผิดพลาดประการใดในนิยายฉบับนี้ จขบ. ยังมองไม่เห็นและหากจะมองเห็นก็ยินดีที่จะมองข้ามไป เพราะพลังรักที่มีต่อเจ้าชายจิตรเสนเพียงประการเดียว (ความรักทำให้ตาบอด)

ยืนยันอีกเสียงค่ะ... “จันทราอุษาคเนย์”.......นิยายดี ๆ ที่ไม่ควรพลาดค่ะ