"ขอพื้นที่เล็กๆให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม ไม่ว่านานเท่าไหร่ก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือปล่าว ให้ความสดใสยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป แค่เพียงอยากขอพื้นที่เล็กๆนี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ ให้เรายังได้ฝันให้เรายังยิ้มได้ โลกแห่งความจริงมันจะดีหรือร้าย แต่ความเป็นเด็กในหัวใจ จะอยู่กับฉันตลอดไป"
เพลงนี้ชื่อว่า พื้นที่เล็กๆของคุณ บอย ไตร ภูมิรัตน์ ส่วนตัวแล้วชอบเนื้อหาเพลงนี้ครับ คือไม่เคยมีใครแต่งออกมาแบบนี้ ผมเชื่อว่าคุณบอยเองคงแต่งออกมาจากความรู้สึกจริงๆ เช่นเดียวกับที่ผมรู้สึกแบบนี้ในวันนี้

บังเอิญวันนี้ผมเจอรุ่นน้องสมัยเรียนมัธยมที่ไม่ได้เจอมากว่า 6 ปี เหตุการณ์นี้ทำให้ผมนึกย้อนกลับไปเมื่อครั้งสมัยเรียนชั้น ม.6

- เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขสบายตลอดเวลา

- เป็นช่วงเวลาที่สนุกสนานรื่นเริง

- เป็นช่วงเวลาที่มีเพียงการเรียน เล่นเกม เที่ยวห้าง เล่นดนตรี
  ได้หยุดนอนอยู่บ้านเป็นเดือนๆ

- ไม่ต้องหาเงิน
- ไม่ต้องกังวลกับสิ่งใดๆ
- ฯลฯ

แล้วมาถึงวันนี้ความรู้สึกเหล่านี้มันหายไปไหนหมด?

ผมตั้งคำถามนี้กับตัวเอง ซึ่งมันทำให้ผมนึกถึงเรื่อง อดีต ปัจจุบัน อนาคต และแน่นอนมันมีบางอย่างกระตุ้นให้ผมพิมพ์สิ่งนี้ออกมาครับ

จากความรู้ที่ศึกษามา ผมใช้แนวคิดที่ว่าจักรวาลนี้แท้จริงแล้วไม่มีอดีต หรืออนาคต แต่มันมีเพียงปัจจุบันเท่านั้น จักรวาลนี้ก็มีมาอยู่แล้ว โลกนี้ก็มีมาอยู่แล้ว แสงแดดก็มีมาอยู่แล้ว มันไม่ได้ไม่เคยมีมาก่อน หรือจะมีขึ้นในอนาคต อดีตเป็นเพียงสิ่งที่เรา"จำได้" อนาคตคือสิ่งที่เรา"จินตนาการถึง"

ฉะนั้นการที่เราครุ่นคิดถึงแต่สิ่งเลวร้ายในอดีต หรือสัมผัสกับความรู้สึกแย่ๆในอดีต ก็เท่ากับว่าเรากำลังจินตนาการและสร้างภาพความรู้สึกถึงเหตุการณ์ในอนาคตด้วยเช่นกัน (ความคิด=จินตนาการ) และแน่นอนในอนาคตเราก็จะเจอแต่เรื่องเลวร้ายผ่านเข้ามาในชีวิตซ้ำแล้วซ้ำอีก (ตามกฏแรงดึงดูด)

สำหรับผมแล้วอดีตที่ดีเป็นสิ่งที่น่าจดจำ ส่วนอดีตที่เลวร้ายถ้ามันยังอยู่กับเราเราก็จำเป็นที่จะต้องรู้สึกถึงมัน คิดถึงมัน และปลดปล่อยมันออกไปจากจิตใต้สำนึก เพื่อไม่ให้ความรู้สึกนั้นกลับมาทำร้ายเราอีก ที่สำคัญคือ อย่าพยายามที่จะลืมมัน เพราะการพยายามนั้นจะทำให้เรายิ่งนึกถึงมันมากขึ้นและกลับทำให้เราลืมมันไปได้ยากขึ้นด้วยซ้ำ (ก็ยังนึกถึงมันอยู่นี่!)

การอยู่กับปัจจุบันคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผม ถ้า ณ วันนี้เราคิดดี ทำดี พูดดี (ทั้งกับตัวเราเองและผู้อื่น) อนาคตย่อมต้องดีแน่นอน เหมือนกับเวลาเราขับรถ โดยมีจุดหมายคือที่ที่หนึ่ง แล้วระหว่างทางเราเผลอขับรถไปสะดุดกับก้อนหินก้อนหนึ่งซึ่งทำให้รถเสียหลักไถลออกไปบริเวณไหล่ถนน แต่เราก็ยังสามารถตั้งสติและควบคุมรถกลับเข้ามาในถนนได้เหมือนเดิม ลองคิดดูนะครับถ้าต่อจากนี้ระหว่างการที่เราขับรถโดยมัวแต่ไปนึกถึงอุบัติเหตุที่ผ่านมาจนทำให้เรากลัวและไม่กล้าขับรถต่อไป กับการที่เราขับรถโดยมีสมาธิอยู่กับทางข้างหน้าตลอดโดยไม่กังวลถึงอุบัติเหตุที่ผ่านมา แน่นอนว่าอย่างหลังย่อมทำให้เราไปถึงจุดมุ่งหมายที่เราต้องการได้ดีกว่าอย่างแรก อุบัติเหตุนั้นเราสามารถผ่านมันมาได้แล้วมันไม่มีผลกับปัจจุบันแล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องไปนึกถึงมันอีก ให้รู้แต่เพียงว่าให้มีสมาธิกับทางข้างหน้าและมีภาพของจุดหมายปลายทางนั้นไว้ในใจ เราก็จะไปถึงจุดหมายนั้นได้อย่างแน่นอน

ให้เหมือนดังคำกล่าวที่ว่า "จงทำวันนี้ให้ดีที่สุด"

Create Date : 23 พฤศจิกายน 2551
Last Update : 23 พฤศจิกายน 2551 12:37:29 น.		34 comments
Counter : 605 Pageviews.
Share Tweet