ถ้าทุกคำ คือความจริง ยิ่งเปี่ยมทุกข์
คงจะอด หมดสนุก เจ็บจุกกว่า
มีแต่คำ เฉือนเชือด เลือดออกตา
คงจะปลง ชีวา เร็วกว่าใคร

เพราะมีคำ หลอกลวง มาลวงจิต
จึงได้ิคิด หลอกตน จนหลงใหล
เพราะยึดติด คำโต โป้ปดไป
ใจจึงได้ เป็นสุข อยู่อย่างนี้

ถึงแม้รู้ เขาหลอก ก็เต็มจิต
ไม่เคยคิด ไตร่ตรอง ให้หมองศรี
ถ้าทุกคำ เป็นจริง ยิ่งไม่ดี
อย่าให้มี แบบไหน ในโลกา

ความจริง ยิ่งเจ็บ และยิ่งปวด
ต้องร้าวรวด น้ำตา นองอาบหน้า
อยู่อย่างคลั่ง คำลวง ห่วงชีวา
ไม่ช้ำชอก อุรา ดีไหมเอย

สวัสดีครับ คุณทิวลิป แวะมาเล่นในบล็อกแทน

แวะมาทักทายคนแต่งกลอนค่ะ
แต่งเก่งๆๆกันทั้งนั้นเลย
มีแต่คนแต่งเก่งๆ

คุณยิ้มแย้ม ไหงกลายเป็นชอบคำลวงไปซะได้ล่ะ

เพราะคำลวงแสนหวานซาบซ่านจิต
จึงหลงติดจนหัวใจไม่อาจเฉย
อยากได้ยินซ้ำซ้ำคำอย่างเคย
ไม่อาจเลยละวางฟังความจริง

ยอมหมดใจให้เธอหลอกตอกตรึงไว้
เพราะหัวใจไม่อาจรับกับทุกสิ่ง
ยอมถูกหลอกดีกว่าตายในความจริง
แต่สุดท้ายไม่อาจทิ้งยิ่งช้ำตรม

...............................................
สุดท้ายก็ไม่มีใครหนีความจริงได้นะคะ


คุณ AloneInLove ขอบคุณที่แวะมาค่ะ ว่าง ๆ ก็เข้ามาอ่านนะคะ