Group Blog
 
<<
สิงหาคม 2548
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
12 สิงหาคม 2548
 
All Blogs
 
**แม่ของ..พี่ตุ๊กตา..**





**แม่**


แม่ไม่เคยหลอกให้เราหลงรัก

เพราะเราเต็มใจรักแม่โดยไม่ต้องหลง

แม่อาจเคยตีให้เราเจ็บ แต่ไม่เคยทำให้เราเจ็บหัวใจ

เราเต็มใจให้เงินนแม่...โดยไม่ต้องถามว่าแม่จะเอาไปทำอะไร



แม่ส่งเสียเรา ....แล้วทำไมเราไม่ส่งเสียแม่

แม่ไม่เคยบอกเลิกรักลูก..เหมือน....แฟนบอกเลิกรักเรา.....

แม่เป็นแบงค์ส่วนตัวที่เวลากู้ไม่เคยคิดดอกเบี้ย และไม่ค่อยทวงคืน

แม่เห็นเราเดินแก้ผ้าตั้งแต่เล็ก โดยไม่เคยติเรื่องรูปร่าง

แม่เป็นคนที่เห็นเราดีกว่า คนอื่น ๆ ในโลกของแม่เสมอ

แม่จะรู้ใจลูกมากกว่าลูกจะรู้ใจแม่เสมอ.....

แม่เกิดมาเป็นแม่เราจริง ๆ ....ไม่ใช่แม่มด....

แม่เป็นหมอที่วิเศษ...เสมอสำหรับเรา...เวลาเราเจ็บ..


แม่ยอมตัดสะดือตัวเองเพื่อให้เราเกิดมา

แม่สอนให้เราพูดได้ เพื่อจะบอกรักแฟนตอนเราโต

แม่ยอมเป็นยัยอ้วนลงพุงตั้ง 9 เดือน เพื่อให้เราอาศัยอยู่ข้างใน

และในประเทศนี้ไม่มี “วันแฟนแห่งชาติ” เหมือนวันแม่ใช่มั๊ย

วันแม่นี้! คุณอยากบอกกับแม่ว่า....อะไรดี?







แม่........

ตั้งแต่จำความได้.....แม่เราเป็นคนที่เลี้ยงดูเรามาคนเดียว...เราอยู่ที่สมุทรปราการกับแม่เพียงสองคน......มีบ้านนอยู่ในซอยแบริ่ง.............ห่างผู้คนมาก......

รายได้ของแม่ตอนนั้น...แม่ต้องขี่จักรยาน...ไปเก็บเงินตามบ้าน....ซึ่งเราไม่รู้หรอกว่าแม่ทำไมต้องไปเก็บเงินตามบ้านด้วย...แต่เรามีหน้าที่ซ้อนท้ายแม่ไปทุกที่ที่แม่ไป......

มีครั้งหนึ่ง.....แม่จอดรถจัรยาน...แล้วให้เรานั่งอยู่บน รถจัรยาน.....แม่เดินไปกดกริ่ง....หน้าบ้านเค๊า.....ไม่รู้หมามันมาจากไหน ตั้ง 3 ตัว....มารุมกัดแม่เรา....เรา ตอนนั้นยังเล็กมาก....ไม่รู้ว่าจะทำอะไร .....รู้แต่ว่าเราไม่อยากให้หมามากัดแม่เรา....ไม่อยากให้แม่เจ็บ.....นี่ละมั้งเค๊าว่าความรักมันอยู่ในสายเลือด......

เราเรียนโรงเรียนเซนต์โยเซฟ งนา ตอนนั้นมีแต่ทุ่งนา.....ใคร ๆ เขาก็มีรถไปส่ง....ที่โรงเรียน....เราจำได้ว่า แม่จะแต่งตัวให้เราแล้วหาข้าวมาให้เรากิน.........แล้วก็เอาเรานั่งรถจักรยานซ้อนท้ายแม่....ไปโรงเรียนทุกวัน....


มีอยู่วันหนนึ่ง............เราเรียนรำละครวันเสาร์.....แม่มารับเราสายกว่าคนอื่น......พอแม่ขี่จัรยานมา...........คุณครูเห็นแม่เรา....รีบบอกเราว่า.....พี่เลี้ยงเรามารับแล้ว.........ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าจะพูดกับคุณครูอย่างไร.....ว่านี่มันแม่หนู ไม่ใช่พี่เลี้ยง....ความที่เรายังเด็กเลยไม่กล้าพูดอะไร....คง...งง.....งง....

ครั้งหนึ่งในชีวิต....เราเกือบจะต้องจากแม่ไปตลอดชีวิต....จำได้ว่าเมื่อเข้าโรงเรียน สอง...สามวันแรก...เราอายุได้ 6-7 ขวบ.......ความที่เราเป็นเด็กช่างพูด......พอเลิกโรงเรียนก็เดินออามาคคุยกัยเพื่อนจนเพลิน เดินต่อแถวเพื่อนที่ขึ้นรถบัสของโรงเรียน...ไปปากน้ำ.....เราโม้ไปเรื่อย ๆ เดินขึ้นรถไปกับเค๊า.........มารู้ตัวอีกที เอ....นี่มันไม่ใช่บ้านเรานี่นา....เพื่อนลงรถ เราก็ลงรถไปกับเพื่อนด้วย......จนเห็นแม่เพื่อนทำหน้าตาตื่น ๆ ถามว่า"หนูบ้านอยู่ที่ไหน...." เราเร่มอาการหวาดกลัว.เราอยู่ที่ไหนนไม่รู้ ใครก้ไม่รู้จัก....เริ่มร้องไห้.....ซิเรา....เราหลงเหรอเนี่ย..........

แล้วเพื่อนของแม่เราก็โทรศัพท์กลับมาที่โรงเรียน....แล้วบอกว่าเรา หลงมากับรถโรงเรียน.....จะให้ทำอย่างไร.....พอดีแม่เรานนั่งร้องไห้อยู่ที่โรงเรียน.....เป็นอันว่า พ่อ..แม่..ของเพื่อนเราต้องขับรถมาส่งเราที่โรงเรียน....พอเราเห็นแม่เราเท่านั้นก็ปล่อยโฮ........ทั้งแม่.ทั้งลูก......

ตั้งแต่นั้นมา แม่จะบอกเราเสมอว่าห้ามไปกับใคร ห้ามขึ้นรถคนอื่น ให้เรานั่งรออยู่ในโรงเรียน เท่านั่น ใครชวนไปไหนก็ไม่ไปทั้งนั้น....อยู่ในนโรงเรียนปลอดภัยที่สุด เราจำได้จนถึงทุกวันนี้..........เกือบไปแล้วซิเรา เกือบไม่ได้อยู่กับแม่แล้ว.....เป็นเพราะว่าเรา...ขี้โม้นี่เอง...หุหุ


แม่เป็นแม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยว.....ที่อร่อยที่สุดในโลก.....เราคิดเช่นนั้นยามเราเด็ก ๆ เพราะว่าเห็นมีแต่คนมาจอดรถแล้วก็นั่งกินก๋วยเตียว....ที่แม่เราทำส่งให้เขา เมื่อเขากินเสร็จ...ก็จ่ายเงินให้แม่เรา.....เราดีใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องให้เงินแม่เรา............



พอเราเริ่มขึ้นชั้นม.1........เราต้องย้ายตัวเองมาอยู่กรุงเทพ...มาอยู่บ้านน้า......ซึ่งเราก็ไม่รู้อีกว่าทำไมเราต้องย้ายมาด้วย.........เราไม่อยากมา เพราะว่าเราติดเพื่อน.เราต้องย้ายโรงเรียนใหม่ด้วย.........ได้แต่มีคำถามในใจเสมอ..........

แล้วเราก็ได้คำตอบ...........

เพราะว่าแม่เป็นห่วงเรามาก..........เรากำลังโตเป็นสาว......บ้านที่เราอยู่.เป็นบ้านไม้เก่า ๆ ขโมยเข้าหลายครั้ง.....แม่กลัวว่าอยู่กันสองคนแม่ลูก...จะไม่ปลอดภัย......จึงย้ายมาอยู่กับน้าทั้งแม่ทั้งลูก....


แม่หาเลี้ยงเราด้วยการขายของ ขายอาหารตามสั่ง....ขายหมูปิ้ง.....แม่ต้องตื่นแต่ตี 4 เอาหมูปิ้งไปย่างขาย.....ต้องติดเตา เข็นรถออกไปขาย...โดยแม่ไม่เคยเรียกเราตื่นให้ไปกับแม่เลย แม่ให้เรานอนสบายอยู่ในบ้าน....จนสาย ๆ แม่กลับเข้าบ้านถึงปลุกเราให้ตื่น.........


ตั้งแต่เราจำความได้ ..........เราไม่เคยเห็นแม่......มีผู้ชายมาติดพัน..........ไม่เคยมีทีท่าว่าจะหาพ่อใหม่....มาให้เรา..........แม่คิดอย่างเดียวจะหาเลี้ยงเราให้ได้ดี.....


แม่ส่งเสียเราเรียนโรงเรียนแพง ๆ เสมอ....พอเราโต เราก็ได้เรียนที่ เซนต์จอน..........เข้ามาหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์......... แม่ส่งเสียให้เราได้เรียนโรงเรียนดี ๆ มีเพื่อนดี ๆ ..............แม่บอกว่า เข้าโรงเรียนดี ๆ มีคนดี ๆ เรียน ทำให้เรามีสังคมที่ดี ๆ ....จริงของแม่น๊ะ...

ณ วันนี้ แม่มีอายุมากขึ้น...เราบอกให้แม่เราหยุดขายของ เพราะว่าแม่ยืนไม่ไหวแล้ว เป็นโรคไขข้อเสื่อม ปวดหัวเข่า.... เราทำงานได้ เราส่งเสียแม่เอง จนทุกวันนี้.....เราแต่งงานและได้มาทำงานที่อเมริกา.......งานจะหนัก งานจะทำให้เราเหนื่อยแค่ไหน..........เมื่อเรานึกถึงแม่เรา....เราจะมีกำลังใจเสมอ...เพราะว่าเราทำทุกอย่างเพื่อนแม่ของเรา....


เมื่อยามที่เรามีความสุข ประกายตาของแม่ก็มีความสุข

เมื่อเรามีทุกข์.........แม่จะร้องไห้กับเรา...........


ครั้งสุดท้าย.....ที่เรากราบแม่คือ 21 พฤศจิกายน 2546
วันที่เราเดินทางมาอเมริกา.......มาเริ่มต้นชีวิตใหม่.....

เมื่อเราโทรหาแม่ทีไร.........แม่จะมีคำถามเสมอ.........
" สบายดีรึเปล่าคุณนาย " ซึ่งเราต้องหัวเราะทุกครั้ง........แม่บอกว่าทุกครั้งที่โทรไป ถ้าเราบอกว่เราสบายดี แม่ก็ดีใจ หายห่วง..........นี่แหละความรักของแม่ ไม่ว่าลูกจะโตมีครอบครัวไปแล้วแม่ก็ยังเป็นแม่เสมอ..........


อยากกลับไปเยี่ยมแม่ที่เมืองไทย.......เร็ว ๆ ....
เมื่อเช้า โทรไปหาแม่ .......แม่ไม่อยู่บ้าน............
สงสัยหนีไปดูลิเก........อิอิ........แม่เป็นคนชอบดูลิเก.........ส่งเงินไปให้แม่....แม่เราชอบเอาไปซื้อ DVD ลิเกเสมอ..........นนี่แหละ ความสุขของแม่เรา....


แต่เราคิดว่า ความสุขที่สุดของแม่คือการเห็นลูก ๆ มีความสุข ช่วยเหลือตัวเองได้.......ไม่เดือดร้อน.....ตราบใดที่ลูกมีความสุข .นั่นคือความสุขของแม่.........


เดี๋ยว.......คืนนี้จะโทรหาแม่ใหม่.........น๊ะ.......



ใครอยู่ใกล้ ๆ แม่......อย่าลืมบอกรักแม่นะคะ




08::11::05

วันนี้...เราได้หยุดจ๊า.........ดีใจชมัด......โจอี้ปล่อยให้เรานอน ไม่ปลุกด้วยแหละ........ตื่นมาเอาผ้าเข้าเครื่องซัก.......แช่พริก....ทำอะไรเหรอ....วันนี้อยากทานน้ำพริกอ่อง..........

เอ้า.....พี่ตุ๊กตา...เอาน้ำพริกมาฝากคุณแม่ทุก ๆ คนเลยนะคะ.....อร่อยเหมือนกันน๊ะ.....ฝีมือเรา เผ็ดไปซักหน่อยไม่ว่ากันนะคะ.แช่พริก หนักมือไปหน่อย......





วันนี้กับพรุ่งนี้หยุด....จะเขียนเรื่องไปเที่ยวลงBlog อีก...ไม่รู้ว่าจะย่อรูปทันอ๊ะป่าวจิเนี่ย.....

รีบเข้ามาอัพ Blog........ก่อนโจอี้กลับ......วันนี้เช่าหนังมาดู.....ตอนเขากลัยต้องนั่งดูหนังเป็นพื่อนเหมือนเคย...เวลาอยู่ด้วยกันมีน้อยก็อย่างนี้แหละค๊า..........

รักคนอ่านนะคะ




















Create Date : 12 สิงหาคม 2548
Last Update : 6 กันยายน 2548 4:44:17 น. 16 comments
Counter : 998 Pageviews.

 
คิดถึงแม่ๆๆๆ .....คืนนี้ต้องโทรไปหาซักกาหน่อย...น้ำพริกอ่องน่าทานอะค่ะ


โดย: FaCtOrY cHeeSeCaKe วันที่: 12 สิงหาคม 2548 เวลา:2:17:20 น.  

 
หนมชั้นฯรักคุณแม่มั่กๆอยู่แล้วค่ะ แล้วหนมชั้นฯก็รักคนเอามาให้อ่านด้วยนะคะ (อ้อนซ๊า )



โดย: ขนมชั้น...เธอห้ามกิน!!! วันที่: 12 สิงหาคม 2548 เวลา:2:17:24 น.  

 
น้ำพริกน่าทานจังเลย

คิดถึงแม่เหมือนกัน


โดย: zaesun วันที่: 12 สิงหาคม 2548 เวลา:2:51:24 น.  

 
น้ำพริกอ่องน่ากินจังพี่ตา เรื่องของแม่กับพี่ตา อ่านแล้วซาบซึ้งเลยค่ะ ครอบครัวน่ารักมาก ๆ


โดย: ทราย IP: 68.54.123.77 วันที่: 12 สิงหาคม 2548 เวลา:4:53:01 น.  

 
พี่ตุ๊กตาเขียนได้ซึ้งมากค่ะ โบว์มีน้ำตาซึมๆออกมาตอนอ่านด้วย มันอินอ่ะค่ะ

น้ำพริกน่ากินนะคะพี่ตุ๊กตา เห็นแล้วอยากทานด้วยจังเลย ทานเผื่อโบว์ด้วยนะคะ
สวัสดีคุณทรายค่ะ คิดถึงคุณทรายจังเลยยยยยยยยย


โดย: นู๋โบว์(booboo) IP: 210.203.183.27 วันที่: 12 สิงหาคม 2548 เวลา:6:36:36 น.  

 
น้ำพริกน่าทางจริงๆ เลย

แหม ใส่ถ้วยรูปหัวใจซะด้วย

ของแหม่ม แม่อยู่ด้วยกันค่ะ เลยไม่ค่อยคิดถึงเท่าไหร่ ฮ่า

สุขสันต์วันแม่ค่ะ พี่ตุ๊กตา


โดย: พฤษภาคม 2510 วันที่: 12 สิงหาคม 2548 เวลา:7:16:29 น.  

 
รักแม่มากๆ เหมือนกันค่ะ :) อยากกินน้ำพริกอ่องจังเรย


โดย: tiny IP: 68.68.29.123 วันที่: 12 สิงหาคม 2548 เวลา:10:18:51 น.  

 



สวัสดีวันแม่นะคะ
ซาบซึ้งในพระคุณของคุณแม่เช่นกันค่ะ
น้ำพริกอ่องน่าทานมากค่ะ


โดย: journey (thai_friends ) วันที่: 12 สิงหาคม 2548 เวลา:12:17:59 น.  

 
สวัสดีวันแม่นะคะ

วันนี้พาคุณแม่ไปทำบุญมาแล้วค่ะ

น้ำพริกอ่องน่าทานมากๆ เลยค่ะ


โดย: ด๊องแด๊งค่ะ! วันที่: 12 สิงหาคม 2548 เวลา:13:50:20 น.  

 
สวัสดีค่ะพี่ตุ๊กตา

สวัสดีคุณทรายกับคุณโบว์ด้วยค่ะ คิดถึงทั้งสามคนเลยค่ะ

ไออ่านเรื่องพี่กับแม่แล้ว อดน้ำตาซึมไม่ได้

ความรักของแม่ยิ่งใหญ่จริงๆ ค่ะ

น้ำพริกอ่องก็น่าทานค่ะ


โดย: ไอ IP: 70.32.243.9 วันที่: 12 สิงหาคม 2548 เวลา:14:00:12 น.  

 
แวะมาขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ

เขียนน่ารักดีค่ะ


โดย: พ ริ ก ขี้ ห นู @ UK วันที่: 12 สิงหาคม 2548 เวลา:20:01:04 น.  

 
อ่านแล้วน้าตาซึมเลย

ทำไม่เราไม่มีแบบนี้บ้างนะ
อยากจะให้แม่รักเราแบบนี้บ้าง


โดย: อยู่ไกลบ้าน วันที่: 12 สิงหาคม 2548 เวลา:20:09:45 น.  

 
อ่านแล้วซึ้งจัง เป็นแม่ที่ประเสริฐมากๆเลย


โดย: mungkood วันที่: 12 สิงหาคม 2548 เวลา:23:34:31 น.  

 


สวัสดีจ้ะ ตุ๊กตาน่ารักจัง

อยากบอกว่า ....
ถ้ารถเมล์ไม่มี นั่งเครื่องมาเร็วๆนะจ๊ะ



โดย: ♥ MamGapiSwiss (แตนต่อย ) วันที่: 13 สิงหาคม 2548 เวลา:1:13:57 น.  

 
เคยขี่จักรยานไปโรงเรียนเหมือนกันค่ะพี่ตุ๊กตา.........อ่านแล้วซึ้งจัง.....ฮื่อ....น้ำพริกอ่องน่าำหม่ำจัง....วกมาเรื่องกินอีกแระ


โดย: แม่น้องธัย วันที่: 13 สิงหาคม 2548 เวลา:11:28:17 น.  

 
พี่ตุ๊กตาน่ารักจังเลยนะชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ


โดย: ไวไว IP: 118.173.35.3 วันที่: 6 สิงหาคม 2551 เวลา:16:44:41 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

tukata001
Location :
Texas United States

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 35 คน [?]




พี่ตุ๊กตา ยินดีต้อนรับทุกท่านที่มาเยี่ยมบล๊อคนี้นะค

pk12th

 

Tukata Hemphill

Create Your Badge
Friends' blogs
[Add tukata001's blog to your web]
Links
 

MY VIP Friend

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.