ย้อนอดีต ... เตรียม ทบ. รุ่นป่าแดง 86 ตอน 1 จากโรงเรียนถึงวัดโพธิ์เตี้ย เรื่องนี้เป็นเรื่องคุณพ่อของสามีชอบเล่าให้ฟังเสมอเมื่อท่านยังมีชีวิตอยู่ ได้อ่านเจอเรื่องนี้ ในอนุสรณ์เตรียม ทบ.รุ่น 6 คือรุ่นของท่าน ไม่ทราบว่าท่านผู้ใดเป็นคนบันทึก ขออนุญาติเอามาเผยแพร่ ไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ในปี พ.ศ. 2480 ได้มีการเปลี่ยนแปลงการศึกษาแห่งชาติ โดยแต่เดิมจะมีการเรียน ภาคสามัญ 12 ปีเห็นว่านานไป จึงลดชั้นลงเหลือแค่ มัธยมปีที่ 6 งดชั้นม. 7 และ ม.8 หากใครอยากจะเรียนต่ออุดมศึกษาก็ต้อง ไปต่อ ม. 7 และ 8 ที่โรงเรียนเตรีย,อุดมศึกษาที่ตั้งเข้ามารองรับ หากใครจะเรียนต่อสายทหาร ก็ต้องเรียนที่โรงเรียนเตรียม ทบ. เมื่อล่วงเลยมาจนเตรียม ทบ. รุ่น 6 ได้แก่รุ่นที่เข้าในปี พ.ศ. 2486 ที่เริ่มเปิดเรียนในเดือนพฤษภาคม ต่อมามีการโจมตีทางอากาศของฝ่ายสัมพันธมิตรทวีความรุนแรงขึ้น ชึ่งครั้งแรกก็เป็นแค่ข่าวลือว่าโรงเรียนจึงดำริที่จะย้ายออกไปอยู่เพชรบูรณ์เพื่อความปลอดภัย 30 ธ.ค. 2486 ได้รับจ่ายเครื่องสนาม มีเป้ และเครื่องพร้อมกระติกน้ำ ย่าม หมวกเหล็ก เข็มขัดสนาม ผ้าห่ม ซองดาบปลายปืนและกระเป๋ากระสุน เตรียมความพร้อมที่จะออกเดินทาง 2 ม.ค. 2487 ได้รับคำสั่งย้ายจากผู้บังคับกองร้อย และเพื่อเป็นการรักษาความลับ ผู้บังคับกองร้อยได้แจ้งให้ทราบว่าจะเคลื่อนย้ายไปจังหวัดลพบุรี 10 ม.ค. 2487 เวลา 18.30 น. นักเรียนนายร้อยทั้งหมด รวมทั้งนักเรียนเตรียมทบ. ทำพิธีกราบลาพระบรมรูปพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวพระปิยมหาราช ที่ศาลาวงกลมหลังโรงเรียน แต่งกายด้วยชุดสนาม พร้อมด้วยปืนเล็กยาวแบบ 66 กระสุนคนละ 15 นัด แล้วเดินทางไปขึ้นรถไฟที่สถานีรถไฟสามเสน รถไฟออกจากสถานีเมื่อเวลาประมาณ 20.35 น. โดยไม่หยุดที่สถานีใด นอกจากที่สถานีเชียงรากน้อย เพื่อหลบการโจมตีทางอากาศที่ทุ่งนาข้าง ๆ 11 ม.ค. 2487 นั่งอยู่บนรถไฟอยู่ประมาณ 15 ชั่วโมง ก็ลงจากรถที่สถานีรถไฟตะพานหิน เมื่อเวลาประมาณ 11.30 น. แล้วเดินเข้าไปพักที่วัดหนองพยอม ห่างจากสถานีรถไป 2 กม. ตอนกลางคืนนักเรียนทั้งหมดจะกางกระโจมนอนในทุ่งนา แต่ละกระโจมมีนักเรียนหกคน แต่ละคนมีผ้ากระโจมติดตัวคนละหนึ่งผืน รวมหกผืนจะกางเต้นท์ได้หนึ่งหลัง ทุกคนนอนในชุดเครื่องแบบสนาม ทั้งรองเท้า ถอดแต่เพียงเข็มขัดสนามที่มีดาบปลายปืนคาดติดอยู่วางไว้ข้างตัว เพราะจะได้ใช้เวลาเตรียมตัวน้อยที่สุดเมื่อออกต้องเดินทางต่อในเวลา 03.00 - 04.00 น.ที่จะถึง เคราะห์ดีที่อากาศหนาวมากมิเช่นนั้นคงต้องนอนอาบเหงื่อต่างน้ำแน่นอน เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้รู้จักกับการกางกระโจมนอนในทุ่งนา และนอนในเครื่องสนามพร้อม 13 มค. 2487 04.00 น. เริ่มออกเดินทางด้วยเท้าเป็นวันแรก ไปตามถนนสายเพชรบูรณ์ตะพานหิน ผู้บังคับบัญชาคงจะเห็นว่าเป็นครั้งแรกของการเดินทางไกล จึงกำหนดให้พวกเราเดินเพียง 14 กม. และเข้าไปพักแรมที่วัดทรงธรรม การเดินทางวันนี้แม้ว่าจะเหน็ดเหนื่อยมิใช่น้อยเพราะเป็นครั้งแรกในชีวิตของพวกเรา แต่ส่วนใหญ่ก็ยังคึกคักกันดีอยู่ 14 มค. 2487 วันนี้พวกเราต้องออกเดินทางตั้งแต่ 03.00 น. เพราะต้องเดินทางเป็นระยะไกลถึง 26 กม. เป็นการเดินทางที่ไกลที่สุด ในระหว่าการเดินทางไปเพชรบูรณ์ครั้งนี้พวกเราแทบจะเดินกันไม่ไหว ไหนจะเหนื่อยที่ต้องเดินทางไกลกว่าปกติ ไหนจะร้อนแสงแดด ซึ่งทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ ในตอนแรก ๆ พวกเรายังคงรักษาความคึกคักในการเดินทางไว้ได้ แต่พอนาน ๆ ไป เสียงเพลงก็ค่อย ๆ จางหายไป เสียงพูดคุยค่อย ๆ หายไป ตามเวลาที่ผ่านไป ทุกครั้งที่ผู้บังคับกองร้อยเป่านกหวีดให้พักประจำชั่วโมง พอรวมอาวุธเสร็จ แทบทุกคนจะนอนลงบนพื้นดินข้างถนนด้วยความเหน็ดเหนื่อยสุดหัวใจ บางคนพอหัวลงถึงพื้นก็หลับผลอยไปเลย พอถึงเวลาต้องออกเดินทางต่อ บางคนทำท่าจะไปไม่ไหวจริง ๆ พรรคพวกก็ช่วยพยุงให้ทรงตัวยืนขึ้นทั้ง ๆ ที่ตายังหลับอยู่ พอมีคำสั่งว่า " เดินหน้า " ขาก็ก้าวไปได้เองโดยอัตโนมัติ บางคนที่ไปไม่ไหวจริง ๆ ก็ต้องขออนุญาติเดินออกนอกขบวนตามไปทีหลัง แต่ทั้ง ๆ ที่พวกเราเหน็ดเหนื่อยกันแทบจะขาดใจอยู่แล้วนี้ ทางโรงเรียนจะเห็นใจก็หาไม่ กลับประกาศว่า " ใครเดินไปไม่ถึงที่หมายจะไม่ได้เลื่อนชั้นขึ้นไปอยู่เตรียม 2 " พวกเราก็ได้แต่กัดฟันทนเพราะไม่มีใครเขาขอร้องให้มาเป้นนักเรียนเตรียมทหารบก พวกเราสมัครอยากเป็นกันเอง ฉะนั้นเมื่ออยากเป็นก็ต้องกัดฟันทนไป 1015 วัน ดังนั้นส่วนใหญ่จึงได้กระโผลกกระเผลกไปถึงวัดโพธิ์เตี้ย ... พวกเราก็ขาลากกันจนตัวเตี้ยไปเหมือนกัน ... ซึ่งจะเป็นที่พักของเราในวันนั้น เพราะนักเรียนทุกคนต่างสะบักสะบอมเดินขาลากโขยกเขยก เหมือนคนตะโพกคราก ผู้บังคับบัญชาคงเห็นว่าเหลือกำลังจริง ๆ จึงตัดใจยอมให้พวกเราพักอยู่ที่วัดนี้หนึ่งคืนเต็ม ๆ กับอีกหนึ่งวัน   Create Date : 10 สิงหาคม 2553 26 comments Last Update : 28 พฤษภาคม 2560 14:30:07 น. Counter : 2435 Pageviews. Share Tweet

โอว..พี่ตุ๊กขา คุณพ่อสามีพี่ความจำดีมากๆเลยล่ะค่ะ อ่านเรื่องเล่าวันนี้เพลินไปเลย   โดย: ตัดริบบิ้นค้า (nLatte ) 10 สิงหาคม 2553 15:19:14 น.

แค่อ่านอย่างเดียวยังเหนื่อยแทนเลยค่ะ เพราะว่าการเดินทางนั้นไม่ได้ง่ายเหมือนสมัยนี้ เลยนะค่ะ เรียกว่าอ่านแล้วคิดถึงเรื่องเพชรพระอุมาเลย ลำบาก เดินทางเยอะ หัวถึงหมอนก็หลับกันเป็นตาย เรียกว่าเป็น ปสก. ควรค่าแห่งการจดจำเลยนะค่ะ   โดย: JewNid 10 สิงหาคม 2553 15:55:15 น.

สวัสดีครับคุณตุ๊ก   โดย: ปลายแป้นพิมพ์ 10 สิงหาคม 2553 16:59:49 น.

แวะมาทักทายค่ะ มีความสุขมาก มาก นะคะคุณตุ๊ก   โดย: หนุ่มน้อยแห่งลุ่มแม่น้ำบางปะกง 10 สิงหาคม 2553 17:02:08 น.

โดย: kapeak 10 สิงหาคม 2553 17:11:40 น.

ไม่ได้เข้าไปบางคล้าค่ะ พี่ตุ๊ก เป็นทางผ่านกลับบ้าน... เค้าอยู่ติดริมถนนใหญ่เส้นทางสู่ อ.พนมสารคามเลยค่ะ จากข้างบน... ทรหดอดทนกันจริงๆ   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 10 สิงหาคม 2553 17:14:04 น.

เข้ามาอ่านเรื่องเล่าวันนี้ครับ   โดย: wicsir 10 สิงหาคม 2553 17:31:16 น.

ทักทายสวัสดีคุณตุ๊กๆ ยามเย็นๆ ครับ เรื่องราวอ่านแล้วสมบุกสมบันกันมากมายเลยครับ   โดย: ถปรร 10 สิงหาคม 2553 17:46:24 น.

สวัสดีตอนค่ำ ๆ ค่ะ   โดย: namfaseefoon 10 สิงหาคม 2553 19:08:50 น.

นึกถึงยายค่ะพี่ตุ๊ก ตอนยายยังอยู่ก็ชอบเล่าความหลังให้ฟัง ฟังแล้วก็เพลินดีเหมือนกันค่ะ ได้รู้อะไรที่ไม่เคยรู้ด้วย   โดย: biotech_girl 10 สิงหาคม 2553 19:23:13 น.

สวาทดีจ้าตุ๊ก ๆ อืม ดีจังเลยได้รับรู้เรื่องราวของ นักเรียนทหารบกสมัยสงครามโลก ผมเคยผ่านการฝึกทหารและเดินป่า แค่ช่วงเช้าไปเย็นถึงที่หมาย ยังสบัก สบอม หิวน้ำจนคอแห้งเป็นผงเลยครับ ยังจำได้ ครั้งนั้น เราตะกละกินน้ำจนจุก อิอิ เรื่องหิวน้ำครั้งนั้น ยังเล่าไว้ในบล็อค เชิญ คลิก ตามไปดูเด้อ ตุ๊ก ๆ เด้อ Click   โดย: smack 10 สิงหาคม 2553 20:32:08 น.

มาย้อนอดีตด้วยคนอีกครั้งครับพี่ตุ๊กครับ เมื่อคืนนอนตีสี่ ตอนนี้ กำลังจะสลบครับ แฮ่ๆ   โดย: ชายผู้หล่อเหลา...กว่าแย้นิดนึง. (เป็ดสวรรค์ ) 10 สิงหาคม 2553 20:59:43 น.

มานั่งฟังเรื่องเก่าๆ อยู่ท้ายห้องค่ะ ไม่กล้าส่งเสียงดัง ขอนั่งฟังเงียบๆ ก็แล้วกันนะคะ   โดย: addsiripun 10 สิงหาคม 2553 22:03:52 น.

ขอบคุณครับ ที่ถ่ายทอดเรื่องราว และช่วยเผยแพร่ น่าสนใจมากครับ มันเป็นประวัติศาสตร์ รอดูภาพปราสาทพิมายครับ ลงแล้วสะกิดไปดูด้วยนะครับ   โดย: แมวหง่าว (chaiwatmsu ) 10 สิงหาคม 2553 22:07:35 น.

เป็นบันทึกประวัติศาสตร์ที่หน้าสนใจมากเลยครับ   โดย: กลิ่นดอย 10 สิงหาคม 2553 22:52:40 น.

แวะมาทักทายยามดึกค่ะพี่ตุ๊ก   โดย: คนที่ใช่ ในวันที่ผิด 11 สิงหาคม 2553 0:35:37 น.

แวะมาทักทายค่ะ สบายดีนะคะ   โดย: teansri 11 สิงหาคม 2553 0:58:11 น.

โชคดีมากครับที่ได้รับฟัง...เหตุการณ์จากอดีตนะครับ .......................................................................... "อบอุ่นรัก ใดเล่า เท่าอกแม่ รักแน่แท้ แม่ให้ ด้วยใจมั่น ใครรักเรา เท่าไร ไม่มีวัน จะเทียบทัน รักแท้ แม่ให้เรา"   โดย: panwat 11 สิงหาคม 2553 2:50:15 น.

สวัสดีค่ะพี่ตุ๊ก ^^ Diary เป็นการบันทึกความทรงจำ ที่ดีมากๆ เลยค่ะ กลับไปอ่านเมื่อไหร่ก็รู้สึกดี ^^ พ.ศ.2486-2487 โอ้..แม่เจ้า !!!   โดย: star_paradise 11 สิงหาคม 2553 4:15:30 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่ตุ๊ก ชอบภาพประกอบจังเลยครับ   โดย: กะว่าก๋า 11 สิงหาคม 2553 7:24:09 น.

เราพยายามปรับตัวปรับเวลาเดินสาย แต่ดูท่ามันจะไม่ค่อยเวิร์ค งัยก็ฝาก บ้านด้วยครับ อดีตแค่นี้เหรอ หุหุ จิ๊บๆ 55 คุยทับถม   โดย: nulaw.m 11 สิงหาคม 2553 7:24:12 น.

คนบันทึกนี่ ต้องเป็นคนมีอารมณ์ขันเฉพาะตัวมาก ๆ เลย โดยเฉพาะการ์ตูนคอยาว   โดย: ดอกฝิ่นในสายลมหนาว 11 สิงหาคม 2553 7:41:36 น.

มาทักทายยามสายๆๆๆๆๆๆค่า   โดย: mayday (savita29 ) 11 สิงหาคม 2553 10:17:38 น.

อภัยทานัง อามิสทานัง ชินาติ การให้อภัยทานย่อมชนะเสียซึ่งการให้ทั้งปวง มีความสุขกับการให้อภัย ตลอดไป...นะคะ การ์ตูนประกอบเรื่อง น่ารักมากเลย..ค่ะ   โดย: พรหมญาณี 11 สิงหาคม 2553 10:47:27 น.

ย้อนมาผ่อตอน1เจ้า   โดย: อิ่ม_Aim 11 สิงหาคม 2553 16:51:05 น.

ทหารแก่ไม่เคยตาย มีแต่จะเลือนหายไป   โดย: ravio 12 สิงหาคม 2553 7:11:08 น.