ตอนที่ 57 ขอดูแล 1...(yaoi)

*** ///เรื่องนี้เป็นนิยายวายมีเนื้อหาเกี่ยวกับชายรักชาย/// บอกไว้ให้สำหรับคนที่ไม่ชอบแนวนี้จะได้ไม่ต้องอ่านนะคะ แต่ถ้าใครสนใจ หรือชอบแนวนี้ ก็เชิญให้ลองอ่านและติดตามกันได้ตามอัธยาศัยค่า^^ เนื่องจากเรื่องนี้อาจมีคำไม่สุภาพค่อนข้างเยอะ เพื่อให้เข้ากับเนื้อเรื่องและลักษณะนิสัยของตัวละครแต่ละตัว เพราะฉะนั้นถ้าใครไม่ชอบใจขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่า คนแต่งขอขอบคุณแฟนๆไว้ก่อนล่วงหน้า (จุ๊บๆ รักครับผม)











“พ่อจ๋า!!!|||||||||||||”

“ที่พูดกันเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงห๊ะ!”
พ่อจ๋าถามผมเสียงดุดันหน้าบึ้งสุดขีด แกไม่สบอารมณ์แน่แล้วครับ

พ่อผมจู่ๆก็โผล่มา แถมยังมาได้ยินเรื่องที่ผมไม่อยากให้เขารู้ที่สุดอีกต่างหาก แม่จ๋าตกใจที่เห็นพ่อมาไม่แพ้ผม
พวกเพื่อนๆผมก็พากันเหวอ เครียดกันถ้วนหน้าครับงานนี้ ผมรีบยืนกั้นระหว่างพ่อกับเดย์ไว้แบบอัตโนมัติ

พ่อชี้หน้าผม “ไม่ต้องมาโกหกนะ! มาแอบดูอยู่นานแล้ว ทำอะไรลับๆล่อๆ ที่ไหนได้! ไม่อยากจะเชื่อเลย!!”
ผมไม่รู้ว่าพ่อจ๋ามาทันได้ยินแค่ไหนเลยลองถามเสี่ยงดวง แถไปก่อน||||||||||
“จ๋ามาได้ยินอะไรตอนไหน เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าอ่ะ วันนี้ลูก........เอ่อ...ซ..ซ้อมละครกับเพื่อนนะ..”
“แม่มึงก็เล่นละครด้วยรึไง! ตกลงมันยังไง แอบคบกับมันจริงรึเปล่า!!”
พ่อจ๋าตะคอกผมแล้วชี้หน้าไอ้เดย์อย่างโมโห ผมสะดุ้งหันไปหาแม่ แต่เจอไอ้เดย์ดึงแขนให้ถอยไปยืนหลบหลังมันแทน
พ่อจ๋าถึงกับหลุดพูดมึงใส่ผมแบบนี้แสดงว่าเขาโกรธมาก พ่อไม่เคยขึ้นมึงกูกับผม

“พอลูก ไม่ต้องปิด” แม่พูดแบบนี้เล่นเอาผมสะดุ้งเฮือก
“จ๋า||||||||||||”
“ลูกมันมีแฟน เรื่องแค่นี้จะเสียงดังทำไม” แม่จ๋ายืนประจันหน้ากับพ่อจ๋า
“จะบ้าเหรอ บ้าไปแล้วเหรอ พูดมาได้ยังไงว่าเรื่องแค่นี้ ไม่มีใครเห็นหัวกูสักคน!”
“ลูกมันโตแล้ว มันจะคบใครก็เรื่องของมัน พี่จะโวยวายทำไม”
“ก็ถ้ามันคบกับผู้หญิงกูจะไม่ว่าสักคำเลย นี่มันผู้ชาย!!! แถมยังเป็นไอ้เด็กเปรตนี่อีก!”

พ่อกับแม่ยืนเถียงกันหน้าดำหน้าแดงเพราะผม ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นอย่างนี้เลย ผมรู้สึกแย่สุดๆเลยครับ
เดย์มองผมแล้วเรียก “ลูกคิด” ผมคงทำหน้าเหยเกมาก “ทำไงดีวะเดย์” ผมมองตามันอย่างหวั่นใจ
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว” ไอ้เดย์สอดนิ้วมาประสานจับมือผมไว้แน่น เหมือนจะบอกว่ามันอยู่ตรงนี้
ไม่ไปไหนแน่นอน...

“เด็กๆ แยกย้ายกันกลับบ้านไปก่อนนะ” แม่จ๋าหันมาบอกเพื่อนๆผม ทุกคนเข้าใจสถานการณ์ดี
พวกมันมองมาที่พวกผมด้วยสายตาเป็นห่วง แต่เข้าใจดีว่าเป็นเรื่องในครอบครัว แม่ขอก็ต้องกลับ
พวกมันยกมือไหว้พ่อกับแม่ผมก่อนทยอยกันเดินออก แต่ยูแอบสะกิดกระซิบบอกผม
“เดี๋ยวพวกกูไปรอบ้านเดย์”
“อื้อ”
ไอ้ยูตบบ่าผมสองสามทีเบาๆแล้วออกไป

พ่อผมเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาอย่างแรงด้วยความหัวเสีย แน่นอนว่าเขาไม่ยอมรับเรื่องนี้
เถียงกับแม่ค้านแบบหัวชนฝา ปกติเวลาทะเลาะกันพ่อกับแม่จะเถียงกันเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ จนต้องมีคนมาห้าม
แต่ครั้งนี้พ่อจ๋ากลับพยายามอดกลั้นอย่างมากที่จะไม่เสียงดังไปสามบ้านแปดบ้าน แถมยังสั่งให้แม่ปิดประตูร้าน
.... พ่อคงอาย

ผมโคตรรู้สึกแย่ไม่รู้จะบรรยายยังไง....ผมเสียใจ พ่ออายในสิ่งที่ผมเป็น พ่อไม่ยอมรับในสิ่งที่ผมเลือก
พ่อเกลียดมัน....ก็เหมือนพ่อไม่ยอมรับผม เกลียดผม

พ่อจ๋าพยายามข่มใจหันมาถามผม แต่น้ำเสียงก็ยังขุ่น
“ก่อนหน้านี้ยังเห็นคบเด็กผู้หญิงอยู่เลย...อะไรวะ..นี่ลูกชอบผู้ชายเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นจ๋า ไม่รู้.. ลูกชอบเดย์อ่ะจ๋า”
“ก็มันเป็นผู้ชาย!!!”
พ่อตะคอกผมอย่างโมโห ผมสะดุ้งก้มหน้าคุยกับพ่อเสียงสั่น ไม่อยากเห็นแววตาที่ผิดหวังของพ่อเลย
“แล้วยังไงอ่ะ..”
“เลิกกับมันเดี๋ยวนี้เลย!”
“ไม่เอา..”
“ฮึ่มม!!! มันเป็นยังไงเห๊อะไอ้!!!”
พ่อจ๋าลุกพรวดเงื้อมือตรงเข้าหาผม ผมตกใจผวากอดเดย์หลับตาปี๋ ไอ้เดย์รีบลากผมให้ออกห่างพ่อ
แม่จ๋าก็รีบเข้ามาจับแขนพ่อไว้แล้วว่าพ่อเสียงดัง “อย่ามาทำอะไรลูกนะ!!! เลี้ยงก็ไม่เคยเลี้ยงมัน!
มีสิทธิ์อะไรจะมาตีลูก! พี่มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยไป! ไม่ต้องมายุ่งกับลูก!!!” แม่ผมจะร้องไห้

พ่อผมได้ยินแม่ว่าก็ชะงักแล้วลดมือลง กลับไปนั่งหัวเสียที่โซฟา
ผมไม่คิดเลยว่าพ่อจ๋าจะโกรธมากถึงขั้นเงื้อมือใส่ผม ที่ผ่านมาพ่อเหมือนอยากชดเชยเวลาที่ไม่เคยมีให้ผม
เขาค่อนข้างตามใจและดีกับผมมาก แต่วันนี้กลับแสดงออกว่าเหลืออดกับผมอย่างที่ไม่เคยเห็นเขาเป็นมาก่อน

ต่างคนต่างเงียบไปสักพักแล้วพ่อก็โทษว่าเป็นความผิดของแม่ “เพราะเธอทำให้ลูกมันเสียคน! เลี้ยงลูกยังไง!
มันถึงได้โตมาเป็นแบบนี้!” ผมจะอ้าปากเถียงว่าแม่จ๋าไม่ผิด แต่ก็โดนบอกให้เงียบไว้แม่จะพูดเอง
แม่จ๋าบอกกับพ่อจ๋าว่าเป็นคนอนุญาตให้ผมกับเดย์คบกันเอง
“คบได้ก็เลิกได้ ให้มันเลิกกันไปเลย!” พ่อผมยื่นคำขาด แม่จ๋าถอนใจส่ายหน้าแล้วกุมหัวเหนื่อยใจที่จะพูด

เดย์มันสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วตัดสินใจลองพูดกับพ่อจ๋าแบบตรงไปตรงมา
“พ่อครับ ขอผมคบกับลูกคิดนะครับ ผมสัญญาจะไม่ทำอะไรที่มันไม่ดี” มันพูดได้แค่นี้ก็โดนพ่อผมสวนทันที
“ก็ไอ้สิ่งที่มึงกำลังทำอยู่นี่ไงที่มันไม่ดีน่ะ!!! ไม่ต้องมาเรียกกูว่าพ่อเลย! เลิกมายุ่งกับไอ้ลูกคิดซะ!
ฟังภาษาคนรู้เรื่องใช่ไหม รึต้องให้กูไปคุยกับพ่อแม่มึง ไอ้!..”

แม่จ๋าห้ามยังไงพ่อก็ไม่ฟัง ด่าไอ้เดย์สาดเสียเทเสีย แถมลุกเดินไปเดินมาอยากจะเข้ามาซัดหน้าไอ้เดย์ด้วยซ้ำ
แต่แม่จ๋ายืนคั่นกลางไว้ ไม่ยอมให้ตีกันเด็ดขาด พ่อไม่อยากให้แม่ออกไปตามคนอื่นมาช่วยห้าม
ไม่อยากให้มีคนนอกมารู้เรื่องผมกับเดย์ ก็เลยได้แค่ด่าไอ้เดย์

เดย์กัดกราม มันกำมือแน่นทนยืนนิ่งให้พ่อผมด่าจนหน้าชา ไม่สวนพ่อผมกลับเหมือนที่ผ่านมา
ผมรู้ว่าไอ้เดย์มันอดทนเพราะคนคนนี้คือพ่อผม ถึงจะรู้แก่ใจว่าเขาเกลียดมันแค่ไหน

พ่อจ๋าจ้องหน้าเดย์เหมือนอยากกินเลือดกินเนื้อ มองมือเดย์ที่จับมือผมเอาไว้แบบไม่พอใจมาก
ตลอดเวลาไอ้เดย์ไม่ยอมปล่อยมือผม นี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำพ่อผมเดือดตลอดเวลา
ผมพยายามแกะมือเดย์ออก กระซิบให้มันรู้ว่าพ่อมอง แต่เดย์ยิ่งจับแน่นขึ้นไปอีก
“ปล่อยมือมึงตอนนี้ก็เท่ากับกูยอมแพ้สิวะ กูไม่ปล่อย”
“โธ่เอ๊ยเดย์|||||||||| มึงดูอารมณ์พ่อกูด้วย”
เดย์หันไปบอกพ่อผม “ยังไงก็ไม่เลิกครับ ลุงด่าผมยังไงผมก็ไม่เลิกกับลูกลุง เอาเลยครับด่าอีกสิ”
เดย์จ้องพ่อผมกลับ เริ่มจะเถียง ผมรีบเขย่าแขนห้ามไอ้เดย์ มันยอมเห็นแก่ผม เลยหลบตาแล้วสะบัดหน้าหนี
แต่ไม่วายโดนพ่อผมด่าว่ากวนตีนไม่เคยเปลี่ยน ร่ายยาวด่าไอ้เดย์เลวทรามสารพัด

ไอ้เดย์ยอมทนเพราะผม แต่ผมสงสารมัน พ่อด่าเดย์ไม่หยุดสักที ผมโพล่งออกไปอย่างเหลือทน
“พอแล้วจ๋า!!! ทำไมจ๋าไม่ฟังอ่ะ!!! ยังไงก็ไม่เลิก! จ๋าไม่ฟังเดย์ก็ฟังลูกบ้าง!!”
พ่อผมส่ายหน้าแล้วบอกให้ผมหุบปากไปเลยไม่ต้องพูด เขาไม่อยากฟัง


ผมรู้ว่าพ่อจ๋าทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ที่รู้ว่าผมเป็นแบบนี้
แต่คนเป็นลูก ก็เสียใจเป็นนะครับ เสียใจที่พ่อไม่ฟังผมเลย เขาจะรู้บ้างไหมว่าผมโคตรเสียใจเลยครับ...

ผมแค่มีความรัก.......... ถึงที่สุดแล้วพ่อยอมรับไม่ได้จริงๆ ผมก็จะไม่บังคับให้พ่อต้องยอมรับอะไร
เขาจะโกรธจะเกลียดผมยังไงก็ได้ แค่อยากขอให้พ่อปล่อยเราไปตามทางของเรา ไม่ใช่มาบังคับให้เลิกกัน

“อย่าเพิ่งพูดอะไรกันตอนนี้เลยลูก ไว้รอให้พ่อเขาอารมณ์เย็นลงหน่อย” แม่จ๋ากระซิบบอกผมกับไอ้เดย์
“แต่เดย์อยากคุยให้รู้เรื่องไปเลยนะครับจ๋า”
“เชื่อจ๋าสิ... เชื่อแม่นะ ตอนนี้มันไม่ฟังอะไรหรอก เฮ้อ..”
“หมายความว่าอีกหน่อยจะฟังเหรอครับ”
“..........” แม่จ๋าตอบไอ้เดย์ไม่ได้

“...........” ไอ้เดย์กัดปากถอนใจ คนเลือดร้อนอย่างมัน ขนาดพ่อตัวเองยังไม่เคยต้องทน แต่ต้องมาทนพ่อผม

ตลอดเวลา ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ผมไม่อยากให้พ่อมองผมอย่างน่าสมเพชไปมากกว่านี้
การที่คนเราอยากร้องไห้แต่มันร้องไม่ได้ มันทรมานมากเลยนะครับ ลึกๆในใจก็คิดมาตลอด
ว่ามันคงเป็นแบบนี้สักวัน..

“พี่..” แม่จ๋าจะหันไปพูดกับพ่อจ๋าอีก แต่กลับโดนยกมือขึ้นห้ามให้หยุดพูดไว้แค่นั้น
“พอ เรื่องนี้เอาไว้ก่อน ไม่อยากฟังอะไรที่มันทุเรศหูไปมากกว่านี้แล้ว”

อื้อหือ...........คำพูดของพ่อมันจี๊ดเข้าไปในหัวใจ... เจ็บครับ

“ลูกคิด มากับพ่อ” จู่ๆพ่อก็พยักหน้าเรียกผมแล้วเดินไปที่ประตูบ้านบอกให้แม่มาเปิดประตู
“ปะไปไหน”
ไอ้เดย์มันขยับจับมือผมแน่นจนเลือดจะไม่เดินแล้วครับ เหมือนบอกให้รู้ว่าไม่ยอมให้ผมไปไหน
ผมอึกอักมองหน้าพ่อ มองหน้ามัน แล้วมองหน้าแม่ แม่จ๋าถามพ่อจ๋าว่าจะให้ผมไปไหน

“ไปเยี่ยมน้อง น้องไม่สบาย มันร้องหาพี่มัน พ่อมาวันนี้เพราะจะพาลูกไปหาน้องนี่แหละ”
“น้องเป็นอะไรจ๋า!!? หนักแค่ไหน คนไหน!?” ผมตกใจทันทีที่ได้ยิน แม่จ๋ากับเดย์ก็ตกใจเช่นกัน
“ป่วยทั้งคู่ เป็นไข้หวัดใหญ่นอนอยู่โรงพยาบาล มันดื้อไม่ยอมกินข้าวกินยา พ่อเลยสัญญา
ว่าจะพาลูกไปหา...เฮ้อ ไปหาน้องกับพ่อก่อน...” พ่อจ๋าหยุดพูด ชำเลืองมองหน้าไอ้เดย์อย่างเคืองๆ
ก่อนจะพูดต่อด้วยสีหน้าเครียด “ส่วนเรื่องไอ้นี่...ฮึ่มม..เอาไว้กลับมาค่อยว่ากันต่อ!”
พ่อเปิดประตูเดินปึงปังออกไปทันทีที่แม่ไขกุญแจบ้านให้ บอกว่าจอดรถไว้ก่อนถึงหน้าบ้าน
มิน่าล่ะไม่มีใครรู้ตัวเลยว่าพ่อมาเมื่อไหร่ แกคงเห็นพวกผมเกาะกลุ่มกันแอบดูอะไรนอกบ้าน
เลยย่องมาแอบดูพวกผมจนได้เรื่อง

แม่จ๋าถอนใจ พยักหน้าเห็นด้วยให้ผมรีบไปหาน้องๆก่อน ส่วนเรื่องผมกับเดย์ยังไงแม่ก็จะช่วย แม่จ๋าลูบหัวผม...
น้ำตาแตกวินาทีนี้แหละครับ ....มันไหลออกมาเอง แม่บอกผมไม่ต้องร้องแล้วเช็ดน้ำตาให้
แต่คนที่บอกให้อย่าร้องกลับร้องเอง แม่จ๋าพลอยร้องตามผมไปด้วย ไอ้เดย์ยอมปล่อยมือให้ผมกอดแม่

กอดแม่อุ่นเสมอ ตั้งแต่เล็กจนโตถึงแม่ผมจะไม่มีเงินทองของใช้มากองให้ ไม่ได้ตามใจผมทุกอย่าง
แต่ไว้ใจและเชื่อในตัวผมเสมอ จะไปไหนขอให้บอก แม่ไม่เคยห้าม จะทำอะไรขอให้รับรู้ แม่อยู่เคียงข้าง
ไม่ว่าผมจะรักใคร.... แม่ก็รักด้วย

“ลูกรักจ๋านะ” ผมกระซิบบอกแม่จ๋าเสียงสั่นแล้วหอมแก้มแม่
“แม่ก็รักลูก ไม่ต้องกลัวลูก ไม่ต้องคิดมาก นะ กลับมาแม่จะพูดกับพ่อเอง” แม่จ๋ากระซิบบอกผม
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยักหน้าให้แม่ เดย์พยายามปลอบแม่จ๋าให้หยุดร้องไห้

“เดี๋ยวเดย์อยู่กับแม่จ๋าเอง ลูกคิดมึงไม่ต้องห่วง ไปหาน้องเถอะ”
เดย์ดึงมือผมไปกุมไว้ทั้งสองข้าง มันมองตาผม นัยน์ตามันบอกให้ผมเชื่อมัน
“อื้อ คงกลับมาดึก รึไม่ก็พรุ่งนี้ว่ะ ไม่รู้ต้องเฝ้าไอ้แฝดมั้ย ฝากดูจ๋าด้วยนะเดย์”
บางทีถ้าน้องๆหายดีพ่ออาจจะอารมณ์เย็นขึ้น ไม่ว่าจะต้องพูดกับพ่ออีกสักกี่ครั้ง เราก็จะไม่ยอมแพ้ง่ายๆแน่

ปี๊นนนนนนนนนนนนน!!!! ปี๊นๆๆ!!!!

พ่อจ๋าขับรถมาบีบแตรเรียกผมหน้าบ้าน
ผมสะดุ้งหันไปดูเห็นหน้าพ่อตึงสุดๆแกคงไม่พอใจที่ผมชักช้าเพราะยืนคุยกับเดย์

เดย์ค่อยๆปล่อยมือผมอ้อยอิ่ง มันบอกผมว่าเดี๋ยวไปคุยกับเพื่อนๆที่บ้านมันแล้วคืนนี้จะมาค้างบ้านผม
ผมเดินไปขึ้นรถพ่อ เดย์ออกมายืนมองผมจนลับตา

...............................................
.......................
............
.....

นั่งรถมากับพ่อสักพัก ผมถอนใจเพราะคิดไม่ตก พ่อจ๋าเงียบไม่พูดอะไรกับผมเลย แกโกรธผมจริงๆเฮ้อ..
ได้แต่คิดในใจเรื่องของผมกับเดย์คงต้องรอเวลา ตอนนี้ยังไงพ่อจ๋าก็ไม่ฟัง ไม่ยอมให้ผมคบกับเดย์แน่
แล้วผมก็นึกเป็นห่วงน้องๆขึ้นมา ป่วยแล้วยังไม่วายดื้อกันอีกนะเจ้าแฝด

.....แล้วพ่อจ๋าก็ขับรถพาผมไปถึงพัทยา ถึงโรงพยาบาลที่น้องๆแอดมิด
แน่นอนตลอดทางพ่อจ๋าก็ยังไม่พูดกับผม|||||||||

ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องพิเศษในตึกผู้ป่วยเด็กเข้าไป เจ้าซีน่อนซีโน่ที่กำลังงอแงกับแม่แพทริเซียก็ตาโต
ร้องเรียกผมเสียงดัง “พี่ลูกคิดดดดดดดดด” เจ้าลิงสองตัวยิ้มออกดีใจกันใหญ่ แน่ใจนะว่าพวกมึงป่วย
เสียงดังจนแม่มันต้องเอ็ดให้เบาเสียงลงเลยครับ ผมสวัสดีแม่แพทริเซียแล้วยิ้มให้น้องๆ
เจ้าซีน่อนซีโน่รีบชูมือหาอ้อนให้ผมกอด แย่งกันฟ้องผมใหญ่ว่าอีกคนดื้อ มันก็ดื้อทั้งคู่นั่นแหละ
แต่น้องๆผมตัวร้อนกันจริงๆด้วย แม่แหม่มบอกหมออนุญาตให้อยู่น้องๆอยู่ห้องเดียวกันแต่คนละเตียง
เจ้าสองตัวนี่ดื้อมากร้องไห้อยากให้ผมมาเยี่ยม ฟังไปผมก็เอ็นดูพวกมันนะ พวกมันบอกกลัวตายไปแล้ว
ไม่ได้เจอผมอีก จะบ้าตาย หาเรื่องไม่กินข้าวกินยาน่ะสิ ร้องงอแงอยากกลับบ้านจะเอาสายน้ำเกลือออก
แต่พอผมป้อนข้าวป้อนยาพวกมันก็ยอมกินนะ แย่งกันกินด้วย อ้อนให้ผมอยู่เล่นกับพวกมันที่โรงพยาบาล
ไม่ยอมให้กลับบ้าน พวกตัวแสบเอ๊ย

..........หลังเจ้าแฝดหลับแล้ว พ่อก็ขับรถพาผมกลับบ้าน ผมให้น้องๆสัญญาว่าจะไม่ดื้อ ถ้าหายดีแล้ว
จะให้แด๊ดดี๊พาไปค้างบ้านผมบ่อยๆ แม่แพทริเซียขอบใจผมใหญ่ที่มาเยี่ยมน้องวันนี้ เพราะหลอกว่า
ถ้าน้องๆยอมกินยาจะพาผมมาหาหลายครั้งแล้วจนพวกมันไม่ยอมเชื่อ วันนี้เลยต้องขอร้องให้พ่อไปพาผมมา

ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถของพ่อที่กำลังแล่นไปด้วยความเร็วที่ไม่มากนัก มืดสนิทแล้ว
แต่ผมคิดว่ามันไม่น่าจะใช่ทางกลับบ้านของผมนะครับ “จ๋าจะไปไหนอ่ะ”
พ่อถอนใจแล้วก็ยอมพูดกับผมจนได้ “ไปบ้านพ่อก่อน วันนี้ค้างที่นี่ได้ไหม พ่อเหนื่อย
เดี๋ยวเช้าไปเยี่ยมน้องอีกรอบแล้วค่อยกลับบ้านนะ ช่วยพ่อหน่อย ...เฮ้อ” พ่อจ๋าดูเหนื่อยจริงๆ
“.....ครับ”

ผมรีบโทรหาแม่ บอกว่าคงต้องค้าง แม่เอาโทรศัพท์ให้เดย์คุยกับผมด้วย แต่คุยกันไม่นานครับ
เพราะพ่อจ๋าไม่พอใจ บ่นว่าพวกผมจะคุยอะไรกันนักหนาพรุ่งนี้ก็ได้กลับแล้วไม่ได้มาเป็นชาติ
“น่ารำคาญ!!!” เสียงพ่อว่าดังเข้าไปในโทรศัพท์ ไอ้เดย์ได้ยินชัดมันถอนใจดังอย่างอึดอัดพอๆกับผม
ผมเลยรีบวางสาย||||||||||||

******************************



มาถึงบ้านพ่อจ๋าที่พัทยา แกเอาชุดนอนของตัวเองมาให้ผมแล้วบอกให้ผมไปอาบน้ำนอน
ผมถามว่าห้องที่ให้ผมนอนเป็นห้องของใคร แกบอกว่าเป็นห้องพี่เลี้ยงเจ้าแฝด แต่เขาลากลับบ้าน
คิดว่าไม่น่าจะกลับมาแล้วเพราะเลยวันที่รับปากว่าจะกลับมาทำงานต่อเป็นอาทิตย์แล้วก็ยังไม่กลับมา
ผมพยักหน้าเข้าใจ เพราะขาดพี่เลี้ยงด้วยนี่เอง พอป่วยเจ้าลิงสองตัวนั้นถึงงอแงเป็นพิเศษ
พวกมันติดพี่เลี้ยงมากครับ อยู่กับพี่เลี้ยงเป็นส่วนมากก็พ่อกับแม่พวกมันไม่ค่อยว่างนี่นะ..

“ลูกลืมเอาที่ชาร์ตแบ็ตมาอ่ะจ๋า ขอยืมหน่อยครับ”
ผมชูมือถือที่แบ็ตเหลือ5%ให้พ่อดู พ่อเลยไปหาที่ชาร์ตแบ็ตมาให้

เสียบสายชาร์ตแบ็ตมือถือเสร็จ หันไปเห็นพ่อนั่งถอนใจที่ปลายเตียงก็เข้าไปนั่งใกล้ๆลองพูดอ้อนแกดีๆดู
“จ๋า จ๋าอย่าโกรธลูกเลยนะ..” แกเฉยครับ ...เงียบไปพักก็มองหน้าผมแล้วถาม “เลิกกับมันได้ไหม”
ผมถอยห่างนั่งหันหลังให้พ่อแทนเลยครับ ...เซ็ง สักพักก็รู้สึกว่าแกลุกจากเตียงเดินไป

“พ่อไม่ได้เลี้ยงลูกมาจนโต พ่อผิดเอง...”
ได้ยินพ่อพูดแบบนี้ท่าทางจะเก็บเอาคำที่แม่ด่ามาคิด แต่มันผิดประเด็นไปหน่อยนะครับ
พ่อผมยังคงไม่ยอมเข้าใจอะไรๆ มันไม่ใช่ความผิดใคร มันเป็นเรื่องของหัวใจ บังคับกันได้ที่ไหนครับ

ผมหันไปจะพูดกับพ่อแต่ก็ต้องชะงักค้าง............ ตกใจที่เห็นแกถือแม่กุญแจยืนอยู่ที่ประตู!!!
“............จ๋า....”
เสียดายที่ขาผมไม่ไวเท่าความคิด รีบถลาพุ่งไปเพราะรู้ตัวแล้วว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น แต่ก็ไม่ทัน
พ่อจ๋ารีบกระชากบานประตูปิดใส่หน้าผม เสียงดังสนั่นหวั่นไหว “ปั้งงงงงง!!!!!!!!!”

ช็อคสิครับ!!!

ผมอึ้งจนอ้าปากค้าง ได้ยินเสียงพ่อตะโกนบอกจากนอกห้อง “ต่อไปนี้ พ่อจะเลี้ยงเอง!”

“จ๋า!!!!!||||||||| จ๋าเปิดประตู!!” นี่มันอะไรกันโว้ยยยยยยยยยยยยยย||||||||||||||||||||

ทุบเรียกเท่าไหร่ พ่อก็ไม่ตอบแล้ว แกคงเดินหนีไปแล้ว ไม่อยากจะเชื่อ จะบ้าตาย
พ่อจ๋าเล่นขังผมอย่างนี้เลยเหรอ! มันเกินไปรึเปล่าครับทำแบบนี้ หมายความว่ายังไง! ขังผมทำไม!
แถมยังบอกจะเลี้ยงผมเอง เขาเห็นผมเป็นหมารึไง! นี่ลูกนะ!!!

“ไอ้ลูกคิดเอ๊ย~! ทำไมมึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ |||||||||| โธ่เว้ย!”
ผมทุบประตูจนเจ็บมือ เจ็บใจด้วยครับ

“จริงสิ! โทรศัพท์!” ต้องรีบโทรหาแม่ พ่อทำแบบนี้แม่ไม่มีทางยอมแน่
แต่ผมหาโทรศัพท์ไม่เจอครับ! มือถือผมไม่ได้วางอยู่ที่เดิม สายชาร์ตก็หายไปด้วย อย่าบอกนะว่าพ่อเอาไป!!
ผมวิ่งไปที่หน้าต่าง ชะโงกมองข้างล่างแล้วจะบ้าตาย “ทำไมสูงจังวะ|||||||||” ต้นไม้ก็ไม่มีปีนไม่ได้
“นี่กูเป็นนางเอกละครเรื่องอะไรวะเนี่ย!”


ผมจะอยู่กับแม่ แล้วผมก็ไม่ยอมเลิกกับเดย์ด้วย


ไม่ยอมเด็ดขาด!!!





tsktonight…


***มาแว้ววววว พ่อจ๋าไม่รู้จะทำยังไงจับขังแม่งเลยเอ๊า5555 ไม่ยอมแล้วจะทำยังไงล่ะลูกคิดเอ๊ย
สปอยตอนหน้าคนที่เดย์เกลียดขี้หน้าเขาจะกลับมาอีกครั้งค่ะ55

Create Date : 09 เมษายน 2561		3 comments
Last Update : 9 เมษายน 2561 3:31:49 น.
Counter : 480 Pageviews.
Share Tweet