|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | |
|
|
|
|
|
|
|
คาถาธรรม(75)...คนที่มีน้ำใจ
จุดมุ่งหมายปลายทาง ของผู้หวังความประเสริฐ มีประโยชน์ พร้อมกับเป็นอยู่อย่างเป็นสุข คือ ผู้ที่จะละความโลภ โกรธ หลง ซึ่งเป็นภาษาหลักๆนั้น โดยลักษณะ ก็จะเป็นผู้ที่มี จิตวิญญาณ ที่เอื้อเฟื้อ เผื่อแผ่ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา เป็นคนที่มีน้ำใจ ไม่ดูดาย ไม่เกียจคร้าน เป็นผู้ที่มีกะจิตกะใจ เมื่อเห็นผู้อื่น ที่ตกทุกข์ ที่ลำบาก ก็เป็นผู้ที่มีกะจิต กะใจ ไม่ดูดาย เป็นน้ำใจ เป็นความเสียสละ ซึ่งเป็นสภาพที่พิสูจน์ความไม่เห็นแก่ตัวตน ความหมดตัวหมดตน ซึ่งเดายาก คนที่เดาว่า ถ้าเผื่อว่า ผู้ที่หมดกิเลสโลภแล้ว จะเป็นคน ที่อยู่เฉยๆ ไม่กระทำอะไร ไม่มีจิตปรารถนาจะทำอะไร นั้นเป็นเพราะการคาดคะเน ของคน ธรรมดา ปุถุชน ที่เขาทำงาน ขยัน ขวนขวายไม่ดูดาย ที่จะสร้างสรรนั้น เขากระทำด้วย แรงโลภ เขากระทำด้วยความโลภ เมื่อเขาคะเนว่า แล้วถ้าเผื่อว่า เขาไม่มีสิ่งที่จะโลภ อยากได้อะไร เขาก็จะหมดแรง และ เขาก็จะไม่ทำอะไร นั้นคือ การคาดคะเน ด้นเดา ส่วนความจริงนั้น ขอให้พิสูจน์ และมันจะสมความจริง ตรงที่ว่า
เมื่อผู้ที่หมดความโลภ หมดความเห็นแก่ตัวตนแล้ว ผู้นั้นก็จะเห็นแก่ผู้อื่น เป็นธรรมดา และ จะสร้างสรร ให้แก่ผู้อื่นเป็นธรรมดา จะเอื้อเฟื้อเกื้อกูล ช่วยเหลือ ประสงค์ให้ผู้อื่นเป็นสุข เพราะ เราเอง เราก็รู้ว่าเราสุข เราเอง เราก็มีใจพอ มีใจสันโดษแล้ว มีความสบายยิ่งแล้ว จริงๆ เพราะฉะนั้น เมื่อเห็นผู้อื่นทุกข์ ด้วยความหลง ด้วยความไม่รู้ อวิชชา จึงเกิด เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ซึ่งจะกระทำครบครัน อุเบกขาด้วย เพราะกระทำอย่างไม่รับอะไร ตอบแทนได้ หมดตัว หมดตน ที่แท้จริง
ดังนั้น ก็ขอให้ผู้ที่ยังไม่หมดตัวหมดตน ได้ทำบทฝึกหัด ที่จะเป็นผู้ไม่ดูดาย เป็นผู้เอื้อเฟื้อ เป็นผู้ฝึกฝน เป็นการสละตัวตนไปเรื่อยๆ เพื่อส่งเสริม ความเป็นผู้ประเสริฐ ผู้มีคุณค่า ประโยชน์ และ เป็นผู้ที่จะหมดกิเลส เป็นผู้สุขสบายเป็นที่สุดไปพร้อมๆกัน อย่าเข้าใจผิด ว่า เราจะอยู่เฉยๆ คือ ผู้ว่าง คือ ผู้เบา คือ ผู้หมดกิเลส ไม่โลภ ไม่โกรธ ไม่หลง ตามการ คาดคะเน ด้นเดา เป็นอันขาด เพราะฉะนั้น ถ้าฝึกหัด อบรมให้สอดคล้อง เราก็มีการงาน มีการขยัน หมั่นเพียร เป็นคน มีกะจิตกะใจ ไม่ดูดาย เป็นผู้ที่ได้สร้างสรรคุณค่า สิ่งเหล่านี้ ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งส่งเสริม ในการละตัวตน ล้างตัวตน ไม่หยุด ไม่ติด ไม่เสพย์ เป็นการ สอดซ้อน ส่งเสริม หนุนเนื่อง ทำให้เราหลุดพ้นจากตัวตน อันเป็นสิ่งลึกซึ้ง เป็นสิ่งที่ ละเอียด ประณีต ไปพร้อมๆกันได้
ขอให้มีสติ สัมปชัญญะ และ ระลึกรู้โดยนัยะ ประการอย่างนี้ เพื่อปฏิบัติ ประพฤติ ให้เราได้เดินทางไปสู่ความสูงสุด ได้เร็วไวยิ่งขึ้นด้วย เทอญ.
คาถาธรรมจากครูอาจารย์
Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2554 |
Last Update : 16 กุมภาพันธ์ 2554 17:03:51 น. |
|
0 comments
|
Counter : 1337 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|