สวัสดีจ้าน้องส้ม

พี่คิดว่า หากเรารักจะทำอะไรจริงๆ สิ่งนั้นเราสามารถพัฒนาให้เป็นอาชีพเราได้ค่ะ ขึ้นกับความต้องการของเรามากกว่า

สำหรับพี่เอง พี่ชอบเขียน พี่คิดอยากจะเป็นนักเขียนมานาน ฝันแบบนี้เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว สมัยนั้นการได้ตีพิมพ์คือเรื่องไกลเกินฝัน สิ่งที่พี่ทำคือ ถามตัวเองก่อนว่า หากไม่มีเงิน เรายังจะทำมันต่อรึเปล่า คำตอบที่ได้ตอนนั้นคือ ทำ

และพี่ก็ค้นพบอาชีพในปัจจุบันจากการเขียนหนังสือ เนื่องจากช่วง8-9 ปีก่อน มีนักเขียนสมัครเล่นเริ่มโพสต์เรื่องลงเน็ต พี่เลยได้ไอเดียว่า เราควรทำการเผยแพร่เรื่องด้วยวิธีนี้บ้าง คิดแค่นี้พี่ก็เอาเงินเก็บไปซื้อหนังสือทำเว็บมาสามเล่ม เริ่มไล่อ่านภาษาโปรแกรมด้วยตัวเองเป็นเวลาสามวัน พี่ก็สร้างเว็บ(โหลยโท่ย)อันนึงมาได้ แถมมีจดโดเมนด้วยนะ 555 คิดแล้วยังขำ แต่สมัยนั้น เพื่อนพี่ที่เรียนมัธยมด้วยกัน แทบไม่มีใครเขียนเว็บเป็นเลย

ที่พี่จะบอกส้มคือ คนเราไม่ควรคิดว่า สิ่งที่เราชอบมันจะไม่รุ่งค่ะ หากรุ่งในความหมายของส้มคือการมีเงิน เราควรตั้งคำถามกับตัวเองใหม่ เงิน หรือ ความชอบ อะไรสำคัญกับเรามากกว่ากัน

พี่เองตอบได้เลยว่า เงิน ดังนั้น พี่ต้องเลือกอาชีพที่ทำเงินได้ แต่พี่ก็ควรต้องรักมันด้วย ถึงมันจะชอบน้อยกว่างานเขียนก็เถอะ

แต่สำหรับงานเขียน พี่มองว่า สิ่งที่ทำลงไป พี่ไม่เคยต้องการอะไร นอกจากขอให้มันได้เผยแพร่ หรือแค่คนอ่านเมล์มาบอกว่า ชอบเรื่องที่เขียน รู้สึกให้อะไรดีๆ กับชีวิตเขา แค่นี้พี่ก็ดีใจ ถือว่าประสบความสำเร็จในการเขียนเรื่องนั้นๆ แล้วนะ อึม ก็อาจจะมีเงินเป็นปัจจัยตอบแทนมาบ้าง แต่ถึงแม้จะไม่ได้เงิน พี่ก็ยังทำอยู่ (บางทีส่งไปแล้วไม่ผ่านการพิจารณาอะไรอย่างงี้อ่ะ)


น้องส้มอาจจะคิดว่า ชอบแบบพี่ ก็พอเป็นอาชีพได้ใช่ไหม ก็มีคนนึงที่พี่รู้จักอ่ะ เขาชอบดูหนังมาก คิดไหม การดูหนังคืออาชีพได้ ตอนนี้เขาเป็นนักวิจารณ์หนังค่ะ เขียนบทความเกี่ยวกับหนังลงคอลัมน์ นั่นก็ยังสามารถเป็นอาชีพได้นะ พี่นี่เชื่อเลย


น้องบางคนชอบร้องเพลง ก็โน่น ไปประกวด AF ติดเข้ารอบแล้ว แค่ชอบร้องเพลง และร้องได้ดีจนเขาให้เข้ารอบ ไม่ได้มีหน้าตาหรือรูปร่างแบบพระเอกเล้ย


เคยมีนักปราชญ์สมัยก่อนบอกว่า "หากเราตั้งความหวังสิ่งใด แล้วเราทำไม่ได้ ยังน่าสงสารน้อยกว่าคนที่ตั้งความหวัง ต่ำกว่าความสามารถของตัวเอง"


เป็นกำลังใจให้น้องส้มนะจ๊ะ

คำว่ารุ่งในความหมายของส้มไม่ได้แปลว่ามีเงินค่ะ แต่แปลว่าพอเลี้ยงตัวเองได้ ไม่อดตายซะก่อน

แต่ตัวส้มเองน่ะเป็นคนที่ใช้อารมณ์เป็นที่ตั้งมากกว่าเหตุผลนิดหน่อย(มั้ง) ถ้าส้มเลือกแบบไม่สนใจอะไรส้มเลือกสิ่งที่ชอบค่ะ เพราะส้มรู้สึกสบายใจเมื่อเราอยู่ในจุดๆนั้น มันเหมือนกับสิ่งที่เราคิดว่าใช่ยิ่งได้ทำก็ยิ่งรักเข้าไปใหญ่

แต่มาคิดอีกด้าน ถ้าสิ่งที่เราชอบจริงๆแล้วเราเลือกทำไปนั้น กว่าที่เราจะบรรลุถึงจุดหมาย มีความเป็นไปได้ว่าต้องเกาะคนอื่นกินไปก่อน ส้มก็ไม่อยากทำค่ะ เพราะรู้สึกไม่ดี (อีกอย่างเถียงพ่อกับแม่ไว้ว่าจะไม่ง้อเลยฮึ!) แต่ก็นั่นแหละคะ เราชอบอย่างนี้ก็จริงแต่เราจะทำสิ่งนั้นได้ดีแค่ไหน ตัวส้มเองก็ยังไม่รู้ รู้แค่ว่ามันดีในระดับหนึ่งนะ แต่ไม่รู้จะสามารถทำเป็นกิจจะลักษณะขนาดไหนได้ ดีได้ขนาดความหวังนั้นเลยหรือ

แล้วส้มก็เป็นคนโอนเอนไปตามคำพูดคนนู้นคนนี้อยู่เรื่อย (แบบว่าคิดเล็กคิดน้อยมากเกินไป) พอคิดมากๆก็เขวไปหมด T^T

กลับมาเรื่องรุ่ง(ริ่ง)อีกรอบนะคะ จะว่าไปส้มก็ไม่ได้คิดดูถูกอะไรในสิ่งที่ตัวเองชอบแต่ออกแนวดูถูกตัวเองมากกว่า ชอบคิดว่าทำมันไม่สำเร็จหรอกอยู่เรื่อย ที่ทำสำเร็จส่วนมากไม่ได้ตั้งใจสักเท่าไหร่ (กรรม)

หรือไม่ บางทีส้มอาจจะยังไม่ได้จริงจังกับสิ่งที่ชอบมากพอมั้งคะ (เพราะเป็นคนใช้อารมณ์นั่นแหละคะ ตอนนี้พอใจอันนี้ก็ทำ ไม่พอใจก็ไม่ทำ - อารมณ์ศิลป์สุดๆ)

บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตัวเองบ้ารึเปล่า แต่เป็นคนสุดๆก็ทุ่มหมด ไม่เอาก็ไม่ยอมสักอย่างเลยค่ะพี่โณ ชีวิตหนูเลยวนๆหาทางไม่ค่อยเจอเท่าไหร่

หนูมีสิ่งที่บอกว่าใช่อยู่ในใจเสมอนะคะ บอกตัวเองว่าเอาสิ่งนี้แหละ แต่พอมีคนมาพูดนู่นนี้ใส่มากๆก็ออกอาการคิดมากไปด้วยแล้วมันก็มึนในที่สุด ยิ่งคนที่พูดมีเหตุผลที่ชวนคิดแล้วยิ่งไปกันใหญ่ คิดกันให้ตกไปข้างนึงเลยค่ะ

อีกอย่างนึง หนูคิดว่าบางครั้งสิ่งที่เรารักเราชอบก็ไม่จำเป็นต้องเป็นอาชีพหลักของเราก็ได้ แค่ได้ทำได้ใช้เวลาว่างกับสิ่งเหล่านั้นก็พอใจแล้วค่ะ

ส้มก็คิดคล้ายพี่โณละ(มั้งคะ) แต่รู้สึกว่าปัจจัยของส้มมันจะค่อนข้างเยอะแยะและวกวนไปหน่อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งไอนิสัยโอนไปเอนมาไม่ค่อยมั่นใจตัวเองเอาซะเลยค่ะ