รวมมิตรสะกิดต่อม

ต่อมฮา

นิ๊งหน่องกะเสฉวน เล่นกันอยู่ที่สนามเด็กเล่นในร้านอาหาร

เสฉวนวิ่งมาหานิ๊งหน่องพร้อมทำท่าแปลงร่างเป็นยอดมนุษย์

เสฉวน - ฉวนเป็นอาบะเรนเจอร์ หน่องหล่ะ เป็นอะไร

นิ๊งหน่อง - (หันไปมองเสฉวน พร้อมตอบด้วยเสียงเรียบๆ) เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร (แล้วก็เดินจากไป)

เสฉวน - ??$%!!??## (ใบ้รับประทาน ไม่รับมุกเล้ย เพื่อนตรู)

แม่นก - พ่อหน่อย - แม่เล็ก - พ่อเบิร์ด (ฮากันกลิ้ง 555)

ต่อมปรี๊ดดดดด

แม่นกพานิ๊งหน่องขี่จักรยานไปบ้านคุณยาย

นิ๊งหน่องไปเล่นได้ซักแป๊บ ก็เปิดประตูรั้วเล็กแล้ววิ่งออกนอกบ้าน ไม่ได้วิ่งออกไปไกล แต่วิ่งออกไปเกาะรั้วจะปีนเล่น

แม่นกรีบวิ่งออกไปลากตัวกลับเข้ามาทันที แล้วก็ฟาดเพี๊ยะไปที่น่อง ก็แรงพอสมควรแหล่ะ เรียกว่า มือแม่นกที่ตีลูกยังรู้สึกเจ็บ แล้วน่องนิ๊งหน่องก็ขึ้นรอยนิ้วมือแม่นกเหมือนกัน
((แม่นกไม่ค่อยตีลูกบ่อยค่ะ จะตีเฉพาะเรื่องที่เป็นอันตรายแค่นั้น แม่นกถือคติว่าตีลูก ลูกเจ็บแต่ไม่ตาย ดีกว่าปล่อยให้ทำอะไรที่อันตราย แล้วต้องมาเสียใจภายหลัง แล้วเวลาจะตี ก็ใช้มือแม่เองนี่แหล่ะตี ให้เค้ารู้ว่าตีเค้า แม่ก็เจ็บเหมือนกันนะ ไม่ใช่ไม่เจ็บ แต่เพราะทำผิด ก็ต้องโดน))

แม่นก - แม่บอกแล้วใช่มั๊ย ว่าไม่ให้เปิดประตูออกไปนอกบ้าน จะออกไปก็ต้องรอผู้ใหญ่ก่อน

นิ๊งหน่อง - (ยืนพิงรถน้าแน๊ต ลอยหน้าลอยตาพูด) เราไม่เจ็บ เอาไม้มาตีเราก็ไม่เจ็บ

แม่นก - (ปรี๊ดดดดดดดแตกอย่างแรงค่ะ)

แล้วเรื่องก็จบด้วยการเพี๊ยะกันต่ออีกรอบ...หุหุ

ต่อมสะใจ(แม่)

นั่งทานข้าวเช้าที่เนอร์สฯ นิ๊งหน่องอ้อนแม่นกให้ป้อนข้าวเหมือนเดิม

น้องพันช์นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม กินเอง ตักเอา ตักเอา

หลังจากนั้นเด็กเกิดการเถียงอะไรกันเล็กน้อย ประมาณพูดไม่เข้าหูกัน เลยเกิดบทสนทนาตามมาเยี่ยงนี้แล...

น้องพันช์ - นิ๊งหน่อง มือก็มี ทำไมไม่ตักข้าวกินเอง ต้องให้แม่นกป้อน

นิ๊งหน่อง - (เชิดหน้า พูดไปลอยหน้าลอยตาไป) เงียบไปเลย พันช์ ไม่ต้องพูดเลย หน่องไม่แบ่งซูกัสให้พันช์แล้ว

แม่นกแอบนั่งหัวเราะหึหึด้วยความสะใจ แต่จะทับถมลูกก็กระไรอยู่ เลยได้แต่นั่งทำหน้ายิ้มๆ นิ๊งหน่องหันมาเห็น มานเลยยังพาลไม่เลิก

นิ๊งหน่อง - แม่นก ยิ้มอะไร (เสียงดุดันซะไม่มี)

แม่นก - อ้าว แม่ก็ขำหน่ะสิ มือก็มี ทำไมไม่ตักข้าวกินเองหล่ะ น้องพันช์พูดถูกนะเนี่ย โตแล้วตักข้าวกินเองได้แล้วนะครับ

นิ๊งหน่อง - ไม่ หน่องจะให้แม่นกป้อน

เรียกว่าใครจะว่ายังไงช้านไม่สน ยังยืนยันเจตนารมณ์เดิมต่อไป 555+

ต่อมโสน้าหน้า

เรื่องที่ 1

นิ๊งหน่องปีนเก้าอี้ไม้ที่บ้านคุณย่าเล่น เก้าอี้แบบที่เป็นเก้าอี้นอนที่พับได้หน่ะค่ะ นึกออกมั๊ย ปีนขึ้นไปสูงๆ แม่นกก็บอกว่า อย่าปีน เดี๋ยวเก้าอี้มันจะคว่ำลงมา

นิ๊งหน่อง - ไม่คว่ำหรอก (แล้วก็ปีนต่อไป)

โครมมมมมม เสียงเก้าอี้ พร้อมตัวเด็กร่วงลงกับพื้นดิน เด็กรีบตะกุยตะกายลุกขึ้น ปัดฝุ่นขี้ดินที่เลอะที่เสื้อผ้า

แม่นก - เจ็บมั๊ยหล่ะ

นิ๊งหน่อง - ไม่เจ็บ (แต่มือจับอกไว้ คาดว่าคงกระแทกกับเก้าอี้ตอนคว่ำลงมา)

แม่นก - ไม่เจ็บก็ปีนต่อสิ

นิ๊งหน่อง - เลิกเล่นแระ (หันกลับไปเล่นอย่างอื่นแทน)

เรื่องที่ 2

นิ๊งหน่องวิ่งๆๆๆ ขึ้นลงทางลาดในรีสอร์ท แม่นกบอกให้ระวัง เดินดีๆก็ได้ ไม่ต้องวิ่ง เดี๋ยวจะล้ม

นิ๊งหน่อง - ไม่ล้มหรอก (แล้วก็วิ่งต่อไป)

ป้าบบบบ เสียงเด็กหกล้มคว่ำลงไปกับพื้น หน้าเกือบกระแทกพื้นซีเมนต์ แม่นกหันไปมอง เห็นภาพเด็กรีบลุกขึ้นยืน เอามือปัดๆตามเนื้อตัว แล้วรีบบอกว่า

"ไม่เจ็บ ไม่เจ็บ" (ยังไม่ทันจะถามมานเล้ยยย)

แต่สีหน้าเด็กคนนั้นหน่ะ เหยเกพอดู แล้วมานก็เดินกลับมานั่งรอที่โต๊ะดีๆ ไม่วิ่งเล่นอีกเลย 555

ทั้ง 2 เรื่อง แม่นกไม่เข้าไปปลอบค่ะ แต่ก็ไม่ได้ซ้ำเติมอะไร ปล่อยให้เค้าเรียนรู้ด้วยตัวเอง ว่าสิ่งที่แม่เตือนเนี่ย ถ้าไม่ฟัง ก็จะเป็นแบบนั้นแหล่ะ ไอ้การเจ็บตัวเนี่ย มันทำให้จำแม่นดีนักแล (แต่อยู่ในข้อแม้ที่ว่าเหตุการณ์นั้นๆไม่อันตรายจนเกินไปนะคะ)

ต่อมชื่นใจ...หรือเปล่าฟระ

นั่งรถมาเนอร์สฯตอนเช้า นิ๊งหน่องให้แม่นกเปิดการ์ตูนเรื่อง "นาค" ให้ดู

พอถึงตอนใกล้ๆผีจะออกมาอาละวาด นิ๊งหน่องคว้าแขนซ้ายแม่นกที่กำลังจับพวงมาลัยมากอดไว้

นิ๊งหน่อง - หน่องรักแม่นก แม่นกกอดหน่องแน่นๆนะ (เอิ่ม ใครกอดใครอยู่ฟระเนี่ย)

แม่นก - คร๊าบ ได้คร๊าบ.. (ชื่นใจจริ๊งงงง)

พอผ่านตอนผีไป มานก็ปล่อยแขนแม่ แล้วหันไปดูทีวีต่อ

พอผีจะออกมาอีก มานหันมาอีกแระ

นิ๊งหน่อง - แม่นก จับมือกันหน่อยยยยยย

แล้วก็นั่งจับมือกันไปจนเหงื่อซึม เปียกมือกันทั้ง 2 ฝ่าย คิดดู๊ จับมือกันแน่นขนาดไหน 555

สรุปว่า...นิ๊งหน่องอ้อนแสดงความรักกับแม่เนี่ย เพราะกลัวผีใช่มั๊ยเนี่ย จะชื่นใจดีหรือเปล่าน้อ...

- The End -

Create Date : 29 มกราคม 2552		6 comments
Last Update : 29 มกราคม 2552 19:25:49 น.
Counter : 799 Pageviews.
Share Tweet