มาถึง part3ละ ... ยัง... ยังไม่จบง่ายๆ กับประสบการณ์ต่างแดนครั้งแรกของชีวิต มันต้องเก็บให้ละเอียดยิบๆๆๆๆๆๆๆๆ

เอาล่ะ ขณะนี้ ลงจากเครื่อง ณ สนามบินอินชอนกันแล้ว ก่อนลงมาประหน้าเล็กน้อย (กลัว ตม.ไม่ให้เข้าเมือง) เดินกรุกๆๆๆ ไปตามทาง อ๊ะๆๆๆ เกาหลีไฮโซนิดนุง มีรถไฟใต้ดินให้ขึ้นไปยังส่วนในตัวแอร์พอร์ทด้วย (เรียกงี้ป่าวไม่รู้) ดีจัง ไม่ต้องลากส้นเข็มแบบสุวรรณภูมิ -*-

หลังจากออกจากรถไฟใต้ดิน ก็มาถึงจุดที่จะผ่าน ตม.แล้ว แอร๊ยยยย ตื่นเต้นมิใช่น้อยนะยะ อย่างที่เกริ่นไว้ เค้าว่ากันว่า คนไทยเข้าเกาหลียากมาก ยิ่งไม่เคยไปต่างประเทศมาก่อน แถมเพิ่งทำพาสปอร์ตแบบอิชั้นเนี่ย พึงระวังตัวไว้เลย หึหึ สู้ตายว๊อย

เล็งและเลือกช่องให้ดี เดินเข้าไปต่อคิวด้วยความมั่นใจ ..... 5 นาทีผ่านไป .... 10 นาที ผ่านไป .... จนครึ่งชั่วโมงผ่านไป ยังไม่คิวกรูเล๊ยยย พี่เค้าให้คนผ่านยากจริงๆเฟ้ย กว่าจะได้แต่ละคนใช้เวลานานมาก ... เอาล่ะ เกือบถึงคิวดิชั้นแล้ว ...

การเดินทางคราวนี้ไป 3 คน

1. เจ้านาย ผู้ผ่านการเดินทางต่างประเทศนับสิบ ผลคือ ผ่านเข้าไปได้ไม่มีปัญหา

2. เพื่อนร่วมงาน ผู้เคยผ่านเข้าเกาหลีมาแล้ว 2 ครั้ง ผลคือ ผ่านได้ ไม่มีปัญหาเช่นกัน

3. ตัวเดี๊ยน ตม.มองหน้า แล้วเปิดหนังสือเดินทางตั้งแต่หน้าแรกจนหน้าสุดท้าย แล้วก็ถามว่า

ตม. "เดินทางครั้งแรก??"

เดี๊ยน "เยสสส.." พร้อมด้วยรอยยิ้ม และจิกตาเล็กน้อย (หลงเสน่ห์กรูซะดีๆ)

ตม. มองลอดแว่น พร้อมมองจดหมายที่ทางบริษัทฯที่เกาหลีเชิญมา มองนะ ไม่ได้อ่าน และรู้สึกยังไม่พอใจ !!!

ตม. "มาทำไม"

เดี๊ยน "เรื่องของกรู (อันนี้คิดในใจ) บริษัทที่นี่....เค้าเชิญมาอบรมเทคนิค และเกี่ยวกับสินค้าใหม่"

ตม. ยิ้มมุมปาก และผายมือไปที่ห้องกักตัว lol บอกว่าเชิญไปทางนั้นก่อน

....มรึงจะให้กรูเข้าไปทำม๊ายย จดหมายเชิญก็มี มึงถามมา กรูก็ตอบ จะเอาอะไรกะกรูอี๊กกกก

ก็ถามคุณเค้าว่า ทำไมล่ะ มีปัญหาอะไร เค้าก็ตอบง่ายๆว่า "เข้าไปก่อน" -*-

อะไรฟะ แต่ก็เข้าไปห้องที่เค้าบอกอ่ะนะ บรรยากาศในนั้นก็โขมงโฉงเฉงกันน่าดู เพราะโดนกักตัวกันเพียบ ส่วนใหญ่จะเป็นคนจากเอเชีย และคนผิวดำอ่ะที่เห็นนะ ก็เข้าไปนั่งจิกหน้าสัก 5 นาที แล้วก็มีเสียงเรียกจากเจ้าหน้าที่ว่า "ไทยแลนด์" แล้วก็ยืนโบกมือเรียกหยอยๆ ไทยแลนด์ก็ลุกกันให้พรึ่บพรั่บ ท่านตม.เค้าแยกคนไทยให้ไปนั่งรออีกห้องนึงต่างหาก โอ้วววมายก๊อดดด วี.ไอ.พี.สุดๆ (เปล่าหรอก เฝ้าระวังสุดๆ อ๊ะ ศัพท์คุ้นๆ) บรรยากาศภายในห้อง มีคนไทยนั่งรออยู่แล้ว 4-5 คน

มีลุง-ป้า ที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว กำลังถามกันว่า "เค้าจะให้เรารออีกนานเท่าไหร่เนี่ย" น่าจะรอกันมาสักพักแล้ว คิดในใจว่าอีกนานแน่กู (จะหลับเอาแรงก่อนดีไม๊น๊า).... แต่นั่งก้นยังไม่ทันร้อน ก็มีคนมาเรียก มิส สตกมล อ๊ะๆๆๆ หรือว่าความสวยทิ่มตา 555 ขอโทษนะคะคุณลุงคุณป้า มาหลังหนูไปก่อน ฟิ๊วววว

ก็ไปนั่งเผชิญหน้ากับเจ้าหน้าที่ เค้าก็ถามว่า มาทำไม เราก็ตอบไป เห็นทำหน้างงๆ ไม่เก็ท ...ทีนี้ใส่ยาวเลย ว่าทำงานที่ไทยบริษัทนี้ (มันไม่รู้จักหรอก แต่จะบอก จะได้เยอะๆ!!) มาที่นี่เพราะงี้ๆๆๆๆ ... (ภาษาอังกฤษงูๆปลาๆนี่แหละ... มั่วๆไป ให้ทางนู้นเค้างง จะได้ปล่อยเร็วๆ เอิ๊กๆๆ) เจ้าหน้าที่มองหน้าแบบว่ากรูขี้เกียจฟังมึงละ อ่ะๆๆ ถ่ายรูป และสแกนนิ้วไว้ แล้วจะไปไหนก็ไป หุหุ

เฮ้อ...ลำบากจริงจริ๊ง แล้วงี้เค้าจะทำจดหมายเชิญมาให้ทำไมวะเนี่ย ทำมาก็ไม่อ่าน

และแล้วการผ่านเข้าประเทศก็เสร็จสิ้น ได้ออกมาสูดอากาศเย็นๆ ในวันนั้นอุณหภูมิ 12องศา เย็นชื่นใจ เหมือนอยู่บนยอดดอยกันเลยทีเดียว ^^