BlogGang.com : : กระติ๊บน้อย : ปัญหาที่น่าสนใจยิ่ง ผีมีจริงหรือไม่? ตอนที่1

ปัญหาที่น่าสนใจยิ่ง ผีมีจริงหรือไม่? ตอนที่1

สวัสดีค่ะ กระติ๊บน้อยอยากจะนำเสนอบทความนี้เพราะว่าหลวงพ่อท่านอธิบายไว้ได้อย่างดีมากเลยค่ะ เลยอยากแชร์ให้ทุกท่านได้อ่านดูน่ะค่ะ แต่ว่าค่อนข้างยาวก็จะแบ่งเป็นตอนๆนะคะ

ซึ่งบทความนี้ท่านที่เล่าคือ พล.อ.ต.มนูญ ชมภูทีป มาอ่านกันเลยนะคะ

ผีมีจริงหรือไม่?

ความเคลือบแคลงสงสัยของข้าพเจ้าเกี่ยวกับเรื่องผีมาตั้งแต่เด็กๆก็มักจะเล่าถึงแต่ผี และที่ฮิตที่สุดก็มักจะหนีไม่พ้นเรื่องนางนาคพระโขนง

เด็กบางคนที่เถียงผู้ใหญ่ ก็มักจะถูกผู้ใหญ่ขู่ว่าระวังนะตายไปแล้วจะต้องเป็นเปรตปากเท่ารูเข็ม ยิ่งในสมัยสงครามมีผู้คนตายมากมาย ก็ยิ่งมีการเล่าขานกันถึงเรื่องผีมากขึ้น จนเด็กๆในสมัยนั้นขวัญหนีดีฝ่อกันไปหมดแล้ว

ยิ่งเวลาพลบค่ำเดือนมืด เดินผ่านที่เปลี่ยวๆด้วยแล้ว ดูเหมือนผีจะมีอิทธิพลเหนือผู้คนไปเสียหมด แม้เมื่อตอนข้าพเจ้าเป็นนักเรียนนายร้อย จปร. ก็มีการเล่าขานเล่าขานกันว่ามีนักเรียนนายร้อยผู้หนึ่ง ในขณะเฝ้าเวรกำปั่นเงินบนตึกกองบัญชาการชั้น๒ ได้เห็นผีหัวขาด เดินลงบันไดมาจากชั้น๓ มือขวาหิ้วหัวตัวเอง ถึงกับใช้ปืนยิงไปจนหมดแมกกาซีน

แต่คนอย่าข้าพเจ้าหาได้เคยเชื่อถือไม่ ยังคงมุดรั้วหนีเที่ยวผ่าจนป่าช้าวัดมกุฏกษัตริย์ฯยามค่ำคืนเป็นประจำและส่วนมากมักไปคนเดียว หาได้มีภูตผีปีศาจตนใดมายุ่งวุ่นวายกับข้าพเจ้าไม่

และแม้เมื่อข้าพเจ้าต้องรับหน้าที่เฝ้าเวรกำปั่นเงินซึ่งใครๆกลัวนักกลัวหนา ข้าพเจ้าก็ยังยืนดูรูปคนถูกตัดหัวที่เขาติดขู่ไว้ที่ลูกกรงกำปั่นแก้ง่วงเสียด้วย

ในปีพ.ศ. ๒๕๐๓ ตอนต้นๆปีเมื่อข้าพเจ้ารับราชการอยู่ที่กองบิน ๔ ตาคลี จ.นครสวรรค์ ผู้บงคับการกองบิน ๔ ในขณะนั้นคือนาวาอากาศเอกบัญฃา เมฆวิชัย(ปัจจุบันยศพลอากาศเอก และได้ถึงแก่กรรมแล้ว)

ได้จัดให้ทหารสัญญาบัตรโสด พักอยู่รวมกันที่บ้านพักหลังใหญ่ใกล้ๆ กับกองรักษาการณ์(ปัจจุบันเป็นกองร้อยทหารสารวัตร) ซึ่งรวมกันทั้งหมด ๑๐ คนด้วยกันและส่วนมากในตอนเย็นวันศุกร์ก็จะเดินทางกลับเข้ากรุงเทพฯกันหมด จะกลับตาคลีอีกทีก็คืนวันอาทิตย์ เพื่อทำงานในวันจันทร์

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ข้าพเจ้าไม่สามารถเข้ากรุงเทพฯกับเพื่อนๆอีก ๙คนได้ เพราะจะต้องเข้านายทหารเวรเขาโพลงในวันเสาร์ ดังนั้นในตอนเย็นวันศุกร์เมื่อข้าพเจ้าได้ส่งเพื่อนๆขึ้นรถไฟที่สถานีรถไฟตาคลีแล้วก็ไปเล่นบิลเลียดที่สโมสรจนสโมสรปิดจึงกลับบ้าน

เมื่อถึงบ้านก็อาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว แล้วนอนสูบบุหรี่อยู่บนเตียง (เป็นปกติวัสัยที่เคยปฏิบัติมาคือก่อนนอนหลับจะต้องนอนสูบบุหรี่ก่อนเสมอ) บุหรี่หมดไปได้ประมาณครึ่งมวล ข้าพเจ้าก็รู้สึกถึงความผิดปกติที่หน้าต่างมุ้งลวดบานหนึ่ง จึงเพ่งมองไป ก็เห็นมีแมวดำตัวหนึ่งเกาะตะกายมุ้งลวดที่หน้าต่าง และแล้วแมวดำตัวนั้นก็ขยายใหญ่ขึ้นจนโตเท่ากับขนาดของเสือดำตัวใหญ่

พร้อมกันนั้นก็พุ่งทะลุห้าต่างมุ่งลวดโถมเข้าทับร่างของข้าพเจ้าที่นอนอยู่บนเตียง ความรู้สึกตอนนั้นของข้าพเจ้ายังมีสติสัมปชัญญะโดยสมบูรณ์หากแต่ไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวเองได้เพราะชาไปหมดเหมือนคนถูกสะกดจิต อย่างไรก็ตามดวงจิตที่แข็งกล้าทำให้ข้าพเจ้าฮึดสู้ สะบัดตัวผลักเจ้าแมวดำตัวขนาดเสือนั้นหลุดกระเด็นไปได้ และมันก็หายตัวไป

ข้าพเจ้าผุดลุกขึ้นนั่งโดยทันทีและมือยังคีบบุหรี่อยู่ เป็นการยืนยันได้อย่างชัดเจนว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้มิใช่ข้าพเจ้าหลับแล้วฝันไปหรือเผลอวูบวาบไปเป็นแน่ ทันใดความโกรธของข้าพเจ้าก็พลุ่งพล่านขึ้นมา

ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างมุ่งลวดที่เห็นแมวดำ แล้วตะโกนด่าว่า “ผีบ้าซาตานตนใดที่ปรากฏกายคุกคามข้าฯเมื่อตะกี้นี้ จงมาปรากฏตัวใหม่ เอ็งแน่จริงขอให้มาในขณะนี้ที่ข้าฯยืนอยู่นี้ อย่าใช้เดียรัจฉานวิชาสะกดจิตข้าสิวะ”

ความจริงที่ข้าพเจ้าด่าหยาบคายกว่านี้และด่าอยู่นานก็ไม่เห็นผีอะไรเกิดขึ้น จึงเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วจุดบุหรี่มวนที่ ๒ นอนสูบบุหรี่อยู่บนเตียงตามสบายแต่ใจยังโกรธขุ่นมัว

สักชั่วอึดใจของข้าพเจ้าก็สัมผัสว่ามีอะไรอย่างหนึ่งอยู่ที่ประตู จึงหันกลับไปดู ก็เห็นมีร่างๆหนึ่งยืนดำทมึนอยู่ที่ประตู ยืนจ้องข้าพเจ้าอยู่ กายของข้าพเจ้าชาดิกขยับไม่ได้ ร่างนั้นมาหาข้าพเจ้าแล้วฉุดข้าพเจ้าลากไปด้วยแรงมหาศาล

ความรูสึกในตอนนั้นข้าพเจ้าเบาหวิวล่องลอยผ่านหลุมศพต่างๆ แต่ละหลุมมีศพที่เน่าเฟะผุดขึ้นจากหลุมศพ โบกไม้โบกมือให้ข้าพเจ้าสลอน ด้วยความขยะแขยงทำให้ข้าพเจ้าสลัดมือที่ถูกเกาะกุมจากร่างใหญ่สีดำนั้นหลุดมาได้ แล้วข้าพเจ้าก็พบตัวเองนั่งอยู่บนเตียง เหงื่อกาฬแตกชุ่ม ในขณะที่มือของข้าพเจ้าก็ยังคีบบุหรี่มวนที่ ๒ อยู่

แทนที่ข้าพเจ้าจะกลัวกลับยิ่งโกรธมากขึ้น ตั้งใจว่าจะตั้งสติสู้กับมันต่อ ข้าพเจ้าเข้าไปอาบน้ำอย่างใจเย็นให้ร่างกายสดชื่น เปิดตู้เย็นหาน้ำเย็นดื่ม แล้วก็ตั้งหน้าด่าต่อไปว่า

“ไม่แน่จริงนี่หว่า ยังใช้เดียรัจฉานวิชาอีกตามเดิม มาในขณะนี้ซิวะ หรือต้องให้ข้าล้มตัวลงนอนก่อน ถ้าให้นอนข้าก็จะนอน แต่เอ็งต้องมาทันทีที่หัวข้าแตะหมอนนะเว้ย”

ด่าแล้วข้าพเจ้าก็ล้มตัวลงนอน และทันทีที่หัวข้าพเจ้าแตะหมอนก็มีมือใหญ่มาตะปบหัวข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็รีบใช้มือขวาตะปบมือใหญ่นั้นทันที ก็ได้สัมผัสกับมือที่เต็มไปด้วยพังผืดและมีขนแข็งๆ เหมือนขนหนูแต่มองไม่เห็น และแล้วทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบสงบ

เหตุการณ์ทั้งสามครั้งสามคราที่เกิดขึ้นแก่ข้าพเจ้านั้นห่างกันไม่เกินครั้งละ ๑๐ นาที ยังความฉงนสนเท่ห์ใจให้แก่ข้าพเจ้าเป็นอย่างยิ่งหรือว่าผีมีจริงๆ

แต่ผีที่ข้าพเจ้าประสบมาก็ไม่เห็นเหมือนคำร่ำลือที่ได้ยินได้ฟังมาสักนิด เพราะที่ว่ามีผีตาโตเท่าไข่ห่านบ้าง ผีแลบลิ้นยาวเฟื้อยถึงพื้นบ้าง หรือผีถอดหัวมาโยนเล่นบ้าง ผีแหวกตับไตไส้พุงบ้าง เป็นต้น ข้าพเจ้ายังไม่เคยเห็นสักที แล้วสิ่งที่ข้าพเจ้าพบเห็นคืออะไรกันแน่ ?

และอะไรนั้นมายุ่งวุ่นวายกับข้าพเจ้าทำไม? หรือว่าต้องการมาแสดงให้ข้าพเจ้าเห็นว่าสิ่งลี้ลับที่ข้าพเจ้ายังไม่เคยรูเคยเห็นยังมีอยู่ อ๊ะ!.....ถ้าเช่นนั้นก็เท่ากับเขามาดีน่ะซี มาเพื่อชี้แนะให้เราหาหนทางค้นคว้าในเรื่องลี้ลับที่ไม่เคยมีการเรียนรู้ในโลกของวิทยาศาสตร์มาก่อนนั่นเอง

พอคิดได้เช่นนี้ข้าพเจ้าก็กำหนดจิตขอบคุณเขาไป และขอขมาที่ได้ล่วงเกินเขา อีกทั้งให้คำมั่นสัญญาว่า ข้าพเจ้าจะต้องติดตามหาความกระจ่างในเรื่องลี้ลับทั้งหลายนี้ให้ได้ซึ่งปรากฏว่าในคืนนั้นข้าพเจ้าก็นอนหลับและฝันดีตลอดคืนโดยไม่มีอะไรมารบกวนอีก

เดี๋ยวแวะมาอ่านต่อตอน2ต่อด้วยนะคะ....

"จากหนังสือสู่แสงธรรม" ของ พล.อ.ต.มนูญ ชมภูทีป

Create Date : 05 กรกฎาคม 2554

Last Update : 5 กรกฎาคม 2554 14:15:11 น.

0 comments

Counter : 780 Pageviews.