360 .. เสียงอ่านเพชรพระอุมา-ภาคสมบูรณ์ # 29 (141 - 145)
เสียงอ่านเพชรพระอุมาภาคสมบูรณ์ # 29
ลำดับที่ 141 - 145
ที่มาของเสียงอ่านเพชรพระอุมา ขอเชิญเปิดอ่านที่นี่
ขอเชิญฟังเสียงอ่านนวนิยาย เพชรพระอุมา ภาคสมบูรณ์
ลำดับที่ 141 145 ค่ะ
ลำดับที่ 141.1 141.2
ลำดับที่ 142.1 142.2
ลำดับที่ 143.1 143.2
ลำดับที่ 144.1 144.2
ลำดับที่ 145.1 145.2
ขอเชิญติดตามตอนต่อไปในลำดับที่ 30 ค่ะ
ชีวิตในวัยเด็กก็ไม่ได้เป็นเด็กที่สบาย
ไม่สบายครับ อยู่กับความครุ่นคิดตลอดเวลา พ่อแม่แยกกันอยู่ ผมส่วนใหญ่อยู่กับตายาย แม่ก็ป่วยเจ็บกระเสาะกระแสะตลอดเวลา ต้องมาพักอยู่ที่กรุงเทพฯ
แล้วพี่น้องของคุณได้อพยพกลับไปปัตตานีด้วยกันหรือเปล่าคะ
เมื่อก่อนจะเกิดสงครามโลกเรามาอยู่กับคุณแม่พร้อมหน้า พอสงครามเกิดขึ้นผมซึ่งเป็นน้องคนเล็ก ถูกคุณยายพากลับไปบ้านเกิด คือบ้านต้นตระกูลเก่าที่สายบุรี ส่วนพี่ชายก็ไปอยู่ที่โน่นบ้างนี่บ้าง พวกนี้เขาอยู่ธรรมศาสตร์แล้ว เป็นเด็กรุ่นโต มีผมคนเดียวที่กลับไปอยู่กับตายาย
ทำไมถึงเรียกว่าบ้านต้นตระกูลคะ
เพราะตระกูลวิเศษสุวรรณภูมิ เป็นตระกูลของเจ้าของเหมืองทองคำ โต๊ะโมะ คุณปู่ผมไปสร้างบ้านนั้นไว้เป็นบ้านที่ใหญ่มาก แต่ผมเกิดไม่ทันท่าน แต่ท่านนี่แหละซึ่งผมคิดว่าผมอาจสืบสายเลือดมาจากท่าน เพราะท่านเป็นนักล่าสัตว์ นักเดินป่า นักแสวงหา คือหลวงวิเศษสุวรรณภูมิ
พี่น้องคนอื่นสนใจงานเขียนบ้างหรือเปล่า
มีพี่ชายคนโตชอบอ่านหนังสือ ชอบเขียนบันทึกเหมือนกัน แต่ไม่เอาจริง แกไปมีอาชีพทางด้านอื่น เรียนกฎหมาย เป็นอัยการ ส่วนผมเอาแต่เขียนๆ แต่ชีวิตแบ่งเป็นสองภาคไม่ใช่หมกมุ่น แต่การเขียนอย่างเดียว ถ้าว่างเมื่อไหร่ รู้สึกเปลี่ยวใจจะมาเขียน แต่ถ้าไม่อะไร ก็หนังสติ๊กอันหนึ่ง บุกเข้าป่าละเมาะ ล่าสัตว์ไปตามเรื่อง โตมาหน่อยก็ใช้ปืน
แสดงว่ายิงปืน ยิงหนังสติ๊กแม่นตั้งแต่เด็ก
ครับตั้งแต่เด็กแล้วครับ นิสัยชอบล่าสัตว์เป็นแต่เด็กแล้ว คือเป็นเด็กที่ซนมาก ผมมีเพื่อนคู่หูอยู่คนหนึ่ง เราก็ซนกันนะครับ เอาหนังสติ๊กไปยิงรังต่อ มันก็ออกมาไล่ เราก็วิ่งหนี วิ่งไม่ทันมันก็ต่อย โอ้โหเจ็บปวด เขาเรียกตีรังต่อแหย่รังแตน
เป็นความท้าทาย
นิสัยมันซนล่ะครับ ถ้าเราเป็นผู้ใหญ่แล้วเห็นเด็กทำอย่างนี้เราต้องห้าม บางทีมันรุมต่อยจนตายเลย ใช้วิธีเอาหนังสติ๊กยิงเข้าไปในรัง แล้วไอ้ต่อพวกนั้นจะเป็นต่อที่ดุร้ายมาก ใครเดินผ่านต่อมามันต่อยทั้งนั้น ก็เราไปปลูกฝังไว้เพื่ออะไร มีวัตถุประสงค์ให้ต่อพวกนี้มันดุ ใครเดินผ่านให้ต่อย เรารู้เราก็หาทางเลี่ยงซะ คิดตามประสาเด็กซน ๆ
ก่อนที่จะมาเขียนหนังสือจริง ๆ คุณพนมเทียนเคยทำอาชีพอื่นมาบ้างแล้ว
ผมเคยทำ เคยทดลองทำเป็นเลขานุการของบริษัท อเมริกันอินเตอร์เนชั่นแนลแอสชัวรันส์ (AIA) บริษัทประกันชีวิต ซึ่งชื่อเสียงใหญ่โตอยู่ทุกวันนี้ ฝรั่งเยอรมันมาเป็นหัวหน้า รับช่วงมาจากฮ่องกงอีกที หลังจากผมออกจากโรงเรียนตำรวจ ทดลองทำอยู่ประมาณหนึ่งปีได้ ก็ทำให้รู้ระเบียบ นิสัยใจคอของฝรั่ง ถึงแม้ผมจะเรียนแผนกอักษรศาสตร์มาก่อนก็จริง แต่ภาษาผมเริ่มไปฝึกให้แตกฉานขึ้น เมื่อผมไปทำงานกับนายฮิวโก ฟรีส ตอนนั้นอยู่ตึกยิบอินซอยเก่า
ตอนนั้นที่เข้าไปมีแผนการอยู่แล้วคืออยากเรียนภาษา
อยากจะเรียนรู้ มันอยากจะโขกสับอะไร เราก็ยอมทั้งนั้น เพื่อจะเอาภาษา ผมก็ได้ภาษาพร้อมทุกอย่างทั้งพูดทั้งเขียน ภาษาติดต่อทางจดหมาย มันเข้ามาอยู่ในมือเราหมด
การคัดเลือกยากไหมคะกว่าจะได้ทำงานบริษัทนี้
เผอิญโชคดีครับมีญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง เขาเป็นเอเย่นต์หาประกันชีวิตให้กับบริษัทนี้เขาเลยฝากผมเข้าไปทำ บริษัทก็เรียกผมมาเทสต์ไม่ต้องแข่งขันอะไรกับใคร
แต่ก่อนที่จะทำงานบริษัทนี้ ทราบมาว่าเคยเรียนโรงเรียนตำรวจ
เรียนแผนกอักษรศาสตร์ที่สวนกุหลาบก่อน ออกมาก็เข้าตำรวจ คือตำรวจนั้นเป็นยุคของอธิบดีเผ่า ศรียานนท์ นักเรียนนายร้อยตำรวจเขาจะไม่รับมาล้วน ๆ เขาจะเอาจากคนที่จบ 6 ไปเป็นพลตำรวจสองปี ถ้าพวกจบ 8ไปเป็นพลตำรวจ 1ปี แล้วถึงมาสอบแข่งขันกันเป็นนักเรียนนายร้อยตำรวจ ผมก็เข้าไปเป็นพลตำรวจ เพื่อจะไปสอบเป็นนักเรียนนายร้อย แต่พอจะเอาเข้าจริงๆ ผมก็ไม่เอาแล้ว เพราะเหตุว่ามันไม่ถูกกับลักษณะผม เพราะผมอยากจะเขียนมากกว่า เลยหมายความว่าไปอยู่ในวงการตำรวจได้ระยะหนึ่ง
ความใฝ่ฝันช่วงนั้นอยากเป็นตำรวจหรือคะ
ผมอยากเป็นทั้งตำรวจ ทหาร ตอนนั้นไปสอบแม้กระทั่งนักเรียนนายร้อย จปร. รุ่นนั้นก็อาจเป็นรุ่นใกล้ๆ คุณชวลิตมั้ง บังเอิญผมตกครับ นักเรียนเตรียมทหาร อย่างอื่นผมผ่านหมด ตกวิทยาศาสตร์ครับ จำได้จนกระทั่งบัดนี้เลย เขาให้หาความร้อนแฝงของเกลือแกง ผมไม่ได้เรียนมา ไม่เคยผ่านมาเลย ตกวิทยาศาสตร์ อย่างเดียวเลย ทั้งที่คำนวณผ่าน ก็ไปสอบตำรวจได้
แต่อยากเป็นนักเขียนด้วย
ตอนนั้นมันฝังลึกๆ อยู่ในใจ ไม่รู้ครับ คิดยังไงก็ไม่รู้ ไม่ได้เป็นทหาร ก็ไปเป็นตำรวจ
คือยังหาตัวเองไม่ได้
ยังหาไม่ได้ครับ แต่ว่าชอบอักษรศาสตร์มานานแล้ว การที่จะไปเป็นทหาร ตำรวจ ผมคิดว่าคงเป็นความรู้สึกของผู้ชายสมัยนั้น 90 เปอร์เซ็นต์ จะคิดไปอย่างนั้นก่อน แต่มันไม่ใช่ธาตุแท้ของผม ผมเอาวิชาความรู้ที่เคยเรียนมา หรือมีเพื่อนเป็นตำรวจ เป็นทหารอะไรนี่ เอามาเก็บใส่ไว้ในบทประพันธ์ผมมากกว่า
แล้วมาค้นพบตัวเองว่าเป็นนักเขียนแน่นี่ช่วงไหน
ผมพบตัวเองว่าเป็นนักเขียนแน่นอนเมื่อเขียนเรื่อง มัสยา ออกไปแล้ว ก็คิดว่าถึงแม้รายได้จะน้อยขนาดไหน รายได้ก็ยังมากกว่าไปทำงานกับฝรั่ง หรือทำงานอย่างอื่น สมัยก่อนเขียน 6 หน้าฟุลสแก๊ป ให้ 50 บาท ก่อนนี้เขาเหมาเป็นเรื่องๆ เรื่องหนึ่ง 1,500 บาทบ้าง 2,000 บาทบ้าง เล่มหนาๆ นี่นะ ซึ่งเดี๋ยวนี้ขายเป็นแสน
คือหลังจากที่ออกจากบริษัทประกันชีวิตแล้ว ก็ยึดอาชีพนักเขียนเต็มตัว
ยังครับ ผมไปเรียนต่อด้านอักษรศาสตร์ ที่บอมเบย์ เพราะผมชอบนิสัยผมผูกพันกับไอ้เรื่องทางด้านภารตะ แล้วอีกอย่างหนึ่งที่ไปเรียนบอมเบย์ ผมต้องช่วยตัวเอง ผมต้องไปด้วยตัวเอง เพราะไม่มีใคร ความจริงทุกคนเขาไปยุโรปอเมริกากัน ผมไปอินเดีย ผมต้องรักอย่างนี้จริงๆ รักในวิชาเทววิทยา ปรัชญา ตรรกศาสตร์
ทราบว่าเป็นเหมือนสิ่ง ลึกลับเหมือนจิตผูกพันอยู่ อาจจะเคยเป็นคนทาง โน้นหรือเปล่าคะ
ผมเคยไปอยู่บ่อยๆ เข้าๆ ออกๆ แม้กระทั่งภรรยาผมก็เป็นคนทางโน้น ผมเขียนจุฬาตรีคูณ ผมยังไม่เคยเห็น ไม่เคยไปอินเดียเลย พอผมเขียนเสร็จแล้วถึงไปเห็นของจริงเข้า ตรงกับที่จินตนาการไว้ทุกอย่าง ตรงนี้ผมว่าเป็นส่วนหนึ่งของความลี้ลับ เป็นเรื่องของชาติก่อน ซึ่งมันไม่น่าจะเชื่อนะ แต่ที่ประสบกับตัวเองแล้วมันเป็นอย่างนั้น จริงๆ ภูมิประเทศ เหตุการณ์ ลัทธิเทพต่างๆ รู้สึกมันผ่านเข้ามาในจินตนาการมาก่อนแล้ว พอไปก็พบว่าเป็นอย่างนั้นจริง
ติดตามอ่านบทสัมภาษณ์ ตอนที่ 4/6 ได้ในลำดับถัดไป
ขอขอบคุณ "พนมเทียน" เจ้าของผลงาน "เพชรพระอุมา"
ขอขอบคุณ ณ บ้านวรรณกรรม ผู้จัดพิมพ์วรรณกรรมเรื่องนี้
ขอขอบคุณ ห้องสมุดคอลฟิลด์เพื่อคนตาบอด
มูลนิธิช่วยคนตาบอดแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชินูปถัมภ์
ผู้จัดทำเป็นหนังสือเสียง
ขอขอบคุณข้อมูลจาก ...เว็บแฟนแท้แท้เพชรพระอุมา และ วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ขอขอบคุณภาพจากทุกเว็บที่เกี่ยวเนื่องกับเพชรพระอุมา
ขอขอบคุณไลน์และอีโม จากบล็อกชมพร / บล็อกญามี่
และขอขอบคุณ คุณ treetree6969 ผู้จัดทำวิดีโอนี้
สาขา Book Blog
ร่มไม้เย็น ค่ะ 
| Create Date : 28 กรกฎาคม 2556 |
| Last Update : 28 กรกฎาคม 2556 10:07:08 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 2081 Pageviews. |
 |
|
ปาฏิหาริย์ไม่ใช่การเดินบนน้ำ หรือบินอยู่บนอากาศ แต่ปาฏิหาริย์คือการเดินอยู่บนผืนดินและมีความสุขในทุกย่างก้าว
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 127 คน [
