465 .. ตายแล้วก็เอาไปไม่ได้ เหตุใดจึงไม่ตักตวงความสุขแบบบริโภคนิยม
ตายแล้วก็เอาไปไม่ได้ เหตุใดจึงไม่ตักตวงความสุขแบบบริโภคนิยม
จาก .....facebook พระไพศาล วิสาโล
ปุจฉา ผมสงสัยครับพระอาจารย์ เมื่อผลคือตายแล้วเอาไปไม่ได้...เหตุใดจึงไม่ตักตวงความสุขที่สัมผัสได้ในโลกนี้ดั่งบริโภคนิยมที่ได้กล่าวมาล่ะครับ คนเราตายทุกคนและไม่รู้ว่าหลังความตายจะเป็นเช่นไร แต่เรารู้ว่า ณ ปัจจุบัน เป็นเช่นไร จะทำอะไรแล้วเกิดสุข สุขในที่นี่แต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนสุขที่สนุก แต่บางคนสุขที่สงบ แล้วเราจะใช้อะไรในการแบ่งสุขใดว่าเป็นสุขที่แท้จริง ถ้าบริโภคนิยมไม่ทำให้ใครเดือดร้อนเราก็ไม่มีเหตุให้ควรละนี่ครับ ผมเชื่อว่าการไม่สร้างบาปดีกว่าการทำบุญนะครับ แล้วบางคนก็ทำบุญโดยหวังผลตอบแทนไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้า(ถ้ามี)
วิสัชนา พระพุทธองค์ไม่ได้สอนให้ปฏิเสธความสุขทางวัตถุ ดังทรงแนะนำว่าเราไม่ควรปฏิเสธความสุขที่ชอบธรรม ซึ่งหมายถึงความสุขที่ได้มาด้วยวิธีที่ถูกต้อง เป็นสัมมาอาชีวะ แต่เท่านั้นยังไม่พอ เราต้องไม่สยบหรือมัวเมาหมกมุ่นในความสุขแม้เป็นความสุขที่ชอบธรรม ทั้งนี้ก็เพราะความหลงมัวเมาในความสุขนั้น นอกจากจะชักนำให้เราเบียดเบียนผู้อื่นหรือทำความชั่วได้ง่าย (เพื่อตักตวงสิ่งเสพให้มากขึ้น) ยังจะทำให้เรามีความสุขได้ยากขึ้น เพราะได้เท่าไรก็ไม่รู้จักพอ เกิดความอยากไม่หยุดหย่อน ทั้งอยากได้ปริมาณที่มากขึ้นและอยากได้สิ่งใหม่ๆ ที่ซ้ำเดิม แต่แม้ได้มาแล้วก็ยังไม่หายอยากเสียที
ปัญหาของบริโภคนิยมอยู่ตรงนี้ คือ ทำให้ผู้คนเชื่อว่าความสุขนั้นเกิดจากวัตถุ และสิ่งเสพ ยิ่งมีวัตถุและสิ่งเสพมากเท่าไร ก็มีความสุขมากเท่านั้น จึงทำให้ผู้คนหมกมุ่นกับการแสวงหาสิ่งเสพ แต่ตักตวงเท่าไร ก็ไม่เคยพอหรือมีความสุขอย่างแท้จริง จึงต้องแสวงหาหรือไล่ล่าต่อไป จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เศรษฐีพันล้าน หมื่นล้านจำนวนมาก ไม่ยอมหยุดไล่ล่าหาเงินสักที ทั้งๆ ที่เงินที่มีมากมายมหาศาลนั้นใช้เท่าไหร่ก็ไม่มีวันหมด นั่นเป็นเพราะเขาได้กลายเป็นทาสของเงินไปแล้ว สุดท้ายเขาก็ไม่พบกับความสุขที่แท้เสียที
ความสุขนั้นมีหลายประเภท แต่บริโภคนิยมนั้นลดทอนความสุขให้เหลือแค่อย่างเดียว คือ ความสุขจากวัตถุ และความสุขจากการเสพ ทั้งๆ ที่ยังมีความสุขที่ประเสริฐกว่านั้น คือ ความสุขจากความสงบ ถ้าหลงติดอยู่ในบริโภคนิยม ก็ยากที่จะเข้าถึงความสุขจากความสงบได้
อาตมาเชื่อว่าความสุขชนิดนี้เป็นความสุขที่สากล คือ ทุกคนย่อมปรารถนา โหยหาในส่วนลึกของจิตใจ ที่พูดเช่นนี้ก็เพราะว่า แม้แต่คนที่พรั่งพร้อมด้วยความสุขและได้เสพความสนุกสนานอย่างเต็มที่ ถึงจุดหนึ่งพากันก็แสวงหาความสุขจากความสงบ เพราะเขาพบว่าความสุขจากการเสพนั้นไม่สามารถตอบสนองความต้องการส่วนลึกของจิตใจได้
นี้คือเหตุผลที่สมาธิภาวนาแพร่หลายไปในสหรัฐอเมริกาและยุโรป โดยคนที่มาฝึกสมาธิภาวนาจำนวนไม่น้อยเป็นเศรษฐี ซีอีโอ หรือนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ อะไรทำให้คนเหล่านี้ยอมเสียเวลา(ที่มีน้อยอยู่แล้ว)และยอมปวดเมื่อยมานั่งภาวนา หากไม่ใช่เพราะต้องการความสุขที่วัตถุและเงินทองให้ไม่ได้
คุณถามว่าจะใช้อะไรในการวัดว่าความสุขใดเป็นความสุขที่แท้ ในความเห็นของอาตมา ตัวชี้วัดอย่างหนึ่ง ก็คือ ความรู้จักพอ ความสุขที่แท้นั้นเมื่อได้รับแล้ว ย่อมก่อให้เกิดความรู้สึกพอ จิตใจสงบนิ่ง ไม่ดิ้นรนทะยานอยาก โดยเป็นความรู้สึกที่ยั่งยืน ไม่ใช่ชั่วครั้งชั่วคราว เมื่อพบแล้วก็หยุดแสวงหา
ถามว่าความสุขที่บริโภคนิยมชื่นชมยกย่องนั้นสามารถทำให้เกิดความรู้สึกดังกล่าวหรือไม่ คำตอบก็คือ ไม่เลย ไม่ว่า เซ็กส์ ความสนุก หรือเงินทอง ไม่เคยทำให้ผู้คนเกิดความพอใจหรือเต็มอิ่มอย่างแท้จริง ตักตวงเท่าไรก็ไม่พอ ต้องเพิ่มปริมาณหรือเพิ่มรสชาติแปลกใหม่ไปเรื่อยๆ จึงมีเซ็กส์พิสดาร เปิบพิสดาร และเกมพิสดารมากมาย เพื่อปรนเปรอความสุขแก่ผู้คน แต่คนที่ได้เสพสิ่งเหล่านี้ก็ไม่พอใจเสียที
มีคนมากมายแม้มีเงินล้นเหลือแต่หาความสุขอย่างไรก็ไม่เจอ ในที่สุดก็เข้าหายาเสพติด สุดท้ายก็ตายเพราะฤทธิ์ยา ดังนักร้อง นักแสดง หลายคนที่ประสบความสำเร็จในอาชีพ มีชื่อเสียง มีเงินทองมากมาย แต่แล้วก็ตายเพราะยาเสพติด ถ้าความสุขทางวัตถุเป็นสรณะของชีวิตได้อย่างแท้จริง ทำให้จิตใจรู้จักพออย่างแท้จริง จะมีข่าวแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้อย่างไร
ด้วยเหตุนี้เมื่อเกิดมาทั้งที ก็ควรมีโอกาสได้สัมผัสความสุขที่ประเสริฐบ้าง อย่ามัวหลงติดอยู่ในความสุขหยาบๆ พื้นๆ ขณะเดียวกันก็ไม่ควรปฏิเสธความสุขอย่างหลัง ข้อสำคัญก็คือ เราควรเป็นนายมัน ไม่ใช่ให้มันเป็นนายเรา เพราะเมื่อใดที่เราเป็นนายมัน เราจะได้รับประโยชน์จากความสุขทางวัตถุอย่างแท้จริง แต่หากเราปล่อยให้มันเป็นนายเรา ถือเป็นจุดหมายสูงสุดของชีวิต มันจะเป็นโทษแก่เรายิ่งกว่าที่จะเป็นคุณ
คำถามก็คือบริโภคนิยมสามารถช่วยให้เราเป็นนายของมันได้หรือไม่ ถ้าคำตอบคือไม่ เราก็ไม่ควรลุ่มหลงในมัน ควรรู้เท่าทันมัน ขณะเดียวกันฝึกฝนพัฒนาตนเพื่อเข้าถึงความสุขที่ประเสริฐ การให้ทาน การทำความดี และการทำสมาธิภาวนา คือขั้นตอนการฝึกฝนเพื่อเข้าถึงความสุขดังกล่าวในขณะที่ยังมีลมหายใจ ไม่ใช่หวังความสุขในภพหน้า เป็นความสุขที่เกิดจากการลดละ (ทั้งวัตถุ กิเลส และตัวตน) ไม่ใช่เกิดจากการสะสมและตักตวงอย่างที่บริโภคนิยมกรอกหูเราอยู่ในเวลานี้
ขอขอบคุณ
ภาพจาก....อินเตอร์เน็ต จาก .....facebook พระไพศาล วิสาโล https://www.facebook.com/photo.php?fbid=860847203942598&set=pb.162450523782273.-2207520000.1397822776.&type=3&theater เครื่องแต่งบล็อกจาก.....บล็อกชมพร / บล็อกญามี่
 ธรรมสวัสดี
ร่มไม้เย็น ค่ะ 
| Create Date : 25 มิถุนายน 2557 |
| Last Update : 28 มีนาคม 2558 6:05:39 น. |
|
24 comments
|
| Counter : 3075 Pageviews. |
 |
|
ปาฏิหาริย์ไม่ใช่การเดินบนน้ำ หรือบินอยู่บนอากาศ แต่ปาฏิหาริย์คือการเดินอยู่บนผืนดินและมีความสุขในทุกย่างก้าว
ธรรมสวัสดี
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 127 คน [
มาอ่านธรรมะดีๆ ดอกไม้สวยดูแล้วก็มีความสุขค่ะ
แล้วโหวตค่ะป้ากุ๊ก
ร่มไม้เย็น Dharma Blog ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น