Bloggang.com : s_sut : คนรักของพี่ชาย ตอนที่ 1

คนรักของพี่ชาย ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

“นังจุ้น!!” เจ๊ทับทิมตะโกนเรียกจุ้นเสียงดังลั่น ทำเอาอีกฝ่ายที่กำลังแอบกินขนมอยู่อีกมุมหนึ่งของ ร้านต้องรีบกลืนขนมเพื่อขานรับอย่างรวดเร็ว
“จ๋าเจ๊”
“รายการของที่ชั้นให้แกเช็คเมื่อวานนี้อยู่ที่ไหน”
“ก็อยู่แถวนั้นแหล่ะจ๊ะ”
“แถวนั้นน่ะแถวไหนมาหยิบซิ แล้วไปทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ตรงนั้นฮะ!!”
“ไม่มีอะไรหรอกเจ๊” จุ้นทำเสียงเหมือนรำคาญมือก็ค่อย ๆ ซ่อนถุงขนมอย่างระวังไม่ให้เจ๊ทับทิมเห็น
“ไม่มีอะไรน่ะดีแล้ว แต่ถ้าชั้นรู้ว่าแกแอบขโมยกินขนมล่ะก็...” เจ๊ทับทิมหยิกที่ต้นแขนจุ้นที่เดินผ่านมาอย่างแรงทำเอาจุ้นร้องเสียงหลง “...แม่จะหยิกให้เนื้อเขียวเลยนะ จำเอาไว้!!”
“รู้แล้วล่ะน่าเจ๊” จุ้นลูบเขนไปมาด้วยความเจ็บ ปากก็พึมพำเบา ๆ “คนอะไร นอกจากจะไม่สวยแล้วยังใจดำอีก”
“บ่นอะไรนังจุ้น”
“เปล่าจ้า”

กริ๊ง...กริ๊ง...
”เอ๊ะ...ใครโทรมากันนะ เดี๋ยวจัดการให้เรียบร้อยละนังจุ้น”
“เจ้าค่ะ”
“ฮัลโหล เจ๊ทับทิมค่า...พี่ที...ต๊ายโทรมาจากไหนคะนี่” เจ๊ทับทิมวี๊ดว๊ายออกมาด้วยความดีใจเมื่อเสียงปลายสายที่ได้ยินเป็นของ ‘ธีระศิลป์’ หรือพี่ทีของเจ๊ที่ไม่ได้พบหน้าค่าตากันมาเกือบเดือนเนื่องจากว่าทีต้องเดินทางไปถ่ายหนังที่ต่างประเทศเป็นเวลานานถึง 4 เดือน จุ้นรีบวางงานแล้วแนบหูกับโทรศัพท์เพื่อฟังทันที

“มันเสียมารยาทนะนังจุ้น มาฟังคนอื่นเขาคุยกันน่ะ” เจ๊ทับทิมตวาดพร้อมกับผลักจุ้นออกไป
“โธ่เจ๊...จุ้นก็อยากรู้นี่ว่าพูดอะไรบ้าง” จุ้นโอดครวญ
“ไม่ต้องเลย รีบไปทำงานเลย ชั้นจะคุยกับพี่ที” จุ้นหน้างอ เดินกระแทกเท้ากลับไปทำงานอย่างไม่มีทางเลี่ยง
จุ้นมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นหญิงสาวแปลกหน้าคนหนึ่งมองรอบตัวไปมา ข้าง ๆ ตัวมีประเป๋าเดินทางใบใหญ่วางอยู่ 3 ใบ จุ้นเห็นยามของคอนโดเดินเข้าไปหาหญิงสาวคนนั้น จุ้นเดินออกไปมองด้วยความสนใจ

อีกด้านหนึ่ง ทีหัวเราะออกมาเบา ๆ ด้วยความขบขันเมื่อได้ยินเสียงทะเลาะกันจากเจ๊ทับทิมกับจุ้นที่ไม่ได้ยินมานาน แม้เขาจะเคยเดินทางไปต่างประเทศบ่อย ๆ ชินกับความเหงาที่เกิดขึ้นจากการเดินทางในแต่ละครั้ง
แต่ในตอนนี้ ‘คอนโด 8009’ เปรียบเสมือนกับบ้านที่เขาอาศัยมาตั้งแต่เด็ก ยิ่งตอนนี้หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับครอบครัวของเขาแล้ว เมื่อแก้ปัญหาจากหนักให้กลับกลายเป็นเบาและเขาไม่ต้องเสียบ้านอย่างที่แม่เขาต้องการแล้ว แม่เขาก็เดินทางไปพักผ่อนอยู่กับพ่อและแม่ของจอนที่ต่างจังหวัดและดูเหมือนว่าท่านจะเข้ากับผู้คนที่นั่นได้ดีและยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาอยู่กรุงเทพฯ อีกนาน ส่วนเรื่องของความผูกพันที่เขามีกับผู้คนที่อาศัยอยู่ที่คอนโดนั้นมีอยู่มากมาย ทุกคนต้อนรับเขาเหมือนกับเขาเป็นเพื่อนหรือญาติสนิทคนหนึ่ง ฉะนั้นเสียงของเจ๊กับจุ้นจึงไม่ต่างอะไรกับเสียงของคนในครอบครับที่อยากได้ยินเพื่อให้หายคิดถึง

“ฮัลโหลพี่ที”
“ครับเจ๊...เจ๊สบายดีนะครับ”
“สบายดีค่า พี่ทีล่ะเป็นยังไงบ้าง ทำงานเหนื่อยหรือเปล่า”
“ก็เหนื่อยเหมือนกันครับ แต่ก็ชินแล้ว อ้อ...เจ๊ครับ”
“คะ”
“จอนอยู่ที่นั่นหรือเปล่าครับ”
“แหมพี่ที...รีบถามถึงจอนเชียวนะ คิดถึงล่ะสิ”
ทีหน้าแดงเมื่อโดนเจ๊ทับทิมแซว “คือ...พอดีผมมีธุระกับจอนน่ะครับ ผมโทรเข้ามือถือเขาก็ไม่ติด โทรไปที่ห้องก็ไม่มีคนรับ ก็เลยไม่รู้จะติดต่อเขาได้ยังไง”
“อ๋อ...เห็นจอนเขาว่าช่วง 2-3 วันนี้เขามีประชุมใหญ่ของบริษัทน่ะค่ะ เขาก็เลยจะปิดโทรศัพท์ไว้เพื่อไม่ให้ใครรบกวน” ทีถอนใจ ให้มันได้อย่างนี้สิ เวลาสำคัญอย่างนี้ดันปิดโทรศัพท์ได้
“พี่ทีมีเรื่องอะไรหรือคะ เจ๊พอจะช่วยได้หรือเปล่า” เจ๊ทับทิมถามเมื่อเห็นทีเงียบไป
“คืออย่างนี้ครับเจ๊...”

“เจ๊...เจ๊!!” จุ้นวิ่งเข้ามาในร้านพร้อมกับร้องเรียกเสียงดังลั่น
“นังจุ้น!! ไม่เห็นหรือไง ชั้นคุยกับพี่ทีอยู่” เจ๊ทับทิมตวาดแว๊ดด้วยความโกรธและตกใจจนไม่ทันได้ฟังเรื่องที่ทีกำลังจะบอก “เอาไว้ก่อน ให้ชั้นคุยธุระกับพี่ทีให้เสร็จก่อน”
“แต่ว่า...”
“รีบไปทำงานเลยนังจุ้น เมื่อกี้พี่ทีว่ายังไงนะคะเจ๊ไม่ทันฟัง”
“ผมบอกว่า...”
“...มีผู้หญิงมาหาพี่จอนนะเจ๊!!”

เจ๊ทับทิมเบิกตากว้าง ทีเองก็ชะงักไปเหมือนกัน “ใครกันนังจุ้น เพื่อนของจอนเหรอ” เจ๊ทับทิมรีบถามโดยลืมทีเสียสนิท
“จุ้นก็ไม่รู้เหมือนกันเจ๊ ก็พี่สง่าที่เป็นยามน่ะ เขาเข้าไปถามผู้หญิงคนนั้น แล้วผู้หญิงคนนั้นก็บอกว่ามาหาพี่จอน”
“เอ...ใครกันนะ” เจ๊ทับทิมพึมพำออกมาเบา ๆ แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกของที “อะไรหรือคะพี่ที” เจ๊ทับทิมถามอย่างไม่ค่อยสบายใจ ไม่รู้ว่าทีจะรู้สึกยังไงเมื่อรู้ว่ามีผู้หญิงมาหาคนรักของตน

“ผมรบกวนเจ๊ไปดูผู้หญิงคนนั้นหน่อยได้มั้ยครับว่าชื่ออะไร ไม่รู้ว่าจะใช่น้องสาวผมหรือเปล่า”
“น้องสาว?”
“ครับ พอดีน้องผมเพิ่งมาถึงเมืองไทยวันนี้ ผมก็เลยบอกให้เขาไปหาจอนที่คอนโด”
“อ๋อ...” เจ๊ทับทิมเริ่มประติดประต่อได้ นี่ละมั้ง...ธุระที่ทีว่าเมื่อกี้ “ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่ทีรอสักแป๊บนะคะ”
“ครับเจ๊”

เจ๊ทับทิมออกมานอกร้าน เห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก ผู้หญิงคนนั้นถอนใจแล้วทำท่าเหมือนจะเดินออกไปจากคอนโด
“น้องคะ...น้อง” เจ๊ทับทิมรีบเรียกเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นโบกมือเรียกแท๊กซี่ ผู้หญิงคนนั้นหันหน้ามา ‘นี่น่ะเหรอน้องของพี่ที ไม่ใช่มั้ง’ เจ๊ทับทิมบอกกับตัวเองเมื่อเห็นดวงหน้าหวานน่ารักและผิวที่ขาวใสของอีกฝ่ายซึ่งต่างจากทีที่มีผิวที่คล้ำและหน้าคาคมเข้ม
“เรียกหนูหรือคะ”
‘นี่ยิ่งไม่น่าจะใช่ใหญ่’ เจ๊ทับทิมสนับสนุนข้อสังเกตของตัวเองเมื่อเห็นท่าทางอ่อนน้อมของอีกฝ่าย

“ตะกี้มีคนไปบอกเจ๊ว่าน้องมาหาจอนหรือคะ”
“ค่ะ แต่ว่า รปภ.บอกว่าพี่จอนไม่อยู่กว่าจะกลับก็คงจะค่ำ หนูก็เลยคิดว่าจะมาใหม่อีกทีตอนเย็น”
เจ๊ทับทิมเหลือบตามองกระเป๋าเดินทางที่วางอยู่ “โดยหอบกระเป๋าพวกนี้ไปด้วยเหรอคะ”
“ค่ะ เพราะว่า รปภ.ไม่ยอมให้หนูฝากกระเป๋า” เจ๊ทับทิมค้อนสง่าที่ยืนคุมอยู่ไม่ห่าง
“ขอโทษเถอะนะคะ ไม่ทราบว่าน้องชื่ออะไร แล้วเป็นอะไรกับจอนหรือคะ” หญิงสาวคนนั้นทำท่าลังเลเหมือนไม่แน่ใจว่าจะไว้ใจเจ๊ทับทิมได้มากน้อยแค่ไหน “ที่เจ๊ถามนี่ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ พอดีมีคนให้มาถามน่ะค่ะ”
หญิงสาวคนนั้นตัดสินใจอยู่นานก่อนจะพูด “หนูชื่อเมย์ค่ะ เป็นน้องสาวของพี่ที เพิ่งมาจากอเมริกาวันนี้ค่ะ”

************************************

“ว้าว!!!...รถใครน่ะ สวยจัง” จุ้นร้องออกมาเมื่อเห็นรถยนต์ ‘ฮอนด้า แอคคอร์ด’ คันหนึ่งแล่นมาจอดในบริเวณลาดจอดรถ
“นั่นแอคคอร์ดรุ่นใหม่เลยนี่” อิทธิ์มองตามรถเข้าไป “รุ่นนี้ราคาไม่ใช่น้อย ๆ เลยนะเนี่ย ของคนในคอนโดนี้เหรอ ทำไมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”
นุ่นเดิมเข้ามาชะเง้อตามแล้วทุกคนก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นร่างที่เดินลงมาจากรถ “จอน / พี่จอน!!!”

จอนหยุดนิ่งอยู่หน้าร้านเจ๊ทับทิมเมื่อเห็นสายตาของเจ๊ทับทิม จุ้น อิทธิ์และนุ่นมองจ้องเขม็ง
“มีอะไรกันหรือเปล่า ทำไมมองผมกันอย่างนั้นล่ะ” จอนถามอย่างแปลกใจ
“นั่นเธอออกรถใหม่หรือจอน” นุ่นถาม
“อ๋อ...ใช่ เพิ่งออกมาวันนี้สด ๆ ร้อน ๆ เลยล่ะ” จอนตอบยิ้ม ๆ
“แล้วนี่ไปเอาเงินมาจากไหนล่ะจอน ก็ไหนว่าช่วงนี้ไม่มีเงิน”
“อ๋อ...ก็คราวก่อนน่ะ บริษัทรับงานใหญ่เข้ามา พอทำงานเสร็จก็เลยได้เงินก้อนใหญ่จากทั้งบริษัทแล้วก็จากลูกค้า แล้วพ่อกับแม่เองก็ส่งเงินก้อนมาให้ชั้นแล้วบอกให้ชั้นซื้อรถใหม่เสียทีจะได้ไม่ลำบากเวลากลับบ้านน่ะ”
“แล้วทำไมไม่เห็นบอกกันมาก่อนเลยว่าจะออกรถ แล้วแถมรุ่นนี้...” อิทธิ์สงสัย

“ตอนแรกผมกะจะออกตั้งแต่เดือนก่อนแล้วล่ะพี่” จอนเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบน้ำออกมากระป๋องหนึ่ง “แต่ทีน่ะสิ เขาไม่ชอบรุ่นนี้”
“ก็เลยถือโอกาสตอนที่เขาไม่อยู่เลยใช่มั้ยล่ะ” นุ่นรู้ทัน
จอนหัวเราะเบา ๆ “ก็กว่าทีจะกลับมาก็อีกหลายเดือน พอถึงตอนนั้นเขาก็คงแค่บ่นไปตามเรื่องแหล่ะ แต่ถ้าออกรถตอนทีอยู่ล่ะก็ งานนี้ก็มีแต่คืนลูกเดียวแหล่ะ” คนอื่นพากันหัวเราะเพราะรู้จักนิสัยเอาแต่ใจของทีดี

“แล้วนี่ซื้อสดเหรอจอน” เจ๊ทับทิมสงสัย
“เปล่าหรอกเจ๊ แหม...เงินไม่ใช่น้อย ๆ นะ” จอนยื่นเงินค่าน้ำให้ “ว่าแต่นี่ก็ดึกแล้ว ทำไมยังมาชุมนุมกันอีก” จอนสงสัยเพราะตอนนี้มันเกือบ 4 ทุ่มแล้ว แต่อิทธิ์กับนุ่นก็ยังคงนั่งอยู่ที่ร้านของเจ๊ทับทิม
“ถามอย่างนี้นี่แสดงว่าวันนี้ยังไม่ได้เปิดโทรศัพท์เลยใช่มั้ย”
จอนยิ้มเจื่อน ๆ “ก็มันไม่มีเวลาเลยนี่เจ๊ ประชุมเพิ่งเสร็จตอนทุ่มนี่เอง ว่าแต่...รู้ได้ยังไงล่ะเจ๊”
“ก็ถ้าวันนี้จอนเปิดโทรศัพท์ล่ะก็คงไม่กลับดึกอย่างนี้เหรอก”
“ทำไม มีอะไรเหรอเจ๊”

“มีคนมาคอยเธอตั้งแต่ตอนสายน่ะสิจอน” นุ่นเฉลย
“คอย? ใครกันล่ะนุ่น” จอนสงสัย “แล้วนี่เขากลับไปแล้วหรือยัง”
“ถ้าเป็นคนอื่นน่ะคงกลับไปแล้วล่ะ แต่เผอิญคนนี้กลับไปไม่ได้เพราะไม่มีที่ไป” เจ๊ทับทิมประชดแล้วพยักเพยิดไปด้านหลังจอน “นั่นน่ะ...เขายืนอยู่ข้างหลังจอนนั่นไงล่ะ”
จอนหันไปมอง เขาเห็นหญิงสาวผมยามสลวยหน้าตาน่ารักยืนส่งยิ้มมาให้ จอนเบิกตากว้างแล้วเอ่ยออกมาเหมือนไม่แน่ใจ “น้องเมย์?”

เมย์ยิ้มแล้วยกมือขึ้นไหว้จอน จอนรับไหว้แม้จะยังงง ๆ อยู่ “สวัสดีค่ะ พี่จอนใช่มั้ยคะ”
“คะ...ครับ น้องเมย์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มาจากอเมริกาเมื่อไหร่กัน”
“เมเพิ่งมาถึงเมื่อเช้านี้เองค่ะพี่จอน”
“ก็ไหนทีบอกว่าน้องเมย์จะมาอีกประมาณ 2 เดือน”
“ตอนแรกเมย์ก็คิดอย่างนั้นค่ะ แต่ก็เปลี่ยนใจไม่อยากให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ นี่พอสอบเสร็จก็เลยมาเลย”
“แล้วนี่คุณป้าทราบหรือยังครับว่าน้องเมย์มา”
“แม่ทราบแล้วค่ะพี่จอน เพราะตอนแรกเมย์โทรหาพี่ทีแต่ไม่ติดก็เลยโทรหาคุณแม่ คุณแม่ท่านก็เลยบอกว่าตอนนี้ท่านพักอยู่กับคุณพ่อ คุณแม่ของพี่จอน ส่วนพี่ทีเองก็เดินทางไปต่างประเทศ คุณแม่ก็เลยให้เบอร์ของพี่ทีกับพี่จอนกับเมย์ แต่เมย์โทรหาพี่จอนไม่เจอ นี่พี่ทีก็เลยบอกให้เมย์มาพักกับพี่จอนที่นี่ก่อน”
“งั้นเหรอครับ” จอนคราง แต่แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้ว ...พักด้วยกันเหรอ?

“นี่ชั้นก็เลยชวนให้น้องเมย์ไปพักที่ห้องด้วยกันน่ะจอน” นุ่นพูดเหมือนอ่านความคิดของจอนออก ถึงแม้จอนจะเป็นผู้ชายที่ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่น...แล้วเมย์ก็เป็นน้องสาวของทีก็เถอะ แต่ถึงยังไงก็เป็นผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ดี จะอยู่ด้วยกันได้ยังไง!!

“ช่วงนี้พี่ยังไม่ค่อยว่างนะครับ ขอเวลาพี่อีกสัก 2-3 วันละกัน แล้วพี่จะพาน้องเมย์ไปหาคุณป้า”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่จอน คุณแม่เองก็บอกว่าถ้ายังไงให้พี่จอนว่างก่อน เมื่อไหร่ก็ได้”
“นี่ก็ดึกมากแล้ว พี่ว่าเราค่อยคุยกันต่อพรุ่งนี้แล้วกัน” อิทธิ์บอก “น้องเมย์เดินทางมาเหนื่อย ๆ จะได้พักผ่อน”

***********************************

“เชิญครับน้องเมย์” จอนเปิดประตูออกกว้างเมื่อเมย์ถามอย่างเกรงใจว่าอยากจะขอเข้าไปดูในห้องหน่อยจะได้ไหม เพราะว่าเธออยากเห็นห้องที่ทีเป็นคนจัดเองกับมือ
เมย์เดินเข้าไปหยุดอยู่กลางห้องแล้วมองรอบ ๆ ด้วยความทึ่ง เธอรู้อยู่แล้วว่าพี่ชายชอบเรื่องตกแต่ง แต่ไม่คิดเลยว่าจะทำได้ดีขนาดนี้

นุ่นที่เดินตามเข้ามาตรงไปยังโทรศัพท์ข้างหัวเตียงทันที “จอนมีฝากข้อความไว้ตั้ง 4 ข้อความแน่ะ สงสัยจะเป็นของคุณทีล่ะมั้ง” จอนเดินเข้ามาหยุดข้าง ๆ เขาถอนใจยาวก่อนจะกดฟังข้อความที่ฝากไว้

“จ้อน...นี่แม่นะลูก ลูกเจอน้องเมย์หรือยัง คอยดูแลน้องให้ดี ๆ นะลูก” ข้อความแรกเป็นของแม่เขา
ข้อความที่ 2 เป็นของที “จอน...นี่ผมนะ ผมโทรเข้ามือถือคุณไม่ติดน่ะ พอดีน้องเมย์มาถึงวันนี้ ผมเลยบอกให้น้องไปหาคุณที่คอนโด ถ้ายังไงฝากคุณดูแลน้องด้วยนะ”
ข้อความที่ 3 เป็นเสียงเดิม แต่น้ำเสียงเริ่มร้อนรนเป็นห่วงเป็นใย “จอน...นี่ผมรอโทรศัพท์คุณมาหลายชั่วโมงแล้วนะ มือถือก็ไม่ยอมเปิด คุณเจอน้องเมย์หรือยัง ผมฝากให้เจ๊ดูแลเมย์อยู่จนกว่าคุณจะกลับมา แล้วโทรหาผมด้วยนะ”
ข้อความสุดท้ายยังเป็นเสียงเดิม แต่น้ำเสียงที่เรียบไม่แสดงความรู้สึกของทีนั้นทำเอาจอนถึงกับใจหายวาบ “ผมไม่สนหรอกนะจอนว่าตอนนี้มันจะกี่โมงแล้ว แต่โทรหาผม...ด่วน!!!”

นุ่นหัวเราะคิกเมื่อเห็นจอนรีบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรทันที “น้องเมย์คะพี่ว่าเรากลับห้องกันก่อนดีมั้ย” นุ่นสะกิดเมย์ที่จ้องภาพถ่ายที่วางไว้ที่ชั้นตาไม่กระพริบ
“เอ่อ...ค่ะ” เมย์ทำท่าจะหันไปบอกลาจอน แต่นุ่นทำเสียง ‘จุ๊ ๆ’ เสียก่อน ทั้งสองจึงได้แต่เดินออกมาเงียบ ๆ

***********************************

ติ๊ด ติ๊ด...ติ๊ด ติ๊ด...เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นแผ่ว ๆ ทำให้ทีที่ทำท่าจะเคลิ้มหลับผงกหัวขึ้นมามองทันที เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมามองเบอร์ที่โชว์หน้าจอ แล้วมองนาฬิกาที่วางอยู่ที่หัวเตียง ตอนนี้ตี 1 ถ้าอย่างนั้นที่โน่นก็ประมาณ 4 ทุ่ม อย่าบอกนะว่าเพิ่งกลับมาถึงบ้าน!!

“ฮัลโหล...”
“ที...” จอนเสียงอ่อยเมื่อได้ยินน้ำที่ราบเรียบจนน่ากลัว
“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนน่ะจอน”
“ผมอยู่ที่บ้าน คุณเป็นยังไงบ้างครับที ผมโทรมากวนคุณหรือเปล่า”
“ตอนนี้ที่นี่เพิ่งตี 1 เอง ไม่กวนเท่าไหร่หรอก” ทีประชด ทำเอาเสียงจอนยิ่งอ่อยลงไปอีก
“ผมขอโทษ...”
“นี่คุณเพิ่งกลับมาถึงบ้านเหรอจอน”
“ครับ”
“แล้วคุณเจอน้องเมย์แล้วหรือยัง”
“ผมเจอน้องเมย์แล้ว นี่นุ่นก็ให้น้องเมย์ไปพักที่ห้องโน้น”
“งั้นเหรอ” แล้วทีก็นิ่งไป ทำเอาจอนเริ่มร้อน (ตัว) ใจขึ้นมาอีก

“ที...”
“...ครับ”
“คุณโกรธผมเหรอ” ทีนิ่ง ไม่ตอบอะไร “ผมขอโทษ อย่าโกรธผมเลยนะ” ...เงียบ...
”ที...พูดอะไรบ้างสิ คุณเงียบไปอย่างนี้ผมใจไม่ดีเลยนะ” จอนตอบเสียงสั่นเครือ ถ้าทีอาละวาททำเสียงดังใส่เขาเหมือนทุกทีเขาจะไม่กังวลอะไรเลย แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ทีนิ่งเงียบอย่างนี้ทำเอาเขาใจไม่ดี ยิ่งอยู่ไกลกันอย่างนี้ เขายิ่งไม่สบายใจหนักกว่าเดิม
“ที...”

“ผมไม่ชอบใจเลยนะจอนที่ติดต่อคุณไม่ได้อย่างนี้” ทีพูดเสียงเข้ม “มันทำให้ผมไม่รู้เลยว่าคุณเป็นยังไง เกิดเรื่องอะไรกับคุณหรือเปล่าถึงติดต่อกันไม่ได้ แล้วไหนจะยังเรื่องน้องเมย์อีก”
“ที...”
ทีถอนใจเมื่อได้ยินเสียงสั่นเครือที่ลอดมาตามสาย “ผมเป็นห่วงคุณนะจอน” ทีพูดเสียงอ่อน “ที่พูดนี่ไม่ได้โกรธอะไรคุณเลย แค่เป็นห่วงคุณเท่านั้น” จอนยิ้มออกมาได้
“แล้ววันนี้คุณประชุมเป็นยังไงบ้างล่ะจอน เหนื่อยมากมั้ย”

**************************************

ติ๊ก...ติ๊ก...”เฮ้อ...” แม้เวลาจะล่วงเลยเข้ามามากแล้ว แต่เมย์ก็ยังไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ อาจจะเป็นเพราะว่าเธอยังแปลกที่และยังไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับเวลาในประเทศไทยได้ แต่ส่วนหนึ่งในหัวใจของเธอรู้ว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น

‘ไอ้หมอนั่นมันเป็นคนไม่ดี ที่พี่ชายของแกต้องเสียคนอย่างนี้ก็เป็นเพราะไอ้หมอนั่นทั้งนั้น’ หนึ่งในคำพูดอันเกรี้ยวกราดของพ่อที่ฝังแน่นอยู่ในความทรงจำผุดขึ้นมา
นับแต่มีข่าวเรื่องที่พี่ชายของเธอเป็นเกย์นั้น พ่อไม่เคยที่จะไม่พูดถึงจอนในแง่ที่ไม่ดีจนทำให้เธออดรู้สึกคล้อยตามไม่ได้ แต่ก็ได้คำพูดของแม่คอยเตือนสติเธอไว้
‘เมย์...เราไม่ควรที่จะตัดสินใครจากคำพูดของคนอื่น เราควรที่จะเรียนรู้ถึงตัวตนของเขาก่อนแล้วค่อยให้ตัวเองตัดสินว่าเขาเป็นยังไง’

ตอนที่เธอรู้ว่าต้องกลับเมืองไทยนั้น เธอทำใจไว้แล้วว่าจะต้องได้เจอกับจอน แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องเจอกับเขาโดยไม่มีแม่กับพี่ชายเป็นตัวกลาง เหมือนกับว่าแม่กับพี่ชายเธอต้องการทดสอบเธออย่างนั้นแหล่ะว่าจะยอมรับผู้ชายคนนี้ได้มากน้อยแค่ไหน เมย์ถอนใจ พยายามข่มตาให้หลับเพื่อเผชิญหน้ากับวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึง

Create Date : 08 มิถุนายน 2549

Last Update : 8 มิถุนายน 2549 15:07:49 น.

0 comments

Counter : 376 Pageviews.

ღMember Zoneღ