Bloggang.com : เจ้าชายเท้าเปล่า : ความทรงจำในวันที่ผมคิดว่าผมหมดรักเธอแล้ว

ความทรงจำในวันที่ผมคิดว่าผมหมดรักเธอแล้ว

เวลาสายๆของวัน กลางแสงแดดอ่อนของท้องฟ้าที่มัวซัวของนครหลวง

ร้านอาหารตรงหัวมุมร้านเดิม ผมนั่งจิบกาแฟรสเข้มกับไส้กรอกปิ้งเกรียมๆ

ในใจกำลังทบทวนถึงเรื่องราวที่ตั้งใจจะทำในวันนี้

ผมมองเห็นภรรยาผมเดินข้ามถนนมาจากอีกฟากหนึ่งกับเสื้อสีน้ำเงินเข้มตัวเดิมของเธอ

เสื้อตัวที่เธอบ่นว่าจะทิ้งเสมอหลายปีหลังแต่ก็ไม่ยอมทิ้งมันซักที

ย่างก้าวที่ชินตาก้าวกระชับมุ่งตรงมาที่ร้านอาหารนี้

ร้านอาหารร้านนี้ที่ผมมารู้ว่าผมหมดรักเธอแล้ว

สิบเก้าปีของชีวิตสมรสผมรู้สึกว่าผมหมดรักเธอถึงที่สุด

ผมนั่งทบทวนคำพูดที่เตรียมพูดกับเธออีกเที่ยวหนึ่งในขณะที่เธอก้าวมานั่งตรงหน้าผม

เมื่อเธอเอื้อมมือมาหยิบแก้วกาแฟที่เข้มข้นของผมไปดื่ม ผมแทบโพล่งออกไปว่า เราเลิกกันเถอะ

การที่เธอชอบย้ำคิดย้ำทำในเรื่องต่างๆอย่างน่าเบื่อหน่าย

และคำพร่ำบ่นถึงเรื่องราวทางทีวีอย่างไม่หยุดหย่อนทำให้ผมแทบทนไม่ไหว

เมื่อเธอวางแก้วกาแฟลง ผมนิ่งและกำลังจะเอ่ยปาก

แต่น้ำตาเธอไหลราวกับทำนบของต้นน้ำทลาย

ผมตรองในใจว่าในที่สุดเธอก็รู้จนได้

เรื่องของผมกับสาวน้อยแอร์โฮสเตสรอยยิ้มหวานนั้น สองปีสำหรับความสัมพันธ์ของผมกับเธอ

ในที่สุดภรรยาผมก็รู้ซักที ผมจะได้พูดได้ง่ายขึ้น

เธอเอื้อมมือลงไปในกระเป๋าใบเก่าที่ผมซื้อให้เธอเมื่อห้าปีที่แล้วใบนั้น

พร้อมแผ่นกระดาษสีขาว กับภาษาทางการแพทย์อันเหยียดยาวและเย็นชานั้น

บอกว่าเธอเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวระยะสุดท้าย

เธอร้องไห้ไม่หยุด ผมนิ่งอึ้ง

อารมณ์ราวกับเด็กน้อยที่เพิ่งตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตะวันของวันได้เลือนลับไปแล้ว

หยดน้ำตาผมไหลราดลงสองข้ามแก้ม ผมเอื้อมมือข้ามโต๊ะไปจับวงหน้าเธอที่เคยคุ้น

เธอซบหน้าลงกับมือที่กร้านกรำข้างนั้นของผม

ผมเพิ่งตระหนักว่า ความคิดที่ว่าผมหมดรักเธอไปแล้วนั้นช่างไร้สาระจริงๆ

จริงๆแล้วผมรักเธอขนาดไหนผมเพิ่งได้รู้เมื่อมีเวลาอยู่กับเธออีกเพียงไม่ถึงเดือนนี้เอง

.........................................................................................

ผมนั่งกุมมือเธอข้างเตียงนอนยามเธอตื่นในเช้าวันถัดมา

พร้อมยิ้มกับเธอว่าวันนี้ไปเที่ยวกับผมนะครับ

เมื่อคืนผมส่งข้อความถึงภรรยาน้อยคนนั้น ให้ลืมผมไปเถอะ

เธอเผยอรอยยิ้มพลางกุมผมแน่นแล้วตอบว่า ไปสิ

เราเดินควงกันตระเวนช็อปปิ้ง เดินซื้อดอกไม้ที่เธอชอบเพิ่มอีกสองสามต้นไปปลูกรวมกับกลุ่มต้นที่บ้าน

เธอหัวเราะและยิ้มมากกว่าตลอดปีที่ผ่านมาภายในวันเดียว

เย็นนั้นเธอทำกับข้าวกับเสียงเพลงที่คลอเคล้าเสมอเวลาเธออยู่ในครัว

ผมเดินไปหาเธอในครัว โอบกอดเธอเบาๆจากด้านหลัง พลางเอียงหูฟังเพลงที่เธอร้อง

และกระซิบบอกเธอว่า ผมรักเธอนะ เมื่อเพลงจบลง

เธอโน้มคอมาอิงผมพลางแย้มยิ้ม แสงแดดละมุนยามเย็นทาบทอใบหน้าเธอให้เรืองรอง

เรามีความสุขกับหนึ่งเดือนสุดท้ายของชีวิตเธอ

ผมอ่านหนังสือให้เธอฟังก่อนนอน และโอบกอดเธอยามเช้า

เธอจากไปในเช้าวันหนึ่งที่อากาศสดใส รอยยื้มสุดท้ายเธอยังคงเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ที่เบิกบาน

พร้อมคำกระซิบบอกรักจากปากผม ก่อนเธอจะหลับตาลงไป

..............................................................................................................................

กลางถนนที่คลาคล่ำผู้คนผมสะดุดตาทุกครั้งที่เห็นหญิงสาวในชุดสีน้ำเงินเข้ม

ก่อนที่สุดท้ายจะแย้มยิ้มบอกตัวเองว่า นั่นไม่สวยงามเท่าเธอเลย

.........................................................................................

ป.ล. เรื่องนี้ได้แนวคิดมากจากหนึ่งในหนังสั้นของเรื่อง Paris Je t'aime

เป็นหนึ่งในหนังสั้นที่ผมชอบที่สุดในเจ็ดเรื่องครับ

Create Date : 18 มิถุนายน 2552

Last Update : 18 มิถุนายน 2552 15:27:40 น.

2 comments

Counter : 435 Pageviews.

ซี้งจังเลยค่ะ .....แวะมาอ่านเรื่องซึ้งๆค่ะ

โดย: TungTan

วันที่: 18 มิถุนายน 2552 เวลา:21:41:30 น.

โดย: janchay&cat (janchay

) วันที่: 24 มิถุนายน 2552 เวลา:12:43:43 น.