live an Apple life

ณ สวนสาธารณะอันร่มรื่น ริมขอบสระผิวน้ำอันขจีพลิ้วไหวด้วยการโบกพาของสายลม เอนอิงกิ่งไม้ลู่เลนลม ร่องแสงแดดละเอียดเล็กทอดผ่านร่องใบไม้ที่ครอบคลุมทั่วลำต้นแห่งไม้ผลสีแดงสด บนเก้าอี้ไม้อันเก่าคร่ำด้วยริ้วรอยแห่งกาลเวลา หญิงสูงอายุที่ผมเผ้าขาวโพลนราวสายหิมะกลางฤดูร้อนนั้น กำลังแหงนหน้ามองแสงแดดที่ลอดผ่านร่องใบไม้ที่สั่นไหว ร่องลึกบนใบหน้าเป็นตัวบ่งชี้ระยะกาลแห่งเวลาที่ฟันฝ่าเพื่อดำรงชีพต่อไป รอยยิ้มบนริมฝีปากที่เบ่งบานอย่างเบิกอารมณ์หรร ผมนั่งมองคุณยายที่แหงนหน้านิ่งจ้องประกายแดดที่ระยิบลอดวับผ่านร่องใบไม้อย่างไม่หยุดนิ่งต้องดวงตาคุณยายแต่เธอกลับไม่สะท้กสะท้านต่อแสงแดดนั้นว่าจะทำให้ดวงตาเธอจ้าแสงเกินไปหรือไม่ เธอยังคงจ้องมองมันด้วยใบหน้าที่ระเริงรื่น จนผมอดไม่ได้ เอ่ยปากออกไปในที่สุดว่า

“ยายครับ ไม่ปวดตาเหรอครับ แสงแดดแรงขนาดนี้ ? “

เธอหันมาสบตาผมแว่บหนึ่ง ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับกิ่งใบและแสงแดดที่ลอดมากระทบดวงตาพร้อมรอยยิ้มต่อไป

“ยายตาฝ้าฟางแล้วหลาน แสงแดดทแรงยังไงก็ไม่ทำให้ยายรู้สึกปวดตาหรือแสบตาหรอก”

ผมฉงนใจเล็กน้อย
“แล้วยายทำไมจ้องแต่แสงแดดที่ลอดผ่านรูเล็กๆละเอียดๆของใบไม้แทนที่จะไปยืนมองแสงแดดเลยล่ะครับ”

เธอยิ้มกว้างขึ้น ก่อนตอบว่า
“มองแสงแดดผ่านร่องใบไม้กับมองแสงแดดกลางแจ้งไม่เหมือนกันหรอก ความรู้สึกมันไม่เหมือนกันน่ะหลานเอ้ย”

ผมยิ่งสับสนกับสิ่งที่ยายพูดเข้าไปใหญ่
“มันก็แค่แสงแดดวับๆแวมๆกับแสงแดดแรงๆไม่ใช่เหรอครับยาย ต่างกันมากเลยเหรอครับ?”

“ความรู้สึกนะหลาน มันต่างกันที่ความรู้สึกเวลาเรามองน่ะ”

“เหรอครับ ยาม” ผมตอบทั้งที่น้ำเสียงสงสัยพลางหยีตามองแสงแดดผ่านร่องใบไม้กับผลไม้ผลแดงสดนั้นดูบ้าง มองซักครู่ก็ยังไม่เห็นความต่าง

“แสงที่ยิบย่อยเวลาเรามองผ่านใบไม้น่ะ มันให้ความรู้สึกถึงการมีชีวิตนะ มองดีๆสิ” เธอหันมามองท่าทางของผมที่เลียนแบบเธอพลางรอยยิ้มที่กว้างขึ้น

“..............”

ผมนิ่งแหงนคอไร้เสียง พลางใช้ความรู้สึก ใบไม้ยังไหวเอนเบาๆตามสายลมอันแผ่วเบา ร่องเงาแห่งใบไม้สลับกับแสงแดดสลับทอสู่ดวงตาที่ผ่านวันคืนแห่งกาลเวลามาเพียงยี่สิบกว่าปีคู่นี้ กิ่งไม้ไหวเอนราวกับมีชีวิตแสงแดดยังคงอยู่กับที่ สิ่งที่ขยับมีเพียงสายลมและใบไม้ ผมยังคงไม่เข้าใจกับสิ่งที่ยายจ้องมองอยู่ดี

“เธอเห็นผลแอปเปิ้ลบนต้นไม้ที่เติบโตอยู่บนต้นไม้ไหม ?”

“ครับ” ผมตอบพลางสงสัยในใจ

“แอปเปิ้ลก็เหมือนคนเราไง เติบโตอยู่บนต้นไม้ต้นใหญ่ต้นเดียวกัน แต่ทำไมแต่ละลูกมันคล้ายๆกันแต่ไม่เหมือนกันล่ะ” เธอถามยิ้มๆ

ผมตรองเล็กน้อยก่อนตอบไปว่า
“เพราะได้รับสารอาหารจากลำต้นที่หล่อเลี้ยงและแสงแดดไม่เท่ากันครับ”

เธอยิ้มเล็กน้อย
“แล้วทำไมอยู่บนต้นไม้เดียวกัน แต่ได้รับอาหารจากลำต้นไม่เท่ากัน ได้รับแสงไม่เท่ากันล่ะ?”

ผมจ้องไปบนต้นไม้กวาดสายตาดูกิ่งไม้ที่งอกงามอยู่เหนือหัวอีกทีก่อน
“เพราะออกผลอยู่คนละที่ครับ แม้จะอยู่บนลำต้นเดียวกัน แต่บางลูกอยู่ริมสุด บางลูกอยู่กิ่งกลางต้นที่ชูสูง บางลูกอยู่นอกกิ่งไม้ครับ”

เธอผงกหัวเบาๆพร้อมรอยยิ้มที่นำพาริ้วรอยบนใบหน้าให้เบิกบาน

“ลำต้นก็เหมือนสังคมคนเรา มีสังคมเดียว โดยมีผู้คนเกิดบนสังคมเดียวกัน แต่ต่างที่กัน บางคนเกิดใต้ร่มเงากิ่งไม้ที่หนาแน่นยากจะได้รับแสงแดด บางคนเกิดบนกิ่งไม้เหนือขึ้นไป ได้รับแสงแดดแรงเกินไป และบางคนเกิดอยู่บนกิ่งที่ยังอ่อนและไม่แข็งแรงพอที่จะพยุงลูกแอปเปิ้ล แต่บางคนโชคดีเกิดบนกิ่งที่กำลังพอดี ได้รับทั้งแสงแดดและอาหารจากลำต้นพอดี ไม่เหมือนบางคนที่เกิดอยู่ใกลลำต้นกว่าจะได้รับสารอาหาร ก็แก่เกินกว่าจะรับอาหารแล้ว แต่บางครั้งลูกที่ผิวสวยๆเพราะความพอดีแห่งการเจริญเติบโตก็ใช่ว่าจะมีรสชาติหวานกรอบกว่าลูกที่ได้รับแสงแดดแรงๆหรอกนะ”

ผมผงกหัวตาม

“บางลูกแม้ผิวไม่สวย มีรอยด่างในด้านที่ไม่เติบโตเพราะขาดอาหาร แต่เชื่อไหมกลับมีรสหวานกรอบและหอมกว่าลูกอื่นๆก็มีนะ”

ผมผงกหัวเห็นด้วย

“เวลาแสงแดดลอดผ่านร่องใบไม้ ทำให้ยายมักรู้สึกถึงการเติบโตของชีวิต ผลแอปเปิ้ลทุกๆลูกเมื่อได้รับแสงแดดและไออุ่นของแดดจะทำให้มันเติบโตขึ้น แต่เราจะแค่ไม่รู้ว่ามันจะโตมาเป็นแบบไหน แบบดีพร้อม แบบหอมหวาน หรือ แบบที่แค่มีไว้หนักกิ่งไม้และรอวันเน่าหล่นสู่พื้นดินแค่นั้น แล้วเราล่ะ เป็นแอปเปิ้ลแบบไหนจ๊ะ”

เธอยิ้มสบตาผม ก่อนจะค่อยๆลุกเดินออกจากที่นั่ง ทำให้ผมที่มองเธอหน้านิ่งจมอยู่กับคำถามสุดท้ายของคุณยายท่านนี้ กว่าจะรู้สึกตัว ผมก็เห็นหลังเธอเดินจากไปไกลลิบพร้อมกับมือที่ประคองไปกับชายสูงวัยหัวล้านหลังค่อมเล็กน้อยด้วยกันอย่างช้าๆ ริมขอบสระใต้สายลมอันแผ่วเบานั้น แย้มยิ้มให้กับตัวเองอีกทีหนึ่ง พลางแหงนหน้าหยีตามองแสงแดดลอดใบไม้พร้อมคำพูดที่ผ่านหูของยายเมื่อซักครู่นี้
“แล้วเราล่ะเป็นผลแอปเปิ้ลแบบไหน?”

Create Date : 02 เมษายน 2551		7 comments
Last Update : 2 เมษายน 2551 20:12:05 น.
Counter : 465 Pageviews.
Share Tweet