ช่วงอาทิตย์ที่ 2 นี่ เนเน่เริ่มงอแง กินนมไปบ่นไปล่ะ แล้วบางทีก็โวยวายซะจนแม่กับอาม่าไม่ได้นอนเลยแหละ ตอนแรกเรากับอาม่าก็นึกว่าให้หนูกินนมเยอะไปจนปวดท้อง เลยทามหาหิงค์กันยกใหญ่ แต่ตอนหลังมาอ่านเจอในเน็ต เขาบอกว่าเป็นเพราะน้ำนมแม่ไหลไม่ทันใจหนูตะหาก

ช่วงนี้ปะป๊าชอบทักว่าเป็นอะไรรึเปล่า เพราะเห็นเราหน้าเศร้าๆ เวลามองลูกกินนมเราก็หน้าเศร้าๆ ตอนแรกเราก็ว่าคงเป็นเพราะเราเหนื่อยน่ะ ก็เลยยิ้มไม่ค่อยจะออก แต่พอได้ไปคุยกับแม่ๆบ้านกระต่าย  ถึงรู้ว่าจริงๆแล้วเราเป็นโรคซึมเศร้าหลังคลอด หรือที่เขาเรียกว่า baby blue แหละ ประมาณว่าคิดเยอะ แล้วก็ไปอิจฉาปะป๊าที่ยังทำโน่นทำนี่ได้เหมือนเดิม ไม่เหมือนเราที่ได้แต่ดูลูก ให้ลูกกินนมอย่างเดียว จากที่เคยเป็นคนทำโน่นทำนี่ ทำงานบ้าน ไปจ่ายค่าน้ำค่าไฟ กลายเป็นต้องอยู่เดือนไปไหนไม่ได้ ทำอะไรมากก็ไม่ได้ เพราะเพิ่งผ่าตัด เหมือนมีประโยชน์แค่อย่างเดียว คือให้นมลูก ประมาณนั้นอ่ะ และแม้ว่าจะมีอาม่ามาคอยอยู่ช่วยทำงานบ้าน ทำกับข้าวให้กิน แถมยังช่วยเลี้ยงลูกให้ด้วย แต่เราก็รู้สึกว่าอึดอัดอยู่ดี เพราะก่อนหน้านี้ก็อยู่กับปะป๊ากันแค่ 2 คน อยากทำอะไรก็ทำ พอมีอาม่ามาอยู่ด้วย จะทำอะไรก็ไม่เต็มที่ แล้วหลังจากทีลูกก็เหมือนกับได้คุยกับปะป๊าน้อยลงมากๆด้วย 

สุดท้ายก็ตัดสินใจคุยเปิดอกกับปะป๊า น้ำตาแตกอีกระลอก  แต่ก็ทำให้สบายใจขึ้นแล้วล่ะ ปะป๊าก็เข้าใจเรามากขึ้น มาชวนคุยมาคอยช่วยเลี้ยงลูกมากขึ้น  (จริงๆปะป๊าก็คอยช่วยอยู่แล้วแหละ แต่บางทีก็มาแป๊บๆแล้วก็ไป แต่ตอนนี้ก็มานอนคุยกับเราบ้างอะไรบ้าง)

ก็พอดีได้เวลาไปหาหมอ ก็ค่อยถามหมออีกทีว่าต้องเช็ดต่อไปรึเปล่า