Bloggang.com : noye-tooktoon : ชีวิตเล็ก ๆที่ผ่านมาได้

ชีวิตเล็ก ๆที่ผ่านมาได้

เริ่มจากชีวิตเล็กของเด็กผู้หญิงคนนึง จะว่าโหดร้ายไหม ? คำถามที่เกิดขึ้นกลางใจสาวน้อย " ฉัน ฉัน ชีวิตฉันจะเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้อีกนานแค่ไหน " เธอก็ยังวุ่นอยู่กับคำถามที่ถามกับตัวเองแบบไม่จบสิ้น...

จูนสาวน้อย ที่เธอไม่เคยยอมแพ้กับชีวิตของตัวเอง ถึงแม้ว่าทางบ้านจะมีฐานะดี แต่เธอกลับมีความคิดต่างจากเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน นั่นก็คือการใช้ชีวิตในทุกๆวันของเธอ ถึงแม้เธอจะมีอายุแค่ 18-19 ปี ทั้งๆที่อีกไม่กี่เดือนเธอก็จบมัธยมปลายด้วยซ้ำ

" กริ่ง งงงงงงงงงงงงงงงงง " เสียงโทรศัพท์บ้านดั่งขึ้น เธอตกใจหน้าซีดเหมือนไก่ต้ม ใครโทรมาเนี่ย ! เธออุทานขึ้น พร้อมกับรับโทรศัพท์

" ฮัลโหล จูน นี่แม่เองนะ เดี่ยวเย็นนี้แม่อาจกลับเย็นหน่อย จูนไม่ต้องรอแม่นะ อาบน้ำทานข้าว แล้วนอนเลยนะลูก "

" ค่ะแม่ " เสียงผู้เป็นแม่พูดจบพลางวางสายโทรศัพท์ จนจูนสาวน้อยพูดรับคำของแม่เกือบไม่ทัน

เฮ่อออ เสียงถอนหายใจของจูนที่รู้สึกน้อยใจแม่ของตัวเอง
ส่วนพ่อของเธอนั้นทำงานออกต่างจังหวัดเกือบทุกอาทิตย์ ไม่ค่อยอยู่บ้านเท่าไร

จนกระทั่ง 15 มีนาคม
" แม่วันที่ 19 มีนาคม นี้จูนจบแล้วนะอาจารย์ให้แม่ไปโรงเรียนด้วย " จูนพูดกับแม่ตัวเองทั้งน้ำเสียงที่หวังเล็กๆว่าแม่จะไปในวันนั้นด้วย

" เดี่ยวแม่ไปนะ "
" ค่ะแม่ "

หลังงานเลี้ยงที่โรงเรียนจบลง ที่ยังคงเหลืออยู่เป็นเพียงภาพความทรงจำต่างๆ ทำให้สาวน้อยจูน อยากหาประสบการณ์ให้กับชีวิตของเธอเอง
ทั้งทำงานและเรียน เธออยากได้มันมาด้วยมือของเธอเอง ถึงแม้พ่อกับแม่เธอจะไม่เห็นด้วยกับความคิดของเธอก็ตาม

เธอตัดสินใจเรียนต่อที่มหาลัยฯ แห่งหนึ่ง เพราะเธอสอบได้ ไม่ใช่เพราะประชดพ่อกับแม่ที่ไม่มีเวลาให้กับเธอแต่ เธออยากเป็นทุกอย่างด้วยตัวของเธอต่างหาก
แม้เพื่อนในกลุ่มเธอจะไม่เห็นด้วยก็ตาม

" จูนแกจะทำงานแล้วหาเงินเรียนเองจริงเหรอ ? แล้วพ่อ แม่ แกล่ะ "
พีซ เพื่อนสาวที่แย้งกับความคิดเห็นของจูน ยังหวังว่าคงจะเปลี่ยนใจจูนได้ แต่เปล่าเลย ไม่สำเร็จ ...

" ช่างเหอะแล้วฉันจะทำให้แกดูว่าฉัน ไม่ใช่ลูกผู้ดีที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ "

" เอ่อ แกนะเก่ง แต่แกคิดถึงจิตใจของพ่อกับแม่แกดิ "

" คิดแล้วไง ทีเขาทำงาน ทำงาน และก็ทำงานเคยถามฉันบ้างไหม ว่าฉันเรียนเป็นไงบ้าง เคยถามถึงอนาคตของฉันไหมว่าจบแล้วจะเรียนต่ออะไร เปล่าเลย ไม่เคย แต่ถึงยังไงฉันก็ขอบใจแกนะพีซที่ห่วงฉัน แต่แกจำไว้นะ ฉันต้องทำให้ได้ "

จูนแย้งเพื่อนด้วยหลายๆเหตุผล เพราะพีซเองก็เข้าใจจูนว่าอะไรเป็นอะไร ตั้งแต่รู้จักกับเธอมา เธอยังเข้าใจจูนทุกครั้งที่รู้สึกแย่จากทางบ้าน หรือแม้เธอไม่สบายใจจากทางบ้านมา ในทุกๆครั้งและทุกๆเรื่อง

" พ่อค่ะแม่ค่ะ ระหว่างที่จูนเรียนมหาลัยฯ และวันไหนมีเรียน อีกอย่างจูนต้องทำงานด้วย จูนขอไปค้างบ้านพีซนะค่ะ เพราะมันใกล้กับที่เรียนและที่ทำงานจูน "

" ก็ตามใจลูกเถอะ พ่อกับแม่รู้ว่าถึงจะห้ามลูกยังไงก็ห้ามไม่ได้หรอก แต่ถ้าทำงานแล้วไม่ไหว ก็บอกพ่อกับแม่ได้นะ เพราะยังไงพ่อกับแม่ก็ยังรักลูกเสมอ "

" ค่ะแม่ "
สีหน้าเธอดีใจและมีความสุขที่พ่อกับแม่เข้าใจเธอ เพราะเป็นเรื่องแรกที่พ่อกับแม่เห็นด้วยกับความคิดของเธอ

" นี่คุณลูกเราก็แปลกเนอะ บ้านก็มี เงินก็มีไม่รู้จะไปทำงานทำไม "

" แหม่คุณเด็กสมัยนี้เป็นแบบนี้ฉันก็ดีใจนะ ยิ่งเป็นลูกของเราด้วย "

" เอ่อ มันก็จริงเหมือนที่คุณว่านะ "
พ่อกับแม่ของเธอต่างมีความสุขกับสิ่งที่ลูกของเธอทั้งสองตัดสินใจทำทุกอย่างด้วยตัวของเธอเอง หลังจากที่เธอเดินขึ้นห้องไป

" จูน " เสียงเรียกของพีซ ด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

" อะไร ยัยพีซ อยู่แค่นี้จะพูดก็พูดมา จะเรียกทำไมละ เฮ่อ แกก็ "

" แล้วนี่แกทำงานที่ไหน "

" ยังไม่รู้เลย แต่ฉันก็คิดว่าหาที่มันไม่ไกลจากบ้านแกนี่ละ "

" เอ่อ ได้ เดี่ยวฉันช่วยหาอีกแรงละกัน "

เธอดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่เธอได้งาน เย้ เย้ เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของจูน เธอรีบหยิบโทรศัพท์โทรหาพีซ เพื่อนรัก
" ยัยพีซ ฉันได้งานทำแล้ว มันก็ไม่ไกลจากบ้านแกนักหรอก "

" เอ่อ ดีใจด้วย ว่าแต่งานอะไรอะจูน "

" ประชาสัมพันธ์ "

" ที่ไหน "

" ก็ที่โรงแรมแถวๆบ้านแกนั่นแหล่ะ "

" จริงเหรอ ฉันดีใจกับแกด้วยอีกครั้งละกัน "

" แล้วนี่แกเริ่มงานวันไหน "

" จันทร์หน้า "

" เก่งมากเลยเพื่อน งั้นความฝันแกก็ไม่ไกลเท่าไรแล้วอะดิ "
พีซชมเพื่อนด้วยน้ำเสียงดีใจแทนเพื่อนอย่างบอกไม่ถูก อย่างนี้ต้องเลี้ยงฉลองเพื่อน

" งั้นแกเลือกร้านมาเลย ฉันเป็นเจ้ามือเอง "
พีซอาสาจะเป็นเจ้ามือเลี้ยง จูน เอง

" งั้นฉันขอเลือกที่บ้านแกละกัน "

" อ้าว จูน ซะงั้น ทำไมละ "

" ก็ฉันอยากกินข้าวบ้านแกนี่ หรือว่าแกจะเปลี่ยนใจไม่เป็นเจ้ามือ "

" ได้เดี่ยวฉันจะบอกแม่ให้เตรียมอาหารพิเศษ สำหรับแกละกัน "

" ขอบใจเพื่อนรัก "
สองสาววางสายโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงมีความสุข แบบบอกไม่ถูก

ตลอดเวลา 4 ปี ที่จูนทั้งทำงานและเรียนด้วยพ่อกับแม่ของเธอก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าพ่อกับแม่จะไม่ติดต่อมาเลย ดูพ่อกับแม่เธอพยายามเข้าใจเธอ และใส่ใจในทุกเรื่องด้วยซ้ำ ต่างจากตอนที่เธออยู่บ้าน

" จูน ฉันว่านี่ก็ใกล้จะจบแล้วแกน่าจะกลับไปอยู่บ้านได้แล้วนะ "
พีซพูดเปรยๆอยากให้เพื่อสาวกลับไปอยู่บ้าน หวังเล็กๆว่าจะสำเร็จ แต่...จูนกลับตอบเธอมาว่า....

" ไม่หรอก รอให้ฉันจบและได้งานทำตามที่ฉันเรียนมาก่อนแล้วฉันจะกลับไปอยู่บ้าน หรือว่าแกรำคาญฉัน "

" เปล่า ไม่ได้รำคาญแต่ฉันเห็นแกทั้งทำงานและเรียนแบบนี้มาจะ 4 ปีแล้วนะแก แกไม่เหนื่อยหรอ "

" ไม่อะ สนุกดีออก ชีวิตมีอีกหลายเรื่องราวที่ฉันอยากจะทำ แต่แกอย่าลืมสิว่าฉันป็นนยังไง "

" เอ่อ ฉันไม่ลืมหรอก "

" แต่ฉันก็อยากให้เพื่อน ฉันคิดถึงพ่อแม่บ้าง แกไม่อยากเจอหน้าพ่อแม่ทุกวันหรือไงเหอะ "

" ฉันก็โทรคุยแล้วไง "

" โอเค โอเค " แกนี่จริงๆเลยหนา จูน

จนวันที่เธอฝันและรอคอยมาทั้ง 4 ปี ก็มาถึง

" แม่ ประมาณกลางๆเดือน พฤษจิกายน เดือนนี้แม่ทำตัวให้ว่างนะ "

" ทำไมอะจูน "

" เอาน่าแม่เดี่ยวใกล้วันเดี่ยวหนูโทรหาแม่ใหม่นะ "

" แค่นี้นะแม่ "
เธอยังไม่อยากบอกแม่เรื่องที่เธอจะรับปริญญาบัตรฯ เธอมีความสุขอีกครั้งยิ้ม แบบดีใจสุด สุด

" ยิ้มไม่หุบเลยนะจูน "

" อือ "

" หรือว่าแกไม่ดีใจ "

" ดีใจสิแก บ้าเหรอจบแล้วนะ ใครไม่ดีใจก็บ้าแล้ว "

" แล้วนี่แกบอกแม่แล้วเหรอ "

" บอกแล้ว แต่ไม่ได้บอกว่าจบแล้ว แม่นี่ทำน้ำเสียง งง งง ด้วยอะแก "

" อ้าว ! แล้วทำไมไม่บอกความจริงละ "

" บอกความจริงก็ไม่เซอร์ไพรส์ ดิแก "

" เอาอีกแล้วเพื่อนฉัน ฉันยอมแกวะ จูน "
555555 ทั้งสองดูมีความสุขกับตัวเองว่าที่บัญฑิตใหม่

วันซ้อมใหญ่ของการรับปริญญาบัตรผ่านไป เธอรีบหยิบโทรศัพท์กดหาแม่
" แม่พรุ่งนี้แหล่ะ แม่มาที่ไบเทคบางนานะ "

" ไปทำละลูก "

" หนูจบแล้วค่ะแม่ "

" จริงเหรอ แม่ดีใจด้วยนะลูก แล้วลูกอยากได้อะไรเป็นของขวัญพิเศษไหม "

" ไม่ค่ะแม่ ขอแค่แม่กับพ่อรักหนูเหมือนเดิมก็พอแล้ว "

" โอเคจ๊ะ งั้นเดี่ยวพรุ่งนี้แม่จะพาพ่อไปด้วยนะ "

" ค่ะแม่ "

ความสำเร็จของเธอครั้งนี้ทำให้พ่อกับแม่ต้องน้ำตาคลอ เพราะรู้สึกภูมิใจกับลูกของเธอ จนกระทั้งเธอได้งานอย่างที่เธอฝันเอาไว้ เธอได้ร่วมงานกับโรงแรมที่เธอทำงานสมัยเรียน เขารีบติดต่อหาเธอเมื่อทราบข่าวว่าเธอจบแล้ว แต่คราวนี้เธอไม่ได้อยู่ในแผนกของประชาสัมพันธ์ แต่เธอกลับอยู่ในตำแหน่ง ที่สูงขึ้นไป ทั้งเพื่อนและพ่อแม่แสดงความดีใจกับเธออย่างเป็นที่สุด เธอกลับมาอยู่บ้านกับพ่อแม่ แล้วอีกอย่างพ่อกับแม่กลับมีเวลาอยู่บ้านมากขึ้นและรักกันมากกว่าเดิม

**** จบลงแบบ Haappy ****

Create Date : 25 สิงหาคม 2553

Last Update : 25 กันยายน 2553 15:10:24 น.

2 comments

Counter : 454 Pageviews.

เป็นกำลังให้ด้วยนะค่ะ

ขอบคุณค่ะ

โดย: tooktoon (noye-tooktoon

) วันที่: 25 สิงหาคม 2553 เวลา:14:24:58 น.

ว้าวววว บล็อกดูน่ารักจัง

โดย: แค่เศษความคิดถึง IP: 125.27.43.37 วันที่: 2 กันยายน 2553 เวลา:9:26:19 น.