Bloggang.com : thanks giving : ลูกของแม่เราอยู่ด้วยกันมา1ขวบแล้วนะจ๊ะ

ลูกของแม่เราอยู่ด้วยกันมา1ขวบแล้วนะจ๊ะ

กล้าครับ

ลูกแม่อายุใกล้จะขวบแล้ว มันไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ เด็กชายตัวเล็กๆ(หรือโตหว่า) ที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในท้องแม่ ออกมาดูโลกวันแรก ก็ร้องเสียงดังแปดหลอด ร้องเสียงดัง แค่วกๆๆๆๆ 555

แม่อยากเขียนถึงลูกหน่อย เพราะแม่ยังไม่เคยบันทึกเรื่องราวของลูกไว้เป็นตัวหนังสือแบบนี้

ตอนที่แม่เห็นหน้าลูกครั้งแรก แม่ไม่ได้ซึ้งเหมือนคนทั่วไปเค้าเลยอ่ะ เพราะแม่รู้สึกว่า เจ็บ ทำไมคลอดออกไปแล้ว จริงๆ มันควรจะหายปวด หายเจ็บแล้ว ทำไมมันยังปวดท้องอยู่เรยฟระ

รู้สึกแต่ว่า เด็กคนที่อยู่ตรงหน้าเรานี่เหรอ คือลูก หน้าตาแบบนี้ ไม่คุ้นเคยมาก่อนเลยแฮะ แม่พูดว่า ลูกตัวเล็กจัง แต่พยาบาลพูดกับแม่ว่าไงรู้มั๊ยลูก "เนี่ยนะคะเล็ก โอ้ว แม่บอกว่าหนูตัวเล็ก ตัวใหญ่ขนาดนี้" 55 ก็กล้าหนัก 3525 เลยนี่นา

พอเรากลับมาที่บ้าน ย่าของลูก มาอยู่ช่วยแม่ได้ 10 วัน หลังจากนั้นก็เป็นยายนิด มาอยู่ได้ประมาณอาทิตย์นึง หลังจากนั้นเราก็อยู่กันตามลำพัง พ่อ แม่ ลูก กลางวันพ่อไปทำงาน แม่หละ เนื้อยเหนื่อย ก็คนมันไม่เคยเลี้ยงเด็กนี่หว่า

กล้าเป็นเด็กที่ตื่น ตาสว่างตอนกลางคืน ตื่นมาร้องแอ๊ะๆๆๆ กว่าพ่อกับแม่จะได้นอน คืนละแค่ 3-4 ชม. เท่านั้นเอง ช่วงนั้น เครียดมากมาย ชีวิตพ่อกะแม่ ตอนไม่มีหนูเนี่ย มันแสนจะสบาย นอนดึกแค่ไหน ตื่นสายๆ วันหยุด ก็ได้
แต่พอมีลูกแล้วเนี่ย มันไม่เคยเกิดขึ้นอีกเลยอ่ะ อดไปเที่ยวด้วย แต่ม่ายเป็นไร แม่เลือกลูกก่อนเสมอ

ช่วง 3 เดือน ที่แม่อยู่เลี้ยงหนู มีอยู่ช่วงอาทิตย์นึง กล้าเป็นไรไม่รู้ จะให้แม่อุ้มตลอด พอวางลงปุ๊บ ก็ร้องทันที แม่ต้องอุ้มหนูทั้งวัน นอนหลับอยู่บนแขนนั่นแหละ เพราะวางลงไม่ได้จริงๆ ร้องเอาเป็นเอาตายเลย เสียงหายเข้าไปในคอเลย

เรื่องอาบน้ำลูกก็เหมือนกัน ตอนเราอยู่ด้วยกันแรกๆ แม่ไม่กล้าที่จะอาบน้ำให้ลูก ดีนะที่ยายคิดช่วยเข้ามาอาบให้ จนกระทั่งแม่รู้สึกมั่นใจแล้วนั่นแหละ แม่ถึงกล้าอาบ จำได้ว่า เอากล้าวางบนขาแม่ ตอนนั้นกล้ายังตัวไม่ยาวมาก นอนอยู่บนขา ทำตัวกระด๊อกกระแด๊ก พอได้ยินเสียงน้ำจ๋อมแจ๋ม ก็ยิ้มดีใจ พอหลังจากนั้นอีกไม่กี่เดือน แม่ไม่สามารถให้กล้านอนบนขาแม่ได้แล้ว ตัวกล้ายาวเลยออกมาเยอะเลย ลูกโตเร็วจริงๆ

แม่อยากจะจำภาพลูกที่มันผ่านไปในแต่ละช่วงให้ได้ทั้งหมดจริงๆ บางอย่างก็ไม่เคยถ่ายรูปไว้ อย่างตอนเกิดใหม่ๆ ที่ลูก อ้าปากหันไปหันมา หานมกิน ก็เป็นภาพที่อยากจะเก็บไว้ในความทรงจำของแม่ไปตลอด

อย่างตอนที่กล้าปวดอึก็เหมือนกัน กล้าจะทำปากเบ่ง เบ่งไปทั้งหน้าเลย ดูแล้วมันตลกมากเลยรู้ป่าว แม่เคยพยายามจะถ่ายรูปไว้ แต่มันก็ไม่ได้ feel ง่ะ

เสียงร้องของกล้าก็เหมือนกัน แม่ฟังแล้วมันไม่เหมือนเด็กคนอื่นน่ะ ประมาณว่า แค่กๆๆๆๆ อะแฮ่ะๆๆๆ ไม่รู้จะเขียนว่าไง เอาเป็นว่าแม่จำได้แล้วกัน

ผ่านช่วงเวลาที่ลูก นอนแบเบาะ เริ่มจับนอนคว่ำ เริ่มชันหัวเอง คว่ำเอง หงายเอง เริ่มคืบ(ตอนคืบนี่ก็ตลก ตอนกลางคืนกล้าหลับ ตื่นกลางคืนเมื่อไหร่ ต้องคืบๆๆ ไปข้างหน้าจนชนหัวเตียงทุกที) คลานได้ เกาะยืน และวันที่ 10/10/10 เป็นวันที่แม่เห็นลูกยืนได้เองแบบนานๆ และวันที่แม่เขียนอยู่นี้ 14/10/10 กล้าเดินได้แบบก้าวเล็ก 2-3 ก้าว

ครั้งแรกนี่มันมีแค่ครั้งเดียวนะ และแต่ละอย่างมันก็ผ่านไป มีสิ่งใหม่เข้ามา มันผ่านไปเร็วจริงๆ มีบทความหนึ่งที่แม่เคยอ่าน แม่อ่านตอนที่แม่ท้องลูก อยู่ แม่อ่าแล้วร้องไห้เลย ไว้จะเอามาเขียนให้อ่านกันนะ เกี่ยวกับเวลาของลูกที่ยังเล็ก ที่มันผ่านไปเร็ว จากพ่อคนหนึ่งเป็นคนเขียนเอาไว้ ไว้บล็อกหน้าละกัน

นี่รูปเจ้าของวันเกิด วันที่ถ่ายเป็นวันเกิดกล้าครับ

รักลูกนะครับ

แม่

Create Date : 12 ตุลาคม 2553

Last Update : 20 ตุลาคม 2553 11:42:46 น.

2 comments

Counter : 461 Pageviews.

สุขสันต์วันเกิดคะน้องต้นกล้า
พรใดอันประเสริฐ์ จงมาอวยพรให้น้องต้นกล้านะคะ
เติบโตแข็งแรง และมีความสุข ในปีต่อไป..
ไม่ดื้อไม่ซน นะครับ..
..
เวียงพิงค์น้อยก็ครบปีวันที่แปดเดือนหน้าคะ..

โดย: เวียงพิงค์น้อยและแม่แมวคะ (Mein Schatz

) วันที่: 21 ตุลาคม 2553 เวลา:1:55:10 น.

แวะมาอัพเดทหลาน เออเข้าใจเลยเน๊อะ เรื่องราวต่างๆของลูกมันอยู่ในความทรงจำตลอด ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ภาพทุกภาพ เหตุการณืทุกเรื่องราว มันติดในใจแม่เสมอชนิดที่รูปถ่ายหรือคำพูดใดก็แทนไม่ได้เน๊อะ

โดย: smartdevil

วันที่: 27 ตุลาคม 2553 เวลา:13:18:55 น.