คน 2 คน ที่ฉันแคร์

พอผลตรวจเป็น 2 ขีด คนแรกที่โทรไปบอกก็คือพี่ดาร์กี้ (=สุดที่รัก) บอกไปร้องไห้ไปค่ะ
ทั้งสับสน กังวล กลัวไปหมด
กลัวอย่างแรกคือ เรายังไม่ได้แต่งงาน ไม่รู้ว่าพ่อแม่จะว่าอย่างไงคนรุ่นเก่าเรื่องหน้าเรื่องตา ธรรมเนียมอะไร ๆ ก็สำคัญเป็นหมด....เป็นห่วงความรู้สึกพ่อกับแม่
แต่ก็ตัดสินใจโทรหาแม่...น้ำเสียงแม่อึ้งไปนิดหนึ่งค่ะ

แต่แม่ก็เข้าใจ...แม่บอกว่าหนูก็ไม่ใช่สาว ๆ อายุเยอะแล้วลูก
งานการก็มีทำ....ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราเลี้ยงพระอย่างเดียว
ผ่านด่านแม่...ก็ต้องมาเจอด่านพ่ออีก...ด่านนี้ยากค่ะ
ผ่านไป 2 วัน หลังจากที่แม่อินโทรไปก่อนแล้ว ฉันก็โทรคุยกับท่านอีกที
พ่อถามมาประโยคหนึ่งมีลูกตอนนี้ดีตรงไหน
ฉันก็บอกว่า ก็มีคนไว้ดูแลหนูเหมือนที่ดูแลพ่อตอนนี้ไง
หนูก็อายุ 33 แล้วนะพ่อ....
หลังจากนั้นพ่อกับแม่ฉันก็ทำตัวเป็นคุณปู่ คุณย่าที่น่ารักมาก
แม่โทรมาหาทุกวันเลยค่ะ เป็นไงบ้าง แพ้ไหม ทานไรได้ไหม
ระวังเรื่องนั้น ระวังเรื่องนี้นะ
ฉันบอกว่าพอท้องแล้วรักแม่มากจากที่รักอยู่
มันลำบากไปหมด ถึงแม้ว่าฉันจะเข้าข่ายว่าแพ้น้อยก็ตาม
ส่วนคุณสุดที่รัก ดีใจเป็นยกใหญ่ค่ะ ขุนให้ทานโน่น ทานนี่
ทำของดี ๆ ให้ทาน เห่อลูกสักไม่มี
มีความสุขดีค่ะ หลังจากผ่านเรื่องที่ต้องยกภูเขาออกจากอกไป
ส่วนคนอื่นมองยังไม่ฉันไม่สนค่ะ สนแค่คน 2 คนนี้เท่านั้น

Create Date : 10 สิงหาคม 2550		0 comments
Last Update : 10 สิงหาคม 2550 13:42:08 น.
Counter : 502 Pageviews.
Share Tweet