ตอน 5 หนี 100%

ทางด้านของกัลลาโน่ก็นั่งอยู่ที่คฤหาสน์เพื่อรอให้ลูกน้องนำตัวแม่ทนายความสาวที่กล้ามาลองดีกับตนเองกลับมาที่บ้าน นั่นเพราะถูกใจกับใบหน้าของอีกฝ่ายน่ะเอง อยากลิ้มรสเรือนร่างของอีกฝ่าย อยากรู้นักว่าถ้าต้องตกเป็นของตนเอง ยังคิดที่จะกล้าจับตนเองเข้าคุกไหม เพราะเขาจะสั่งลูกน้องรุมโทรมให้หมดสภาพทีเดียว จนไม่กล้าที่จะลองดีกับเขาอีก เพราะเขาจะอัดคลิปนี้ไว้แบล็คเมล์อีกฝ่ายด้วย นึกอย่างแผนการชั่วทีเดียว

ครั้นพอมองเห็นลูกน้องเดินเข้ามาในสภาพบาดเจ็บสามคน สีหน้าของเขาก็แสดงความตกใจและสงสัย เมื่อกวาดตามองหาไม่มีร่างของแม่ทนายสาวที่ตนเองรอลงทัณฑ์อีกฝ่าย

“นี่พวกแกไปโดนอะไรมาน่ะ เกิดอะไรขึ้น” ซาเดนซักถามลูกน้องของตนเอง

“พวกเราโดนยิงน่ะลูกพี่” ลูกน้องรายงานให้ทราบ

“อย่าบอกนะว่านี่เป็นฝีมือของนังทนายความนั่นน่ะ” กัลลาโน่คาดการณ์ออกมา

“ไม่ใช่ครับ เป็นฝีมือของเอ็มมานูเอล รอส เวลสันครับ”

“เอ็มมานูเอล รอส เวลสันอย่างนั้นเหรอ” เขารู้จักอีกฝ่ายเพราะได้ยินชื่อเสียงว่าเป็นมหาเศรษฐีใหญ่ในบราซิล มีอิทธิพลไม่ต่างจากพวกมาเฟียเลย “แล้วไอ้เอ็มมานูเอลมันมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วย”

“มันบอกว่านังทนายความนั่นเป็นผู้หญิงของมันครับ”

“ว่าไงนะนังทนายความนั่นเป็นผู้หญิงของมันอย่างนั้นเหรอ บ้าเอ๊ย เป็นอย่างนี้ไปได้ยังไงวะ” กัลลาโน่สบถออกมาอย่างโมโห เมื่อสิ่งที่คิดไว้ผิดคาดไป

“เจ้านายจะทำยังไงต่อไปครับ ในเมื่อนังนั่นมีไอ้เอ็มมานูเอลคอยคุ้มครอง ผมได้ยินบอกว่านังทนายนั่นจะไปทำงานกับมันครับ แบบนี้เราจะกำจัดมันลำบากนะครับ”

“ฉันจะไปคุยกับมัน ว่าฉันจะขอไม่ให้นังทนายนี่มาวุ่นวายกับเรื่องคดีของฉัน”

“แล้วถ้ามันไม่ยอมล่ะครับเจ้านาย จะทำยังไง” ซาเดนสอบถามกลับไป

“มันกับฉันก็จะต้องเป็นศัตรูกันไง” ตอบออกมาด้วยนัยน์ตาเป็นประกายกร้าว

“แกไปสืบดูที่พักนังทนายนั่น กับที่ทำงานของนังนั่น ว่ามันติดต่อใครบ้าง เราจะได้เอามันมาต่อรองเพื่อแลกตัวกับนังทนายนั่น อยากรู้นักว่าอีนังนั่นมันจะยอมให้คนที่มันรู้จักตายไหม”

“ครับเจ้านาย”

“พวกแกรีบไปทำแผลก่อนไป” ซาเดนไล่ลูกน้องที่บาดเจ็บ ก่อนจะหันไปยังลูกน้องคนอื่นที่ยืนอยู่ “พวกแกรีบไปจัดการทำตามที่เจ้านายสั่ง ไปดูที่พักมันกับที่ทำงานของมัน”

“ครับลูกพี่” ลูกน้องคนอื่นรับคำแล้วเดินออกไปทันที

ฝ่ายรินธารเธอก็รีบเดินเข้าไปด้านในทันที และจัดการกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องของตนเองด้วยความมั่นใจว่าอีกฝ่ายคงเข้ามาทำอะไรเธอไม่ได้เด็ดขาด รินธารจัดการอาบน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า วันนี้เธอเหนื่อยมากอยากจะพักผ่อนเป็นที่สุด หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้ว โดยเธออยู่ในชุดเสื้อคลุมสีขาว เส้นผมเปียกชุ่ม มือเรียวหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาเช็ดไปยังเส้นผม พร้อมกับคิดไปด้วยว่าเธอจะทำยังไงต่อไปดี คิ้วเรียวทั้งสองขมวดเข้ามาชนกัน เรียวปากนุ่มเม้มแน่นเป็นเส้นตรง

“เราอยู่ที่นี่ไม่ได้ละ พวกกัลลาโน่อาจจะตามมาทำร้ายเราแน่นอนซึ่งเธอก็ไม่มั่นใจว่าอยู่ที่นี่จะปลอดภัยอีกต่อไป แล้วยังพวกของนายเอ็มมานูเอลอีก รู้แล้วว่าเธออยู่ที่นี่ อาจจะใช้อิทธิพลเข้ามาตอนไหนก็ได้ เราต้องหนี”

คิดแล้วเธอก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ดวงตามองไปในกระจกโต๊ะเครื่องแป้งเบื้องหน้าพร้อมกับนึกไปด้วย ว่าถ้าออกไปแบบนี้ล่ะก็ มีหวังโดนจับได้เป็นแน่ แล้วพลันความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา

“นึกออกแล้วว่าจะทำยังไง” พร้อมกับดีดนิ้วดังเป๊าะไปด้วย

เพียงครู่เธอก็จัดการแปลงโฉมตัวเองอย่างเสร็จสรรพ พร้อมกับยิ้มด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นว่าปลอมตัวสำเร็จแล้ว เชื่อว่าคงไม่มีใครจำได้อย่างแน่นอน

“โอเคใช้ได้แล้ว”

มือเรียวหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายเอกสารของมอลลี่ซึ่งอยู่ในแฟ้มทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นรูปถ่ายและเอกสารทุกอย่าง พอเสร็จเธอก็จัดการปีนขึ้นไปยังเพดานของห้องน้ำ เพื่อเลื่อนแผ่นฝ้าออกไป โดยนำเอกสารของมอลลี่ใส่ไว้บนนั้น เพื่อที่ว่าถ้าพวกกัลลาโน่เจอเธอและคิดทำลายหลักฐานเอกสารที่เธอมีอยู่ในตัว เธอจะได้กลับมาเอาที่นี่ได้ และถ้าพวกนั้นมาที่นี่ก็จะได้หาเอกสารของมอลลี่ไม่เจอเช่นกัน นึกอย่างชาญฉลาด

ซึ่งเธอไม่ลืมที่จะอัดเสียงอีกหนึ่งก็อปปี้ด้วย เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่มอลลี่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เธอฟังทุกอย่าง ซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญมากทีเดียว จากนั้นเธอก็รีบเก็บคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คใส่ไปในกระเป๋า ก่อนจะก้าวออกมาจากคอนโดมิเนียมส่วนตัว เธอมองเห็นรถของเอ็มมานูเอลจอดอยู่ไม่ไกล แสดงว่ารปภ. คงไม่ได้โทรไปแจ้งความเจ้าหน้าที่ตำรวจเป็นแน่เลย หรือไม่พวกตำรวจก็คงไม่กล้าจับเขาแน่เลย บ้าเอ๊ย!

อีกฝ่ายคงไม่คิดว่าเธอจะปลอมตัวอย่างนี้แน่นอน โดยรินธารก็เดินผ่านหน้าอีกฝ่ายไปพร้อมกับกลุ่มที่เดินออกมา ซึ่งทั้งหมดก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม คล้ายไม่สนใจว่ารินธารเดินผ่านหน้าไป พวกนั้นมองเห็นเพียงหญิงสาวตัวอ้วนที่แต่งตัวเชยๆ เหมือนแม่บ้าน กับผู้ชายเท่านั้น

ทางด้านของลูกน้องกัลลาโน่ก็เดินเข้าไปในคอนโดมิเนียมเพื่อแกล้งว่าจะเข้ามาซื้อห้องพักคอนโดมิเนียมที่นี่เช่นกัน พลางเดินสวนรินธารไปอย่างไม่สังเกตว่าผู้หญิงที่ตนเองกำลังตามฆ่านั้นเดินผ่านหน้าไปแท้ๆ

พนักงานสาวที่คอนโดมิเนียมพอเห็นพวกลูกน้องของกัลลาโน่เดินเข้ามาก็รีบมาบริการเป็นอย่างดีพร้อมกับรอยยิ้มด้วย

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ทางเราบริการคะ”

“คือผมสนใจคอนโดมิเนียมที่นี่น่ะครับ พอดีคุณรินธารเธอแนะนำผมให้มาซื้อที่นี่” ลูกน้องของกัลลาโน่โกหกอย่างมีเหตุผลที่น่าเชื่อถือ “คุณรินธารบอกว่าชั้นที่เธออยู่วิวสวยมาก ไม่ทราบว่าคุณรินธารพักอยู่ที่ห้องชั้นไหนครับ นี่กำลังคิดเลยว่าถ้าผมซื้อคอนโดที่นี่จะแวะไปหาเธอ

“คุณรินธารที่เป็นทนายน่ะเหรอคะ” พนักงานสอบถามกลับมาอย่างคาดการณ์

“ใช่ครับ เธอบอกว่าถ้าซื้อชั้นเดียวกับเธอจะชอบวิวเหมือนเธอครับ ผมเคยมาดูครั้งหนึ่งแต่ว่าผมจำเบอร์ห้องเธอไม่ได้ ถ้าผมมาซื้อที่นี่ เธอคงเซอร์ไพรส์มาก” เล่นละครได้อย่างแนบเนียนทีเดียว

“คุณรินธารเธออยู่ชั้น 8 ห้อง 803 ค่ะ”

“โอเหรอครับ ดีจังไว้ถ้าผมมาซื้อที่นี่ ผมจะได้แวะไปคุยกับเธอได้” พลางยิ้มด้วยความยินดีเมื่อรับรู้แล้วว่าอีกฝ่ายพักอยู่ที่ไหน

“สนใจที่จะดูห้องของทางคอนโดเราไหมคะ”

“สนใจครับ คุณช่วยให้พนักงานพาผมขึ้นไปดูหน่อยได้ไหมครับ” รีบเอ่ยปากกับพนักงานสาวทันทีอย่างไม่รอช้า

“ได้สิคะ เดี๋ยวเราจะให้พนักงานของเราพาขึ้นไปดูค่ะ” แล้วเธอก็บอกให้ผู้ชายอีกคนได้ทราบ “พาลูกค้าขึ้นไปดูห้องชั้น 8  ด้วย

“ได้ครับ” รับคำอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินนำลูกน้องของกัลลาโน่ไปยังลิฟท์ที่อยู่ไม่ไกล

กระทั่งถึงชั้น 8 เสียงลิฟท์ก็ดังขึ้นมา ติ๊ง... พร้อมกับที่พนักงานก้าวออกมาจากลิฟท์ พาไปยังห้องพักที่ยังว่างอยู่ ก่อนจะใช้คีย์การ์ดเปิดเข้าไปด้านใน เอ่ยอย่างเชื้อเชิญด้วยท่าทางสุภาพ

“เชิญเข้ามาชมห้องด้านในเลยครับ” ทำท่าผายมือด้วย

ลูกน้องของกัลลาโน่ก็ทำเป็นเดินเข้าไป แต่ในระหว่างนั้นก็ใช้สันมือฟาดไปยังท้ายทอยของอีกฝ่าย จนพนักงานคอนโดมิเนียมสลบลงไปกองที่พื้น ก็จัดการออกมาจากห้องที่ว่าทันที พร้อมกับใช้คีย์การ์ดล็อกอีกฝ่ายไว้ในนั้น ก่อนจะตรงไปยังห้องพักหมายเลข 803 ซึ่งเป็นห้องของรินธารน่ะเอง เพื่อจัดการค้นหาหลักฐานทุกอย่างที่สามารถรู้ได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร และมีคนรู้จักที่ไหนบ้าง

รินธารคิดว่าคงไม่มีใครจดจำตนเองได้ ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าเอ็มมานูเอลเป็นคนที่สังเกตเก่ง เขาเห็นเธอเดินผ่านไปแล้ว แต่แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น คิดว่าเขาไม่รู้รึไงกันว่าเธอปลอมตัวแบบนี้แล้วจะจำไม่ได้น่ะ ดวงตาคมมองด้วยประกายตาเจ้าเล่ห์

“อย่างคุณไม่ฉลาดไปกว่าผมหรอกรินธาร” เขายิ้มยังมุมปากและจับจ้องมองร่างนวลที่มั่นใจว่าพวกเขาไม่เห็นตนเอง  เขาจึงเอ่ยกับลูกน้องของตนเองหลังจากนั้น

“พวกนายเห็นรินธารรึยัง”

“คุณรินธารยังไม่ออกมาเลยนี่ครับ” คาร์ตันแสดงความคิดเห็นให้ทราบ

“รินธารออกมาแล้ว”

“ออกมาตอนไหนกันครับ ผมนั่งอยู่กับเจ้านายยังไม่เห็นใครที่ลักษณะเหมือนคุณรินธารเลย

“นายไม่เห็นรึไงฉันยังเห็นเลย ก็สองคนที่เดินผ่านหน้าไปไงล่ะ” ชายหนุ่มบอกให้รับรู้หลังจากนั้น

“ผมเห็นมีแค่ผู้หญิงอ้วนๆ กับ ผู้ชายที่มีหนวดครับ”

“ก็นั่นล่ะหนึ่งในนั้นคือรินธาร”

“อย่าบอกนะครับว่าเป็นผู้หญิงอ้วนๆ นั่น”

“คนที่สวมแจ็คเก็ตดำไง นั่นล่ะทนายความรินธาร” ลูกน้องทั้งคู่ก็มองตามก่อนจะบอกให้ทราบ

“นั่นมันผู้ชายนี่ครับเจ้านายใหญ่” ไม่วายขัดต่อ

“นั่นล่ะรินธารรีบขับรถตามไปเลย เดี๋ยวจะไม่ทัน” ชายหนุ่มยืนยันกลับไปด้วยน้ำเสียงเชื่อมั่น

“ใช่แน่เหรอครับคุณเอ็มมานูเอล” ลูก้าแสดงความไม่มั่นใจ

“นายจะเถียงฉันทำไมเนี่ย ฉันบอกว่าใช่ก็ต้องใช่สิ” เขาก้าวกลับเข้าไปในรถ ซึ่งลูก้ากับคาร์ตันก็รีบสตาร์ทรถ ขับตามแท็กซี่ที่ชายหนุ่มก้าวขึ้นไปนั่ง ซึ่งลูกน้องสองคนมองยังไงก็คิดว่าผู้ชาย แต่เจ้านายดันเชื่อว่าเป็นคุณรินธาร

โดยพวกลูกน้องของกัลลาโน่ก็ถึงห้องพักของเธอ และจัดการใช้ปืนเก็บเสียงจัดการยิงประตูทางด้านนอกให้พัง ก่อนจะยกปลายเท้าถีบอย่างแรง จนประตูเปิดออกไปกระแทกกับฝาผนังดังปึง! เสียงดัง

“หาให้ทั่วลื้อให้หมด ว่านังทนายมันมีคนรู้จักชื่ออะไรบ้าง”

“ได้” แล้วทั้งหมดก็ลงมือค้นห้องอย่างไม่เหลือดี ทุกซอก ทุกมุม ใต้เตียง ใต้หมอน ลิ้นชัก ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้งหาจนหมด

ไม่เว้นแม้กระทั่งชั้นหนังสือที่อยู่ด้านในก็ถูกโยนลงมากองที่พื้นเช่นกัน โครม! เพราะคิดว่าเธอจะซ่อนอะไรไว้ในนั้นแต่ก็ไม่เจออะไร นั่นเพราะว่ารินธารเก็บกรอบรูปของครอบครัวไปใส่ไว้ในเครื่องล้างจานแล้วน่ะเองเลือกสถานที่ซ่อนซึ่งอีกฝ่ายหาเจอได้ยาก

“ไม่เจออะไรเลย”

“งั้นก็ต้องไปถามที่ทำงานมัน ไอ้ผู้ชายที่อยู่กับนังนั่นต้องรู้แน่ๆ ว่านังทนายนั่นมีครอบครัวอยู่ที่ไหน” แสดงความคิดเห็นออกมา

“งั้นก็รีบไปกันเถอะ ถ้าเกิดไอ้พนักงานนั่นรู้สึกตัวอาจจะแจ้งให้คนอื่นรู้” หลังจากนั้นทั้งหมดก็ก้าวลงไปจากห้องของเธอ โดยทิ้งสภาพที่เละเทะไว้อย่างไม่เหลือดี

รินธารคิดว่าถ้าเธอใช้บัตรเครดิตจ่ายเงินในระหว่างนี้ ทั้งสองคนจะต้องตามตัวเธอเจอเป็นแน่ ดังนั้นตอนนี้ต้องรีบถอนเงินสดออกมาไว้กับตัวให้มากที่สุดเพื่อทำคดีนี้ให้เสร็จ เธอจัดการจอดรถหน้าธนาคารและก้าวลงมาทำการถอนเงินออกมาจากธนาคารก้อนใหญ่ ก่อนจะรีบเอาใส่กระเป๋าเป้แล้วรีบขึ้นไปยังแท็กซี่อีกคราพลางถามอีกฝ่าย

“พอจะรู้จักห้องพักที่ไม่ต้องใช้บัตรเครดิตหรือว่าบัตรประจำตัวจองห้องไหมครับ” หญิงสาวแกล้งบีบเสียงให้เหมือนผู้ชาย

“ทำไม หนีอะไรมาเหรอไอ้หนุ่ม” แท็กซี่สอบถามกลับไปอย่างสงสัย

“พ่อเลี้ยงน่ะครับ ผมมีปัญหากับเขา” หญิงสาวปั้นเรื่องโกหกขึ้นมา

“อ้อ ก็พอมีนะ แต่ว่าไม่ใช่ห้องหรูหรามากนะ อยู่ได้รึเปล่าล่ะ พวกหนีคดีกับพวกทำผิดกฎหมายชอบมาพักที่นี่”

“ได้ครับ” ตอบรับกลับไปทันที

ซึ่งแท็กซี่ก็พาเธอไปหาห้องพักราคาไม่แพงมาก และสภาพของมันก็ไม่ต่างกับราคาเลย ดูซอมซ่อพอประมาณ เธอก็มองไปยังสถานที่เบื้องหน้า กับผู้คนที่เดินออกมา ดูเป็นเหมือนพวกใช้แรงงานและหน้าตาน่าหวั่นเกรง พลางทำท่าส่ายหน้า

“เอาเถอะทนอยู่ไปก่อน ถ้ามีที่อื่นดีกว่านี้ก็ค่อยย้าย ตอนนี้ขอแค่หนีออกมาจากคอนโดได้ก็พอละ พวกนั้นจะได้ตามหาตัวเธอไม่เจอ ตอนนี้ถ้าจะออกไปไหนคงต้องปลอมเป็นผู้ชายไปก่อน”

ร่างผอมก้าวเข้าไปยังด้านในเพื่อติดต่อห้องพัก มองเห็นชายผิวดำนั่งอยู่ยังเคาน์เตอร์ตัวยาวดูหน้าตาน่ากลัว แต่เธอก็จำต้องพักที่นี่ เพราะถ้าไปหาที่อื่น คืนนี้เธอคงไม่มีที่นอน เพราะแหล่งที่ไม่ใช้บัตรเครดิต หรือบัตรประจำตัว ต้องมีคนที่คุ้นเคยเท่านั้นถึงจะรู้ ให้เธอไปคลำหาเองก็คงไม่เจอหรอก อีกฝ่ายพอเห็นเธอก็ถามอย่างน้ำเสียงห้วน

“จะมาเช่าห้องรึเปล่า”

“คะ ครับ ผมจะมาเช่าห้อง” หญิงสาวดัดเสียงให้ดูเป็นผู้ชายแมนๆ

“ห้องชั้นหกยังว่างจะดูห้องไหม เดี๋ยวจะพาไปดู” อีกฝ่ายตอบกลับมาพร้อมกับใช้มือถูจมูกไปด้วย

“ดูครับ” 

ตอบรับกลับไปโดยเร็ว ก่อนที่เธอจะเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในลิฟท์เก่าๆ บรรยากาศทะมึนๆ  เมื่อมองเห็นผู้พักอาศัยในแห่งเดียวกัน แต่คนคนดูน่ากลัวกันทั้งนั้น โดยพวกผู้ชายที่นั่งอยู่แถวนั้นก็สูบบุหรี่ปุ๋ยๆ พลางมองตามเธออย่างจับจ้อง เห็นแล้วน่ากลัวเป็นที่สุด พร้อมกับคิดอย่างนึกย้อนเวลา

“นี่เธอบ้ารึเปล่ากัน ต้องมาลำบากเพราะอยากช่วยเหลือลูกความที่น่าสงสาร ตอนนี้อดนึกสงสารตัวเองไม่ได้แทน” 

ต้องมาอยู่ที่พักแคบๆ เก่าๆ ซอมซ่อ ถ้าเธอเชื่อไมเคิลว่าให้ยกเลิกคดีนี้ไปซะ ชีวิตเธอก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก แต่เอาเถอะในเมื่อตัดสินใจที่จะทำแล้ว ก็ต้องลองดูสักตั้ง

“ดีนะ ที่เธอปลอมตัวเป็นผู้หญิง ไม่งั้นล่ะก็คงจะมีอันตรายกับเธอแน่ๆ”

อีกฝ่ายเปิดประตูให้เธอเข้าไปในห้อง กลิ่นอับโชยมาอย่างมาก พลางเบนหน้าหนีไปทางอื่นทันที

“ให้ตายเถอะ ทำไมถึงได้เหม็นอย่างนี้กัน”

“เป็นไง อยู่ได้ไหม ถ้าอยู่ไม่ได้ก็ไปหาที่อื่นอยู่” อีกฝ่ายสอบถามซ้ำแบบไม่แคร์เลย เธอก็พยักหน้าตอบกลับไป

“อยู่ได้ครับ”

“งั้นก็เอากุญแจห้องไป เช่าเดือนละ 12 เรอัลบราซิล เก็บล่วงหน้าหนึ่งเดือน” เขาบอกราคาที่พักมาให้กับเธอ รินธารก็หยิบเงินส่งให้กับอีกฝ่ายหลังจากนั้น

“ฉันชื่อราบองซ์นะ แล้วนายล่ะชื่ออะไร”

“ฉันชื่อโจซัวร์” รินธารบอกให้รู้ด้วยการตั้งชื่ออื่นขึ้นมาแทน

“หน้าตาอย่างนาย ดูไม่เหมือนคนที่น่าจะมาอยู่ที่นี่เลย” สอบถามและมองใบหน้าของเธอด้วยอย่างสงสัย

“ฉันไม่อยากอยู่บ้านน่ะ มีปัญหากับพ่อเลี้ยง ถ้าไปเช่าตามปกติ มันต้องใช้บัตรประจำตัวไม่ก็ใบขับขี่ ที่บ้านฉันก็คงจะตามเจอได้ ฉันก็เลยต้องมาอยู่ที่นี่ไงล่ะ” รินธารบอกเหมือนที่พูดกับคนขับแท็กซี่

“อย่างนั้นน่ะเอง งั้นนายก็พักให้สบายละกันนะ ฉันไปก่อนล่ะ” 

หลังจากนั้นเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ก็เดินออกไปจากห้อง รินธารถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกอย่างมาก ที่เล่นละครเป็นผู้ชายได้สมบทบาท โชคดีนะที่วันปีใหม่เธอแต่งตัวแฟนตาซีเป็นผู้ชาย ก็เลยมีวิกผมแบบผู้ชาย พร้อมกับหนวดด้วย

“ ก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป ซึ่งเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ก็ก้าวลงไปยังชั้นล่าง

พลันได้พบกับชายหนุ่มในชุดสูทสีดำตัวเท่ยืนอยู่  จึงสอบถามอย่างสงสัยว่าไอ้หนุ่มหน้าหล่อแต่งตัวดูดีปานนายแบบแมกกาซีนมายืนทำซากอะไรตรงนี้กัน

“สภาพแต่งตัวแบบนี้ นายคงไม่ได้มาเช่าห้องที่นี่แน่นอนใช่ไหม” ราบองซ์สอบถามอย่างคาดการณ์กลับไป

“เดาเก่งนี่ ฉันตามมาดูเด็กผู้ชายที่เข้ามาเมื่อกี้น่ะ” เอ็มมานูเอลบอกให้อีกฝ่ายรับรู้

"อย่าบอกนะว่านายเป็นพ่อเลี้ยงไอ้เด็กนั่นน่ะ" ราบองซ์เอ่ยออกมาอีกครา

"เขาบอกกับนายว่าไงล่ะ" ชายหนุ่มย้อนถามกลับไป

"บอกว่ามีปัญหากับพ่อเลี้ยง ถึงได้หนีมาอยู่ที่นี่"

“อืม ใช่ ฉันเป็นพ่อเลี้ยง ลูกชายฉันหนีออกจากบ้านมา เพราะไม่ชอบเรียนหนังสือ แล้วก็คบเพื่อนไม่ดี” เอ็มมานูเอลโกหกกลับไป ยอมรับสมอ้างเป็นพ่อเลี้ยงของอีกฝ่าย เพื่อไม่อยากให้เกิดอันตรายมาก ถ้าหากรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง

“อ้อ แบบนั้นน่ะเอง พวกคนรวยนี่ก็แปลกนะ มีปัญญาเรียนได้กลับไม่เรียน ส่วนไอ้พวกคนจนอยากเรียนแต่ก็ไม่มีปัญญาเรียน”

"ฉันจะจ่ายเงินให้นายอีกก้อนหนึ่ง อย่าให้ใครไปยุ่งกับลูกชายฉัน รวมทั้งห้องของลูกชายฉันด้วย นอกจากฉันคนเดียวเท่านั้น ถ้าใครมายุ่งกับลูกชายฉันล่ะก็ ฉันซัดไม่เลี้ยงแน่” 

ชายหนุ่มหยิบเงินวางยังเบื้องหน้าของอีกฝ่าย และบอกด้วยสีหน้าแข็งกร้าวโดยน้ำเสียงดุ พร้อมกับยกนิ้วขึ้นมาข่มขู่ด้วย

+++++++++++

อ้าวเฮียรับสมอ้างเป็นพ่อเลี้ยงซะงั้น แล้วลูกชายตัวร้ายจะว่าไงเนี่ย จะยอมเป็นลูกรึเปล่า มาลุ้นกันค่ะ

ให้ทายค่ะ ว่าพระเอกคิดว่าคนไหนเป็นนางเอกคะ มาคาดเดากันค่ะ

Create Date : 07 กุมภาพันธ์ 2560		0 comments
Last Update : 7 กุมภาพันธ์ 2560 2:00:29 น.
Counter : 2561 Pageviews.
Share Tweet