ชีวิตที่ดี วันหนึ่งในเดือนธันวาคม ปี 1995 ฌอง-โดมินิค โบบี ลองขับรถคันใหม่กับลูกชาย ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าร่างกายของตนเองไม่ตอบสนองต่อความคิด ประสาทสัมผัสของเขาคล้ายถูกลบหายไปเหมือนเส้นดินสอที่ถูกยางลบปาดผ่าน โบบีพบตัวเองบนเตียงที่ระเกะระกะด้วยเครื่องช่วยชีวิต ท่ออากาศ และสายยาง อาการสโตรคของเขาเป็นสัญญาณของโรคร้ายที่พบน้อยมากคือ Lock-In Syndrome โรคที่ไม่มีทางรักษา ในชั่วพริบตา เขาก็กลายเป็นคนอัมพาตไปโดยสิ้นเชิง ช่วยตัวเองไม่ได้ เป็นฝันร้ายในโลกจริง โบบีอายุ 43 พ่อของลูกเล็กสองคน บรรณาธิการนิตยสารที่มีชื่อเสียงฉบับหนึ่ง เขารักการกินอาหารอร่อย แต่บัดนี้เขาต้องรับอาหารผ่านท่อยาง ชอบสนทนากับคนที่รัก แต่ตอนนี้เขาฟังโทรศัพท์จากคนรัก โดยไม่สามารถตอบกลับได้ ใจรับรู้ ความคิดยังทำงาน แต่สมองไม่อาจสั่งการร่างกายได้ เขาสามารถทำได้เพียง ขยับตาข้างซ้ายและกะพริบตาเท่านั้น แต่เพียงการกะพริบตาก็ถือว่าเป็นของมีค่าเดียวที่เหลืออยู่ ในสถานการณ์ที่หากเกิดขึ้นกับใครก็ตาม น้อยคนคงอยากมีชีวิตต่อไป โบบีเริ่มกะพริบตา และกระทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เขาเขียนหนังสือ! เขาเขียนหนังสือโดยการกะพริบตาสื่อสารกับคนอื่น และถ่ายทอดลงบนกระดาษ แต่ละกะพริบตาเป็นรหัสสำหรับแต่ละอักษร ใช้แต่ละอักษรเรียงร้อยเป็นคำ และต่อเนื่องเป็นวลี ประโยค ข้อความ และหนังสือหนึ่งเล่ม โบบีไม่เอ่ยถึงความท้อแท้สิ้นหวัง หรือสงสารตัวเอง เขาเขียนอย่างสง่างาม อย่างมนุษย์ที่ไม่ก้มหัวให้ชะตากรรม สูญสิ้นแต่ไม่สิ้นหวัง มีอารมณ์ขันแม้ในห้วงยามที่แย่ที่สุด แม้รับอาหารผ่านสายยาง แต่เขาก็ยังเล่าถึงความสุขของการปรุงอาหาร การกินอาหารในภัตตาคาร กลิ่นหอมของเฟรนช์ ฟรายส์ ที่ชายหาด และวันพ่อในปีนั้น ในวันพ่อปีนั้น ครอบครัวของโบบีพาเขาไปที่ชายหาด ลูกชายช่วยเช็ดน้ำลายที่ไหลออกมาจากปากของพ่อด้วยกระดาษทิชชู ลูกสาวคนเล็กจูบเขาและเอ่ยว่า "พ่อเป็นพ่อของหนูค่ะ" เขามองลูกเล่นขณะที่ภรรยากุมมือของเขา ความคิดของเขาลอยล่องออกไปไกลแสนไกล โบบีเขียนในหน้าหนึ่งของหนังสือว่า แต่ก่อนเขาไม่เคยสนใจวันที่คนเราประดิษฐ์ขึ้นมาวันนี้ แต่ในวันที่เขาอยู่กับครอบครัววันนั้น เขานึกในใจว่า ถึงเขาจะพิการ แต่ก็ยังเป็นพ่อของลูก เขาตั้งชื่อหนังสือว่า The Diving Bell and the Butterfly หนังสือที่บอกโลกว่า ชีวิตที่ไม่ยอมแพ้ คือชีวิตที่ยังมีความรัก คือชีวิตที่เป็นชีวิต วันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ ปี 1997 The Diving Bell and the Butterfly ออกวางบนแผงหนังสือ เป็นใบไม้สีเขียวเล็กๆ ที่ผลิออกมาจากหัวใจที่อ่อนโยนดุจผีเสื้อ กับกำลังใจเข้มแข็งกว่าเหล็กไหล ฌอง-โดมินิค โบบี .... จากโลกไปสองวันหลังจากหนังสือเล่มนี้ออกวางแผง ชีวิตสั้นแสนสั้น และบางครั้งขรุขระยากลำเค็ญ แต่ หากสามารถใช้ช่วงสั้นๆ นั้น อย่างไม่ยอมแพ้ต่อชะตากรรมอันเลวร้าย มันก็เป็นชีวิตที่ดี.... วินทร์ เลียววาริณ //www.winbookclub.com 12 พฤศจิกายน 2548   Create Date : 16 พฤศจิกายน 2548 10 comments Last Update : 10 ธันวาคม 2548 15:38:35 น. Counter : 1313 Pageviews. Share Tweet

บล๊อกน่ารักมากเลยค่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   โดย: yadegari 16 พฤศจิกายน 2548 15:53:26 น.

ขอบคุณมากๆจ้า...   โดย: VSr. 16 พฤศจิกายน 2548 16:57:25 น.

กลับมาจากเมืองกาญจน์แล้วครับ ขอบคุณที่ช่วยเฝ้าบล็อกให้นะคร้าบ   โดย: เด็กชายก้อง 16 พฤศจิกายน 2548 18:02:34 น.

ไว้จะกลับมาอ่านนะครับ รีบทำงานอยู่   โดย: นางาเสะ ไลท์ 16 พฤศจิกายน 2548 23:16:04 น.

เป็นเรื่องราวที่ดีอีกเช่นเคยครับ ''แต่เพียงการกะพริบตาก็ถือว่าเป็นของมีค่าเดียวที่เหลืออยู่'' เหลือเพียงเเค่นี้ยังต่อสู้ เเล้วผมล่ะมีครบหมดทุกอย่าง เเต่กลับละทิ้งซึ่งความหวัง ช่างน่าละอายเสียเหลือเกิน   โดย: Dark Secret (Dark Secret ) 17 พฤศจิกายน 2548 0:34:29 น.

บล็อกงามจริงๆค่ะ แถมเรื่องก็ซึ้งอีกต่างหาก   โดย: Fruit_tea 17 พฤศจิกายน 2548 0:39:10 น.

THX ...จ้า....   โดย: VSr. 17 พฤศจิกายน 2548 12:44:24 น.

เคยอ่านหนังสือเล่มนี้เมื่อนานมาแล้ว นึกแล้วมันขมจนสัมผัสได้ที่ปลายลิ้นเชียวค่ะ แต่จริงๆ แล้วเขาเขียนออกมาสนุกนะคะ เขายังมองโลกสวยงามจนเราเจ็บปวดแทนเลย   โดย: ลูกสาวโมโจโจโจ้ (the grinning cheshire cat ) 17 พฤศจิกายน 2548 15:35:12 น.

สวัสดีจ้า ย่องๆๆมาเล่นกับแมวน้อยจ้า   โดย: จอมแก่นแสนซน 17 พฤศจิกายน 2548 21:07:00 น.

ขอให้เขียนความรู้อย่างนี้ตลอดไป   โดย: ภัทรกร สาระพันธ์ IP: 202.143.139.165 29 พฤศจิกายน 2550 16:44:24 น.