ทรายล้อมตะวัน [บล๊อคขี้บ่น....คนวรรณกรรม]

จบไปอีกเรื่องแล้วค่ะ....เมื่อวานนี้เดินหน้าจ๋องๆ เอาต้นฉบับเรื่องใหม่ล่าสุดไปเสนอ ทาง บก. หลังจากนั่งโม่ นั่งเข็น ตกระกำลำบากกับเรื่องนี้อยู่นานหลายเดือน

ทรายล้อมตะวัน


(พระองค์ข้างบนนี้คือ เจ้าชายฮาเชม แห่งประเทศจอร์แดนค่ะ.....ต้นแบบพระเอก....อิอิ ...แอบกี๊ดดดนิดนึง)


จะว่าไปแล้ว "ทรายล้อมตะวัน" เป็นเรื่องที่เขียนด้วยความรู้สึกที่แบบว่า.......บอกไม่ถูก ค่ะ มันเริ่มต้นจากบทข้อเขีนเขียนเล่นๆ สนุกๆ แบบด้นสดๆหรือที่เรียกว่า Creative Writting ของตัวเอง ช่วงที่เขียน เส้นทรายสีเงา เมื่อปี 2547 แต่ก็เอามาปะค้างๆคาๆ ไว้ในบล๊อคนี่ กับเวบร้านกาแฟ ให้คนอ่านเข้ามาได้อ่านอะไรกันเล่นๆ

แต่พอมีคนอยากอ่านจนจบ เราก็ต้องพยายามเขียนให้ได้ เหมือนกับเป็นการเอาชนะตัวเองแบบหนึ่งเหมือนกัน......แต่พอลงมือเขียนเอาจริงๆจัง....ตัวเองก็เกร็ง....ท้ายสุด ก็เลยตัดสินใจว่า...ไม่เขียนต่อวางทิ้งไว้อย่างนั้นเพื่อที่ว่าเป็นเรื่องชงค้าง แต่ก็มีคนมาบ่นๆเข้าหูว่าอยากอ่านเรื่องนี้จนจบเพราะรู้สึกว่ามันมีอะไรอยู่ในนั้น....เราก็มองแค่ว่า โครงเรื่องที่เขียนทิ้งไว้แต่แรกนั่น มันเป็นแค่เรื่องแบบ นิยาย "ตบจูบ" ซึ่งนิยายประเภทนี้ ถามใจตัวเองคือ เขียนได้ เขียนสนุกดี

....แต่...แต่ มันเหมาะที่จะเขียนหรือ เพราะตัวเองตั้งใจแล้วว่า อยากเขียนนิยายที่มีอะไรให้คนอ่านมากกว่านั้น...อยากทำงานหนักกับงานทุกๆชิ้น อีกอย่างนิยายทะเลทรายในความหมายของหลายๆคน ก็คงหนีไม่พ้นงานประมาณว่า ชีคบ้ากาม....ชีคคลั่งรัก ฮาเร็มบันลือสวาท ฯลฯ แต่ในความคิดของตัวเองกลับชอบแนวของคุณโสภาค สุวรรณ กับคุณป้าอี๊ด ทมยันตี ที่ใช่รูปแบบของไพรัชนิยายในการนำเสนอ มันก็เลยเป็นอะไรที่ขัดแย้งในใจ เพราะถ้าเขียนทรายล้อมตะวันแบบที่เขียนทิ้งไว้ เรื่องมันต้องกลายเป็นแนวประมาณว่า "ชีคบ้ากาม" ที่นางเอกต้องแอ๊บแบ๊วนิดๆ เซ็กซี่หน่อยๆ แล้วมีท่านชีคที่วันไม่รู้ว่าทำมาหากินอะไร แต่จะจับนางเอกไปข่มขืนแบบหนังไทย เช้าสายบ่ายเย็น แล้วท้ายสุดก็ยังทนอยู่กับเขาได้เพราะรักเขา (...ผู้ชายที่มาข่มขืนเราเนี่ยนะ...ยังไปรักมันได้ลง...กร๊ากกกก )

แต่ก็ว่า..เอานะ...เขียนสักหน่อย เพราะตัวเองอยากทำโครงการใหญ่ ที่เฝ้าเก็บหอมรอมริบข้อมูลมานาน จะได้ไปทำโครงการใหญ่เรื่องนั้นต่อได้ โดยไม่มีอะไรค้างคาใจกัน..........(เพราะคิดว่าเรื่องนั้นทำไปแล้ว อาจจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆอย่างที่คิด เอิ๊กกกก อีกแล้ว ก๊าบบบบบ ท่านผู้ชม)

ตัวเองจึงนำเสนอเรื่องนี้ไปทาง บรรณาธิการคือพี่รักษ์ชนก นามทอน ว่าจะเขียนแนวทะเลทรายแบบเบาๆที่เรียกว่า ตบจูบ แบบนี้บ้างจะดีไหม
พี่รักษ์ชนก ถึงกับนิ่งไปพักหนึ่งแล้วบอกมาสั้นๆว่า
“เชื่อว่า แนวตบจูบของ วรรณวรรธน์ คงจะมีอะไร....มากกว่านั้น”
ด้วยประโยคนั้นไม่ทราบว่าพี่รักษ์ชนกจะคิดอะไร แต่สะกิดใจคนฟังว่า เห็นทีงานชิ้นนี้คงไม่เบาอย่างที่คิดไว้แต่แรก...เสียแล้ว



ตัวเองได้เริ่มลงมือเขียน เก็บข้อมูลไปเรื่อยๆ เค้นตัวเองอีกตามฟอร์ม เพราะถ้าไม่เอาแบบตบจูบตามประเพณี นิยม จะต้องทำการรีไรท์ของเดิมทั้งหมด เปิดปมเรื่องใหม่ทั้งหมด ก็เริ่มเอาที่ค้างนั่นละมาละเลง.....ความน่าปวดหัวของการเขียนก็เริ่มเปิดฉากขึ้น แต่นแต๊น........พระเจ้า....ปมเรื่องอะไรมันจะมากมายมหาศาลขนาดนั้น..........ไอ้ชีคที่ว่าร้ายต้องสร้างเบื้องหลังเบื้องลึกของเขาขึ้นมา ไอ้ที่จะมีการเจรจาโต้ตอบกัน ก็ต้องมีปูมความเป็นมาว่าอย่างไร?? ไอ้ความร่ำรวยที่ได้มา มันมาจากไหน??? มันคิดอะไรกัน???? ไอ้พวกผู้ร้ายที่ต้องการทำร้านพระเอก ไม่ใช่แค่หมั่นไส้ว่ามันหล่อเป็นพระเอกของเรื่อง ก็ต้องทำร้ายมันมันเป็นคนอย่างไร????? ตัวเองต้องขบคิดให้แตกว่าไอ้พวกนี้จะเป็นมาอย่างไร....มันต้องมีที่มาแล้วต้องรุนแรงพอจะฆ่าจะแกงกัน??????? ..........คิดไปคิดมา...โอ๊วพระเจ้า...เรื่องมันยากกว่าที่คี๊ดดดด

ข้อมูลถล่มทลายของทะเลทรายก็มีคนเล่นไปหมดแล้ว (ในใจก็คิดว่า...ไอ้ห่ ตรู เขียนทะเลทรายมาตั้งสองเรื่อง ล่อทั้งรัฐธรรมนูญ เล่นทั้งพวกผู้ก่อการร้าย....แล้วจะเหลืออะไรให้เขียนแมร่งอีกละฟร่ะ...... วาจาจริงใจ๊จริงใจ....... ) แล้วเมื่อทำงานหนักไประยะหนึ่ง ก็ บิงโก ===> น้ำมัน

ข้อมูลของนักธุรกิจบ่อน้ำมันของประเทศในคาบสมุทรทั้งหลาย ความร่ำรวยที่มาจากการทำงานหนักและต่อสู้กับธรรมชาติอันทุรกันดารของพวกเขา ขุมทรัพย์น้ำมัน ทำให้เข้าใจว่าปริมาณน้ำมันบนโลกนี้ร่อยหรอลงไปทุกวัน ในเวลาร้อยปีนับแต่เราสามารถขุดเจาะมันขึ้นมาแล้วเรียนรู้วิธีใช้มันมนุษย์เราก็ได้ใช้น้ำมันครึ่งหนึ่งที่มีหมดไปแล้ว และมีการคาดคะเนกันว่า อีกสามสิบปีจำนวนที่เหลืออยู่ในโลกอีกครึ่งหนึ่งนี้ก็คงจะหมดสิ้นลง.....อาจจะหมดในยุคของเราด้วยเช่นกัน....แต่เราก็ยังทำหน้าที่เผาผลาญน้ำมันกันอยู่ ที่สำคัญ...เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ทั่วโลกนี้....ส่วนใหญ่ เกิดมาจากความต้องการจะครอบครองน้ำมันที่มีอยู่น้อยลงไปทุกวันนี้นั่นเอง ตัวเองจึงนำประเด็นเรื่องน้ำมันมาผูกเข้ากับประเทศใหม่ที่สร้างขึ้น เป็นประเทศสมมติ เพื่อสร้างความแก่งแย่งและความไม่เข้าใจกันของครอบครัวนำไปสู่ความบาดหมางต่างๆ



คนทะเลทรายก็ต้องเป็นพวกเบดูอิน Beduin แต่คนทะเลทรายไม่ได้มีเพียงชาว เบดูอินเท่านั้น ยังมีชนเผ่าอีกหลายเผ่า มีเผ่าหนึ่งคือ Tuareg หรือ ทวาเร็ค ที่มีธรรมเนียมประเพณีทางครอบครัวแตกต่างกัน ชาวเบดูอินมีภรรยาหลายคนเพราะความแร้นแค้นของสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติพวกเขาต้องอยู่รวมกันเป็นครอบครัวใหญ่เพื่อทำงานด้วยกันช่วยเหลือกันในสภาพแร้นแค้นของอากาศ ขณะที่เผ่า Tuareg ทวาเร็ค ถือกันว่า กลับยึดถือผู้หญิงผู้เป็นภรรยาในครอบครัวเพียงคนเดียว และผู้หญิงเป็นศูนย์กลางครอบครัวสอนหนังสือทำอาหารให้ทุกคน ผู้ชายของเผ่าทวาเร็ค หรือ tuareg นี้จะปิดคลุมหน้าเพราะเชื่อว่าจะถูกวิญญาณร้ายหากทำให้บุคคลนอกครอบครัวเห็นปากตัวเองลงมา ความแตกต่างนี้ตัวเองจึงนำมาผูกเป็นคนสองตระกูลที่ต่างกัน



นอกจากนั้น ความลึกลับของระบำหน้าท้องที่อาจจะมองเป็นเพียงการแสดง เข้าจังหวะดนตรี แต่การร่ายรำเป็นสื่อหนึ่งของมนุษย์ที่มีต่อธรรมชาติ เมื่อเรารู้จักการบังคับร่างกายเข้ากับดนตรีเท่าใดเราก็เข้าถึงธรรมชาติได้มากขึ้นเท่านั้น ร่างกายของเราใช้อยู่ทุกวันเพียงไม่กี่มัดกล้าม...แต่การร่ายระบำอย่างระบำหน้าท้องหรือ Belly Dance หรือ Raqs Shaki นี้ นักแสดงสามารถบังคับกล้ามเนื้อได้ถึง ๖๕๐ ชิ้น (ดู บทความ คุณยายในพุงฉัน ความลับของนางระบำหน้าท้อง โดย สรณรัชฎ์ กาญจนะวณิชย์ นิตยสารสารคดีฉบับเดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๕๐ เป็นบทความที่จะทำให้เข้าใจเรื่องระบำหน้าท้องของอาหรับนี้ได้ไกลเกินกว่าคำว่า “การแสดง” ) ข้อมูลเหล่านี้สร้างความตะลึงพรึงเพริศของตัวเองไปอย่างมาก กับการที่วันๆหนึ่งใช้กล้ามเนื้อแค่นิ้วไว้พิมพ์งานกับปากไว้บ่น เวลาเขียนอะไรไม่ค่อยออก

หรือแม้แต่การใช้จ๊อคกี้หุ่นยนต์ในการแข่งอูฐ ของเหล่าบรรดาเศรษฐีใหม่ในประเทศสหพันธรัฐอาหรับอมิเรตส์เป็นเรื่องที่น่าสนใจ ที่คนเราจะนำกีฬาประจำชาติมาเป็นการละเล่นโดยให้วิทยาศาสตร์มาเป็นตัวช่วย สนองความอยากระดับมหาเศรษฐี


แล้วก็เริ่มโม่ต่อ....ด้วยความที่ข้อมูลมีมาเยอะ...มันทะลัก เต็มเรื่อง เขียนไปเรียบเรียงไป เริ่มมึน เริ่มงง เริ่มอ่านหนังสือไม่เห็น อ้าว จับไข้ค่ะ ....คนเขียนป่วย.....ไข้ขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ ตัวร้อนอยู่ 104 องศาฟาเรนต์ฯ ตลอดสี่วัน ไปหาหมอกินยาลดไข้ พอไข้สร่างตกดึกก็นั่งเขียนงานต่อ ตีสองนอน ตีห้าตื่นมาเขียนแล้วเจ็ดโมงไปทำงาน แล้วไข้ก็ขึ้นต่อแล้วก็ไปหาหมอ กินยาลดไข้อีก แล้วก็เขียนงานอีก เป็นวงวัฎจักรแบบนี้อยู่อาทิตย์กว่า....... คุณหมอเลยต้องจัดการขั้นเด็ดขาด จับฉีดยาโด๊บน้ำเกลือ แล้วสั่งให้นอนๆๆๆๆๆ จนกว่าจะหายไม่อย่างนั้น "เมรึง..ตาย" เข้าใจไหม คนไข้ถึงได้พยักหน้าทำหน้าแอ๊บแบ๊วใส่หมอ......เป็นอยู่เดือนหนึ่ง งานเดินได้ช้ามากๆๆช่วงนั้น ไม่ทันใจตัวเองอย่างที่วางแผนไว้.....

แต่โชคดี ที่มีทีมงานที่สุดเจ๋ง....คอยตามอ่านให้ คอยดูแลเรื่องพล๊อต โครงเรื่อง ต่างๆ และพิสูจน์อักษรให้อีกต่างหาก...ทำให้พอฟื้นไข้หายกลับมาเขียนได้ ก็คล่องตัวขึ้น ไปเร็ว แต่ก็ต้องเขียนอย่างโหมกระหน่ำอยู่ดี เพราะความยากของเรื่อง หลายต่อหลายครั้งที่นั่งเขียนด้วยความสะเทือนใจ หลายต่อหลายฉากนั่งเขียนไปหัวเราะไปอย่างกับคนบ้า.....แล้วมันก็จบ...จบอย่างที่ตัวเองใจหาย

จบด้วยความรู้สึกที่ว่า...เฮ้ย มันจบแล้ว ...แล้วต่อจากนี้...ตรูจะเขียนอะไร....

เพราะต้องบอกว่า....ตัวเองสนุกกับการเขียนเรื่องนี้มากค่ะ..........เขียนด้วยความหลงใหลทีเดียว......บางช่วงถึงกับ ระริกระรี้ เวลาเขียน ไม่รู้เป็นอะไร และยังเป็นเรื่องแรกที่เขียนโดยใช้ฉากเลิฟซีน สิ้นเปลืองที่สุด เพราะบอกแล้วว่าเรื่องนี้ โครงเดิมคือ ตบจูบ แบบ "ชีคบ้ากาม" ก็ยังไม่รู้ว่า คนอ่านจะชอบไหม....

แต่บ้ากาม แบบ วรรณวรรธน์ คนเปลืองตัวก็คือผู้ชายนะจ้ะ....ไม่ใช่ผู้หญิงหรอก

แต่ท้ายสุด ต่อให้คนเขียนบอกว่าเรื่องนี้ดีอย่างไร สนุกอย่างไร คงไม่มีความหมายหากไม่มีคนสนใจจะอ่านหรือหยิบขึ้นไปอ่าน .....เพราะคนอ่าน เท่านั้นจะตัดสินให้คนเขียนได้ว่าเรื่อง "ทรายล้อมตะวัน" จะถูกใจคนอ่านบ้างหรือไม่ เท่านั้นเองค่ะ


แต่บอกตามตรงจากหัวใจ..........ที่ทำมาทั้งหมดก็เพราะอยากให้เรื่องนี้ถูกใจคนอ่านจริงๆ ค่ะ



.....ไลลา ไลลา.... ....หยดธาราสวรรค์ดั้นเมฆาหาทรายแล้ง
แดดแรง แสงตะวันสาด ห้ามมิให้หยด
ทรายแห้งร่ำไห้ ความหวังหมด...มิอาจรับหยดชุ่มชื้น
จนสายลมไหวไกวแรงเปลี่ยนแปลงสู่หยาดน้ำ
เปิดทางความชุ่มซ่านถลารดทรายสีเทาแดง
ให้กำซาบอาบเอิบวิญญาณ์ผู้เฝ้าร้องคำ ไลลา
.... ไลลา ไลลา....

ปากาด...."ทรายล้อมตะวัน" วางแผงสิ้นเดือนนี้ ที่งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ บู้ท ณ บ้านวรรณกรรม

.....ไม่ซื้อไม่หา ไม่ว่าอะไร.....เวลาเดินผ่านบู้ท ณ บ้านวรรณกรรม ในโซนเพลนนารี่ฮอลล์ แล้วช่วยแวะทักทาย คนหัวฟูๆตัวกลมๆที่ยืนขายหนังสืออยู่ในนั้นบ้าง ก็ขอขอบพระคุณมากๆๆแล้วค่า

Create Date : 18 มีนาคม 2550 Last Update : 18 มีนาคม 2550 10:02:43 น. Counter : 3502 Pageviews.		58 comments
Share Tweet