|
|
ไม่ใช่วันของเรา
เฮ้อ......
ว่าตัวเองไม่ใช่คนขี้บ่น....แต่ตามปกติจะเป็นโรคขี้เบื่อ...
วันนี้ตื่นมาตอนเช้าก็นั่งก๊อกๆแก๊กๆ ไปตามเรื่อง เพราะรู้ว่าเดี๋ยวมีคนมาฉีดปลวกที่บ้าน คงอยู่ได้ไม่นานต้องไปหาที่อยู่ที่อื่น เราก็รีบปั่นงาน ว่าจะให้ได้สักนิดๆหน่อยๆก่อนออกจากบ้าน ก็ให้เซ็งๆ เปิดดู วีดีโอ พ่อ David Bisbal กิกใหม่ของตัวเองไปเรื่อยๆ เพราะคอมไม่มีเสียง จากนั้นก็ไปนั่งไหว้พระแป๊บเดียวจริงๆ ไอ้หนุ่มฉีดปลวกก็เดินทยอยเข้ามาในบ้านเจ็ดแปดคน เราก็ต๊กกะใจ เก็บของอุ้มลูกออกจากบ้านแทบไม่ทัน....
ตอนนั้นนะ เพิ่งจะได้ตักโจ๊กเข้าปากได้แค่นี๊ดเดียวเองหง่ะ  หิวก็หิว แต่ไม่ชอบทานของร้อน เลยทานแต่เนื้อหมูไปได้สองสามคำ....รีบอิ่มรีบเผ่น
หิ้วท้องออกไปนอกบ้าน ไปนั่งทำงานที่อื่น นั่งเขียนๆไป เอ้า เจ้าตัวเล็กหลับ (หลังจากทะเลาะกันกับแม่ไปแล้ว...งอนตุ๊ปป่อง นอนหลับไปเองไม่ง้อแม่ร้องเพลงกล่อมด้วยอ่ะ...น่าฉงฉาน) เราก็นั่งทำงานไป จวนบ่ายโมงข้าวเที่ยวก็ยังไม่ได้ทาน หน่วยศูนย์นเรนทรบอกว่าจะออกไปซื้อมาให้ เรางี้ยิ้มแก้มปริ....ขอหมูทอดกระเทียมกับไข่เจียวแล้วกัน ทานอะไรง่ายๆตอนนี้ ขอให้อิ่มเข้าว่า เดี๋ยวจะได้ทำงานต่อ
รอพ่อศูนย์นเรนทรไปซื้อของ ไม่ทราบว่าออกไปซื้อถึงไหน.......หายไปชั่วโมงกว่า เจ้าตัวเล็กก็ตื่นขึ้นมา มานนั่งร้องไห้จะกลับบ้านอย่างเดียว ไอ้เราก็ว่าจะกลับได้ไง เขาฉีดปลวกกลิ่มเหม็นทั้งบ้าน ต้องทนอยู่ที่นี่ไปก่อน ก็อาละวาดกันอีกรอบ (งานการตรูไม่ต้องทำแล้วละ)
พ่อศูนย์นเรนทรหน้าตาดีกลับมาพร้อมหมูกระเทียมตามออเดิร์ ปรากฏว่า......ร้านนั้นมันทำหมูกระเทียมผัดกับผงชูรสและใส่น้ำตาลมาให้.......โอ้ว...พระเจ้า....กับข้าวอะไรของมันฟร่ะ มันขายของแบบนี้ได้ไง เราก็หิวไส้กิ่ว ยังมาเจอกับข้าวแบบนี้อีก ไข่เจียวก็ไม่ใส่น้ำปลา...แล้วไม่มีอะไรมาให้สักอย่างน้ำปลา! ซอส! ม่ายมี..........ตักข้าวเปล่ายัดใส่ปากสองคำแล้วปิดกล่องทิ้ง บอกคนซื้อว่า ไม่ได้โกรธคนซื้อนะ แต่กับข้าว Dog do not eat เจงเจง
หิวโว๊ย.....
จากนั้นก็นั่งหิ้วไส้ไปเรื่อยๆ เขียนอะไรไม่ได้แล้ว....อาการเหมือนคนใกล้บ้าเข้าไปทุกขณะ 
สามโมงเย็น บอกว่า ไม่ทนแล้ว กลับบ้านละ...มาถึงบ้านสี่โมง เขากำลังถูกันทั้งบ้าน...กลิ่นปลวกยังไม่หมด...เวงกำ....แต่ไม่เอาแล้ว จะอยู่บ้าน จะทำงาน... ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น วิ่งขึ้นไปนั่งทำงานข้างบน ปิดประตูเงียบ.....
หกโมงเย็น ชาวบ้านมาเคาะประตูถาม...จะกินอะไร แม่บ้านไม่ได้ทำกับข้าวเพราะมัวแต่ถูบ้านอยู่ 
ชีวิต วิตถาร.....
เออ....มีอะไรก็กินได้ทั้งนั้นละ ..... เดินลงไปต้มน้ำร้อนแล้วเปิดประตูบ้านไปสั่งมาม่าร้านชำติดกับบ้านมาให้ทานห่อนึง....วันนี้ เป็นโรคหวาดระแวงว่าจะกินอะไรไม่อร่อยไปเสียแล้ว.....มาม่า นี่ละ...กู้ชีพได้ทีที่สุด ชีวิตจะได้ไม่มีคำว่าผิดหวัง...
ปรากฏว่า ไส้กรอกเจ้าประจำมันเข็นรถผ่าน โห....มือไม้สั่น ร้องสั่งไปกะฟาดเต็มที ไอ้น้อง เอาไส้กรอกเปรี้ยวๆมาเลย สิบบาทขาดตัว มันก็หั่นจากเตาเดี๋ยวนั้น ฉับฉับ
เดินเข้าบ้านด้วยมาดหมาย ทั้งไส้กรอกอิสานสุดหรูกะมาม่า อาหารยามเย็น ของตรู
....แต่
แต่...
แต่...ชีวิตมันไม่สำเร็จรูปจริงๆ....
ไส้กรอกมันเน่า 
ไอ้น้องทำพี่แล้วไหมละ เอาไส้กรอกเน่าค้างคืนมาปิ้งขาย...แค่คำแรกก็คายทิ้งแทบไม่ทัน จะตามไปด่ามันก็เข็นรถหายเตลิดไปไหนต่อไหน พรุ่งนี้ถึงจะได้ตามไปก่นด่า หมักแค้นฝังโหดไปอีกคืนหนึ่ง
ด้วยความเศร้า ตักมาม่าเข้าปากทันที....แหวะ.....เส้นยังดิบ
มันไม่ใช้วันของเรา จริง จริง อะ 
ป่านนี้ยังไม่ได้ทานอะไรอร่อยๆเลย......เลยต้องขอเอาพ่อฝอยทองมาปลอบใจตัวเอง....กรู๊ววววว
ชอบพ่อคนนี้ ไม่มีเหตุผล.....เหมือนที่ตัวเองโดนมาทั้งวัน....ที่ต้องทานข้าวไม่อร่อยและหาเหตุผลไม่ได้ ว่า ทำไม....
|
โตมิโต กูโชว์ดะ
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [ ?] 
ร่างทรงของ "วรรณวรรธน์" โปรดอย่าถามว่าเป็นใครในอดีต รู้แต่ว่าตอนนี้ยังมีลมหายใจอยู่ เท่านั้นก็มากเท่าที่มนุษย์คนหนึ่งได้รู้จักกันแล้ว
1 2 3 4 5 7 8 9 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 26 27 28 |
|
|
|
| |
หิวก็หิว แต่ไม่ชอบทานของร้อน เลยทานแต่เนื้อหมูไปได้สองสามคำ....รีบอิ่มรีบเผ่น
ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น วิ่งขึ้นไปนั่งทำงานข้างบน ปิดประตูเงียบ.....
วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:23:40:38 น.
