ขอเอาของคุณ ชอง เฮฮี มาลงให้ก่อนนะคะ

กลอนนี้มาจากตอน สองคนอยู่ในโปงเดียวกัน (ตอนจบตอนที่ 15 )กวีได้อารมณ์รักขึ้นมาทันที แล้วก็พาทั้งสองไปดีดพิณด้วยกันทันที 5555555 ได้อารมณ์มากค่ะ

สองเราเคียงคู่เคล้า...............กกเกย...ก่ายกอด
สองร่างอิงแอบเชย.................แช่มช้า
เสียงเจ้าร่ำรำเพย.................ยวนยั่ว...เหลือที่
เสียงพร่ำบอกรักข้า...............พร่าซึ้งรัญจวน

ของคนอื่นก็ดีนะคะ มีเวลาเอามาลงกันเยอะๆค่ะ

ฤดูเปลี่ยนผันวันเปลี่ยนไป
ย่างเข้าปีใหม่สุขใจทุกวัน
ไม่ว่าปีไปวันไหม่เวียนผ่าน
กาลเวลาแสนนาน
ขอให้ยังเบิกบานในใจ

ขอให้มีความสุขตลอดปี
ไม่ว่าปีนี้หรือปีไหนๆวันเปลี่ยนเวียนไป
ขอให้สุขใจจริงเอย

มาเติมเต็ม...ด้วยบทกลอนอันหวานซึ้ง
สุดคนึงคิดถึง....ไม่จางหาย....
รักด้วยรัก...รักกัน..ใจละลาย
ด้วยเป้าหมาย...ใจส่งใจ...ให้สองมุน

ได้แค่นี้ค่ะ แต่งในวงเหล้าเคล้าน้ำตา เมื่อคืนนี้เอง
ท้างงงคืนได้แค่นี้ค่ะ (อยากมีส่วนร่วมฮะค่ะ)

ว้าว ว้าว ว้าว...

มีห้องกลอนด้วย...ขอบคุณมากๆ ที่เอื้อเฟื้อสถานที่ ^__^'

ขอบคุณที่มี POTW , มีคนแต่ง fic , มีผู้แปล , มีสองจันทร์ และ ปลาบปลื้มที่สุด ที่มีคนคอเดียวกัน มากมายขนาดนี้...ก็เคยสงสัยว่า ทำไมถึงได้คลั้งไคล้ขนาดนี้...อืมม...นี่เราบ้ามากไปหรือเปล่า...แต่...ตอนนี้ไม่คิดหาเหตุผลอีกต่อไปแล้ว...ปล่อยมันไปตามสายลม...

I'm absolutely OBSESSED with POTW...


ฤา...เพราะจันทร์วันนี้มี..............สองดวง
ฤา...เพราะอินกับบทบ่วง.............สองสาว
ฤา...สายลมโกเรียลวง................ใจเรา
ฤา...สายตาของสองดาว..............เป็นมนต์ดลมา


^__________________^'

สวัสดีปีใหม่ทุกท่านด้วยจ้า

ฤา...ท่านชอง เฮฮี เป็นลูกหลานสุนทรภู่
ฤา...ท่านชอง เฮฮี เป็นเนื้อคู่ คู่สองมุน

^^'

ตอบคุณ เติมเต็ม...

ข้าคงไม่ใช่ลูกหลานท่านสุนทรอย่างที่ว่าหรอกกระมัง...แค่ส่วนตัวชอบโคลงสี่ อาจจะเพราะนิสัยเหมือนโคลงสี่ เอ...ยังไง...ประมาณว่าไม่ค่อยชอบพูด พูดจาประหยัดคำ คล้ายโคลงสี่ ที่ใช้คำน้อย แต่กระชับ ชัดเจน...เช่นนั้นล่ะ


ข้ามันคนพูดน้อย.........................นอนน้อย
ลืมกินก็เป็นบ่อย..........................มัวเศร้า
มองฟ้าใจล่องลอย........................ดูจันทร์...ดูดาว
เปิดเพลงฟังยังเหงา......................เมาใจตัวเอง

^__________^'

ไม่มีกลอนมาแปะ แต่ขอพื้นที่ในการชื่นชมค่า ^^ สัญญาว่าจะมาโพสหนนี้หนเดียว เพื่อให้เป็นพื้นที่เต็มของเหล่านักกลอน แต่จะเข้ามาชมทุกครั้งที่ได้ออนไลน์ ^^ ชอบกลอนที่แต่งๆกันค่ะ เข้าใจและเพราะ..ไม่เหมือนตอนเรียนประถม มัธยมเลย เพราะมากแต่ไม่เข้าใจเลยหมดกำลังใจอ่านกลอนสมัยนั้นไปโดยปริยาย * *"

ข้าเป็นเด็กน้อยกำลังฝึกหัดวอนอาจารย์ทั้งหลายวิจารณ์ด้วยครับขอบคุณเป็ฯอย่างยิ่ง บทนี้มอบให้ท่านกวีผู้เก่งกาจ
ท่านสุนทรภู่ครูเอกกวี
ชองเฮฮีศิษย์เอกท่านใช่ไหม
โคลงกลอนไพเราะเสนาะใจ
หาผู้ใดเปรียบเทียบนั้น บ่ มี
มีให้คุณwonwonด้วยครับ
มองเห็นบัวงามอยู่กลางสระ
อักขระพร้อมเคียงตัวอักษร
บทกวีหยอกเหย้าอรชร
โอ้ บังอรคนงามเจ้าช่างแปล

และส่วนนี้ให้ทุกคนครับ
ขอคุณพระศรีรัตนตรัย
พรอวยชัยให้ทุกท่านนั้นสุขศรี
สุขภาพแข็งแรงพร้อมโชดดี
สวัสดีวันปีใหม่เอย

และบทนี้พบในหนังสือพิมพ์แต่ว่าขาดไม่พบกลอนทั้งหมดพบแต่ส่วนนี้เอามาฝากครับ
เราจะพอเพียงแค่เราเพียงพอ
เราจะมีพอแม้เราพอมี
เราจะดีพอแค่เราพอดี
เราจะพอใจแค่ใจเราพอ

คือ...แต่งกลอนได้ไม่ดีเท่าแต่งเพลงอ่า
โปรดอภัยให้ด้วย...(เคยแต่งไว้ ณ บ้านblike)
ทำนองเพลง หวาน Calories Blah Blah Feat. สวีทนุช

เฮีย: ตื่นตั้งแต่หกโมงเช้า รีบๆๆออกไปหาซื้อของขวัญให้เจ๊ซะหน่อย เดินจนเหงื่อเริ่มไหลย้อย ได้หยกรูปผีเสื้อน้อยพร้อมกับความคิดถึงมากมาย

เจ๊: ฉันยิ้มหวานจนแก้มปริเมื่อเจอเฮีย แต่ไม่ว่างคุยกัน
ทิ้งเฮีย ให้รอ ในห้องนอน

เฮีย: เก็บหยกรูปผีเสื้อไว้ กะจะรอเจ๊มาหา และแล้วเฮียคิดได้ขึ้นมา จาร์ยบอกให้ออกไปหาที่สะพานในวันนี้ขืนไปช้าโดนแน่เลย

เจ๊: และเมื่อเจ๊เดินเข้ามากลับมาหา เฮียไม่คอยเหมือนเดิม หนีไป (หนีไป) ไม่รอ (ไม่รอ) ไม่ยอมรอ

มัคกึม(มาได้ไงหว่ะ): เจ๊ต้องโดนขายไปจะต้องไปกะเค้าก็อยากเฮียรีบๆมาหา มันก็น่าจะทันถ้าหากมาตอนนี้ เจ๊อยากพบเฮียก่อนจะลาจาก

เฮีย: พอได้รู้ข่าว...ว่าเจ๊ต้องไป
ก็รีบมา...หาเจ๊ที่เดิม
โดนพ่อด่า จานก็บ่น คนมันรักเฮียผิดอะไร


...............................

เจ๊: เจ๊ไม่รู้เมื่อไรจะได้เจอกะเฮียเลยตัดปลายผมให้เฮียเอาไว้

เฮีย: เฮียมอบผีเสื้อน้อยแทนใจเอาไว้แล้วบอกกับเจ๊ เราต้องเจอกัน

ขอบคุณมากค่ะ คุณเกษตรศิลป์

คุณชอง เฮฮี นี่อารมณ์ ศิลปินสุดยอด นี่ถ้าเฮียกับเจ้รู้คงเชิญเชิญไปร่วมวันที่คนหนึ่งดีดพิณ คนหนึ่งวาดรูป อีกคนเขียนกลอน ส่วนวอนวอน (ผอ) ขอเข้าไปเขียนบันทึกเหตุการณ์

คุณ Rosaline ดูออกเลยค่ะ ว่าสองมูนฉุดอารมณ์พาไปอย่างยั้งไม่อยู่ ยินดีต้อนรับ admit เข้า รพ บ้าแห่งนี้ค่ะ คุณสมบัติครบถ้วน

ขอบคุณที่ให้เกียรติยกย่องให้เป็นถึงศิลปินกับเขาด้วย
บอกได้เลยว่าไม่บ่อยนักที่จะปล่อยตัวเองดำดิ่งกับสิ่งเร้าได้ลึกซึ้งอย่างนี้ ต้องโทษทุกอย่างที่ทำให้มี painter of the wind ขึ้นมานั่นแล้ว...

สำหรับคนอื่นที่หลงไหลคลั่งไคล้ และรักซีรี่ส์เรื่องนี้เหมือนกัน เชื่อว่าแต่ละคนคงจะมีวิธีการแสดงออกที่แตกต่างกันออกไป คุณเจ้าของบล็อก แปล ฟิค บางคน ทำวีดีโอยูทูป วาดรูป ฯลฯ ส่วนเราก็ออกมาเป็นบทโคลง...

ส่วนฉากประลองระอารมณ์ศิลปินฉากนั้น ไม่บังอาจๆ เข้าไปแทรกหรอกนะคุณวอนวอน ^^ เพราะคงสรรหาคำมาแต่งกลอนได้ไม่เป็นบทแน่ๆ

เข้ามาห้องนี้ยังไงก็ต้องทิ้งโคลงไว้สักบทล่ะ...ใช่หรือไม่...


there were two bright moons..............up there...above
flower bloomed somewhere................scented
moth flown to the air..........................hunt down...flower
painter i'm serenade...........................theme song for you


ปล. แกรมมาไม่ถูกต้องช่วยชี้แนะ แต่งไว้แบบนี้อย่าได้แคร์ แค่อยากให้มันคล้องจองตามฉันทลักษณ์ของโคลงนะท่าน

วันนี้ขอฝากกลอนที่เป็นธรรมะนิดหนึ่งนะครับ ซึ่งเป็นของท่านพุทธทาส (ชื่อท่านเป็นลายเซ็นนะครับไม่ทราบว่าอ่นถูกหรือไม่)
อันการงาน คือค่า ของมนุษย์
ถ้าสนุก ด้วยการงาน เบิกบานใจ
ไม่เท่า รู้ธรรม ฉ่ำซึ้งจริง

ตัวการงาน คือตัวการ ประพฤติธรรม
พร้อมกันไป หลายส่ำ มีค่ายิ่ง
ถ้าจะเปรียบ ก็เหมือนคน ฉลาดยิ่ง
นัดเดียววิ่ง เก็บนก หลายพกเอย ฯ

ด้วยวันนี้ต้องกลับต่างจังหวัดแล้ว...คงไม่ได้เข้ามาอีกหลายวัน...และด้วยรู้มาว่าภาพวาดต่อไป ภาพที่ ๑๗ นั้น โศรกซึ้ง สุดจะบรรยาย...จึงขอทิ้งโคลงบทนี้ไว้เป็นการแสดงความเศร้าล่วงหน้า...



อยู่ไหนท่านอยู่ไหน.....................ปล่อยข้า ตรอมตรม
คลาดกันเพียงชั่วครา...................หนีหาย
ช่างเขียนข้าห่วงหา......................ทูนหัว...ยอดใจ
ไฉนท่านลับกาย.........................ใจข้าขาดรอน


เจอกันอีกทีปีหน้าฟ้าใหม่ขอรับทุกท่าน...

ณ สะพานไม้ สายน้ำใส ไหลรวยริน
ข้าแลเห็น สาวงามเด่น จองฮยาง
ณ งานเลี้ยง เสียงช่างเพราะ คายากึม
ข้าและเจ้า สองเรานั้น รวมเป็นหนึ่ง
ณ เดนคุก เสียงร่ำไห้ ช่างเศร้าซึ้ง
ข้าและเจ้า สองเรานั้น ต่างรำพึง
ณ ลำธาร เสียงน้ำตก โล้ชิงช้า
ข้าและเจ้า สองเรานั้น หยอกเย้ากัน
ณ พำนัก คิมโจนึม ความหวังใหม่
ข้าและเจ้า สองเรานั้น พานพบกัน
ณ สะพานไม้ เสียงเงียบงั้น เผยความใน
ข้าและเจ้า ต่างเศร้าใจ ในกายพลัน
ณ กำแพง ข้างพำนัก บานประตู
ข้าและเจ้า ห่างใจกาย สายสัมพันธ์
ณ พำนัก พากูยุน ส่ายพู่กัน
จองฮยาง รั้งพากู ห่างโจนึน
ณ ลำน้ำ เรือน้อย ทอดคอยท่า
ข้าและเจ้า เอ่ยร่ำลา อาลัยเหลือ

เจอกันอีกที ตอนภาค2 จบนะ บาย

เหล่ากวีศรีสุนทร อรชรอักษรศิลป์
เสียงดนตรีมนต์เพลงพิณ ศิลปินนั่งล้อมวง
ช่างเขียนรูปแสนมั่นคง ใจพะวงหลงเสียงพิณ
เจ้างดงามราวภาพศิลป์ ใจโบยบินเพียงสบตา

อืมมมมมมมม

ไม่ค่อยจะเป็นกลอน

แต่คงคิดถึงคุณ won won แย่เลย

รักษาสุขภาพนะคะ

เก็บเมลล์ไว้หน่อยดีไหมจ๊ะ

batman_kun@hotmail.com

เผื่อๆ ไว้ก็ดีนะ ฝันดีคะสำหรับวันนี้

คุณไก่ สุดยอดค่ะ แต่ ผอ ไม่เก่งเรื่องกลอน อ่านได้ แต่ไม่ค่อยถนัดค่ะ รอคนอื่นมาติชมนะคะ

ใคร ใคร ว่าฟ้าให้คนได้รักกันก็น่าให้ฉันกับเธอชิดใกล้ ทำไมล่ะใจที่ให้เธอไปไม่เคยถึงเธอสักที
ไม่โทษว่าฟ้าไม่ให้เรารักกันไม่โทษอย่างนั้น เพราะว่ามันไม่ดีคงเพราะว่าฟ้า
ไม่ค่อยจะมีเวลาให้เราผูกพันแต่จะนานแค่ไหนและเท่าไหร่ ในหัวใจไม่ท้อจะเก็บใจไว้ เก็บเพื่อรอ
ขอรอ รอจนกว่าจนกว่าที่ฟ้าจะมีเวลา ให้เรารักกันเก็บคำว่ารักที่ฉันมี
ไม่ให้ใครตราบนานเท่านานไม่เคยหยุดหวัง วันไหนสักวัน จะให้กับเธอในความอดทนไม่เคยลดไป
ในความตั้งใจไม่เคยสิ้นสุดในความห่วงใยไม่เคยจะหยุด ในใจที่มีแต่รักแต่จะนานแค่ไหนและเท่าไหร่
ในหัวใจไม่ท้อจะเก็บใจไว้ เก็บเพื่อรอ ขอรอ รอจนกว่าจนกว่าที่ฟ้าจะมีเวลา
ให้เรารักกันเก็บคำว่ารักที่ฉันมี ไม่ให้ใครตราบนานเท่านานไม่เคยหยุดหวัง
วันไหนสักวัน จะให้กับเธอจะเก็บใจไว้ เก็บเพื่อรอ ขอรอ รอจนกว่าจนกว่าที่ฟ้าจะมีเวลา
ให้เรารักกันให้เราได้รักกัน เก็บคำว่ารักที่ฉันมีไม่ให้ใครตราบนานเท่านาน
ไม่เคยหยุดหวังวันไหนสักวัน จะให้กับเธอ


อืมมมมมมมม ขอแปะเพลงละกันนะ

ซะหน่อย(ขอยืมมาแปะ)

อ้าอรุณแอร่มระเรื่อรุจี
ประดุจมะโนภิรมระตี ณ แรกรัก
แสงอะรุณวิโรจน์นะภาประจักษ์
แฉล้มเฉลาและโศภินักนะฉันใด
หญิงและชายณะยามระตีอุทัย
สว่าง ณ กลางกะมลละไมก็ฉันนั้น

คู่ของเฮียกะเจ๊ เขาเป็นคู่พิเศษ เพราะทั้งคู่เป็นคนพิเศษ

" หากว่าวันนี้จะเป็นของเราแล้ว วันข้างหน้าจะเป็นเช่นไรก็สุดแท้ "

..........ขอให้คู่รักทุกคู่สมหวังจ้า.........

ส่งการบ้านต่อค่ะ
ภาพวาดที่ 19
“ช่างเขียนคะ ท่านบอกว่าท่านจะรอข้าอยู่ที่นั่น ข้าจะไปหาท่านเดี๋ยวนี้แล้วนะคะ ข้าหมดสิ้นแล้วซึ่งเรี่ยวแรง เหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยอย่างที่สุด ข้าทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้วค่ะ ช่างเขียนคะ ข้ากำลังจะไปหาท่านแล้ว ท่านต้องรอข้านะคะ”
“อืม ไม่ใช่เสื้อนี้ข้าเป็นคนเย็บหรือคะ ทำไมท่านไม่ใส่ล่ะคะ มันพอดีกับตัวท่านมากเลย แต่ทำไมแขนเสื้อถึงได้ยู่ยี่อย่างนี้ โธ่เอ๋ย ใครเป็นคนเย็บให้ท่านคะ ดูฝีมือไม่ค่อยดี ให้ข้าช่วยเย็บให้ท่านนะคะ”

“ดูสิ กลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว เป็นอย่างไรบ้าง ท่านชอบฝีมือการเย็บผ้าของข้าไม๊คะ”
“ช่างเขียนคะ ท่านตั้งใจจะวาดอะไรหรือคะ อ่า ต้องเป็นข้าสินะ ผู้หญิงในภาพวาดกับคายากึม จะเป็นใครไปได้นอกจากข้า แต่ทำไมท่านไม่วาดให้เสร็จล่ะคะ ถ้าคนที่จ้องมองผู้หญิงในภาพวาดคือท่านข้าก็ปรารถนาจะเห็นภาพนี้เหลือเกิน ช่างเขียนของข้า” นางพูดพึมพำกับตัวเอง น้ำตานางไหลรินหยดลงบนภาพเขียน “อ่า ไม่นะ นางรีบใช้มือเช็ดน้ำตาออกจากภาพเขียนอย่างรวดเร็ว น้ำตานางเลอะเปื้อนภาพเขียนที่เพิ่งร่างด้วยถ่าน
....................
ผู้แต่งบรรยายให้เห็นภาพได้ชัดมาก อ่านแล้วกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลย มันตื้อไปหมด เจ็บปวดไปกะแม่นางฮยางจริงๆ ราวกับโลกทั้งโลกได้แตกสลายไปแล้ว ไม่รู้จะอยู่เพื่อใคร อยู่ทำไม มันให้ความรู้สึกสิ้นหวังทุกสิ่งทุกอย่างแล้วจริงๆค่ะ ตื้นตันกับภาพสะเทือนใจภาพนี้มากๆค่ะ ว่าแล้วก็ขอเช็ดน้ำตาก่อนนะคะ ตุนทิชชูไว้เยอะแล้วคืนนี้^ ^

ว้าก!!! ตาพร่าส่งการบ้านผิดห้อง ขอโทษด้วยนะคะ ฮือๆ

ชอบมากครับ สมัครเป็นสมาชิกหด้มั้ยครับ