สวัสดีตอนบ่ายๆจ้า^^

ถึงน้องสาวก
ช่วงนี้ได้คุยกับท่านน้อยไปหน่อยแต่ความคิดถึงส่งไปให้เต็มเปี่ยมนะจ้ะ...ใช่แล้วค่ะหว่านคำหวานย่อมหวังผลตอน9มาต่อไวๆนะจ้ะ

ท่านสาวกขา....มาทวงตอน 9 ค่ะ ^^

อยากจับเจ้าปุกปุยไปทำไส้กรอกเจงๆๆ
เจ้าของก็น่ารักอยู่นะแต่ส่งเจ้าปุกปุยมาเป็นก้าง
ขนาดนี้ให้อภัยมิได้
ยองชิอย่ายอมแพ้เน้อเอาใจช่วย

เอาใจช่วย ช่างเขียน Moon Moon ด้วยเน้อ
สู้ สู้ จะรอตอนต่อไปจ้า

คร่อก คร่อก

มีเจ้าพูชี่ ของแชวอนด้วยเหรอ ... อิอิ

แอบอู้มาเสียนานในที่สุดก้พิมพ์เสร็จซ๊ากที ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้ต้องรอนานแบบนี้ T T (มาทีไรแบบนี้ทู๊กที) อ่านแล้วอย่าเลี่ยนก็แล้วกันนะคะบทนี้ ^ ^// เขินวุ้ย แต่งไปด้าย

บทที่ 9

เธอเพิ่งจะอารมณ์ดีขึ้นได้ไม่ถึงสองนาทีก็ต้องมามีเหตุให้อารมณ์เสียอีกรอบ เมื่อโทรออกแล้วเสียงที่ดังมาตามสายกลับเป็นเสียงเห่าของเจ้าหมาบ้านั่นแทนที่จะเป็นเสียงหวานของคนรัก ยองชิถอนหายใจหนักระบายอารมณ์กรุ่น สองเท้าสาวร่ำๆอยากกลับไปยังที่ที่เพิ่งจากแล้วพร้อมกลับพาเจ้าหมาบ้านั่นออกมาด้วย แล้วทิ้งมันไว้ที่ไหนสักแห่งให้มันหาทางกลับบ้านเสียให้เข็ด ดูซิจะยังกล้าหือกลับเธออีกไหม แต่ถ้าทำเช่นความคิดก็ดูเหมือนจะใจร้ายเกินไป นั่นจึงเป็นได้เพียงการคิดที่พอจะช่วยให้ระงับอารมณ์ได้บ้าง อะไรทำให้มันรู้นะว่าเป็นเธอ เสียงที่เห่ากลับมาก็ช่างแสบแก้วหูเสียเหลือเกิน ทั้งๆที่หมาตัวอื่นๆที่เธอเคยได้ยินหรือเล่นกับมัน ก็ไม่มีตัวไหนจะนิสัยเหมือนเจ้าบ้านี่ซักตัว เมื่อทนเสียงมันไม่ไหวเธอก็จำต้องตัดสายไป แล้วมาระบายอารมณ์ใส่เจ้าโทรศัพท์จิ๋วนี่แทน นิ้วเรียวกำหมัดแน่น ส่งผลให้เจ้าเครื่องจิ๋วสั่นประท้วง จนเจ้าของเครื่องต้องก้มมองปฏิกิริยาโต้ตอบ

‘ไม่โกรธนะ ยองชิ’

“ไม่โกรธมั้ง” คนคิ้วเข้มโต้เจ้าเครื่องจิ๋วไปราวกับมันเป็นคนส่ง ก่อนนิ้วเรียวจะพิมพ์โต้กลับเมื่อระงับอารมณ์ได้ในระดับหนึ่ง

‘ทำไมฉันจะต้องโกรธด้วยล่ะ พี่ว่าจริงมั้ย อีกสามวันค่อยพบกันนะคะ’

ร่างบางเมื่อได้อ่านข้อความก็ถึงถอนหายใจ ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายยังโกรธอยู่นะทั้งๆที่ข้อความก็บอกแล้วแท้ๆว่าไม่โกรธ หรือเพราะเธอรู้ใจของคนรักดีเกินไปแล้ว ดีจนแทบเดาได้ทุกอารมณ์ความรู้สึก ลมหายใจระบายออกอย่างยาวเหยียดตามอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของ ก่อนริมฝีปากบางจะคลี่ยิ้มเมื่อเห็นประโยคที่ตามมา

‘คิดถึงนะ ไว้จะโทรหาตอนดึก หลังเจ้าปุกปุยนั่นหลับแล้ว รอรับด้วยนะคะ อย่าเผลอหลับตามเจ้านั่นล่ะ’

“จะรอนะคะ”

แล้วข้อความนี้ก็ถูกส่งกลับไปพร้อมๆกับคำที่หลุดออกจากริมฝีปาก

เฮ้อ อารมณ์เธอผันแปรง่ายจริงแฮะ เมื่อกี้ยังหนักใจอยู่เลย หากต่อมากลับยิ้มเสียได้ นี่ล่ะน้าอารมณ์ผู้หญิง วอนอาส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะก้มลงไปมองเจ้าปุกปุยที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนตักที่กำลังหลับตาพริ้มสบายภายใต้ฝ่ามือของเธอ

“ทีนี้ล่ะเงียบเชียวนะ”

เจ้าปุกปุยขานรับเบาๆก่อนจะหลับตาพริ้มซุกตัวอ้อนเจ้าของมือที่กำลังลูบไล้ขนมันเล่น วอนอาถึงกับยิ้มชอบใจกับกิริยาขี้อ้อนของมัน

“ง่วงยังฮะ เจ้าปุกปุย” สาวร่างบางเย้าแหย่เพื่อนร่วมห้องอย่างอารมณ์ดี

เงียบ ไร้เสียงและสัญญาณใดๆตอบกลับที่จะสื่อให้รู้ว่าเจ้าตัวที่อยู่บนตักยังอยู่ในโลกเดียวกับเธอ สาวร่างบางถึงกับตาโต ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกระหยิ่ม ก่อนที่มือบางจะค่อยๆช้อนร่างเพื่อนร่วมห้องขึ้นอย่างสุดแสนจะเบามือ ค่อยๆย่างก้าวอย่างช้าๆ ตรงไปยังตระกล้าที่นอนของมัน วางมันลงบนเบาะนุ่มพร้อมๆกับถอนลมหายใจด้วยความโล่งออก ก่อนจะย่องเบาๆด้วยปลายเท้ากลับเข้าห้องนอน มือบางรีบคว้าโทรศัพท์เครื่องจิ๋วทันทีที่ล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม

“ทำอะไรอยู่คะ”

“โทรมาทำไมเนี่ย บอกว่าจะโทรกลับไง” เสียงหงุดหงิดตอบกลับมาทำเอาคนโทรใจเสีย

“พี่กวนยองชิเหรอ งั้นวางก็ได้”

“เปล่า ก็แค่อยากโทรหา ไม่ได้อยากเป็นคนรับนี่” ปลายสายตอบกลับเสียงอ่อยเมื่อรู้ตัวว่าตนทำให้อีกฝ่ายงอน

“แบบไหนก็เหมือนกันล่ะน่า”

“จะเหมือนได้ไง คนโทรกับคนรับนะ แค่ชื่อก็ต่างกันแล้ว ช่างเถอะ แล้วเจ้าปุกปุยนั่นหลับแล้วเหรอ”

“จ๊ะ”

“ไมหลับเร็วจัง นึกว่าจะอยู่ขวางนานกว่านี้ซะอีก”

“อะไรนะ เมื่อกี้ยองชิบ่นอะไรน่ะ” เสียงเบาเหมือนบ่นพึมพำกับตัวเองหากก็หลุดเข้าสายให้อีกฝ่ายได้ยินจนคนพูดสะดุ้ง รีบเอ่ยแก้ตัว

“เปล่า ไม่มีไร ก็แค่บ่นไปเรื่อย พี่อย่าสนใจเลย” คนคิ้วเข้มบอกปัดก่อนจะหาเรื่องเฉ

“ว่าแต่ตอนนั้นพี่เรียกเจ้าปุกปุยว่าไงนะ”

“ตอนไหน”

“ก็ตอนที่ฉันไปหาพี่ไง”

“อ้อ ก็เรียก ลูกไงคะ” ต้นสายตอบพาซื่อโดยหารู้ไม่ว่าตนได้กวนอารมณ์อีกคนให้ขุ่นเป็นที่เรียบร้อนแล้ว

“ไปมีลูกกับยัยนั่นต้องแต่เมื่อไหร่กัน!”

หือ นี่คือคำพูดบ่งบอกว่าอีกคนกำลังหึงเธออยู่ได้ไหมหนอ สาวร่างบางถึงกับใบ้กินด้วยอึ้งกับอารมณ์หึงแปลกๆของคนรัก นี่ถึงขนาดหึงกับคำเรียกนี่นะ เธอควรจะดีใจดีมั้ยเนี่ย แต่ถึงแม้จะถามตัวเองหากเรียวปากก็ฉีกยิ้มแทบข้ากรรไกรค้างแล้วตอนนี้ และเมื่อหาเสียงของตัวเองเจอ จึงแหวกลับกลบเกลื่อนอารมณ์

“บ้า จะไปมีได้ไงกันเล่า ผู้หญิงด้วยกันนะ แล้วเจ้าปุกปุยนั่นก็เป็นสุนัขนะอย่าลืม”

“แล้วไปเรียกมันว่าลูกทำไม”

“ก็มันน่ารักนี่ เรียกแค่นี้ไมต้องหึงด้วย”

“เอ่อ ไม่หึงก็ได้ อยากมีลูกเป็นหมาก็ตามใจ”

“ก็อยากมีเป็นคนอยู่หรอก แต่มันมีไม่ได้นี่หรือว่ายองชิทำให้พี่ได้”

ว๊าย นี่เธอพูดอะไรออกไปเนี่ย หากคำพูดที่หลุดออกไปแล้วก็ยากจะเรียกคืนจึงต้องข่มความอาย ลุ้นด้วยหัวใจระทึกว่าปลายสายจะตอบกลับมาเช่นไร เพราะยังไงเสียทางโน้มก็คงไม่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าแดงกร่ำของเธอหรอก

“ก็ไม่ได้น่ะสิ รู้แล้วยังถาม” คนคิ้วเข้มค้อนประหลักประเหลื่อก่อนริมฝีปากเรียวจะกระตุกเมื่อความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในสมอง

“แต่เอ มาคิดๆดูแล้วฉันก็ทำให้พี่ได้นะ” เรียวปากที่กำลังจะยิ้มกลับต้องมาสะดุดกับประโยคต่อมา

“ยังไง นี่ยองชิหมายความว่ายังไงน่ะ” สาวร่างบางรีบถามกลับ ใจชักหวั่นๆกับคำตอบของอีกคน

“อ้าว ก็ลูกของฉันไง พี่อยากได้ไม่ใช่เหรอ” ปลายสายยังคงเล่นลิ้น ยิ่งเห็นอีกคนเต้นกับมันมากเท่าไหร่เธอก็สนุกมากเท่านั้น การแกล้งคนรักคืองานอดิเรกที่เธอสุดชอบอย่างหนึ่งเชียวล่ะ

“หยุดพูดแบบนี้นะ เลิกล้อเล่นซักที พี่เริ่มไม่สนุกแล้วนะยองชิ”

“ก็พูดจริงๆ ใครว่าล้อเล่นล่ะ”

“นี่!” เมื่อเห็นคนรักอารมณ์เริ่มกรุ่น คนคิ้วเข้มจึงรีบเคลียร์สถานการณ์

“ก็อยากมีไม่ใช่เหรอ น้องหมาน่ะ ไว้จะซื้อให้ เอาให้น่ารักกว่าเจ้าปุกปุยนั่นอีก ต่อไปพี่จะได้ไม่ต้องไปเรียกน้องหมาของใครว่าลูกอีก เพราะเราจะมีลูกเป็นของเราเองแล้ว” คนคิ้วเข้มอธิบายเสียงเบา เขินที่ตัวเองต้องมาพูดอะไรแบบนี้ หากมันก็เป็นความต้องการจากหัวใจจริงๆ จะไม่พูดได้ยังไงเล่า

และก็ใช่ว่ามีเพียงปลายสายที่เขินจนทำตัวไม่ถูกเพราะต้นสายก็มีอาการเช่นเดียวกัน ร่างบางถึงกับมือไม้อ่อนจนแทบทำโทรศัพท์ร่วง มือข้างที่ว่างกำหมัดแน่นทุบที่อกซ้ายเบาๆ ด้วยกลัวว่าก้อนเนื้อด้านในมันจะกระดอนออกมาจากอกเพื่อช่วยยืนยันอาการที่เกิดขึ้นเสียให้รู้แล้วรู้รอด

“จ๊ะ จะรอนะ…เพื่อลูกของเรา” เสียงเบาจนแทบกลายเป็นกระซิบดังมาตามสายจนคนฟังจับความรู้สึกได้ ริมฝีปากบางอมยิ้ม ก่อนกระเซ้ากลับ

“เขินอยู่รึเปล่า”

“แล้วตัวเองล่ะ เขินรึเปล่า”

“ถามได้ ลองมาพูดแบบนี้ดูสิ” (โอย จะถามไปถามมาทำม๊าย ขนาดชั้นคนแต่งยังเขินเล้ย แต่งไปด๊าย ) คนคิ้วเข้มส่งค้อนไปตามสาย ก่อนจะเอ่ยคำลาเมื่อเห็นว่าดึกมากแล้ว ขืนนอนดึกพรุ่งนี้เป็นต้องไปทำงานสายแถมพ่วงเจ้าหมีแพนดาติดขอบตาไปด้วยแน่ๆ

“ฝันดีนะคะ”

“จ๊ะ ฝันดีเช่นกันนะคะ”

“อื้อ”

มือบางกดตัดสาย มองเจ้าเครื่องจิ๋วด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก จนเหมือนโลกใบนี้มีเพียงเธอสองคน ไม่ต่างจากความรู้สึกของอีกคนเช่นกัน ทันทีที่วางสายก็มานั่งมองรูปที่เธอเพิ่งปริ้นมา รูปสุนัขพันธุ์ต่างๆ มือเรียวหยิบแผ่นโน้มแผ่นนี้ขึ้นมาที พรางอมยิ้มไปด้วยเมื่อนึกภาพคนรักเวลาอุ้มเจ้าตัวที่อยู่ในภาพนี้ เจ้าตัวไหนจะเหมาะกับคนรักของเธอนะ ยองชิครุ่นคิดก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะฉุดเธอออกมา

“ยองชิพูดค่ะ ว่าไงคะผู้จัดการ”

และก็ใช่ว่ามีเพียงเธอที่สายเข้าหลังจากที่วางสายได้ไม่นาน เพราะคนที่เธอเพิ่งบอกลามาก็มีสายเรียกเข้าเช่นกัน

“ว่าไงคะ โยจู”

“โทรมาดึกแบบนี้รบกวนวอนอารึเปล่า” ปลายสายถามอย่างเกรงใจด้วยโทรมาเสียดึกดื่นหากนี่ก็เป็นเวลาที่เธอเพิ่งถ่ายละครเสร็จและหวังเหลือเกินว่าอีกคนจะมีเวลาคุยกับเธอ ก็จะให้ทำไงเล่าใจมันคิดถึงนี่ จะให้รอถึงพรุ่งนี้คงได้อกแตกตายกันพอดี

“เปล่าจ๊ะ นี่ก็นั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่น่ะ” คำตอบนั่นสร้างความโล่งใจแกมดีใจอยู่ในที

“ไอ้เพลินๆนี่คิดเรื่องอะไรอยู่จ๊ะ”

“แหม อย่าล้อกันสิ โทรมานี่มีธุระอะไรรึเปล่า” ร่างบางเขินที่อีกฝ่ายกระเซ้าจนต้องเฉไปเรื่องอื่น หากนั่นกลับทำให้ปลายสายอารมณ์เหี่ยวไปในทันที

“ถ้าไม่มีธุระนี่โทรมาไม่ได้เหรอ”

“เปล่าจ๊ะ โยจูอย่างอนสิก็แค่ถามไปเฉยๆ นี่รู้มั้ยเจ้าปุกปุยน่ารักมากเลยนะ เลี้ยงง่ายดี เราชอบมันมากเลย เสียอย่างเดียวไม่ค่อยเชื่อฟังเท่าไหร่เวลามีใครมาหาอ่ะ” คำชมที่จบท้ายด้วยการบ่นทำปลายสายถึงกับหัวเราะขำ สรุปจะชมลูกเธอหรือไม่ชมกันแน่หนอ

“ก็ว่าจะโทรมาเรื่องนี้แหละ บอกยากใช่รึเปล่า แหม ทำไมลุกทำตัวไม่น่ารักเลยนะ”

“ก็เสียแค่ตอนใครมาหาเท่านั้นแหละ นอกนั้นก็สุดแสนจะน่ารักแถมยังขี้อ้อนอีกต่างหาก”

“โห เล่นชมขนาดนี้ให้เลี้ยงต่อดีมั้ยน้อ”

“หือ โยจูต้องอยู่ต่อเหรอ” ได้ยินแบบนี้สาวร่างบางก็ชักกังวลเพราะถ้าเจ้าปุกปุยยังอยู่ที่นี่ต่อก็แสดงว่าคนคิ้วเข้มก็เข้าห้องไม่ได้น่ะสิ จึงถามกลับไปด้วยใจหวั่นๆจนปลายสายจับความรู้สึกได้

“เปล่า แค่ล้อเล่นเองน่า วอนอาก็จริงจังไปได้”

“ก็ไม่รู้นี่” ร่างบางส่งค้อนไปตามสาย เธอมันน่าให้ล้อเล่นรึยังไงนะ ทำไมใครๆต่างก็เอาแต่ล้อเล่นอยู่ได้เนี่ย นี่ก็พาลทำให้คิดถึงใครอีกคนที่เพิ่งวางสายไป นั่นก็ตัวชอบล้อเล่นเชียวล่ะ

หลังจากคุยกันไปอีกสักสองสามประโยคโยจูจึงเอ่ยคำลา เพราะราตรีนี้ล่วงเลยมาเนิ่นนานเสียแล้วขืนคุยกันดึกมากกว่านี้สงสัยพรุ่งนี้เธอคงไม่มีเรี่ยวแรงตื่นกันพอดี คืนนี้เพียงเท่านี้ก็ทำให้ฝันหวานได้แล้วแหละ

ขอเจิม ให้ท่านยามสาที่รักก่อนเพื่อนล่ะกัน อืมน่ารักมากๆๆๆๆๆๆตอนนี้ชอบอะสนุกมากเลย เหนื่อยไหมครับสู้นะครับ เอาใจช่วยนะครับ

แงๆๆ แพ้ท่านเษสอ่ะมาไม่ทัน แต่ยังคงความน่ารักได้สม่ำเสมอเลยค่ะ น่ารักได้อีก อ่านแล้วอมยิ้มเลย ยังไงก็อย่าลืมสั่งสอนยองชิด้วยนะ

อ่านไปเขินไปนี่เราเป็นไรไปเนี่ย อิอิ

ท่านสา ดีมากเลยค่ะ น่ารักๆๆๆๆๆ

มาทีหลังก็ได้อ่าน อิอิ

น่ารักมากท่านยาม
อ่านไปยังเขินแทนเลย
มีหวังคนแต่ง แต่งไปหน้าแดงไปแน่ๆ

แล้วจะมารอตอนต่อไปนะจ๊ะ

ตอน 9 แก้ไขเล้กน้อยค่ะด้วยมีบางคำที่พิมพืผิดไปและประโยคไม่ครบ ^ ^// ท่านที่ยังไม่อ่านก็เลื่อนมาอ่านด้านล่างเลยนะคะ ด้านบนรีบไปหน่อย ขอโทษด้วยนะคะ นี่ก็ไม่รู้ว่าจะยังมีผิดอีกรึป่าวก็บ่รุ้ เฮ้อ

บทที่ 9

เธอเพิ่งจะอารมณ์ดีขึ้นได้ไม่ถึงสองนาทีก็ต้องมามีเหตุให้อารมณ์เสียอีกรอบ เมื่อโทรออกแล้วเสียงที่ดังมาตามสายกลับเป็นเสียงเห่าของเจ้าหมาบ้านั่นแทนที่จะเป็นเสียงหวานของคนรัก ยองชิถอนหายใจหนักระบายอารมณ์กรุ่น สองเท้าสาวร่ำๆอยากกลับไปยังที่ที่เพิ่งจากมาพร้อมกับพาเจ้าหมาบ้านั่นออกมาด้วย แล้วทิ้งมันไว้ที่ไหนสักแห่งให้มันหาทางกลับบ้านเสียให้เข็ด ดูซิจะยังกล้าหือกับเธออีกไหม แต่ถ้าทำเช่นความคิดก็ดูเหมือนจะใจร้ายเกินไป นั่นจึงเป็นได้เพียงการคิดที่พอจะช่วยให้ระงับอารมณ์ได้บ้าง อะไรทำให้มันรู้นะว่าเป็นเธอ เสียงที่เห่ากลับมาก็ช่างแสบแก้วหูเสียยิ่งกระไร ทั้งๆที่หมาตัวอื่นๆที่เธอเคยได้ยินหรือเล่นกับมัน ก็ไม่มีตัวไหนจะนิสัยเหมือนเจ้าบ้านี่ซักตัว เมื่อทนเสียงมันไม่ไหวเธอก็จำต้องตัดสายไป แล้วมาระบายอารมณ์ใส่เจ้าโทรศัพท์จิ๋วนี่แทน นิ้วเรียวกำหมัดแน่น ส่งผลให้เจ้าเครื่องจิ๋วสั่นประท้วง จนเจ้าของเครื่องต้องก้มมองปฏิกิริยาโต้ตอบ

‘ไม่โกรธนะ ยองชิ’

“ไม่โกรธมั้ง” คนคิ้วเข้มโต้เจ้าเครื่องจิ๋วไปราวกับมันเป็นคนส่ง ก่อนนิ้วเรียวจะพิมพ์โต้กลับเมื่อระงับอารมณ์ได้ในระดับหนึ่ง

‘ทำไมฉันจะต้องโกรธด้วยล่ะ พี่ว่าจริงมั้ย อีกสามวันค่อยพบกันนะคะ’

ร่างบางเมื่อได้อ่านข้อความก็ถึงถอนหายใจ ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายยังโกรธอยู่นะทั้งๆที่ข้อความก็บอกแล้วแท้ๆว่าไม่โกรธ หรือเพราะเธอรู้ใจของคนรักดีเกินไปแล้ว ดีจนแทบเดาทุกอารมณ์ความรู้สึกได้ ลมหายใจระบายออกอย่างยาวเหยียดตามอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของ ก่อนริมฝีปากบางจะคลี่ยิ้มเมื่อเห็นประโยคที่ตามมา

‘คิดถึงนะ ไว้จะโทรหาตอนดึก หลังเจ้าปุกปุยนั่นหลับแล้ว รอรับด้วยนะคะ อย่าเผลอหลับตามเจ้านั่นล่ะ’

“จะรอนะคะ”

แล้วข้อความนี้ก็ถูกส่งกลับไปพร้อมๆกับคำที่หลุดออกจากริมฝีปากบาง

เฮ้อ อารมณ์เธอผันแปรง่ายจริงแฮะ เมื่อกี้ยังหนักใจอยู่เลยแท้ๆ หากต่อมากลับยิ้มเสียได้ นี่ล่ะน้าเขาถึงว่าผู้หญิงชอบอารมณ์แปรปรวน วอนอาส่ายหน้าน้อยๆให้กับความคิด ก่อนจะก้มลงไปมองเจ้าปุกปุยที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนตักที่กำลังหลับตาพริ้มสบายภายใต้ฝ่ามือของเธอ

“ทีนี้ล่ะเงียบเชียวนะ”

เจ้าปุกปุยขานรับเบาๆก่อนจะหลับตาพริ้มซุกตัวอ้อนเจ้าของมือที่กำลังลูบไล้ขนมันเล่น วอนอาถึงกับยิ้มชอบใจกับกิริยาขี้อ้อนของมัน

“ง่วงยังฮะ เจ้าปุกปุย” สาวร่างบางเย้าแหย่เพื่อนร่วมห้องอย่างอารมณ์ดี

เงียบ ไร้เสียงและสัญญาณใดๆตอบกลับที่จะสื่อให้รู้ว่าเจ้าตัวที่อยู่บนตักยังอยู่ในโลกเดียวกับเธอ สาวร่างบางถึงกับตาโต ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกระหยิ่ม ก่อนที่มือบางจะค่อยๆช้อนร่างเพื่อนร่วมห้องขึ้นอย่างสุดแสนจะเบามือ ค่อยๆย่างก้าวอย่างช้าๆ ตรงไปยังตระกล้าที่นอนของมัน วางมันลงบนเบาะนุ่มพร้อมๆกับถอนลมหายใจด้วยความโล่งออก ก่อนจะย่องเบาๆด้วยปลายเท้ากลับเข้าห้องนอน และทันทีที่ปิดประตูมือบางก็รีบคว้าโทรศัพท์เครื่องจิ๋วพร้อมๆกับการล้มตัวลงบนเตียงนุ่ม รอสัญญาณแล้วพูดด้วยเสียงหวานทันทีที่ปลายสายกดรับ

“ทำอะไรอยู่คะ”

“โทรมาทำไมเนี่ย บอกว่าจะโทรกลับไง” เสียงหงุดหงิดตอบกลับมาทำเอาคนโทรใจเสีย

“พี่กวนยองชิเหรอ งั้นวางก็ได้”

“เปล่า ก็แค่อยากโทรหา ไม่ได้อยากเป็นคนรับนี่” ปลายสายตอบกลับเสียงอ่อยเมื่อรู้ตัวว่าตนทำให้อีกฝ่ายงอน

“แบบไหนก็เหมือนกันล่ะน่า”

“จะเหมือนได้ไง คนโทรกับคนรับนะ แค่ชื่อก็ต่างกันแล้ว ช่างเถอะ แล้วเจ้าปุกปุยนั่นหลับแล้วเหรอ”

“จ๊ะ”

“ไมหลับเร็วจัง นึกว่าจะอยู่ขวางนานกว่านี้ซะอีก”

“อะไรนะ เมื่อกี้ยองชิบ่นอะไรน่ะ” เสียงเบาเหมือนบ่นพึมพำกับตัวเองหากก็หลุดเข้าสายให้อีกฝ่ายได้ยินจนคนพูดสะดุ้ง รีบเอ่ยแก้ตัว

“เปล๊า ไม่มีไร ก็แค่บ่นไปเรื่อย พี่อย่าสนใจเลย” คนคิ้วเข้มบอกปัดก่อนจะหาเรื่องเฉ

“ว่าแต่ตอนนั้นพี่เรียกเจ้าปุกปุยว่าไงนะ” ถามไปทั้งๆที่ตัวเองก็ได้ยินเต็มสองหูแต่จะทำไมเล่า ก็คนมันอยากหาเรื่องนี่

“ตอนไหน”

“ก็ตอนที่ฉันไปหาพี่ไง”

“อ้อ ก็เรียก ‘ลูก’ ไงคะ” ต้นสายตอบพาซื่อโดยหารู้ไม่ว่าตนได้กวนอารมณ์อีกคนให้ขุ่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ไปมีลูกกับยัยนั่นต้องแต่เมื่อไหร่กัน!” เออ คิดจะถามเองแต่ดันรับคำตอบไม่ได้เสียนี่ น้ำเสียงที่โต้กลับจึงเต็มไปด้วยอารมณ์ฉุนขาด รู้งี้ไม่น่าถามเลยจริงๆ ทำตัวเองอารมณ์เสียซะได้

หือ นี่คือคำพูดบ่งบอกว่าอีกคนกำลังหึงเธออยู่ได้ไหมหนอ สาวร่างบางถึงกับใบ้กินด้วยอึ้งกับอารมณ์หึงแปลกๆของคนรัก นี่ถึงขนาดหึงกับคำเรียกนี่นะ เธอควรจะดีใจดีมั้ยหนอ แต่ถึงแม้จะถามตัวเองหากเรียวปากก็ฉีกยิ้มแทบข้ากรรไกรค้างแล้วตอนนี้ และเมื่อหาเสียงของตัวเองเจอ จึงแหวกลับกลบเกลื่อนอารมณ์

“บ้า จะไปมีได้ไงกันเล่า ผู้หญิงด้วยกันนะ แล้วเจ้าปุกปุยนั่นก็เป็นสุนัขนะอย่าลืม”

“แล้วไปเรียกมันว่าลูกทำไม”

“ก็มันน่ารักนี่ เรียกแค่นี้ไมต้องหึงด้วย”

“เอ่อ ไม่หึงก็ได้ อยากมีลูกเป็นหมาก็ตามใจ”

“ก็อยากมีเป็นคนอยู่หรอก แต่มันมีไม่ได้นี่หรือว่ายองชิทำให้พี่ได้”

ว๊าย นี่เธอพูดอะไรออกไปเนี่ย หากคำพูดที่หลุดออกไปแล้วก็ยากจะเรียกคืนจึงต้องข่มความอาย ลุ้นด้วยหัวใจระทึกว่าปลายสายจะตอบกลับมาเช่นไร เพราะยังไงเสียทางโน้มก็คงไม่มีโอกาสได้เห็นใบหน้าแดงกร่ำของเธอหรอก

“ก็ไม่ได้น่ะสิ รู้แล้วยังถาม” คนคิ้วเข้มค้อนประหลักประเหลื่อก่อนริมฝีปากเรียวจะกระตุกเมื่อความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในสมอง

“แต่เอ มาคิดๆดูแล้วฉันก็ทำให้พี่ได้นะ” เรียวปากที่กำลังจะยิ้มกลับต้องมาสะดุดกับประโยคต่อมา

“ยังไง นี่ยองชิหมายความว่ายังไงน่ะ” สาวร่างบางรีบถามกลับ ใจชักหวั่นๆกับคำตอบของอีกคน

“อ้าว ก็ลูกของฉันไง พี่อยากได้ไม่ใช่เหรอ” ปลายสายยังคงเล่นลิ้น ยิ่งเห็นอีกคนเต้นกับมันมากเท่าไหร่เธอก็สนุกมากเท่านั้น การแกล้งคนรักคืองานอดิเรกที่เธอสุดชอบอย่างหนึ่งเชียวล่ะ

“หยุดพูดแบบนี้นะ เลิกล้อเล่นซักที พี่เริ่มไม่สนุกแล้วนะยองชิ”

“ก็พูดจริงๆ ใครว่าล้อเล่นล่ะ”

“นี่หยุดนะ!” เมื่อเห็นคนรักอารมณ์เริ่มกรุ่น คนคิ้วเข้มจึงรีบเคลียร์สถานการณ์

“ก็อยากมีไม่ใช่เหรอ น้องหมาน่ะ ไว้จะซื้อให้ เอาให้น่ารักกว่าเจ้าปุกปุยนั่นอีก ต่อไปพี่จะได้ไม่ต้องไปเรียกน้องหมาของใครว่าลูกอีก เพราะเราจะมีลูกเป็นของเราเอง
แล้ว” คนคิ้วเข้มอธิบายเสียงเบา เขินที่ตัวเองต้องมาพูดอะไรแบบนี้ หากมันก็เป็นความต้องการจากหัวใจจริงๆ จะไม่พูดได้ยังไงเล่า

และก็ใช่ว่ามีเพียงปลายสายที่เขินจนทำตัวไม่ถูกเพราะต้นสายก็มีอาการเช่นเดียวกัน ร่างบางถึงกับมือไม้อ่อนจนแทบทำโทรศัพท์ร่วง มือข้างที่ว่างกำหมัดแน่นทุบที่อกซ้ายเบาๆ ด้วยกลัวว่าก้อนเนื้อด้านในมันจะกระดอนออกมาจากอกเพื่อช่วยยืนยันอาการที่เกิดขึ้นเสียให้รู้แล้วรู้รอด

“จ๊ะ จะรอนะ…เพื่อลูกของเรา” เสียงเบาจนแทบกลายเป็นกระซิบดังมาตามสายจนคนฟังจับความรู้สึกได้ ริมฝีปากบางอมยิ้ม ก่อนกระเซ้ากลับ

“เขินอยู่รึเปล่า”

“แล้วตัวเองล่ะ เขินรึเปล่า”

“ถามได้ ลองมาพูดแบบนี้ดูสิ” (โอย จะถามไปถามมาทำม๊าย ขนาดชั้นคนแต่งยังเขินเล้ย แต่งไปด๊าย ) คนคิ้วเข้มส่งค้อนไปตามสาย ก่อนจะเอ่ยคำลาเมื่อเห็นว่าดึกมากแล้ว ขืนนอนดึกพรุ่งนี้เป็นต้องไปทำงานสายแถมพ่วงเจ้าหมีแพนดาติดขอบตาไปด้วยแน่ๆ

“ฝันดีนะคะ”

“จ๊ะ ยองชิเองก็อย่าลืมฝันถึงพี่นะ”

“อื้อ” ปลายสายตอบรับเบาๆก่อนจะกดวาง

มือบางกดตัดสาย มองเจ้าเครื่องจิ๋วด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก จนเหมือนโลกใบนี้มีเพียงเธอสองคน ไม่ต่างจากความรู้สึกของอีกคนเช่นกัน ทันทีที่วางสายก็มานั่งมองรูปที่เธอเพิ่งปริ้นมา รูปสุนัขพันธุ์ต่างๆ มือเรียวหยิบแผ่นโน้มแผ่นนี้ขึ้นมาที พรางอมยิ้มไปด้วยเมื่อนึกภาพคนรักเวลาอุ้มเจ้าตัวที่อยู่ในภาพนี้ เจ้าตัวไหนจะเหมาะกับคนรักของเธอนะ ยองชิครุ่นคิดก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะฉุดเธอออกมา

“ยองชิพูดค่ะ ว่าไงคะผู้จัดการ”

และก็ใช่ว่ามีเพียงเธอที่สายเข้าหลังจากที่วางสายได้ไม่นาน เพราะคนที่เธอเพิ่งบอกลามาก็มีสายเรียกเข้าเช่นกัน

“ว่าไงคะ โยจู”

“โทรมาดึกแบบนี้รบกวนวอนอารึเปล่า” ปลายสายถามอย่างเกรงใจด้วยโทรมาเสียดึกดื่นหากนี่ก็เป็นเวลาที่เธอเพิ่งถ่ายละครเสร็จและหวังเหลือเกินว่าอีกคนจะมีเวลาคุยกับเธอ ก็จะให้ทำไงเล่าใจมันคิดถึงนี่ จะให้รอถึงพรุ่งนี้คงได้อกแตกตายกันพอดี

“เปล่าจ๊ะ นี่ก็นั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่น่ะ” คำตอบนั่นสร้างความโล่งใจแกมดีใจอยู่ในที

“ไอ้เพลินๆนี่คิดเรื่องอะไรอยู่จ๊ะ”

“แหม อย่าล้อกันสิ โทรมานี่มีธุระอะไรรึเปล่า” ร่างบางเขินที่อีกฝ่ายกระเซ้าจนต้องเฉไปเรื่องอื่น หากนั่นกลับทำให้ปลายสายอารมณ์เหี่ยวไปในทันที

“ถ้าไม่มีธุระนี่โทรมาไม่ได้เหรอ”

“เปล่าจ๊ะ โยจูอย่างอนสิก็แค่ถามไปเฉยๆ นี่รู้มั้ยเจ้าปุกปุยน่ารักมากเลยนะ เลี้ยงง่ายดี เราชอบมันมากเลย เสียอย่างเดียวไม่ค่อยเชื่อฟังเท่าไหร่เวลามีใครมาหาอ่ะ” คำชมที่จบท้ายด้วยการบ่นทำปลายสายถึงกับหัวเราะขำ สรุปจะชมลูกเธอหรือไม่ชมกันแน่หนอ

“ก็ว่าจะโทรมาเรื่องนี้แหละ บอกยากใช่รึเปล่า แหม ทำไมลุกทำตัวไม่น่ารักเลยนะ”

“ก็เสียแค่ตอนใครมาหาเท่านั้นแหละ นอกนั้นก็สุดแสนจะน่ารักแถมยังขี้อ้อนอีกต่างหาก”

“โห เล่นชมขนาดนี้ให้เลี้ยงต่อดีมั้ยน้อ”

“หือ โยจูต้องอยู่ต่อเหรอ” ได้ยินแบบนี้สาวร่างบางก็ชักกังวลเพราะถ้าเจ้าปุกปุยยังอยู่ที่นี่ต่อก็แสดงว่าคนคิ้วเข้มก็เข้าห้องไม่ได้น่ะสิ จึงถามกลับไปด้วยใจหวั่นๆจนปลายสายจับความรู้สึกได้

“เปล่า แค่ล้อเล่นเองน่า วอนอาก็จริงจังไปได้”

“ก็ไม่รู้นี่” ร่างบางส่งค้อนไปตามสาย เธอมันน่าให้ล้อเล่นรึยังไงนะ ทำไมใครๆต่างก็เอาแต่ล้อเล่นอยู่ได้เนี่ย นี่ก็พาลทำให้คิดถึงใครอีกคนที่เพิ่งวางสายไป นั่นก็ตัวชอบล้อเล่นเชียวล่ะ

หลังจากคุยกันไปอีกสักสองสามประโยคโยจูจึงเอ่ยคำลา เพราะราตรีนี้ล่วงเลยมาเนิ่นนานเสียแล้วขืนคุยกันดึก
มากกว่านี้สงสัยพรุ่งนี้เธอคงไม่มีเรี่ยวแรงตื่นกันพอดี คืนนี้เพียงเท่านี้ก็ทำให้ฝันหวานได้แล้วแหละ

ถึงน้องสา

ตอนนี้ชอบมากเลยอ่ะยองชิช่างเข้าใจง้อวอนอาน่ะ
หมาของเรา..อิอิต่อไปจะได้ไม่ต้องเรียกหมาของคนอื่นว่าลูกอีกเราจะมีลูกของเราเอง..ตายไปเลยคะคนอ่านอย่างข้าน้อยนั่งยิ้มคนเดียวปานคนบ้า..แต่ก้อยอมคะ

ปล.รักษาสุขภาพน่ะท่านสา
ไว้เราค่อยคุยกันใหม่เมื่อข้าน้อยกลับมาจากพักผ่อน
คิดฮอดหลายเด้อน้องหล้า

หวาน น้ำตาลหก 55555

หายไปนานเลย รอตั้งหลายวันแน่ะท่านยาม

ขอบคุณนะคร๊าบ

ขอบคุณนะคะ
จะรออ่านต่อค้าา

ทีเจ้าเงาะมีน้องหมาเต็มปาก ...ไม่เห็นมีใครอยากมารับไปเลี้ยงเป็นลูกบ้างเลยน๊ออ
๓๓๓๓๓๓๓๙
@^___^@/'')

อยากเห็นหน้าลูกของวอนอา กับยองชิซะแล้วซิ

ขอบคุณจ้า

น่ารัก จริงๆๆๆด้วย เหมือนท่านสา บอกไว้เลย


ขอบคุณจ้า
หายไข้ๆ ไวๆๆนะ แบรนด์ซัก 2-3 ขวดซิดีแน่

แต่งได้น่ารักจังเลย น้องเล็กจ๋าาา^^

งอนกันน่ารักดี

รอตอนต่อไปนะจ๊ะ^_^

ยองชิจ๋า รีบๆ ทำลูกให้ วอนอาเร็วๆน้า

จะได้มีโซ่ทองคล้องใจ ( อิอิ )

ยามสา ตอนนี้อ่ะ หวานซะ

เอาใจช่วยเน้อ

นุกดีจะติดตามตอนต่อๆไปนะ

มารอตอนที่ 10 ขอรับ

เปิดมาเช็คดูว่าลงตอนใหม่ยัง เลยนึกได้ว่ายังไม่ได้เม้นเลย555+ อ่านไปแล้วตั้งนานลืมเม้น โทษทีจ้าท่านสา สนุกเหมือนเดิมจ๊ะ ยังน่ารักเหมือนเดิม(คนแต่งนะ) หวังว่าคงได้ร่วมงานกับท่านเร็วๆนี้(เรื่องตัวเองเขียนยังไม่เสร็จเลย)

รอตอน10 ค่ะ

เอาใจช่วยนะขอรับ เพื่อลูกยองชิกับวอนอา

มารอตอนต่อไปด้วยคน ท่านยามสาสู้ๆ

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วแต่งได้น่ารักมาก

รออ่านตอนที่10 อยู่ไม่เห็นเอามาลงเลยค่ะ

อ๊ายยยยยย ต้องขอโทษทุกท่านด้วยนะคะ ที่ข้าน้อยปล่อยให้ต้องรอนานอีกแล้วว แอบอู้ T T ขอโทษค่าาาา

เห็นตั้งนานแล้วแต่ไม่ได้กล่าว ยินดีต้อนรับกับท่านหน้าใหม่ๆ ทั้งหลายเลย ลืมไปได้ไง ขอโทษอีกครั้งนะคะ

"ยินดีต้อนรับค่ะ ^ ^// ท่าน 111, love2moon, love2มุน, KanMa, มุน, Pk.Tan, น้ำลายศอ, too, ปูเปรี้ยว, shadowsun " หวังว่า คงไม่ตกหล่นท่านใดนะคะ ^ ^!

ขอบคุณนะคะ สำหรับเม้น ทุกท่าน เป็นกำลังใจมากจิงๆค่ะ

ตอนสิบ ใกล้ๆนี้แล้วค่ะ อดใจรออีกนิดนะคะ แหะๆ

ปล. ยีน พี่ไม่ต้อนรับแล้วนะ มาทีไรชวนเราเข้าป่าทู๊กที ล้อเล่นจ๊ะ ล้อเล่น รู้จักกันขนาดนี้แล้วนี่เนอะ จะต้อนรับทำมาน ต้อนเข้าใจไม่ดีกว่าเหรอ ยีนว่าจิงมั้ย อิอิ

ท่านวินดี้คะ ขอโทษด้วยนะคะ ยังรอให้ท่านวินเปลี่ยนใจอยู่นะ อยากช่วยจิงๆค่ะ

ท่านอุ้ม เมื่อไหร่ท่านจะกลับมาคะเนี่ย ท่านไม่อยู่ข้าน้อยไม่มีมาธิแต่งเลย Y Y เพราะงั้นตอนสิบถึงช้าอย่างนี้ไงคะ อิอิ ล้อเ่ล่นค่าาาา ทุกท่านอย่าโทษท่านอุ้มนะคะ แต่มันก็จิงตามนี้แหละ (ข้าน้อยเป็นพวกชอบล้อเล่นกับความจิงน่ะคะ แหะๆ) ล้อเล่นๆ แหม ท่านอุ้มมาเห็นล่ะโกรธตายเลย ข้าน้อยยิ่งกัวๆอยู่ คิดถึงท่านจังค่ะ ไปหวีตนี่คิดถึงเราป่าวน้อ ข้าน้อยยังจำคำสัญญาของท่านได้อยู่นะคะ อยากมีแฟนแย้ว หลังจากที่เป็นโสดมานานก็หวั่นว่าจะได้ขึ้นคานน่ะค่ะ กับมาคราวนี้ หวังว่าจะมีมาฝากข้าน้อยซักคนสองคนนะคะ อิอิ (โลภจิง)

คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ทุกท่านนน

ถึงน้องสา
กลับมาถึงเมื่อวานคะหมดแรงเลย..อิอิ อย่าคิดมากนะคะที่หมดแรงเนี่ยเหนื่อยกับการนั่งรถตั้ง6-7ชมนะคะ.ที่ไปเที่ยว1อาทิตย์สบายใจมากคะและคิดเรื่องฟิคที่เราคุยกันไว้เอาไว้จะมาพูดให้ท่านฟังอีกทีแล้วตอนที่10เนี่ยแรงบันดาลใจของท่านมันเกี่ยวกับข้าน้อยด้วยหรือนี่ไม่หยักกะรู้แอบดีใจนะเนี่ย...งั้นข้าน้อยกลับมาแล้วท่านก้อนำตอน10มาลงซะดีๆ
ปล.คิดเถิงท่านเหมือนกันและน้องๆพี่ๆทุกท่านในบล้อคนี่ด้วยคะ

เฮ้อ ปล่อยให้ทุกท่านรอนาน(จนเหนื่อยที่จะรอเต็มทีแล้วT T) ข้าน้อยก็พยายามถืบความขี้เกียจออกจากตัว จิ้นตอนสิบออกมาให้พวกท่านได้ โล่งใจจิงๆค่ะ แหะๆ ขอให้สนุกนะคะ

บทที่ 10

ภายในห้องประชุมใหญ่ผู้จัด ผู้กำกับ พร้อมทั้งดารานักแสดงและทีมงานผู้ที่เกี่ยวข้องสำหรับการสร้างละครเรื่องใหม่ที่มีเนื้อหาหนักไปทางดราม่าสุดเข้มข้นที่เตรียมจะเรียกน้ำตาจากผู้ชมได้เป็นปี๊บ หลังจากประชุมและหาข้อสรุปได้แล้วสำหรับงบประมาณ การถ่ายทำและคิวของดารานักแสดง เมื่อข้อสรุปทุกอย่างลงตัว เวลาของการทำความคุ้นเคยเพื่อนำไปสู่การร่วมงานที่ดีในอนาคตก็มาถึง งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างเรียบง่ายและอบอุ่นดังเช่นคนในครอบครัวร่วมสังสรรค์กันมากกว่าที่จะเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน

“พี่เมี่ยง ชนแก้ว” ยองชิเรียกพยองจุนนักแสดงที่รับบทเป็นพระเอกของเรื่องที่เพิ่งออกจากการเกณฑ์ทหารก็ได้รับงานแสดงเสียแล้ว งานจ่อมือจนน่าอิจฉาเสียจริง ซึ่งชายหนุ่มก็ตอบรับด้วยดีโดยการยกแก้วรอให้อีกฝ่ายชนด้วยรอยยิ้มร่า

ยองชิ เดินไปรอบๆโต๊ะเพื่อขอชนแก้วคนนั้นทีคนนี้ทีตามความที่เป็นคนอัธยาศัยดี จนมาถึงคนสดท้าย ซออู้ หนึ่งในนักแสดงนำของเรื่องผู้ที่นั่งเงียบจนเธออดสงสารไม่ได้

“ยินดีที่ได้ร่วมงานค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ” แก้วบรรจุน้ำสีใสถูกยื่นมาตรงหน้าให้อีกคนต้องรีบยกขึ้นชน

“เช่นกันค่ะ” ซออู้ส่งยิ้มทักทาย พร้อมส่งสายตาแปลกๆ จนคนถูกมองต้องขมวดคิ้วสงสัย หากก็ส่งยิ้มตอบกลับไป

“ขอนั่งด้วยคนนะคะ” สายตาที่มองเก้าอี้ตัวว่างด้านข้างจนอีกฝ่ายต้องมองตามแล้วรีบพยักหน้าเมื่อรู้ความต้องการ คนคิ้วเข้มถึงได้หย่อนตัวลง

แก้มนวลแดงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อคนที่แอบปลื้มมาอยู่ใกล้แค่ปลายก้อย และยังดีที่ฤทธิ์ของน้ำสีช่วยกลบเกลื่อนอาการนั้นไว้ได้ ไม่งั้นคงเป็นที่ผิดสังเกตจากสายตาของใครหลายๆคนเป็นแน่ เธออยากเดินเข้าไปความรู้จักตั้งแต่พบกันครั้งแรกในห้องประชุมนั่นแล้วหากก็ทำใจให้กล้าที่จะเข้าไปทักไม่ได้ จนถึงบัดนี้ที่ความปลื้มมันอัดแน่นเสียจนชนะความขลาด แต่เมื่อกำลังตัดสินใจได้ว่าจะเข้าไปทัก อีกฝ่ายกับทักเธอก่อนเสียนี่ ยิ่งทำให้เธอทำตัวไม่ถูก จึงทำได้ดีเพียงแค่ตอบประโยคสั้นๆกลับไป และก้มหน้าก้มตากินอาหารที่อยู่ตรงหน้าเหมือนเดิม ทั้งๆที่ตอนนี้อาหารพวกนั้นมันอัดแน่นอยู่ในท้องจนจะไม่มีที่ยัดเข้าไปได้อีกแล้วหากจะทำยังไงได้ล่ะ ก็ในเมื่อตอนนี้เธออยู่ในอาการ ทำตัวไม่ถูกเสียแล้ว

“ไม่ต้องเกร็งนะ คนพวกนี้น่ารักทั้งนั้นค่ะ อัธยาศัยดีกันทุกคนค่ะ”

ยองชิกระซิบที่ข้างหูอีกฝ่ายเบาๆ พร้อมทั้งขยิบตาขวาส่งให้เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้ามองเธอเสียทีหลังจากเอาแต่จ้องอาหารจานที่วางอยู่ตรงหน้า เฮ้อ สงสัยต่อจากนี้เธอคงต้องเอาใจใส่อีกฝ่ายให้มากเสียแล้วไม่งั้นการทำงานคงมีปัญหาแย่ เมื่อคุณเธอเล่นขี้อายขนาดนี้ โดยหารู้ไม่ว่าการกระทำนั่นกระทบต่ออีกคนมากแค่ไหน เมื่อความร้อนจากลมหายใจมันไล้อยู่แค่ข้างแก้มจนใจกระตุก ถึงกับสะดุ้งจนต้องรีบเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายหลบลมร้อนนั่นแต่กลับพบการกระทำที่ชวนให้ใจได้กระตุกอีกรอบ รู้หรอกนะว่าอีกฝ่ายอัธยาศัยดี แต่ไม่ต้องดีขนาดนี้ก็ได้ เพราะมันชวนให้เธอกลัวใจตัวเองเหลือเกิน

“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะคะ” เมื่อทนกับอาการแปลกๆของตัวเองไม่ไหว จึงต้องหนีออกไปตั้งหลักและการขอไปห้องน้ำก็ดูจะเป็นสถานการณ์ที่ทำได้ง่ายสุดแล้วในตอนนี้แต่แล้วเธอกับคิดผิดเมื่อเสียงของคนที่เธอคิดอยากจะหนีดังขึ้นจากด้านหลัง

“รอด้วยค่ะ ขอตัวแป๊บนะคะ” ยองชิหันไปบอกกับทีมงานก่อนจะเดินตามอีกคนที่จ้ำไปตั้งแต่ได้ยินเสียงเธอแล้ว คนคิ้วเข้มขมวดคิ้วสงสัยกับอาการของอีกฝ่าย ไม่พอใจอะไรเธอรึเปล่านะ

“ขอโทษจริงๆนะจ๊ะวอนอาที่มารบกวนเสียดึกแบบนี้” โยจูพูดขึ้นขณะรับเจ้าปุกปุยเข้าสู่อ้อมอก เจ้าหมาขานรับอยากดีใจเมื่อเจอเจ้าของของมันจนได้รับหอมฟอดใหญ่เป็นรางวัลในความน่ารักนั้น

“วันนี้ดึกแล้ว ไว้เป็นพรุ่งนี้แล้วกันนะวอนอา” คนพูดทำเสียงละห้อยเมื่อต้องทดวันเลี้ยงตอบแทนที่อีกฝ่ายดูแทนเจ้าปุกปุยสุนัขลูกรักให้ไปเป็นพรุ่งนี้แทน ทั้งๆที่อยากจะเลี้ยงวันนี้เสียใจจะขาดแต่เวลากับไม่เอื้อเนี่ยสิ กองถ่ายก็ช่างเลิกดึกเสียจริง แต่ดึกยังไงเอก็ต้องบึ่งรถกลับมารับเจ้าปุกปุยลูกรักของเธอจากสาวร่างบางตามคำพูดที่บอกไว้ว่าจะฝากแค่สามวัน ถ้ามากกว่านั้นก็ดูจะเป็นการรบกวนอีกฝ่ายมากเกินไปเพราะเพียงแค่นี้เธอก็ไม่รู้จะเกรงใจอีกฝ่ายยังไงแล้ว และการเห็นหน้าคนที่คิดถึงก็เป็นส่วนหนึ่งให้เธอต้องมารับเจ้าปุกปุยเอาตอนนี้

วอนอายิ้มขำกับคำพูดของผู้มาเยือน ที่ดูจะกังวลกับการเลี้ยงเสียเหลือเกิน

“โยจูพูดเหมือนเราเห็นแก่กินงั้นแหละ แล้วอีกอย่างเราก็ไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทนจ๊ะ เลี้ยงเจ้าปุกปุยไม่เห็นยากอะไร ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้”

“ไม่ได้ ก็เรารับปากแล้วนี่ เลี้ยงก็คือเลี้ยง เดี๋ยวพรุ่งนี้เก้าโมงเรามารับนะ”

“ก็ได้จ๊ะ” วอนอาจำต้องรับเมื่อหาทางเลี่ยงไม่ได้ ไม่รู้อีกฝ่ายจะเกรงใจเธอไปทำไมทั้งๆที่ก็สนิทกันมากแล้วแท้ๆ เธอไม่เข้าใจอีกฝ่ายเลยจริงๆ

“งั้นเรากลับก่อนนะ ฝันดีจ๊ะ”

“เช่นกันจ๊ะ ขับรถระวังๆนะ” โยจูยิ้มรับก่อนจะออกรถท่ามกลางสายตามองส่ง วอนอามองตามรถจนลับสายตาจึงกลับเข้าบ้านหากประตูยังไม่ทันปิดก็ต้องหันกลับมา
อีกรอบเมื่อได้ยินเสียงรถที่จอดอยู่ไม่ห่าง เพ่งสายตาผ่านความมืดซึ่งมองเห็นเพียงเงาลางๆของคนที่ก้าวออกจากตัวรถ และเสียงร่ำลากันอีกสองสามประโยคก่อนรถคันนั้นจะกระชากตัวออกไป หากเมื่อร่างนั้นเดินใกล้เข้ามาเธอจึงเริ่มคุ้นตาขึ้นและยิ่งชัดเจนเมื่อแสงไฟได้กระทบร่างของอีกฝ่าย

“ยองชิ”

ร่างที่กำลังจะไขกุญแจประตูบ้านหันตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าเป็นใคร รอยยิ้มก็ปรากฏบนเรียวปากพร้อมๆกับร่างที่ละจากประตู มุ่งหน้าไปหาจุดหมายใหม่แทน หากเมื่อเดินเข้ามาใกล้ก็ถึงกับทำให้คนรักต้องเบ้หน้าเมื่อกลิ่นแอลกอฮอล์มันโชยมา

“ยังไม่นอนอีกเหรอคะ” เสียงอ้อแอ้ถามออกไปพร้อมๆกับร่างที่จะล้มแหล่มิล้มแหล่ เอนไปเอนมาจนอีกคนต้องรีบเข้ามาพยุงทั้งๆที่ใจนั้นเดือดผุดๆกับเวลากลับบ้านของอีกฝ่าย

“แล้วทำไมเราเพิ่งกลับบ้าน” แม้จะพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติแต่ก็ยังเผยความไม่พอใจออกมาจนอีกคนรู้สึกได้ แต่คนเมาก้คือคนเมา จะมาสนใจอะไร

“ละครเรื่องใหม่น่ะพี่ ว่าแต่ยัยนั่นมาเอามันไปยังอ่ะ” คำอธิบายที่ยังไม่สร้างความกระจ่างให้กับอีกคนก็ถามถึงเรื่องอื่นเสียแล้ว สาวร่างบางถึงกับส่ายหน้าพลางถอนใจ คงคิดจะซักไซ้เอาคำตอบตอนนี้ไม่ได้สินะ

“อื้อ” สาวร่างบางพยักหน้าตอบเบาๆ ขณะที่แขนยังคงโอบรอบเอวคนรักไว้แน่นเพื่อพยุงไม่ให้ร่างที่เอนไปมาล้มหัวกระแทกพื้นไปเสียก่อน และคำตอบนั่นก็ถึงกับทำให้อีกคนยิ้มแปล้ พอใจกับคำตอบที่ได้รับ ยองชิเงยหน้าที่ซบอยู่กับไหล่บางขึ้นมอง สายตาหวานเชื่อมจนอีกคนร้อนวูบ ลมหายใจร้อนที่กำลังเป่ารดต้นคอตอนนี้ก็ทำเธอมือไม้อ่อน ร่างบางกำมือแน่นพยายามสลัดความรู้สึกปั่นป่วนที่อีกคนจุดให้โดยไม่รู้ตัว

“เข้าไปข้างในนะคะ”

“อื้อ” คนมีสติหากก็เหลือน้อยเต็มทีตอบรับอย่างยินดี พร้อมกับก้าวข้าตามอย่างว่าง่ายตามแบบปูที่เพิ่งหัดเดิน
คนร่างบางพยุงร่างคนรักให้เข้ามาในห้องอย่างทุลักทุเล เมื่ออีกคนยังไม่ให้ความร่วมมือแถมยังก่อกวนโดยการส่งสายตาหวานให้ตลอดทาง อีกทั้งมือก็พยายามเขี่ยผมอีกคนเล่น ยิ่งทำให้ร่างบางหงุดหงิดใจ เพราะรู้ตัวว่าตัวเองคิดไปเองฝ่ายเดียว รู้สึกไปเองคนเดียว เวลาสามวันที่ไม่ได้เจอกัน ไม่นึกว่าเวลาเพียงแค่นั้นจะทำให้เธอถึงขนาดพร่ำเพ้อต้องการสัมผัสจากอีกคนมากขนาดนี้ คิดแล้วก็อดใจหายไม่ได้ เพราะถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเธอมิต้องตัวติดกับยองชิเลยรึ แล้วอีกคนล่ะจะรู้สึกแบบเดียวกับเธอรึเปล่านะ

เมื่อพาร่างของคนสติเหลือน้อยมานอนบนเตียงได้แล้ว จึงเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วกลับออกมาพร้อมกับอ่างล้างหน้าพร้อมผ้าขาวสะอาดผืนเล็ก มือบางบิดผ้าหมาดๆก่อนจะเช็ดตามหน้าและลำคอให้อีกคนสดชื่นขึ้น มองหน้าคนรักถ่ายทอดความคิดถึงและการขยับตัวของอีกคนจึงทำให้เธอสังเกต มือที่พยายามแกะกระดุมเสื้อหากก็ทำไม่ได้ดังใจคิดจนต้องร้องครางออกมาอย่างหงุดหงิด ให้อีกคนได้รู้ความต้องการ

มือบางเอื้อมไปช่วยปลดกระดุมอย่างไม่คิดอะไร หากพอเอาเข้าจริงสมองพลันคิดถึงเรื่องเมื่อครู่ทั้งตรงหน้าประตูและระหว่างทางเดิน ความรู้สึกที่เพิ่งสลัดทิ้งไปหยกๆจึงกลับมาอีกครั้งให้ใบหน้าได้ร้อนวูบ พลันมือไม้สั่นแกะผิดๆถูกๆหากก็ปลดกระดุมสองเม็ดบนออกจนได้ ลมหายใจถูกปล่อยยาวเหยียด จังหวะการเต้นของหัวใจเริ่มกลับเข้าที่

ใบหน้านวลจึงกลับไปสนใจที่ใบหน้าที่เพิ่งละสายตามา และนั่นก็ทำให้เลือดในกายเย็นเฉียบเมื่อพบว่าอีกคนจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้วและเห็นการกระทำทุกอย่าง ใบหน้านวลร้อนซู่ขึ้นมาอย่างขัดเขินปนกระดากอายจนต้องเบื้อนหน้าหนีเมื่อนึกว่าอีกคนรู้ทันความคิดของเธอ

ยองชิยกมือขึ้นจับใบหน้านวลให้หันมาสบตา เมื่อสายตาสบประสานกันเหมือนช่วงเวลาจะหยุดนิ่ง วอนอาจ้องมองการกระทำของอีกคนอย่างรอคอย ดวงตางามไหวระริกอย่างเปี่ยมหวังแต่ก็อดที่จะหวาดหวั่นไปด้วยไม่ได้ เพราะถึงอย่างไรเสียเธอก็ไม่ลืมว่าคนรักยังอยู่ในอาการสติไม่ครบถ้วนคงถือเอาอะไรกันในตอนนี้ไม่ได้ แต่แล้วก็เหมือนกับอีกคนจะรู้ตัวว่าต้องพูดคำๆนี้ออกมา ริมฝีปากเรียวเผยอขึ้นพร้อมๆกับเรียวแขนที่โน้มใบหน้าคนรักลงมา

“ฉันรักพี่นะ”

ปล. ท่านอุ้ม ข้าน้อยลงซะดีๆ แล้วนะคะ อิอิ
โรสสสส มาเจิมซะดีๆ ด้วย อิอิ
ทุกท่านหลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
อ๊าย ลืม ท่านsha ไม่ใช่หน้าใหม่แล้วนี่เนอะ ขอโทษค่าาา ข้าน้อยก็เห็นท่านแต่ในบ้านมุน มาเจอที่นี่เลยดีใจไปหน่อย(แก้ตัวชัดๆ)

เจิมๆๆๆๆๆ....
ต๊งหม่งเหมียวขื่อๆ โอละลือๆ โอละเหมียวๆอ้าแหลคือ
(ลงยันต์กันปลวก..ก๊ากๆๆๆ)

ว้า..แพ้โรสเลยอ่ะ กะว่ามาคนแรกแล้วนะ..เพลงพี่โน้ตอุดม.ยันต์ของน้องโรสใช้กันพี่ไม่ได้หรอก..อิอิ
น้องสา..ชอบที่สุดตอนนี้
ว่าแต่ท่านเหล้าไม่เข้าปากก้อไม่ยอมบอกรักเลยนะเฮียยองชิเรา..
ปล.ซออู้โดนเสน่ห์เฮียไปเต็มๆ
ว่าเเต่เฮียอยู่ต่อหน้าคนอื่นทำไมช่างเอาใจจังแต่กลับทำเป็นเข้มกับเจ๊หมายความว่าไงจ้าน้องสา...

ตอนที่ 10 มาแว๊ววว เย้ เย้
.. ยองชิทำเมาดิบชัวร์ ดูดิเล่นบิวท์รมย์ซะวอนอาควบคุมตัวเองไม่ได้เลยอะคับ .. แต่ แต่ ทำไม่นิยายรักต้องมาขาดตอนกลางอากาสเหมือนหนังฟิล์มขาดอย่างเงี๊ยยยยย
โอ้ววววได้โปรดมาต่อไว ไว นะขอรับ

ปล.ดีนะเนี่ยที่อยู่กะดึกรอเฝ้า อัศวินสีส้มมาถล่มอุรุกวัย
Go go The flying dutch man

รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ ขอบคุณมาก ๆ ที่แต่งเรื่องดี ๆ ให้อ่าน

ตามมารังครวน เอ๊ย....ตามมาเม้นให้ถึงที่นี่ด้วยเลยท่านสา
อิอิ อย่าลืมรีบมาต่อละ เขิน จัง ตอนต่อไปจะติดเรตป่าวน๊า
555555555555

จาก...ยีน สุดสวย 55555555

“ฉันรักพี่นะ”
แล้วไรต่ออ่ะ ค้างเติ่งเลย
moon moon รีบมาต่อไวๆๆเน้อ
ไม่อยากจิ้นไปเองเด๊วเตลิดเปิดเปิงกันพอดี

++ 555555 ++ สู้โว้ย

โย้...ได้อ่านตอน 10 แล้ว อารมณ์กำลังจะเคลิ้ม ไหงท่านปล่อยให้ค้างซะงั้นอ่ะ มาต่อเร็วๆนะขอรับ

อีกหละ ท่านยาม
ทำงี้อีกและ

แล้วรีบมาต่อไวไวนะ
ค้างไว้งี้ไม่ดี
(เสียสุขภาพจิตหมด)

โหหหห...น้องเล็กไมทำงี้อ่ะ

ค้างงงงงงงกันทั้งบล๊อคเลย รวมทั้งวอนอาด้วย อิอิ

มาต่อไวไวเลยยยยยย

รออยู่นะจ๊ะ

ตอนนี้แต่งน่ารักดีอ่ะ เห็นภาพๆๆ แต่อยากเห็นภาพตอนต่อไปอ่ะ ...เมื่อฉันได้บอกรักพี่ไปแล้ว...อิอิ วิ๊ดดดดดวิ๊ววววว

โอ๊ะ..โอ๊ะ... ท่านยามสา ตัดตอนกันงี้เลยเหรอ โหย..ใจร้ายอ่ะ รีบมาต่อให้ว่องเลยท่าน เดี๋ยวทำการทำงานไม่ได้กันพอดี ลุ้นนะนี่ อย่าให้ปล่อยให้เพื่อนพ้องน้องพี่คิดกันไปเอง เดี๋ยวจะไปกันใหญ่น๊า 5555

สาวกเอาอีกแล้วทำเฮียค้างอีกละแหมน่าตีจิงเลย
ขอโทษนะพักนี้อ่านของเจ้าหนูแล้วไม่เม้นท์เลยนิสัยไม่ดีเลยแฮะ ไหมว่าแล้ว
สาวกสู้ๆๆนะเฮียรออ่านนะ มาต่อให้ไวล่ะ

ขอบคุณครับ น่ารักดีนะครับ จะรอคอยตอนต่อไปนะครับ

แงๆ ข้าน้อยไม่ได้ใจร้ายนะคะ ทุกท่าน แต่เป็นเฮียอุยต่างหากที่ใจร้าย โยนให้เลย อิอิ (ไม่เม้นให้กันเล้ย อ๊ายย ล้อเล่นค่าา ^ ^) คิดถึงเฮียจังค่ะ ^____^

ท่านยามไม่เจอกันนานเลยนะคะ คิดถึงท่านจังค่ะ คนใจร้ายเม้นต่อจากท่านนะคะ ไม่ใช่ข้าน้อย อิอิ

ทุกท่านอย่าคาดหวังไรมากนะคะ อย่าคิดไปไกลด้วยน้าาาา มันไม่มีไรจิงจิ๊ง (จะมีใครเชื่อป่าวเนี่ย เฮ้อ)

ว่าแต่ มันค้างตรงไหนคะ อิอิ ล้อเล่นค่าาา

ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ บายๆ

สาวกนินทาเฮียรึ ตีเลย.....
ก็เฮียเม้นท์แล้วนี่ไง แถมสองทีเลยเบิ้ลๆๆๆ
แล้วบอกรักพี่สาวคนสวยตอนเมาๆๆเนี่ยจะแจกของหวานต่อด้วยปะ ถ้าไม่แจกเฮียจะได้ไปหาของหวานห้องอื่นชิมต่อนะ สาวกอย่านะ..จุ๊ๆๆ อย่าทำให้เฮียผิดหวังไม่ง้าน
เฮียไม่รักแล้วด้วย เชอะๆๆๆ
สู้นะเด็กดี มาให้กำลังใจเหมือนเดิมนะ มีคนรออ่านของหนูอยู่ทุกวันนะคนดี

ตอนนี้นุกมาก ยองชิบอกรักแล้ว(แต่เมานะ)แหมแต่จบก่อน อารมณ์ค้างเลย มาต่อไวนะค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่แต่งให้อ่าน

บทที่ 11

‘ฉันรักพี่นะ’ (ซารังเฮ เผื่อจะอินขึ้น 55)

เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ชวนให้คนฟังใจกระตุกนิ่งค้างอยู่กับท่าสองแขนเท้ายันตัวคร่อมคนรัก ใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงปลายก้อย ริมฝีปากเรียวยังชิดอยู่ที่ริมหู หากอยู่ในเหตุการณ์ก่อนหน้าในท่านี้เธอคงไม่วายคิดให้ตัวเองได้หน้าแดงแป๊ด แต่นี่อาการตอบรับใดๆแทบไม่มีนอกจากดวงตาที่เบิกกว้าง เมื่อสมองพลันขาวโพลนขึ้นมาเสียดื้อๆ การประมวลผลทุกอย่างดูจะช้าไปหมด ขนาดมือของอีกคนได้เลื่อนจากต้นคอมาไล้แก้มนวล เกลี่ยผมที่ตกลงมาบังหน้าไปทัดหู สังเกตอาการของคนรักเงียบๆ ด้วยใจลุ้นระทึก ร่างบางก็ยังคงนิ่งค้างอยู่ท่าเดิม

คำรักที่หลุดมาให้ได้ยินแบบไม่ทันให้ตั้งตัวน็อคคนฟังให้มึนงง การตอบสนองเลยสุดแสนจะช้า เพราะเมื่อคนฟังกว่าจะยิ้มออกมาได้ คนพูดก็แทบจะใจแป้วเสียแล้ว เสียงถอดใจจากคนใต้ร่างเรียกอีกคนให้หันมองได้ไม่ยาก แต่การหันกลับไปนั่นก็ทำให้แก้มนวลสัมผัสปลายจมูกโด่งของอีกคนเบาๆ นั่นแหละอาการหน้าแดงถึงเริ่มทำงาน วอนอาลูบแก้มตัวเองเบาๆ อย่างเขินจัด ท่าทางนั่นทำให้อีกคนหลุดขำ เพิ่งจะมาเขินตอนนี้เนี่ยนะ เฮ้อ ช้าจริงๆแม่คุณ

ยองชิยกตัวขึ้นหอมแก้มคนสมองเฉื่อยกับคำรักอีกฟอดใหญ่ แกล้งให้อีกคนได้เขินม้วนอีกรอบจนถึงกับทนไม่ไหวต้องยกมือทุบไหล่บางแก้เขิน

“แกล้งเมารึเปล่านี่” น้ำเสียงที่พยายามทำขู่สุดฤทธิ์จากสาวร่างบางเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินทำคนถูกขู่เลิกคิ้ว อยากขำต่อก็อยากจะขำอยู่หรอกนะ แต่ก็อดสงสารแก้มคนรักไม่ได้เพราะแค่นี้ก็ไม่รู้จะแดงยังไงแล้ว ถ้าเผลอหลุดขำไปมากกว่านี้ อาจเกิดอาการงอนเปลี่ยนบรรยากาศที่กำลังหวานให้หมดไป คนคิ้วเข้มจึงรีบเปลี่ยนท่าทีทำหน้าหงอ บีบเสียงให้กลัวสุดฤทธิ์กับประโยคที่ว่า

“เปล่า เมาจริงๆ เพิ่งจะมาสร่างก็ตอนที่พี่เช็ดตัวให้นี่แหละ เฮ้ย ไม่ใช่ๆ เช็ดหน้าค่ะ เช็ดหน้า” ด้วยหลุดไปแล้วหากก็ยังอยากจะแก้เพื่อให้อีกคนไม่เขิน แต่นั่นกลับเป็นการเหมือนย้ำให้คิดตามเสียมากกว่า เธอจึงได้รับค้อนวงใหญ่พร้อมกำปั้นเล็กๆมาอีกรอบ

“จะทำร้ายร่างกายกันอีกนานมั้ยนี่ ผิวจะช้ำไปทั้งตัวแล้วน้า พรุ่งนี้คงได้ตอบคำถามกันให้วุ่นแน่ว่านี่รอยไร”

“บ้า แค่ทุบเบาๆเอง ช้ำได้ไง แล้วอีกอย่างรอยอะไร พูดให้มันชัดๆนะ”

“จะรอยอาร๊าย ถ้าไม่ใช่…รอย ฝาก จาก คนรัก อ่ะ ”

อยากจะพูดอยู่หรอกนะว่า ‘รอยรัก’ หากแต่สายตาที่กำลังมองคาดโทษนั่นสิที่ทำให้ไม่กล้าเสี่ยง

“แล้วเมื่อกี้มองเค้าคิดอะไรอยู่อ่ะ”

“เมื่อกี้ ตอนไหน แล้วพี่มองอะไร๊ ไม่ได้มองซักหน่อย ยองชิตาฝาดไปเองแล้ว” เสียงสูงผิดปกติที่คนรักพยายามบ่ายเบี่ยงส่อพิรุธ ให้อีกคนได้หัวเราะเจ้าเล่ห์ในใจ

“ก็ตอนแกะกระดุมนั่นไง คิดอะไรอยู่ถึงกับหน้าแดงเลยนะ คิดจะทำอะไรเค้าอ่ะ” ไม่พูดเปล่าหากคนคิ้วเข้มยังเอามือมากุมคอเสื้อตัวเองไว้แน่น เรียกอาการหมั่นไส้แทนที่จะเขินจากอีกคนแทน วอนอากวาดตามองอีกรอบก่อนจะพูดขึ้น ด้วยประโยคที่ทำให้อีกคนต้องหน้าหงาย

“ก็แค่คิดว่าทำไมมันเท่าของเด็กจังน่ะ” และร่างบางนี่ก็ไม่พูดเปล่าเช่นกันเมื่อมือที่เคยแนบอยู่ข้างตัวถูกยกขึ้น
มากอดอก พร้อมทั้งสายตาที่ใช้มองนั่นก็เรียกอาการหน้าแดงจากอีกคนได้ไม่ยาก

คนคิ้วเข้มถึงกับอึ้งไม่นึกว่าคนรักจะพูดล้อจี้ใจได้ขนาดนี้ พาลให้งอนตุ๊บป่อง ถึงกับพลิกตัวหันหลังให้อีกคนกันเลยทีเดียว ก็จะมองให้จี้ใจไปมากกว่านี้ทำไม่ล่ะ ใช่สิ ไม่ได้ใหญ่นี่ เฮอะ รู้แล้วจะมาพูดให้ช้ำใจทำไม

อารมณ์หวานๆเมื่อครู่พลันหายหมดเมื่อคนหนึ่งได้ทำลายมันแบบไม่ทันตั้งตัว สาวร่างบางถึงกับหน้าเจื่อนกับคำล้อของตัวเอง รีบโน้มตัวลงไปง้อคนรักเป็นการใหญ่ มือที่จับไหล่เพื่อดึงให้อีกคนหันมาสบตาก็ถูกมือเรียวแกะออก และหนักเข้าเมื่อถึงกับสะบัดไหล่ออกจากมือเธอ นั่นทำให้คนร่างบางไม่มีทางเลือกเมื่อต้องงัดไม้ตายสุดท้ายมาใช้
ร่างบางนอนซ้อนตัวแนบไปกับแผ่นหลังของอีกคน พร้อมๆกับเอื้อมมือไปกอดเอวบางไว้แน่นป้องกันอาการดิ้นที่อาจจะตามมา แต่หารู้ไม่ว่าร่างที่เธอกอดอยู่กำลังยิ้มกระหยิ่มกับการง้อนั้น

“ยองชิไม่โกรธน้า พี่ขอโทษ จะไม่เล่นแบบนี้อีกแล้ว”

“พูดแบบนี้เหมือนไม่รักกันเลย” เสียงอู้อี้ที่ซุกหน้าอยู่กับหมอนนั่นฟังไม่ค่อยชัดแถมยังจับอารมณ์ของอีกคนไม่ได้ ทำให้สาวร่างบางทึกทักไปเองว่าอีกคนกำลังน้อยใจอยู่ จึงหลุดคำสารภาพรักออกมาแบบไม่รู้ตัว

“รักสิ ทำไมจะไม่รักล่ะ พี่ทำอะไรให้ยองชิคิดแบบนั้นเหรอ ช่วยบอกหน่อยสิคะ รักยองชิคนเดียวจริงๆน้า”

และเมื่อจบคำบอกรักนั่น ร่างที่หันหลังให้ก่อนหน้าก็พลิกกลับมาสบตาคนพูดอย่างรวดเร็ว แววตาวาวพร้อมอาการยิ้มหน้าบานนั่น ก็ทำให้คนพูดรู้ตัวแล้วว่าตนถูกเอาคืนไปแล้วเรียบร้อย

“เยอะแยะไป”

“หือ มีจริงเหรอคะ”

“ก็จริงดิ แต่ตอนนี้อย่าพูดถึงมันเลย” แล้วคนคิ้วเข้มก็จำต้องบอกปัดเมื่อไม่อยากเสียบรรยากาศชวนฝันแบบนี้ไปอีกรอบ และคนร่างบางก็ดูเหมือนจะรู้ใจจึงหยุดซักไซร้พร้อมกับกระชับอ้อมแขนดึงอีกร่างเข้ามากอดให้แน่นขึ้นหากก็ไม่รัดแน่นจนทำให้อีกคนถึงกับหายใจไม่ออก เพียงเพื่อให้ผิวกายได้สัมผัสกันมากขึ้นเท่านั้นเอง

“พี่กอดแบบนี้อุ่นจัง วันนี้ขอนอนด้วยนะ” เสียงอ้อนพร้อมสายตาหวานที่ช้อนมองชวนให้ปั่นป่วนหัวใจให้อีกคนปฏิเสธไม่ลง เพราะใจจริงก็อยากให้คนรักค้างด้วยเช่นกัน

“ถึงขนาดนี้แล้วยังจะขออีก”

“อืม นั่นสิเนอะ” คนคิ้วเข้มขานรับเบาๆเพราะอาการง่วงงุนบวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เริ่มจะตีรวนอีกรอบจึงทำให้ไม่ทันคิดเล่นกับประโยคที่อีกคนตั้งใจโยนให้อย่างน่าเสียดาย ให้อีกคนได้ถอนใจก่อนจะเปลี่ยนมาไล้สัมผัสแก้มเนียนที่เป็นองค์ประกอบหนึ่งบนร่างคนรักที่เธอชอบนึกอย่างสัมผัสตลอดเวลาที่มีโอกาส ผิวเนียนนุ่มใสละเอียดราวกับผิวเด็กให้ความรู้สึกละมุนชวนให้อุ่นใจมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก และการเอียงแก้มตอบสนองตามมือสัมผัสพร้อมเสียงครางเบาๆอย่างพอใจชวนให้เธอได้นึกขำเพราะมันช่างเหมือนเจ้าปุกปุยเวลาอ้อนเสียเหลือเกิน นี่ถ้าคนในอ้อมกอดรู้ว่าเธอคิดอะไรคงโกรธกันน่าดู

เฮ้อ ถือว่ารอดตัวไปละกันนะคืนนี้ (คนแต่งบอกตัวเอง = =;)

วันบวงสรวงก่อนเริ่มการถ่ายทำทุกคนต่างกระตือรือร้น ไม่ว่าผู้กำกับ ทีมงาน หรือว่าตัวนักแสดงเอง

ถ้านับจากงานเลี้ยงวันแรก และการพบปะเป็นครั้งๆคราวๆ วันนี้ก็ถือเป็นวันที่สี่ที่นักแสดงได้ทำความคุ้นเคยกัน ซึ่งก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับนักแสดงมืออาชีพอย่างยองชิที่ดูจะสนิทสนมกันดีกับทุกคนตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ที่ถึงขนาดเริ่มแกล้งกันได้แล้ว

หากแต่ปัญหากลับตกอยู่กับนักแสดงนำอีกคนอย่างซออู้ที่ดูจะขี้อายตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ที่ระดับความอายนั้นหาได้ลดหลั่งตามวันเวลาที่ได้รู้จักกันไม่ สร้างความหนักใจให้กับผู้กำกับเป็นอย่างมาก (โทษทีนะจ๊ะซออู แหะๆ) และนั่นจึงเป็นเหตุให้เธอผู้ซึ่งอัธยาศัยดีที่สุดในกองช่วยดูแลเทคแคร์สาวหน้าแบ้วตามคำสั่งปนอ้อนวอนของผู้กำกับที่คัดสรรค์ด้วยสายตามาเป็นอย่างดีแล้วว่าเธอเหมาะสุดที่จะทำให้ซออู้ผ่อนคลายก่อนการให้สัมภาษณ์กับนักข่าวที่จะเกิดขึ้นในช่วงบ่าย

ยองชิมองหาคนที่เธอต้องดูแล เมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังเดินเลี่ยงไปนั่งที่รถตู้ส่วนตัวแทนที่จะเข้าไปรวมตัวทำความคุ้นเคยกับนักแสดงคนอื่นๆจึงเดินตาม ก่อนจะพูดขึ้นให้อีกคนต้องหันมอง และชะลอฝีเท้ารอ

“เป็นยังไงบ้างคะวันนี้ รู้สึกดีมั้ย” ยองชิเอ่ยถามด้วยใบหน้ายิ้มพรายที่ทำให้อีกคนถึงกับตาพร่า

“ค่ะ” ซออู้ยิ้มตอบและพยายามหลบตาด้วยความเขิน
ยองชิมองซ้ายมองขวาอย่างมีพิรุธจนอีกคนต้องมองตามอย่างสงสัยกับท่าทีที่เปลี่ยนไป และเมื่อมองสำรวจจนแน่ใจแล้วว่าปลอดคน คนคิ้วเข้มก็เดินเข้าไปใกล้พร้อมกับกวักมือเรียกให้คนมองต้องยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆอย่างสงสัย และทันทีที่เห็นปฏิกิริยานั้นเธอก็ใช้มือป้องปากกระซิบแนบริมหูอีกฝ่ายว่า

“ซออู้เกร็งเพราะผู้กำกับชอยใช่มั้ยคะ” คำถามที่ทำให้อีกคนต้องพยักหน้าอย่างจำยอมด้วยมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ เธอเกร็งมาตลอดเวลาในช่วงเช้าตั้งแต่เห็นสายตาดุที่ผู้กำกับใช้มองเธอแล้ว จึงไม่แปลกเลยที่ใครหลายๆคนจะสังเกตเห็นรวมถึงคนๆนี้และนั่นก็ทำให้พวกเขาเป็นกังวลตาม เธอจึงเครียดขึ้นไปอีกเมื่อเป็นตัวถ่วงของทีมงานแบบนี้

“ไม่ต้องไปกลัวผู้กำกับชอยเลยนะคะ รายนั้นเค้าก็แค่เก๊กเข้มไว้ขู่คนอื่นเฉยๆค่ะ แต่จริงๆแล้วกลัวเมียจะตายไป เวลาเมียมาที่กองทีไร หงอทุกทีเชียวค่ะ ฉันเคยเห็นมาแล้ว แถมบริการเมียเองเลยนะ ที่รักจ๊ะนี่น้ำจ๊ะ ที่รักจ๊ะนั่งรอตรงนี้ก่อนนะ ผมจะรีบถ่ายให้เสร็จไวไวนะจ๊ะ รอแป๊บนะจ๊ะ น้ำเสียงแบบนี้เลยนะ” ยองชิที่แอบนินทาผู้กำกับก็พยายามเลียนเสียงหวานที่ตนเคยได้ยินพร้อมกับท่าทางที่เห็นให้ถึงที่สุดถึงตัวตนของผู้กำกับซอย แต่ท่าทางนั่นก็ทำให้คนฟังถึงกับยิ้มขำ ใบหน้าที่เคยตึงเครียดก็เริ่มที่จะผ่อนคลาย

“จริงเหรอคะ ทำไมฉันไม่เห็นเค้าจะเป็นแบบนั้นเลย” ซออู้ถามเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จนคนเล่าต้องโน้มน้าวเพิ่มความมั่นใจให้อีกรอบ

“ก็บอกแล้วไงคะ ว่าเค้ามาดดี แต่อีกเดี๋ยวถ้าเมียมาก็หลุดแล้วล่ะคะ คอยดูสิ”

การตอบสนองที่ชวนงงเกิดขึ้นหลังจากสองสาวได้กลับมาเข้ากองอีกครั้ง เมื่อสาวหน้าแบ้วที่ตลอดเวลาในช่วงเช้าเอาแต่ทำหน้าเครียดตอนนี้ใบหน้ากลับแต้มไปด้วยรอยยิ้มจนคนทั้งกองแทบตาพร่า จนผู้กำกับถึงกับมาแอบกระซิบถามคนคิ้วเข้มที่ตัวเองคัดมาเองกับมือด้วยความสงสัยกันเลยทีเดียวว่าทำยังไงสาวหน้าแบ้วถึงเปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้ามือได้มากขนาดนี้ มีเคล็ดลับอะไรหนอ

“ความลับค่ะ”

ยองชิตอบยิ้มๆ พร้อมท่าทางชวนสงสัยที่ไปกวนกระตุ้นให้อีกฝ่ายเกิดอาการคันไม้คันมือ ลามไปถึงคันปากอยากจะซักต่อ แต่เวลาไม่มีวันคอยใครรวมถึงผู้กำกับที่ใหญ่สุดในที่นี้ เมื่อต้องให้สัมภาษณ์ในไม่อีกกี่นาทีข้างหน้า จึงทำได้เพียงตัดใจโยนอาการคันไม้คันมือทิ้งไปก่อน แต่ก็ไม่วายส่งสายตาคาดโทษที่จะตามมาภายหลังเสร็จงานให้คนคิ้วเข้มได้ย่นคอ แต่ใช่ว่าเธอจะกลัวเมื่อมีแบคอัพดีอย่างเมียผู้กำกับที่ตีซี้ได้จากการที่เป็นหนึ่งในแฟนคลับของเธอป้องกันเหตุที่อาจจะเกิดขึ้นไปเรียบร้อยแล้ว

“กลับมาเจอดีแน่”

“ค่า จะรอนะคะ” ไม่ขานรับเปล่าคนคิ้วเข้มยังคงเล่นไม่เลิกเมื่อมียักคิ้วแถมให้คนขู่แทบอยากจะวิ่งกลับมาเขกหัวโทษฐานล้อเลียนผู้กำกับ หากด้วยมาดที่วางไว้ค้ำให้ไม่อาจทำได้ จึงได้แต่ชี้มือส่งสายตาคาดโทษให้อีกรอบ จนเป็นคนคิ้วเข้มเองที่ยกมือให้อย่างยอมแพ้

และการให้สัมภาษณ์ก็ผ่านไปได้ด้วยดี เมื่อผู้กำกับชอยสามารถตอบคำถามของนักข่าวที่อยากรู้อยากเห็นทั้งเรื่องใหญ่เรื่องเล็กได้อย่างไม่มีที่ติ เช่นจุดมุ่งหมายของการสร้างเอย การคัดเลือกนักแสดงเอย ว่าทำไมถึงเรื่องนักแสดงใหม่ให้มารับบทเด่น เขาก็ตอบได้อย่างน่าสนใจ และทำให้ละครที่กำลังจะเริ่มถ่ายทำเป็นที่จับตามองในวงการบันเทิงในระดับต้นๆอีกเรื่องหนึ่งกันเลยทีเดียว และหลังจากสัมภาษณ์ผู้กำกับเสร็จ นักข่าวก็ขอสัมภาษณ์นักแสดงนำของเรื่องต่ออีกเล็กๆน้อยๆเพื่อนำไปทำข่าวบันเทิง งานของวันนี้ก็เป็นอันสิ้นสุดลง
.........................

โหหห เฮียอุยแวะมาทักเช้าจังค่ะ ปลื้มจังๆ อิอิ ตอนนี้เอียอย่าผิดหวังนะคะ ข้าน้อยกัว แหะๆ ^ ^ คิดถึงเฮียนะคะ อิอิ หวานมั้ยๆ

แหะๆ ก็บอกแล้วว่าไม่มีไร ^ ^//

ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากทุกท่านนะคะ ซึ้งๆๆๆๆๆ
กระซิกๆ

ว้าวววววว เจิมๆๆๆๆๆ คนที่ 1

เย่ๆๆโย่วๆๆ อิอิ

ไปอ่านก่อนๆๆๆ

ฉันบอกรักพี่ไปแล้ว พี่จะตอบแทนไรฉันดีน๊าาาาา^^

ฮิ้วววววววๆๆๆๆๆ

มาจองพื้นที่ก่อนจะไปตั้งใจอ่านค่ะ ท่านสา อิอิ

ท่านสา มาที่ไรไม่เคยได้เจิมคนเเรกเลย
แต่ไม่เป็นเอาใจเป็นที่ตั้งแล้วกัน
มาเจิมให้กำลังใจน้องสา ตอนที่11จบซักทีน่ะรอดตายแล้วน้องเรา555
ยองชิจะมนุษยสัมพันธ์ดีไปแล้วนะ
หึงแทนวอนอาวุ้ย

มาไวดีจิงท่านยาม
สงสัยกลัวคนอ่านขาดใจ

แล้วยองชิจะรู้ตัวไม๊เนี่ยว่าเขาแอบปลื้ม
เดี๊ยวก็เป็นเรื่องจนได้
วอนอารู้เข้าแย่แน่ๆ

กิ๊ว...วว ตอนนี้สบายๆแฮะ ไม่เหมือนตอนที่แล้วทำเอาค้างคาใจ ว่าแต่... ไหงมาทำให้ค้างคาแล้วมาปิดจบแบบนี้ได้ล่ะเนี่ย 555 แต่ก็โอเคนะ ชอบๆ มาต่อไวไวนะท่านยาม

ขัดใจเฮียอ่ะสาวกทำงี้เฮียไม่ปลื้มนะ บอกรักแล้วไม่มีไรเลยเหรอยี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
งอนๆๆๆๆๆๆๆๆสาวกมาเกาะหลังเฮีย แล้วซบๆๆๆๆๆบอกรักเฮียด่วน เชอะๆๆเค้างอนบ้างนะ

แหมคนเจิมเนี่ยมันน่าเสียบจิงวุ้ยบังอาจมาเจิมก่อนได้งัยฟระ สาวกเด๊ยวตอนหน้าเฮียไม่พลาดแล้วมาเจิมๆๆคนแรกเลย คอยๆๆ ๆๆนะที่รักของเฮีย

อยากให้ช่วยอธิบายประโยคนี้หน่อย ตอน9อ่ะค่ะ "คนรักยังอยู่ในอาการสติไม่ครบถ้วนคงถือเอาอะไรกันในตอนนี้ไม่ได้" อยากถามว่า จะเอาอะไรกันหรอค่ะ 555+

เพิ่งได้อ่านค่ะ เลยอ่านรวด2ตอนเลย ยังน่ารักเหมือนเดิมนะค่ะ จะบอกว่าแอบชอบภาษาของตอน9ค่ะ บรรยายได้ดีนะค่ะ

ขอบคุณครับ แหมเด่วนี้ฝีมืการแต่งของท่านสายิ่งเก่งกาจขึ้นมากนะขอรับ ตอนนี้สนุกมากและก้น่ารักจนต้องเทใจให้จนหมดแล้วล่ะครับ

ขอบคุณ นะค้าา หว๊านหวาน สนุกดีจัง

นุกๆๆ เอาๆๆๆ อีก

หวัดดีค่ะทุกท่าน พี่หย่าย เฮียอุย ยีน ท่านอุ้ม ท่านไหม ท่านยามควง ท่าน111 ท่านปูเปรี้ยว

พี่หย่ายคะ เม้นนี่แล้ว ได้อ่านรึยางงงง เหอะๆ อย่าบอกนะคะ ว่าย๊าง ฮึมมมม

ยีนจ๊ะ จองพื้นที่นานแล้วน้า กระซิกๆ พี่จะให้คนอื่นเช่าต่อแล้วนะถ้าเราไม่มาเม้นต่อน่ะ อิอิ

ก็ยองชินี่คะท่านอุ้มขาาา หึงแทนแชวอนทำม๊าย เฮียรักเดียวใจเดียวค่ะ จิงจิ๊ง

เฮียไม่รู้หรอกค่ะท่านไหม ว่าเค้าแอบปลื้ม เฮียรู้แค่ว่ารักเจ๊ค่ะ อิอิ โอยเลี่ยน ไม่รู้ว่าจะแย่ป่าวนะคะ หุหุ (เสียงชัวร้ายสุดๆ)

ขอบคุณค่ะท่านยามที่ชอบ (ฟิคข้าน้อยนะคะ อิอิ) ที่แท้ก็ค้างคาใจเองเหรอ นึกว่าค้าง... ซะอีก แหะๆ ล้อเล่นค่าา

เฮียอุยขัดใจเหรอคะ ไม่ปลื้มเหรอคะ งอนเหรอค้า โอยมาเป็นชุด ข้าน้อยแข็งเป้นหินไปแล่ววววววว ตอนหน้านะคะเฮีย ไม่ขัดใจชัวร์ค่ะ จิงจิ๊งงง คิดถึงเฮียนะคะ ^ ^//

ท่านวินคะ แหะๆ เอาอะไรกันเหรอคะ ง่ะ ข้าน้อยก็ไม่รุ้ แหะๆ ^ ^///! คงไม่มีไรมั้งคะ (แต่งเองยังไม่รู้อีกเหรอยะ ท่านวินจะว่างี้ใช่ม้า อิอิ รู้นะๆ)

เทหมดใจจิงนะคะท่านนัท อย่าให้รู้นะคะว่าเทแต่ใจของคนอื่นให้เนี่ย อิอิ ล้อเล่นค่าา วันเกิดท่านนัท ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ อ๊าย มันเกินมาแล้ว 57 นาทีนี่ แงๆ ไม่เป็นนะคะ สุขภาพแข็งแรงนะคะ

ขอบคุณค่ะท่าน111 มันไม่หวานจนเลี่ยนไปใช่มั้ยคะ อิอิ

ท่านปูเปรี้ยวคะ จะเอาไรคะ 55 ขอบคุณนะคะ ข้าน้อยแซวเล่นน้า

คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ทู๊กท่านนนน

นั่นดิท่านสา จองไว้ซะนานไม่ได้เม้นซะทีเลย
ขอโทษนะคะ ไม่ว่ากันอีกใช่ไหม ^^

ยองขิ ถ้าเจ๊รู้นะว่าซออู้แอบชอบแล้วยองชิมีท่าทีละก็ระวังนะคะ รักเจ๊ให้มากๆๆล่ะ (ท่านสาอย่าแต่งให้ยองชิแอบนอกใจเจ๊นะ ไม่งั้นข้าน้อยจะช้ำใจ 55555555)

ป.ล. อย่ามีฉากเรตมากเลยนะคะ ขี้เกียจไปเติมเลือด 555555555

ป.ล.2 ข้าน้อยติดความหื่นมาจากท่านสานะ (จากที่ตัวข้าน้อยก็มีความหื่นมากมายอยู่แล้ววววว 5555555)

จาก ยีน...สุดสวย^^

สนุกมาก ๆ ค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ

สนุกๆๆจังเลย มีตัวละครหลากหลาย ให้ลุ้น ตลอดเวลา

ขอบคุณจ้า

ช่วงนี้ชีวิตม่ายยยค่อยหวาน ก้อได้มาเติมแถวนี้หล่ะค่ะ:]

บทที่ 12

“ตอนนี้กำลังยุ่งอยู่ ว่างแล้วจะโทรกลับนะคะ” ยองชิกรอกเสียงลงไปก่อนจะกดตัดสายเมื่อผู้กำกับเรียกเข้าฉาก มือเรียวยื่นโทรศัพท์ฝากไว้กับทีมงานเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนสมาธิระหว่างทำงานอีกหลังจากที่ทีมงานวิ่งเอามันมาให้เป็นรอบที่สามของวันนี้แล้ว

“ไม่ว่างๆ อะไรก็ไม่ว่างตลอด ยุ่งอะไรนักหนา นี่เห็นเราเป็นอะไรกัน หลายครั้งแล้วนะ” น้ำเสียงที่เหมือนจะฉุนขาดในคราแรกกลับเริ่มสั่นเครือในตอนท้าย ด้วยความน้อยเนื้อตำใจที่คนรักไม่มีเวลาให้ เพราะมั่วแต่ยุ่งอยู่กับการถ่ายละครเรื่องใหม่ เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันที่แต่เดิมก็มีน้อยอยู่แล้วกลับน้อยลงไปอีก อ้างว่ายุ่งนั่นยุ่งนี่ อ่านบท ท่องบท อะไรกัน เพียงแค่เจียดเวลามาให้เธอแค่สองสามนาทีจะทำไม่ได้เลยรึยังไง
อารมณ์พาลน้อยใจเลยยิ่งพาสมองให้นึกทวนไปถึงบทสัมภาษณ์ที่เคยออกอากาศก่อนหน้าขึ้นมา ภาพคนรักที่ทำสนิทสนมกับหญิงอื่น รอยยิ้ม เสียงหยอกเย้า หัวเราะต่อกระซิกกันจนทำให้เธอถึงกับเคืองในตอนแรกที่เห็น หากเสียงคนรักที่ดังบอกอยู่ข้างกายว่าเป็นเพียงความสนิทในฐานะเพื่อนร่วมงานเท่านั้นก็ทำให้เธอเชื่ออย่างสนิทใจ แต่ตอนนี้ความคิดด้านลบกับมีเข้ามาในหัวเต็มไปหมดเมื่อคำพูดของคนรักไม่สอดคล้องกับการกระทำเสียเหลือเกิน การเอาใจผู้หญิงคนนั้นก็เริ่มมีให้เห็นเข้ามาเรื่อยๆ จนตอนนี้ดูจะมากกว่าการดูแลเอาใจเธอเสียอีก

คำรักที่เธอได้ยินคงเป็นเพียงลมปากสินะ เพียงแค่คิดถึงตรงนี้ใจก็พลอยเจ็บแปลบเหมือนโดนเข็มสักพันเล่มทิ่มตำ เจ็บจนต้องเอามือทุบเพื่อทอนความเจ็บปวดนั้นลงบ้าง หากกายที่เจ็บนั่นหรือจะเทียบเท่าด้านใน เมื่อตอนนี้เธอเริ่มมองไม่เห็นสิ่งเหล่านั้นจากคนรักเสียแล้ว การกระทำที่ผ่านมาก็ช่วยยืนยันเป็นอยากดีว่ามีเพียงเธอที่แคร์อยู่ฝ่ายเดียวหากอีกคนกลับไปแคร์หญิงอื่นเสียนี่
เมื่อเดินมาถึงทางตันของอารมณ์ น้ำตาที่แล่นมาจ่อที่หัวตาก็พาลจะไหล หากเจ้าตัวก็ห้ามใจจนขอบตาเริ่มแดงก่ำ

“จะมาร้องไห้ตอนนี้ไม่ได้นะ วอนอา ถึงร้องไปก็ไม่มีใครมาเห็นใจเธอหรอก” ร่างบางเตือนตัวเอง ใช้หลังมือปาดน้ำตาที่เริ่มซึมออกจากดวงหน้าอย่างรวดเร็ว ราวกลับกลัวใครมาเห็นความอ่อนแอ ทั้งๆที่แห่งนี้ก็มีเพียงเธอเท่านั้น

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตัดอารมณ์ของอีกคนให้ก้มมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็รีบปรับอารมณ์ก่อนกดรับสาย

“ว่าไงคะแม่”

“เสาร์นี้ว่างรึเปล่าลูก แม่คิดถึงหนูน่ะ อยากชวนมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัวซักหน่อย แล้วนี่ลูกเป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ ทำไมเสียงเครืออย่างนั้น” เสียงแม่ที่ดังจากปลายสายแสดงความห่วงใยจนเธอแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว

“เปล่าค่ะ หนูแค่ไม่สบายนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมากหรอกคะ แค่หวัดธรรมดา แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ อืม หนูว่างตั้งแต่พรุ่งนี้เลยค่ะ งั้นไปหาแม่พรุ่งนี้เลยดีกว่านะคะจะได้อยู่บ้านนานๆหน่อย ไม่ได้กลับนานแล้วคิดถึงจะแย่แล้วค่ะ” หากเสียงที่แม้จะพยายามทำให้มันปกติก็ไม่อาจปิดเสียงเครือจากการร้องไห้ได้มิด แต่เมื่อคำอ้างมีเหตุผลที่ดีพอก็ทำให้ปลายสายเชื่อได้ สาวร่างบางจึงรอดตัวไปก่อนที่จะโดนซักต่อ

“เหรอจ๊ะ งั้นดีเลย แม่จะเตรียมอาหารที่หนูชอบไว้รอนะ แล้วอย่าลืมทานยานะลูก” และก่อนวางสายผู้เป็นแม่ก็ไม่ลืมกำชับให้ลูกสาวทานยา พลอยทำให้น้ำตาที่กลั้นไว้ตลอดการสนทนาล่วงหมดอย่างสุดกลั้น ดีที่ผู้เป็นแม่วางสายไปแล้ว ไม่งั้นคงเกิดเรื่องใหญ่ แม่คงบินมาหาเธอถึงที่นี่และซักไซร้เรื่องราวและมีหรือที่ในอารมณ์แบบนี้เธอจะปิดเรื่องระหว่างเธอกับคนรักได้

ในเมื่อห้ามมันไม่ได้แล้ว เธอจึงร้องออกมาให้หนำใจ ความอัดอั้นที่กลั้นมานานขอวันนี้เถอะ ขอให้เธอได้ระบายมันออกมา ร้องให้ออกมาแล้วต่อไปเธอจะไม่เสียน้ำตาให้กับเรื่องนี้อีก

ดีเหมือนกัน การกลับบ้านครั้งนี้ถือเป็นช่วงเวลาให้เธอได้คิดทบทวนเรื่องระหว่างเรา ดูซิว่าเธอจะยังพอมีแรงวิ่งตามความรักครั้งนี้อีกหรือไม่ หากยังมีเธอก็จะกลับมาสู้อย่างสุดใจหลังจากที่ได้พักเติมพลัง แต่ถ้าไม่มีแล้วเธอก็จะขอหยุดและเริ่มมองหาความรักครั้งใหม่เสียที เสียเวลามามากพอแล้วกับความรักที่เธอเอาแต่วิ่งตามครั้งนี้

นานกว่าห้านาทีที่เธอยืนกดออดอยู่หน้าประตูบ้านคนรัก หากจนแล้วจนรอดคนด้านในก็ไม่มีท่าทีจะออกมาเปิดประตูให้เสียที เมื่อทนรอไม่ไหวจึงใช้กุญแจสำรองที่คนรักเคยให้ไว้ไขประตูเข้าไป หากเมื่อเข้ามาแล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อสภาพห้องไร้ร่องรอยของใครอีกคน

“นอนแล้วเหรอ ทำไมเร็วจัง” ปากพึมพำพร้อมเท้าที่ก้าวเข้าไปยังห้องนอนเพื่อดูให้แน่ใจ แต่เมื่อเข้ามาแล้วกับต้องพบกับความผิดหวังจนต้องถอดใจ เมื่อเตียงนอนไร้ร่างของคนที่ตนคิดถึงมาตลอดทั้งวัน

สายตากวาดมองทั่วห้องด้วยความเอะใจ ก่อนจะสะดุดกับกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งที่แปะไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง

‘กลับบ้าน 2-3 วันนะคะ
จาก วอนอา’

“กลับบ้านที่ไหน ที่แทกูน่ะเหรอ” คนคิ้วเข้มบ่นพึมพำ มือกดเจ้าเครื่องจิ๋วโทรออกไขข้อข้องใจ รอไม่นานปลายสายก็ตอบกลับมา

“พี่จะกลับบ้านทำไมไม่บอกคะ”

“ก็บอกแล้วไงคะ ไม่งั้นยองชิจะรู้เหรอ” เสียงที่ตอบกลับราบเรียบจนคนฟังหวั่นใจ รับรู้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น

“พี่เป็นอะไรรึเปล่า”

“ไม่นี่ พี่ปกติดี ยองชินั่นแหละมั้งที่ไม่ปกติ” โดนย้อนมาแบบนี้ถึงกับทำให้เธองง

“คะ”

“เปล่าจ๊ะ แค่นี้ก่อนนะ พี่ง่วงแล้วค่ะ”

“คะเดี๋ยวก่อนสิ ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนคะ”

“บ้านค่ะ แค่นี้นะคะ”

ตืดๆ

ยังไม่ทันที่เธอจะได้กล่าวอะไรต่อก็ถูกสาวร่างบางตัดสายไปเสียแล้ว มีอะไรไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นแน่ๆ เกิดอะไรขึ้นกัน ทำไมหวั่นใจแปลกๆ ความรู้สึกเหมือนบางอย่างกำลังจะหลุดหายไป มือเรียวกุมอกไว้แน่นรู้สึกปวดหนึบทันทีที่สบตากับภาพวอลเปเปอร์คนรัก

แม้ว่าใจอยากจะตัด หยุดคิดเรื่องระหว่างเธอกับคนคิ้วเข้ม หากเอาเข้าจริงๆ เธอก็ไม่วายเขียนกระดาษโน้ตบอกอีกคนให้รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ด้วยหวังลึกๆว่าคนรักจะตามมาง้อ และเพียงได้ยินเสียงของอีกคนใจก็พลันอ่อนยอบ ช่างไม่คุ้มกับน้ำตาที่เพิ่งเสียไป กลัวเหลือเกินว่าหากได้คุยกันนานกว่านี้ทุกอยากคงกลับไปหมุนอยู่ตรงจุดเดิม จนนิ้วบางจำต้องกดตัดสายไป

สายลมของต้นฤดูหนาวพัดปะทะหน้านวลช่วยลบคราบน้ำตา เส้นผมโบกสะบัดไปตามทิศทางลม ร่างบางนั่งเหม่อมองปล่อยอารมณ์ไปกับบรรยากาศยามค่ำคืนที่มีแต่ความเหงา นึกทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา
ทำไมใจมันช่างสับสนเช่นนี้หนอ ใจหนึ่งก็อยากตัดขาดด้วยเหนื่อยล้าเต็มทน หากอีกใจกับคิดจะรั้งรักครั้งนี้ไว้เพราะยังรักมากเหลือเกิน

มือเรียวกำโทรศัพท์แน่นเมื่อกดโทรออกนับครั้งไม่ถ้วนหากกลับติดต่อปลายสายไม่ได้ ผมที่ตอนนี้ยุ่งไปหมดเพราะการระบายอารมณ์ของผู้เป็นเจ้าของ มือเรียวเสยเส้นผมที่ตกลงมาบดบังดวงตาไปข้างหลังลวกๆเพื่อที่จะเพ่งมองภาพคนรัก เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น เธอทำอะไรผิดไปรึเปล่า เรื่องราวทุกอย่างในสองสัปดาห์ที่ผ่านมาตั้งแต่เริ่มมีการถ่ายทำจึงถูกนำมาทบทวน ภาพคนรักที่มีอยู่ในหัว ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันนั้นแทบนับครั้งได้ ทำเอาคนร่างเล็กถึงกับนิ่งอึ้ง เพราะนี่รึเปล่าที่ทำให้คนรักน้อยใจเธอ

“ผู้จัดการคะ ฉันติดธุระด่วน ยกเลิกคิวถ่ายละครพรุ่งนี้ให้ทีนะคะ ไว้กลับมาแล้วจะชดใช้ค่าเสียหายให้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” เมื่อบอกความต้องการของตัวเองเสร็จยองชิก็กดตัดสายไปทันทีด้วยความร้อนใจ ก่อนจะโทรไปจองตั๋วเครื่องบินเลือกไฟล์ทที่เร็วที่สุดแล้วกลับไปเก็บของที่ห้องเพื่อไปตามหาหัวใจ (โอยเลี่ยน ช่างกล้าใช้เน๊อะ)

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ร่างบางก็ได้มาเหยียบเมืองแทกูบ้านเกิดของคนรัก มือเรียวเรียกแท็กซี่ บอกสถานที่ที่จะไป และไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเธอก็ได้มายืนอยู่หน้าประตูบ้านคนรัก หากมือที่กำลังจะยกขึ้นกดออดหน้าบ้านกลับชะงักค้างกลางอากาศ เมื่อพลันคิดว่าเวลานี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว เธอจะใช้เหตุผลอะไรเพื่อเข้าไปหาหัวใจด้านใน ความกล้าที่มีมาตลอดการเดินทางกลับมาหดแทบไม่เหลือเมื่อมาถึง ทั้งๆที่อีกคนอยู่ใกล้แค่เอื้อม เพียงแค่ประตูกลั้นเท่านั้นเอง

เกลียดตัวเองนักที่เพียงจะเปิดเผยความสัมพันธ์แค่นี้ก็ทำไม่ได้ ชื่อเสียงที่ต้องคอยรักษาทำให้ไม่กล้าผลีผลามทำอะไรอย่างที่ใจนึกอยากได้ และคนรักกับเข้าใจและยอมตามใจเธอปกปิดความสัมพันธ์เรื่อยมาจนถึงเดี๋ยวนี้ คนรักเสียสละขนาดนี้แล้วเธอกับคิดถึงแต่ตัวเอง ช่างเห็นแก่ตัวจริงๆ

ยิ่งคิดใจก็ยิ่งไม่กล้าสู้หน้าคนรัก ขอกลับไปตั้งหลักรวบรวมกำลังใจเพื่อการเผชิญหน้าในวันรุ่งกับการง้องอน เท้าที่คิดจะก้าวต่อจำต้องหมุนกลับตามที่เจ้านายสั่ง

“ใครโทรมาจ๊ะ ลูกถึงกับทำหน้าเครียดเชียว” เสียงมารดาดังใกล้เข้ามาจากด้านข้างจนคนร่างบางสะดุ้งรีบปรับสีหน้าแทบไม่ทัน ก่อนจะหันไปตามเสียงส่งยิ้มเนือยๆให้

“เพื่อนค่ะแม่ งานมีปัญหานิดหน่อย แต่ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ”
หญิงสาวอ้างเรื่องงานพร้อมทั้งหลบตาผู้เป็นแม่ด้วยโกหกไม่เก่ง เพราะดวงตาที่ถอดแบบออกมาจากผู้เป็นแม่ย่อมฉายแววออกมาให้ต้นแบบจับได้หากตนคิดจะโกหกอะไรท่าน

“เหรอจ๊ะ มีปัญหาอะไรปรึกษาแม่ได้นะจ๊ะ แม่พร้อมที่จะรับฟังปัญหาของลูกทุกอย่าง รวมทั้งเรื่องความรักด้วย แม่จะรอนะ นี่ก็ดึกมากแล้ว เข้านอนได้แล้วนะจ๊ะ” คำพูดของมารดาทำเธออึ้ง เพราะเหมือนท่านรู้อะไรบางอย่างแต่ท่านกับเลือกที่จะไม่พูดขึ้นมาเฉยๆ พร้อมทั้งพูดเฉไปอีกเรื่อง ใจจริงก็อยากปรึกษาท่านเหลือเกิน หากเรื่องนี้ช่างยากนักที่จะยอมรับได้ ไว้ลูกแน่ใจก่อนได้มั้ยคะ เวลานั้นแม่จะเป็นคนแรกเลยค่ะที่ลูกจะปรึกษา

“แม่เข้านอนก่อนเถอะค่ะ หนูขอนั่งคิดอะไรอีกนิดนะคะ แล้วจะรีบตามไปค่ะ”

“เอางั้นเหรอจ๊ะ งั้นอย่าให้ดึกมากนะ อากาศเริ่มเย็นมากแล้วเดี๋ยวได้กลับมาเป็นหวัดอีกรอบนะ” มารดากำชับพร้อมยื่นผ้าคลุมไหล่ให้เมื่อเห็นผู้เป็นลูกพยักและรับผ้าคลุมไหล่ไปคลุมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงเดินจากมา

เมื่อมารดาเดินลับสายตาเข้าไปในตัวบ้าน สาวร่างบางก็กลับมาเศร้าดังเดิม ก่อนสายตาจะสบกับบางสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน คิ้วเรียวขมวดพร้อมเท้าที่ก้าวเข้าหาเจ้าสิ่งนั้นอย่างสงสัย

“ใครน่ะ”

ร่างเล็กชะงักฝีเท้าตามเสียงเรียกด้วยรู้ว่าเป็นเสียงของใคร คนคิ้วเข้มสูดอากาศเข้าเต็มปอดก่อนหันไปเผชิญหน้า

“ยองชิ!” น้ำเสียงประหลาดใจเจือแววยินดีกับการพบเจอที่อีกคนส่งให้เธอมีกำลังใจขึ้นอีกเป็นกอง สองเท้าจึงก้าวเข้าหาร่างบางที่เดินมาเปิดประตูคอยอยู่ก่อนหน้าแล้ว

“ขอโทษนะคะ กับเรื่องทุกเรื่องที่ฉันทำให้พี่โกรธและไม่สบายใจ ขอโทษนะคะ” ยองชิพูดน้ำเสียงละห้อยจนคนฟังใจกระตุก หากแต่ยังคงวางท่าทีเย็นชาใส่ให้อีกคนได้ใจแป้ว เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ก่อนที่สาวร่างบางจะตัดสินใจทำลายมัน

“รู้ด้วยเหรอคะว่าพี่โกรธน่ะ” วอนอาถามกลับไปด้วยเสียงราบเรียบยากที่จะคาดเดาอารมณ์ชวนให้อีกคนกลืนน้ำลายไม่กล้าผลีผลาม


จะไม่ให้รู้ได้ยังไงล่ะ ก็เล่นปิดโทรศัพท์ใส่หน้าเสียอย่างนั้น หากนี่ก็เป็นเพียงคำพูดในความคิดเพราะถ้าเกิดเธอหลุดปากพูดอะไรไม่เข้าหูอีกฝ่ายไปคงได้เกิดเรื่องแน่

“รู้สิคะ ทุกเรื่องไม่ว่าจะเล็กหรือว่าใหญ่ ถ้ามันเกี่ยวกับพี่…ฉัน…”

“รู้แล้วทำไมยังทำอีก เธอเห็นพี่เป็นอะไร คนเรามันก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนะ จะให้พี่ทนไปถึงเมื่อไหร่กัน” พูดมาถึงตรงนี้น้ำเสียงคนรักก็เริ่มสั่น ชวนให้อีกคนได้ใจกระตุกตาม

“ขอโทษนะคะ พี่เป็นคนสำคัญสำหรับฉัน เพราะความเห็นแก่ตัวของฉันเองที่เอาแต่บ้างาน ทั้งๆที่อยากเจอพี่ ใช้เวลาด้วยกัน ไปทานข้าวดูหนัง แต่ฉันกับไม่ทำตามใจ ปล่อยให้พี่ต้องรอ…” เสียงเครือของคนคิ้วเข้มสะท้านใจคนฟังให้อ่อนยวบ สาวร่างบางถึงกับลืมแล้วซึ่งความโกรธ ความน้อยใจที่ถึงกับพาตัวเองให้มาอยู่ตรงจุดนี้ สาวร่างบางเดินเข้าไปกอดปลอบอีกคนที่กำลังนึกเสียใจกับการกระทำของตัวเอง

แทนที่จะเป็นเธอที่ถูกปลอบไหงเป็นอีกคนแทนล่ะ ไม่เข้าใจจริงๆ

อ้อมกอดที่ห่างหายมานานทำให้ต้องโอบกระชับแน่นด้วยกลัวว่าจะสูญเสียมันไป จนคนในอ้อมกอดชักเริ่มอึดอัดหากก็ปล่อยให้อีกคนได้ทำตามใจเพราะเธอก็โหยหาอ้อมกอดนี้เช่นกัน และเมื่ออารมณ์เริ่มสงบความต้องการก็เริ่มตีรวนจนต้องเอ่ยปากขอ

“ขอจูบได้มั้ยคะ” เสียงกระซิบที่ข้างหูชวนให้ใจสั่น หากร่างบางก็ยังตีมาดเข้มให้อีกคนไม่กล้าหือ

“ได้คืบจะเอา…” ริมฝีปากเรียวประกบห้ามเสียงพูดของอีกคนตั้งแต่ยังไม่ทันพูดจบประโยคด้วยซ้ำ ริมฝีปากนุ่มเผยอรับรสจูบที่โหยหาอย่างไม่อาจหักห้ามใจ มือเรียวไล้ไปทั่วแผ่นหลังบาง ก่อนจะค่อยๆสอดมือเข้าไปในเสื้อ ชายเสื้อของคนร่างบางร่นขึ้นอย่างหน้าใจหาย แต่อากาศหนาวจากภายนอกหรือจะสู้อุณหภูมิร้อนจากภายใน ร่างบางจึงไม่สะทกสะท้านกับอากาศที่ไล้ผ่านกายเมื่อไม่มีเสื้อปดปิด

เสียงหอบกระเส่าจากอาการหายใจไม่ทันดังขึ้นเมื่ออีกคนถอดริมฝีปาก เปลี่ยนมาหาความหอมหวานจากซอกคอหอมกลุ่นปล่อยให้ร่างบางได้พักหายใจ

“เดี๋ยวก่อนยองชิ นี่มันหน้าบ้านนะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” สาวร่างบางปรามเสียงพร่า พยายามรั้งมือของอีกคนให้หยุดก่อนที่เธอจะอารมณ์กระเจิดกระเจิงมากไปกว่านี้

“ไม่หรอกน่า ดึกขนาดนี้แล้ว ใครจะมาเห็นกัน คงอยู่ในห้องนอนกันหมดแล้วมั้ง” เสียงตอบจากริมฝีปากที่ยังคงไม่ยอมหยุดการกระทำ ทำร่างบางถึงกับอ่อนใจด้วยหมดกำลังที่จะห้ามปราม

แต่การกระทำทุกอย่างก็เป็นอันต้องสะดุดเพราะเสียงของใครบางคนที่ดังขึ้นจากด้านหลัง ทำคนร่างบางถึงกับชาไปทั้งตัว
“นั่นใครน่ะ!”
…………………………………………………
อ๊ากกก จากเศร้าๆ ไงมาจบหื่นได้ล่ะนี่ แงๆ
ขอบคุณสำหรับเม้นนะคะ และขอโทษน้าที่ปล่อยให้คอยนานแบบนี้ ^ ^//

ย๊ากกก ยีน ใครกันแน่จ๊ะที่เป้นคนติดน่ะ ไม่ใช่พี่เหรอจ๊ะ อิอิ หายไปนานแล้วน้า รีบกลับมานะจ๊ะ พี่เริ่มคิดถึงแล้ว (เพิ่งจะเริ่มรึ?)

ท่านpen คะ ข้าน้อยก็รอให้ท่านมาอ่านอยู่เช่นกันนะคะ อิอิ ^ ^

ขอบคุณนะคะท่านน้ำลายศอ ว่าแต่มันมีหลากหลายแน่นะคะ แหะๆ ไม่แน่ใจไงไม่รู้

ดีใจจังค่ะท่าน111 ข้าน้อยยินดีเติมให้นะคะ แต่อย่านำมดออกไปน้า ข้าน้อยหวง 55 ขอให้ชีวิตกลับมาหวานเร็วๆนะคะ

อืม ตอน 12 ไมมันยาวจัง ^ ^! อ่านให้สนุกนะคะ

ขอบคุณมากค่ะ คุณสา สำหรับเรื่องราวน่ารักๆอย่างนี้ ตามอ่านมาตลอด คิดได้ไงนี่ ชอบมากๆ

ดีนะที่ยองชิยังตามมาง้อ
ไม่งั้นวอนอางอนจนต่อไม่ติดแน่
คนไม่ค่อยพูดน่ากลัวออกเนอะท่านยาม
ถ้าโกรธขึ้นมาหละก็
ไม่อยากจะคิด

สู้เขานะยองชิ

หลังจากที่กดดันมานาน...ในที่้สุดก็มาอัพจนได้เนาะ

แต่ก็นะ...จบได้แบบว่าค้าง เด๋วจะเจอกดดันต่อไป หึหึหึ

ขอบคุณค้าา
ต่อเร็วๆนะคะ คอยติดตามอยู่^^;

ไหงจบงี้ล่ะท่านยามสา ทำค้างกันอีกแล้วนะท่าน ว่าแต่ใครกันน๊า.... ออกมาไม่รู้จักเวลาเลยอ่ะ

ทีแรกก็ทำท่างอนกันอยู่ดีดี ลงท้ายกลายเป็นหื่นจริงๆแหล่ะ 5555

ขอบคุณคร๊าบ รอนานเหมือนกันนะนี่รอบนี้...

จบแบบให้คอยติดตามอยู่เรื่อย ๆ เลยนะท่านยามสา แต่งได้ดีมาก ๆ ค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ ขอบคุณมาก ๆค่ะที่แต่งเรื่องดี ๆ ให้อ่านช่อยคลายเครียดไปได้เยอะเลยค่ะ ขอบคุณหลาย ๆๆ เด้อ

มาลงไม่ให้ซุ่มให้เสียง ดีนะเปิดไปเจอที่บ้านมูน เลยตามมาอ่านที่นี่ 5555+ ไว้จะไปเม้นที่นั่นให้ด้วยเพราะยังไม่ได้อ่านเลย

พอดีไปจอที่บ้าน2มูน

เลยมาเม้นท้ให้ด้วยค่ะ

ขอบคุณครับ สำหรับความน่ารักของคนทั้งคู่ ยองชินะทำถูกแล้วการที่ปล่อยให้คนรักน้อยใจอยู่บ่อยเหมือนเราไม่ดูแลเขาให้ดี เราอาจจะเสียเขาไปได้

ยองชิดึกขนาดนี้แล้วใครจะออกมาดูกันหืมๆๆๆ
แหม ก็พวกเฮียไงเล่าสาวกเอ๋ย มาออดูกันพรึบเลยเห็นมะวอนอา อิอิ

สาวกทำค้างอีกแล้ว แล้วใครอีกอ่ะมาขัดจังหวะแหมว้อยทำงี้บ่อยๆๆเฮียตีนะไอ้หนูแล้วมาต่อไวไวอ่ะดองนานๆๆเฮียขัดใจ

สนุกมากค่ะชอบๆ น่ารักดี

สนุกมากๆเลยค่ะ จะรอติดตามตอนต่อไปนะค่ะ

ท่านสาขาาาาาา ข้าน้อยกลับมาแล้ววววว

แหม ยองชินี่กล้ามากนะคะ กล้าจูบลูกเสือที่หน้าถ้ำเสือเลย (ที่สำคัญตอนแม่เสืออยู่ด้วยดิ 5555+)

แก้ตัวยังไงดีน๊า...ที่มาหาวอนอาดึกขนาดนี้น่ะ หรือจะบอกความจริงไปเลยดีน๊า

แอบลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆ จะเจอแม่เสือตะปบรึป่าววววน๊าาา ^^

จาก ยีน...สุดสวย(ตรงไหน) 55555

ฮิฮิ..สนุก ตื่น เต้น ลุ้นตาม ..ท่านสาฯช่างรู้ใจดอกไม้ยามงอนตุ๊บป่องจริง ๆ กิ้วๆๆๆ..เจองานนี้ ยอนชิ ข้าน้อย มีเหนื่อย มีเหนื่อย..อดไม่ได้ที่จะเหนื่อยแทนไปด้วย ฮิฮิ..กิ้วๆๆ

ชอบจัง สนุก ตื่นเต้นดี จบให้ได้ลุ้น
ยองชิก็ช่างกล้า แล้วลูกเขยจะเจอแม่ยายรึป่าววคร๊าบบป๋ม กิ้วๆๆๆ

อยากรู้จังว่า ยองชิ เจอแม่ยาย
แล้วจะแนะนำตัวเองว่ายังไง
มีความสัมพันธ์แบบไหนกับ วอนอา
มาต่อไวเน้อท่านยามสา
ลุ้นมั่กๆๆๆๆ

น่ารักที่ซู๊ดดดดด

โหยยยยยยย น้องเล็กจ๋าาาาาา

ทำเอาคนอ่านค้างงงงงงงไปเลยนะ ^^"

หนุกๆๆๆๆ ชอบจังเลย อิอิ

มาต่อไวไวเลยนะจ๊ะ

รอๆๆๆๆ ^^

ทิ้งไว้ให้ตื่นเต้น ตอน 13 มาเร็วๆนะขอร๊าบบบบ

หัวใจจะวาย จะปั้มหัวใจรอนะคะ

ถึงเวลาเปิดเผย ตัว "ลูกเขย" แร้ว 55555
งานนี้ ยองชิหัวแตก แน่นอน (มาทำให้ลูกสาวคนสวย ร้องไห้อยู่นาน)โดน โดน
@ขอบคุณคนแต่งคนสวย ด้วยคนจ้า@

มารอตอน 13 ค้างไว้นาน ข้าน้อยจาลงแดงแล้วขอรับท่าน

ขอโทษด้วยนะคะที่ทิ้งให้รอนานแบบนี้ แต่ทนรออีกหน่อยนะคะ ข้าน้อยติดสอบค่ะ (ก่อนที่จะเอาตัวไม่รอด) วันจันทร์ได้อ่านแน่นอนค่ะ(พูดเหมือนมั่นใจ ทั้งๆที่ยังไม่ได้แต่ง T^T) รอหน่อยนะคะ

ฝันดีค่ะทุกท่าน ^ ^//
ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้ตอบเม้น Y Y

ถึงน้องสา
วันนี้ท่านสอบได้มั้ย(ได้ทำหรือว่าทำได้กันคะข้อสอบน่ะ)
ตอนที่ 12 เนี่ยท่านสาจบตอนที่ว่าสองสาวยืนอยู่นอกบ้าน.ถ้าท่านสาไม่มาต่อตอนที่ 13ไวๆเนี่ยสองสาวอาจจะหนาวตายได้นะเคอะ.
ยังไงขอให้สอบผ่านมีอารมณ์แต่งตอนที่13มาลงวันจันทร์นี้ให้ได้นะคะ(มีกดดัน)
คงไม่ได้คุยกันยาวเลยนะท่านสา.ยังไงก้อคิดถึงน้องสาเสมอคะ.

สัญญาแล้วนะคะว่าวันจันทร์จะได้อ่าน ถ้าไม่ได้อ่านมีงอน 555555555555

เห็นด้วยกับท่านอุ้มนะคะที่ว่า สองสาวคงจะหนาวแย่แล้วววววว (ยืนจูบกันข้างนอกจนปากจะเปื่อยแล้ววว 55555555)

บทที่ 13

ความเงียบปกคลุมไปทั่วทั้งห้องรับรองภายในตัวบ้านที่เป็นทางเชื่อมของห้องทุกห้องทั่วทั้งชั้นล่าง สองสาวต่างนั่งก้มหน้านิ่งบนโซฟานุ่มสีส้มรับกับโทนสีของผนัง หากเป็นเวลาปกติเธอคงอยากเดินชมบ้านของคนรักแต่ไม่ใช่เวลานี้ที่ทั้งคู่ต่างมีเม็ดเหงื่อซึมออกมาตามขมับอยู่แบบนี้ ภายในใจต่างกระวนกระวายอย่างไร้ซึ่งทางออก นิ้วทั้งสิบบีบกันแน่นจนซีดเผือด เมื่อผู้ที่เรียกพวกเธอเข้ามาบอกให้รอแล้วก็จากไป หากรอแล้วรอเล่าคนผู้นั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาซักที นี่มันผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้วนะ จะกดดันพวกเธอไปถึงไหนกัน

หลังจากที่แม่ของคนรักออกมาพบพวกเธอที่แทบจะกระเด้งตัวออกจากกันหลังจากที่ได้ยินเสียงเรียก ร่างบางสูดลมหายใจอยู่นานก่อนจะหันกลับไปตอบมารดาว่า เพื่อนมีธุระสำคัญที่จะต้องปรึกษาด่วน ท่านถึงได้เรียกพวกเธอเข้าบ้านเพราะอากาศด้านนอกไม่เหมาะที่จะยืนคุยกันนานๆ
ยองชิหันมองคนรักที่เอาแต่ก้มหน้ามองนิ้วตัวเอง เธอรู้ดีว่าคนรักรู้สึกเช่นไรเพราะตัวเธอในตอนนี้ก็คงรู้สึกไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ มือเรียวเอื้อมไปจับมือบางก่อนจะบีบเบาๆ

“เราจะต้องผ่านมันไปได้ค่ะ อย่ากังวลเลยนะ” แม้คำปลอบของเธอนั้นไม่มีสิ่งรับประกันเลยว่ามันจะผ่านไปได้ตามที่พูดจริงๆ หากแต่ก็สามารถช่วยให้อีกคนส่งยิ้มกลับมาได้ พลอยให้เธอยิ้มตามไปด้วย

“จ๊ะ” วอนอายิ้มรับเบาๆบีบมือเรียวที่กุมมือเธอไว้แน่นอย่างขอกำลังใจ แล้วห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบดังเดิม จนกระทั่งเสียงหนึ่งที่ดังมาจากด้านหลังที่ทำเอาร่างบางถึงกับสะดุ้งโหย่ง หลับตาปี๋

“วอนอาจ๊ะ ออกมานี่ทีลูก แม่อยากให้หนูช่วยอะไรหน่อย”

“ค…ค่ะ” เจ้าของชื่อขานรับพร้อมๆกับมองหน้าคนรักที่ส่งกำลังใจให้อย่างกังวล เมื่อเติมกำลังใจที่คิดว่ามากพอแล้วเธอจึงปล่อยมือแล้วลุกขึ้นเดินไปหาผู้เป็นแม่

เวลาที่นั่งอยู่คนเดียวนี่เธอก็เพิ่งจะรู้ว่ามันช่างกดดันกว่านั่งกันสองคนเป็นไหนๆ ความกระวนกระวายใจมันตีตื้นขึ้นมาทำเอาขอบตาร้อนผ่าว ความนึกคิดตีกันวุ่นจนหัวแทบระเบิด อยากรู้เหลือเกินว่าคนรักถูกเรียกไปทำไม แล้วอนาคตพวกเธอจะเป็นเช่นไร ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เธอน่าจะพูดมันออกไปเสียตั้งแต่แรก ยังดีกว่าจะมาคิดให้ปวดหัวและเจ็บปวดอยู่แบบนี้ เวลาแต่ละนาทีผ่านไปราวกับเอาแม่เหล็กมาดูดเข็มนาฬิกาไว้จนเข็มแทบไม่กระดิก ช่างช้าเสียเหลือเกินในความรู้สึกของคนรอ

“คุยธุระกันเสร็จแล้วใช่มั้ยจ๊ะ”

“คะ อ้อ…ค่ะ” ยองชิขานรับอย่างงงๆ นี่อย่าบอกนะว่าที่ท่านหายไปนานเป็นชั่วโมงๆ เพราะปล่อยให้พวกเธอคุยธุระกัน เหอะๆ ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะบอกกันสักหน่อยนะคะคุณแม่ ทำพวกเธอใจหายใจคว่ำเสียนาน ยองชิได้แต่คร่ำครวญ ก่อนจะมองอย่างแปลกใจเมื่อเห็นสิ่งที่ทั้งสองช่วยขนกันเข้ามา ร่างเล็กรีบปรี่เข้าไปช่วยแม่คนรักทันที

“ช่วยเซ็นให้แม่ทีจ๊ะ แม่อยากได้มานานแล้วตั้งแต่สมัยที่หนูยังเด็กๆโน่นเลย เรื่องที่หนูแสดงแม่มีเก็บไว้ทุกเรื่องเลยนะจ๊ะ ยิ่งเรื่องที่ลูกเล่นด้วยกันแม่แทบจะยกเหมามันทั้งร้านไปเลยแต่ติดตรงที่คนแถวนี้จะว่าแม่เห่อลูกสาว ก็เลยแอบซื้อได้สิบกว่าแผ่นเอง” แม่คนรักพูดด้วยท่าทางปลื้มอกปลื้มใจที่จะอวดของที่ตนมีให้คนที่ตนชื่นชอบได้รู้ คนที่เพิ่งรู้ว่ามีแม่คนรักเป็นแฟนคลับด้วยก็ถึงกับยิ้มกว้าง หายเกร็งไปในทันที ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้คงมาที่นี่นานแล้ว

“เคยบอกให้วอนอาไปขอให้แต่เค้าก็ไม่ไปขอให้ซักที จนแม่งอนมาหลายทีแล้ว นะจ๊ะช่วยเซ็นให้แม่หน่อย ทุกแผ่นเลยนะจ๊ะ” ผู้เป็นแม่พูดพร้อมทั้งส่งค้อนให้ลูกสาวที่รับแทบไม่ทัน ได้แต่ยิ้มแห้งๆส่งให้คนรัก พร้อมๆกับความโล่งใจของทั้งสองที่ผู้เป็นแม่ยังไม่ระแคะระคายเรื่องความสัมพันธ์

เมื่อเซ็นอัลบัมรูปและปกหนัง ซีรี่ย์ ครบทุกแผ่นแล้วตามที่ผู้เป็นแม่กำกับตลอดการเซ็น ท่านถึงปล่อยให้พวกเธอขึ้นมาพักผ่อน ห้องที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้เป็นที่ถูกใจยองชิเป็นอย่างมากเมื่อมันมีรูปคนรักแทบจะทุกพื้นที่ว่างในนั้น อีกทั้งเตียงนอนยังนุ่มน่าหลับสบาย และท่านยังบอกอีกว่าเป็นห้องเก่าของลูกสาวก่อนที่จะย้ายไปฝั่งตรงข้ามเพราะรำคาญเสียงเกมของน้องชายตอนดึก นี่กระมังที่ทำให้เธอยิ้มจนแทบแก้มปริเมื่อเห็นห้องนี้ ร่างบางทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงนุ่ม หลับตานึกถึงเรื่องที่ผ่านมาเมื่อครู่ที่แทบจะเอาตัวไม่รอด แต่แล้วเหตุการณ์กลับพลิกล็อคเสียอย่างนั้น แม่คนรักยังไม่รู้ความสัมพันธ์ของพวกเธอ แม้จะโล่งใจหากความรู้สึกผิดต่อท่านก็ช่างมีมากเหลือเกิน ไหนจะเรื่องคนรักอีก ดวงตากลมโตถึงกับเบิกกว้างเมื่อนึกมาถึงตรงนี้ ตายล่ะ!

ประตูห้องถูกแง้มออกมากลางดึก ก่อนที่ร่างๆหนึ่งจะโผล่ออกมาเมื่อไม่เห็นใคร สายตาเพ่งมองไปยังเป้าหมายท่ามกลางความมืด ก่อนที่สองเท้าจะย่องเบาเข้าไปหา
เรียวปากถึงกับฉีกยิ้มกว้างเมื่อลูกบิดประตูถูกหมุนออกได้โดยง่าย มือเรียวผลักประตูเข้าไปก่อนจะปิดมันพร้อมทั้งไม่ลืมที่จะกดล็อคตามหลัง เมื่อจัดการกับเจ้ากลอนประตูเสร็จแล้วเธอก็หันกลับไปมองร่างของคนที่คาดว่าน่าจะอยู่บนเตียง แต่แล้วคิ้วเข้มก็ต้องขมวดกันยุ่งเมื่อสายตามองไปไม่พบดังที่คาดหากก็ผิดหวังได้ไม่นานเมื่อเห็นแสงไฟที่สาดส่องออกมาจากห้องน้ำ สาวเท้าเข้าไปหาอย่างรวดเร็วก่อนจะใช้ความมืดอำพรางตัวยืนคอยคนในห้องน้ำอย่างใจเย็น

ร่างบางถึงกับสะดุ้งจนร้องว๊ายถูกรวบตัวจากทางด้านหลัง

“ชู่ เบาๆสิคะ เดี๋ยวคุณแม่พี่ก็ได้ยินหรอก” เสียงกระซิบที่ดังอยู่ข้างหูนั่นถึงทำให้ร่างบางหยุดดิ้น วอนอาเอียงหน้าไปมองพร้อมๆกับที่พยายามแกะมือเรียวออกจากเอว แต่คนคิ้วเข้มหรือจะยอมปล่อยมือ

“แอบเข้ามาทำไมคะ” เมื่อความพยายามไม่ได้ผลเธอจึงต้องหันมาใช้เสียงขู่แทน

“ก็คนมันคิดถึงนี่คะ ไม่ได้กอดตั้งนานแล้ว” คนคิ้วเข้มไม่พูดเปล่าหากกดจมูกลงหอมแก้มนวลไปด้วย “อืม หอมจัง”

“ทำอะไรน่ะ” ร่างบางถึงกับแหวเข้าให้เมื่อถูกฉวยโอกาส นี่คนคิ้วเข้มตั้งใจเข้ามาทำอะไรกันแน่หนอ

“ถามได้ ก็หอมแก้มน่ะสิคะ” ไม่พูดเปล่าหากคนคิ้วเข้มยังหอมซ๊ายที ขวาทีเพื่อยืนยันคำพูด จนคนถูกหอมเลือดฉีดแก้มเป็นสีจัดอย่างช่วยไม่ได้

“นี่จะมาง้อกันใช่มั้ยคะ” วอนอาพูดอมยิ้ม

“เฮ้อ เพิ่งจะรู้เหรอเนี่ย เกือบได้หอมทั้งคืนแล้วมั้ยล่ะ” คนคิ้วเข้มทำเป็นบ่นจนถูกร่างบางตีเพี๊ยะที่แขนเข้าให้ ร่างเล็กถึงกับสะดุ้งจนต้องปล่อยมือพร้อมเสียงบ่นที่ตามมาว่า เจ็บๆ จนเธออดหมั่นไส้ไม่ได้

“อะไรกัน เบาๆเองนะ ไอ้ที่บิดเมื่อกี้ยังน่าเจ็บกว่านี้อีก ไม่เห็นร้องเลย” จะไม่ให้เธอหมั่นใส่ได้ไง ก็ตอนที่โดนกอดนั่น เธอบิดแขนคนรักเสียเต็มแรง แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อยมือเสียทีจนเธอต้องยอมแพ้ ปล่อยให้กอดไปแล้วนี่อะไร ตีเบาๆกลับปล่อยง่ายเสียอย่างนั้น (นี่ไม่ได้บ่นว่าเสียดายใช่มั้ยจ๊ะวอนอา ^ ^!)

“ก็ตอนนั้นมันยังไม่ถึงเวลานี่คะ มัวกังวลอยู่ แต่ตอนนี้หายแล้ว”

“อะไรกัน พี่ยังไม่บอกว่าหายงอนเลยนะ” ร่างบางพูดพร้อมกับหันไปมองหน้า และคำพูดที่ออกมาก็ถึงกับทำให้คนง้อแหวขึ้นมาว่า

“อะไรนะ นี่ยังไม่หายงอนอีกเหรอ”

“ง้อพี่น่ะไม่ใช่เรื่องง่ายนะคะ” คนคิ้วเข้มถึงกับเบ้ปากเมื่อได้ยิน หากเธอก็ไม่สนใจ

“เราต้องมาทำข้อตกลงกันก่อน”

“ข้อตกลงอะไรกันอ่ะ” คนคิ้วเข้มพูดอย่างหน่ายๆ แต่เมื่อเห็นสีหน้าคนรักก็รีบเปลี่ยนมากระตือรือร้นทันที เพราะตอนนี้ยังอยู่ในขั้นตอนของการเอาใจ

“คะ ข้อตกลงอะไร ว่ามาเลยองค์หญิง หม่อมฉันพร้อมที่จะปฏิบัติตามพะยะค่ะ” องครักษ์คิ้วเข้มพูดเสียงหนักแน่นสีหน้าจริงจัง หากคำพูดนั้นกลับทำให้ความน่าเชื่อถือลดลงไปแทบไม่เหลือหลอ ทำเอาสาวร่างบางถึงกับยิ้มขำก่อนจะแก้คำพูดให้

“พะยะค่ะ เค้าใช้กับผู้ชายนะคะ ยองชิต้องเพคะสิ” นั่นยังจะเล่นตามอีก

“เออ นั่นสิ เพคะก็เพคะ ว่ามาเลยเพคะ หม่อมฉันอยากฟังจนแทบเนื้อเต้นอยู่แล้ว”

“นี่ข้อตกลงจริงๆนะคะ ไม่ได้พูดเล่นนะ” สาวร่างบางพูดยืนยันความตั้งใจของตัวเอง เมื่อเห็นคนรักพยักหน้าพร้อมรับฟัง เธอจึงพูดต่อ

“ต่อจากนี้ไป ยองชิจะต้องมาให้พี่เห็นหน้าทุกวัน ไม่ว่าจะกลับดึกขนาดไหนก็ต้องมาให้เห็น…แต่ถ้าวันไหนยุ่งมากจนมาไม่ได้จริงๆก็ต้องโทรศัพท์มาบอก เข้าใจมั้ยคะ”

“ค่า จากนี้ไปแม้จะดึกขนาดไหนก็จะมาเคาะห้องเรียกค่ะ พี่ก็เตรียมแหกขี้ตามามองหน้าแล้วกัน ทีนี้หายงอนยังคะ” คนคิ้วเข้มรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะให้คนตั้งเงื่อนไขได้ยิ้มกับผลลัพธ์

“แล้วอีกอย่าง วิธีง้อแบบเมื่อกี้เค้าใช้กับเด็กๆนะคะ ง้อมาได้ยังไงวิธีแบบนั้น” วอนอาพูดแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ กับใบหน้าเหลอหลายกมือลูบต้นคออย่างเขินๆ ของอีกคนที่ไม่นึกว่าวิธีนั้นมันเด็กตรงไหน แต่ท่าทางแบบนั้นก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่เรียวปากเป็นสัญญาณให้เธอรู้กลายๆ ว่าภัยกำลังจะมาเยือนแน่แล้ว

“งั้นจะเอาวิธีง้อแบบผู้ใหญ่มั้ยล่ะคะ” ยองชิพูดด้วยท่าขยับเท้าเข้าไปใกล้ให้อีกคนต้องขยับเท้าถอย เมื่อได้ตำแหน่งเธอก็ไม่รอช้า มือเรียวผลักร่างบางลงบนเตียงนุ่มก่อนจะพาร่างของตัวเองตามติดลงไป สาวร่างบางถึงกลับร้องว๊าย เมื่ออยู่ๆตัวเองถูกผลักลงบนเตียงนุ่ม หลังจากที่จำได้ว่าก่อนหน้าเธอทั้งคู่ยืนคุยกันอยู่หน้าประตูห้องน้ำนี่นา แล้วนี่เธอมาอยู่ปลายเตียงนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“ชู่ เบาๆสิคะ” คนคิ้วเข้มพูดพร้อมๆทำนิ้วชี้แนบริมฝีปากบอกให้อีกคนเงียบ

“ก็ยองชิเล่นอะไรไม่รู้” สาวร่างบางแหวคนรักเข้าให้ที่ล้มลงมาทับเธอเสียจุกหลังจากที่หายตกใจ

“จุกนะคะเนี่ย แล้วอีกอย่างห้ามทำอะไรบ้าๆนะคะ นี่มันบ้านพี่นะ” ร่างบางมองจ้องพร้อมกับชี้นิ้วขู่ ว่าถ้าทำ ได้มีเคืองอีกรอบแน่ พร้อมทั้งใช้มืออีกข้างผลักไหล่คนด้านบนไว้

“แหมพี่คะ เฮ้อก็ได้ งั้นขอแค่นอนกอดก็ได้ นะคะ” ถึงเธออยากจะทำตามใจมากแค่ไหน แต่เมื่อเห็นสายตาแบบนี้ก็ต้องยอมคนรักไว้ก่อน แต่ก็ไม่วายต่อรอง ก็แหม อุตส่าห์ตามมาถึงขนาดนี้แล้ว จะไม่มีรางวัลปลอบใจหน่อยรึ จริงๆก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลย ว่าเธอจะกล้าตามคนรักมาถึงนี่ แต่ถ้าเทียบกับความรู้สึกที่ต้องห่างกันทั้งๆที่เข้าใจผิดอยู่แบบนี้ แบบนี้ยังจะดีซะกว่า ถึงแม้จะเสี่ยงไปหน่อยก็ตาม (จริงๆก็ไม่หน่อยหรอก)

“แค่กอดจริงนะ” สาวร่างบางถามย้ำให้แน่ใจ เพราะจากประสบการณ์บอกให้เธอรู้ว่าคนตรงหน้าเจ้าเล่ห์นักเชียวล่ะ เมื่อคนด้านบนพยักหน้ารับปากเธอจึงยอมให้ตามคำขอ
ร่างเล็กล้มตัวลงนอนเคียงข้างคนรัก ก่อนจะเอื้อมเรียวแขนไปกอดเอวบางพร้อมทั้งดึกเข้าหาตัว ให้อีกคนได้ถอนหายใจเบาๆราวกับพอใจอีกคนทำแบบนี้

เวลาผ่านไปเพียงครู่ มือที่เคยอยู่นิ่งก็เริ่มเคลื่อนไหว จากแรกที่ไล้วนอยู่ที่หน้าท้องแบนราบผ่านเนื้อผ้าหนานุ่มก็เริ่มเคลื่อนตัวเข้าไปด้านในเมื่อเนื้อผ้านั่นเป็นอุปสรรคให้เธอไม่สามารถสัมผัสผิวนุ่มลื่นราวกับแพรไหมนั้นได้เต็มที่ ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปอย่างช้าๆราวกลับไม่อยากกวนคนที่กำลังหลับอยู่ หากมือที่กำลังจะเอื้อมไปถึงเป้าหมายพอให้ได้ชื่นใจหน่อยก็กลับถูกอีกมือรั้งไว้ เสียงถอนหายใจอย่างเสียดายเสียเต็มประดาดังขึ้นจากด้านหลังให้อีกคนได้อมยิ้มในความมืด

“ไหนบอกว่าแค่กอดไงคะ”

“เฮ้อ ยังไม่หลับอีกเหรอ ก็แค่กอดไงคะ”คนผิดสัญญายืนยันหน้าตายให้อีกคนได้แหวเข้าให้อย่างไม่จริงจังนัก

“กอดอะไรกัน เลื่อนขึ้นมาสูงขนาดนี้เนี่ยนะ”

“แต่จริงๆแล้วพี่ก็ชอบให้ฉันทำแบบนี้นี่นา จะห้ามทำไมคะ” คนผิดสัญญายังจะยียวนทำเสียงพร่าใส่ จี้จุดความรู้สึกให้อีกคนถึงกับพูดไม่ออก จึงทำได้เพียงบ่นอุบออกมาเบาๆ

“ใช่ซะที่ไหนกัน”

“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ แต่รู้ไว้ซะว่าฉันอยากกอดพี่น่ะ คิดถึงอ้อมกอดพี่แทบขาดใจมานานและ ขอชื่นใจหน่อยนะคะ”

“แอ๊ะ ยังไง นี่จะโทษว่าเป็นความผิดของพี่เหรอคะ ยองชิเองไม่ใช่เหรอที่ไม่มีเวลาให้กันน่ะ” คนที่อารมณ์ดีเมื่อครู่เริ่มฉุนขาดพลิกตัวกลับมาเผชิญหน้าเมื่อถูกโยนความผิดให้ทั้งๆที่อีกคนต่างหากล่ะที่ผิด ผิดที่ไม่มีเวลาให้ แล้วก็เมื่อกี้อีก ผิดสัญญากันชัดๆ นี่หลักฐานก็ยังคามือเธออยู่เลย แถมตอนนี้มันก็เริ่มที่จะทำผิดซ้ำสองเสียแล้ว อยู่นิ่งๆได้มั้ยเล่า นี่มันเข้าพรรษานะ ไอ้เราก็ห้ามใจไว้ตั้งนาน เย้ยยยยย (ใส่ความจริงไปหน่อย เอาใหม่ๆ) เมื่อมือที่เธอรั้งไว้เริ่มขืนตัวออกแรงก่อกวนอีกครั้ง เกิดเหตุการณ์ฉุดกระชากลากถูมือกันอยู่ภายในเสื้อของอีกคน จากที่แรกเริ่มคนคิ้วเข้มต้องใจจะแกล้งให้อีกคนซาบซ่านเสียหน่อยแต่ตอนนี้ผลลัพธ์คงจะไม่ต่างจากการถูกจิ้มเอวสักเท่าไหร่เมื่อเจ้าตัวเอาแต่หัวเราะ พร้อมทั้งดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดเธอแบบนี้

“นี่ยังจะแกล้งอีก พี่โกรธแล้วนะ” คำพูดที่ทำให้คนฟังถึงกับโครงหัว ยิ้มขำ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อมือที่เอาแต่รั้งมือเธอไว้ก่อนหน้า เบี่ยงมาจิ้มเข้าที่เอวจนเธอหลุดเสียงร้อง ยังดีที่คนจิ้มเอามือปิดปากเธอไว้ได้ทัน

“พอ ค่ะพอ ไม่เล่นแล้ว” ยองชิร้องห้ามเสียงหอบเมื่อถูกอีกคนแกล้งกลับ ใครกันจะคิดว่าคนที่ยอมมาตลอดจะมีเอาคืนกันแบบนี้ ต่อไปคงประมาทไม่ได้แล้ว

“นอนได้แล้วค่ะ ดึกมากแล้ว แถมยังทำงานมาอีก ไม่เหนื่อยแย่เหรอคะ”

“ก็ไม่อยากหลับนี่คะ เวลาที่ได้อยู่กับพี่ยิ่งมีน้อยๆอยู่” ยองชิพูดเนือยๆ เปลือกตาเริ่มหนักอึ้งหากก็ฝืนตัวเพราะยังอยากคุยต่อ หากความอุ่นสบายภายใต้อ้อมกอดของอีกคนก็ทำให้เธอฝืนตัวไม่ไหว

คนที่รู้สึกทรมานที่ต้องห่างกันไม่ใช่มีเพียงเธอคนเดียวแล้วสินะ
......................
ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้ต้องรอนาน ^ ^!

เจิมรึป่าวไม่รู้...ที่รู้ๆขอไปอ่านก่อนน้าาา ^ ^

นะโมๆๆๆ เข้าพรรษาๆ ใจเย็นไว้ยองชิ(ผิดหวังหรือโล่งใจ อิอิอิ...)

เข้าทางแม่ไปโล้ดดด ผ่านฉลุยงานนี้ คนอะไรมือไวจิงๆ เจ้าเล่ห์นะเนี้ยยยยย แต่ก็น่ารักง่ะ

น่ารักอ่ะท่านสาตอนที่13เนี่ย
แหม...มาลงตอนนี้วันพระพอดีเลยนะ
วอนอาเลยปลอดภัยไปอีก1ตอน
ยองชิเลยต้องทำใจหน่อยนะรอตอนต่อไปแล้วกันนะจ้ะ
สนุกมากมายท่านสาตอนต่อไปมาต่อไวๆนะท่าน

อุตส่าห์มาถึงบ้าน ไมได้แค่กอดเท่านั้นล่ะคร้าบ ตอนต่อไปขอแบบหวานๆ นะ(หื่นกว่านี้หน่อยน๊า) มาต่อเร็วๆ นะคร้าบ

เข้าพรรษาอ่ะ ที่เกาหลีมีเข้าพรรษาด้วยเหรอยองชิน่าสงสารอดๆๆๆๆเฮียก็ติดเข้าพรรษาเหมือนกันชีวิตจริงเหมือนนิยายเยยวุ้ยน่าสงสารชามัดเลยแงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

สาวกมาดึกอ่ะเฮียวิ่งไปวิ่งมาพลัดพรากกันซะง้าน น่ารักนะคนดีมาต่อให้วันพระเลยฮือๆๆก็ยังดีอ่ะนะได้นอนกอดกันก็ยังดีๆๆๆๆๆๆๆ

แต่งดีมากมาย ขอบคุณจริงๆ จ้า

เข้าทางเลยสิยองชิ
ได้แฟนคลับเพิ่มอีกหนึ่งแถมพ่วงตำแหน่งว่าที่มาด้วย
แบบนี้ทางก็โล่งแล้วสิ
อืมมมม แต่ถ้าความแตกจะเป็นไรไม๊นะ
เอาน่าจะเอาใจช่วยเสมอๆ
สู้เค้า ท่านยาม เอ๊ย ยองชิ ^_^"

อ่านแล้ว อบอุ่นใจดีจังค่ะ

ขอบคุณค่ะ มาลงต่อไวๆนะค่ะ ติดตามอยู่:]

55555 น้องเล็กจ๋า

อยากรู้จัง วิธีง้อแบบผู้ใหญ่ๆ ทำงัยจ๊ะ

สาธิตหน่อยๆๆ

อิอิ ต้องการผู้ช่วยสาธิตมั๊ย พี่ใหญ่ยอมเป็นตุ๊กตาให้^^

อ่านแล้วยิ้มแก้มปริเลยคับ

สนุกดีคับ

น่ารักมากครับท่านสา ขอบคุณครับ

ไม่ได้เข้ามาที่นี่นาน ตามอ่านรวดเดียว5ตอนรวด ขอบคุณท่านยามสามากที่แต่ง fic ดีๆให้อ่าน ว่าแต่ตอนเช้ายองชิจะย่องออกจากห้องยังงัยเนี่ย หุหุ

สนุกจริงเลย a...สงสัย เหมือน ท่าน is ว่าง้อแบบผู้ใหญ่เป็นงัย ตอบหน่อยท่าน two moons

กอดอะไรกัน เลื่อนขึ้นมาสูงขนาดนี้เนี่ยนะ”

TO Moon Moon
ขอบอกว่าชอบประโยคนี้มั่กๆๆ
แบบว่าอ่านแล้วจินตนาการตามอ่ะ
จิ้นให้ไกลไปให้ถึง คริ คริ
ตัวอักษรของท่านสายังคงน่ารักเช่นเดิม

ขอบคุณจ้า สำหรับ fic น่ารักๆแบบนี้

กอดอะไรกัน เลื่อนขึ้นมาสูงขนาดนี้เนี่ยนะ”

TO Moon Moon
ขอบอกว่าชอบประโยคนี้มั่กๆๆ
แบบว่าอ่านแล้วจินตนาการตามอ่ะ
จิ้นให้ไกลไปให้ถึง คริ คริ
ตัวอักษรของท่านสายังคงน่ารักเช่นเดิม

ขอบคุณจ้า สำหรับ fic น่ารักๆแบบนี้

สวัสดีค่ะ ทู๊กท่านนนน ^____^//

ฮือๆ ข้าน้อยมีเรื่องขอให้ทุกท่านช่วยหน่อยนะคะ

ช่วยโหวตให้แชวอนกันหน่อยน้า ตอนนี้ข้าน้อยเข้าขั้นคุ้มคลั่งแล้ว ไม่เป็นอันทำไรเล้ย เพราะมัวแต่เป็นยามนั่งเฝ้าคะแนนโหวตกัน กระซิกๆ ที่ฮโยจูเริ่มทิ้งห่างออกไปเรื่อยๆ T^T ช่วยโหวตกันหน่อยนะคะ โหวตได้วันละสามภาษาเลย ต่อเครื่องนะคะ ถ้ามีหลายเครื่องล่ะก็ หุหุ เราคงได้กระชับพื้นที่เฮียกับเจ๊กันแน่นอนค่ะ

โหวตที่เว็ปนี้ นะคะ แค่กรอกข้อมูลนิดหน่อยเอง สบายมากค่ะทุกท่าน
นี่เป็นแบบ Eng นะคะ ส่วนเปลี่ยนภาษาก็มุนบนด้านขวาค่ะ

//kr.news.yahoo.com/event/sda2010/en_vote_actress.html

กรอกข้อมูลก็มั่วๆเอานะคะ
ชื่ออะไรก็มั่วๆ ไปค่ะ อิอิ
สำหรับช่องสองและช่องสาม ข้าน้อยมั่วเป็น
...code : 08 Area code : 7
ช่องสี่
Ph N 123-312-4523

ถ้าติด check code ก็เช็คตรง pass ดีๆค่ะ บางทีเราอาจจะใส่พาสผิด ^ ^//
ส่วนแบบภาษาเกาหลีกับแบบญี่ปุ่นก็กรอกเหมือนกันค่ะ แค่เปลี่ยนช่องสามเป็น
123-4523 เท่านั้นเอง

สรุปใส่เลขอะไรก็ได้นะคะ แค่กรอกให้เลขเท่าจำนวนนี้ก็พอค่ะ ขอบคุณมากนะคะทุกท่านน กระซิกๆ ซึ้งจังที่ทุกคนช่วยกันโหวต (ยังเล้ย) มาร่วมแสดงพลังของ fc สองมุนกันค่ะ สู้ๆๆๆๆๆๆ ^ ^/////

เดี๋ยวตอบเม้นอีกอันแล้วกันนะคะ

ต้องลงวันพระสิคะ ท่านอุ้ม เพราะถ้าลงวันอื่น ข้าน้อยกลัวห้ามใจไม่ไหวน่ะสิคะ อิอิ ^ ^//

'ใจเย็นไว้ยองชิ' แน่ใจนะจ๊ะโรส ว่าบอกแค่ยองชิน่ะ ไม่ได้บอกเราด้วยน้า อิอิ

ท่านลูกบล็อกเงา ท่านคือใครกันคะ ทำไมมาแอบรู้ใจข้าน้อยได้ล่ะว่าจิงๆก็อยากให้มากกว่ากอด 55 อยากรู้จักจัง รายงานตัวหน่อยนะคะ

แหมเฮียอุยก็ ยองชิก็นับถือพุทธนะคะ (แต่ทำไมเป็นวอนอาห้ามแทนล่ะ งืมๆ) ว่าแต่เฮียติดไรกันคะ หึหึ แล้วย้ำจิงๆนะคะนี่ ไอ้ 'ยังดีๆๆๆ' เนี่ย มันแปลว่าเฮียไม่ได้ 'กอด' ได้ด้วยรึป่าวคะ อิอิ
นั่นสิคะ ไมข้าน้อยคลาดกะเฮียตลอดเลยล่ะ กระซิกๆๆๆ T^T

ขอบคุณมากค่ะท่าน tatom ^ ^//

'สู้เค้า ท่านยาม เอ๊ย ยองชิ ^_^" ' จ๊ากกก อย่าพูดให้ข้าน้อยดีใจสิคะท่านไหม แอบคิดนะคะเนี่ย อิอิ ส่วนความแตกนั่นจะเป็นยังไงก้ต้องคอยลุ้นกันต่อไปค่ะ ^ ^ ชวนให้อ่านต่อกันเลย 55

อบอุ่นใจจิงๆนะคะท่าน111 ^ ^ ขอบคุณที่ติดตามและขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้รอนานแบบนี้ T T

วิธีง้อแบบผู้ใหญ่ๆ ทำงัย เหรอคะพี่หย่าย ท่านน้ำลายศอ หึหึ พี่หย่ายยอมเป็นตุี๊กตาแล้ว ท่านน้ำลายศอเชิญสาธิตได้เลยค่ะ ย๊ากกก ล้อเล่นค่าา ห้ามโกรธน้า (สั่งห้ามเลยรึ) จิงๆก้แบบ ตุบตับๆ(เสียงทุบหมอน) งืมๆ ไม่รู้สิคะ 555 ^ ^//

ท่านbowiji เป็นคนรูปร่างท้วมใช่มั้ยคะ แก้มถึงกับปริเลยเหรอคะ ว้าว...ข้าน้อยดีใจจังค่ะ ขอบคุณนะคะ ^ ^// ล้อเล่นน้า

'น่ารักมากครับท่านสา' ชมไรคะท่านนัท คนหรือว่าฟิค อิอิ (แอบคิดไปแล้วน้า)

ท่านluckyD ต่อไปนี้ก็เข้ามาบ่อยๆนะคะ ^ ^ เดี๋ยวพลาดไม่ได้เห็นท่านย่องยองชิน้า หุหุ คนแต่งยังหวั่นๆเหมือนกันค่ะ ว่าจะหลุดออกมาได้รึป่าว 55

ขอบคุณค่ะท่านบกน้อย แต่ชมแค่อักษรเองเหรอคะ เฮ้อ แอบคิดไม่ได้เลยแฮะ อิอิ

ขอบคุณนะคะ ทุกท่าน ตอนต่อไปคาดว่าน่าจะเสร็จเร็วๆนี้ค่ะ ขอให้ข้าน้อยผ่านการสอบไปก่อนนะคะ แค่พรุ่งนี้เอง กระซิกๆ แล้วจะรีบมาปั่นพร้อมๆกับเฝ้าผลโหวตนะคะ

คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^_____^

ชอบมากเลย
สนุกจริงๆ ไม่ผิดหวัง

จะติดตามต่อไปคับ
สู้ๆ นะคับคนเขียน

ท่าน สา ขอรับ
ข้าน้อยเข้าไปโหวต ทั้ง 2 ภาษา kr/eng
เข้าไป โหวต ให้แชวอน แล้วแต่ไม่เห็นต้องกรอก หรือว่าข้าน้อยทำผิดครับ แต่ update ล่าสุด แชวอนได้ อันดับ 2 คะแนน
มาณ 10,000 กว่าๆๆๆ ช่วยอธิบายเป็น แบบ eng ก่อนนะจะได้เข้าใจง่าย เพราะข้าน้อยดูรอบๆๆ จนปวดตาไปหมดแล้ว ก็ไม่เห็นให้ สมัครก่อนโหวต แบบท่านสาเลย (**กลัว แชวอน จะไม่ได้คะแนน)

ว้าวว ท่านน้ำลายสอ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ซึ้งใจจัง

อธิบายแบบอิ้งนะคะ วันนั้นอาจจะเบลอๆเลยให้รหัสช่องล่างสุดผิดไปค่ะ

แบบอิ้งนะคะ
เมื่อเราคลิกเลือก แชวอนแล้ว ก็จะมีปุ่ม complete the selection... ใช่มั้ยคะ คลิกไป ก็จะมีรูปแชวอนขึ้นมา คลิก Proceed to next step
แล้วรอให้โฆษณาผ่านไป จะมีข้อมูลให้กรอกค่ะ (ท่านน้ำลายสอคงไม่รอถึงโฆษณาใช่มั้ยคะนี่ T T)
Name :...................................
e-mail :.................@..............
country code:...เลข2ตัว... Area code:..เลข1ตัว...
Phone number :..เลข3ตัว.....-..เลข4ตัว..
แล้วก็กด complete อีกรอบ ก็จะขึ้นหน้าแสดงคะแนนโหวตล่าสุดให้ เป็นอันสิ้นสุดการโหวตค่ะ

ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยโหวต ท่านอื่นๆ ช่วยด้วยนะคะ ^ ^//

ปล. ส่วนตอนที่ 14 ใกล้เสร็จแล้วค่ะ จะรีบลงให้นะคะ

อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคะว่าข้าน้อยแต่ง ลุนรักจบแล้ว แต่ตอนนี้ออกมาตามรมณ์ข้าน้อยเองค่ะ อยากแต่งมากมาย 55 ขอให้สนุกนะคะ (และเผื่อมีกำลังใจในการโหวตมากขึ้นด้วย ^ ^)

ตอนพิเศษตามโอกาส : หนึ่งครั้ง หนึ่งคะแนน

ระหว่างการพักซ้อมละครเวทีร่างผอมเพรียวเดินตะเวนไปทั่วห้องสายตาคอยมองสอดส่องหาเป้าหมาย เมื่อเจอสิ่งที่กำลังตามหาเรียวบางบางก็ฉีกยิ้มกว้าง สองเท้าก้าวมุ่งตรงสู่เป้าหมายทันที

“พี่คะ ขอใช้คอมแป๊บได้มั้ยคะ” สายตาเว้าวอนพร้อมน้ำเสียงออดอ้อนนั้นใครเล่าจะปฏิเสธลง ทีมงานชายคนนั้นลุกแทบจะทันทีที่รู้ความต้องการของเธอ

ยองชิใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีในการขอยืมเครื่องคอมใช้งาน ใบหน้าสุขสมใจหันไปกล่าวขอบคุณทีมงานชายคนนั้นพร้อมรอยยิ้มที่แทบจะทำให้เขาตาพร่า จนนึกสงสัย มีเรื่องอะไรน่าดีใจขนาดนั้นเชียว

“กลับมาแล้วค่า” ทันทีที่ไขประตูเข้าห้องไปเสียงใสก็ตะโกนบอกคนด้านในทันที เมื่อถอดร้องเท้าเสร็จเท้าก็ก้าวไปสวมกอดคนที่กำลังนั่งดูทีวีคอยท่าอยู่ก่อนแล้ว

“ไม่ลืมสัญญานะคะ” ยองชิกระซิบเสียงพร่าที่ข้างหูให้อีกคนจั๊กจี้จนต้องเอามือมาลูบเบาๆ

“ไม่ลืมหรอก กี่แต้มกันจ๊ะวันนี้น่ะ” คนโดนทวงสัญญาตอบรับเบาๆ พร้อมทั้งเอี้ยวตัวไปมองคนที่สวมกอดเธอจากด้านหลังที่กั้นด้วยพนักโซฟาอีกทีหนึ่ง

“หก” พูดจบคนทวงก็ไม่รอช้า ฝังจมูกตัวเองลงบนแก้มนุ่มที่ผินมาสบโอกาสพอดี ให้อีกคนได้ส่งค้อน แต่มีหรือที่เธอจะสนใจ สัญญาก็ต้องเป็นสัญญาสิ เธอคิดเช่นนั้น ดังนั้นจมูกก็กดทับลงไปอีกตามจำนวนที่เหลือ

“อย่าโกงสิคะ หกครั้งแล้วน้า” สาวร่างบางพูดพร้อมกับมือที่พยายามผลักหน้าของอีกคนออก

“โกงที่ไหนกัน ยังไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ” หากคนคิ้วเข้มมีหรือจะยอมห่าง ปากก็เถียงทั้งๆที่ตนไม่ได้นับจำนวนด้วยซ้ำ

“ก็เมื่อกี้โดนทั้งปากทั้งจมูกนี่คะ ก็ต้องนับเป็นสองสิ” สาวร่างบางแจง มือบางลูบซอกคออย่างพยายามสะกดความซาบซ่าน

“อะไรกัน”

“ก็ตามที่ตกลงไงคะ ครั้งหน้าถ้าอยากได้มากกว่านี้ ยองชิก็ต้องพยายามมากๆสิคะ อืม ครั้งหน้าเอาเป็นจูบละคะแนนดีมั้ย” วอนอาถามอย่างขอความเห็น และนั่นก็ทำให้คนฟังถึงกับตาวาวกันเลยทีเดียว หมายหมั้นปั้นมือว่าพรุ่งนี้คงได้เยอะกว่าวันนี้แน่ แถมใจยังแทบอยากจะโทรบอกทีมงานให้ถือคอมมาด้วยกันเลยทีเดียว

……………………………….

“ไงคะวันนี้ ได้กี่คะแนนกัน” วอนอาถามขึ้นหลังจากที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เรือนผมที่เปียกชุมไปด้วยหยดน้ำพราวถูกผ้าผืนเล็กเช็ดเบาๆ ท่าทางนั่นตรึงสายตาคนที่นอนอ่านบทละครอยู่บนเตียงได้ไม่ยาก มือเรียววางบทลงบนโต๊ะวางข้างเตียงก่อนจะเดินเข้าหาร่างบางที่ตอนนี้กำลังนั่งเช็ดผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

“มาเดี๋ยวช่วยค่ะ” ยองชิยังคงไม่ตอบคำถามหากแย่งผ้าผืนเล็กจากมืออีกคนก่อนจะค่อยๆเช็ดตามเรือนผมดำขลับที่ยาวถึงกลางหลังอย่างเบามือ

“ว่าไงคะ ได้กี่คะแนน” ร่างบางถามอีกครั้งเมื่อนึกว่าอีกคนอาจไม่ได้ยิน สายตามองสบผ่านกระจกตรงหน้า เมื่อเห็นอีกคนไม่คิดตอบก็พาลให้หงุดหงิดจนต้องหันไปมอง หากนั่นดูเหมือนอีกคนจะเดาทางไว้ตั้งแต่ต้อนแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ เพราะเมื่อเธอหันไป ระดับสายตาก็อยู่ในแนวเดียวกันเสียแล้ว

“เก้าค่ะ” คำตอบนั่นถึงกับทำให้ดวงตาเรียวเบิกกว้าง ให้อีกคนได้ยิ้มขำ

“ไม่ลืมสัญญานะคะ”

คนสัญญาจำต้องยอม รสจูบเชื่องช้าแผ่วเบา นุ่มนวลเริ่มเพิ่มความหนักหน่วงและเร่งเร้ามากยิ่งขึ้นตามความหอมหวานที่ได้รับ สมองพร่ามัวสองแขนอ่อนแรงจากความหวาน หากถึงแม้ในหัวจะพร่ามัวเพียงไรเธอก็ไม่ยอมลืมนับจำนวนครั้ง เมื่อครบตามที่อีกคนบอก เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายถูกรวบรวมก่อนที่สองแขนจะผลักอีกคนออก พร้อมทั้งเบี่ยงหน้าหลบ หอบหายใจ

“ครบแล้ว”

“ค่ะ ครบแล้ว” ดูเหมือนอีกคนจะยอมหยุดอย่างไม่น่าเชื่อจนเธอต้องหันกลับมามอง แล้วก็สบกับแววตาเจ้าเล่ห์แกมเจ้าชู้เข้าให้

“แต่ครั้งหน้าขอมากกว่าจูบได้มั้ยคะ” นั่นไง ว่าแล้วมั้ยเล่า ยอมง่ายแบบนี้ก็มาอีหรอบนี้ทุกที

“ก็ตามใจยองชิสิ” หากเธอก็บ้าจี้ตอบรับ เหอะๆ

“ห๊ะ จริงนะ ทำอะไรก็ได้จริงนะและข้อตกลงก็ยังเป็นเงื่อนไขเดิมนะคะ” คนคิ้วเข้มถึงกับเลิกคิ้วอย่างเหลือเชื่อกันเลยทีเดียว เพราะไม่น่าเชื่อว่าอีกคนจะรับปากง่ายๆแบบนี้ เมื่อเห็นคนรักพยักหน้ารับ เธอก็ยิ้มจนแทบแก้มปริ

“ฉันไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ พี่นอนก่อนได้เลยนะคะ” สิ้นเสียงคนคิ้วเข้มก็รีบเดินเข้าห้องน้ำไปและไม่ลืมที่จะคว้าโทรศัพท์ จนคนมองตามอดสงสัยไม่ได้ว่า เข้าห้องน้ำนี่ต้องถือโทรศัพท์ไปด้วยเหรอ

…………………………………………….

“อะไรนะคะ!” เสียงเธอไม่ได้ดังมากมายอะไรหากเรียกทุกสายตาในห้องซ้อมให้หันมอง ยองชิหันไปโค้งขอทาขอโพยที่ส่งเสียงรบกวนเวลาพักของทุกคน ก่อนจะหันกลับมาพูดเสียงเบาลงกว่าเดิมกับทีมงานคนหนึ่ง

“ว่าไงนะคะที่ว่าเน็ทล่มน่ะ ต่อไม่ได้เลยเหรอคะ”

“ครับ ผมก็พยายามต่อมาตลอดช่วงเช้าแล้ว แต่ยังไม่ได้เลย” ทีมงานตอบเสียงอ่อยๆ เมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังราวโลกแตกของอีกคนก็พลอยทำให้เขาใจหายไปด้วย

เป็นแบบนี้แล้วคอมที่โทรบอกทีมงานให้เตรียมมาก็หมดความหมายไปในทันทีไปพร้อมๆกับท่าทางซักกะตาย ที่พอจะคาดเดาได้ว่าอนาคตตนจะนอนที่ไหน

………………………………จบตอนพิเศษ……………………………..

ตอนสั้นๆมาตามโอกาสค่ะ ^ ^// ช่วยๆกันโหวตนะคะ ฮือๆ จะไม่ทันแล้ว แต่สงครามปงจูยังไม่จบเราก็อย่าเพิ่งมานับศพแฟนๆให้ท้อใจกันเลยเนอะ ฮือๆ ศึกนี้ยังอีกนาน มาวัดความอดทนกันค่ะ

ปล. ตอนปกติใกล้จะเสร็จแล้ว รออีกหน่อยนะคะ แหะๆ

ขอข้ามบ้านมาเม้นท์ให้กำลังใจท่านสาวก2มุน อีกคนด้วยนะครับ (คงไม่ว่ากันนะขอรับ)

เขียนได้น่ารักมากครับโดยเฉพาะเวลาวอนอาและยองชิอยู่ด้วยกัน หวานน่ารักมากขอรับ

ว่าแต่คะแนนที่ว่าใช่คะแนนโหวตthe best actress ของเจ๊หรือเปล่าเนี่ย

วันนี้ข้าน้อยได้ 3 คะแนน ท่านยามสาจะให้อะไรตอบแทนข้าน้อยล่ะ

เพื่อนๆ ท่านโหวตให้เจ๊หรือยัง ถ้ายังก็อย่าล้มโหวตน๊า เพราะงานนี้เฮียเป๊นคนมอบรางวัลโอกาสที่ 2 มุนจะได้เจอกัน เข้าไปโหวตได้เลยที่
//kr.news.yahoo.com/event/sda2010/en_vote_actress.html

เมื่อคลิกเสร็จแล้วต้องกรอกชื่อของคุณ มั่วๆ ก็ได้ อิอิ ใส่อีเมลล์ด้วยนะคะ
สำหรับช่อง Country code ให้ใส่ 66
Area Code ใส่ 8
Phone Number ใส่เบอร์มือถือของคุณ 8 หลัก
** ถ้าโหวตในภาษาเกาหลีและญี่ปุ่น จะมีช่องกรองเบอร์โทรแค่ 3 ช่อง ให้กรอกดังนี้
668 XXXX XXXX ตัวเลขอะไรก็ได้
คลิก I agree แล้วกรอก Enter the code เท่านี้ก็เรียบร้อยแล้วจ้า

ท่ายสา ขอรับ
ข้าน้อยไป โหวตแล้วนะ ตามที่ท่านสาบอก
จะพยายาม โหวตเพื่อเธอ ให้มากที่ซู้ดดดๆๆ
แต่สงสัย คนที่ 1 ใครอ่ะ ทำมั้ยคะแนน มันไล่บี้กันขนาดนั้น **สงสัย// update คะแนน
แชวอน อยู่ที่ 2 (ตอนที่ข้าน้อยโหวตนะ 18,459)

**อ้าว พวกเราสู้ อย่าไปยอม**55555555

ตอนนี้แชวอน 20,018 votes (หลังจากที่ข้าน้อยเพิ่มไปอีก3votes) ตามหลังที่1เพียง 350votes

ตอนนี้คะแนนแชวอนทิ้งห่างฮโยจู ประมาณ 400 กว่า เราต้องช่วยกันโหวตต่อเนื่องอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนคะแนนทิ้งห่างอย่างน้อย 4000-5000 ณ วันที่ 24 หรือ 25 เพราะในวันที่ 25 หรือ 26 ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการโหวตอาจเกิดภาวะระบบล่มได้ เนื่องจากทั้งฝ่ายนำและฝ่ายตามจะต้องโหวตกระหน่ำเข้าไปอย่างแน่นอน
เพราะฉะนั้นช่วยกันต่อไปเรื่อยๆอย่าง 2 วันนี้นะขอรับ (2 วันได้มาเกือบ 5000) หุหุ

โหยยยยย...ไมเครื่องเราโหวตไม่ได้เนี่ยยย
กะจะมาทวงรางวัลจากน้องเล็กซะหน่อย
อดเลยยยย^^"

แต่งน่ารักจังเลยน้องเล็ก
เอ้า!!! สู้ๆนะ จะพยายามเข้าไปโหวตให้ได้นะจ๊ะ^^

เข้ามาอัพเดทคะแนนอ่านะ ^ ^
จากที่เจ๊ตามอยู่4พันกว่าคะแนน
และแล้วปฎิหาร์ยก็มีจิง ตอนนี้เจ๊เปลี่ยนมานำแล้วววว
เวลาที่โรสมาโพสตอนนี้คือ 17.54 คะแนนคือ 21,611votes : 20,976votes อยากให้ช่วยๆกันโหวตต่อไปนะคะเพื่อคะแนนจะได้ทิ้งห่างไปไกลๆ แล้วสิ่งที่เราหวังจะได้เป็นจิง แว้กกกก ^ ^

สาวกของเฮียเฮียโหวตแล้วจะได้รางวัลอะไรอ่ะไม่มีแรงจูงใจเลยอ่ะ บอกก่อนดิแล้วจะไปโหวตต่อนะคนดีอิอิ

เฮ้ยรักว้อยเสียบๆๆเสียบข้ามโรสเลยเจ็บๆๆๆไม๊ คิดถึงนะเว้ยเฮ้ย

น่ารักจังท่านยาม
มีตอนพิเศษแบบนี้อีกไม๊อ่ะ ช๊อบ ชอบ
มีบ่อยๆก็ดีนะ ชื่นจายยยยยยดี

โอ้พระเจ้า สวรรค์มีตาฟ้าช่างเป็นใจ โอกาสที่ 2 มุนจะเจอกันสูงขึ้นเรื่อยๆ แล้วพี่น้อง แต่พวกเราอย่าได้นิ่งนอนใจโหวตไปเรื่อยๆ นะคับป๋ม
ตอนนี้เจ๊นำอยู่ เราโหวตตอน 9.09 น. นะครับ
แชวอน 25,317 : ฮโยจู 22,984

ยังไม่เคยเข้ามาเม้น แต่ก็แอบอ่านและเฝ้าติดตามผลงานมาโดยตลอดค่ะ แต่งได้น่ารัก กุ๊กกิ๊กดี มีพรสวรรค์ในการแต่ง

เหตุการณ์ปัจจุบัน ต้องupdate ข้อมูลเพื่อให้ได้ใกล้เคียง ถือว่ามีความพยายามที่สร้างสรรค์ผลงาน ให้ความสุขแก่ผู้อ่านทุกคน ที่เป็น fc ของสองมูน มากค่ะ

ขอขอบคุณและจะเป็นกำลังใจให้ตลอดไปนะค่ะ

เช็คดูตอนนี้คะแนนเจ๊ไม่ค่อยขยับเท่าไหร่เลย อ่อนแรงกันแล้วเหรอขอรับ ยังไงก็ขอให้ทนอีกไม่กี่วัน ขอให้เจ๊นำซัก 20000-30000 คะแนนจนถึงวันปิดโหวตนะขอรับ

จริงครับจริง คุณPk.Tan ผมไปโหวตพร้อมกับไปเช็คคะแนนรวมมาด้วย ห่างแค่ประมาณ 17,000 เท่านั้นยังวางใจไม่ได้นะขอรับ พวกเราทำได้ พวกเขาก็ทำได้เหมือนกัลล์

สังเกตดูพบว่าในช่วงเวลา 5-10 นาที คะแนนของแชวอนเพิ่ม 5 แต้ม แต่คะแนนฮโยจูเพิ่ม 9 แต้ม

ผมไป cheer up ที่บ้านโน้นมาแล้ว
สู้....สู้ขอรับ

ท่าน Pk Tan ขอรับ
ไม่ต้องเป็นห่วง ทางนี้โหวตทุ๊กๆๆวัน จนเป็นกิจวัตร ไปแล้ว (ตื่นมายังไม่ทันแปรงฟันเลย ต้องเข้าไป โหวต ก่อน 5555555)

***สู้ สู้ อย่าไปยอม ทุกท่านเลยนะ ขอรับ*

ท่านสา.,
ข้าน้อยเข้าไปโหวตให้ทู๊กวันแล้วนะยังไงก็รีบๆเอาตอนใหม่มาลงซะดีๆ
ป.ลถ้าตอนใหม่ท่านไม่มาลง.ตอนใหม่ของข้าน้อยก็คงต้องยืดเวลาลงเหมือนกัน(อิอิ..มีขู่ด้วย)
คิดเถิงท่านสากอดแม่ท่านในวันแม่เผื่อข้าน้อยด้วย.

อยากโหวตแล้วได้รางวัล
เหมือนยองชิจังเลย
จุ๊บ จุ๊บ แชวอน อ่ะ อิอิ

ช่างเขียนสา เอาแบบนี้อีกนะ
ชอบๆๆ ชอบทั้งตัวละคร
และช่างเขียนสาอ่ะ

PP อยากจะบอกว่าขอบคุณจริงๆคะ ที่ทำให้คนเหงาๆได้ที่นิยายดีๆอ่าน ขอขอบคุณจากใจ PP

กดโหวตทุกวัน ยังไม่ได้รางวัลเหมือนยองชิเลยท่านยาม เอาตอน 14 มาเป็นรางวัลซะดีๆ เปล่าทวงนะ หึหึ

สวัสดีค่ะทุกท่าน ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้รอนานอีกแล้ววว T^T ตอนที่ 14 มาแล้วค่ะ ขอให้สนุกนะคะ

บทที่ 14

ความวุ่นวายเสียงหยอกล้อของสองสาวที่ง่วนอยู่กับการทำอาหารรับเช้าวันใหม่ บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นท่ามกลางแสงแดดสาดส่องช่วยขับไล่ความเย็น เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะบอกความสุขของผู้เป็นเจ้าของได้เป็นอย่างดี พาให้ห้องครัวกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

“ช้อน….เก็บไว้ที่ไหนน้า”

“ด้านล่างซ้ายค่ะ” เสียงหวานตอบอย่างอารมณ์ดีมองอีกคนที่เดินเข้าไปหาตามที่เธอบอกจึงหันกลับมาสนใจในสิ่งที่กำลังทำ

“แล้วจานล่ะ”

“อยู่เยื้องกันนั่นไงค่ะ”

“ถ้วยซุปล่ะคะ” คนคิ้วเข้มยังคงถามอย่างต่อเนื่องให้อีกคนที่กำลังถือช้อนคนง่วนอยู่กับการคนน้ำแกงต้องหันมองพลางถอนหายใจ
“พี่ว่ายองชิออกไปรอข้างนอกดีกว่านะคะ

ส่วนนั่นเดี๋ยวพี่ทำเองค่ะ” สายตามองตรงไปยังชุดจานชามที่คนรักกำลังจัดอย่างบอกว่ารำคาญเต็มที่ที่อีกคนทำตัวเสมือนเกะกะมากกว่าช่วยมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว ถึงกับออกปากไล่กลายๆให้คนคิ้วเข้มได้แต่ยิ้มแห้งๆส่งให้ ตอบเสียงอ่อยๆออกไปว่า

“ก็อยากช่วยนี่คะ จะปล่อยให้เจ้าบ้านทำเองคนเดียวได้ไง”

“งั้นก็มาคนน้ำแกงนี่ค่ะ เดี๋ยวโต๊ะนั่นพี่จัดเองดีกว่า”

วอนอาตลอดการสนทนาพยายามเก๊กหน้าเข้มสุดฤทธิ์เพื่อไม่ให้อีกคนจับได้ว่าเธอกำลังแกล้งเก๊กใส่ แต่ครั้งใดที่ห้ามไว้ไม่อยู่ก็จะรีบทำทีหันกลับไปคนน้ำแกง แอบยิ้มขำให้กับท่าทางของอีกคนเมื่อเก๊กหน้าให้กลับมานิ่งได้อีกจึงหันกลับมา และดูเหมือนอีกคนจะยังไม่สังเกตเห็นเพราะมัวกังวลกับบางสิ่งเธอจึงรอดไปได้อย่างหวุดหวิดหาไม่แล้วเธอจะรอดพ้นจากสายตานักแสดงใหญ่ได้หรือ

“แต่…” ด้วยความที่ทำอาหารไม่ได้เรื่องจึงอยากตอบปฏิเสธไป และเหมือนคนรักจะรู้ทันความคิดถึงเอ่ยออกมาว่า

“แค่คนค่ะ พี่ปรุงทุกอย่างหมดแล้ว ยองชิแค่เคี่ยวให้มันเข้ารสมากขึ้นก็เท่านั้นเอง”

“แค่คนแน่นะคะ” ลูกมือยังไม่วายถามย้ำให้แน่ใจเมื่อเห็นหัวหน้าพยักหน้ายืนยันถึงกล้าเดินเข้าไปจับช้อนที่อีกคนถือค้างยื่นคอยท่า

“ตื่นเช้าจังเลยสาวๆ” เสียงห้าวจากหนุ่มใหญ่ที่เพิ่งเดินเข้ามาในครัวเอ่ยทักทาย ในมือยังถือผ้าผืนเล็กขึ้นมาซับเหงื่อ เสียงนั่นทำให้สองสาวเอี้ยวตัวมองและเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ยองชิก็รีบโค้งทักทายให้อีกฝ่ายส่งยิ้มตอบกลับมา

“คุณพ่อออกไปวิ่งมาเหรอคะ” วอนอาเอ่ยทักผู้เป็นพ่อเพราะจากที่สังเกตจากลักษณะท่าทางและเสื้อผ้าก็พอเดาได้ว่าท่านน่าจะออกไปวิ่งมา และไม่ลืมที่จะแนะนำใครอีกคนให้ผู้เป็นพ่อรู้จัก หากการแนะนำนั่นก็มีอันต้องสะดุดกุกๆกักๆเพราะคำพูดที่มีความจริงเพียงแค่น้อยนิด

“อ้อ นี่ยองชิ…เพื่อนหนูค่ะ ที่มาตอนกลางดึกเอ่อ…เรื่องงานด่วน”

“จ๊ะ พ่อรู้จากแม่ตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว มาถึงเสียดึกดื่นยังต้องตื่นเช้ามาทำกับข้าวให้พวกพ่อทานอีก เกรงใจหนูจริงๆ แล้วเป็นไงจ๊ะเมื่อคืนหลับสบายมั้ย เสียงเกมของเจ้าแจจินกวนหนูรึป่าว” ผู้เป็นพ่อตอบก่อนจะเอ่ยถามอย่างเจ้าบ้านที่ดี แต่คำถามนั่นกลับทำเอาอีกคนสะดุ้ง แต่ด้วยความเป็นนักแสดงที่ปรับเปลี่ยนอารมณ์ได้ไวจึงตั้งสติแล้วตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบแฝงแววขี้เล่นให้ยากนักที่ใครจะจับพิรุธได้ว่า

“หลับสบายมากค่ะ หัวถึงหมอนหนูก็หลับเลย เสียงเกมนั่นไม่ได้ยินเลยจริงๆค่ะคุณพ่อ” ความจริงมีเพียงครึ่งคือเธอไม่ได้ยินเสียงจริงๆ แต่เพราะไปอยู่ที่ไหนล่ะถึงไม่ได้ยินเสียงเกมที่ออกจะดังจนอีกคนถึงกับย้ายหนีนั่นได้ หากผู้เป็นพ่อก็ไม่ติดใจสงสัยเพราะคิดว่าหญิงสาวคงเหนื่อยมาก

“อืม หลับสบายก็ดีแล้วพ่อจะได้เบาใจ แล้วนี่ทำอะไรกันอยู่ หอมเชียว” ท่านถามพร้อมมองสิ่งที่ทั้งคู่กำลังทำ ยองชิอาศัยจังหวะนั้นมองสำรวจพ่อคนรัก แม้วัยของท่านที่น่าจะเลยห้าสิบแล้วแต่รูปร่างก็ยังคงกระชับ ไม่ท้วมเทอะทะเหมือนคนวัยเดียวกัน ให้พอคาดได้ว่าท่านน่าจะเป็นพวกชอบออกทำลังกายตัวยงคนหนึ่งเลยทีเดียว

วอนอาบอกชื่ออาหารที่ล้วนแล้วแต่เรียกน้ำย่อยในกระเพาะของท่านให้ดังโครมครามด้วยเป็นของโปรด เช่น แกงกิมจิ และเดวนจังจีเก ที่ดันตรงกับของโปรดของคนรักด้วย ถือว่าได้สองต่อกันเลยทีเดียว ก่อนที่เธอจะถามขึ้นเมื่อนึกได้ว่า

“แล้วนี่แจจินตื่นรึยังคะ”

“โอยรายนั้นถ้าได้เล่นเกม เที่ยงโน่นล่ะถึงจะตื่น ไว้ให้มันหาเองแล้วกัน พ่อขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ กลิ่นมันชักจะเรียกน้ำย่อยมาย่อยกระเพาะพ่อแล้วสิ” ผู้เป็นพ่อบอกกับลูกสาวแล้วจึงหันมาขอตัวกับผู้เป็นแขก ยองชิยิ้มขำกับคำพูดของท่านที่ให้ความเป็นกันเองกับเธอทั้งที่เพิ่งพบกันครั้งแรก และก่อนจะจากไปท่านก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้จึงหันกลับมาอีกรอบ

“อ้อ ยองชิจ๊ะ รายนี้ถึงจะเป็นพี่แต่ก็ยังเด็กในวงการ มีอะไรที่ต้องเรียนรู้อีกเยอะ ที่ให้เข้าไปนี่ก็ไม่รู้ว่าพ่อคิดถูกรึเปล่า เพราะงั้นฝากดูแลเค้าแทนพ่อหน่อยนะ พ่อฝากวอนอาด้วยนะ”

“ค่ะ หนูจะดูแลอย่างดีเลยค่ะ” ยองชิยิ้มให้สัญญาเมื่อท่านได้ยินสิ่งที่ต้องการแล้วจึงออกมาอาบน้ำแต่งตัว

หลังรับประทานอาหารผู้เป็นพ่อและแม่ก็ขอตัวไปทำกิจกรรมของพวกท่านปล่อยให้ลูกสาวดูแลแขกตามลำพัง

“อยากไปเที่ยวไหนรึเปล่าจ๊ะ ได้หยุดทั้งทีนี่” เสียงหวานถามขึ้นอย่างอารมณ์แต่คำพูดช่างกระตุกใจคนฟังเสียเหลือเกิน ได้หยุดรึแม่คุ๊ณ หนีงานมาต่างหากล่ะ กลับไปจะโดนอะไรบ้างก็ยังไม่รู้เลย ยองชิได้แต่ค่อนขอดในใจ

“ว่าไงคะ” เห็นคนรักนิ่งคิดอยู่นานสาวร่างบางจึงเริ่มกระเซ้า

“อืม…อื้อ มีที่นึงค่ะ อุตส่าห์ได้หยุดทั้งที ก็ถือโอกาสไปซื้อมันซะเลย” สรุปหยุดก็หยุด งั้นเธอก็ขอใช้โอกาสนี้ทำสิ่งที่เคยสัญญาไว้แล้วกัน คิ้วเรียวเลิกขึ้นเป็นเชิงถามว่าอีกคนต้องการซื้ออะไรกัน หากก็ได้คำตอบกลับมาเพียงรอยยิ้มบางๆบนใบหน้ากับท่าทางเหมือนกุมความลับกระตุ้นให้เธออยากรู้มากไปก็เท่านั้น

มือที่กำลังเอื้อมไปเปิดประตูรถจำต้องชะงักเมื่อนึกถึงบางสิ่ง คนคิ้วเข้มล้มมองสารรูปตัวเอง กางเกงยีนขาเดฟสีซีดขาดตรงช่วงเหนือเข่า กับเสื้อเชิ้ตลายหมากรุกสีเข้มที่สวมทับไว้กับเสื้อกล้ามด้านในเป็นชุดที่ใส่เข้าฉากก่อนจะติดกายมาตั้งแต่เมื่อคืนและผลของความรีบร้อนก็ทำให้เธออยู่ในชุดนี้มาจนถึงตอนนี้(ซกมกจริง) หากเมื่อเทียบกับชุดของอีกคนที่ใส่กระโปร่งยีนสั้นท้าลมหนาวกับเสื้อยืดทางม้าลายแถมผมรอนยังปล่อยสยายให้ปลิวไปกับสายลมอีกแหนะ ดูแล้วมันก็ช่างเข้าคู่กันเสียเหลือเกิน

“พี่คะ ก่อนไป…”

ประตูตู้ถูกเปิดออกทุกบาน ยังผลให้เสื้อผ้าทุกตัวปรากฏสู่สายตา วอนอามองคนที่ยกคิ้วเป็นคำถามก่อนจะพยักหน้าบอกประมาณว่า อยากใส่ชุดไหนเลือกได้เลย

“พี่เลือกให้ดีกว่าค่ะ” คนยืมพูดขึ้นอย่างเกรงใจเจ้าของ วอนอาถึงกับถอนใจถึงขนาดนี้แล้วยังจะเกรงใจกันอีกหรือคิดแล้วก็พลอยเศร้าใจอยู่เงียบๆ แต่ก็ยังเลือกให้อีกคนอยู่ดี ถือโอกาสนี้จับอีกคนแต่งตามที่เธออยากแต่งก็แล้วกัน

วันสบายๆก็ควรใส่เสื้อสบายๆดังนั้นเสื้อยืดคอวีสีขาวลายการ์ตูนอาร์ตพอดีตัวกับกางเกงยีนสีเทามันขลับจึงถูกหยิบออกมาทาบไปกับร่างตุ๊กตาคิ้วเข้มที่ตอนนี้ยืนนิ่งให้อีกคนจับแต่งได้ตามใจ

“เสื้อตัวนี้พี่ใส่แค่ครั้งเดียวเอง ดูเหมาะกับยองชินะ ลองใส่ดูสิ” ท่าทางมั่นอกมั่นใจของคนรักทำให้เธอไม่กล้าขัดจำต้องเดินถือชุดนั้นเข้าห้องน้ำไป เมื่อออกมาพร้อมกับชุดที่อีกคนเลือกให้ รอยยิ้มพอใจผุดขึ้นที่ริมปากบางเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามคาด ให้อีกคนได้ยิ้มเขิน ดูท่าคนรักจะชอบให้เธอแต่งตัวแบบนี้

“ดูเป็นไงบ้างคะ เอวมันหลวมนิดๆนะ” คนคิ้วเข้มถามย้ำความมั่นใจพร้อมทั้งจับขอบกางเกงให้ดู และอีกคนก็ถือเข็มขัดคอยท่าไว้ก่อนแล้วราวกับรู้ว่าจะต้องเป็นเช่นนี้ มือเรียวคว้ามันมาสวมสายตามองสำรวจความเรียบร้อยก่อนจะ…

“พี่คะ ขอแว่นตาด้วยได้รึเปล่า” ตาเธอก็ช่างดีเหลือเกินที่เหลือบไปเห็นแว่นที่อีกคนถอดวางไว้บนหนังสือที่อ่านค้าง เจ้าของแว่นหันมองก่อนจะเดินไปหยิบให้ตามความต้องการของอีกคน แต่ก็ยังอดประชดไม่ได้

“หมวกด้วยมั้ย”

ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าคนรักกลัวที่จะเดินในที่สาธารณะกับเธอมากแค่ไหน เพราะแต่ไหนแต่ไรมาการที่จะได้ออกไปด้วยกันก็ต้องรอให้ถึงดึกดื่นค่อนคืนโน่นแหละ วันนี้ถือเป็นวันแรกที่จะได้ไปไหนด้วยกันตอนกลางวัน แต่อีกคนก็ไม่วายเลิกกังวลเสียที คำประชดของอีกคนถึงกับทำให้เธอหน้าเจื่อนรีบร้องปฏิเสธทันที

“ไม่ต้องค่ะ แค่แว่นก็พอ”

“แว่นแค่นี้ปิดสายตาใครๆไม่ได้หรอกนะ อย่างยองชิน่ะ แค่เดินออกจากบ้านไปคนเค้าก็จำได้แล้ว ว่าไงคะเอาหมวกด้วยมั้ย”ร่างบางก็ยังไม่หายน้อยใจ คำพูดก็เลยยิ่งพร่ำพรูออกมาเรื่อยๆ

“แค่นี้ก็พอค่ะ พี่อย่าน้อยใจสิคะ ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อเรานะคะ”

“ค่ะ พี่เข้าใจ” นั่นสิ บรรยากาศกำลังดีแท้ๆเชียวเธอจะมาทำให้มันล่มทำไมกัน โอกาสแบบนี้หาง่ายเสียที่ไหน เมื่อมีแล้วก็ควรมีความสุขสิ ร่างบางยิ้มน้อยๆให้อีกคนได้สบายใจขึ้น

“เราไปกันดีกว่าค่ะ”

ขาไปเจ้าของถิ่นอาสาเป็นผู้ขับให้แขกได้เปิดหูเปิดตาชมบ้านเกิด เมื่อยองชิบอกจุดหมายที่จะไปก็ทำเอาคนขับถึงกับยิ้มจนแก้มปริ ไม่นานทั้งสองก็มาถึงจุดหมาย ร้านขายสัตว์เลี้ยงขนาดกลางในย่านใจกลางเมืองร้านหนึ่ง สองสาวเดินเข้าไปในร้านซึ่งมีเจ้าของคอยต้อนรับลูกค้าเป็นอย่างดี ภายในตัวร้านสะอาดสะอ้านมีสัตว์เลี้ยงมากมายหลายชนิดไม่ว่าจะเป็น สุนัข หนูแฮม ปลา แมว หรือสัตว์แปลกๆ แบ่งเป็นโซนๆไว้อย่างดี ทั้งคู่เดินเข้าไปในส่วนของสุนัข ผู้จัดการร้านปล่อยให้ลูกค้าเลือกชมได้ตามใจหากก็คอยมองเผื่อมีปัญหาสงสัยก็จะได้รีบเข้าไปแนะนำได้

ตลอดทางเดินเหมือนเธอถูกสายตาคู่หนึ่งคอยจ้องมอง จนอดที่จะหงุดหงิดใจไม่ได้ ยองชิหันกลับไปยังที่ๆเพิ่งเดินผ่านมาก็พบกับดวงตากลมโตแววใสซื่อของเจ้าสุนัขพันธุ์ Maltese สีขาวตัวหนึ่ง คนคิ้วเข้มจ้องกลับและก็ได้รับเสียงเห่าเบาๆตอบกลับมาให้เธอได้ขำ จนคนข้างตัวหันมอง

“ขำอะไรคะ”

“ก็เจ้าตัวนั้นน่ะสิคะ มองตามพวกเราตลอดเลย”

“คะ” ร่างบางมองตามอย่างสงสัยและก็สบเข้ากับเจ้าตากลมโตให้หวนนึกถึงอีกคนไม่ได้ ตาเรียวแอบมองดวงตาของคนข้างตัวเทียบกับดวงตาที่เพิ่งสบมา เรียวปากยิ้มขึ้นเหมือนเจอของถูกใจสองเท้าก้าวกลับไปหามันอีกครั้งยังให้คนข้างตัวต้องเดินตามไปด้วย

“เราเอาเจ้าตัวนี้เนอะ” ดูเหมือนสาวเจ้าจะอดใจไม่ไหวจนถึงขนาดยื่นนิ้วเรียวเข้าไปลูบหัวเจ้าตากลมโตที่พร้อมยื่นหัวมันเข้ามาใกล้มือ ปฏิกิริยาตอบรับดีเสียจนคนข้างๆเห็นด้วยกับการตัดสินใจ และเหมือนผู้จัดการร้านจะคอยมองอยู่ก่อนแล้ว เพราะเมื่อเห็นลูกค้าเลือกได้เขาก็เดินเข้ามาพร้อมทั้งให้คำแนะนำ เมื่อได้ข้อมูลการดูแลจนครบพร้อมทั้งอุปกรณ์การเลี้ยงดูและราคาที่พอใจแล้ว ทั้งคู่จึงออกจากร้านพร้อมกับรอยยิ้ม

วอนอาอุ้มเจ้าสุนัขขาวไว้แนบอกพลางล้วงมือควานหากุญแจรถในกระเป๋า เมื่อเจอยื่นส่งให้อีกคนที่ยังคงถืออุปกรณ์การเลี้ยงดูเจ้าสุนัขนั่นเต็มมือ ยองชิมองด้วยสายตาของคำถาม คิ้วเข้มถูกยกขึ้นทั้งๆที่ก็น่าจะเข้าใจในความหมาย และอีกคนก็ย้ำด้วยรอยยิ้ม

“ขับให้ทีค่ะ”

“ค่า” ร่างเล็กขานรับอย่างเสียไม่ได้ ไม่รู้จะเห่ออะไรกันมากมายขนาดนี้ ถึงขนาดอุ้มไว้แนบอกนี่ ฮึม เธอชักหึงเจ้านี่เสียแล้วสิ
มือเรียวกดกุญแจปลดล็อคเก็บของไว้ด้านหลังก่อนจะก้าวขึ้นไปประจำตำแหน่งคนขับที่อีกคนนั่งคอยท่าอยู่อีกด้านแล้ว

“อยากไปไหนต่อรึป่าวคะ” นี่ควรจะเป็นคำถามของเธอสิ ใยอีกคนถึงต้องถามกัน คิดแล้วก็นึกขำว่าใครกันแน่หนอที่เป็นเจ้าถิ่น

“ยองชิต่างหากล่ะที่ต้องเป็นคนอยากไปน่ะ ว่าไงจ๊ะอยากไปไหนต่อรึเปล่า” เมื่อโดนย้อนคำ อีกคนก็ถึงกับคิดหนัก เพราะถึงแม้ใจจะยังอยากเที่ยวต่อ หากงานที่ทิ้งมาก็คอยย้ำให้กังวล และท่าทางคิดหนักของคนรักก็ทำให้อีกคนตัดสินใจแทน

“กลับกันเลยดีกว่าจ๊ะ อยากเอาเจ้านี่ไปดูบ้านใหม่แล้ว”

เมื่อได้ข้อสรุปรถถึงได้เคลื่อนตัว

“อืม จริงสิ เจ้านี่ยังไม่มีชื่อเลยนี่ เราจะให้ชื่อว่าไงดีคะ ว่าไงจ๊ะลูกยากได้ชื่ออะไรเอ่ย” เฮ้อ ดูสิว่าเห่อขนาดไหน เพราะขนาดพูดกับเธออยู่ก่อนยังไปจบกับเจ้าตัวนี้ได้

“ตามใจพี่สิคะ ชื่ออะไรมันก็ชอบทั้งนั้นแหละมั้ง”

“เรียกลูกว่ามันได้ไงคะ ลูกแม่อย่าโกรธพ่อเค้านะจ๊ะ เมื่อกี้พ่อเค้าแค่พูดเล่น” วอนอาก้มปลอบเจ้าสุนัขที่นั่งมองหน้าอยู่บนตัก หากคำพูดนั้นถึงกับทำให้อีกคนคิ้วกระตุกเลยทีเดียว ว่าไงนะ พ่อเนี่ยนะ!

“พ่อเหรอคะ ให้เจ้านี่เรียกฉันว่าพ่อเนี่ยนะ” มือเรียวถึงกับผละจากพวงมาลัยเพื่อมาชี้หน้าเจ้าตัวที่จะต้องเรียกเธอว่าพ่อ หงุดหงิดยังไงชอบกลแฮะ ถึงมันจะไม่สามารถเรียกอย่างที่อีกคนบอกได้ก็ตาม แต่ช่างชวนให้เธอหงุดหงิดเสียจริง มีอย่างที่ไหนให้สุนัขเรียกพ่อ ทั้งๆที่เธอควรเป็นแม่ (หรา)

“ทำไมล่ะ ยองชิไม่พอใจอะไร พี่เป็นแม่ เราต้องเป็นพ่อสิ จะมีแม่สองคนได้ไง เดี๋ยวลูกก็สับสนกันพอดี” นี่ยังไม่สับสนพออีกรึ เธออยากจะถามกลับไปอย่างนี้เสียจริง หากก็ทำได้แค่คิดล่ะนะ เพราะเอาเข้าจริงเมื่อพูดออกมากลับเป็นว่า

“มีแม่สองคนก็ได้นี่คะ เพราะถึงยังไงเจ้านี่ก็จำเราได้อยู่ดี อีกอย่างมัน..เอ้ย ลูกก็เรียกเราไม่ได้ซักหน่อย แล้วเราจะมาทะเลาะกันทำไมคะ”
นั่นสิ ทะเลาะกันทำไม

“งั้นจะให้ชื่ออะไรดีล่ะ”

“ชื่อไรก็ได้ค่ะ”

“งั้นชื่อพูซีแล้วกัน ลูกชื่อพูซีน้า จำให้ดีนะจ๊ะ”

(บรรทัดนี้สำหรับโรส “งั้นชื่อ นวลตองแล้วกัน ลูกชื่อนวลตองน้า จำให้ดีนะจ๊ะ” นวลตอง? ทำไมถึงอยากได้ชื่อนี้จังจ๊ะโรส)

เมื่อกลับถึงบ้านก็ถึงคราวที่อีกคนจำต้องกลับไปเคลียร์งานที่ค้างคา พลอยให้อีกคนได้ใจหาย หลังจากที่กล่าวลาผู้เป็นพ่อของคนรักและฝากลาผู้เป็นแม่เมื่อท่านออกไปทำธุระข้างนอก วอนอาก็ขับรถมาส่งอีกคนที่สนามบิน ภายในรถที่ลานจอดรถของสนามบิน

“รีบๆกลับนะคะ ฉันจะคอยพี่อยู่ที่บ้านนะ”

“จ๊ะ เดินทางปลอดภัยนะ” แม้จะพูดไปแบบนั้นแต่ท่าทางตาละห้อยนั่นก็ทำให้อีกคนไม่อยากจาก ทั้งๆที่อีกวันคนรักก็จะตามกลับมาแล้วแท้ๆ หากใจก็ยังนึกหวั่น มือที่เปิดประตูรถเลื่อนมาจับมือ หัวแม่มือคลอเคลียเนื้อผิวแผ่วเบา

“หรือว่าจะกลับพร้อมกันวันนี้เลยดีคะ” คำถามนี้ถึงกับทำให้อีกคนลังเล วอนอาสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างตัดใจบอกปฏิเสธให้อีกคนได้ผิดหวัง

“งั้นพรุ่งนี้รีบกลับเลยนะคะ” พูดจบคนคิ้วเข้มก็ฝังจมูกลงหลังมือก่อนจะเดินเข้าสนามบินไป วอนอามองส่งคนรักจนลับสายตาก่อนจะสตาร์ทเครื่องยนต์

“วอนอา…” เสียงเรียกจากใครบางคนที่แม้ว่าจะเบาแต่ตอนนี้มันกลับดังก้องอยู่ในหัว ร่างบางหันไปตามเสียงเรียก ใบหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่าเป็นใคร แม่ของเธอมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง แล้วอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเห็นอะไรไปบ้าง แต่หากสังเกตดูจากสีหน้าท่านแล้วเธอก็พอจะรู้ว่าท่านคงไม่พลาด…ช็อตสำคัญแน่

…………………………………..
ขอโทษด้วยนะคะทุกท่านที่ต้องให้คอยนานแบบนี้ บทนี้ทำให้หนักใจยังไงไม่รู้ ทั้งๆที่มันก็ไม่มีอะไรเลยแท้ๆ อาจเพราะตอนนี้ข้าน้อยเกิดขี้เกียจขึ้นมารึเปล่าก็ไม่รู้ ตอนหน้าก็คงจะนานอีกแน่ค่ะ ต้องขอโทษล่วงหน้าเลยนะคะ และสุนัข ข้าน้อยไม่รู้ว่าจะถูกพันธุ์รึป่าวนะคะ ถ้าไม่ถูกก็ขอโทษด้วยค่ะ ^ ^//

แหมทวงปุ๊บ มาปั๊บเลยท่านยาม เดี๋ยวไปอ่านก่อน

จบให้ลุ้นอีกแล้วท่านยาม ตอนหน้านานแค่ไหนก็จะรอนะ วอนอาสู้สู้ เอ๊ยท่านยามสู้สู้

ขอบคุณค่ะ
สู้ สู้นะค้าา

นวลตองมาแว้ววววว ^ ^
ดีใจๆๆ ได้ลงซะทีเนาะหลังจากที่ผลัดมาหลายที กรั่กๆๆๆ

หนุกมากมายท่านสา
อยากได้หมาแบบพูซีบางจัง
อิอิ.มาต่อไวๆเด้อคะ

ดูจากสีหน้าแม่ต้องไม่พลาดช็อตเด็ดแน่...น่าสนใจมากเลยท่านสา จะบอกแม่ว่าไงดีน๊า
ไม่มีไรค่ะแม่แค่ซ้อมละครจะบอกแบบนี้ก็คงจะไม่ได้แล้วน๊า 55555555555

พูชิน่ารักกกกกกกก ชื่อนวลตองก็น่ารักแบบไทยๆดีนะคะ ^^

จาก ยีน...เด็กดื้อ 5555

วอนอาได้เป็นแม่สมใจ
ยองชิก็ได้เป็นพ่อสักที 555555555

อืมงั้นๆละนะ เชอะ แต่งซะนานเชียว
อย่าให้รอนานอีกละ รีบๆมาต่อเลย

น่ารักมาก(น้องหมา) 555+น่ารักครับ เป้นกำลังใจให้ครับ งานเข้าแล้วคราวนี้ ลุ้นๆๆๆ

ชอบจังเลยคร้าบตอนนี้ แอบหวานกันจังมีพ่อมีแม่ด้วย แต่ตอนจบเนี่ยเด็ดครับ ว่าแต่คุณแม่ยายเห็นจริงๆ เหรอครับ ยองชิตายแน่ ความไว้เนื้อเชื่อใจหมดกันคราวนี้

รีบร้อนไปหน่อยเลยไม่ได้ขอบคุณและทักทายทุกท่านเลยค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับกำลังใจที่ให้ข้าน้อยเสมอมา ^____^

ท่านซินยุนบกน้อยคะ ข้ามเข้ามาได้ค่ะ ^ ^// รั้วกั้นบ้านของข้าน้อยเตี๊ยนิดเดียวเอง ยินดีต้อนรับค่ะ

ว๊าย ท่านจุนฮา แซวซะข้าน้อยเขินเลยนะคะ 55 ถ้าให้จริงๆนี่จะมีใครกล้าเอารึป่าวก็ไม่รู้ ^ ^// ไม่เจอท่านซะนานเลยนะคะ และขอโทษด้วยนะคะที่ตอบเมล์ช้าไป เพราะลืมเปิดดูเมล์ซะนาน แต่ตอนนี้ส่งต่อให้ท่านอาพีแล้วนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ ปล. แวะมาเยี่ยมกันอีกนะคะ จะได้หายคิดถึงซักที

ว้าวว ขอบคุณท่านลูกบล็อกเงา ที่ช่วยอธิบายนะคะ ข้าน้อยจะได้กรอกรหัสถูกซักที หลังจากที่กรอกเลขมั่วไปเสียนาน แหะๆ

ท่านน้ำลายศอ สู้ต่อไปค่ะ ความฝันใกล้เป็นจริงแล้ว อีกแค่ 11 วันเอง เจ๊ก็จะได้กอดเฮียซักที (อันนี้จิ้นเอง อิอิ)

อืม บ้านของข้าน้อยกลายเป็นกระดานอัพคะแนนเจ๊ไปแล้วรึเนี่ย ^ ^// แซวเล่นนะคะ ท่าน Pk.Tan ก็เป็นเหือนที่ท่านPk.Tan เพราะงั้นช่วงนี้รีบเร่งโหวตกันเข้าค่ะทุกท่าน

พี่หย่ายค่ะ จากที่จะทวงคงเปลี่ยนเป็นได้อย่างอื่นแทนแล้วละมั้งคะ ฮึม! ตอนนี้โหวตได้รึยังคะ เหอะๆ (สงสัยยังชัวร์)

ว้าวว เฮียอุยก็โหวตด้วยเหรอคะ แปะๆ(เสียงปรบมือ) ไม่น่าเชื่อเลยนะนี่ เฮียอยากได้อะไรล่ะคะ หึหึ(หัวเราะเหมือนจะให้แต่..) แล้วอีกอย่างเกรงใจโรสบ้างนะคะ สงสัยเจ็บแย่แล้วตอนนี้ บ้านข้าน้อยงดใช้กำลังนะคะ ^-^

ท่านไหมชอบแค่ตอนพิเศษเองเหรอคะนี่ กระซิกๆ แล้วจะพยายามให้มีบ่อยๆค่ะ (พิมพ์ไปก็หวั่นไปเพราะท่านไหมความจำแม๊นแม่น ^ ^)

ยินดีต้อนรับค่ะท่าน Awaysfollow ขอบคุณมากค่ะ ไม่ต้องแอบอ่านก็ได้น้า บ้านข้าน้อยประตูกว้างค่ะ เข้ามาได้เลย เปิดไว้ 24 ชม. ไม่มีปิดค่ะ

ท่านอุ้ม ก็ทวงข้าน้อยทู๊กวันเช่นกันกะการโหวตเลยนะคะ แหะๆ แถมยังมีขู่อีกต่างหาก ชักน่ากัวขึ้นทุกวันแล้วน้า ^ ^ ส่วนกอดท่านแม่กอดเผื่อแล้วนะคะ เผื่อให้มากๆด้วยแหละ กอดแล้วอุ๊นอุ่น (พูดให้อิจฉานะนี่ อิอิ)

ว๊าย ท่านกบน้อย จะจุ๊บเจ๊ได้ไงกันคะ ส่วนรวมนะคะนั่นน่ะ(งกจิง) แล้วถ้าโหวตแล้วไม่ได้รางวัลนี่จะไม่โหวตใช่มั้ยคะ กระซิกๆ

ขอบคุณมากๆค่ะท่าน PP ซึ้งใจจังค่ะแค่ข้อความสั้นแต่ก็ทำให้น้ำตาซึมเลยแฮะ เข้ามาบ่อยๆนะคะ ต้อนรับค่ะ

ท่าน luckyD ดูเหมือนจะขู่มากกว่าทวงนะคะนี่ แหะๆ ตอนที่ 14 มาแล้วนะคะ แอบน่ากัวเหมือนท่านอุ้มเลยแฮะ

ท่าน 111 สู้ๆ นี่บอกวอนอา หรือข้าน้อยกันคะ อิอิ แต่ดูเหมือนวอนอาจะต้องการมากกว่าข้าน้อยนะคะตอนนี้

โรส แอบประชดพี่จริงๆ ง่ะ ก็ผลัดแค่นิดหน่อยเอง ไม่ได้หลายทีซักหน่อย (หรา)

ท่านอุ้มคะ (อีกรอบ) จะเลี้ยงพูซีคงไม่ได้ค่ะเพราะท่านแพ้ขน(จำได้ๆ) ถ้าจะเลี้ยงคงต้องเจ้าปกปุยของโยจูโน่นมั้งคะ หุหุ

โห ยีนจ๊ะ เตรียมคำแก้ตัวไว้ให้วอนอาเลยเหรอ(เค้าประชดย่ะ)หรือว่าพี่จะเอาตามเราดีนะ อืมๆ ^ ^ ไม่มีไรค่ะแม่แค่ซ้อมละคร หึหึ

ท่านวินน่ากัวอีกแล้ว ก็บอกแล้วไงคะว่าอาจนานน่ะตอนหน้า จะไม่ให้นานได้ไง งืมๆ

ท่านนัทคะ จะชมข้าน้อยก็ไม่ต้องเขินค่ะ ไปอ้อมชมพูซีทำม๊ายย T T ล้อเล่นนะคะ

โอ้ กว่าจะทักหมด เยอะเหมือนกันนะคะนี่ ได้ตอบแบบนี้ถึงรู้ว่ากำลังใจที่ทุกท่านให้มามีมากจริงๆ จะพยายามพัฒนาต่อไปค่ะ ติชม ได้ตามสบายเลยนะคะ ข้าน้อยพร้อมจะแก้ไขค่ะ ^____^

ขอบคุณมากจ้า

^_________________^

สนุกมาก ๆ ค่ะ รอลุ้นตอนต่อไป

โดนใจเหมื่อนเคยคะ อ่านไปยิ้มไปจากที่ไม่ค่อยจะอ่านนิยาย แต่พอได้เจอกลับทำให้ไม่อยากละสายตาไปจากเนื้อเรื่องที่คุณได้สร้างสรรค์ มีความสุขจัง ขอขอบคุณเหมือนเคยคะ PP

อู้ๆๆๆๆเหรอไอ้หนูของเฮีย
แส้ๆๆๆๆฟาดๆๆๆๆเจ็บไม๋จ้ะ
ไม่ต้องเร่งก็ได้นะเฮียรอได้เสมอ
ฝนตกแล้วรักษาสุขภาพนะ
รักนะคนดีของเฮีย

(บรรทัดนี้สำหรับโรส “งั้นชื่อ นวลตองแล้วกัน ลูกชื่อนวลตองน้า จำให้ดีนะจ๊ะ” นวลตอง? ทำไมถึงอยากได้ชื่อนี้จังจ๊ะโรส)


โหหหห มีเอาใจโรสด้วยแฮะ
เด๋วพี่หย่ายขอมั่ง จะตามใจพี่มั๊ยจ๊ะ
น้องเล็กจ๋าาาา^^

สู้ๆนะน้องเล็ก ตอนต่อไปมาไวไวนะ อย่าให้รอนานนนนนน

รอติดตามตอนต่อไปคับ

เป็นกำลังใจให้อยู่นะคับ^^

เฮ้ยยย เมื่อคืนนี้เราได้เสียบ oui ที่รักนี่นา
นานๆจะได้เสียบที เป็นงัยๆ oui ชอบล่ะสิ อิอิ^^
คิดถึงนายว่ะ

แอบเอาหมอนมานอนรอตอนต่อไปคร้าบท่าน

เป็นกำลังใจให้เสมอนะท่าน

ไรไรเสียบไร รักๆๆๆเสียบตอนไหนไงไม่รู้ตัวมาเสียบใหม่เร็วๆๆเลย

อายเค้านะตะเองอ่ะทำไรไม่รู้

คิดถึงเหมือนกันนะส่งใจไปได้รับยังอ่ะ
หวานซ้า......

มาแล้วๆๆๆๆ เสียบๆๆตามคำขอ
ไหนหว่า ใจ oui ไม่ยักเจอ
สงสัยไปตกหล่นแถวๆห้องวอนล่ะม้างงง
เห็นไปเพ้อถึงสาวที่ไหนก็ไม่รู้
อิอิ ว่าแต่กระซิบหน่อยดิ ดอกไม้ดอกไหนหนอ ทำouiที่รักเราเพ้อได้ขนาดนี้^^

ดอกที่คุยอยู่นี่ไงรักอ่ะตะเองก็นะ
ลืมเค้าแล้วสิ ง้านเราเจอกันในนี้แล้วกัน
ยึดห้องสาวกเป็นห้องหนมจีบของเราเลยดีมะ

ไม่ได้เพ้อหาใครซักหน่อย ก็แค่แถๆๆเล่นเฉยๆๆเข็ดแล้วเว้ย ไม่อยากมีปัญหาแล้วเชอะๆๆ มีรักคนเดียวก็พอแล้วเนอะๆๆ
รักๆๆๆๆๆๆคิดถึงนะ

โหยยยยยยยย ouiiiiiiiiiiii
หวานมากปายยยยยยยยย
เอาแค่พอหอมปากหอมคอ อ่ะๆแถมแก้มด้วยก็ได้ อิอิ
เด๋วสาวๆจะอิจฉาเรา
คิดถึงนายมากๆเช่นกานนน

ใครมาทำน้ำตาลหกเนี่ย
มดขึ้นเต็มไปหมดเลยยยยยย
ท่านยามเอายามาฉีดไล่มดหน่อยสิ
โหหหหหห มากันทั้งรังเลยมั๊งเนี่ย
ไม่ไหวๆ.......

ว่าแต่ว่าท่านยามมีคนมีขายหนมห้องท่านยามเนี่ย ท่านยามจะคิดค่าเช่าห้องเท่าไหร่ดี.....

อืมมมมเก็บแพงๆก็ได้นะ สองคนนี้มีตังค์จ่ายอยู่แล้ว(แล้วอย่าลืมเอามาแบ่งกันบ้าง อิอิ )

....
คันๆ มดมาจากไหนเนี่ยย
ฮึ่ม ใครเอามดมาปล่อยกันคะ พี่หย่ายกะเฮียอุยหรา -__-! ห้องข้าน้อยกลายเป็นบ้านขนมจีบไปได้ไงอ่ะ งืมๆ
ค่าเช่าห้องครั้งละพันนะคะ เฮียอุย พี่หย่าย อิอิ (ท่านไหมคะเดี๋ยวแบ่งค่ะ และข้าน้อยฝากตามทวงเฮียอุยให้ด้วยนะคะ 55 ทวงได้เยอะเท่าไหร่ เรายิ่งจะแบ่งกันได้เยอะน้า เพราะงั้น...หึหึ)

แวะมาบอกว่าช่วงนี้ข้าน้อยงานเข้าค่ะ กระซิกๆ เพราะงั้นตอนต่อไปคงอีกนานค่ะ สงสัยจะเป็นช่วงต้นเดือนหน้านะคะ
ขอโทษทุกๆท่านด้วยนะคะ ที่ทำให้ต้องรอนานแบบนี้

ต้นเดือนหน้าเลยเหรอง้านหักเงินเดือนนะไม่จ่ายค่าเช่าห้องด้วยนะ ยึดไว้ขายหนมดีกว่าเอ๋หรือจะเก็บไข่มดขายกินดีหว่า
ไหมอ่ะคนเค้าคิดถึงกันอ่ะนะจะเก็บค่าเช่าห้องกันเลยเหรอ ใจร้ายๆๆๆๆๆๆ
ง้านเด๊ยวขายหนมให้ไหมกินด้วยเลยแล้วกันดีมะจ้ะ
รักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมีรักคนเดียวก็เกินพอแล้ว คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆทุกลมหายใจออกเลยนะ

เอาเข่งมาโกยขนมจีบแล้วนะ oui ที่รัก
เด๋วแอบเอาไปขายต่อ อิอิ
ขายไม่ออกก็แจกฟรีแถมคนขายไปด้วยซะเลย 55555
( แบบเจตนายัดเยียดอ่ะ หุหุ )

เฮ้ยยยย คิดถึงแต่ลมหายใจออก
แล้วเอาลมหายใจเข้าไปให้ใครหว่า...??

ตอนนี้อยากทราบว่าคะแนนของแชวอนเยอะรึเปล่าครับ นำอยู่หรือเปล่า

ขอเป็นหนมปังนะอุย
หนมจีบบบบอ่ะ เลี่ยนปายยยยยยยย....

มาใช้สถานที่เค้าก็เสียค่าใช้จ่ายหน่อยสิ
ท่านยามไม่ใจร้ายยยยยหรอก
เอาเป็นมาสิบครั้งแถมฟรีให้ครั้งนึง
(ตอนนี้ท่านยามกะลังเก็บเงินซื้อตั๋วไปเกาหลีถือซะว่าช่วยๆกัน )

รักจะเอาหนมไปขายต่อหรอเนี่ย
เอ....ที่ปั้นเองเอาไปไหนหมดหละ หรือปั้นไปกินไปจนหมดซะแล้ว (มิน่าแก้มเป็นแก้มเลยอิอิ)

ลมหายใจเข้าก็ให้ไหมแล้วกันเป็นค่าเช่าดีปะ
วันนี้ฝนตกหนักมากเลย ฝนที่ตกทางนี้หนาวถึงคนทางโน้น ยังอยากได้ยินทุกเรื่องราว...
รักคิดถึงนะคนดีถึงแม้เราจะไม่เคยเห็นหน้ากันแต่ทำไมเรารู้สึกว่ารักอยู่ใกล้แค่นี้ก็ไม่รู้...
อิอิไงหวานกันต่อปายๆๆๆๆๆๆ

55555 oui ที่ร้ากกกกกกกก
จะไม่รู้สึกใกล้ได้งัยล่ะ
ก็เราอยู่ในใจของกันและกันงัยที่รัก

จ๊ากกกกกกกกกกกกก
พิมพ์ไปได้งัยเนี่ยยยยยยยย
อิอิ มดกัดๆๆๆๆๆๆ

ตะเองอ่ะเด๊ยวก็ตกหลุมรักกันจนได้หรอก
หวานแบบนี้เราใจสั่นหมดเลยนะคริ คริ..
ใจเธอ ใจฉัน ใจของกันและกัน
หวานใจของฉัน คิดถึงเธอนะคนดี...

55555เล่นกันไปจนกว่าฟิคจามาอิอิ
ปล.อย่าหม่านไส้เราเลยนะตอนนี้เจ้าพ่อหนมจีบสองคนกะลังโคจรมาป๋ะกัน

คุณไหมขาาาาา...
หนมจีบที่เราปั้นเอง ก็ไหมเหมายกเข่งไปหมดแล้วนี่
อิอิ จ่ายค่าเสียหายมาซะเลย^^

ว้าวท่านไหมรู้ใจจังค่ะกำลังเก็บตังค์จิงๆ ^ ^// อย่างที่ท่านไหมบอกเลยค่ะเฮียอุย เก็บตังค์จาไปเกาหลี(ไปดุให้แน่ใจว่าเป็นอย่างที่ข้าน้อยแต่งรึป่าว อิอิ อ๊ายเขินๆ) ลมหายใจของเฮียนี่จะพาข้าน้อยบินไปถึงมั้ยคะ กระซิกๆ

พี่หย่ายก็เหมือนกาน จ่ายมาซะดีๆ ทำคนอื่นเค้าไม่กล้าเข้าบ้านเลยนะคะ จะลื่นหนมจีบบรรดาเอียๆมั้ยก็ไม่รู้ กล่องปฐมพยาบาลอยู่มุมขวาของประตูบ้านนะคะ หยิบๆใช้ตามอาการเลยค่ะ อิอิ

เริ่มมีไฟที่จะแต่งต่อแล้วค่ะ เร็วๆนี้คงได้อ่านกันมั้งคะ ฝันดดีนะคะ ทุกท่าน
ขอบคุณมากสำหรับเม้นนะคะ

ตอนนี้คะแนนแชวอนกับฮโยจูอยู่ที่

แท่น...แทน...แท๊นนน

แชวอน VS ฮโยจู
69,053votes VS 38,142votes

มาช่วยๆกันโหวตนะคะ อีกแค่ 4วันก็จะปิดโหวตแล้วค่ะ สู้ๆกันอีกนิดนะคะ

นี่ลิ้งดูคะแนนค่ะ ถ้าโหวตก็คลิกปุ้ม vote เข้าไปเลยค่ะ เลือกโหวตดาราหญิง ก็โหลตได้แล้วว

//kr.news.yahoo.com/event/sda2010/en_ranking_all.html

รีบๆๆแต่งนะครับรออ่านนานมากๆยังไงก็สู้ๆๆนะครับ ผู้แต่งใจดีที่ซู้ดเลย

หนมจีบที่เหมารักไปอ่ะสงสัยหมดอายุหละ
รสชาติมันแปลกๆ ทำไมมันเค็มๆ
เลยต้องเอาให้เจ้าชิโร่ไปจัดการอ่ะ
เพราะฉะนั้นรักต้องไปเก็บค่าเสียหายที่ชิโร่แทนแล้ว ^ ^

อุยจะเอาลมหายใจเข้ามาจ่ายค่าเช่าที่ขายหนมหรอเนี่ยยย
ถ้าท่านยามรับคงไม่ได้ไปหรอกเกาหลี
สงสัยคงได้ไปอยู่ในใจอุยแทนละม้างงงงงง
อิอิ (สนไม๊ๆท่านยาม)


ตอนต่อไปเอาให้หวานกว่าหนมของเจ้าพ่อหนมจีบนะท่านยามอย่ายอมแพ้เค้านะ สู้ๆ

รีบแต่งเร็วๆๆนะครับเพื่อฉลองชัยชนะของวอนอาที่รัก

สาวก2มุน เราเข้าไปโหวตแล้วนะ แต่ไม่แน่ใจโหวตได้ป่าวเพราะกดไปเรื่อยตามที่ให้กดหนะ ดีนะที่คะแนนเรานำ

ตอนต่อไปลงวันปิดโหวตได้ป่าวท่าน
เพื่อเป็นการฉลองชัยให้เหล่าสาวกวอนอา

ปล.รักคนแต่งมากมายเป็นกำลังใจให้นะคร้าบ

ก๊อกๆๆ เจ้าของบ้านหายๆ
แอบหนีเที่ยวแน่ๆเลยน้องเล็ก

จ๊ากกกกกกก
กำลังเมนท์ถึงเจ้าของห้อง
เจ้าของห้องก็ sign in แล้วทัก
...พี่หย่ายยยยย... ทันทีเลย
อิอิ ปาฏิหารย์มีจิงๆๆ
แต่ความคิดถึงไม่ต้องพึ่งปาฎิหารย์^^

ท่านอิสสสสสเจอกันอีกแล้ววว
มาตามหาเจ้าของบ้านเหมือนกันหรอ
ได้ข่าวว่าหัวฟูอยู่อ่ะ งานเข้ามากมาย
ก็เงี้ยแหละน้า.... มีหลายงานเลยหัวบานนน
ดูไม่ได้ น่าสงสารหรือน่าไนดีน้า อิอิ
สู้ๆๆๆๆๆๆๆเน้อ ท่านยามมมมมม
แล้วจะเอาใจใส่กะละมังมาให้ทู้กกกกวัน
(ถ้าทำด้ายยยยยยนะ)

โหวตโหวต ป่าวโหวตให้แชวอนนะ แต่โหวตให้ท่านยามอัพตอนต่อไปวันปิดโหวตแชวอนน่ะ

หวัดดีตอนเย็นๆ
มาส่งใจเต็มกาละมังตามสัญญา
สู้ๆ ท่านยามอีกหลายชีวิตรอความหวานนนนจากท่านอยู่
(แบบนี้เรียกส่งกำลังใจหรือกดดัน)

^_____________________^

ตามมากด และ ดันอีกคนอิอิ
สาวกอู้งานเฮียไม่รักนะว้อยให้ไวไวไหนบอกมีไฟแล้วงาย คนดีของเฮียอึดอยู่แว้วเนอะๆๆ
ปวดเมื่อยตรงไหนอ่ะ ถ้าเฮียว่างๆๆเฮียก็จะส่งใจไปนวดให้นะ

โหหหห oui มาแจกหนมจีบทุกห้องเลย
อิอิ งั้นขอตามมากด และดัน ด้วยคนดิ ^^"

ขอโทษด้วยนะคะที่ห่างบ้านไปนาน จิงๆก็แอบเข้ามาทุกวันนะค่ะ แหะๆ แต่เค้ากัวนี่เลยไม่กล้าปรากฏตัวค่ะ ช่วงนี้งานเข้าเยอะมากเลยค่ะ แต่ตอน 15 ใกล้เสร็จแล้ว ทุกท่านคงได้อ่านไม่เกินวันที่ 30 ก่อนวันพบกันอีกครั้งของเฮียกะเจ๊แน่นอนค่ะ(ถ้าไม่เสร็จล่ะยุ่งเลย พูดซะขนาดนี้) รออีกหน่อยนะคะ
ขอโทษจริงๆค่ะ ที่ให้ตามคำขอไม่ได้ แต่จะพยายามให้เสร็จไวไวให้ได้ค่ะ สัญญาๆๆๆ

อ้อ แล้วก็อีกบ้าน เรื่อง ใจ...ปรารถณา สิ้นเดือนนี้จะลงแล้วนะคะ หวังว่าทุกท่านจะชอบกันนะคะ ^__^// อาจจะลงพร้อมกันเลยมั้งนี่

ฝันดีนะคะ ทุกท่าน ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

ขอบคุงมากๆเลยครับท่านสาวก2มุน
น่ารักแบบนี้ยกให้เป็นหัวหน้าสาวกคนรักมูนเลยครับ
ขอบคุงจริงๆๆ
ฝันดีทุกท่านครับ

ทำไมล่ะ ยองชิไม่พอใจอะไร พี่เป็นแม่
เราต้องเป็นพ่อสิ จะมีแม่สองคนได้ไง เดี๋ยวลูกก็สับสนกันพอดี” นี่ยังไม่สับสนพออีกรึ ++ท่านสา++
กบน้อยชอบประโยคนี้มั่กๆๆ
น่ารักดีอ่านแล้วยิ้มแก้มปริเลยหล่ะ
ขอแบบนี้อีกเยอะน๊าๆๆๆๆ
ชอบๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปอยู่นะ ให้ไว ให้ไว

ขอบคุณนะครับท่านสาวก2มุน
จะได้อ่านพร้อมๆกัน2เรื่องรวด ดีใจมากขอรับ
มั่นใจในความสนุกตามสไตลน์ของท่านยามสาเหมือนเดิม

ฝากขอบคุณท่านอุ้มด้วยนะขอรับ

2 เรื่องรวดเลยเหรอ แหมดีใจจัง รอได้ๆ

จะมาแล้ว.....ตอนใหม่
จองอาจะทำไงนะ อยากรู้ๆ

มาแล้วค่าา ก่อนอื่นเลย ขอโทษด้วยนะคะ ที่ทิ้งช่วงให้รอนานแบบนี้ ขอให้สนุกนะคะ ^ ^//

บทที่ 15

“กลับไปคุยกันที่บ้าน”

ตลอดทางแม่ของเธอเอาแต่นิ่งเงียบจนเธอไม่อาจเดาอารมณ์ท่านได้ วอนอาได้เพียงแอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของผู้เป็นแม่ ใบหน้าที่มองตรงนิ่งสงบหากเพียงแค่นั้นก็ทำให้เธอรู้สึกหนาวได้ มือบางยื่นไปเร่งฮีตเตอร์ด้วยความหวาดหวั่น หากเร่งได้ไม่นานก็จำต้องหมุนกลับที่เดิมเพราะประโยคที่ว่า

“ลดฮีตเตอร์ลงหน่อย แม่ร้อน”

“ค่ะ…ค่ะ” ร่างบางตอบกระตุกกระตัก มือบางเลื่อนกลับไปลดฮีตเตอร์ให้ท่านทันทีที่สิ้นคำสั่ง อาการนั่นเรียกสายตาจากผู้เป็นแม่ได้ หากก็เพียงชั่วครู่ก่อนที่ท่านจะหันกลับไปมองตรงดังเดิม

เมื่อถึงบ้านผู้เป็นแม่ก็เปิดประตูเดินนำไปยังห้องนั่งเล่น ทิ้งให้ผู้ต้องหาได้ใจระทึก วอนอายืนรวบรวมกำลังใจก่อนจะก้าวเข้าหาความจริงที่เธอควรเผชิญหน้ากับมันนานแล้ว

“มีอะไรจะบอกแม่มั้ย แต่แม่รู้ว่าลูกคงมี”

พูดมาแบบนี้ใครจะกล้าตอบว่าไม่มีเล่า วอนอาจำต้องขานรับเบาๆ

“เล่ามาซิ โดยเฉพาะเรื่องที่สนามบินนั่น”
แม่เธอไม่พลาดฉากนั้นจริงๆสินะ วอนอาสูดลมหายใจลึก เมื่อหมดทางเลี่ยงเธอคงต้องสารภาพความจริง ก็ดีเหมือนกัน

“ลูกกับยองชิ…เราคบกันค่ะ” ร่างบางกลั้นใจตอบ หลับตาแน่น รู้ดีว่าคำที่หลุดปากไปผู้เป็นแม่อาจรับไม่ได้ แต่ถ้าไม่พูดแบบนี้ก็ไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบายความสัมพันธ์ที่เกินเพื่อนแบบนี้ ร่างบางรอคำพูดที่จะตามมาด้วยใจระทึก หากรอแล้วรอเล่าก็ไร้เสียงจากคนข้างกาย ให้เธอจำต้องเปิดตามองอย่างสงสัย แม่ของเธอนั่งฟังด้วยใจที่สงบ แม้ขอบตาจะแดงก่ำแต่ก็ไม่มีหยดน้ำตา หากนั่นก็พลอยให้เธออยากจะร้องให้ไปด้วย

“นานเท่าไหร่แล้ว” นานทีเดียวกว่าท่านจะเปิดปากพูด แต่คำถามนั่นก็ทำให้เธอถึงกับหลบตาตอบเพราะผิดที่ปิดบังท่านมานาน

“ตั้งแต่ที่เล่นละครด้วยกันค่ะ” วอนอาตอบเสียงเบา ก่อนจะเกิดลูกฮึด เพราะไหนๆเรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอก็ขอระบายสิ่งที่ค้างคาภายในใจเสียที

“ลูกก็อยากมีรักแบบปกติทั่วไป แต่ใจใช่ว่าจะห้ามกันได้ หลายครั้งที่ลูกพยายามมองหาความรักแบบนั้น แต่ยิ่งเข้าใกล้ ก็ยิ่งรู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ลูกต้องการ แต่กับยองชิ เรากลับสามารถเติมเต็มให้กันและกันได้ สุขเพียงแค่เห็นหน้า คิดถึงเมื่อห่างหาย ทุกข์ใจเพียงเพราะเรื่องเข้าใจผิด ความรู้สึกทั้งหมดนี้ ลูกมีให้เธอ แม่เข้าใจมั้ยคะ ลูกรักเธอ…” วอนอามองผู้เป็นแม่อย่างว้าวอน หวังให้ท่านเข้าใจในความรู้สึกของเธอ

ผู้เป็นแม่นั่งฟังลูกสาวอย่างพยายามทำความเข้าใจ ใช่ว่าเธอจะไม่ระแคะระคายเรื่องนี้ หากทุกครั้งที่เกิดความคิดเข้ามาให้หัวก็จะพยายามสลัดมันออก ปฏิเสธสายตาตัวเองก็หลายครั้งจากภาพสื่อต่างๆ แล้วไหนจะบรรยากาศที่เปลี่ยนไปหลังจากการปรากฏตัวของอีกคนที่ถึงกับทำให้ลูกเธอกลับมายิ้มแย้มได้ทั้งๆที่ปั้นหน้าอมทุกข์มาตลอดทั้งวัน หากนั่นเธอก็พยายามไม่คิดมาก
แต่วันนี้ไม่นึกเลยว่าเพียงแค่เธอไปส่งเพื่อนที่สนามบินกลับเห็นในสิ่งที่เธอพยายามปฏิเสธมาตลอด และยิ่งคำพูดของลูกสาวย้ำความเข้าใจนั่นอีก น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลออกมาจนเธอต้องรีบเบื้อนหน้าหนี เช็ดมันลวกๆ เพราะรู้ว่าเธอคือที่พึ่งของลูก คนที่เข้าใจลูกมากที่สุดก็คือเธอ ใช่เธอควรที่จะทำใจยอมรับเรื่องนี้ให้ได้ โลกใบนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างที่คิดว่าไม่สามารถเกิดขึ้นได้ โลกใบนี้ก็ทำให้เธอได้เห็นแล้ว นับประสาอะไรกับความรักที่ใครต่อใครต่างก็พ่ายให้แก่มัน ลูกเธอก็แค่อีกคนที่เป็นเช่นนั้น

หากการหันหนีลูกสาวกลับพบกับใครอีกคนที่เธอยังไม่อยากให้รับรู้ในตอนนี้ ดวงตาที่พร่าไปด้วยหยาดน้ำเบิกกว้างพร้อมๆกับร่างใครอีกคนที่เดินเข้ามา

“เมื่อกี้ลูกพูดว่าอะไรนะ…ลูกรักใครนะ”
เสียงพร่าดังขึ้นให้วอนอาต้องเงยหน้ามอง ดวงตาที่พราวด้วยหยาดน้ำเบิกกว้างไม่ต่างจากคนข้างกาย

“พ่อ” ผู้เป็นแม่ร้องห้ามเสียงเบา

“อย่าเพิ่งคุณ เมื่อกี้ลูกพูดว่ารักใครนะ”

“คุณพ่อ” วอนอาเสียงแผ่ว ไร้ซึ่งคำพูดพร้อมกับก้มหน้าหลบตา เพียงแค่นั้นผู้เป็นพ่อก็ได้ข้อสรุปแล้วว่าเรื่องเป็นเช่นไร ร่างสูงเดินออกไปจากห้องด้วยใจที่เบาหวิว ก่อนจะเข้าไปขังตัวเองในห้องนอน

“แม่คะ”

“ไม่เป็นไรลูก เดี๋ยวแม่คุยกับพ่อเค้าให้เอง ลูกไม่ต้องกังวล” ผู้เป็นแม่ปลอบเสียงเบาทั้งๆที่ไม่มั่นใจว่าตนจะทำให้สามีคล้อยตามได้

“แล้วแม่รับได้เหรอคะ ที่ลูกเป็นแบบนี้” วอนอาถามพร้อมกับรอคอยคำตอบด้วยใจว้าวอน ให้ผู้เป็นแม่ได้สูดหายใจลึก สบตาลูกสาวที่มองอย่างคาดหวัง ก่อนจะตัดสินใจตอบว่า

“จ๊ะ ถ้าลูกมั่นใจ แม่ก็พร้อมจะรักเค้าคนนั้นด้วย ส่วนเรื่องพ่อลูกไม่ต้องห่วง เค้าต้องเข้าใจในตัวลูกแน่จ๊ะ ไปพักผ่อนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” ใช่ นี่คือสิ่งที่เธอควรตอบ

“ค่ะ ขอบคุณนะคะแม่” ร่างบางโผเข้ากอดผู้เป็นแม่ ดีใจที่ท่านเข้าใจ สุขใจที่ท่านยอมรับ และเหนือสิ่งอื่นใดเธอโล่งใจที่ไม่มีเรื่องใดๆปิดบังท่านอีกแล้ว ต่อจากนี้ไปเธอสามารถคุยทุกๆเรื่องกับท่านได้แล้วสินะ ขอบคุณนะคะแม่…

น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาทันทีที่ปิดประตู เท้าที่ไร้เรี่ยวแรงพยายามพาร่างเขาไปทรุดลงที่ปลายเตียงได้สำเร็จ ตั้งแต่เล็กจนโตลูกไม่เคยทำให้เขาต้องผิดหวัง หากวันนี้… มันเป็นเพราะอะไรกัน เขาเลี้ยงลูกไม่ดีหรืออย่างไร ความรักที่เขามอบให้ ไม่เพียงพอหรือ พวกผู้ชายที่ลูกออกเดทด้วยไม่ดีพอหรือที่ลูกจะรักชอบได้ เป็นเพราะอะไรกันลูกเขาถึงมีรักกับผู้หญิงด้วยกันได้

คิดยังไงเขาก็คิดไม่ออกว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้เป็นเช่นนั้น หรือเพราะวงการบันเทิงกันที่ทำให้ลูกเขาเปลี่ยนไป เพราะไอ้ละครที่สองคนนั่นแสดงด้วยกันใช่มั้ยที่เปลี่ยนความคิดลูกเขา รู้แบบนี้แล้วเขาไม่น่าให้เข้าวงการนี้เสียก็ดี ผู้เป็นพ่อคิดโทษนั่นนี่ตามแต่ที่สมองที่ปวดหนึบตอนนี้จะคิดออก
ยอมรับว่าเขาตั้งรับไม่ทันเพราะลูกไม่เคยแสดงท่าทีแปลกแยกให้เขาเห็น ใช่ เขาเคยเห็นคนพวกนี้แสดงท่าทีต่อกันเช่นไร และลูกเขาไม่ได้มีท่าทีเช่นพวกนั้นเลย ยิ่งคิดกระบอกตาก็ยิ่งปวดร้าวไปหมดและภายในก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน

เสียงเปิดประตูดึงสติของเขากลับมา มือหนาปาดน้ำตาลวกๆ หันหน้าหนีเพราะไม่อยากให้ภรรยาเห็นความอ่อนแอ ก่อนจะส่งเสียงออกไปว่า

“ผมอยากอยู่คนเดียวคุณ”

เมื่อผู้เป็นสามีบอกมาเช่นนั้นเธอก็จำต้องยอมถอย ปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพัง และเมื่อทิ้งเวลาผ่านไปพอสมควร เธอจึงกลับเข้ามาใหม่และดูเหมือนเธอจะมาถูกจังหวะ เมื่อสามีเริ่มอารมณ์สงบลงบ้างแล้ว

“พ่อทำอะไรผิดรึเปล่าแม่” สามีเธอถามเสียงเบาแหบแห้ง

“ไม่ค่ะ พ่อไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ไม่มีใครผิดทั้งนั้น พ่อเลี้ยงลูกได้ดีมาก”

“แล้วทำไมลูกยัง…” เขากระดากปากเกินกว่าที่จะพูดได้ว่าลูกชอบผู้หญิงด้วยกันออกมา จนต้องทิ้งคำพูดนั้นไปเสียดื้อๆ หากผู้เป็นภรรยาที่อยู่ร่วมกันมาเกือบสามสิบปีใยจะไม่รู้ว่าสามีต้องการพูดอะไร จึงได้บอกออกไปว่า

“เราเลี้ยงลูกได้แค่ตัวนะคะพ่อ และลูกก็โตพอที่จะคิดเองได้แล้ว เราทำได้เพียงมองดูเค้าอยู่ห่างๆ เมื่อเค้าต้องการความช่วยเหลือเมื่อนั้นถึงจะเป็นหน้าที่ของเราที่จะคอยปลอบปะโลมเค้า ในเวลาแบบนี้ลูกต้องการความเข้าใจมากนะคะ”

“พ่อรู้แม่ แต่มันยากที่จะทำใจนี่ พ่อไม่เคยนึกเลยว่าลูกจะเป็นแบบนี้ เพราะทุกครั้งที่เห็นออกเดทก็มีแต่เดทกับผู้ชายทั้งนั้น ไม่มีสัญญาณเตือนเลยว่าเค้าจะเป็นแบบนี้” เธออยากยิ้มหัวให้กับคำพูดของสามีเสียจริง ในเวลาแบบนี้ก็ยังคิดโต้ด้วยเรื่องแบบนี้ได้นะคนเรา อยากจะบอกเหลือเกินว่า ผู้หญิงที่ออกเดทกับผู้ชายทุกคนใช่จะชอบผู้ชายนี่นะ แต่เมื่อดูจากอารมณ์เขาในตอนนี้เธอจึงยังคงเงียบไว้ ได้แต่ยิ้มให้กำลังใจสามี สวมกอดเขาไว้หลวมๆก่อนจะเป็นผู้เป็นสามีเองที่กอดกระชับให้มันแน่นเข้า อย่างต้องการกำลังใจ

“นี่ผมมาขัดอะไรพ่อกับแม่รึเปล่าครับ” แจจินถามขึ้นหลังจากเปิดประตูเข้ามาโดยไม่เคาะให้สัญญาณก่อน เสียงนั่นทำให้สามีภรรยาจำต้องผล่ะออกจากกันก่อนจะตอบไปว่าไม่ได้ขัดอะไร

“ลูกมีอะไรรึเปล่าจ๊ะ”

“เปล่าครับ เห็นพ่อสบายดีแล้ว…ผมไปก่อนดีกว่า” แต่ก่อนที่แจจินจะจากไป สามีเธอก็เรียกไว้

“เดี๋ยวก่อนแจจิน ให้พ่อถามอะไรซักอย่างก่อนค่อยไป” แจจินมองหน้าผู้เป็นพ่อ ที่ดูจะลังเลกับคำถามของตัวเองอย่างรอคอย

“ลูกชอบผู้หญิงรึเปล่า” ถามไปแล้วหากเขาก็ไม่กล้าที่จะฟังคำตอบจึงรีบบอกออกไปว่า “ไม่เป็นไร พ่อไม่อยากรู้แล้ว ไปเถอะ”

“ครับ ผมชอบผู้หญิง พ่อไม่ต้องกังวลหรอก” แจจินตอบก่อนจะเดินเข้ามากอดผู้เป็นพ่อที่ถอนใจอย่างโล่งอก ผู้เป็นแม่มองภาพนั้นด้วยความปลื้มใจในสายสัมพันธ์เพราะยากนักที่จะได้เห็นสองพ่อลูกแสดงความรักต่อกันแบบนี้ก่อนที่เธอจะเข้าไปสวมกอดด้วย

โล่งใจบนความหนักใจ ใช่คำนี้เหมาะที่สุดกับความรู้สึกของเธอตอนนี้ เพราะถึงแม้เธอจะได้ระบายให้ผู้เป็นแม่ฟังแล้วนั้นหากก็ยังไม่พร้อมที่จะบอกเรื่องนี้กับผู้เป็นพ่อเพราะรู้ดีว่าท่านยังไม่พร้อมที่จะยอมรับตอนนี้ ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ อย่างไร้ซึ่งทางออกได้แต่หวังว่าผู้เป็นแม่จะช่วยพูดให้ท่านเข้าใจได้ มือบางเอื้อมไปปิดไฟเตรียมตัวเข้านอน

หากร่างบางที่กำลังจะล้มตัวลงนอนก็ต้องสะดุ้งขึ้นจากเสียงเคาะประตูด้านนอก ให้เธอจำต้องลุกไปเปิดประตูและเมื่อพบว่าเป็นใคร คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ

“พี่นอนรึยังน่ะ”

“ยังหรอก เข้ามาสิ”

แจจินเดินตามหลังพี่สาวเข้ามาให้ห้อง มองสำรวจห้องที่เขาไม่ค่อยได้เข้ามาสักเท่าไหร่พร้อมๆกับพูดขึ้นว่า

“เมื่อคืน ผมออกมาเข้าห้องน้ำ ดันไปเห็นภาพอะไรบางอย่างเข้าซะได้” วอนอาชะงักฝีเท้า หันกลับมามองน้องชายอย่างกังวล

“เธอรู้เหรอ” และการพยักหน้าตอบรับนั่นก็ถึงกับทำให้คิ้วเรียวขมวดเข้าไปอีก ทุกคนในบ้านรู้กันหมดแล้วสินะ

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่าพี่ ผมเข้าใจ นี่มันสมัยไหนแล้ว เพื่อนผมที่เป็นแบบนี้ก็มีเยอะแยะ เพราะงั้นพี่สบายใจได้ อีกอย่างตอนนี้พ่อเค้าก็เริ่มทำใจได้บ้างแล้วล่ะ” คำบอกของน้องชายเรียกร้อยยิ้มให้ปรากฏบนหน้านวลได้และอาการนั่นก็ทำให้อีกคนได้ยิ้มตาม

“ขอบใจนะแจจิน” วอนอาเอ่ยอย่างซึ้งใจในความห่วงใยที่น้องชายมีให้ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เป็นห่วงพี่ก็เป็นเหรอเราน่ะ”

อืม พี่สาวเขาเปลี่ยนอารมณ์ได้ไวเสียจริง ช่วยซึ้งให้มันนานกว่านี้หน่อยได้มั้ย แจจินเบ้ปากอย่างไม่ยอมรับกับคำพูดที่คิดไปเองนั่น ก่อนจะเปลี่ยนใบหน้ามาเป็นทะเล้น ยียวนกวนประสาท

“แต่ผมสงสัยอย่างนึง” แจจินเว้นจังหวะดึงความสนใจ เมื่อเห็นคิ้วเรียวเลิกขึ้นจึงพูดต่อ

“ใครเป็นฝ่ายรุกอ่ะ”

‘ตุบ’

หมอนที่อยู่ใกล้มือถูกคว้ามาเป็นอาวุธทันทีที่น้อยชายพูดจบ เจ้าสิ่งที่กลายเป็นอาวุธจำเป็นลอยพุ่งสู่เป้าหมายมีชีวิตที่ตอนนี้กำลังยกมือขึ้นป้องกันตัวเองราวกับรู้ว่าเหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้น เมื่อประทุษร้ายน้องชายไม่ได้ เธอจึงแหวขึ้นอย่างคิดเอาตัวรอด

“บ้า สงสัยอะไรบ้าๆ” ใครกันจะตอบคำถามเข้าตัว บ้าๆแบบนั้น แต่มีหรือที่คนถามจะยอมหยุดยิ่งเห็นอาการส่อพิรุธเข้าแล้ว ก็ยิ่งทำให้อยากรู้เข้าไปอีก

“แต่เท่าที่ผมสังเกต พี่ออกจะกระโดกกระเดก ซุ่มซาม อืมแล้วยัง…”

‘จะบอกใช่มั้ยว่ายะ ว่าชั้นน่ะฝ่ายรุก แต่ขอโทษนะ ผิดย่ะ’ วอนอาได้แต่โต้คำพูดน้องชายในใจ แต่ดูเหมือนความคิดของเธอจะเสียงดังไปหน่อย เมื่อน้องชายที่มองหน้าเธอหลุดขำออกมา ทำคนที่กำลังคิดถึงกับขมวดคิ้ว
เราคิดเสียงดังไปจริงๆหรือเนี่ย

“หือ พี่ยองชิเหรอฝ่ายรุกน่ะ ไม่น่าเชื่อเลยแฮะ แต่ก็นะดูจากเมื่อคืนมันก็น่าใช่อยู่หรอก” แจจินพูดยิ้มๆ หลังจากที่เห็นอาการของพี่สาว

“พี่ง่วงแล้ว เราน่ะเมื่อไหร่จะไปซักที” วอนอาพูดไล่แก้เขิน

“คร้าบ หมดข้อสงสัยแล้วนี่ ไปก็ได้” แจจินยอมอย่างว่าง่าย ร่างสูงเดินออกจากห้องไปก่อนจะโผล่หน้าเข้ามากระเซ้าทิ้งท้าย

“อย่าลืมบอกพี่ยองชิให้มาขอเร็วๆล่ะ ระวังท้องป่องไม่มีพ่อแล้วจะยุ่งนะพี่” และก่อนที่หมอนอีกใบจะปลิวตามหลัง มือเรียวรีบกระแทกประตูปิดดังกลบเสียงหัวเราะของคนที่อยู่ในห้อง

วอนอาหัวเราะขำกับคำพูดของน้องชาย ถ้าเธอท้องได้ก็ดีสิ แต่มันจะเป็นไปได้มั้ยเล่า ก็ในเมื่อ…แค่คิดแก้มนวลก็แดงระเรื่อราวลูกมะเขือเทศสุก จนเสียงร้องของเจ้าพูซีดังขึ้นช่วยฉุดเธอออกจากฝันกลางคืน ตายล่ะ เพราะเรื่องหนักใจทำให้เธอลืมสนใจลูกไปเสียสนิททั้งๆที่เพิ่งไปซื้อกับคนรักมาแท้ๆ มือบางอุ้มเจ้าสุนัขพูซีน้อยขึ้นมาแนบตัวก่อนจะหอมเป็นการชดเชย ‘คืนนี้หอมแม่หอมลูกไปก่อนแล้วกัน’

แล้วคืนต่อไปล่ะ จะหอมใครจ๊ะ วอนอา…

(จ๊ากกก บทนี้ไม่มียองชิเลยแฮะ งืมๆ)

ท่านสาสุดยอดมากตอนนี้ สำนวนสวยงามมาก ท่านสาพัฒนาขึ้นมากเลย นึกว่าอ่านนิยายพิมพ์เล่มของมืออาชีพซะอีก ภาษาดีมากค่ะนับถือๆ(ของตัวเองนะหัดพัฒนาเหมือนเขาบ้าง รวบรัดตัดตอนอย่างเดียว) สนุกจิงๆตอนนี้ นึกว่าอารมณ์จะไปไม่ถึงสะแล้ว แต่เขียนออกมาใช่เลย และลงได้ดีจิงๆ น่ารักมากๆ ตอนนี้ดีที่สุดเท่าทีเคยอ่านเลย(แต่ก้อดีทุกตอนนะ แต่ตอนนี้ดีสุดอ่ะ)

ครอบครัววอนอารับได้แร้ววว ^ ^
ทางสะดวกอ่าดิอย่างงี้ อิอิิอิ
เต็มที่เลยน้ายองชิ สู้ว้อยยย...

เย้ๆๆในที่สุดก็ได้อ่าน
เก่งจริงๆๆเลยครับผู้แต่ง

พูดได้คำเดียวว่า "เยี่ยม" คุ้มค่ากับการรอคอยค่ะท่านสา

วอนอาหลงกลตอบน้องไปจนได้เนอะ(ว่าใครเป็นฝ่าย...) เขินแทน 5555+

แจจินขาาาาา พี่สาวไม่ได้ท้องค่ะ แต่มีลูกแล้วววววว ชื่อ พูซี่ ^^

ครอบครัวเริ่มๆรับได้แล้วววว...เปิดตัวเลยดีไหมคะ ไปขอเลยจิ ยองชิ...

คุณแม่นี่ดีใจเข้าใจและยอมรับทุกๆอย่างที่ลูกของเธอเป็นได้ ยกให้เป็น "คุณแม่ดีเด่น" เลย หุหุ

อยากได้ครอบครัวแบบนี้จางเยย หาได้ที่ไหนเนี่ย สาวกบอกเฮียหน่อยจิ
ขยันๆๆแบบนี้นะที่รักของเฮีย มาต่อไวไวอ่ะเด็กดี

คุณแม่ใจดีที่หนึ่งเลย......
ขอบคุณ ขอบคุณ
เลิฟ ยู มากมาย
^____^

สวัสดีขอรับท่านสาวก2มุน

ขอบคุณมากๆๆๆๆนะครับ ท่านเขียนเรื่องราวได้น่ารักเหลือเกินขอรับ

สามารถทำให้เหตุการณ์ที่กำลังคับขันกลับกลายเป็นดีได้ในเวลานิดเดียว

เขาเรียกว่า พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส ใช่ไม๊ขอรับ หุ หุ

ทางนี้ยอมรับแล้ว เมื่อไหร่ยองชิจะยอมเปิดเผยตัวละเนี่ย หุหุ
ขอบคุณท่านยามมากมาย ตอนนี้ไม่มียองชิก็ยังสนุก

ขอบคุณสำหรับตอนนี้
บอกได้คำเดียว่าคุ้มค่ากับการรอนานนน
แต่งได้ดีม๊ากมาก วอนอายอมรับแล้ว
แล้วยองชิล่ะจะกล้ามั้ย???
แต่ก็ดีใจแทนวอนอาที่มีครอบครัวที่น่ารัก
ชอบจังเลยครับประโยคสนทนาระหว่างวอนอากับน้องชาย น่ารักดีอ่ะ

บทนี้ขอตอบแทนวอนอาได้มั้ยคะ...ว่าถ้ายองชิทำให้ท้องได้..อิอิคงจะท้องไปนานแล้วปานนี้.555

ว่าแต่ยองชิมัวไปทำอะไรอยู่นะเนี่ยบทนี้
ปล.คิดถึงยองชิและท่านสา

ชอบมากเลยอ่ะ น้องเล็กแต่งตอนนี้โดนนนนมากๆเลย
ใช้ภาษาน่ารักทำให้เห็นครอบครัวที่อบอุ่นและน่ารัก^^
คุ้มค่าที่รอคอยจริงๆ

แต่ว่า...ตอนต่อไป มาให้ไวนะ อิอิ^^"

เสียบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สาวกไม่ต้องรีบนะ แต่ให้ไวให้ไวได้ยินเป่า

โอ๊ย รู้สึกเจ็บแทนพี่หย่ายจิงๆแฮะ

เฮียอุยคะ ข้าน้อยบอกงดใช้กำลังในบ้านไงคะ ^ ^// แล้วยังมาทวงอีก T^T!

อ้อ แวะมาบอกข่าวของอีกบ้านค่ะ
ใจ...ปรารถนา ลงแล้วนะคะ ทุกท่านอย่าลืมไปอ่านน้า

ทานข้าวให้อร่อยนะคะ ^___^

555น้องชายน่ารักมากๆๆ ตอนนี้น่ารักเหมือนคนแต่งเลยนะครับ ขอบคุณมากๆๆครับ จะรอตอนต่อไปนะครับ สู้ๆครับ

ครอบครัว น่ารักจัง ทำงานกันเป็นทีม 55555
ว่า แต่ฤกษ์แห่ขันหมาก เมื่อไร ดีล่ะท่าน
"สาวก 2 มุน" แต่งได้น่ารักดี นะขอรับ

บทต่อไปจะมาเมื่อไหร่ครับ
รออ่านให้ใจเต้นแรงๆๆรับวันประกาศผลที่จะได้เจอกับสองมูนครับ

ลูกก็อยากมีรักแบบปกติทั่วไป แต่ใจใช่ว่าจะห้ามกันได้ หลายครั้งที่ลูกพยายามมองหาความรักแบบนั้น แต่ยิ่งเข้าใกล้ ก็ยิ่งรู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ลูกต้องการ แต่กับยองชิ เรากลับสามารถเติมเต็มให้กันและกันได้ สุขเพียงแค่เห็นหน้า คิดถึงเมื่อห่างหาย ทุกข์ใจเพียงเพราะเรื่องเข้าใจผิด ความรู้สึกทั้งหมดนี้ ลูกมีให้เธอ แม่เข้าใจมั้ยคะ ลูกรักเธอ…” วอนอามองผู้เป็นแม่อย่างว้าวอน หวังให้ท่านเข้าใจในความรู้สึกของเธอ
ท่านสา
ชอบประโยคนี้มากเลยอ่ะ
จริงก้ชอบทั้งหมดอะนะแต่โดนใจสุดๆ
ก้ประโยคนี้อ่ะ เพราะวอนอาระบายความ
อัดอั้นตันใจได้ดีทีเดียว สุดท้ายเธอก็ยอมเปิดใจให้ครอบครัวรับรู้
ท่านสาบรรยาย ความรักและความเข้าใจ
ของครอบครัวนี้ได้ดีทีเดียว
สุดๆๆไปเลย ให้ A+++ เลยอ่ะ

ท่านยามตอนต่อไปขอวันที่10 ได้ป่ะ อยากได้เป็นของขวัญที่สองมุนจะได้มาป่ะกันอีกน่ะ please please
(ท่านยามบอก: มาแต่งเองสิ 55+)

ชอบจังค่ะ ส่วนใหญ่คุณแม่ก็เป็นอย่างนี้ละ ครอบครัวตัวอย่างเลย

ขอบคุณค้าา
ยังติดตามอยู่นะคะ^^

ว้าวว ขอบคุณสำหรับเม้นกำลังใจจากทุกท่านมากค่ะ เห็นแบบนี้แล้วยิ่งรู้สึกผิด

ขอสารภาพว่าช่วงนี้ข้าน้อยงานเข้ามาก ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาพิมพ์เลย แต่จิ้นทุกวันนะคะ อิอิ ตอนนี้ก็ใกล้ว่างแล้วจะพยายามแต่งตอนต่อไปมาให้ได้อ่านกันไวไวนะคะ ใกล้ถึงวันพบกันของสองมุนแล้ว พลังจิ้นก็ยิ่งมาก (มากกว่าหมาป่าจะกลายร่างในคืนพระจันทร์เต็มดวงอีกมั้งนี่)

รักาาสุขภาพกันด้วยนะคะ ข้าน้อยไม่อยากให้ทุกท่านป่วยเลย (ไม่มีเจตนาแอบแฝงน้า แหะๆ แค่กัวไม่มีใครอ่านเท่านั้นเอง 55)

คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะทุกท่านนน ^__^

ท่านสารู้ได้ไงอะว่า "มากกว่าหมาป่าจะกลายร่างในคืนพระจันทร์เต็มดวงอีกมั้งนี่" ท่านสาเคยแปลงร่างด้วยรึนี่...หุหุ
น่ากลัวจัง...(คิดภาพตาม)

ว่าแต่อัพไวไวนะคะ เข้ามาแอบทวงนิดนึง 555555555

จาก ยีน...เด็กดื้อ^^

ไม่ได้เข้ามาทวงนะยามสา จริงๆนะ จริงที่ซู๊ดดดด (ขี้เก๊กอีกแระ)

แต่จะเตือนความจำ อย่าได้ลืม ว่าท่าน luckyD ฝากให้ลงวันนี้ วันที่ 10

แฟนฟิคขอไว้ ทำให้ได้นะ ครึ่งตอนก็ยังดี สู้ๆ

ขอเลื่อนวันลงไปอีกหน่อยนะคะทุกท่าน วันนี้ไม่มีหมดแรงไงไม่รู้ค่ะ

หวังไว้มากจนลืมคิดเผื่อไว้ และสุดท้ายก็ตั้งรับไม่ทัน ฮื้อๆ อีกนิดนะคะต้องหน้าใกล้เสร็จแล้ว ^ ^//

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ

แหม แหม รู้สึกเหมือนตัวเองกดดันท่านยามยังงัยก้อม่ายรุ ท่านยามถ้าเหนื่อยก็พักเถอะ จะได้มีแรงแต่ง fic ดีๆมาให้อ่านนานๆ เป็นห่วง(ห่วงตัวเองด้วยเดี๋ยวอดได้อ่าน55+) อ้อ อย่าลืมไปอัพข่าวสองมุนเติมกำลังใจด้วยหล่ะจะได้มีแรงจิ้นต่อ

ทิ้งให้ทุกท่านรอนานเลย ขอโทษด้วยนะคะ และก็ขอบคุณสำหรับเม้นนะคะ ขอบคุณมากค่ะ^__^// ฟื้นตัวจากเหตุการพายุเมื่อวานและ ขอให้สนุกนะคะ

บทที่ 16

ทันทีที่เท้าแตะพื้นโซลสาวร่างบางก็กดโทรศัพท์หาคนรักทันที

“พี่ถึงโซลแล้วนะคะ” วอนอาพูดด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า และยิ่งได้ฟังเสียงคนรักที่ตอบกลับมา รอยยิ้มก็ยิ่งเป็นประกายมากขึ้น

“ถึงแล้วเหรอคะ จะให้ฉันไปรับมั้ย” เสียงที่ติดกังวลเพราะถ่ายละครยังไม่เสร็จหากเรื่องของคนรักก็ใช่ว่าจะไม่สำคัญ แต่อีกคนก็ดูเหมือนจะเข้าใจและพอใจกับความอบอุ่นที่ได้รับแล้วจึงตอบกลับไปว่า

“ไม่เป็นไรจ๊ะ ยองชิยุ่งนี่ เดี๋ยวเพื่อนพี่ก็มารับแล้ว นั่นไงมาพอดีเลย” วอนอาพูดพร้อมกับโบกมือทักเพื่อนที่กำลังมองหา “แค่นี้ก่อนนะคะ เย็นนี้เจอกันที่บ้านน้า”

“เพื่อน ใครเหรอคะ” ถามยังไม่ทันได้เรื่องราวสายก็ถูกตัด ทิ้งให้ยองชิมองโทรศัพท์อย่างสงสัย หากคิ้วเข้มก็ขมวดเป็นปมได้ไม่นานเมื่อเสียงทีมงานคนหนึ่งมาเรียกให้เข้าฉาก ร่างเล็กจำต้องเดินกลับเข้ากองทั้งๆที่ยังพกความสงสัยไว้เต็มอก

“โยจูทางนี้จ๊ะ”

“ว้าว เจ้าตัวนี้ชื่ออะไรน่ะ น่ารักจัง” โยจูเดินเข้ามาหาเพื่อนตามเสียงเรียกพร้อมรับกระเป๋าสะพายใบเล็กมาถือไว้ให้อีกคนได้อุ้มเจ้าพูชีได้ถนัด

“พูชีจ๊ะ ขอบใจนะที่มารับ แต่เรารีบไปจากที่นี่กันดีกว่าคนมองใหญ่แล้ว” ในเวลาส่วนตัวแบบนี้เธอก็ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาวอนอาจึงรีบชวนอีกคนออกจากสนามบินโดยเร็ว

“เป็นไงบ้างกลับบ้าน หน้าดูมีความสุขมาเชียวนะ” โยจูชวนคุยระหว่างนั่งรถกลับบ้าน เห็นหน้าอีกคนมีความสุขก็พลอยให้เธอได้ยิ้มตามไปด้วย

“ก็มีเรื่องให้สุขนี่ แล้วจะไม่มีความสุขได้ไง” ร่างบางพูดให้อีกคนอยากรู้มากขึ้นไปอีก ความลับเยอะจริงนะ

“พูดแบบนี้ยิ่งทำให้อยากรู้นะเนี่ย บอกหน่อยไม่ได้เหรอ เรื่องไหนกันที่ทำให้วอนอาถึงกับยิ้มหน้าบานได้ขนาดนี้น่ะ”

“ความลับจ๊ะ” สาวร่างบางไม่พูดเปล่าหากยังทำหน้าทะเล้นให้อีกคนได้ยิ้มขำ

“แล้วนี่ถ่ายละครเสร็จแล้วเหรอ ถึงมารับเราได้น่ะ” และความเกรงใจก็ยังไม่หายเพราะคนมารับก็ใช่จะไม่ยุ่งเหมือนใครบางคนเช่นกัน

“วันนี้ไม่มีจ๊ะ แต่พรุ่งนี้คิวยาวเลยล่ะ ถึงอยากเที่ยวไง วอนอาเอาของไปเก็บที่บ้านแล้วไปดูหนังกับเราได้มั้ยล่ะ หยุดทั้งทีก็ถือโอกาสคลายหมองซะเลย”

แล้วใครกันเล่าจะกล้าปฏิเสธคนมีน้ำใจที่มารับในวันหยุดพักผ่อนแบบนี้ได้ เพราะงั้นเมื่อเอาของมาเก็บไว้ที่บ้านพร้อมเจ้าพูชีแล้วสาวร่างบางก็กลับขึ้นรถไปดูหนังต่อทันที

หลังดูหนังจบพวกเธอก็ไปทานข้าวกันต่อก่อนที่โยจูจะขับรถไปส่งวอนอาที่บ้าน และนี่ก็ใกล้เวลาเย็นที่ใครอีกคนจะเสร็จจากงานเต็มที ก็พลอยให้เธอยิ้มอารมณ์ดียิ่งขึ้นไปอีก มีหลายเรื่องที่เธออยากจะบอกให้ยองชิได้รู้ โดยเฉพาะเรื่องครอบครัวที่ตอนนี้ยอมรับไปมากกว่าครึ่งแล้ว เพียงแค่คิดถึงสีหน้าของอีกคนหัวใจเธอก็ยิ่งพองโต

เสียงรถที่ขับมาจอดที่หน้าบ้านบอกให้รู้ว่าใครอีกคนได้กลับมาแล้ว วอนอาฉีกยิ้มกว้างทิ้งสิ่งที่กำลังทำเบื้องหน้ารีบเดินมาเปิดประตูต้อนรับก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้นเสียอีก และรอยยิ้มที่มาพร้อมบานประตูที่เปิดออกก็ทำให้คนด้านนอกถึงกับหายเหนื่อยเลยทีเดียว

“เป็นไงบ้างคะ ถ่ายละครเหนื่อยมั้ย”

“แค่เห็นหน้าพี่ก็หายเหนื่อยแล้วค่ะ” แน้ กลับมาคราวนี้ไม่นึกว่าจะเจอคนรักทำปากหวานใส่ได้เร็วขนาดนี้ สาวร่างบางถึงกับจ้องหน้าคนรักอย่างแปลกใจมากกว่าจะเขินอายไปกับคำหวาน

“ทำไมคะ แปลกใจอะไรน่ะ ฉันสิต้องแปลกใจว่าทำไมพี่ถึงได้ดูมีความสุขขนาดนี้ มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นแน่เลย เรื่องอะไรกันคะ”
ปากก็ถามพร้อมเท้าที่ก้าวเข้ามาในห้องที่ตอนนี้กลิ่นหอมของอาหารได้อบอวลมาเรียกน้ำย่อยจากเธอให้เดินเข้าหาถึงในครัวกันเลยทีเดียว และยิ่งพบเมนูอาหารโปรดอาการน้ำลายสอก็ยิ่งส่อชัดให้คนทำได้ยิ้มดีใจ

“เดี๋ยวบอกระหว่างทานข้าวค่ะ นั่งลงสิ พี่เพิ่งทำเสร็จเลยนะ ยังร้อนอยู่เลย”

“ค่า” ร่างเล็กนั่งลงตามที่คนรักบอกและก็ต้องพบกับแปลกใจเมื่อบนโต๊ะอาหารมีเพียงข้าวจานเดียวให้เธอได้ร้องถามว่า

“ไม่ทานด้วยกันเหรอคะ”

“พี่ทานมาแล้วค่ะ อีกอย่างพรุ่งนี้มีคิวถ่ายแบบเช้าด้วย ถ้าใส่เสื้อผ้าเขาไม่สวยล่ะแย่เลย”

“งั้นเหรอคะ แล้วทานกับใครมาล่ะ ใช่เพื่อนที่ไปรับรึเปล่า” เมื่อได้โอกาสก็ไม่รอช้าที่เธอจะรีบถามสิ่งที่คาใจมาตลอดทั้งวัน

“จ๊ะ” สั้นกระชับ และยังไม่เผยสิ่งที่เธออยากรู้เลย ยองชิจึงต้องออกปากถามขึ้นอีกครั้งว่า

“เพื่อนนี่ใครกันคะ ใช่โยจูรึเปล่า” หวังว่าคงไม่เป็นคนที่เธอนึกหวั่นใจอยู่หรอกนะ และคำตอบก็คือการพยักหน้าให้เธอได้หงุดหงิด

“นี่เขาไม่ยุ่งเหรอ เห็นกำลังถ่ายละครอยู่นี่”

“วันนี้ว่างพอดีจ๊ะ เลยมารับพี่ได้แต่พรุ่งนี้คิวยาวเลยแหละ ทานสิเดี๋ยวข้าวเย็นหมดจะไม่อร่อยน้า” ยังจะมาพูดเสียงเริงร่าได้อีกนะทั้งๆที่ทำเธอหมดอารมณ์อยากทานแล้วน่ะ แถมไปรู้ตารางงานของยัยนั่นได้ยังไง ฮึม อารมณ์หึงแล่นขึ้นเป็นริ้วๆ แต่เมื่อโดนพูดกระตุ้นท้องไส้ก็เหมือนจะรับรู้ถึงได้ร้องเตือนบอกให้เก็บอารมณ์หึงไว้ก่อนแล้วทานข้าวให้อิ่มหลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกทีได้มั้ย คนคิ้วเข้มจึงหยิบช้อนขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้

แต่เมื่อคำหนึ่งเข้าปาก คำสองสามก็ตามมาชวนให้สงสัยว่าอารมณ์ก่อนหน้าเป็นเพียงเพราะเธอโมโหหิวรึเปล่ากัน สองมือที่ถือช้อนโซ้ยอาหารก็ช่างทำงานประสานกันได้อยากดีเยี่ยมจนอีกคนต้องร้องปราม เมื่อเห็นท่าทางของคนรักที่ดูจะเคี้ยวไม่ทันมือ ถ้าสำลักขึ้นมาคงได้วุ่นกัน

“ช้าๆก็ได้ค่ะ นี่ทางกองเค้ามีข้าวเลี้ยงนักแสดงไม่พอรึยังไงคะ ถึงได้หิวโซขนาดนี้”

“เปล่า เค้าเลี้ยงดีจะตายแต่มันไม่ใช่ของโปรดนี่คะแถมนี่ก็แฟนทำให้เชียวน้า” แน้ หวานติดต่อกันเลยนะ และคราวนี้ก็ทำให้คนรักยิ้มเขินได้

“ว่าไงคะมีเรื่องดีๆอะไรน่ะ” เมื่ออารมณ์ดีก็พลอยให้นึกทวงคำถามที่พูดค้างคาจากคนรัก วอนอามองหน้าคนถามยิ้มๆ ทิ้งเวลาให้อีกคนได้ลุ้นตามกับท่าทางที่อยากจะบอกแต่ก็กั๊กไว้นั่นจนถึงกับทนไม่ไหวต้องดอดครางออกมาเธอถึงพูดมันออกมาว่า

“ที่บ้านรู้แล้วนะคะว่าเราคบกันน่ะ” และทันทีที่พูดจบอาการสำลักของอีกคนก็ทำให้มือบางต้องรีบคว้าทิชชูส่งให้ ยองชิรับทิชชูจากมือคนรักมาเช็ดปากลวกๆใบหน้ายังคงแดงก่ำจากอาการสำลักข้าว หากแต่นั่นยังไม่ตกใจเท่าคำกล่าวของคนตรงหน้า ที่ถึงกับทำเธอตาโต

“อะไรนะคะ รู้ได้ไง รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันแล้วพวกท่าน….ยอมรับมั้ยคะ” คำถามที่รัวเร็วในตอนแรกก็จบลงด้วยเสียงเศร้าในตอนท้ายให้อีกคนได้นึกสงสารรีบเฉลยก่อนที่คนฟังจะใจแป้วมากไปกว่านี้

“เห็นอาการแบบนี้ของพี่แล้วยังไม่รู้คำตอบอีกเหรอคะ”

“คะ ยอมรับเหรอ” คำถามยังความไม่แน่ใจเพราะเรื่องแบบนี้ใช่ว่าใครๆจะยอมรับได้โดยง่าย ให้คนบอกได้เกิดอาการงอนเข้าให้ นี่จะไม่เชื่อกันใช่มั้ย

“ไม่เชื่อเหรอคะ”

“เปล่าค่ะ” คนคิ้วเข้มบอกเสียงอ่อย

“ทุกคนที่บ้านกำลังพยายามเข้าใจเรานะคะ คุณพ่อก็เปิดใจยอมรับบ้างแล้ว ส่วนคุณแม่ไม่ต้องห่วงเลยจ๊ะออกจะชอบยองชิชะขนาดนี้ ต้องเชียร์เต็มที่อยู่แล้ว” แม้จะกล่าวเกินจริงไปบ้างแต่ก็เพื่อให้อีกคนได้สบายใจล่ะนะ

ผู้เป็นพ่อที่ออกมาส่งแม้จะมีใบหน้าที่อิดโรยไปบ้างแต่ท่านก็ส่งยิ้มให้เธอพร้อมกับเข้ามากอดและคำบอกรักแค่ไม่กี่คำก็ถึงกับทำเธอน้ำตาร่วง และผู้เป็นแม่ที่มองส่งอยากเข้าใจก็ทำให้เธอจากที่บ้านมาด้วยความเบาใจ

“พวกท่านรู้แบบนี้แล้วฉันก็ควรที่จะไปสวัสดีพวกท่านสินะคะ”

“อย่ากังวลเลยค่ะ พวกท่านเข้าใจว่าตอนนี้เรากำลังยุ่ง ไว้ว่างเมื่อไหร่ค่อยไปก็ได้”

“แต่ก็ควรโทรไปสวัสดีนี่คะ” แม้จะยังหวั่นๆที่จะโทรไปอย่างที่พูด แต่เมื่อได้ฟังคนรักพูดว่าทั้งสองท่านเปิดใจไปกว่าครึ่งแบบนี้แล้วก็พอที่จะทำให้เธอเกิดกำลังใจขึ้นมาได้ไม่ยาก มือเรียวคว้าโทรศัพท์จากกระเป๋าใบเล็กกดหมายเลขตามที่คนรักบอก และรอไม่นานปลายสายก็ตอบกลับมา ให้คนโทรได้ใจสั่น ยองชิจ้องคนรักสายตาหวาดหวั่น คนด้านข้างจึงบีบมือเบาๆ ดวงตาเป็นประกายคอยส่งกำลังใจพร้อมทั้งลุ้นตามคนรักไปด้วย ยองชิกล่าวทักทายแล้วตามด้วยขอโทษที่ไม่ได้บอกท่านเรื่องที่คบกันซึ่งปลายสายก็ดูจะเข้าใจในความจำเป็นจึงไม่ได้ติดใจอะไร นั่นสร้างความโล่งใจให้เธอมากทีเดียว การพูดคุยต่อมาจึงลื่นไหลได้มากขึ้นจากที่เกร็งๆในตอนแรก

และก่อนที่จะวางสายแม่คนรักก็พูดฝากฝังให้เธอดูแลคนตรงหน้าที่กำลังมองลุ้นอยู่ไม่ห่าง ยองชิได้แต่อึกอักใช่ว่าไม่อยากจะรับปากแต่เมื่อถูกจ้องอยู่แบบนี้ใครเล่าจะไม่เขิน ร่างบางมองคนรักอย่างงงๆ กับอาการอึกอักที่เกิดขึ้น และก็เข้าใจเมื่ออีกคนพูดออกมาจะด้วยเกรงใจปลายสายที่กลัวรอนานหรืออะไรก็แล้วแต่ด้วยหน้าที่เริ่มซับสีเลือดว่า

“ค่ะ จะดูแลอย่างดีเลยค่ะ คุณแม่”

ได้ฟังเพียงแค่นี้กลับทำให้ใจกระตุกรัวได้อย่างประหลาด ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าผู้เป็นแม่พูดอะไรกับคนรักบ้าง หากใจกลับรับรู้ว่านี่คือคำสัญญา สัญญาที่คนตรงหน้ามีให้กับเธอ

“แค่นี้ก็ต้องเขินด้วยเหรอคะ” ไม่พูดเปล่าหากสายตายังมีประกายล้อเลียนให้คนพูดได้หงุดหงิดจนหน้าแดงเข้าไปอีก วอนอากดนิ้วหัวแม่มือไล้ไปตามกลางฝ่ามือมองคนรักยิ้มๆ

“พูชีอยู่ไหนคะนี่ หลับรึยังน่ะ ทำไมไม่ได้ยินเสียงร้องเลย น่าจะมาทักกันบ้างน้า ไม่ได้เจอกันตั้งวันนึง” คนคิ้วเข้มพูดเกลื่อนความเขิน และเหมือนเจ้าพูชีจะรู้ตัวว่าถูกถามถึงถึงได้วิ่งเข้ามาหาให้อีกคนรอดตัวไปได้

ยองชิเล่นกับเจ้าพูชีอยู่นานจนลูกรักดูจะฝืนสังขารต่อไปไม่ไหว เธอถึงได้พาเจ้าตัวเล็กเข้านอนและก็ถึงคราวที่จะต้องบอกกับใครอีกคนที่กำลังยืนลุ้นอยู่ก่อนแล้วว่า

“คืนนี้ขอค้างที่นี่นะคะ” ในที่สุดก็พุดออกมาจนได้ คนร่างบางที่รอคำนี้มานานมีหรือจะปฏิเสธ หากก็ยังวางฟอร์มทำเพียงพยักหน้าเบาๆ และเดินเข้าห้องนอนไปทิ้งให้อีกคนยืนยิ้มค้างอยู่กลางห้อง

“เร็วสิคะ จะไม่อาบน้ำเหรอนี่ก็ดึกมากแล้วเดี๋ยวไม่ได้นอนกันพอดี”

จะทำอะไรถึงจะไม่ได้นอนน่ะ คนคิ้วเข้มอมยิ้มกับคำพูดคนรักก่อนจะเดินตามเข้าไป

พื้นที่ฝั่งด้านข้างยวบลงบอกให้รู้ว่าอีกคนได้ทิ้งตัวลงนอนเคียงข้างกายแล้วหากเธอก็ยังคงนอนนิ่ง ยองชิมองคนรักฝ่าความมืดก่อนจะตัดสินใจพูดออกไปว่า

“หลับรึยังคะ”

“ยังจ๊ะ” เสียงหวานตอบมาแผ่วเบาให้เธอได้อมยิ้มเมื่อรู้ว่าคนรักยังคงรอ ร่างบางพลิกตัวหันมาหาคนรักพร้อมกับถามอย่างสงสัยว่า “ทำไมคะ”

“ชวนคุยได้รึเปล่า”

ร่างบางตอบรับ อืมเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปม้วนผมที่ตอนนี้ยาวเกือบถึงกลางหลังของคนรักเล่น มองอีกคนอย่างรอคอย(อะไร)

“พี่พูดยังไงคะพวกท่านถึงได้เข้าใจเราน่ะ” เฮ้อ เรื่องนี้หรอกเหรอ หากเธอก็ยอมตอบให้อีกคนได้หายสงสัยแล้วมา…(มาอาร๊าย)

“พี่ก็แค่บอกพวกท่านไปตามตรง ว่าทำไมถึงรักยองชิน่ะ” รู้ว่ายากที่จะเห็นอาการตอบกลับคำพูดของเธอผ่านความมืดแบบนี้ หากลมหายใจที่สะดุดของคนด้านข้างก็เพียงพอแล้วที่เธอจะมีความสุข ยองชิมองคนข้างกายอย่างไม่เชื่อสายตาว่าจะได้ยินคำรักง่ายขนาดนี้ อาการดีใจเรียกรอยยิ้มกว้างอ้อมแขนที่เพียงพาดผ่านร่างบางตอนนี้โอบกระชับรั้งร่างอีกคนให้แนบลำตัวจนได้ยินเสียงหัวใจในจังหวะที่ประสานกัน

“จะไม่พูดให้ได้ยินหน่อยเหรอคะ”

“พูดอะไรคะ อ้อ ถ้าคำนั้นแค่นี้ยังไม่พออีกเหรอคะ” มือเรียวจับมือบางวางลงตำแหน่งตรงหัวใจก่อนกระชับอ้อมกอดให้แน่น เสียงเต้นของหัวใจดังสอดประสานกับลมหายใจอุ่นที่เป่ารดแก้มก็ทำให้ทั้งคู่ได้หลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม แต่ใครจะรู้ว่านี่คือทะเลสงบก่อนที่ลมพายุจะโหมกระหน่ำ เมื่อความดีใจได้ช่วยกลบอารมณ์หึงก่อนหน้าให้ลืมไปเสียสนิท

...........................
ตอนต่อไปก็สงสัยว่าจะนานอีกแน่เลย กำลังเข้าช่วงสอบพอดี เพราะงั้นขอโทษไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลยแล้วกันนะคะ

เจิมคนแรกเลย(ดีใจๆ)
ในที่สุดยองชิก็มาแล้วตอนนี้..หึงแทนยองชิวุ้ยตอนนี้..วอนอาก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยย(เดี่ยวจะร้องเป็นเพลงซะเลย)แล้วตอนหน้าเนี่ยนานแค่ไหนคะกว่าจะได้อ่านกันอีก...
ป.ล สอบให้ผ่านเด้อท่านสาเป็นกำลังใจให้เสมอ

เรียบๆมาเคียงๆนะ แต่ก็ยังแฝงความน่ารักให้อมยิ้มได้เสมอตามสไตล์ท่านสาจริงๆ รอลุ้นตอนหน้าดีกว่าดูท่าจะมันส์ รีบๆเขียนเลย อย่ามาอู้ เป็นนางซินหรือเรา (หน้าไม่ให้นะ) เดี้ยะๆ จะอ่านไหมงานแถลงข่าวนะ ตอน17ไม่ลง งานแถลงก้อไม่เขียน อิอิ

น่ารักจังเลย...ทั้งวอนอาแล้วยองชิ

วอนอานี่ก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าเพื่อนคนนึง(โยจู) มันแอบคิดอะไรไปไกลกว่าเป็นเพื่อนกัน ^^ (ของยืมเพลงเพื่อนสนิทมานะคะ)

เป็นกำลังใจให้นะ...ขอให้ได้สอบ เอ๊ย สอบได้นะคะ

โดย ยีน...ผสมโซดา

น่ารักจนอดอิจฉาทั้งคู่ไม่ได้ คนมีความรักนี้ดีจริงๆๆนะอ่านแล้วมีความสุขตาม ขอบคุณท่านสามากนะครับ

น่ารักจังทั้งคู่เลย หวานกันจริงๆ พี่ยามแต่งได้โดนใจมาก ต้องอย่างนี้สิค่ะคนอ่านชอบ อิอิ สู้ๆนะคะ สอบให้ได้เอทุกวิชาน้าาาา

น่ารักทั้งยองชิ วอนอา และท่านยามเลย ขนาดไม่เวลายังเข็นมาลงให้ได้อ่านกัน ขอบคุณ ขอบคุณ ขอให้สอบได้คะแนนดีๆเด้อ เป็นกำลังใจให้

ขอบคุณมากนะท่านยาม
อุตสาห์ปาดน้ำตามาแต่งให้อ่านเลยนะนี่
น่ารักมากมาย

ขอให้สอบได้ AAAAนะจ๊ะ
สู้ๆน้า....

^________^

ตามมาแล้วค้าา บทนี้น่ารักมากเลย ดูละมุนละไม อิ่มใจดีค่ะ

ขอให้ผ่านพ้นการสอบไปได้ด้วยดีนะคะ:))

คนดีของเฮียขอให้สอบได้AAAAAAAAA
นะรักเจ้าหนูยามเสมอ ขยันอย่างนี้สิคนดีของเฮีย
แต่....อย่านานนักล่ะเฮียไม่ชอบรอ...

ขอบคุณค่ะ น่ารักจัง
ตอนต่อไปรอได้อยู่แล้ว
ขอให้ทำข้อสอบได้ทุกข้อเลย

อ่านไปยิ้มไป...^__^
ยิ้มไปก้บความน่ารักของคนแต่ง
ที่สอดแทรกมุกน่ารักๆ ในมุมของตัวเองออกมา อิอิ ^^

...หายสงสัยแล้วมา…(มาอาร๊าย)...

หุหุ ...รู้นะคิดไรอยู่... คิดแล้วก็เขียนออกมาเลยสิจ๊ะ...น้องเล็กจ๋า
อย่าปล่อยให้พี่จิ้นเอง เด๋วมันจาเตลิดไปไกลลลลลลลลล 55555

ขอบคุณมาก ประทับใจจริงๆ จะเรียกว่าเป็นนิยายรักที่แสนโรแมนติกก็คงไม่ผิดใช่ไหม เป็นกำลังใจให้จ้ะ และจะคอยติดตามตอนต่อไป

"มือเรียวจับมือบางวางลงตำแหน่งตรงหัวใจก่อนกระชับอ้อมกอดให้แน่น"

ผมชอบใจกับประโยคนี้มากเลยขอรับ ท่านสาวก2มุน

ช่างคิดช่างเขียนนะขอรับ อ่านแล้วรู้สึกได้ถึงสัมผัสนั้น และความรักหวานของทั้งคู่

ขอบคุณนะครับ ตอนหน้าพายุคงไม่กระหน่ำแรงนะขอรับ

มือเรียวจับมือบางวางลงตำแหน่งตรงหัวใจก่อนกระชับอ้อมกอดให้แน่น เสียงเต้นของหัวใจดังสอดประสานกับลมหายใจอุ่นที่เป่ารดแก้มก็ทำให้ทั้งคู่ได้หลับไป
พร้อมกับรอยยิ้ม

ยองชิ จุมพิต วอนอา
ก่อนนอนสักหน่อยมะได้เหรอ
ไม่รู้หรือไงว่า วอนอา
รอการแสดงของยองชิ
อย่างลุ้นระทึก
คนอ่านก็ลุ้นระทึกเช่นกัน
ท่านสา ยังคงแต่งแต้มความน่ารัก
ของคนทั้งคู้ไว้เช่นเดิมเช่นเดิม

ขอให้ได้ AAAAA++++ ทุกวิชาเน้อ

วอนอากับยองชิน่ารักมากเลยค่ะ
ข้าน้อยจะคอยติดตามตอนต่อไปนะค่ะ

น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาทันทีที่ปิดประตู เท้าที่ไร้เรี่ยวแรงพยายามพาร่างเขาไปทรุดลงที่ปลายเตียงได้สำเร็จ ตั้งแต่เล็กจนโตลูกไม่เคยทำให้เขาต้องผิดหวัง หากวันนี้… มันเป็นเพราะอะไรกัน เขาเลี้ยงลูกไม่ดีหรืออย่างไร ความรักที่เขามอบให้ ไม่เพียงพอหรือ พวกผู้ชายที่ลูกออกเดทด้วยไม่ดีพอหรือที่ลูกจะรักชอบได้ เป็นเพราะอะไรกันลูกเขาถึงมีรักกับผู้หญิงด้วยกันได้

คิดยังไงเขาก็คิดไม่ออกว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้เป็นเช่นนั้น หรือเพราะวงการบันเทิงกันที่ทำให้ลูกเขาเปลี่ยนไป เพราะไอ้ละครที่สองคนนั่นแสดงด้วยกันใช่มั้ยที่เปลี่ยนความคิดลูกเขา รู้แบบนี้แล้วเขาไม่น่าให้เข้าวงการนี้เสียก็ดี ผู้เป็นพ่อคิดโทษนั่นนี่ตามแต่ที่สมองที่ปวดหนึบตอนนี้จะคิดออก
ยอมรับว่าเขาตั้งรับไม่ทันเพราะลูกไม่เคยแสดงท่าทีแปลกแยกให้เขาเห็น ใช่ เขาเคยเห็นคนพวกนี้แสดงท่าทีต่อกันเช่นไร และลูกเขาไม่ได้มีท่าทีเช่นพวกนั้นเลย ยิ่งคิดกระบอกตาก็ยิ่งปวดร้าวไปหมดและภายในก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน

** ชอบมากๆเลย ที่ยามสาถ่ายทอดความรู้สึกของพ่อที่ใจปวดร้าว ลงโทษตัวเอง
สื่อออกมาดีมากๆ และคิดว่าจะหาใครเล่ารายละเอียดได้ดีเท่าท่านยามสาไม่ได้อีกแล้ว

สังคมสมัยนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว ครอบครัวไหนได้เจอแบบนี้ก็คงสะเทือนใจมากมายเลยทีเดียว
ได้อ่านสำนวนต่างๆที่ท่านยามสา ถ่ายทอดออกมา อดทึ่งและอดยกย่องไม่ได้
บรรยายได้ดีทีเดียว พัฒนาการแต่เรื่องราวได้สุดยอดจริงๆ
เหมือนนักแต่งนวนิยายมืออาชีพเข้าไปแล้ว เพราะอ่านแล้วไหลรื่นน่าติดตาม
พลิกเนื้อหาได้จูงใจมากๆ ไม่คิดว่าจะแต่งได้ดีขนาดนี้นะ
ได้ข้อคิดและมุมมองที่ดี เปิดกว้างให้กับสังคมได้รับรู้ถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
กับครอบครัวใดครอบครัวหนึ่ง ที่ไม่พร้อมจะรับสภาพทางใจแบบนี้...

ขอชื่นชมจากใจจริงนะ ว่าแต่งได้ดีจริงๆ
ยิ่งรู้ว่าผู้แต่งอายุยังน้อยๆอยู่ ก็ยิ่งพลอยภูมิใจไปด้วย
ตลอดเวลาที่เข้ามาอ่าน การแต่ง การตอบโต้ตอบรับกระทู้ของท่านนั้น
พอจะอ่านใจผู้แต่งได้อ่าน เป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี อ่อนน้อมถ่อมตนดีมากๆ
น้อมรับคำติชม แล้วแก้ไขจนทุกๆเรื่องราวที่พิมพ์ออกมาให้อ่านนั้นดีขึ้นเรื่อยๆ พัฒนาเปิดกว้ามากขึ้นเรื่อยๆ

ดีใจด้วยนะคะ
ขอให้ผลการสอบออกมาดีเหมือนอย่างที่ท่านเป็นช่างเขียนแนวหน้าของบล๊อก
อีกหน่อยจะเป็นนักประพันธ์ที่มีชื่อเสียง ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่เหมือนนักประพันธ์ดังๆสักวันหนึ่งค่ะ..
เพราะข้อความที่สื่อนั้นกลั่นกรองออกจากใจ ออกจากความรู้สึกนึกคิด
แล้วคนอ่านพลอยอ่านแล้วตื้นตันใจ ได้ข้อคิดที่ซึ้งใจตามไปด้วย
หายากมากๆค่ะที่จะเล่าได้ดีอย่างนี้**

แต่งได้น่ารัก จังเลย เป็นกำลังให้เสมอ
ขอให้การสอบ ผ่านพ้นไปด้วย AA++ อิอิ

ขอบคุณกับทุกๆเม้นมากค่ะ เป็นกำลังใจในช่วงสอบได้มากๆเลย ขอบคุณมากๆนะคะ และก็ขอโทษด้วยที่ให้รอนานกันอีกแล้ว
ตอนนี้ใจไม่แข็งพอห้ามอ่านนะคะ อิอิ

ตอนที่ 17

เสียงร้องของเจ้าพูชีดึงความสนใจของเธอให้หันกลับมามองทีวีที่กำลังเปิดค้างไว้ และก็ต้องใจกระตุกวูบเมื่อพบกับภาพตรงหน้า ภาพของคนรักกับใครอีกคนที่บอกเธอว่าเป็นแค่เพื่อนกัน แต่ไหงตอนนี้กลับมีเวลาอยู่กับเพื่อนมากกว่าเธอเสียอีก จนถึงขนาดไปดูหนังด้วยกันให้นักข่าวจับภาพได้ ความรู้สึกของเธอตอนนี้คงไม่ต่างจากใครหลายๆคนที่เมื่อเห็นคนรักอยู่กับใครอื่นแล้วจะไม่เกิดความหึงหวง แต่เธอน่ะทั้งหึงทั้งอิจฉาเลยล่ะที่ไม่มีโอกาสได้ทำแบบนั้น อยู่ในวงการเดียวกันแท้ๆแต่ทำไมอีกคนกลับถึงควงคนรักของเธอไปไหนต่อไหนได้เพียงเพราะคนอื่นมองว่าพวกเธอเป็นเพื่อนกันหรือ และดูเหมือนตอนนี้จะมีเจ้าพูชีร่วมขบวนการหึงไปอีกหนึ่งเพราะเจ้าตัวเล็กยังคงเห่าไม่หยุดเมื่อเห็นภาพเคลื่อนไหวของแม่ในจอทีวี

ภาพบนหน้าจอพาลให้นึกย้อนถึงเมื่อวันก่อน เรื่องที่คนรักแอบไปหาใครอีกคนถึงกองถ่ายและเธอก็คงจะไม่รู้เรื่องถ้าแฟนคลับไม่ถ่ายรูปมาโพสบนอินเตอร์เน็ท ภาพที่ทั้งคู่ยิ้มหัวนั่นก็ทำเอาเธอวูบในอก จนอดคิดไม่ได้ว่าทั้งคู่เป็นแค่เพื่อนกันจริงหรือ
มือเรียวกดโทรศัพท์หาคนรักทันทีหลังจากฟังบทสัมภาษณ์จบ

“พี่อยู่ไหนคะนี่”

แต่เสียงที่ตอบกลับมากลับทำเธอตกใจ

“นั่นใครน่ะ”

“โยจูค่ะ วอนอาเข้าห้องน้ำอยู่ ไม่ทราบว่าใครโทรมาคะ” ปลายสายถามกลับเพราะมือถือไม่โชว์สายเรียกเข้า

มือเรียวกดตัดสายทันทีที่ได้ยินว่าใครเป็นคนพูด นี่จะตามมาเย้ยเธอถึงในโทรศัพท์เลยรึยังไงกัน แล้วคนรักก็ไม่บอกอีกต่างหากว่าไปไหนกับใคร มันน่าโมโหนัก หากก็โวยวายกลับไปไม่ได้เพราะกลัวว่าอีกคนจะจำเสียงเธอได้แล้วเรื่องราวจะยิ่งบานปลาย แม้จะอยากรู้ว่าคนรักไปทำอะไรกับเธอคนนั้นก็ตามที ให้ตายสิเพราะต้องคอยปิดบัง ถึงทำอะไรไม่ได้อย่างใจนึกซักที เธอไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยจริงๆ

“ใครโทรมาเหรอคะ” วอนอาออกจากห้องน้ำมาทันได้เห็นเพื่อนขมวดคิ้ว

“ไม่รู้สิ คงโทรผิดมั้งเพราะตัดสายไปเลยเมื่อได้ยินชื่อเรา” โยจูตอบอย่างใจคิดเพราะดูจากรูปการณ์แล้วก็น่าจะเป็นสายโทรผิดมากกว่า หากอีกคนดูเหมือนจะไม่คิดแบบเธอถึงถามออกมาว่า

“ไม่โชว์เบอร์เหรอคะ”

“อืม” โยจูตอบพร้อมกับยื่นโทรศัพท์และกระเป๋าให้ มือบางรับมามองโทรศัพท์อย่างสงสัย

และก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกจากห้องน้ำไปเสียงโทรศัพท์ก็ร้องขึ้นอีกครั้ง วอนอามองโทรศัพท์ก่อนจะกดรับเมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นใครเสียงที่พูดก็เบาลงพร้อมกับเอามือป้องปาก โยจูเมื่อเห็นเพื่อนต้องการความเป็นส่วนตัวจึงทำมือชี้ไปทางประตูบอกเป็นนัยว่าจะรอด้านนอกก่อนจะเดินออกไป

“ค่ะ อ้อ พี่เพิ่งดูหนังจบค่ะ ตอนนี้ก็กำลังจะไปทานข้าว ยองชิทานอะไรรึยัง” หากปลายสายไม่ตอบกลับถามต่ออีกว่า

“ไปกับโยจูน่ะเหรอคะ”

“จ๊ะ เป็นยองชิจริงๆด้วยที่โทรมา ว่าไงคะทานอะไรรึยัง ให้พี่ชื้อไปฝากมั้ย ต้องรีบไปกองรึเปล่า” สาวร่างบางดูเหมือนจะดีใจที่ทายถูกจนลืมจับน้ำเสียงของปลายสายและยังคำย้ำถามคนรักอย่างห่วงใย

ดูคนรักจะอารมณ์ตรงข้ามกับเธอตอนนี้เหลือเกิน ยังมาทำเสียงหวานใส่อีกนะ ยองชิมองโทรศัพท์ระบายความหงุดหงิด จากที่อยากจะบอกว่ารอทานข้าวก็ทำให้เปลี่ยนใจเพราะดูเหมือนอีกคนจะมีเวลาให้กับเพื่อนมากกว่า อารมณ์น้อยใจเลยพาลบอกไปว่าไม่ต้องซื้อมาเพราะเธอทานแล้วทั้งๆที่ยังแทบไม่ได้แตะอะไรเลย ก่อนจะวางสายเพราะเหนื่อยล้าเต็มทีที่จะต้องมารับฟังว่าคนรักอยู่กับใครอีกคนแบบนี้

“คุยเสร็จแล้วเหรอ”

“จ๊ะ เราไปกันเถอะ หิวจะแย่อยู่แล้ว คราวหน้าไม่ดูแล้วนะ รอบก่อนเที่ยวนี่” วอนอาบ่นให้เพื่อนสาวที่ช่างชวนมาดูหนังแบบไม่ดูเวลาเสียจริง ถ้าเธอกระเพาะรั่วขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ

“แล้วจะทานอะไรล่ะ” โยจูถามอย่างเอาใจให้เพื่อนได้ยิ้มกว้าง

“มีร้านนึงแถวนี้อร่อยมาก รับรองโยจูได้ทานจะติดใจเหมือนเรา” ร่างบางว่าพลางคล้องแขนเพื่อนลากไปยังร้านที่เธอแนะนำ โยจูเดินตามอย่างว่าง่าย ขอแค่เพื่อนไม่โมโหหิวขึ้นมาเป็นพอ

ดูเหมือนความสัมพันธ์ของพวกเธอตอนนี้จะพัฒนาเร็วเกินคาด เพราะหลังจากที่เล่นละครด้วยกันพวกเธอก็แทบไม่มีเวลามาเจอกันอีกเลย แต่สองเดือนที่ผ่านมานี้เธอกลับได้เที่ยวเล่นเดินช้อปกับคนด้านข้างมากกว่าคนรักเสียอีกกลายเป็นเพื่อนรักที่รู้ใจเลยก็ว่าได้ แต่ใช่ว่าเธอจะตำหนิคนรักหรอกนะ เพราะรู้ว่าคนรักอยู่ในช่วงที่กำลังยุ่งเธอก็ไม่อยากไปรบกวนปล่อยให้อีกคนเต็มที่กับงานตรงหน้าดีกว่า แล้วเวลานั้น เมื่อเคลียร์งานเรียบร้อย เธอก็จะขอใช้เวลากับคนรักให้คุ้มค่าเสียที ไปเที่ยวในที่ไกลๆที่ที่ไม่ต้องคอยกังวลว่าจะมีใครมาจับภาพของพวกเรา เพียงแค่คิดถึงช่วงเวลานั้นร่างบางก็ยิ้มจนแก้มปริให้อีกคนได้ลอบมอง

ช่วงเวลานี้โยจูไม่อยากให้มันผ่านไปเสียจริงแต่ก็คงทำไม่ได้เพราะหลังจากทานข้าวเสร็จเธอก็ต้องไปส่งอีกคนอยู่ดี หลังจากทานข้าวเสร็จเธอก็สามารถยืดเวลาออกไปได้อีกนิดหน่อยจากการชวนร่างบางไปช้อปปิ้งก่อนจะพาไปส่งที่ห้อง

“กาแฟซักถ้วยมั้ยก่อนกลับ จะได้ไม่ง่วงระหว่างทาง”

“ก็ดีจ๊ะ”

ร่างสูงโปร่งเดินตามร่างบางเข้าไปก่อนจะเดินไปเปิดทีวีตามความคุ้นเคย ปล่อยให้เจ้าบ้านเดินเข้าครัวไปชงกาแฟ กลิ่นหอมกลุ่นของเมล็ดกาแฟพันธุ์โปรดโชยมาก่อนที่แก้วจะถูกยื่นส่งให้

“ขอบใจจ๊ะ” มือเรียวยื่นไปรับแก้วจิบมันนิดหน่อยก่อนจะวางลงบนโต๊ะกระจกด้านหน้า ตายังคงมองภาพเคลื่อนไหวบนหน้าจอไม่กระพริบ

“ดูอะไรอยู่เหรอ” วอนอาถามพร้อมกับนั่งลงข้างๆ พร้อมกับกาแฟอีกถ้วย

“เกมโชว์ สนุกมากเลยนะ คลายเครียดดี วอนอาไม่เคยดูเหรอ” วอนอายิ้มส่ายหัวสายตามองรายการเกมโชว์ตามที่เพื่อนบอกอย่างสนใจ
“โทรศัพท์จากใครเหรอ” แล้วเธอก็วกเข้ามาเรื่องเดิม เรื่องที่ทำให้ชวนหงุดหงิดใจตั้งแต่ช่วงบ่าย ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิก็ตาม พร้อมสายตาที่ละจากหน้าจอเปลี่ยนมามองคนด้านข้างแทน

“คะ อ้อ น้องน่ะค่ะ” ร่างบางตอบขณะก้มลงจิบกาแฟซ่อนรอยยิ้มเมื่อพูดถึงใครอีกคน

เมื่อกาแฟหมดถ้วยก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่กับเจ้าของห้องอีก ร่างโปร่งจึงจำต้องลุกขึ้น มือเรียวถือถ้วยกาแฟไปล้างเพื่อหวังจะยื้อเวลาต่ออีกซักหน่อย หากดูเหมือนเจ้าบ้านจะไม่ยินยอม

“เดี๋ยวเราล้างเองจ๊ะ” วอนอาห้ามไว้พร้อมกับแย่งถ้วยมาถือไว้ในมือ ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะตัวเดิมเมื่อเห็นเพื่อนยอมจำนนแล้ว

แต่ก่อนที่ทั้งสองจะไปถึงประตูหน้าห้อง จู่ๆคนด้านหน้าก็หมุนตัวกลับมา วอนอาจำต้องหยุดตามไปด้วย พร้อมกลับมองราวกับตั้งคำถามว่าลืมอะไรไว้งั้นเหรอ หากชั่วอึดใจโยจูกลับยื่นมือออกมา แล้วออกแรงฉุดอีกคนให้มาอยู่ในอ้อมกอด ความรู้สึกที่ไม่อาจปิดกั้นได้อีกต่อไป นิ้วเรียวลูบไล้ใบหน้าก่อนจะแตะเข้าที่ริมฝีปาก ริมฝีปากบางเผยอขึ้นอย่างตกใจแต่เธอมิอาจห้ามใจได้ แววตาประสานสื่อความหมายของความต้องการที่ร้อนเร่าภายในให้อีกคนถึงกับสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น

จะปล่อยให้เรื่องผ่านไปเรื่อยๆแล้วเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้แบบนี้ เธอใช้เวลานานเกินไปแล้ว ดังนั้นในตอนนี้ขอเพียงแค่นี้เท่านั้น ความกล้าทั้งหมดที่มีขอทุ่มให้เวลานี้ ให้เธอได้บอกกับคนตรงหน้าเถอะนะว่ารู้สึกเช่นไร

ริมฝีปากอิ่มประกบริมฝีปากบาง ช่วงเวลานี้ดูเนิ่นนานในความรู้สึกของคนถูกกอด แต่มันช่างรวดเร็วสำหรับคนอยากเผยความรู้สึกเมื่อมือบางผลักห้ามอีกคน แต่นั่นก็ยังช้าเกินกว่าที่จะห้ามสายตาที่สามที่กำลังยืนมองทั้งคู่อย่างตื่นตระหนก และดูเหมือนคนทั้งคู่จะยังอยู่ในโลกส่วนตัวจึงไม่อาจรับรู้ถึงการมาของบุคคลที่สามที่ก้าวเท้าถอยหลังออกไปก่อนจะปิดประตูตามหลังแผ่วเบาราวกับไร้เรี่ยวแรง

เมื่อวอนอาดันตัวออกจากอ้อมกอดได้ก็มองหน้าเพื่อนรักอย่างไม่เข้าใจ ให้อีกคนได้แต่ร้าวราน โยจูหันหน้าหนีกระพริบตาไล่น้ำที่กำลังรื้อขึ้นก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้าเพื่อนอีกครั้ง

“ทำไม เพราะอะไรทำไมโยจูถึง…”

ช่างน่าขำนักที่คบกันมาตั้งนานหากคนตรงหน้ากลับไม่รับรู้ความรู้สึกของเธอเลย อาการตอบรับของวอนอาเป็นไปตามคาดจนเธออยากจะร้องไห้ สิ้นสุดแล้วสินะกับความสัมพันธ์ที่แม้แต่เพื่อนคนตรงหน้าก็คงจะไม่อาจมีให้เธออีก

“แม้จะรู้ว่าวอนอามองเราเป็นแค่เพื่อน แต่เรากลับรักวอนอาเกินกว่าคำว่าเพื่อนแล้ว ขอโทษด้วยที่ทำให้รู้สึกไม่ดีแบบนี้ แต่เราจะไม่ขอให้วอนอาอภัยให้หรอกนะเพราะสิ่งที่ทำเราทบทวนดีแล้ว ความรู้สึกแบบนี้เราทนเก็บไว้ไม่ไหวแล้ว…ลาก่อน ” โยจูพูดทิ้งท้ายพร้อมกับรอยยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้อีกคนยื่นเคว้งอยู่กลางห้องที่อึ้งจนกระทั่งลืมฟังคำพูดสุดท้ายของเพื่อนรัก

นานทีเดียวกว่าที่ร่างบางจะดึงสติกลับมาได้ วอนอาทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมถ้วยกาแฟถูกลืมไปโดยปริยายเมื่อเธอมีเรื่องน่าหนักใจให้ครุ่นคิด นึกไม่ถึงว่าโยจูจะคิดกับเธอแบบนี้ อะไรคือสาเหตุล่ะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว(เพราะมันช่างมีหลายเหตุการณ์เสียเหลือเกิน จ๊ากกกก ) ช่วงเวลาจึงผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ หากเธอมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ตัวเธอนั่งอยู่ท่ามกลางความมืดแล้ว วอนอาลุกขึ้นไปเปิดไฟ นาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มแล้วหากใครอีกคนก็ยังไม่กลับมา เธอจึงใช้เวลาไปกับการล้างถ้วยกาแฟสองถ้วยที่ลืมทิ้งไว้เพื่อฆ่าเวลาระหว่างรอการกลับมาของคนรัก

“กลับมาแล้วค่ะ” ยองชิพูดเสียงเนือยๆขณะถอดรองเท้าวางมันลงบนชั้นวางข้างประตูห้อง เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบกับรอยยิ้มของคนรักดังทุกวัน หากวันนี้ดูเหมือนรอยยิ้มนั้นจะไม่ทำให้เธอหายเหนื่อย ยองชิมองคนรักนิ่งก่อนจะหลบตา เอี้ยวตัวเดินผ่านร่างบางเข้าห้อง

“เหนื่อยมากเหรอคะวันนี้ ทานอะไรมารึยัง” ร่างบางพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเพราะเรื่องเมื่อตอนเย็นช่างรบกวนจิตใจให้รู้สึกผิดกับคนตรงหน้าเหลือเกิน

“เรียบร้อยแล้วค่ะ” ยองชิยังคงตอบเนือยๆพร้อมกับเดินเข้าห้องนอนไป ให้ร่างบางได้แต่มองอย่างสงสัยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของคนรัก แต่เพราะคิดว่าอีกคนคงจะเหนื่อยจากการทำงานจึงไม่ได้ติดใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยนั้น

วอนอายังคงอ่านหนังสือนั่งรอคนรักที่ยังอยู่ในห้องน้ำ ทันทีที่ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกสายตาก็ละจากตัวหนังสือ มองคนคิ้วเข้มในชุดคลุมอาบน้ำที่กำลังเดินไปยังตู้เสื้อผ้า

“เสื้ออยู่บนโต๊ะจ๊ะ พี่เตรียมไว้ให้แล้ว”

คนคิ้วเข้มหันมองตามที่คนรักบอกก่อนจะเดินไปหยิบชุดที่ถูกเตรียมไว้ เมื่อกลับออกมาพร้อมกับชุดที่สวมก็มองคนรักนิ่ง

“นอนเลยมั้ยคะ ดึกแล้ว”

“จ๊ะ” ร่างบางรับคำพร้อมทั้งปิดหนังสือในมือ เมื่อเห็นคนรักเก็บของเรียบร้อยแล้ว ยองชิจึงเดินไปปิดไฟก่อนจะล้มตัวลงนอนเคียงข้าง
เวลาผ่านไปนานมากแล้วแต่เธอก็ยังข่มตานอนไม่หลับ ภาพคนรักในตอนเย็นยังคงติดตาทำเอาขอบตาร้อนผ่าวและจู่ๆ คนที่คิดว่าหลับกลับเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้พร้อมกลับริมฝีปากที่สัมผัสแผ่วเบา

ริมฝีปากบางสัมผัสเรียวปากคนคิ้วเข้มแผ่วเบาก่อนจะเพิ่มสัมผัสให้แปรเปลี่ยนเป็นความวาบหวาม เป็นจูบที่ชวนให้ใจสั่นหากไม่ใช่กับคนที่ตอนนี้ความสับสนมาพาให้ใจต้องทิ้งห่าง มือเรียวผลักห้ามเบาๆ หากนั่นก็ทำร่างบางถึงกับไร้คำพูด ความงงงวยฉายชัดในแววตามองคนห้ามที่กำลังพลิกตัวนอนหันหลังให้เธอด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นน้อยใจ พาลให้น้ำตาตื้น เธอเพียงแค่อยากขอสัมผัสปลอบประโลมมาช่วยขับอารมณ์หนาวให้พาหัวใจอุบอุ่น เพราะเรื่องเมื่อหัวค่ำช่างพาให้หวาดหวั่น แต่การกระทำของคนตรงหน้ากลับยิ่งเพิ่มความหวาดหวั่นให้เธอมากขึ้นไปอีก สับสนนักในการกระทำหากชัดเจนนักในความรู้สึกที่ถึงกับทำให้ใจชา วอนอาไม่อาจทนมองแผ่นหลังของคนรักได้ถึงกับพลิกหันหลังปล่อยให้น้ำตารินไหลอย่าสุดกลั้น เกิดอะไรขึ้นกันความสัมพันธ์ถึงได้ทิ้งห่างออกไปแบบนี้

ยากแค่ไหนกว่าที่เธอจะทำใจกลับมานอนตรงนี้ได้ ภาพของคนทั้งคู่เมื่อตอนเย็นยังคงติดตาและฝังลึกลงในใจเมื่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักยืนกอดจูบกับใครอีกคนที่บอกว่าเป็นแค่เพื่อน และอาการที่ไร้ซึ่งการขัดขืนนั้นก็พาให้อารมณ์พลิกหงายมึนงงหูอื้อมีมากจนกลบความวาบหวามไปเสียหมด หัวค่ำจูบกับอีกคนแล้วตอนนี้ยังจะกล้ามาจูบเธออีกหรือ ใจร้ายเกินไปแล้ว จะทำร้ายกันไปถึงไหนน่ะ ยองชิปาดน้ำตาที่กำลังอาบแก้มเบาๆ กลั้นเสียงร้องไม่ให้คนข้างกายได้รับรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงในตอนนี้

...............................
ข้าน้อยไม่ได้วางยานะคะ แต่ถ้าใครเป็นอะไรขึ้นมาก็พร้อมมีรถรับส่งค่ะ ^ ^//
ปล. ท่านสุคะ ข้าน้อยจะลอยแล้วน้า ถ้าไม่ติดตรงน้ำหนักน่ะ ^ ^// ขอบคุณมากๆค่ะ

โอ๊ย....ท่านสาวก2มุน ขอรับ

ทำเอาข้าน้อยต้องร้องออกมาดัง ดัง
เจ็บช้ำใจไปกับยองชิและวอนอามากคร้าบบ

เรื่องมัน go so big ซะแล้วล่ะครับ เป็นพายุลูกใหญ่จริงๆขอรับ

ใจแข็งอย่างผมก็ยังแทบอ่านจนจบไม่ไหว

อย่าเพิ่งรีบไปไหนนะขอรับ มาเขียนแก้บทให้ทั้งสองเข้าใจกันก่อนนะขอรับ งึม งึม

แกล้งกันหรือปล่าวจอแบบให้ติดตามอยู่เรื่อย ๆ เลย แต่ก็ขอบคุณน่ะที่แต่งเรื่องดี ๆ ให้อ่าน

โหหหหห ยาวเหยียดเลยตอนนี้ บีบคั้นจิตใจกันจิงเล้ยยย ตอนนี้ทำเอาน้ำตาลในเลือดหายหมดเลย ตอนหน้าขอบทหวานๆเยอะๆชดเชยหน่อยนะ

เฮ้อ!!! มีหวานๆอยู่บรรทัดเดียวเอง แต่ชอบจังเวลาที่วอนอาแสดงความรู้สึกต่อยองชิ

...ริมฝีปากบางสัมผัสเรียวปากคนคิ้วเข้มแผ่วเบาก่อนจะเพิ่มสัมผัสให้แปรเปลี่ยนเป็นความวาบหวาม เป็นจูบที่ชวนให้ใจสั่น...

ตอนต่อไปมาไวไวนะจ๊ะ
เสาร์นี้ ขอให้เจอหมูนะน้องเล็ก อิอิ

เฮ้อออออ
ตอนนี้เล่นเอาเศร้าไปตามๆกัน
หวังว่าตอนต่อไปเรื่องราวจะคลี่คลายนะ
อุตสาห์ฝ่าด่านอรหันต์มาได้แล้ว
อย่ามาตกม้าตายตอนจบซะหละ
แล้วจะเอาใจช่วยนะทั้งสองคน

ออออไม่สิสามคนเลยสู้เขานะท่านยามมมม

วางยากันทำมายเนี่ย .....
ยาพิษซะด้วย....
เฮียจะตายไม๋เนี่ย....
สาวกเฮียลาก่อง.......

บอกได้คำเดียวคะว่า sad มาก ไม่รู้จะสงสารใครมากกว่ากันตอนนี้แต่ข้าน้อยสงสารยองชิมากมาย(แอบลำเอียง)ยองชิของฉ้านนน,นอนปาดน้ำตากระซิกๆเลยเหรอคะ(ท่านสาใจร้าย)อิอิ.ตอนหน้ายองชิไปสนิทกับสาวอื่นประชดวอนอาเลยนะคะ(เอ้ยย,,ไม่ได้จิ,เจ๊จะหึง)เป็นกำลังใจให้ท่านสานะคะสนุกมากมายจริงๆสู้ๆคะ

ท่านสา ขอบคุณมากครับ ฝีมือการแต่งฟิคพัฒนาขึ้นเรื่อยๆแถมการวางเรื่องช่างเก่งกาจตามด้วยอารมณ์ของตัวละครที่สื่อออกมาได้ดีมากๆๆนะครับ เป็นตอนที่ยอดเยี่ยมมากครับ
จะคอยติดตามและเป็นกำลังใจให้นะครับ

จุมพิตของวอนอา
เริ่มจะไม่หวานเสียแล้วสิ
ทำเอา เฮียของเรา น้ำตาไหลเลยอ่ะ
เจ็บปวดแทน ยองชิ จังเยย
แต่ก็นะ ก็เฮียไม่ค่อยมีเวลาให้เจ๊นี่นา
และอีกอย่าง โยจู เขาก็น่ารักเหลือเกิน
เอาใจก็เก่งด้วยอ่ะ เปงธรรมดาที่เจ๊ของเรา
ต้องมีหวั่นไหวมั่งแหละ เช่นนี้แล้ว
เฮียต้องรีบทำคะแนนแล้วนะ
แง แง แง บาดใจเขาเหมือนกัน
โยจู นะ โยจู ทำไปด้ายยยยย
เจ๊อ่ะทำไมไม่ขัดขืนมั่งอ่ะ
รู้เห็นเป็นโจรอะป่าว
ยามสาจ๋า
ขอบอกว่าถ่ายทอด ความรู้สึกของรักสามเศร้าได้เยี่ยมยอดมั่กกก
ขอยกสิบนิ้วให้เลยอ่ะ เยี่ยมมาก เยี่ยมจริ

โอ่ย ซาหนุกจัง แต่อ่านแล้วสงสารวอนอาจังเลย..

รีบๆมาลงต่อนะคะ ตอนนี้แค่เริ่มต้น ยังไม่ต้องพึ่งรถพยาบาลหรอกค่ะ
แต่ถ้ามาลงช้า ไม่แน่...อาจได้ใช้บริการรถด่วนตามหาคนแต่งถึงบ้าน
จะนั่งรอนอนรอที่หน้าห้องช่างเขียน ให้แต่งออกมาให้อ่านตัวต่อตัวเยย...อิอิ
ติดหนึบ..เพราะไม่มาเติม..เต็ม..ให้อ่านไวๆนี่แหละ
เวลานี้ได้แต่ขอส่งกำลังใจไปก่อ่ง รีบๆมาลงฟิคเร็วๆนะคะ รอๆๆๆๆค่ะ..

รู้สึกว่าตอนนี้แต่งได้ดี บีบคั้นจิตใจอย่างรุนแรง จนโรคหัวใจซักจะเริ่มกำเริบแล้ว ว่าแต่ท่านยามรถพยาบาลจอดอยู่แถวไหนเหรอ? อาจจะต้องใช้บริการ ถ้าตอนหน้ามาช้า อิอิ

ขอบคุณก่อนเลยนะคะ
ตอนนี้บีบหัวใจจัง แต่ได้ดำเนินเรื่องดี มีแง่มุมอื่นๆให้เรื่องมีสีสัน ชื่นชมค่ะ

ติดตามรออ่านอยู่ค่ะ มาลงไวไวนะคะ^^

แต่งได้ดีเหลือเกิน เฮอ รักหนอรัก

สงสาร เฮียจังเลย sad sad ต้องรีบ เคลียร์
วานหน่อยนะขอรับ ท่าน

เฮอ สงสารยองชิจัง
ข้าน้อยจะรอตอนต่อไปนะค่ะ

เฮอกดดันมาก แปลกกว่าจะอ่านจบตอนใจแปลบๆๆ





เป็งกังลังใจ