ตอนที่1
ซินยุนบก – ซินยุนนา
จองฮยาง – จองอา
คิมฮงโด – คิมมงโด
คิมโจนึน – คิมโจอึน

ณ โรงเรียนศิลปะแห่งหนึ่ง
“เอ้าเร็วๆ รีบแทงเร็วว่าข้างไหนจะชนะ การแข่งขันจะเริ่มขึ้นแล้ว” นักเรียนคนหนึ่งกล่าวขึ้นเขาเป็นผู้รับพนันการแข่งขันลากดินสอในครั้งนี้ การแข่งขันลากดินสอจัดขึ้นทุกสามปีในหมู่นักเรียน รางวัลครั้งนี้คือด้ามต่อดินสอสั่งทำพิเศษของอาจารย์ใหญ่คนปัจจุบัน
“พวกนายพร้อมแล้วนะ” ผู้แข่งขันทั้งสองจึงพยักหน้ารับ
“เริ่มได้” พวกเขาจึงเริ่มลงแรงไปยังปลายดินสอและลากยาวไปเรื่อยๆ ผู้ใดใส้ดินสอหมดก่อนหรือหักไปคนนั้นก็แพ้
“เอาล่ะครับการแข่งขันระหว่าง ชางโฮวอนและซินยุนนาได้เริ่มขึ้นแล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้โฮวอนจะเป็นฝ่ายนำอยู่นะครับ” นักเรียนชายคนหนึ่งทำหน้าที่บรรยาย
“นี่เธอยอมแพ้ซะเถอะนะ ผู้หญิงนะไม่มีวันแข่งชนะผู้ชายไปได้หรอกนะ” โฮวอนกล่าวเย้ยหยันคู่ต่อสู้
“เงียบปากนายไว้เถอะ เก็บไว้ร้องไห้ตอนแพ้ฉันดีกว่า” ยุนนาจึงตอกกลับ สร้างความฉุนเฉียวให้โฮวอนน่าดู พวกเขาทั้งคู่ลากเส็นมาจนกระดาษที่เตรียมไว้ใกล้จะหมดแล้ว นักเรียนคนอื่นๆจึงนำกระดาษมาต่อเพิ่มเพื่อให้การแข่งขันมีต่อไป ตอนนี้ใส้ดินสอของยุนนาใกล้กุดเต็มที หากแต่ของโฮวอนนั้นยังเหลือยาวอยู่ เพราะโฮวอนใช้คัดเตอร์เหลาดินสอให้ใส้ของมันยาวเกือบนิ้ว แต่ยุนนาเลือกที่จะเหลาให้มันพอดีเหมือนกับที่ใช้เขียนรูปทุกครั้ง ทันใดนั้นเหตุไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ใส้ดินสอของโฮวอนหักเนื่องจากเขาลากมันสะดุดกรวดเล็กๆเข้า ยุนนาจึงเป็นฝ่ายชนะไป
“ขอบใจมากนะเพื่อนรัก” เธอเดินไปหยิบรางวัลของผู้ชนะทันที
“นี่เดี้ยวซิ...นั่นนะ เป็นของ พ่อฉันนะ คือ...” โฮวอนพูดเสียงอ่อน
“ทำไมอยากได้หรอ อะไรกันๆ ไหนว่าลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำไง หรือว่านายไม่ใช่” เท่านั่นล่ะโฮวอนก็ระเบิดอารมณ์ใส่ยุนนาทันที เขาหมายจะเข้าทำร้ายแต่นักเรียนคนอื่นๆก็ห้ามเอาไว้ ยุนนาเองก็ไม่น้อยหน้า แม้เธอจะเป็นหญิงแต่เธอก็ไม่กลัวหมายจะเข้าต่อยตีด้วยเช่นกัน ทันใดนั้นอาจารย์ก็ปรากฎตัวขึ้น
“นี่มันอะไรกันเนี่ย เสียงดังออกไปถึงข้างนอก ให้มาเตรียมอุปกรณ์วาดเขียนยังไงล่ะ นี่พวกนายไม่อยากไปแล้วใช่ไหม” อาจารย์ประจำชั้นของพวกเขานั่นเอง เมื่อเหล่านักเรียนได้ยินดังนั้นจึงรีบวิ่งกันจ้าล่ะหวั่นเกรงว่าจะไม่ได้ออกไปข้างนอก วันนี้เป็นวันที่จะได้ออกไปวาดรูปนอกสถานที่ ทุกคนจึงไม่อยากพลาด โรงเรียนศิลปะแห่งนี้ได้เปิดสอนมายาวนานว่ากันว่าสืบต่อมาจากศูนย์ศิลปะในสมัยโชซอนเลยทีเดียว แต่เดิมจะเปิดรับแต่นีกเรียนชายเท่านั้นหากแต่เดี้ยวนี้แม้จะไม่มีกฎห้ามแล้วแต่ก็ไม่มีนีกเรียนหญิงคนใดสนใจเข้ามาเรียนที่นี่ อาจเพราะมีแต่ผู้ชายก็เป็นได้หรืออีกเหตุผลหนึ่งคือที่นี่สอบเข้าเรียนยากมาก ต้องเก่งศิลปะจริงๆถึงจะเข้าได้ และยุนนาเองก็เป็นนักเรียนหญิงคนแรกที่สอบเข้าที่นี่ได้ เมื่อจัดการสัมภาระเรียบร้อยแล้วทุกคนก็มุ่งหน้าสู่ดาวน์ทาว อาจารย์นำพวกเขามายังสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ทุกคนจึงนั่งบนพื้นหญ้าร่วมกันฟังอาจารย์อธิบาย
“เอาล่ะเดี้ยวให้แยกย้ายกันไปวาดภาพนะ แล้วอีกสามชั่วโมงก็กลับมารวมกันตรงนี้ แล้วก็...”อาจารย์ยังอธิบายไม่จบแต่นักเรียนทั้งหลายก็ไม่สนใจฟังเขาแล้ว เพราะตอนนี้สายตาทุกคู่หันไปจับจ้อง เหล่านักเรียนสาวจากโรงเรียนสตรีมาเรียน่า โรงเรียนสตรีชั้นสูงที่เป็นเลิศทางดนตรี วันนี้พวกเธอก็มีเรียนนอกสถานที่เช่นกัน
“นี่ๆๆ ดูคนนั้นดิ อกตู้มมาก” นักเรียนชายคนหนึ่งพูด
“คนนั้นต่างหาก แบ๊วสุดๆ” อีกคนกล่าว นักเรียนชายต่างมองเหล่านักเรียนหญิงอย่างวิพากวิจารณ์
“พวกแกนี่เสียมารยาทชะมัด ดูผู้หญิงแล้วมานินทาแบบนี้” ยุนนาพูดขึ้น
“เธอเป็นผู้หญิงเธอไม่เข้าใจหรอก” เพื่อนคนหนึ่งกล่าว
“ฮึทำเป็นเหยียดเพศ เชอะ.....”สายตาของยุนนานิ่งค้างเมื่อหันไปพบกับนักเรียนหญิงคนหนึ่ง เธอช่างงดงามราวกับดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิ สมองของยุนนาว่างเปล่าไม่ตอบรับใดๆทั้งสิ้นมีแต่ภาพของเธอคนนั้น
“ยุนนาๆๆ” ยุนโฮพี่ชายฝาแฝดของเธอนั่นเองที่เป็นคนเรียก ตอนนี้เหล่านักเรียนหญิงเดินไปลับตาแล้วอาจารย์จึงเริ่มอธิบายอีกครั้ง
“เป็นอะไรไปนะ” ยุนโฮถาม
“หา? เปล่าไม่มีไร ไปวาดรูปกันเถอะ”ยุนนาได้สติกลับคืนจากเสียงเรียกของพี่ชายแล้วจึงชวนกันไปวาดรูป ทั้งสองเดินแยกออกจากกลุ่มมา
“นี่พี่ไม่ต้องตามฉันไปหรอกน่า” ยุนนาบ่นพี่ชายที่เดินตามเธอ
“ไม่ได้หรอก มันอันตรายนะไปคนเดียวนะ” ยุนโฮให้เหตุผล
“โธ่เอ้ยนี่มันแค่สวนสาธารณะ ไม่มีใครทำอะไรฉันหรอกนะ” ยุนนาแย้ง
“แต่....” ยุนโฮพยายามจะให้เหตุผลอีกครั้ง
“นั่นยูเอฟโอ” ยุนนาร้องอย่างตกใจพร้อมชี้นิ้วขึ้นฟ้า ยุนโฮจึงหันมองตาม เธอจึงวิ่งหนีเขาทันที กว่าเขาจะรู้ตัวเธอก็วิ่งหายไปซะแล้ว ยุนนาวิ่งมาไกลจากกลุ่มมาก เธอเข้ามาในแทบต้นไม้ทึบ ไร้ผู้คนโดยสิ้นเชิง หากแต่เธอก็ได้ยินเสียงแว่วเหมือนดั่งคนสนทนากัน เธอจึงเดินตามเสียงนั้นไป หลังพุ่มไม้นั้นเธอเห็นคนกลุ่มหนึ่ง มีชายคนนึงถูกจับมัดอยู่ ทันใดนั้นผู้หญิงคนนึงก็เข้ามาพูดคุยกับชายคนนั้น ยุนนาได้ยินไม่ถนัดนักเธอจึงพยายามเงี่ยหูฟังแต่นั่นทำให้เธอไปเหยียบกิ่งไม้เข้า ทุกคนจึงรู้ตัว
“ใครนะ ไปจับมัน” หญิงคนนั้นสั่ง ยุนนาเห็นดังนั้นก็วิ่งหนีไม่คิดชีวิต เธอวิ่งเข้าไปในพื้นที่ที่มีคนพลุ่กพล่านแต่พวกมันก็ไม่ลดละ เธอเหลือไปเห็นศาลานั่งเล่นหลังหนึ่งจึงเข้าไปซ่อนตัว หากแต่ศาลาหลังนี้มีผู้มาจับจองก่อนแล้ว หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาเห็นยุนนานั่งก้มต่ำอยู่กับพื้นทั้งสองสบตากัน ยุนนาจำเธอได้ เธอคือหญิงสาวคนนั้นที่หยุดสายตาของยุนนา ได้มาเห็นเธอใกล้ๆเช่นนี้แม้จะอยู่ในสถานะการณ์แบบนี้ แต่ยุนนาก็ไม่อาจห้ามตัวเองให้หยุดมองใบหน้านั้นได้
“ขอโทษนะค่ะ” เธอเอ่ยขึ้น ยุนนาได้แต่ทำหน้าเอ๋อ
“ช่วยเขยิบไปหน่อยได้ไหมค่ะ คุณนั่งทับกระเป๋าฉันอยู่” ยุนนาจึงได้รู้ว่าตนนั่งทับกระเป๋าใส่ไวโอลินอยู่ เมื่อยุนนาเขยิบออกเธอจึงหยิบมันขึ้นมาวางบนที่นั่ง ยุนนามองซ้ายขวาไม่เห็นพวกนั้นแล้ว จึงได้ลุกขึ้นยืน
“เธอเล่นไวโอลินหรอ ก็เหมาะกับคนสวยๆแบบเธอดีน่ะ” ยุนนากล่าว
“ความสวยไม่ได้ช่วยให้เล่นไวโอลินได้นี่ค่ะ” เธอตอบกลับอย่างไร้อารมณ์
“นั่นมันก็ใช่ แต่ว่า....” ยุนนายังพูดไม่จบก็เหลือบไปเห็นพวกที่ตามล่าเธอวิ่งมากันพอดี เธอจึงหดตัวกลับลงไปนั่งที่พื้นตามเดิม หญิงสาวคนนั้นมองอย่างสงสัยในการกระทำของยุนนาและก็พอเดาเหตุการณ์ได้ว่ายุนนาหลบพวกนี้อยู่
“คุณค่ะ เขาอยู่ตรงนี้...” หญิงสาวพยายามบอกคนข้างนอกศาลา แต่ยุนนาห้ามการกระทำนั้นไว้ด้วยการโผเข้าหาและปิดปากของเธอ หญิงสาวตกใจตาเบิกกว้างไม่คาดคิดว่าอีกคนจะกล้าทำถึงเพียงนี้ แต่เมื่อยุนนามองออกไปภายนอกกลับไม่พบกลุ่มคนกลุ่มนั้นแล้ว จึงได้รู้ว่าหญิงสาวเพียงแค่แกล้งเธอเท่านั้น ยุนนาจึงโมโหใหญ่
“นี่เธอ..ให้ตายเถอะ...อย่าคิดว่าตัวเองสวยแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ” ยุนนาพูดจบก็เดินฉุนเฉียวออกไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนงงบวกกับโมโหที่คนแปลกหน้ามาสัมผัสตัวเธอแล้วยังมาว่าเธออีก จากนั้นยุนนาจึงเดินไปเข้ากลุ่มกับเพื่อนๆและกลับโรงเรียนไปพร้อมกัน เย็นวันนั้นอาจารย์ให้ทุกคนส่งรูปที่แต่ละคนไปวาดมา ส่วนใหญ่ล้วนเป็นภาพธรรมชาติ ต้นไม้ใบหญ้า หรือนก หากแต่ยุนนาวาดภาพเหตุการณ์ที่เธอไปเห็นมาในวันนี้ เธอคงไม่รู้หรอกว่าภาพนี้จะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอด

มาเจิมก่อน คนแรกเลยหรอ

ครั้งแรกเลยน่ะเนี่ย

รอติดตามผลงานน่ะคับ

ก็สนุกดีน่ะ

วินดี้ ....มีเรื่องใหม่แล้วหรอนี่
ไฟแรงจิงๆ เลย ขอบคุณมากๆ ที่มีเรื่องใหม่ให้ติดตามไม่ขาดตอนนะจ๊ะ สู้ๆ
ขอตัวไปอ่านก่อนนะจ๊ะ^_^

เข้ามาเทกำลังใจให้วินดี้หน่อย^^"

สู้ๆนะ วินวิน o_O!!!

จะตามเชียร์นะจ๊ะ^^!

โอ้ว นี่จะเรื่องเข้าประกวดบทละครดัดแปลงยอดเยี่ยมใช่มั๊ย

สนุกดี พยายามต่อไปนะ เปงกาลามังโป๋งแป๋ง ให้เหมียนเดิม สู้ๆ

อิสเก่งจัง ตามหลังไม้หมอนได้ทุกห้องเล้ย

ตอนที่2
เช้าวันต่อมามีข่าวใหญ่โตเรื่องการพบศพสารวัตใหญ่ผู้คุมท้องที่ถูกจับถ่วงน้ำตายอนาจ ยุนนาตื่นขึ้นมาทันดูข่าวเช้าเรื่องนี้พอดี เธอกำลังกระดกนมดื่มอยู่ก็สำลักพรวดออกมาทำให้ทุกคนบนโต๊ะอาหารหันมามองที่เธอเป็นตาเดียว
“เป็นอะไรไปยุนนา” พ่อเอ่ยถามเธอ
“เอ่อเปล่าค่ะ หนูลืมทำการบ้านจะรีบไปเรียนแต่เช้านะค่ะ” เธอพูดพลางลุกพรวดออกจากโต๊ะและออกไป ยุนโฮเห็นดังนั้นจึงรีบลุกตามทันที แต่เขาก็ไม่ลืมหยิบขนมปังติดมือไปให้น้องของเขาด้วย ระหว่างทางไปโรงเรียนยุนนาเอาแต่คิดถึงเรื่องข่าวนั่นที่ดู เธอจำหน้าเขาได้ขึ้นใจสารวัตที่เห็นในข่าวเป็นคนเดียวกับชายที่ถูกมัดเมื่อวานแน่ๆ ยุนนารู้สึกมวลท้องจะลูบมันเพื่อบรรเทา ยุนโฮเห็นดังนั้นจึงยื่นขนมปังให้
“หิวล่ะซิวิ่งออกมาแบบนั้น เอ้า” ยุนนามองเขาด้วยสายตาขอบคุณและหยิบขนมปังมากิน เขาช่างเป็นพี่ชายที่แสนดีของเธอเหลือเกิน
ทางโรงเรียนศิลปะ วันนี้มีอาจารย์ใหม่มาสอน เขาเป็นศิลปินชื่อดังที่ทั่วโลกยอมรับ คิมมงโด ศิลปินผู้เป็นตำนานแห่งเกาหลี วันนี้เขาจึงมาโรงเรียนแต่เช้า เขาเข้ามายังห้องพักครูรวมเพื่อจะทักทายคุณครูท่านอื่นๆ หากแต่ก็ยังไม่มีผู้ใดมา
เขาเหลือบไปเห็นกองกระดาษกองนึงจึงหยิบขึ้นดู มันเป็นภาพวาดของเหล่านักเรียนที่ออกไปวาดนอกสภานที่เมื่อวานนั่นเอง เข้าพลิกมันดูทีละอันและมาสะดุดเข้ากับภาพภาพหนึ่ง มันแตกต่างจากภาพอื่นสิ้นเชิง เขาจึงพลิกด้านหลังดู ปรากฎเป็นชื่อ ซินยุนนา 13/6/2010 สวนสาธารณะชีจัง เขาครุ่นคิดซักครู่ก่อนจะดึงภาพออกจากกองและเก็บไว้ ทันใดนั้นอาจารย์คนนึงก็เดินเข้ามา
“อ่า อรุณสวัสดิ์ครับมาแต่เช้าเลยนะครับอาจารย์...อ่าอาจารย์คิมมงโด” อาจารย์คนนั้นตกใจมากที่เห็นมงโด เขาชื่นชอบผลงานของมงโดมาก
“ผมเป็นแฟนผลงานของอาจารย์เลยนะครับ” เขากล่าว
“ขอบคุณครับ อรุณสวัสดิ์เช่นกันครับ” มงโดตอบ ก่อนที่อาจารย์คนนั้นจะไปทางด้านหลังของมงโด
“อ่ามาอยู่นี่เอง แย่จริงครับผมลืมการบ้านนักเรียนไว้ที่โรงเรียนเลยยังไม่ได้ตรวจเลย” เขากล่าวถึงกองภาพวาดที่มงโดเพิ่งจับไป
“เอ๊ะเป็นภาพวาดอะไรรึครับ” มงโดทำเป็นถามอย่างสนใจ
“ครับเมื่อวานผมพานักเรียนไปสวนสาธารณะชีจังที่ในเมืองมานะครับ เลยให้พวกเขาวาดรูป” เขาอธิบาย
“ยังงั้นหรอครับฝีมือดีๆกันทั้งนั้นเลยนะครับ ถ้าอาจารย์ไม่ว่าอะไรผมขอตรวจแทนได้ไหมครับ นี่เก็บคะแนนรึเปล่า” มงโดกล่าว
“อ้อไม่ครับไม่เก็บแค่เช็คชื่อเท่านั้น แต่จะดีรึครับ” เขากล่าวอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรครับ ผมสนใจภาพพวกเขามากเลย งั้นรบกวนขอรายชื่อนักเรียนด้วยนะครับเดี้ยวผมเช็คให้” มงโดยืนยัน
“งั้นก็รบกวนด้วยนะครับ” เขากล่าวพร้อมยื่นใบเช็คชื่อให้ จากนั้นมงโดจึงหยิบกองภาพวาดไปยังห้องทำงานส่วนตัวของตัวเองซึ่งอาจารย์ใหญ่จัดให้เขาเป็นพิเศษ
เมื่อยุนนามาถึงที่โรงเรียนก็ตรงมายังห้องพักครู เธอมุ่งไปหาอาจารย์ประจำชั้นที่สอนเธอ
“อาจารย์ค่ะ หนูขอภาพที่วาดเมื่อวานคืนได้ไหมค่ะ คือหนูวาดผิดน่ะค่ะ” เธอกล่าว
“อะไรกันยุนนา ภาพวาดเมื่อวานหรอ...ไม่ได้อยู่กับอาจารย์แล้วนะ คือพอดีอาจารย์คิม เอ่ออาจารย์คิมมงโดนะ เขามาเป็นอาจารย์ใหม่ที่นี่ เขาสนใจผลงานพวกเธอก็เลยขออาจารย์ไปตรวจเองนะ” คำตอบนี้ทำให้ยุนนาตกใจมากทั้งตกใจที่ภาพไม่อยู่และตกใจเมื่อรู้ว่าศิลปินในดวงใจของเธอมาสอนที่นี่
“จริงหรอค่ะ อาจารย์คิมมงโดจะมาสอนที่นี่ โห้สุดยอดๆๆๆ” เธอกระโดดโลดเต็นใหญ่ แต่ก็นึกถึงจุดประสงค์แรกของตนได้
“แล้วอาจารย์เขาเอาภาพวาดไปไหนแล้วอ่ะค่ะ” เธอถาม
“อืมคงเป็นห้องส่วนตัวของท่านนะ อยู่ทางตึกศิลปะเก่านะ” เมื่อได้ยินดังนั้นเธอจึงรีบไปตามคำบอก เธอเดินมายังตึกศิลปะเก่า ที่นี่ไม่ค่อยได้ใช้สอนเท่าไหร่แล้ว เป็นที่สอนเฉพาะคลาสระดับสูงเท่านั้น ส่วนมากจะใช้เป็นที่ฝึกซ้อมไม่ก็เก็บตัวของเหล่าศิลปินในสังกัดโรงเรียน เธอไม่เคยมาที่นี่จึงอยากจะดูให้รอบๆ เธอเดินเข้าไปทางหลังตึกเดินขนาบไปตามกำแพงของตึกและชนเข้าอย่างจังกับชายคนหนึ่ง จนเธอล้มก้นจ่ำเบ้า
“โอ้ย...ใครว่ะ” เธอค่อยๆเงยหน้าดู ก็เห็นเป็นชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเธอ มือหนึ่งล้วงกระเป๋าอีกมือคีบบุหรี่สูบกำลังมองดูเธออยู่
“นี่ลุง...เดินไม่ดูคนรึไง” เธอตะโกนใส่เขา ชายหนุ่มผู้ถูกเรียกว่าลุงก็ฉุนเฉียว
“เฮ้ๆ พูดให้ดีๆนะใครลุง เธอตะหากละที่ไม่มองทาง เดินมาชนฉัน แล้วนี่เธอเป็นใครเนี่ยเข้ามาที่นี่ได้ยังไง” เขาตอกกลับและถามด้วยความสงสัยที่เห็นเด็กผู้หญิงอยู่ในโรงเรียนศิลปะแห่งนี้
“ฉันอยู่นะมันไม่แปลกหรอกก็ฉันเรียนที่นี่ ว่าแต่ลุงเถอะเข้ามาหาลูกหรอ” เธอตอบ คำตอบของเธอสร้างความแปลกใจให้เขา
“ที่นี่มีนักเรียนหญิงด้วย ไม่เห็นเคยรู้มาก่อน” เขาถามด้วยความฉงน เมื่อนึกย้อนไปสมัยที่ตนเรียนที่นี่หรือที่ผ่านๆมาไม่เคยมีนักเรียนหญิงมาก่อนเลย
“แน่ล่ะก็ฉันไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดานี่” เธอพูดอย่างยกยอตัวเอง
“ทำไมเธอมีหางหรือไง” เขาจึงแหย่เข้าให้ ทำให้เธอฉุน จนต้องทำหน้านิ่วใส่
“ฉันเป็นผู้หญิงคนแรกที่สอบเข้าที่นี่ได้ และสอบเข้าได้คะแนนเต็มด้วย” เธอพูดด้วยท่าทางภาคภูมิ
“เฮอะ ฮ่าๆๆ สงสัยข้อสอบที่นี่มันจะรั่วซะละมั่ง ไม่ก็มาตรฐานต่ำ ขนาดเด็กปัญญาอ่อนแบบนี้ก็ทำคะแนนเต็มได้” เขาพูดพลางหัวเราะ นั่นยิ่งทำให้เธอโมโหหนักคิดคำที่จะต่อว่าเขา แต่เขากลับพ่นควันใส่หน้าเธอ จากนั้นก็เดินหนีไป เธอได้แต่มองตามอย่างโกรธแค้น
“ฝากไว้ก่อนเถอะลุง” เธออาฆาต จากนั้นจึงมุ่งขึ้นตึกไปยังห้องพักครูของมงโดแต่ก็หาไม่พบจนออดเข้าเรียนดังขึ้น เธอจึงต้องกลับมาเข้าชั้นเรียน
“เอาล่ะนักเรียน วันนี้อาจารย์มีอาจารย์คนใหม่มาแนะนำ ท่านจะมาสอนพวกเธอในวิชาศิลปะขั้นสูงนะ อาจารย์ท่านนี้คือ อาจารย์คิมมงโด” อาจารย์ประชั้นชั้นกล่าวแนะนำ มงโดก็เดินเข้ามาข้างในห้อง สร้างเสียงฮือฮายกใหญ่ หากแต่มีเพียงคนเดียวที่ตกใจสุดขีด นั่นคือยุนนา เธอไม่คิดว่าตาลุงหลังตึกที่เธอยืนเถียงอยู่ยกใหญ่จะเป็นอาจารย์คิมมงโด เธอรู้สึกได้เลยว่า ชะตาเธอขาดซะแล้ว
“ให้ตายเถอะยุนนา แกนี่ตาไม่มีแววจริงๆ” เธอพึมพำกับตัวเองพลางใช้มือเขกมะกอกตัวเอง
“สวัสดีนักเรียนทุกคน ฉันยินดีมากที่ได้มาสอนที่นี่ ที่นี่เป็นโรงเรียนเก่าของฉันที่ฉันได้เรียนรู้อะไรมากมาย และหวังว่าพวกเธอก็จะได้ความรู้และประสบการณ์ที่ดีจากที่นี่เช่นกันนะ ฉันจะพยายามเต็มที่ ฝากตัวด้วยแล้วกัน” ทุกคนปรบมือเมื่อเขาพูดเสร็จ เหล่านักเรียนต่างยิ้มหน้าบานเมื่อรู้ว่าศิลปินชื่อดังอย่างเขามาสอน
“งั้นเรามาทำความรู้จักกันหน่อนดีกว่า แต่ละคนช่วยแนะนำตัวกันหน่อยนะ” มงโดพูด นักเรียนซึ่งนั่งอยู่หัวแถวจึงลุกขึ้นแนะนำตัว และไล่เรียงไปเรื่อยๆ จนมาถึงยุนนาเธอไม่อยากลุกขึ้นยืนเลย
“เอ่อ...ซิน..ยุน..ยุนนาค่ะ” เธอยืนช้าๆ และพูดเสียงเบาๆ หลบหน้าหลบตา แต่นั่นไม่ได้ช่วยอะไร มงโดจำเธอได้ทันที
“อ้อนักเรียนหญิงที่ทำคะแนนเต็มนั่นเอง เอ้าเสียงดังฟังชัดหน่อยซิ เมื่อกี้ยังด่าฉันฉอดๆเลย” เขารำเลิก เธอจึงทำหน้าเสียและกลั้นใจพูดออกไปดังๆ
“ซินยุนนา ขอโทษด้วยค่ะอาจารย์” เธอก้มโค้งขอโทษเขาอย่างแข็งขัน เขาได้แต่หัวเราะ คนทั้งห้องเลยหัวเราะตามเขาไปด้วย จากนั้นเขาก็เริ่มสอน ทุกคนตั้งใจฟังเป็นอย่างดี
“เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ อย่าลืมทำการบ้านที่ให้ไว้ด้วยล่ะ” เขาพูดก่อนปิดคลาส นักเรียนจึงทำความเคารพเขา แต่ก่อนที่จะออกจากห้องเขาก็พูดขึ้น
“ซินยุนนา ช่วยตามไปพบฉันตอนพักเที่ยงด้วยนะ” นั่นทำให้เธอถึงกับหน้าซีด
“ยุนนาเธอไปทำอะไรไว้” ยุนโฮถาม เธอได้แต่เงียบหน้าซีด และคิดว่าชีวิตเธอนี่น้าเจอแต่แจ็คพ๊อต
เมื่อถึงพักเที่ยงยุนนาก็ไปพบมงโดตามที่เขาสั่ง คราวนี้เธอถามอาจารย์จนหาห้องของเขาเจอ
“ไงมาแล้วหรอแม่คะแนนเต็ม” มงโดทัก
“อาจารย์หนูขอโทษจริงๆค่ะ หนูไม่ทราบจริงๆว่าเป็นอาจารย์” เธอโค้งขอโทษอย่างรีบร้อน
“อืมยังงั้นซินะ คงเพระฉันหน้าเหมือนลุงมากไป” เขากล่าว
“หา! ไม่จริงเลยค่ะ หนูพูดไปงั้นเอง จริงๆแล้วอาจารย์หน้าเด็กมาก ตอนยืนอยู่ในห้องเรียนหนูว่าเหมือนรุ่นพี่มากกว่า” เธอพยายามพูดยกยอเขา เขาจึงเดินเข้ามาหาเธอและเขกมะกอกเธอเข้าที่หน้าผาก เธอเอามือลูบมันราวกับเจ็บปวด
“ฉันไม่ได้เรียกเธอมาด่าหรอกไม่ต้องห่วง” เธอจึงยิ้มออกเมื่อได้ยินดังนั้น แล้วเขาจึงหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกจากสูทของเขา มันเป็นภาพวาดของยุนนานั่นเอง เธอทำตาโตเมื่อเห็นมัน
“ไป..ไปอยู่กับอาจารย์ได้ไงค่ะ” เธอถาม
“เรื่องนั้นช่างเถอะ แต่ฉันมีคำถามที่สำคัญกว่านั้น” เขานิ่งไปซักพัก
“เมื่อวานเธอเห็นอะไร” เขาสบตาเธอ เธอหลบหน้าหนี
“ไม่มีอะไรนี่ค่ะ หนูแค่วาดเล่นๆเท่านั้น” เธอพูดเสียงอ่อน
“ซินยุนนาเรื่องนี้สำคัญมากนะ ทั้งต่อตัวเธอเองและคนในภาพนี้ด้วย” เขาชี้ไปในภาพ เธอมองมันอย่างหวาดหวั่นและวิ่งหนีไป เขาได้แต่ถอนหายใจ จากนั้นจึงกดโทรศัพท์ออก
“ฉันเอง ฉันว่าฉันเจอเบาะแสให้แกแล้ว แต่ขอเวลายืนยันซักเดี้ยว แล้วจะติดต่อกลับไป”
ยุนนาวิ่งออกมายังสนามกลางโรงเรียน เธอหยุดพักเหนื่อยซักครู่ ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกจึงหันไปตามเสียงนั้น
“ยุนนาระวัง พลั่ก” เธอโดนลูกบอลอัดใส่หน้าเต็มๆ ล้มทั้งยืนและหมดสติไป

ยังสามารถติตามอ่านได้ที่บล็อคของข้าน้อยได้เหมือนเดิมนะเจ้า
y2ymanga.blogspot.com

แต่งได้สนุกมากคะ น้องแอม
รออ่านตอนต่อๆไปอยู่นะคะ

After School
ตอนที่ 3

ยุนนากำลังแอบมองกลุ่มคนกลุ่มนึงอยู่ เป็นกลุ่มเดียวกันที่เธอเห็นที่สวนสาธารณะ พวกเขากำลังทรมานชายคนนั้น มันแทงเขาซะยับเขาร้องโอดโอย จากนั้นก็นำไปถ่วงน้ำ ทันใดนั้นผู้หญิงคนนึงในกลุ่มก็หันมาหาเธอ
“จับมัน!” ผู้ชายมากมายวิ่งมาทางเธอตามคำสั่งหล่อน
“ม่าย........” ยุนนาสะดุ้งตื่น เธอฝันไปนั่นเอง
“ยุนนาเป็นไงบ้าง” ยุนโฮถามอย่างเป็นห่วง เขาเฝ้าเธอตลอดภาคบ่าย
“พี่ นี่กี่โมงแล้วเนี่ย” เธอถาม
“เลิกเรียนแล้วล่ะ เธอหลับไปนานเลย” เขาตอบ
“หาเลิกเรียนแล้ว” ยุนนารีบมองนาฬิกา
“ห้าโมงแล้วเวร ฉันไปก่อนนะพี่” เธอรีบร้อนลุกจากเตียงพยาบาล
“จะไปไหนนะ” ยุนโฮถาม
“พี่กลับบ้านไปก่อนเลยฉันมีธุระ เดี้ยวตามไป” เธอพูดพลางวิ่งออกไป ยุนโฮได้แต่มองตามอย่างเป็นห่วง เมื่อวิ่งออกมาถึงประตูทางออกก็พบเพื่อนในห้อง
“เฮ้ยุนนา หายดีแล้วหรอ” เพื่อนคนหนึ่งทัก
“เออ” เธอตอบ
“วันนี้วันเกิดโฮวอนมัน มันจะพาไปเลี้ยงที่คลับ ไปด้วยกันไหม” เขาชวน
“เฮ้ย จะบ้าหรอโฮสคลับนะเว้ย จะชวนยุนนาไปทำไมว่ะ” เพื่อนคนนึงท้วง
“เออไม่เป็นไรฉันไม่ว่างว่ะ ไปกันเหอะ” เธอตอบและวิ่งหนีไป เธอรีบร้อนมากจนไม่สังเกตเลยว่ามีคนตามเธออยู่ เธอมุ่งหน้าไปยังคอฟฟี่ช็อปแห่งหนึ่ง เธอเดินตรงเข้าไปถึงโต๊ะในสุด ชายคนหนึ่งกำลังนั่งรอเธออยู่
“ขอโทษค่ะที่มาช้า” เธอโค้งขอโทษก่อนนั่งลง
“ทำไมช้าแบบนี้รอมาเกือบชั่วโมงแล้ว” เขาบ่น
“รีบๆเอามาซิ” เขาเร่งเธอ เธอจึงเปิดกระเป๋าหยิบซองกระดาษซองหนึ่งขึ้นมา แล้วยื่นให้เขา เขาเปิดดูซักพัก ก็ส่งเงินให้เธอ
“หา แค่ห้าหมื่นวอนเองหรอ” เธอท้วง
“โธ่เอ้ย ห้าหมื่นก็ดีแล้ว อย่าลืมซิเธอนะมันโนเนม ไม่ค่อยมีคนซื้อของเธอหรอก” เขาอธิบาย ทันใดนั้นชายคนหนึ่งก็ดึงซองกระดาษจากมือเขามา
“นี่อะไรเนี่ย” เขาพูดพลางดึงออกมาดู ข้างในคือการ์ตูนอย่างว่าที่ภาพโจ้งครึ่มมาก
“อาจารย์” เธอตกใจที่เห็นเขาโผล่มา
“นี่เธอวาดของแบบนี้หรอเนี่ย” เขาเสียงดังใส่เธอ
“เฮ้ๆพี่ชายนั่นมันของฉันนะ” ชายที่นั่งอยู่ยืนขึ้น
มงโดมองเขาตาเขียวทำให้อีกฝ่ายรู้สึกกลัว จากนั้นมงโดก็ล้วงกระเป๋าหยิบเงินออกมาสามแสนวอนวางไว้บนโต๊ะ และกระชากแขนยุนนา
“ฉันขอซื้อต่อ ส่วนเธอมากับฉัน” เขาพาเธออกจากร้านมา ชายคนนั้นอ้าปากค้างด้วยความงง
“อาจารย์ทำอะไรเนี่ย” เมื่อพ้นร้านมาเธอก็สลัดออกจากเขา
“เธอตะหากทำบ้าอะไร” เขาเอาซองกระดาษฟาดศรีษะเธอ
“ไม่เกี่ยวกับอาจารย์นี่” เธอแย่งซองคืนมาจากเขา
“ไม่เกี่ยวได้ยังไง เธอรู้ไหม ว่าเธอกำลังทำลายชื่อเสียงของโรงเรียนมากแค่ไหน” เขาก็แย่งมันกลับมาได้อีก และมองเธอด้วยสายตาตำหนิ
“เธอไม่รู้เลยรึไง ว่าตัวเองมีพรสวรรค์มากแค่ไหน ภาพที่เธอวาดนะมันบอกเล่าเรื่องราวได้หมดนะ” เขากล่าว
“แล้วยังไงล่ะ หนูก็เป็นแค่เด็กผู้หญิง ไม่มีใครเขายอมรับหรอก” เธอตอบกลับ
“แล้วยังไงล่ะ เธอก็เลยดูถูกตัวเองด้วยการทำแบบนี้หรอ เขียนการ์ตูนโป๊เนี่ยนะ มากับฉันซะดีๆเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่” เขาหมายจะลากเธอไปแต่เธอสบัดและวิ่งหนี ยุนนาวิ่งอย่างเร็ว เมื่อรู้สึกว่าพ้นจากมงโดแล้วเธอก็หยุดพักเหนื่อยสักครู่ และครุ่นคิดถึงคำพูดของเขา
“โธ่โว้ย!” เธอระบายด้วยการเตะถังขยะใกล้ๆ และนึกขึ้นได้ถึงคำชวนของเพื่อนในห้อง จึงโทรศัพท์ไปหาเพื่อนคนหนึ่ง เพื่อสอบถามสถานที่ เมื่อทราบแล้วยุนนาจึงเดินทางไปที่นั่น
“เฮ้ยๆยุนนาจะมาว่ะ” เพื่อนที่เพิ่งวางสายจากเธอพูดขึ้น
“อะไรว่ะ บ้าเปล่าเนี่ย มันเป็นผู้หญิงนะเว้ย ฉันบอกแกแล้วว่าไม่ต้องชวนมัน” เพื่อนอีกคนด่า
“ไม่เป็นไร ให้มันมา ฉันจะต้อนรับมันอย่างดีเอง” โฮวอนเจ้าของวันเกิดและเป็นเพื่อนรักเพื่อนแค้นของยุนนากล่าวขึ้น
ไม่นานนักเธอก็เดินทางมาถึงและมารวมกับเหล่านักเรียนชายที่นั่งกันเป็นกลุ่มใหญ่
“อุ้ยตายแล้วมีเพื่อนผู้หญิงด้วยหรอค่ะ” โฮสเตสขึ้นนึงพูดขึ้น
“ฮ่าๆๆ ไอ้นี่นะถึงเป็นผู้หญิงก็เหมือนไม่ใช่ คิดซะว่ามันเป็นน้องชายพวกพี่ก็แล้วกันนะจ๊ะ” เพื่อนในห้องคนหนึ่งกล่าว
“ยุนนามางานวันเกิดฉันทั้งที ทำไมไม่มีของติดไม้ติดมือมาเลยล่ะ” โฮวอนถามขึ้น
“โทษทีฉันลืมนะ ไว้วันหน้าฉันเอามาให้แล้วกัน” ยุนนาตอบ
“ไม่เป็นๆ เราเพื่อนกันอยู่แล้วฉันไม่ถือหรอก แต่ว่า วันเกิดฉันทั้งที ช่วยดื่มอวยพรให้ฉันหน่อยได้ไหม” โฮวอนพูดจบก็ส่งสัญญาณให้เพื่อน รินวอดก้าผสมวิสกี้บวกจินอีกหน่อยให้เธอจนเต็มแก้วทรงสูง
“เอ้าดื่มซิยุนนา หรือว่าดื่มไม่ได้ นั่นซิน่ะแย่จริงๆเลยฉัน จะให้ผู้หญิงตัวเล็กๆดื่มเหล้าแบบนี้ได้ยังไงกัน ถ้าไงฉันสั่งน้ำส้มให้ไหม” เขาพูดอย่างเย้ยหยัน ทุกคนเองก็หัวเราะชอบใจ เธอเห็นดังนั้นก็หยิบแก้วเหล้าดื่มอักๆทันที ทำให้ทุกคนอึ้งกันไปหมดโดยเฉพาะโฮวอน เขาไม่คิดว่าเธอจะกล้า ไม่ซิเขาไม่คิดว่าใครในโต๊ะนี้จะกล้าดื่มเหล้าแก้วนั้นด้วยซ้ำ
“เอามาอีกซิ” เธอพูด เพื่อนนักเรียนคนหนึ่งจึงยื่นขวดวอดก้าให้ เธอจึงนั่งลงดื่มต่อ
“เอาล่ะครับ เวลาที่ทุกท่านรอคอยมาถึงแล้ว เชิญพบกลับจองอานางฟ้าไวโอลินได้เลยครับ” พิธีกรชายของร้านพูดก่อนที่การแสดงไวโอลินจะเริ่ม จองอาหญิงสาวที่เป็นดาวเด่นในคลับนี้ เธอเล่นไวโอลินได้เก่งจับใจ ทุกคนต่างจับจ้องไปที่เธอรวมถึงยุนนา เธอจำได้ทันทีว่าจองอาคือหญิงสาวที่แกล้งเธอเมื่อวาน คืนนี้จองอาเลือกสีเพลงช้าๆแต่ก็ไพเราะมาก คนอื่นอาจซึมซับได้เพียงความไพเราะของมันผิดกับยุนนาที่สัมผัสได้ถึงความเศร้า มันเหมือนดั่งจองอาไม่ได้สีไวโอลินแต่เหมือนเธอกำลังร้องไห้อยู่ ยุนนารับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้นน้ำตาจึงไล้ออกมา
“ยุนนาเธอเป็นอะไรเนี่ย” เพื่อนคนนึงถาม
“ช่างฉันเหอะ” เธอตอบ เมื่อจองอาบรรเลงเพลงเสร็จเธอก็เดินมายังโต๊ะของโฮวอน
“สวัสดีค่ะจองอานะค่ะ ขอบคุณมากที่ใช้บริการร้านเราค่ะ” เธอโค้งทักทาย
“สวัสดีจองอา วันนี้วันเกิดผมช่วยนั่งเป็นเพื่อนได้ไหม” โฮวอนกล่าวขึ้น
“ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ ดิฉันเป็นเนักดนตรี คงไม่สามารถบริการคุณได้ค่ะ” เธอตอบ นั่นทำให้โฮวอนถึงกับหน้าเสีย
“ฮ่าๆๆๆ เธอนี่พิษเยอะจริงๆเลย แม่คนสวย”เป็นยุนนานั่นเองที่กล่าวขึ้น
“เพราะเป็นคนสวยถึงต้องมีพิษสงไม่ใช่หรอค่ะ”จองอาตอบ
“นะ..นี่รู้จักกันหรอ” เพื่อนคนหนึ่งกล่าวขึ้น ทุกคนจึงมองไปทางยุนนา แต่เธอไม่ได้ตอบอะไร
“อย่าเล่นตัวน่า มานั่งนี่” ทันใดนั้นเพื่อนขี้เมาคนหนึ่งก็กระชากจองอาให้มานั่งกับเขา ยุนนาเห็นดังนั้นก็สาดเหล้าใส่เขาทันที
“ถ้าแกเมาก็กลับบ้านไป อย่ามาทำตัวสถุล” เธอด่าเขาอย่างแรงและดึงจองอาขึ้น
“ซินยุนนา เขาเมาก็จริง แต่นี่มันงานของฉัน ช่วยให้เกียรติกันหน่อยได้ไหม” โฮวอนพูดขึ้น และเสียงก็เริ่มดังขึ้นแล้วด้วยจึงทำให้คนทั้งร้านหันมามอง
“งั้นฉันกลับล่ะ” ยุนนาจึงตัดสินใจกลับ เธอจึงเดินออกจากร้านไป จองอาก็รีบเดินตามเธอทันที
“นี่เดี้ยวซิ คุณ!” จองอาตะโกนเรียก ยุนนาจึงหยุดและหันกลับมาชนจองอาเข้าพอดี ทุกคู่จึงกอดกันโดยไม่ได้ตั้งใจเพื่อไม่ให้ล้ม จองอารู้สึกว่านี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่คนคนนี้สัมผัสเธอโดยพละการ ทั้งคู่จะพละออกจากกัน
“ขอบคุณค่ะที่ช่วย” จองอากล่าว
“ใช่ฉันไม่น่าทำเลย ไปขัดรายได้เธอเปล่าๆ” ยุนนาพูดใส่
“นี่...ฉันแค่มาเล่นดนตรีเท่านั้น” จองอาตอบเสียงชัด ยุนนานิ่งมองเธอซักครู่ จนจองอาสงสัย
“งั้นหรอ...งั้นช่วยเล่นให้ฉันฟังอีกได้ไหม ฉันมีเท่นนี้” ยุนนาพูดพลางล้วงกระเป๋าหยิบเงินที่ขายการ์ตูนได้ออกมาให้จองอาดู เธอมองมันอย่างดูแคลน
“เท่านี้เองหรอ ห้าหมื่นวอน” จองอาพูด
“ห้าหมื่นวอนคือทั้งหมดที่ฉันมี” ยุนนาตอบพลางมองสบตาเธออย่างเว้าวอน จองอาไม่สามารถต้านทานต่อดวงตาคู่นี้ได้
“งั้นรอเดี้ยวฉันไปเก็บของก่อน” จองอาตอบ และเดินเข้าไปในร้านไม่นานนักเธอก็ออกมา เธอพายุนนามายังห้องของเธอซึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้านมากนัก

After School
ตอนที่ 4

“ทำตัวตามสบายนะ”จองอาบอกยุนนา ยุนนาสังเกตได้ถึงความสะอาดสะอ้านผิดกับห้องของเธอที่ทั้งรกและมีแต่เศษกระดาษเกลื่อน “เธออยู่คนเดียวหรอ” ยุนนาถาม จองอานิ่งไปสักครู่แล้วจึงตอบ “อือ” เมื่อเข้ามาข้างในยุนนาก็ไปนั่งลงบนโซฟา จองอานำน้ำมาเสริฟให้ จากนั้นเธอก็ไปนำไวโอลินของเธอออกมา “อ้าเจ้าตัวนี้ที่ฉันนั่งทับนี่” ยุนนาจำมันได้“ใช่ รู้ไหมมันโกรธเธอด้วยนะ” จองอาตอบ ยุนนาถึงกับอึ้งที่เธอพูดเหมือนไวโอลินมีชีวิต เมื่อจองอาจับสีหน้าได้จึงหน้าแดงอายที่ตนพูดออกไปเช่นนั้น“ฮึๆๆ งั้นฉันฝากขอโทษมันด้วยล่ะกัน” ยุนนาพูด จองอาได้แต่เขิน “ถ้ามันหายโกรธฉันแล้ว ก็ให้มันส่งเสียงให้ฉันได้ฟังเพลงเพราะๆซักทีนะ” ยุนนาล้อต่อ จองอาถึงกับทำหน้าค้อน เธอจึงหยิบไวโอลินขึ้นมาเล่น ยุนนาหลับตาซึมซับกับบทเพลง มันช่างไพเราะยิ่งนัก ยิ่งกว่าในคลับเป็นร้อยเท่า มันงดงามเหมือนดั่งใบหน้าของคนบรรเลง ยุนนาลืมตามองดูจองอาที่กำลังยิ้มขณะบรรเลง “เพราะยังงี้ซินะมันถึงได้เพราะนัก เพราะเธอยิ้ม ดนตรีก็คือตัวเธอนั่นเองจองอา” ยุนนาคิด เมื่อดนตรีหยุดลง ยุนนาก็ตบมือให้จองอายกใหญ่จนเธอเขิน “มัน...เพราะมาก ฉันไม่เคยฟังดนตรีอะไรที่เพราะแบบนี้มาก่อน” ยุนนาบอกกับจองอา นั่นทำให้จองอาซาบซึ้งใจมาก เพราะเธอก็สัมผัสได้เช่นกันว่ายุนนาฟังเพลงของเธออย่างแท้จริง ไม่เหมือนคนอื่นๆที่เพียงแค่มองความสวยของเธอเท่านั้น“อ่า...ฉันอยากวาดรูปจังเลย” ยุนนากล่าวขึ้น“งั้นก็วาดซิ” จองอาพูด จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปเอากระดาษและดินสอมาให้ยุนนา“งั้นเรามาบรรเลงพร้อมกันเลยดีกว่า” ยุนนากล่าว แล้วทั้งคู่ก็สอดผสานกันด้วยศิลปะ ยุนนาวาดรูปของจองอาที่กำลังบรรเลงดนตรีอันไพเราะให้ยุนนาฟัง ทั้งคู่บรรเลงจนเหนื่อยหอบจึงล้มตัวลงนอนกับพื้น ต่างมองสบตากันอย่างพอใจ ยุนนายื่นภาพให้จองอา เธอรับแล้วนำมากางดู ยุนนาจึงเลื่อนเข้าไปนอนข้างๆเธอจนไหล่ชนกัน “ชอบไหม” ยุนนากระซิบข้างหูเธอ“แล้วเธอล่ะชอบไหม” จองอาพูดพลางหันไปสบตา จนจมูกทั้งคู่ชนกัน ความนิ่งเงียบก็เข้าปกคลุม “เธอชอบที่ฉันเล่นไหม” เป็นจองอานั่นเองที่พูดทำลายความเงียบ หากแต่ก็ไม่เปลี่ยนอิริยาบท ทั้งคู่จะยังนอนจ้องหน้าหายใจรดกันอยู่“แค่ชอบหรอ” ยุนนาถาม ก่อนที่จะขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าของจองอา ทันใดเสียงโทรศัพท์ของยุนนาก็ดังขึ้นทำลายบรรยากาศและทุกสิ่ง จองอาสะดุ้งโย้งลุกนั่งทันที ยุนนาจึงกดรับโทรศัพท์อย่างสุดเคือง“ฮัลโหล” เธอกระแทกเสียงใส่“ยุนนาอยู่ไหนนะ พ่อแม่เป็นห่วงนะ เมื่อกี้พี่โทรไปถามเพื่อนในห้องบอกยุนนาไปที่คลับหรอ” ยุนโฮนั่นเองที่โทรมา“รู้แล้วน่ากำลังกลับ ไม่ต้องเป็นห่วงบอกพ่อแม่ด้วย แค่นี้นะ” ยุนนาตอบอย่างเอือมระอา เซ็งสุดๆที่พี่ชายตัวดีโทรมาขัดจังหวะซะได้“เออ...พี่ชายนะ...เป็นห่วง” ยุนนาพูดตะกุกตะกัก“หรอ..นั่นซิ...ดึกมากแล้ว งั้นก็...” จองอาเองก็ด้วย“ใช่...งั้น....กลับล่ะ” ยุนนาตอบ ทั้งคู่จึงลุกขึ้นยืน หากแต่ไม่กล้าสบตากัน จองอาเดินไปส่งยุนนาที่หน้าห้อง“งั้น...ไว้เจอกันนะ เออ...ขอเบอร์หน่อยได้ไหม” ยุนนาพูดก่อนหยิบมือถือขึ้นมา จองอาจึงเอามากดเบอร์ของตนให้ไป จากนั้นยุนนาจึงเดินออกไป“อ่ะแล้วภาพล่ะ” จองอาท้วง“เก็บไว้เถอะ ฉันให้” ยุนนาพูดยิ้มๆ แล้วเดินจากไป ตลอดทางกลับบ้านเหมือนโรยด้วยกลีบกุหลาบ “ยะฮู้” ยุนนาตะโกนด้วยความดีใจพร้อมกระโดดเอาเท้าตบกัน แต่นั่นทำให้เธอรู้สึกมึน จากนั้นก็คลื่นใส้และอ้วกออกมายกใหญ่“เวร เมา(ไม่)ค้าง ฮ่าๆๆๆ แหวะ.....” ยุนนาอ้วกต่ออีกหลายยกกว่าจะถึงบ้าน เมื่อถึงเธอจึงหลับทันทีโดยไม่รู้เลยว่ามีคนรอโทรศัพท์เธออยู่“บ้าจัง รู้งี้น่าจะยิงเข้าเครื่องเราด้วย” จองอาพึมพำกับตัวเองก่อนจะข่มตาให้หลับ

-----------------------------------
มาน้อยๆแต่ได้คุณภาพ โฮกกันไหมค่ะท่าน

After School
ตอนที่5

ณ ปปส. หลักฐานภาพวาดของยุนนาก็ได้ถูกส่งมาทางเมล ให้แก่เจ้าหน้าที่คนหนึ่ง เขาดูมันอย่างพิจารณาซักพักก็กดโทรศัพท์ออก
“นี่ฉันเอง ได้รับแล้วนะ แต่นี่มันใช้ในชั้นศาลไม่ได้หรอกนะ” เขาพูด
“ฉันรู้ แต่ถ้าคำให้การของคนที่วาดมันล่ะ พอจะใช้ในชั้นศาลได้ใช่ไหม” ชายปลายสายตอบ ก่อนที่การสื่อสารจะจบลง มงโดนั่นเองที่เป็นคนส่งไป
“ซินยุนนา เธอจะหนีฉันไปถึงเมื่อไหร่กัน” เขาพึมพำกับตัวเอง
เช้าวันต่อมายุนนาปวดหัวแทบระเบิดด้วยอาการเมา(ไม่)ค้างของเธอ วันนี้เธอจึงงอแงที่จะลุกขึ้นจากเตียง
“โอ้ยไม่ไหวปวดหัวอ่ะพี่ยุนโฮ” ยุนนาอ้อน
“เป็นอะไร ไม่สบายหรอ” ยุนโฮถามอย่างเป็นห่วง
“อือสงสัยจะมีไข้นะ” ยุนนาโกหกคำโต หากแต่ความยุติธรรมยังมีอยู่ไม่ให้คนดีๆอย่างยุนโฮถูกจิงจอกเจ้าเล่ห์หรอกได้ก็โผล่มา
“เป็นไข้หรือเมาค้างยุนนา” พ่อของเธอนั่นเองที่โผล่เข้าห้องมาดูอาการงอแงเหมือนเด็กของลูกสาว
“จริงหรอยุนนา อ้า...จริงซิเมื่อคืนไปคลับมาจริงๆใช่ไหม” ยุนโฮซัก
“โธ่เอ้ย คนยิ่งปวดหัวอยู่พ่อกับพี่พูดอะไรเนี่ย โอ้ยไปไม่ไหวหยุดๆ” เธอบ่ายเบี่ยงและทำท่าทรมานจนยุนโฮเกือบใจอ่อน
“ไม่ได้ลุกขึ้นมาเดี้ยวนี้เลยยัยตัวดี ทำตัวเองแล้วมาบ่นพ่อไม่หลงกลหรอกนะ” พ่อเขาไปกระชากผ้าห่มที่ถูกยุนนาขดพันกับตัว และแกะร่างเธอขึ้นจากเตียง
“น้าพ่อนะ วันเดียว”เธอยังอ้อนต่อ
“ไม่ได้ถ้าเธอหยุด พี่เธอคงไม่ยอมไปโรงเรียนแน่ เดี้ยวก็ได้หยุดตามมาดูแลกันอีก” พ่ออธิบาย จากนั้นจึงลากเธอเข้าไปในห้องน้ำและปิดประตูขังไว้หากไม่อาบน้ำก็ไม่ปล่อยออกมา จนเธอต้องยอมทำตามอาบน้ำแต่งตัวแต่โดยดี
“กว่าจะลงมาได้นะ” แม่ทำหน้าเอือมระอากับลูกสาวตัวดีที่ไม่รู้จักโตขณะเดินลงบันใดมาทานอาหาร เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จยุนนาและยุนโฮก็เดินทางไปโรงเรียนตามปกติ หากแต่พอมาถึงโรงเรียนยุนนาก็หลบไปนอนที่ห้องพยาบาล
มงโดอังเอิญเจอยุนโฮตรงระเบียงจึงเข้าไปถามหายุนนา
“ไงซินุยนโฮ น้องเธอไปไหนซะล่ะ” มงโดเอ่ยถาม
“เออคือเธอไม่ค่อยสบายนะครับวันนี้ ก็เลยนอนที่ห้องพยาบาล” เขาตอบ
“ตั้งแต่เช้าเนี่ยนะ” มงโดถามเสียงสูง ยุนโฮได้แต่พยักหน้า ก่อนที่มงโดจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา และมุ่งหน้าไปยังห้องพยาบาล เมื่อเดินเข้ามาภายในห้องก็พบร่างยุนนานอนหลับตาพริ้มสบายอารมณ์ เห็นดังนั้นมงโดจึงหมันใส้
“ไฟไหม้ๆๆๆ” เขาตะโกนเสียงดังจนยุนนาตกใจตื่นและคิดว่าไฟไหม้จริง
“แม่ๆๆ ตายๆๆห่า” เธออุทานพร้อมกระเด้งตัวลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว และมองไปรอบๆจึงพบกับมงโดที่ยืนมองปิฏิกิริยาของเธอ เธอจึงรุ้ได้ทันทีว่าเขาแกล้ง
“โธ่เอ้ยอาจารย์ เป็นบ้าไรเนี่ยตกใจหมดเลย” เธอโมโหยกใหญ่
“ดีแล้ว เธอคิดจะโดดเรียนมานอนอู้ยังงี้ถึงเมื่อไหร่” เขาเอ็ดเธอให้
“มันก็เรื่องของหนูนะอาจารย์” เธอจะกลับไปนอนต่อ แต่เขาดันล้มตัวลงนอนเต็มเตียง เธอจึงย้ายไปเตียงข้างๆเขาก็เอาขามาพาดกลางเตียงเลย
“อาจารย์” เธอตะโกน เขาจึงลุกขึ้นนั่ง
“ฉันอยากคุยเรื่องการ์ตูนบ้านั่น” เขาบอก
“หนูไม่อยาก” เธอตอบ
“ดีงั้นคุยเรื่องภาพที่เธอวาดที่สวนกันดีไหม” เขาจึงเปลี่ยนเรื่อง แต่เธอกลับทำหน้าเครียด
“ไม่คุย ไม่ฟัง ไม่คุย ไม่ฟัง...” เธอพูดวนอย่างนั้นแล้วก็วิ่งหนีไปอีก มงโดเริ่มเอือมระอากับยุนนาเต็มทีแล้ว แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ตามตัวเธอโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ไง มีอะไรหรอ” มงตอบปลายสาย
“หาฉันหน่อย ฉันมีเรื่องจะคุย”คนปลายสายบอก
“ก็ได้ที่เดิมละกัน” มงโดรับคำ เมื่อวางสายเขาก็ออกจากโรงเรียนไปโดยไม่เข้ามาอีก
แม้คาบเรียนภาคบ่ายเริ่มยุนนาก็ยังไม่กลับมาเรียน ทำให้ยุนโฮรู้สึกเป็นห่วงเธอมากหากแต่ก็ติดต่อเธอไม่ได้
“เอาล่ะนะนักเดี้ยวก่อนที่จะเริ่มเรียนอาจารย์มีอะไรจะถามหน่อย ภาพนี้เป็นของใครกันอาจารย์คิมฝากคนมาคืนอาจารย์น่ะ อาจารย์คิมท่านชอบภาพนี้มากเลยนะ เลยใส่กรอบให้ เอ้ามาเอาคืนไปซิ” อาจารย์ประจำชั้นประกาศหาเจ้าของภาพ นักเรียนทุกคนต่างมองหน้ากัน หากแต่ไม่มีใครแสดงตัว ทันใดนั้นยุนโฮก็ยกมือขึ้น
“อาจารย์ครับของน้องผมครับ” ยุนโฮจำรายเส้นของน้องเขาได้ดี แม้จะไม่เคยเห็นมันมาก่อนแค่เห็นภาพก็รู้ว่าเธอวาดมัน อาจารยืจึงเอาภาพให้ยุนโฮ ยุนโฮรู้สึกชื่นชอบมากที่ภาพของน้องสาวเธอถูกใจศิลปินชื่อดังอย่างคิมมงโดจึงรีบเก็บมันไว้อย่างดี เมื่อถึงเวลากลับบ้านเขาเกรงว่าหากใส่เป้มันอาจโดนกระแทกจึงตัดสินใจถือมันไว้ แต่ก่อนอื่นก็ชื่นชมมันอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้เขาสังเกตเห็นว่าภาพมันแปลกๆ ไม่เหมือนกับภาพวาดธรรมดา เขาจึงแกะมันออกมาจากกรอบ ก็รู้สึกงงที่มันเป็นแค่กระดาษที่ปริ๊นภาพออกมาเท่านั้น ยุนโฮไม่เข้าใจว่าทำไมอาจารย์คิมถึงให้ภาพปริ๊นสีแก่น้องเธอ แล้วภาพวาดจริงๆอยุ่ที่ใด หากแต่เมื่อมองเวลาเขาจึงรีบกลับแม้จะยังคาใจอยู่ก็ตาม เขาเดินออกมายังหน้าโรงเรียนในมือกอดกรอบรูปนั้นไว้แต่ใจกลับล่องลอยเฝ้าครุ่นคิดปริศนากรอบรูปนี้ โดยไม่ทันตั้งตัวเขาก็รู้สึกเหมือนมีวัตถุความไวสูงทะลุผ่านร่างเขาไป จากนั้นเขาก็ล้มลงจมกองเลือดทันที บังเอิญกับที่มงโดกลับมาเอาการบ้านนักเรียนที่ลืมไว้เพื่อไปตรวจที่บ้าน เขาเห็นยุนโฮถูกยิงและล้มลง จึงรีบเข้าไปช่วย เขาเข้าไปพยุงร่างยุนโฮในอ้อมกอดของยุนโฮยังกอดรัดกรอบรูปนั้นไว้แน่น มงโดตกใจมากที่เห็นรูปของยุนนามาอยู่ที่นี่ ทั้งที่เขาเก็บมันไว้อย่างดีที่บ้าน หากแต่ก็ไม่มีเวลาให้เขาปะติดปะต่อเรื่องนัก เขาก็รีบพายุนโฮส่งโรงพยาบาลทันที
“ยุนนาๆ นี่โทรไปบอกพี่เขาหรือยังนะหา? เดี้ยวก็ได้เป็นห่วงแย่หรอก” แม่ของยุนนาตะโกนบอกเธอจากหลังบ้าน วันนี้ยุนนาแอบกลับบ้านมาก่อนและอ้อนแม่ว่าไม่สบาย เพื่อไม่ให้พี่ชายเธอโทรมากวนใจยุนนาจึงปิดโทรศัพท์หนีเขา แต่เมื่อแม่บอกขึ้นจึงทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่าเป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว จึงเปิดมือถือเพื่อโทรกลับไปบอกพี่ว่าให้กลับบ้านเลย เธอรอสายสักพักก็มีคนรับ
“พี่หรอ ฉันอยู่บ้านแล้วนะ กลับบ้านได้เลยไม่ต้องรอ” ยุนนาพูด
“ยุนนา...พี่..พี่เธอ..” ชายคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่พี่เธอพูดปลายสาย
“ใครนะ?” ยุนนาถาม
“ฉันคิมมงโด พี่เธอ...พี่เธอถูกยิง”

After School
ตอนที่ 6

ยุนนาและแม่รีบไปโรงพยาบาลทันที เมื่อมาถึงก็พบพ่อเธอรออยู่แล้ว ยุนนาและแม่โผลเข้าหาพ่อเธอทันที
“ไม่ต้องห่วงเขาต้องปลอดภัย” พ่อปลอบใจทั้งสอง ยุนนาและแม่ต่างร้องไห้ยกใหญ่ ยุนนาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอยู่ดีๆพี่เธอถึงถูกยิงได้ แต่เมื่อเหลือบไปเห็นมงโดเธอจึงเดินเข้าไปคุย
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นค่ะ” เธอถามอย่างสอึกสะอื้น หากแต่เขากลับไม่ตอบเธอ เธอสังเกตเห็นกรอบรูปข้างตัวเขา จึงหยิบขึ้นดู
“ยุนนาอย่า”เขาร้องห้าม แต่ไม่ทันมือเธอ เธอพลิกดูด้านหน้า มันคือรูปๆนั้นที่เธอวาด วาดจาดเหตุการณ์ที่เธอเห็น มันปรากฎเป็นรูโบ้อยู่ริมกลางภาพพร้อมรอยเลือดแดงฉานของพี่ชาย เธอจึงปะติดปะต่อเรื่องทุกอย่างได้ และรู้ได้ทันทีว่าพี่เธอโดนยิงเพราะเหตุใด
“โธ่เว้ย” เธอเขวี้ยงมันลงกับพื้น
“ทำไมทำไม” เธอตะโกนใส่หน้ามงโดและวิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลไป มงโดจึงวิ่งตามหากแต่เขาก็วิ่งไม่ทันเธอเช่นเคย ยุนนาหายลับตาเขาไป เธอวิ่งออกมายังถนนและวิ่งไปเรื่อยๆ สายฝนก็โปรยปรายลงมาเหมือนดั่งน้ำตาที่ไหลรินของเธอ เธอวิ่งไปเรื่อยๆจนขาของเธอล้าและล้มลง
“โธ่เว้ยทำไมถึงเป็นยังงี้ว้า” เมื่อขาเธอวิ่งต่อไม่ไหว เธอจึงใช้กำปั้นตุบพื้นระบายอารมณ์จนมันแตก เลือดไหลซิบออกจากมือเธอและล้มตัวลงนอนอย่างหมดอาลัย ตอนนี้สติของเธอเริ่มลางเลือนเต้มที ภาพสุดท้ายที่เห็นคือใบหน้าของนางฟ้าที่เธอหลงรัก จองอา
“ยุนนาๆ” จองอาเดินทางกลับจากโรงเรียนพอดี เธอเห็นใครคนหนึ่งนอนแผ่อยู่กลางถนนจึงเดินเข้ามาดู ก็ตกใจที่เป็นยุนนา ผู้หญิงที่เธอเฝ้าคิดถึงตลอดทั้งวัน จองอาจึงหอบร่างไร้สติของยุนนาไปยังห้องของเธอ เธอจัดการเช็ดเนื้อตัวที่เปียกฝนและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ยุนนา พร้อมทั้งทำแผลที่มือของเธอด้วย
“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นน้า” จองอาพึมพำ พลางลูบหน้ายุนนาอย่างเป็นห่วง จึงเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของยุนนาที่เปียกน้ำวางไว้ข้างเตียง จองอาจึงถอดซิมของยุนนาออกจากเรื่องและนำมาใส่เครื่องเธอ แล้วเปิดดูสมุดโทรศัพท์ เธอจำได้ว่ายุนนามีพี่ชาย ซักพักก็เจอชื่อที่คิดว่าน่าจะใช่
“พี่ยุนโฮหรอ อันนี้ล่ะมั้ง” เธอจึงตัดสินใจเธอออกไป ซักพักก็มีคนรับ
“ยุนนาเธออยู่ที่ไหนนะ” เสียงปลายสายดูมีอายุกว่าที่จองอาคิดไว้
“เออคุณพี่ยุนนาใช่ไหมค่ะ” เธอถาม
“เธอเป็นใครนะ ยุนนาล่ะ” แต่เขากลับถามเธอตอบ
“ฉันเป็น...เอ่อยุนนาอยู่กับฉันนะคะ คือเธอบาดเจ็บ” จองอาเลือกที่จะพูดถึงยุนนาเลย เพราะก็ไม่สามารถบอกได้ว่าตนเป็นอะไรกับยุนนา
“อะไรนะ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน” เขาตกใจมากเมื่อทราบว่ายุนนาบาดเจ็บ เมื่อได้ที่อยู่จองอาเขาจึงรีบมาทันที
“พี่ยุนโฮ พี่ยุน..โฮ” ยุนนาเพ้อด้วยพิษไข้
“ยุนนาๆ”จองอาพยายามเรียก หากแต่ก้ไม่เป็นผล เธอจึงทำได้เพียงเช็ดตัวยุนนาไล่ไอร้อนไปเท่านั้น ซักพักเธอก็สงบลง ทันใดเสียงออดก็ดังขึ้น จองอาจึงเดินไปเปิดประตู เมื่อประตูถูกเปิดออกยังไม่ทันที่เจ้าบ้านจะเชื้อเชิญมงโดก้พรวดพราดเข้ามา
“ไหนล่ะเธออยู่ไหน” เขาถามหายุนนาทันที
“คุณเป็นพี่ยุนนาหรอค่ะ” เธอรู้สึกสงัสยในตัวเขา หากแต่เขาไม่ฟังเดินเข้าไปภายในห้องโดยพละการ จึงพบร่างไร้สติของยุนนาบนเตียง เข้าตรงเข้าไปหาเธอทันที
“ยุนนาๆ เธอเป็นไงบ้าง” เขาเข้ามาพยุงร่างเธอ
“นี่เธอเป็นอะไรเนี่ย” เขาถามจองอาพร้อมมองเธออย่างตำหนิ ทำให้จองอารู้สึกไม่พอใจ ทั้งที่เธอเป็นคนช่วยยุนนาแท้ๆ
“ฉันไม่ทราบค่ะ พบเธอนอนอยู่บนถนนข้างนอก มือแตกไปหมด เลยเอาเข้ามาทำแผล” จองอาตอบ มงโดรีบสำรวจมือของยุนนาทันที เขาจับมันอย่างอ่อนโยนและทนุถนอม ภาพนี้ทำให้จองอารู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งที่เขาเป็นพี่ชายยุนนาทำให้ เธอจะต้องหึงเขาด้วย จองอารู้สึกสับสนมาก ทันใดนั้นเขาก็อุ้มร่างยุนนาขึ้น
“นี่คุณจะทำอะไรน่ะ” จองอาร้องถาม หากแต่เขากลับอุ้มร่างเธอเดินไปยังทางออก
“นี่คุณจะเอาเธอไปไหนนะ” จองอารีบเดินตาม
“ไม่เกี่ยวกับเธอ ขอบคุณมากที่ช่วยยุนนาไว้” เขาพูดพวกแค่นั้นและอุ้มร่างยุนนาเดินออกประตูไป จองอาได้แต่มองตามอย่างเป็นห่วง มงโดนำยุนนามาที่บ้านของเขา เขาคอยเช็ดตัวและเฝ้าไข้เธอตลอดสองวันในที่สุดเธอก็รู้สึกตัว
“น้ำขอน้ำหน่อย” มงโดได้ยินดังนั้นก็ป้อนน้ำให้เธอ
“เธอเป็นยังไงบ้างยุนนา” เขาถามอย่างเป็นห่วง
“พี่หนู พี่” เธอยังไม่มีแรงนัก
“พี่เธอปลอดภัย ไม่ต้องห่วง” เขาตอบจึงทำให้เธอคลายกังวลได้
“แต่เราต้องให้ข่าวออกไปว่าเขาตายแล้ว เพื่อความปลอดภัยของครอบครัวเธอและตัวเธอเอง” เขาพูด ยุนนาไม่ค่อยเข้าใจนัก ทันใดนั้นชายคนนึงก็พูดขึ้น
“พวกนั้นไม่รู้ว่าคนที่เห็นเหตุการณ์เป็นเธอ จากการลอบสังหารพี่เธอดังกล่าวทำให้เรารู้อะไรขึ้นมากทีเดียว” ชายคนนั้นอธิบาย
“คุณเป็นใครน่ะ” ยุนนาถาม
“เออยุนนานี่ ผบ.อีซาน เขาเป็นผบ.ปปส. ที่ตามคดีนี้อยู่นะ” มงโดอธิบาย
“ฉันเสียใจกับเหตุที่เกิดขึ้นด้วยนะ แต่จากนี้ไปฉันจะจัดทีมคุ้มกันเธอ” ผบ.อีซานกล่าว
“เฮ้จะดีหรอ แบบนั้นพวกมันก็รู้ตัวนะซิ” มงโดแย้ง
“ไม่ต้องห่วง พวกนั้นไม่รู้หรอก ฉันจัดการหนอนบ่อนใส้ที่ส่งรูปนั้นเรียบร้อยแล้ว” เขาอธิบาย
“ว่าแต่นายจะบอกเธอไหม” ผบ.อีซานพูดกับมงโด ทำให้ยุนนาสงสัย
“อะไรค่ะ เรื่องอะไร” เธอถาม
“งานศพน่ะ งานศพพี่เธอ เธอจะไปไหม แต่เธอไม่จำเป็นต้อง...” มงโดพุดไม่ทันจบยุนนาก็สวนขึ้น“ไปคะ หนูจะไป” เธอตอบอย่างมุ่งมั่น

After School
ตอนที่ 7

มงโดจึงจำใจพาเธอไปที่งาน เธอพบพ่อและแม่พวกเขากอดกันทันทีที่พบหลักจากไม่ได้พบหน้ากันหลายวัน พวกท่านเป็นห่วงยุนนามาก หากแต่พวกท่านเองก้รู้แผนนี้แล้วเช่นกัน พวกท่านจึงต้องทำท่าเสียใจที่เสียลูกชายไป ยุนนาเดินเข้าไปใกล้ๆโลงศพ มงโดจึงเดินมาสมทบเธอ
“รู้สึกแปลกๆจัง เหมือนกับความฝันเลย” เธอพูดขึ้น
“ก็ความฝันนะซิ ไม่นานเธอก็จะตื่นขึ้น และเรื่องทุกอย่างก็จะกลับเป็นเหมือนเดิม ไม่นานหรอก” มงโดพูดปลอบเธอ ทันใดนั้นยุนนาก็ได้ยินเสียงเอะอะมาจากทางเข้างาน เป็นเสียงของเหล่านักข่าวที่ตามมาสัมภาษณ์ ส.ส.ลียองเอ ส.ส.ผู้ดูแลเขตนี้
“คุณพ่อและคุณแม่ไม่ต้องห่วงนะค่ะดิฉันจะตามจับคนที่ยิงลูกท่าน มาดำเนินคดีอย่างแน่นอนค่ะ” เธอเดินมาพูดกับพ่อแม่ยุนนาโดยที่สื่อมวลชนห่อมล้อมอยู่ ส.ส.ลียองเอ อยู่ดีๆก็ลงมาสนใจกับคดีฆาตกรรมเด็กนักเรียนชาย สื่อจึงรุมสนใจ
“เฮ้อให้ตายเถอะ ชอบเอาน่าจริงๆพวกนักการเมือง” มงโดหันไปพูดกับยุนนา หากแต่เธอกลับไม่ได้ฟังเขาเลย เธอมองไปยัง ส.ส.ลียองเออย่างเครียดแค้น
“ยุนนาเป็นอะไรน่ะ” เขาถามอย่างสงสัย
“นั่น...นังนั่น..นังนั่นมันฆ่า...” ก่อนที่ยุนนาจะตะโกนเสียงดัง มงโดก็ปิดปากเธอและลากออกมาพ้นบริเวณที่แขกในงานอยู่
“อาจารย์ปล่อยฉันนะฉันจะไปฆ่ามัน” ยุนนาโวยวาย
“เฮ้เงียบนะ เธออยากจะให้พวกมันรู้หรือไง ว่าเธอยังไม่ตายนะ” เขาพูดเตือนสติ
“แต่มัน..มันยิงพี่” เธอพูดอย่างเจ็บปวด
“ฉันเข้าใจ ให้ตายเถอะเพราะยังงี้นี่เอง ลียองเอเลยลงมาดูคดีนี้” เขาพูดอย่างคาดไม่ถึง
“เราต้องรีบบอกอีซาน” เขาพูดแล้วจึงพาเธออกจากงานไปพบ ผบ.อีซาน ที่ร้านเค้กเจ้าประจำ
“ฉันบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าให้ไปที่อื่น” ผบ.อีซานพูดอย่างเอือมระอา ขณะที่ศิษย์อาจารย์ต่างตักกินเค้กอย่างเอร็ดอร่อย
“ทำไมล่ะ ฉันชอบเค้กร้านนี้นี่” มงโดพูดพลางเคี้ยวเค้กสตอเบอรี่นมสด
“ใช่ๆ ร้านนี้นี่สุดยอด เค้กอร่อยมากกก” ยุนนากล่าวสมทบพลางเคี้ยวบลูเบอรี่ชีทเค้ก ทำให้คนที่เกลียดของหวานอย่าง ผบ.อีซาน รู้สึกอยากอ้วกขึ้นทุกทีที่เห็นปากเลอะครีมของทั้งคู่ขยับเคี้ยวไม่หยุดหย่อน
“เอาล่ะ มาว่าเรื่องงานกันซักทีดีไหม” ผบ.อีวาน ทนต่อไปไม่ได้แล้ว ทั้งคู่จึงรีบเคี้ยวๆๆๆ และกลืนลงไป
“คือยังงี้...” ผบ.อีซาน ใช้มือทำท่าให้มงโดหยุดพูดก่อนจะหยิบทิชชู่ไปเช็ดปากให้มงโด(อุ้ยแอบY) และยุนนา
“ให้ตายเหอะกินมูมมามเป็นเด็กๆ” เขาทำท่าหน้าบูดเมื่อพูด
“ก็มีแม่คอยเช็ดปากให้แบบนี้ก็คงต้องเป็นเด็กตลอดไปล่ะนะ” มงโดพูดแหย่อีซาน(ว้ายYเห็นๆ)
“หา?แล้วใครเป็นพ่อล่ะ” ยุนนาชงต่อ มงโดจึงหัวเราะชอบใจใหญ่ แต่เมื่อเหลือบมาเห็นตาเขียวๆของคนตรงหน้าก้หุบปากทันที
“เอาล่ะเข้าเรื่องกันดีกว่านะ ยุนนา” มงโดเปลี่ยนน้ำเสียงมาจริงจัง
“คือฉันพบผู้หญิงในรูปแล้วค่ะ” เธอตอบ
“ผู้หญิงในรูปหรอ” อีซานยังงงๆอยู่
“ค่ะผู้หญิงในรูปเป็นหัวหน้า เธอพูดอะไรซักอย่างกับผู้ชายที่ถูกมัด และสั่งให้คนมาจับฉันค่ะ” เธอตอบ
“แล้วที่ว่าเธอเห็นเขานะ ที่ไหนกัน” อีวานถามต่อ
“งานศพพี่ฉัน หล่อนคือ ส.ส.ลียองเอ” ยุนนาตอบ
“อะไรนะ” อีซานไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เขาไม่เคยได้ข้อมูลของลียองเอมาก่อนเลย
“เออนี่มัน...ค่อนข้างที่จะ เป็นข้อมูลใหม่ทีเดียว” อีซานกล่าว
“เพราะงั้นยัยนั่นถึงได้ลงมาทำคดีนี้ยังไงล่ะ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครรู้อะไร” มงโดกล่าว
“ถ้าอย่างงั้น เราก็ต้องระวังตัวหนักเลยล่ะ คงไว้ใจตำรวจท้องที่ไม่ได้แล้ว” อีซานกล่าวอย่างหวาดหวั่น
“แล้วนายแน่ใจหรอ ว่าเรื่องยุนโฮยังไม่ตาย จะไม่รั่วนะ” มงโดถาม
“เรื่องนี้ฉันมั่นใจ ตอนนำออกจากโรงพยาบาลฉันให้เขาส่งจ่ายเป็นศพ ทั้งหมอและพยาบาลก็คิดว่าเขาตาย” อีซานยืนยัน
“แล้วตอนนี้พี่อยู่ไหนหรอค่ะ” ยุนนาถามอย่างเป็นห่วง“เขาอยุ่ในที่ปลอดภัย ไม่ต้องห่วงหรอก” อีซานตอบเพียงแค่นี้เพราะรู้ดีว่าหากบอกเธอว่าที่ไหน เธอต้องไปหาเขาแน่ นั่นจึงไม่เป็นการดีต่อทั้งคู่ มงโดจึงกุมมือเธอไว้เพื่อให้กำลังใจ หากแต่อีซานกับมองการกระทำนั้นแล้วทำหน้าใส่มงโดเหมือนดั่งตำหนิ มงโดจึงทำหน้าสงสัย อีซานจึงทำสายตาให้มงโดปล่อยมือเธอซะ แต่เขากลับกวนอารมณ์อีซานด้วยการโอบกอดเธอแล้วทำหน้าทะเล้นใส่อีซาน(Yแน่ๆ) พวกเขาหยอกล้อกันผ่านสายตาในขณะที่ยุนนายังอยู่ในอารมณ์เศร้าซึมเพราะเป็นห่วงพี่

After School
ตอนที่ 8

เมื่องานศพจอมปลอมเสร็จสิ้นยุนนาก็กลับมาเรียนตามปกติ เพียงแต่ไม่มีพี่ชายของเธอมาเรียนด้วยเท่านั้น
“นักเรียนทุกคน นี่ก็ใกล้ช่วงเวลาสำคัญที่ทุกคนรอคอยแล้วนะ การแข่งขันศิลปะระดับมัธยมศึกษาทั่วประเทศจะมีในสัปดาห์หน้าแล้ว ขอให้นักเรียนทุกคนพบแรงบันดาลใจในการวาดและตั้งใจวาดอย่างเต็มที่นะ” อาจารย์ประจำชั้นกล่าว
“การแข่งขันศิลปะระดับมัธยมศึกษาหรอ” ยุนนาพึมพำกับตัวเอง พลางนึกถึงพี่ ยุนโฮตื่นเต้นเสมอเมื่อถึงเวลานี้ เขาจะตะเวนออกไปที่ต่างๆเพื่อหาแรงบันดาลใจ และกลับมาวาดมันอย่างตั้งใจ แม้จะไม่เคยได้รางวัลแต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะเลิก ผิดกับยุนนาเธอไม่เห็นถึงความสำคัญของมันเท่าไหร่ และเพราะพี่เธอตั้งใจกับมันมากเธอจึงไม่อยากเป็นคู่แข่งกับพี่ทุกปีเธอจะส่งแบบขอไปที หากแต่ปีนี้เธอตั้งใจว่าจะทำในส่วนของพี่แทนเอง
“อาจารย์ อาจารย์หาแรงบันดาลใจจากที่ไหนอ่ะ” ยุนนามักมานั่งอยู่ที่ห้องทำงานของมงโดเป็นประจำ
“อะไรของเธอ อยู่ดีๆก็ถาม” เขาที่กำลังตรวจการบ้านอยู่จึงหยุดชะงัก
“ก็จะมีการแข่งขันศิลปะระดับมัธยม หนูกะว่าจะคว้าแชมป์ให้ได้นะ” เธอพูดอย่างตั้งใจ แต่ทำให้มงโดหัวเราะก๊าก
“หน้าอย่างเธอเนี่ยนะ ฮ่าๆๆๆ” เขาชี้หน้าเธอพร้อมหัวเราะ
“ทำไมล่ะ โธ่เอ้ยแค่แชมป์ระดับมัธยม ที่ผ่านมาหนูไม่ได้ตั้งใจเท่านั้นล่ะ คอยดูปีนี้เถอะหนูจะคว้าแชมป์ให้ได้เลย” เธอพูดอย่างหึกเหิมจากนั้นก็ทำหน้าเศร้า
“พี่ยุนโฮเองก็คงอยากแข่งเหมือนกัน” เธอพูดอย่างรำลึกถึงผู้เป็นพี่ มงโดจึงเข้าใจถึงจุดประสงค์เธอ เขาจึงเดินไปขยี่หัวเธอ
“โธ่เอ้ยมันจะยากอะไร แค่หาแรงบันดาลใจนะ มันมีอยู่ทุกที่นั่นล่ะ แล้วแต่ว่าเธอจะไปที่ไหน” เขาเอ่ย หากแต่ยุนนาไม่เข้าใจที่เขาพูดเลย สุดสัปดาห์นั้นเธอจึงวางแผนเดินทางเพื่อไปหาแรงบันดาลใจ แต่ก็นึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นได้ มือเลยกดโทรศัพท์ไปตามใจที่เรียกร้อง
“หวัดดี เป็นไงบ้าง” ยุนนาทัก
“ใครน่ะ โทรมาไม่บอกชื่อ” ปลายสายกับตอบตัดลอน
“เอ้าจองอานี่ฉันไงยุนนาอ่ะ จำไม่ได้หรอ” ยุนนาพูด
"ยุนนาไหนหรอฉันจำได้ว่าไม่เคยมีเพื่อนชื่อยุนนานะ” เธอยังคงตอบทำลายน้ำใจอยู่ ยุนนาถึงกับจ๋อยแต่ก็ทำหน้ามึนพูดขึ้น
“ก็แน่ล่ะ เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันนี่” ยุนนาพูดแล้วอมยิ้ม อีกฝ่ายนิ่งไปซักพักก็หน้าแดงทันทีเมื่อนึกถึงเหตุการณ์คืนนั้นขึ้นมา
“งั้น..งั้นเป็นอะไรล่ะ” หญิงสาวจึงจี้ถาม
“อ้า..นั่นสิเป็นอะไรดีน้า ถ้าไม่เป็นเพื่อนก็คงเป็น....คนรู้จักไง” ยุนนาเฉลย เล่นเอาคนลุ้นฟังใจหาย จึงโมโหใส่
“ถ้าไม่มีธุระก็แค่นี้นะ” หญิงสาวรีบตัดบท
“อ่ะเดี้ยวซิ ไปเที่ยวกันนะ” ยุนนารีบพูดเพราะกลัวอีกคนตัดสายทิ้ง หากแต่อีกฝ่ายเมื่อได้ยินดังนั้นกลับหน้าบาน
“แล้วไปไหนล่ะ” หญิงสาวถาม
“ก็..ไม่รู้อ่ะ” ยุนนาตอบอย่างสิ้นคิด เพราะเธอเองก็จนปัญญา ครั้นจะให้บอกว่าไปตามหาแรงบันดาลใจก็เกรงว่าอีกฝ่ายคงยิ่งงงนัก
“แล้วไปวันไหนล่ะ” แต่หญิงสาวกลับไม่ซักถาม นี่ล่ะน้าใจมันไปก่อนตัวแล้วนี่
“เสาร์นี้”ยุนนาตอบ
“อืม งั้นเจอกันหน้านัมซันทาวเวอร์ 10โมงนะ” หญิงสาวบอกสถานที่นัดพบ
“หา 10 เลยหรอ” ยุนนาร้องท้วง
“ทำไมล่ะเช้าไปหรอ” หญิงสาวถาม
“เปล่าสายไป เจอกันเช้าๆเถอะ จะได้อยู่ด้วยกันนานๆ” ยุนนาหยอด
“งั้น 7 โมงล่ะกัน” หญิงสาวพูดพลางอายม้วนกับตัวเอง
“อืมไว้เจอกันนะ” ยุนนากล่าวลาก่อนจะวางสาย หัวใจพองโตจนรู้สึกคับหน้าอกเลยทีเดียว
เช้าวันเสาร์ เสียงโทรศัพท์ดังรบกวน ยุนนาตั้งแต่เช้า
“ฮัลโหล ใครอ่ะ” ยุนนารับอย่างงัวเงีย
“นี่ยังไม่ตื่นอีกหรอ นัดให้คนอื่นเขามารอได้เป็นชั่วโมง” เสียงโมโหของจองอาแทบจะแผดเผามือถือเครื่องน้อยๆเลยทีเดียว และช่วยปลุกโสตประสานของยุนนาให้สะดุ้งตื้นได้อย่างฉับพลัน ยุนนาเด้งตัวขึ้นรีบวิ่งผ่าน้ำและแต่งตัว เธอคงทำลายสถิติโลกในการอาบน้ำแต่งตัวเร็วที่สุดเป็นแน่เพราะเวลาไม่ถึงห้านาทีเธอก็วิ่งปู๊ดออกจากบ้านไป ตรงไปยังนัมซันทาวเวอร์จุดนัดพบครึ่งชั่วโมงในการเดินทาง ขณะนี้เวลา 8โมง 32 นาที
“ขอโทษจ้าๆๆๆ”ยุนนามาถึงก็ยกมือไหว้ปลกๆ ขอโทษขอโพยจองอายกใหญ่ เพราะเธอมัวแต่ตื่นเต้น และเลือกชุดทั้งคืนจนนอนดึก สุดท้ายเธอก็หยิบชุดที่ใส่ง่ายใกล้มือออกมา จองอานิ่งเงียบหน้าบูดบึ่ง เธอเองก็ตื่นเต้นเช่นกันและเลือกชุดอย่างยากลำบาก กว่าจะได้นอนก็ดึกดื่น แล้วต้องรีบตื่นแต่เช้าเพราะกลัวคนนัดรอนานที่ไหนได้ เขากลับไม่ให้ความสำคัญลืมนัดหล่อนนอนหลับสบายใจ จองอาจึงโกรธมากจนไม่อยากจะมองหน้ายุนนาเลย
“ฉันกลับล่ะ” จองอาพูดพลางเดินกลับ แต่ยุนนาดึงมือเธอไว้
“เดี้ยว ฉันขอโทษจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจจะให้เธอรอ แต่ว่า” ยุนนาพยายามหาคำมาง้อเธอ
“แต่อะไรล่ะ เธอเห็นฉันไม่สำคัญใช่ไหมล่ะ ถ้ายังงั้นก็ไม่น่าจะต้องชวนฉันออกมา” จองอาประชด
“ก็ฉันอยากเจอเธอนี่ ฉันอยากอยู่กับเธอ” ยุนนาตอบ
“งั้นทำไมถึงให้ฉันรอล่ะ” จองอาพูดเหมือนจะร้องไห้ ยุนนาเห็นดังนั้นก็เศ้ราใจที่เป็นเหตุให้เธอต้องเสียใจ
“เพราะฉันมันโง่เอง ฉันมันไม่ได้เรื่อง งี่เงาที่สุด บ้าบอ บื้อ บ๊อง...” ยุนนาพูดด่าตัวเองไม่หยุดจนจองอาต้องเอามือมาปิดปาก ทั้งคู่สบตากัน และต่างยิ้มออกมา ยุนนายื่นมือมาจับมือที่จองอาปิดปากเธอไว้
“หายโกรธแล้วนะ” ยุนนาถาม
“ใครโกรธกันล่ะ” จองอาตอบ
“โอเคจ้า ไม่ได้โกรธเลย”ยุนนาจึงพูดประชดใส่ จองอาถึงกับมองตาเขียวเข้าให้ และทั้งคู่ก็เดินจูงมือกันไป
“ไปไหนกันดีล่ะ”ยุนนาถามขึ้นและหันไปมองจองอา
“สวนสัตว์ดีไหม” จองอาเสนอ
“หา?สวนสัตว์เนี่ยนะ” ยุนนาสะอึก
“ทำไมล่ะ” จองอาพูดด้วยน้ำเสียงเง้างอน
“ก็...ดีไง ดีมากเลย กำลังอยากไปอยู่เชียว” ยุนนาตอบ จึงทำให้จองอายิ้มออกมาได้
“เฮ้อสวนสัตว์เนี่ยนะ นี่มาทัศนศึกษาโรงเรียนอนุบาลรึยังไง” ยุนนาคิดในใจขณะเดินเข้าสวนสัตว์
“คิดอะไรน่ะ” จองอาหันมาถาม ราวกับอ่านความคิดยุนนาได้
“อ่ะเปล่าจ๊ะ ดูโน่นสิน่ารักจังเลยตัวกินมด” ยุนนาชี้ไปยังกรงสัตว์ให้จองอาดู
“เฮ้อ ตู โคตรหวีตเลย” ยุนนายังคงคิดต่อ
“เอาเถอะเผื่อว่าแรงบรรดาลใจมันจะซ่อนอยู่ที่นี่ก็ได้” นี่ก็คิดจ้า
ยุนนามองจองอาที่ร่าเริงเพราะเห็นเหล่าสัตว์นานาชนิด ก็รู้สึกพอใจ
“วันนี้จองอาน่ารักจังเลย แต่งตัวก็น่ารัก ใส่กระโปรงสีชมพู ไม่ยาวมากไปไม่เกะกะ หือ? เกะกะไรฟ่ะ...ฮ่าๆๆๆ” นี่เริ่มจะคิดไปใหญ่
“ยุนนาถ่ายรูปหน่อย” จองอาเรียกยุนนาให้ไปถ่ายรูปให้เธอ เมื่อถ่ายให้จองอาเสร็จเธอก็ชวนยุนนาถ่ายด้วยกัน
“มาถ่ายด้วยกันซี่” จองอาพูดพร้อมกวักมือ“ถ่ายยังไงล่ะ ใครจะกดชัตเตอร์” ยุนนาถาม จองอาจึงดึงกล้องมาจากมือยุนนามาถือไว้แล้วเขยิบเข้าไปชิดตัวเธอ จองอาซบลงไปที่ไล่ของยุนนา โดยที่มืออีกข้างของเธอก็กดชัดเตอร์ ยุนนายังไม่ได้ตั้งตัวจึงถูกถ่ายในสภาพเหวอ เพราะมัวแต่ตื่นเต้นที่จองอาเข้ามาซบ
_____________________________
ขอกระจายความหวานไปต่อตอนหน้านะจ๊ะ

After School
ตอนที่ 9

พวกเธอทั้งคู่เดินมาจนรอบสวนแล้ว จึงแวะพักที่ม้านั่งแห่งหนึ่ง
“โอ้ยเหนื่อยเลย”ยุนนาบ่นขึ้น
“ฮึ หิวแล้วล่ะซิ”จองอาพูดอย่างอมยิ้ม แล้วเธอจึงเปิดกระเป๋าล้วงข้าวกล่องที่เธอทำเองออกมา มันเป็นชุดซูชิทำง่ายๆ แต่นั่นก็สร้างความประทับใจให้ยุนนาไม่รู้ลืม จองอาคีบซูชิป้อนให้ยุนนา ยุนนาทำหน้าเขินๆก่อนจะอ้าปากรับซูชิแสนหวานเข้าไปเคี้ยวให้ซ่ำใจ อ้าบรรยากาศช่างแสนโรแมนติก ยุนนาคิดว่านี่คงจะเป็นช่วงที่ดีที่สุดของวันนี้แน่ๆ หากแต่ก็มีเสียงน่ารำคาญดังมาจากม้านั่งฝั่งตรงข้ามซึ่งมีเพียงต้นไม้ต้นหนึ่งกั้นไว้เท่านั้น
“ฉันบอกว่าฉันไม่กินยังไงล่ะ” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น
“อะไรกันนายบอกเบื่อร้านนั้นฉันก็พาออกมาเปลี่ยนบรรยากาศแล้วไง เอากินหน่อยซี่” ชายอีกคนพยายามป้อนเค้กให้อีกฝ่ายอยู่(ว้ายYอีกแล้ว) ยุนนารู้สึกคุ้นหูกับเสียงทั้งสองมากจึงหันไปมอง
“จารย์ ผบ.” เธอตะโกนทักพวกเขาอย่างตกใจ ทำให้อีซานเด้งโย้งยืนขึ้นทันที แต่อีกคนกลับทักทายยุนนากลับอย่างปกติ
“อ้าวไงยุนนา” มงโดนั่นเองที่กล่าวทักเธอ
“อาจารย์กับ ผบ. มาที่นี่ได้ไงค่ะ” ยุนนาถามอย่างสงสัยป่นหยะแหยงนิดหน่อย
“พอดีอยากเปลี่ยนบรรยากาศนะ” มงโดตอบ
“พูดบ้าอะไรของนายเนี่ย พวกเราแค่มาคุยงานกันนะยุนนา” อีซานแก้ต่าง หากแต่ยุนนากลับมองพวกเขาด้วยสายตาที่เคลือบแคลง นั่นทำให้มงโดหัวเราะร่าแต่อีซานโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“อ่ะนั่น พี่ของเธอนี่” จองอากล่าวขึ้น
“หา ไม่ใช่ๆ พี่ของฉันนะเขา...” ยุนนากำลังจะตอบแต่ห้ามปากตัวเองไว้ทัน มงโดและอีซานต่างมองยุนนาเป็นตาเดียว
“เขาตายแล้วนะ” ยุนนาตอบเสียงอ่อย จองอาถึงกับหน้าเสีย
“เออคือฉันคิดว่าเขาเป็น...ฉันขอโทษ” จองอารีบกล่าวขอโทษยกใหญ่
“ไม่เป็นไร” ยุนนาจับมือเธอเพื่อให้จองอาสงบลง
“แหมหิวน้ำจริงๆเลย เฮ้นี่ยุนนาไปซื้อน้ำมาให้ฉันกินหน่อยซิ” มงโดอยู่ดีๆก็พูดขึ้น
“อะไรเหล่าอาจารย์หิวก็ไปซื้อมากินเองซิ” ยุนนาปฎิเสธ
“นี่ๆๆ ฉันเป็นอาจารย์เธอนะ ยัยเด็กนี่ เดี้ยวปั๊ดให้ตกซะหรอก” เขาจึงพูดขู่ จองอาเองก็รู้สึกตกใจที่รู้ว่าเขาเป็นอาจารย์ของยุนนา
“เร็วๆซี่” มงโดโวยวายไม่หยุด จนยุนนาต้องไปตามที่เขาสั่ง
“โอ้ยๆเข้าใจแล้ว ให้ตายเถอะ โซวมีตั้งกว้างทำไมต้องมาเจอกันด้วยเนี่ย” ยุนนาบ่น
“บุพเพอาละวาดล่ะมั้ง รีบไปเร็ว” มงโดเร่ง
“เดี้ยวฉันไปช่วยก็แล้วกัน” อีซานจึงเดินตามยุนนาที่ทำหน้ามุ่ยเดินนำไป เมื่อทั้งคู่จากไป มงโดก็ลุกจากที่นั่งมานั่งกับจองอา
“โอ้ซูชิทำเองหรอเนี่ย ไม่ได้กินมานานแล้ว ขอหน่อยละกัน” มงโดไม่พูดขอเปล่า เขาหยิบมันเข้าปากทันที มือจองอาเองก็ห้ามไม่ทัน เธอจึงทำได้แต่หน้างอ มงโดล่อบมองใบหน้านั่น
“ฮึ เธอนี่สวยจริงๆเลยนะ มิน่ายัยนั่นถึงคลั่งเธอนัก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงยียวน
“คุณพูดอะไรมิทราบ” เธอพยายามสุภาพ
“ไม่เอาน่า ดูครั้งแรกฉันก็รู้แล้ว ตั้งแต่ตอนที่ฉันไปเอาตัวยัยนั่นนะ ฉันก็รู้แล้วว่าเธอนะ จะสร้างปัญหาให้ยัยนั่นแน่ๆ” มงโดพูดใส่หน้าเธออย่างท้าทาย
“นี่คุณ!” จองอาโมโหสุดขีด
“ไม่ต้องมาตีหน้ายักษ์กับฉันหรอก เก็บไว้ทำกับยัยนั่นดีกว่า” เขาพูดกวนอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนพลางหยิบซูชิอีกก้อนขึ้นมากิน
ขณะเดียวกันของยุนนาและอีซานที่เดินไปซื้อน้ำ
“ให้ตายเถอะตาลุงบ้าเอ้ย แก่มากจนเดินไม่ได้แล้วรึไงเนี่ย” ยุนนาบ่นพึมพำตลอดทาง
“ยุนนา” อีซานซึ่งเดินตามหลังเรียกเธอ
“ค่ะ? ผบ.” เธอจะหยุดตอบเขา
“เรียก พี่ซานก็ได้ เรียก ผบ.แล้วมันยังไงชอบกล คนอื่นได้ยินตกใจแย่” เขากล่าว
“อ่ะค่ะ ผ เอ้ย พี่ซาน” ยุนนาจึงเรียกตามเขาบอก
“ฉันได้เบาะแสใหม่มา เลยอยากจะบอกให้เธอรู้” อีซานบอก
“อะไรรึค่ะ”เธอถาม
“คิมโจอึน นักธุรกิจชื่อดังของเกาหลี หรือเบื้องหลังก็คือ พ่อค้ายาที่ใหญ่ที่สุดในแทบภาคกลาง หมอนี่ชอบทำบุญเอาหน้าเหมือนเศรษฐีทั่วไป แต่ที่ต่างก็คือมันชอบเลี้ยงเด็กไว้ ยิ่งเด็กเก่งๆมันยิ่งอยากได้ ทั้งกีฬาด้านต่างๆ วิชาการ หรือกิจกรรม มันเอาหมด แหล่งข่าวบอกว่า มันให้เด็กพวกนี้เล่นยา พอติดก็ให้ทำงานให้ เด็กพวกนี้มีภาพลักษณ์ดีมีคนชื่นชอบมากมายจึงไม่มีคนสงสัย ตรงกันข้ามกับมีลูกค้าเยอะซะด้วย และบางทีก็ไม่ใช่แค่ขายยา ยังมีการค้าประเวณี และการทรมานต่างๆ รวมไปถึงการฆาตกรรมอีกด้วย และฉันคิดว่าเป้าหมายตอนนี้ของมันน่าจะเป็นการแข่งขันศิลปะระดับมัธยม เพราะหนึ่งในคณะกรรมการก็คือ คิมโจอึนและฉันคิดว่าเขาจะพาเราไปสู่ลียองเอได้” อิซานบอกข้อมูลทั้งหมดแก่ยุนนา
“อะไรนะค่ะ”ยุนนาไม่อยากจะเชื่อ
“มงโดว่าเธอมีโอกาสที่จะได้แชมป์ ฉันก็เลยมาบอกเธอก่อน ถ้าไม่เป็นการเสี่ยงเกินไปฉัน....” อิซานพูดไม่ทันจบยุนนาก็ตอบเขาแล้ว
“ฉันทำค่ะ ถ้ามันจะทำให้เราจับผู้หญิงคนนั้นได้” ยุนนาตอบอย่างหนักแน่น
“เอาล่ะตอนนี้ ก็ตั้งใจวาดรูปก่อนเถอะนะ” อีซานบอก
“อ้า...จริงซิแรงบันดาลใจ ต้องหาให้เจอ” เธอทำท่าปวดหัว เขาจึงหัวเราะกับท่าทีนั้น เมื่อซื้อน้ำเสร็จทั้งคู่จึงเดินกลับมายังม้านั่ง ยุนนาก็เห็นมงโดหยิบซูชิของจองอาขึ้นมากิน จึงรีบวิ่งเข้าไป
“อาจารย์ให้มันรู้บ้างนะว่าของใครเป็นของใครนะ” ยุนนาพูดเสียงเข้มก่อนจะดึงซูชิที่ค้างอยู่หน้าปากของมงโดมากิน
“นี่มันซูชิหนูจารย์ห้ามกิน” ยุนนาพูดพลางเคี้ยวอย่างอร่อย
“ขี้งกจริงๆเลยยัยเด็กคนนี้นี่” เขาพูดพลางเดินกลับไปนั่งยังม้านั่งตัวเดิมของเขา

ลงเยอะได้ใจจริงๆ อิอิอิ สนุก ชอบ

อ่านไม่ทันอ่ะ
ทำไมแต่งเก่งขนาดนี้
ขอตัวไปอ่านก่อนน้า

สนุกมากๆ
แล้วจะติดตามตอนต่อไปนะ
เชียร์ๆ สู้เขา วินดี้

ตอนที่ 10

เมื่อมงโดกลับมานั่งยังม้านั่งตัวเดิม ยุนนาก็ยืนน้ำที่เธอซื้อมาให้จองอา
“จองอาน้ำจ๊ะ” เธอยื่นพร้อมบริการเปิดขวดยกหลอดให้ดูดกันเลยที่เดียว จองดูดน้ำอย่างเขินอายในขณะที่ยุนนายิ้มอย่างมีความสุข มงโดมองภาพนั้นอย่างหมันใส้จึงหันไปยังอีซานที่นั่งข้างๆเขา ซึ่งกำลังดื่มน้ำอยู่เช่นกัน
“ซานจ้าหิวน้ำจังเลยป้อนเขาหน่อยซิตัวเอง” มงโดจีบปากจีบคอพูด ทำให้อีซานถึงกับสำลักน้ำออกมา จองอาและยุนนาก็หันไปมองทั้งคู่อย่างหยะแหยง
“ไอ้บ้ามงโดเอ้ย” อีซานพูดอย่างโมโหก่อนจะลุกเดินหนีไป
“อ้าวซาน เฮ้ยอีซาน น้ำฉันล่ะ” มงโดจึงลุกเดินตาม ในที่สุดพวกเขาทั้งสองก็จากไป ยุนนารู้สึกโล่งใจจริงๆ
“เฮ้อ ไปซะได้ รำคาญจะแย่” ยุนนากล่าว
“เอ๊ะ นึกว่าเธอนั้นเขามาซะอีก” จองอาถาม
“อะไรนะ บ้าแล้ว จะนัดมาทำไม นี่ก็แทบไม่อยากทักด้วยซ้ำ” ยุนนาตอบ
“จริงหรอที่ว่าไม่อยากทักนะ เห็นตะโกนเรียกกันเลย แถมยังคุยเล่นกันอีก” จองอาพูดอย่างประชด (หึงอ่ะดิ)
“คุยเล่นเนี่ยนะ มองยังไงเนี่ย ทะเลาะกันชัดๆ” ยุนนาอธิบาย
“ช่างมันเถอะ” จองอาพูดตัดบทและเงียบไป ยุนนาสังเกตได้ว่าเธออารมณ์ไม่ดี
“เป็นไรอีกอ่ะ โกรธหรอ” ยุนนากระแซะตัวถาม หากแต่ของอาไม่ตอบเธอนั่งนิ่งเงียบ เหมือนดั่งครุ่นคิดอยู่ ยุนนาเห็นท่าไม่ดี จึงหยิบซูชิขึ้นมากินต่อแล้วรีบยัดๆเข้าไป
“อืม อร่อยจริงๆเลย อึก แค่กๆๆ” ยุนนารีบกินมากจนติดคอ จองอาหันมามองอย่างเป็นห่วง เธอรีบเอาน้ำให้ยุนนาดื่ม
“จะรีบกินทำไมเล่า เคี้ยวช้าๆก็ได้ ดูซิติดคอเลย” จองอาเอ็ดให้ แต่ยุนนากลับยิ้มดีใจที่เธอสามารถทำให้อีกคนหายจากอาการเงียบขรึมได้ แม้ว่าจะทำเกินไปหน่อยแต่เธอก็คิดว่าคุ้ม
“หายโกรธแล้วหรอ” ยุนนาพูดขึ้นทันทีที่รู้สึกดีขึ้นจากอาการติดคอ
“ใครโกรธล่ะ” จองอายังคงไม่ยอมรับเช่นเคย กันจะตีเข้าที่ไหล่ของคนชอบแหย่ที่ทำหน้าทะเล้นใส่ เมื่อทานอาหารเสร็จทั้งคู่ก็ออกจากสวนสัตว์ ตอนนี้บ่ายกว่าๆแล้ว
“ไปไหนกันอีกดีล่ะ” จองอาเป็นฝ่ายถามมั่ง
“ไปดูหนังไหม” ยุนนาจึงรีบตอบทันที จองอานิ่งไปเมื่อได้ยิน ยุนนาจึงคิดว่าเธอคงไม่ชอบเลยทำหน้าจ๋อย
“อืมไปซิ” แต่ในที่สุดจองอาก็ตอบออกมา จากนั้นทั้งคู่จึงมุ่งหน้าไปยังโรงภาพยนตร์ จองอาเป็นคนนำยุนนามายังโรงภาพยนตร์แห่งหนึ่ง
“ว้าวที่นี่แจ๋วไปเลย หรูสุดๆ”ยุนนาตื่นเต้นกับความโอ่อ่าที่เห็น ที่นี่คือโรงหนังระดับสูงซึ่งยุนนาไม่เคยมาที่นี่มาก่อน ทั้งคู่เดินมาดูรอบฉาย
“ดูอะไรกันดีล่ะ” ยุนนาถามขึ้น
“แล้วเธออยากดูอะไรล่ะ” จองอาถามกลับ ก่อนที่ยุนนาจะแอบทำหน้าเจ้าเลห์
“งั้นดูวิญญาณล้างแค้นละกัน” ยุนนาพูดขึ้น
“หนังผีหรอ”จองอาทำหน้าหวาดๆ แต่ก็ยอมแต่โดยดี
“ฮิๆๆ พอจองอาดูหนังแล้วกลัวก็จะมากอดเรา ฮ่าๆๆๆความคิดชั่วมากยุนนา” ยุนนาคิดแผนชั่วในใจ จากนั้นทั้งคู่จึงเดินมายังจุดจำหน่ายบัตร
“วิญญาณล้างแค้นสองที่ค่ะ” ยุนนาบอกพนักงาน
“หกหมื่นวอนค่ะ” พนักงานบอกราคาที่ต้องชำระ
“ห่ะ? หกหมื่นวอน” ยุนนาอุทานออกมาด้วยความตกใจไม่คาอคิดว่ามันจะแพงขนาดนี้ ทันใดนั้นจองอาก็ยื่นบัตรบางอย่างให้แก่พนักงาน พนักงานรับมารูดและยื่นหางบัตรให้แก่เธอ
“จองอาทำไรน่ะ เดี้ยวฉันจ่ายเอง” ยุนนาพูด
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันมีบัตรหนังอยู่แล้วน่ะ” จองอาตอบ
“แต่ยังไงมันก็เสียตังค์อยู่ดีนี่” ยุนนาบอก
“ไม่หรอกฉันได้ฟรีมาน่ะ ยังเหลืออีกตั้งหลายที่” จองอาอธิบาย (เหมือนบัตรMovies card)
“งั้นหรอ ดีจังนะได้มาจากใครหรอ” ยุนนาถาม หากแต่จองอากลับนิ่งเงียบ ก่อนจะหันมายิ้มให้ยุนนา
“ไปซื้อป๊อปคร์อนกันเถอะ” จองอาพูดพลางคล้องแขนยุนนาเดินไป ยุนนาเก็บยิ้มดีใจแทบไม่มิดที่จองอามาคล้องแขนเลยลืมสังเกตท่าทางแปลกของจองอาต่อคำถามเมื่อครู่ เมื่อได้เวลาเข้าชมทั่งคู่ก็เข้ามานั่งยังที่นั่งที่ซื้อไว้ มันเป็นโซฟาคู่ขนาดใหญ่และมีพาดิชั่นกั้นระหว่างที่นั่งคู่อื่นๆ จึงค่อนข้างเป็นส่วนตัว
“คนรวยเขานั่งโรงแบบนี้กันนี่เอง” ยุนนาพูดขึ้นกับตัวเอง
“อะไรนะ”จองอาได้ยินไม่ถนัดนัก
“อ้อเปล่าๆ ไม่มีไร ที่นั่งดีเนอะ”ยุนนาบอก จองอาได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนที่ไตเติลหนังจะเริ่ม
“ฮึๆๆ จองอาจ้าโผเข้ามาสู่อ้อมกอดฉันได้เลยนะจ๊ะ” ยุนนาคิดในใจ หากแต่เมื่อหนังฉายคนที่กลัวลนลานกลับเป็นยุนนาที่กระโดดไปเกาะจองอาเหมือนหมีโคอาล่าเกาะต้นไม้ ยุนนาหน้าก้มหน้างุดๆหนีจอหนังที่กำลังฉายหน้าของวิญญาณสุดสยอง เมื่อมีเสียงเอฟเฟ็คใดๆดังขึ้นยุนนาก็ร้องตกใจเสียงหลง จนทำให้เธอลืมจุดประสงค์แรกไปเลย จองอาได้แต่ขำกับท่าทางของยุนนามากกว่าจะดูหนังเสียด้วยซ้ำ เมื่อหนังจบทั้งคู่จึงเดินออกมาจากโรง ยุนนาเดินอย่างอ่อนเพลียเหมือนวิ่งผ่านป่าช้ามา
“โอ้ย หนังบ้าอะไรน่ากลัวชิหาย”ยุนนาบ่นอย่างอ่อนแรง
“แล้วใครเป็นคนเรื่องล่ะ”จองอาพูดพลางหัวเราะ
“ก็คิดว่าจองอาจะกลัวแล้วมากอดฉันอ่ะ” ยุนนาหลุดปากพูด จองอาหันขวับมาทันที
“อะไรนะ นี่วางแผนไว้ยังงี้เองหรอ” เธอพูดพลางตีไปตามตัวยุนนา
“โอ้ยๆเจ็บน้า”ยุนนาบ่น
“ดีสมน้ำหน้า สมควรแล้ว ใครใช้ให้คิดเรื่องอะไรแบบนี้ เป็นไงล่ะจะให้เขากลัวตัวเองกับกลัวซะเอง” จองอาพูดเอ็ดยุนนายกใหญ่ ยุนนาได้แต่ทำหน้าเสียอกเสียใจให้เธอสงสาร หากแต่เธอกับไม่สนใจ จึงเดินนำไปลิ่วๆเหมือนว่าเธอโกรธให้ยุนนาวิ่งตาม
“อ้าจองอารอด้วยดิ” ยุนนาร้องเรียก จองอาได้แต่แอบยิ้มไม่ให้อีกคนเห็น เมื่อยุนนาวิ่งมาทันเธอเธอก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นบึ้งตึง
“ฉันขอโทษน้า” ยุนนาพูดพลางช้อนตาให้ดูน่าสงสาร จองอามองภาพนั้นแล้วก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่ จึงปล่อยหลุดออกมา ทำให้ยุนนาถึงกับงง แล้วจึงรู้ว่าจองอาแกล้งงอนเธอเท่านั้น
“นี่แกล้งกันหรอ” ยุนนาพูดขึ้น จองอาได้แต่ยิ้มหน้าเป็น
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” ยุนนาจึงพูดฝากแค้นไว้ หากแต่น่าจะเป็นรักซะมากกว่า ตอนนี้เวลาเกือบสี่โมงเย็นแล้วทั้งคู่จึงปรึกษากันอีกครั้งว่าจะไปที่ใดต่อ
“เริ่มเย็นแล้วจะไปไหนต่อดี”ยุนนาถาม จองอาคิดสักครู่ก็ตอบ
“งั้นกลับไปจนเริ่มต้นกันเถอะ” จองอาตอบ ยุนนาได้ยินดังนั้นก็ทำหน้างงทันที จองอาจึงดึงมือเธอไป จองอาพายุนนามายังนัมซันทาวเวอร์สถานที่ที่นัดพบเมื่อเช้า ยุนนาจึงได้เข้าใจคำพูดเธอ ทั้งคู่ขึ้นไปบนตึกเพื่อไปขึ้นกระเช้าชมเมือง จองอาดูมีความสุขมากๆเมื่ออยู่บนกระเช้า ยุนนาได้แต่มองเธอมากกว่าจะมองวิวทิวทัศน์ของโซวซะอีก เมื่อกระเช้ากลับมายังตึกเป็นเวลาที่ดวงอาทิตย์อัสดงพอดีทั้งคู่จึงหยุดดู จองอาเดินไปเกาะตรงระเบียงยุนนายืนอยู่ด้านหลัง บนตึกสูงเช่นนั้นลมจึงแรงมากจองอาที่อยู่ตรงระเบียงจึงเงยหน้ารับลมทำให้ผมของเธอปลิวไสวพร้อมกับชุดของเธอที่ปลิวไปตามแรงลม ในขณะที่ดวงอาทิตย์เคลื่อนลงมาตรงกับตำแหน่งที่จองอายืน ยุนนามองภาพนั้นดั่งต้องมนต์ มันช่างงดงามจนเธอแทบลืมหายใจ
“อ้า...หนูเข้าใจแล้วอาจารย์” เธอคิดในใจและนึกถึงคำพูดของมงที่ “แรงบันดาลใจนะมีทุกที่นะแหละ” แรงบันดาลใจของเธอก็คือจองอานั่นเอง ยุนนายิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนที่จองอาจะหันกลับมามองเธอและส่งยิ้มให้ ยุนนาจึงเดินไปยืนข้างๆเธอที่ระเบียง และลอบมองหน้าด้านข้างที่ถูกแสงอาทิตย์สีส้มสาดส่อง ยุนนานิ่งมองอยู่ยังงั้นจนจองอารู้สึกตัว เธอจึงหันมามองยุนนา
“มีอะไรหรอ” จองอาถาม
“ไม่มีอะไร” ยุนนาตอบแต่ไม่ยอมละสายตาไปจากหน้าเธอ จองอาจึงทำหน้างงๆ หลังชมดวงอาทิตย์ตกเสร็จทั้งคู่ก็ลงจากตึก ตอนนี้หกโมงกว่าแล้วยุนนาจึงพาจองอาไปทานข้าวที่ร้านบะหมี่เจ้าประจำ (คิดได้พาสาวไปร้านบะหมี่)
“ไงยุนนา ไม่เจอนานนะ” เจ้าของทักเธอทันทีที่เดินเข้าร้าน จองอารู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอไม่เคยมาร้านแบบนี้มาก่อน ยุนนาพาเธอมานั่งยังโต๊ะ
“เอาไรดี” ยุนนาถามจองอา จองอาได้แต่ทำปากผงาบๆ ก่อนที่ยุนนาจะรู้ว่าเธอไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรดี
“งั้นเดี้ยวฉันสั่งให้ ร้านนี้อร่อยมากไม่ต้องห่วง” ยุนนายืนยัน
“เถ่าแก่ ขอจาจังเหมี่ยนสองที่ ให้เยอะๆนะ” ยุนนาตะโกนบอกเจ้าของร้าน จองอายิ้มน้อยๆเมื่อมองคนตรงหน้า ไม่นานนักอาหารก็มาเสริฟ ยุนนาอธิบายวิธีการกินและสาธิตให้ดูไปในตัว จองอามองท่าทางของยุนนาแล้วหัวเราะอย่างชอบใจ ทั้งคู่ทานบะหมี่อย่างสนุกสนาน เมื่อทานเสร็จยุนนาจึงเดินไปส่งจองอาที่ห้อง ระหว่างทางทั้งคู่ไม่ได้คุยอะไรมาก เพียงแค่จับมือกันและเดินไปตามถนนทั่วนั้น จองอารู้สึกอิ่มเอมในความสุขอย่างมากวันนี้เธอได้ไปในหลายๆที่ที่เธอไม่เคยไปมาก่อนกับคนคนนี้ที่เธอมีความสุขเมื่ออยู่ใกล้ ยุนนาเองก็รู้สึกไม่ต่างกันเธอมีความสุขมากวันนี้ การมีจองอาอยู่ใกล้ๆทำให้สถานที่ธรรมดากลายเป็นสวรรค์ได้ง่ายๆ อีกทั้งยังได้ค้นพบว่าจองอาคือแรงบันดาลใจของเธออีกด้วย และตอนนี้เหลือเพียงสิ่งหนึ่งที่ยุนนาอยากทำ หากแต่คิดอยู่ว่าจะบอกจองอายังไง (ทำอะไรอ่ะ)

After School
ตอนที่ 11

เมื่อยุนนาเดินมาส่งจองอาถึงหน้าห้องแล้ว ก็ถึงเวลาที่ทั้งคู่ต้องบอกลากัน
“วันนี้ขอบคุณนะ ฉันสนุกเลย”จองอากล่าว ยุนนาได้แต่พยักหน้า จองอาจึงเปิดประตูจะเข้าห้อง หากแต่ยุนนาไม่อยากให้วันนี้จบเพียงเท่านี้ เธอตัดสินใจเอื้อมมือไปจับแขนของจองอาที่กำลังบิดประตูเปิดออก จองอาตกใจกับการกระทำนั้น ทั้งคู่จึงหันมาสบตากัน
“จองอา”ยุนนาเอ่ย จองอาสบตาและตั้งใจฟังเธอ
“ฉันขอ...ฉันขอ” ยุนนายื่นหน้าเข้าไปใกล้จองอา
“ฉันขอวาดรูปเธอได้ไหม” ยุนนาตัดสินใจพูดออกไป ทำเอาคนฟังลุ้นตัวงอ และผิดหวังนิดหน่อยที่สิ่งที่ร้องขอไม่ใช่อย่างที่เธอคิด (คิดอะไรล่ะจองอา)
“ฮึ..ได้ซิ” จองอาตอบพร้อมยิ้มน้อยๆ จากนั้นทั้งคู่จึงเข้าห้องไปด้วยกัน จองอานำน้ำมาให้ยุนนาแล้วนั่งลงยังโซฟาข้างๆกัน
“แล้ว..จะวาดแบบไหนล่ะ” จองอาถาม ยุนนาทำหน้าอึกอักก่อนจะเปิดกระเป๋าย่ามที่สะพายมาด้วยออก เธอหยิบดินสอและกระดาษสเก็ตออกมา
“อืม....เธอช่วย.....เธอช่วย...ถอดได้ไหม” ยุนนาพูดไม่เต็มเสียงนักคนฟังจึงได้ยินไม่ถนัด
“อะไรน่ะ” จองอาถาม
“ถอดชุดน่ะ คือฉันไม่ได้ลามกนะแค่นิดหน่อย เอ้ย หมายถึง คือ..คือแค่ด้านหลังนะ..ด้านหลังเท่านั้น” ยุนนาพูดตะกุกตะกัก
จองอาได้แต่นิ่งเงียบด้วยใบหน้าตกใจ ยุนนาเห็นดังนั้นจึงเปลี่ยนใจเลยลุกขึ้นเก็บข้าวของ
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันว่ามันก็มากเกินไป เธอไม่ต้องทำก็ได้ เดี้ยวฉัน...” ยุนนาพูดไม่ทันจบจองอาก็สวนขึ้น
“ได้ ฉันจะทำ” จองอาตอบด้วยใบหน้าเรียบแต่สายตาอ่อนโยน ทำให้ยุนนาถึงกับอึ้ง
“แต่ว่าฉันขอไปเตรียมตัวก่อนนะ วันนี้เดินทั้งวันเลย..ฉันอยากอาบน้ำก่อน” จองอาพูดแล้วจึงเดินลับเข้าห้องนอนไป ยุนนาได้แต่ยืนแข็งทื่อมองตาม ก่อนจะนั่งลงยังโซฟาตัวเดิมแล้วกระน้ำดื่มอึกๆจนหมดแก้ว
จองอาเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องนอนก็ถอดชุดออกและตรงไปยังห้องน้ำ เธอทำความสะอาดร่างกายอย่างดี ในขณะที่นั่งอยู่ในอ่างก็พลางคิดถึงคนที่รออยู่ข้างนอก คืนนี้เธอต้องโชว์เรือนร่างนี้ให้แก่คนคนนั้น ในใจก็เกิดเต็นรัวขึ้นใบหน้าก็แดงระเรื่อ เธอเอามือมาสัมผัสใบหน้าที่ร้อนวูบวาบเพื่อให้มันบรรเทาลง และจับไปยังหน้าอกตัวเองที่กำลังเต็นตุบๆเพราะก้อนเนื้อข้างในสูบฉีดเลือดอย่างแรงตามความรู้สึกเธอ เช่นเดียวกันกับคนที่นั่งรออยู่ที่โซฟาข้างนอก ตอนนี้หัวใจยุนนาเต็นตุบๆอย่างเร็วจนเธอรู้สึกปวดอกเลยทีเดียว จึงต้องบรรเทาด้วยการเอามือตีที่อกตัวเองเบาๆ
“โอ้ยอย่าเต้นเร็วนักซิโว้ย” ยุนนาบอกกับก้อนเนื้อภายในร่างกาย ทันใดนั้นจองอาก็เปิดประตูออกมา พร้อมกลิ่นหอมๆของสบู่ที่ลอยมาก่อนตัวเธอซะอีก ทำเอายุนนาแทบคลั่ง จองอาเดินออกมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำเธอเดินมาหยุดอยู่หน้ายุนนา ทั้งคู่ต่างหลบตากันและนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่จองอาจะพูดทำลายความเงียบนั้นลง
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ”จองอาถาม จึงทำให้ยุนนาได้สติขึ้น เงยหน้าขึ้นไปเผชิญความขาวเอ้ยความจริงตรงหน้า
“อ้อ...เออ...คือมันต้องใช้เตียงน่ะ” ยุนนาตอบ (ใช้เตียงทำไรครับพี่) จองอาถึงกับทำหน้าตกใจยุนนาเห็นดังนั้นจึงรีบบอก
“คือไม่ใช่ยังงั้นนะ ฉันอยากให้เธอนั่งบนเตียงนะ แค่นั้น” ยุนนาอธิบาย จองอาจึงทำหน้าเข้าใจและเดินนำยุนนาเข้าไปในห้องเธอ เมื่อเข้ามาภายในห้อง ยุนนาก็ให้จองอานั่งตรงขอบเตียงข้างหนึ่ง ส่วนตัวเองขึ้นมานอนที่เตียงอีกฝั่งเพื่อดูตำแหน่งที่นั่งของจองอาว่าตรงกับที่คิดไหม จองอาลอบมองการกระทำของยุนนา ยุนนาดูตั้งใจที่จะจัดองค์ประกอบของภาพมากจึงทำให้จองอารู้สึกผ่อนคลายลง เมื่อจองอาหันไปมองยุนนาอีกทีกลับเห็นเธอนอนมองหล่อนอยู่ด้วยสายตาที่เร่าร้อน หัวใจของจองอาก็เต้นเร็วอีกครั้ง เธอหลบหน้าหนีสายตาอันเร่าร้อนของยุนนา หากแต่ยุนนากลับลุกขึ้นและเข้าไปด้านหลังของจองอา
“จองอา”ยุนนากระซิบข้างหูจองอาด้วยเสียงที่แหบพลาพร้อมลมหายใจอุ่น หัวใจของจองอาเต้นรัวเร็ว ยุนนาเอื้อมมือไปแก้เชือกผ้าคลุมของจองอาออก และค่อยๆถอดมันออกจากร่างหญิงสาว เธอนิ่งอย่างว่าง่ายทำให้ผู้รุกรานได้ใจลูบไล้ไหล่นวลเนียนของเธอ ก่อนจะรวบผมที่แผ่เต็มหลังขาวของเธอไปไว้อีกข้างของด้านหน้า แล้วก้มลงสูดกลิ่นกายสาวหากแต่ไม่ใกล้จนถึงกับสัมผัสผิวเธอ ลมหายใจร้อนถูกปล่อยรดลงยังซอกคอขาว จองอาสั่นด้วยความวาบวามก่อนที่จะหันกลับมามองผู้รุกราน หากแต่เธอจะถูกหยุดการกระทำด้วยการกระซิบข้างหูอย่างเสียงซ่านอีกครั้ง
“อยู่เฉยๆนะ” ยุนนากระซิบบอกก่อนจะพละตัวออกและเริ่มวาดอย่างจริงจัง ทำเอาจองอางงเป็นไก่ตาแตก ที่อยู่ๆอีกคนก็เปลี่ยนท่าทีไปดื้อๆให้อีกคนอารมณ์ค้าง จองอาจึงทำได้แค่เพียงนั่งอยู่เฉยๆตามคำบอกของยุนนา พวกเขานิ่งเงียบอยู่นานเวลาเลื่องเลยไปจนไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว ยุนนายังคงมองร่างของจองอาและวาดภาพอย่างมุ่งมั่น แม้ว่าในห้องนั้นจะมีเครื่องปรับอากาศที่คอยให้ความเย็นแต่ยุนนากลับมีหมดเหงื่อผุดขึ้นตามใบหน้า จนในที่สุดเธอก็วาดเสร็จ ยุนนาถึงกับถอนหายใจราวกับเหนื่อยหอบ ก่อนจะหันไปยังร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวที่นั่งอยู่ขอบเตียง ตอนนี้ยุนนาวาดเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงทำให้สายตาศิลปินแปรเปลี่ยนเป็นเพียงสายตาของยุนนาที่กำลังมองเรือนร่างของหญิงสาวที่ตนหลงไหล ซักพักจองอาก็รู้สึกว่าเสียงขีดเขียนเงียบลงนานแล้วจึงเอ่ยถามขึ้น
“เสร็จแล้วหรอ” จองอาถามจึงทำให้ยุนนาได้สติ
“อ่ะ อือเสร็จแล้ว” ยุนนาตอบพลางคลุมเสื้อคลุมให้จองอา เมื่อใส่เสื้อคลุมเรียบร้อยเธอจึงหันมาหายุนนา
“เออขอบคุณนะ” ยุนนากล่าวขอบคุณ
“ไม่เป็นไร”จองอาตอบอย่างเขินอาย
“งั้น...ฉันกลับก่อนดีกว่า ดึกมากแล้ว” ยุนนากล่าวพลางลุกออกจากเตียง จองอาจะเดินไปส่งเธอแต่ยุนนาบอกไม่เป็นไรเพราะเธอแต่งตัวไม่เรียบร้อย ยุนนาจึงออกไปเก็บข้าวของแล้วออกไป ระหว่างทางเดินกลับบ้านยุนนายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ และนึกถึงเรือนร่างขาวๆของจองอาก็เผลอทำหน้าลามกออกมา ทันใดนั้นยุนนาก็รู้สึกว่าศรีษะถูกของแข็งกระแทกเข้าอย่างแรง เธอล้มลงทันที ชายคนหนึ่งตีเธอด้วยไม้หน้าสามจากนั้นเขาก็เริ่มค้นข้าวของเธอ เขาเจอกระเป๋าเงินและโทรศัพท์ มันไม่ค่อยมากนักทำให้เขาเซ็งนิดหน่อย ก่อนที่จะสักเกตว่าเธอเป็นผู้หญิงมันจึงเกิดความคิดชั่ว ลากเธอเข้าข้างทาง
ฝั่งมงโดพยายามติดต่อยุนนาหากแต่เขาโทรไม่ติด
“เด็กบ้านี่ปิดเครื่องหนีหรอ” เขากล่าวพลางพยายามโทรไปหาเธอ เขากระวนกระวายใจหลังจากที่โทรไปหาเธอที่บ้านแล้วทราบว่าเธอยังไม่กลับ จึงออกไปตามหาเธอทันที เขาตรงไปยังห้องของจองอาที่เขาเคยมาครั้งก่อน จองอาจึงเดินมาเปิดประตู
“ยัยนั่นล่ะ”เขาถามทันทีที่จองอาเปิดประตูออกมา
“ใครค่ะ”จองอาถาม
“อย่าไก๋ดีกว่า เรียกยัยนั่นออกมาได้แล้ว ดึกดื่นแล้วมันอันตราย” เขากล่าว
“เธอคุณหมายถึงยุนนาล่ะก็เธอกลับไปแล้ว”จองอาตอบ ด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก มงโดเมื่อได้ยินดังนั้นก็โมโหเพราะคิดว่าจองอาโกหก
“อย่าให้ฉันต้องเข้าไปค้นนะ นี่เด็กบ้าออกมาน่ะยัยลูกลิง!”เขาตะโกนเรียกยุนนา จนทำให้ห้องข้างๆเปิดประตูออกมาดู
“ฉันบอกแล้วว่าเขาไม่อยู่นี่ คุณกลับไปเถอะ” จองอารีบไล่เขากลับก่อนจะก่อกวนชาวบ้านมากกว่านี้
“ฮึ..กลัวเสี่ยเธอจะมาเห็นรึไง” มงโดพูดขึ้น
“คุณพูดเรื่องอะไรไม่ทราบ” จองอาถามเสียงเขียว
“คบกิ๊กเป็นผู้หญิง เสี่ยเธอจะได้คิดว่าเป็นเพื่อน ได้ทั้งขึ้นทั้งร่องฉลาดจริงๆ มืออาชีพมาก” เขาพูดเหยียดหยามเธอ จองอาโมโหสุดขีดห้ามตัวเองไม่ไหว จึงตบหน้าเขาอย่างแรง
“กรุณากลับไปเถอะค่ะ ยุนนาไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ” จองอาพูดก่อนจะปิดประตูดังปัง มงโดลูบรอยฝ่ามือบนหน้าอย่างเซ็งๆและเดินออกมา เขาเดินไปทางหมายจะไปบ้านยุนนาหากแต่มาสะดุดเข้ากับย่ามอันนึงที่อยู่บนพื้นถนน เขาจึงหยิบมันขึ้นมาดู
“นี่มันของยัยนั่นนิ” เขาจำได้ทันทีว่าเป็นของยุนนา จึงกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็เห็นรอยลากเข้าไปข้างทางเข้าเดินตามไปก็พบชายคนหนึ่งกำลังค่อมร่างยุนนาอยู่ เสื้อผ้าเธอถูกฉีกขาดอีกทั้งเลือดก็ออกเต็มศรีษะ เขาสติขาดทันทีที่เห็นภาพนั้น จึงตรงเข้าไปทำร้ายชายคนนั้น เขาทั้งเตะทั้งต่อยด้วยแรงโมโห ชายคนนั้นถึงกับร้องโอดโอยขอชีวิต เมื่อซ้อมจนหนำใจเขาก็ได้สติเข้าไปอุ้มร่างเธอ
“ยุนนา..ยุนนา” เขาร้องเรียกเธอ ไม่นานนักยุนนาก็ถูกส่งไปยังโรงพยาบาล เมื่ออีซานรู้ข่าวจึงรีบตามมาทันที
“มงโด ยุนนาเป็นไงบ้าง” อีซานเห็นมงโดยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ตามตัวเขาเต็มไปด้วยเลือดของยุนนา อีซานเดินเข้ามาใกล้เขา มงโดวางศรีษะลงบนไหล่ของอีซาน อีซานรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของมงโด จึงไม่ได้ต่อต้านอะไรกับการกระทำนี้

After School
ตอนที่ 12

รุ่งเช้าแสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้อง ทำให้คนที่หลับอยู่ลืมตาขึ้นเพราะแสงนั้น และอาการปวดหัวจนแทบระเปิดก็เกิดขึ้น
“โอ้ยยย เจ็บ” ยุนนาร้องขึ้นทันทีที่รู้สึกตัว ทำให้ชายสองคนที่นอนเฝ้าเธอตื่นตาม
“ยุนนา รู้สึกตัวแล้วหรอ” อีซานเอ่ยถามเป็นคนแรก
“พี่ซาน อาจารย์” ยุนนาทักพวกเขาอย่างอ่อนแรง มงโดจึงเอาน้ำให้เธอดื่มและช่วยปรับเตียงให้เธอลุกนั่ง
“นี่หนูเป็นอะไรหรอ” ยุนนาถามมงโด เขาได้แต่นิ่งเงียบไม่กล้าตอบ
“เธอถูกปล้นนะ” เป็นอีซานที่ตอบให้ ยุนนาจึงพยายามคิดถึงเรื่องราวเมื่อคืนแต่นั่นกับทำให้เธอปวดหัวหนัก
“โอ้ย.....” ยุนนาร้องด้วยความเจ็บปวด
“ยัยบ้าเอ้ย เธอมันบ้าที่สุด เป็นผู้หญิงยิงเรือกลับมืดๆค่ำๆแบบนั้นได้ไงกัน นี่ถ้าฉันไปไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้นหึ” เขาด่าเธอยกใหญ่ จนยุนนาทำหน้างงเพราะยังลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก โชคดีที่เธอไม่ได้เป็นอะไรมากเพียงแค่หัวแตกจากการถูกตีเท่านั้นสักพักเธอก็จำทุกอย่างได้
“ภาพ! ภาพล่ะอาจารย์ ภาพจองอาล่ะ” เธอถามขึ้นทันทีที่นึกออก สร้างความฉุนเฉียวแก่มงโดนัก
“ไม่รู้..ถูกโจรมันเอาไปแล้วมั้ง” เขาตอบ เธอทำหน้าเศร้าทันที จึงทำให้มงโดพูดความจริงออกไป
“ฉันล้อเล่น ฉันเก็บเอาไว้ให้แล้ว” เขาบอก ยุนนาจึงยิ้มออกทันที
“ขอบคุณนะอาจารย์” ยุนนากล่าวเสียงหวาน มงโดหมันเขี้ยวทำท่าจะโขกศรีษะเธอแต่ก็ยั้งมือไว้
“เอาล่ะๆ เลิกเล่นเป็นเด็กได้แล้ว ยุนนาฉันไม่ได้บอกพ่อแม่เธอเรื่องนี้หรอกนะ ฉันเกรงพวกท่านจะรับไม่ไหวนะ” อีซานบอก
“ดีแล้วล่ะค่ะ ฉันก็ไม่อยากให้พ่อแม่รู้เหมือนกัน” ยุนนาตอบ
“เพราฉะนั้นจนกว่าเธอจะหายก็ไปพักอยู่กับฉันซะ ฉันบอกพ่อแม่เธอแล้วว่าจะให้เธอเข้าคอร์สพิเศษ” มงโดกล่าว
“หา? คอร์สพิเศษ” ยุนนากล่าวด้วยเสียงงงๆ
“ใช่ เธอจะเข้าประกวดนี่ ยังไม่ได้ลงสีเลยใช่ไหมภาพเธอนะ งั้นก็ใช้เวลาที่เหลือนี้ทำมันซะนะ” อีซานกล่าว ยุนนาพยักหน้ารับแบบจำใจ หลังจากตัวร่างกายเรียบร้อยและหมอยืนยันว่าไม่เป็นอะไรแล้ว มงโดก็พายุนนาไปที่บ้านเขา แม้ครั้งนี้จะเป็นครั้งที่สองที่เธอได้มาที่นี่ แต่เธอก์เพิ่งได้สำรวจมันอย่างเป็นจริงก็ครั้งนี้
“บ้านอาจารย์นี่ ก็เรียบร้อยกว่าที่คิดไว้นะ” ยุนนากล่าวขึ้น
“ทำไม เธอคิดว่าบ้านฉันต้องเป็นยังไงหรอ” มงโดถาม
“ก็แบบ จารย์เป็นศิลปินใช่ป่ะ แล้วยังเป็นผู้ชายอีก แถมยังเป็นคิมมงโดอ่ะนะ มันก็น่าจะแบบ” ยุนนาอธิบาย นั่นทำให้มงโดเกิดอาการเคืองขึ้นมา
“ทำไมเป็นฉันมันทำไมหรอ ห่ะ? ยัยเด็กนี่” มงโดเอ็ดเข้าให้ ยุนนาจึงทำท่าแลบลิ้นปลิ่นตา วิ่งหลบมะกอกของมงโด จึงไปเจอเข้ากับตู้โชว์รางวัลมากมายของมงโดเข้า
“โหรางวัลอือเลย” ยุนนาหยุดมองอยู่หน้าตู้ พอดีกลับที่มงโดเดินมาข้างๆ
“อ้อนี่หรอ หมอนั่นมันจัดน่ะ ฉันไม่สนใจรางวัลพวกนี้เท่าไรหรอกตอนแรกว่าจะทิ้งๆไปด้วยซ้ำ แต่หมอนั่นโมโหใหญ่ ซื้อตู้มาแล้วจัดเรียงซะเรียบ” มงโดเล่าด้วยร้อยยิ้ม เป็นใบหน้าที่ยุนนาแปลกใจมากที่เห็น จึงรู้สึกสะกิดใจบางอย่าง
“งั้น ชั้นวางหนังสือนั่นล่ะ ใครทำ” ยุนนาชี้ไปยังชั้นวางหนังสือ
“หมอนั่นก็ทำ” เขาตอบ
“ชั้นโชว์ของประดับตกแต่งบ้าน” ยุนนาชี้ไปยังชั้นโชว์ของประดับตกแต่งบ้านอีก
“ก็หมอนั่นนะซิ คิดว่าชั้นมีอารมณ์ซื้อของปัญญาอ่อนพวกนั้นมาจัดหรอ” เขาตอบ ยิ่งทำให้ยุนนาคิดหนัก
“งั้นใครจัดบ้านนี้ทั้งหมด” ยุนนาถาม มงโดหันไปมองหน้ายุนนา
“ฉันก็บอกแล้วไงว่าหมอนั่น” มงโดตอบด้วยอารมณ์รำคาญเล็กๆ
“แล้วหมอนั่นนี่หมอไหนอ่ะ” ยุนนาถามอีก
“ก็เจ้า...” มงโดยังไม่ทันได้ตอบ อีซานก็โผล่มา
“มากันแล้วหรอ ฉันซื้ออาหารมาทำเยอะเลย ยุนนาชอบปูรึเปล่า ฉันซื้อปูมานะ เดี้ยวทำซุปปูกินกันนะ” อีซานพูดขึ้น ยุนนาจึงใช้สมองอันชาญฉลาดของตนประมวลผลข้อมูลทั้งหมด และก็ได้คำตอบจึงหัวเราะออกมาทันที ทำให้ชายทั้งสองมองเธออย่างประหลาดใจและพลางคิดไปว่าคงเป็นเพราะสมองเธอได้รับความกระทบกระเทือน ระหว่างที่ยุนนาอยู่ที่บ้านมงโด อีซานเองก็มาอยู่ที่นี่ด้วย(เอหรือว่าอยู่ที่นี่อยู่แล้ว) เธอยังไปเรียนตามปกติหลังเลิกเรียนก็มาศึกษาเทคนิคเพิ่มเติมจากมงโด พร้อมๆกับลงสีภาพของจองอาไปด้วย จนถึงเวลาส่งผลงาน ยุนนาพอใจกับผลงานที่เธอวาดมากเช่นเดียวกับมงโด ภาพนี้สื่อได้ถึงอารมณ์ของภาพดีมาก ยุนนาใช้เทคนิควาดภาพให้ออกมาในมุมมองเดียวกับคนที่นอนอยู่บนเตียง และตื่นขึ้นมาพบกับคนรัก เมื่อมองดูภาพจะไม่รู้สึกว่าตนมองภาพอยู่ แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองนั้นเข้าไปอยู่ในภาพจริงๆ สีที่เธอลงสื่อถึงอารมณ์และความสัมพันธ์ทั้งนุ่มนวลและเร่าร้อน เหมือนดั่งความสัมพันธ์ของชายหญิง ทุกๆรายละเอียดทำให้ผู้ที่เห็นภาพนี้นึกถึงคนรักของตน ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง หลังส่งผลงานยุนนาก็กลับบ้านของเธอ

__________________________________________
จากนี้ขอพักชั่วคราว คนแต่งเผชิญปัญหาชีวิตอยู๋ ToT ขอหยุดพักใจและสมองสักแป๊ป หากอารมณ์กลับมาแล้วจาเขียนต่อทันที *0*

ท่านวิน....สนุกมากเลยค่ะ รีบกลับมาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะ

เป็นกำลังใจให้นะ....
ถ้าเรายังเจอปัญหาแสดงว่าเราจะเจอทางแก้ปัญหาในไม่ช้า อิอิ
^
^
^อ่านแล้วงงไหมคะ ยีนอ่านเองยังงงเองเลย ^^

ปัญหามีไว้แก้นะคับ อย่าเครียดนะ พรุ่งนี้พระอาทิตย์ ก็ยังขึ้นทางตะวันออก อยู่ดี

สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณสำหรับ เรื่องที่แต่ง สนุกๆๆมากๆๆ

วินดี้ ส่งประวัติ การศึกษา และรูปถ่ายมาให้เรานะหมอนบอกจะช่วยหางานให้วินดี้จ๊ะ
อันนี้เมล์เราเดียวเราส่งต่อให้หมอนอีกที
supara13@gmail.com ด่วนนะ

วินดี้ สู้ๆ

การเจอปัญหา คือ การเจอบทเรียน เมื่อเจอบทเรียนเราจงศึกษามัน แล้วเราจะค้นพบวิธีการจัดการกับปัญหา

บางครั้งมันก็ขึ้นอยู่กับจังหวะและโอกาส ขอให้อดทน เข้มแข็ง หนักแน่น และจงมั่นใจในตัวเอง สู้ สู้ นะค่ะ วินดี้......สู้เว้ยยย

^______^

ขอบคุณสำหรับฟิคสนุกๆนะจ๊ะ วินดี้
เรื่องราวน่าติดตามมากขึ้นเรื่อยๆ


วินดี้มีปัญหาอะไรเราไม่รู้หรอกนะ
แต่ยังไงก็ขอให้พบกับทางแก้ปัญหาโดยเร็วนะจ๊ะ
" ปัญหามา ปัญญามี"

สู้ สู้นะวินดี้

ต้องขอขอบคุณทุกกำลังใจที่ให้กัน โดยเฉพาะท่านตกหล่นและท่านหมอน แต่ตอนนี้ข้ากำลังรองานอยู่ คิดว่าคงได้ข่าวดีเร็วๆนี้ คงขอรับเพียงน้ำใจ ซาบซึ้งมากที่จะช่วย เรื่องปัญหาว่างงานคงจบลงในเร็ววัน แต่ปัญหาอื่นๆที่ยังไม่พร้อมจะแก้ก็รออยู่ สักวันคงกล้าเผชิญหน้าได้ ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะทุกท่าน ขอบคุณคร้าบ

ความลับจองอาถูกเผยแล้ว จะเป็นอะไรเชิญอ่านกันเลย

ตอนที่ 13
ภายในโรงภาพยนตร์อันหรูหรา ผู้ชมกำลังตั้งใจชมภาพยนตร์สยองขวัญที่ฉายอยู่ มีเพียงหญิงสาวคนหนึ่งเท่านั้นที่นั่งมองเหม่ออยู่
“เป็นอะไรไปจองอา หนังไม่สนุกหรอ” ชายวัยกลางคนที่นั่งข้างๆเธอถามขึ้น
“อ้อเปล่าค่ะ สนุกดี” เธอตอบพลางหันหน้าไปสนใจกับจอตรงหน้า
“ฉันแปลกใจจริงๆ ที่วันนี้เธอเป็นคนเลือกหนังเอง แถมยังเลือกเป็นหนังผีซะอีก คาดไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะชอบหนังผีนะ” เขากล่าวพลางมองเธออย่างอ่อนโยน
ที่นี่คือโรงภาพยนตร์ที่จองอาเคยมากับยุนนา เธอมักมาดูหนังที่นี่บ่อยๆกับชายคนนี้ วันนี้ก็เช่นกัน หากแต่วันนี้เธอเป็นคนเรื่องหนังดูเองผิดกับทุกครั้งที่ดูตามใจเขา ที่เธอเลือกหนังผีเพราะเป็นเรื่องเดียวกับที่ดูกับยุนนา เพื่อจะได้รู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังดูหนังกับยุนนาอยู่ หากแต่มันกลับไม่ได้รู้สึกอย่างที่คิดเมื่อเข้ามาอยู่ในโรง เธอกลับคิดถึงยุนนามากขึ้นไปอีก เพราะตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้พบกับยุนนาอีกเลย มีเพียงแค่โทรหากันเล็กน้อย แต่นั่นก็ไม่สามารถบรรเทาความคิดถึงของเธอได้ จนทำให้เธอเผลอหลุดอาการเหม่อลอยต่อหน้าชายผู้นี้
“วันนี้ดูเธอเหม่อๆชอบกลน่ะ มีอะไรหรือเปล่า” ชายวัยกลางคนถาม ขณะที่รับประทานอาหารในร้านอาหารฝรั่งเศส ณ โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร คิดเรื่องงานนิดหน่อย” เธอตอบ
“งานหรอ เธอยังไปที่คลับอยู่หรอ” เขาถาม เธอพยักหน้าตอบ
“ถ้ามันลำบากนัก ก็ไม่ต้องไปก็ได้นะ ฉันเองเห็นว่าเธอชอบเล่นดนตรีเลยให้ไปเล่นที่นั่น ไม่ได้บังคับอะไร ถ้ามันทำให้เธอยุ่งยาก ก็ไม่ต้องไปหรอกนะ” เขาบอกในฐานนะเจ้าของคลับนั้น
“ไม่เลยค่ะ ฉันชอบและยังอยากจะเล่นที่นั่นอยู่ ไม่ลำบากหรอกค่ะ” เธอตอบ เพราะที่นั่นเป็นที่เดียวที่เธอจะสามารถเล่นดนตรีให้คนฟังได้ แม้เธอจะรู้อยู่แก่ใจว่า คนพวกนั้นไม่ได้ฟังมันเลยก็ตาม
“งั้นหรอ ถ้างั้นก็ตามใจเธอนะ แต่ว่าหลังแต่งงานฉันไม่ยอมให้เธอไปแล้วนะ” เขาพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน หากแต่เมื่อเธอฟังมันกลับรู้สึกเจ็บปวด แม้จะรู้ดีและเตรียมใจกับเรื่องนี้มานานแล้ว แต่นั่นมันก่อนที่เธอจะได้พบกับยุนนา ผู้หญิงที่เธอเผลอรักจนหมดใจ เมื่อคิดถึงยุนนาเธอก็ยิ่งเจ็บปวด แม้จะรุ้ดีว่าไม่มีทางสมหวัง แต่ใจดื้อดึงก็ไม่ยอมฟัง กลับเอาตัวเข้าไปพัวพันกับยุนนา จนตอนนี้ถอนหัวใจไม่ทันซะแล้ว และเวลาของเธอก็ใหล้จะหมดเต็มที
“อาหารไม่ถูกปากหรอ จะเปลี่ยนร้านไหม” ชายคนนั้นถามเมื่อเห็นเธอไม่แตะอาหาร
“ไม่ค่ะ อร่อยมาก” เธอตอบ
“งั้นก็ทานเยอะๆนะ ฉันไม่อยากได้เจ้าสาวผอมแห้งแรงน้อยนะรู้ไหม” เขาบอก เธอจึงได้แต่เพียงก้มหน้าทานอาหารอย่างขมขื่น อีกสองสัปดาห์จะเป็นวันเกิดอายุครบสิบแปดปีของเธอ และเป็นวันที่ชายคนนี้พร่ำบอกเธอมาตลอดตั้งแต่เธอสิบขวบ ซึ่งเป็นตอนที่เขารับเธอมาเลี้ยง
“เธอจะต้องเป็นเจ้าสาวของฉันนะจองอา เมื่อเธออายุครบสิบแปด เราจะแต่งงานกัน” ชายคนนั้นบอกกับเธอเมื่อตอนที่พบกันครั้งแรก เขาหลงใหลในตัวจองอาตั้งแต่แรกเห็น แม้เธอจะมีอายุได้เพียงสิบขวบก็ตาม (เฒ่าหัวงู)
_______________________________________

ที่แท้จองอาก็เป็นเด็กเสี่ยนี่เอง เอ๊ะคุ้นๆไหม มงโดเคยพูดไว้นี่ มันรู้ได้อย่างไรว่าจองอาของเราเป็นเด็กเสี่ย หมอนี่ไม่ธรรมดาไม่ใช่แค่ปากหมาอย่างเดียวนะจ๊ะ ติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ แต่งไว้แล้วแต่ไม่มีเวลาพิม ไว้พรุ่งนี้จะมาพิมตอนต่อให้ อีกสองตอนก็ติดเรตแล้ว ทนรอกันหน่อยนะ

ตอน13 สั้นไปหน่อยขอโทษที

เขียนได้ดีนะครับ จะรออ่านนะ

มารออยู่นะ ขอบคุณมาก windy

แต่งได้ดีนะคะท่านวิน แต่สั้นไปหน่อย
ข้าน้อยจะรออ่านๆๆๆๆๆๆ ตอนต่อไปนะคะ

ป.ล.ขอบคุณที่อีกสองตอนจะติดเรตๆๆๆๆๆ แอบหวังไว้ตั้งแต่เริ่มอ่าน 5555 (หื่นไปป่าวเนี่ย 555+)

สนุกดีออก ไม่มีอะไรติดขัด ไม่สามารถช่วยคิดพล็อตเพิ่มด้วย

แต่งแบบนี้ดีแระ จะติดตามต่อไปเรื่อยๆนะ วินดี้กระสือ

ตอนที่ 14
ในที่สุดเวลาที่รอคอยก็มาถึง
“รางวัลชนะเลิศการประกวดศิลปะระดับมัธยมศึกษา ได้แก่ ซินยุนนา จากโรงเรียนศิลปะครับ” ผู้ประกาศรางวัลประกาศขึ้นในงาน มงโดและยุนนาต่างกระโดดีใจเมื่อได้ยิน แล้วยุนนาก็ขึ้นไปรับรางวัล ผู้มอบรางวัลคือ คิมโจอึน หนึ่งในคณะกรรมการตัดสิน
“ยินดีด้วยนะ” โจอึนพูดแสดงความยินดีขณะมอบรางวัลให้ยุนนา เธอรับมันมาอย่างภาคภูมิใจ
หลังงานเลิกยุนนาก็รีบขอตัวกลับทันที
“เดี๋ยวยุนนาจะไปไหนนะ” มงโดร้องเรียกเธอไว้
“หนูมีธุระนิดหน่อย เดี๋ยวตามไปจารย์” เธอพูดจบก็รีบวิ่งไปทันที
“อย่าลืมงานเลี้ยงคืนนี้ล่ะ” มงโดตะโกนตามหลัง หากแต่เธอคงไม่ได้ยินซะแล้ว เพราะหัวใจนั้นวิ่งไปก่อนตัวซะอีก เธอมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่หัวใจอยากจะแวะไปทุกวัน หากแต่ที่ผ่านมามงโดคุมเข้มฝึกเธอทั้งวันทั้งคืน ไม่ปล่อยให้เธอไปไหนเลย เธอจึงได้แต่โทรศัพท์บรรเทาอาการคิดถึงไปยังจองอานางฟ้าของเธอ แต่วันนี้ถึงยังไงยุนนาก็ต้องพบหน้าเธอให้ได้ เพื่อบอกข่าวดีนี้ให้เธอรู้ ระหว่างทางยุนนาผ่านร้านเครื่องประดับร้านหนึ่ง จึงเดินเข้าไปเลือกดู เธอถูกใจสร้อยเงินจี้ผีเสื้ออย่างมาก จึงตัดสินใจซื้อติดมือเพื่อนำไปมอบให้จองอา จากนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังห้องของจองอา เมื่อมาถึงหน้าห้อง ยุนนากำลังจะเคาะประตุ แต่จองอาก็เปิดออกมาพอดี
“ยุนนา เธอมาได้ยังไง” จองอากล่าวอย่างตกใจเมื่อเห็นยุนนาหน้าห้อง
“ก็คิดถึงนะซิ เลยมาหา” ยุนนาพูด จองอาถึงกับหน้าแดง
“แล้วก็มีข่าวดีมาบอก” ยุนนาพูดแย้มๆ จองอาจึงทำหน้างง
“ข่าวดีอะไรหรอ” จองอาถาม
“เข้าไปข้างในก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะบอก” ยุนนาพูดพลางโอบจองอาเดินเข้าห้อง
“พอดีฉันต้องออกไปข้างนอกนะ”จองอาพูด
“ไปไหนหรอ”ยุนนาถามอย่างสงสัย จองอาครุ่นคิดสักพักจึงตอบ
“ไปซื้อของน่ะ เดี๋ยวฉันกลับมาแป๊บเดียว รอก่อนนะ” ยุนนาพยักหน้ารับทราบ จองอาจึงรีบเดินจากไป
ยุนนาเลยเข้ามารอเธอภายในห้อง
จองอารีบไปยังที่หมาย
“ขอโทษค่ะที่ช้า” เธอกล่าวขอโทษชายที่นั่งรอการมาของเธออยู่
“ไม่เป็นไร ทานกันเลยไหม”เขากล่าว เธอจึงนั่งลงทานอาหาร
“เหลืออีกสามวันแล้วซินะ อ้า...ฉันตื่นเต้นจังเลย” เขาพูดขึ้น เธอถึงกับหมดความอยากอาหารเลยทีเดียว จึงรวบช้อนวาง
“อิ่มแล้วหรอ”เขาถาม
“ค่ะ พอดีว่าฉันเพิ่งทานไปนะค่ะ” เธอตอบ
“งั้นจะเอาของหวานเลยไหมล่ะ” เขาเสนอ
“ไม่ล่ะค่ะ ฉันอิ่มแล้ว และถ้าท่านไม่ว่าอะไร ฉันขอตัวกลับก่อนได้ไหมค่ะ พอดีว่าฉันมีธุระต้องทำนิดหน่อยนะค่ะ” เธอกล่าวพร้อมลุกขึ้น
“ฉันจะว่าอะไรได้ล่ะ” เขากล่าวอย่างน้อยใจเล็กน้อย หากแต่เธอก็ไม่สนใจ เดินออกมาทันที เขาได้แต่มองตามเธอ
ขณะที่ยุนนากำลังรอจองอาอยู่นั้น โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
“นี่เธออยู่ไหนเนี่ย กี่โมงกี่ยามแล้วเมื่อไหร่จะมา” มงโดเม้งใส่เธอทันที
“โธ่จารย์อีกแป๊บนึงหนูทำธุระอยู่” เธอตอบ
“ธุระบ้าอะไร ฉันรู้นะว่าเธออยู่ไหน อย่าให้ฉันต้องไปลากเธอมานะ รีบมาเดี๋ยวนี้เลยไม่งั้นเธอเจอดีแน่” เขาขู่ ยุนนาครุ่นคิดสักพักจึงตัดสินใจ
“เออๆ รู้แล้วจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” เธอจึงลุกขึ้นเดินออกจากห้อง และทิ้งโน้ตเอาไว้ให้จองอา ระหว่างทางเธอก็ได้แต่นึกเสียดายที่ไม่ได้พบจองอา
“ไว้ค่อยให้ครั้งหน้าก็ได้” ยุนนาพูดพลางหยิบสร้อยผีเสื้อขึ้นมาดู
จองอาเองเมื่อผละจากชายคนนั้นได้ เธอก็รีบกลับห้องทันที หากแต่ก็คลาดกันกับยุนนา เธอเข้ามาเห็นเพียงห้องที่ว่างเปล่า และโน้ตสั้นๆหนึ่งใบ
“จองอาฉันมีธุระด่วน ต้องไปก่อน ไว้เจอกันคราวหน้านะ จุ๊บๆ” ยุนนาเขียน จองอาอ่านจบก็อมยิ้ม แล้วก็ทำหน้าเศร้า ทั้งที่เหลือเวลาอีกไม่นานแล้วเธอก็ยังไม่ได้บอกยุนนาเรื่องแต่งงาน
“ฉันจะทำยังไงดี ทำไมไม่รออีกนิดนะยุนนา” เธอรำพึง
ฝั่งยุนนาเมื่อเดินทางมาถึงบ้านของมงโดก็บ่นเป็นหมีกินผึ้ง
“ไหนล่ะอาหาร ไหนว่าให้รีบมาไง พี่ซานยังไม่เห็นมาเลย”ยุนนาบ่นอุบ
“ใครว่าไม่มาล่ะ โน่นทำอาหารอยู่ในครัวโน่น” มงโดตอบ
“มาแล้วๆ พิซซ่าหน้าซีฟู๊ตบิ๊กเบิ้ม” อีซานพูดพลางยกพิซซ่าถาดใหญ่ออกมา
“โห นี่พี่ซานทำเองหรอค่ะ” ยุนนามองพิซซ่าตาโต
“จ้า เห็นว่ายุนนาชอบพิซซ่านี่ แล้วก็ชอบอาหารทะเลด้วยใช่ไหม พี่เลยทำพิซซ่าหน้าซีฟู๊ตให้น่ะ” อีซานตอบ
“สุดยอดเลยค่ะพี่ซาน พี่ซานเก่งจังเลยทำอาหารได้ทุกอย่างเลย” ยุนนาชม
“ไม่หรอก บางอย่างก็ทำไม่เป็นหรอกนะ” อีซานถ่อมตัว
“โอ้ น่ากินชะมัด” มงโดพูดพร้อมเอื้อมมือมาหยิบพิซซ่า แต่โดนอีซานตีมือสกัดไว้
“นี่ของยุนนา” อีซานบอก
“ใช่ๆอะไรอ่ะจารย์อย่ามาเนียนนะ” ยุนนาสมทบ
“อะไรๆ นี่เธองกกับฉันหรอ” มงโดว่า
“เปล่านะอาจารย์ แต่พี่ซานเขาทำให้ฉันคนเดียวนี่ ใช่ไหมพี่ซาน”ยุนนาพูดพลางหันไปพยักหน้าถามอีซาน แต่มงโดไม่หยุดความพยายาม ยังคงเข้าไปแย่งยุนนา
“เธอนะกินแค่ครึ่งชิ้นก็พอแล้ว เป็นผู้หญิงนะเขาไม่กินเยอะหรอก เดี๋ยวอ้วนเป็นหมูไม่มีคนมาขอนะ” มงโดพูดใส่ยุนนา
“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องห่วงอาจารย์ถ้าไม่มาขอเดี๋ยวฉันไปขอเอง” ยุนนาต่อปากต่อคำพร้อมถือถาดหลบหลีกการแย่งชิงจากมงโด
อีซานเห็นดังนั้นจึงทนไม่ไหว
“พอทีไม่ต้องแย่งกัน ของนายนะฉันทำให้แล้ว กำลังอบอยู่พิซซ่าหน้ากิมจิ”อีวานตะโกนบอกทั้งสอง มงโดจึงหยุดศึกชิง
พิซซ่านี้
“หา? พิซซ่าหน้ากิมจิหรอ มีหน้านี้ด้วย” ยุนนาถามอย่างสงสัย
“หมอนี่เขาชอบกิมจิน่ะ” อีซานตอบ
“ว้าวอยากลองจัง” ยุนนาบอก
“พอเลย อย่าแม้แต่จะคิด ซานทำให้ฉันคนเดียวโว้ย” มงโดได้ทีพูดใส่ยุนนา
“แลกกันนะอาจารย์” ยุนนาต่อลอง แล้วศึกแลกพิซซ่าก็เริ่มขึ้น

อ่ะนะ เอ็กซ์วายแซด ปะปนกันไป สนุกดีนะ

เซ็งงงงงงงงงง เช็คเมลไม่ได้ เอาตอน15มาลงไม่ได้เลย ท่านเษสข้าน้อยเปิดเมลท่านไม่ได้เลยไม่รู้เลยว่าท่านว่าอย่างไร จะพยายามต่อไป ของเรตต้องอดใจรอ

โอ้ย ยืนแทบไม่อยู่ขอไปสภากาชาดรับเลือดก่อน เดี๋ยวค่อยกลับมาใหม่ ยุนนาทำไมรุนแรงกับจองอาจังเลยอะ

เอ่อ... ชัดเจนกันแบบนี้เลยเหรอ เดี๋ยวคนแก่หัวใจวายกันพอดี 5555

มาทั้งภาพและเสียงทีเดียว สงสาร สว. แถวนี้บ้างเน้อ มีเยอะซะด้วยสิ ^^"

วินดี้คะ

ตอนที่ 15 ผอ ขอ send by email นะคะ ดุเดือดเลือดพล่านเกินไปค่ะ ใครอยากได้ตอนที่ 15 มาลงอีเมล์ไว้นะคะ เด๋ววินดี้จะจัดการส่งให้ค่ะ

อ้า..ติดเรตเลย เจอ กบว.(ผอ.) หั่นตอนเลยอ่ะ งั้นใครอยากได้ก็ลงเมลไว้นะค่ะ จะรู้สึกยินดีที่เขียนซะเห็นภาพหรือเสียใจที่แรงไปดีนะ

sillys19@hotmail.com
thank for u kind ^-^

stomeye@hotmail.com
ขอบคุณจ้า

งั้นรบกวนขอตอนที่ 15ด้วยนะคะ ขอบคุณจ้า

คุณ nonae ทิ้งเมลไว้ซิค่ะ

รบกวนขอตอนที่ 15 ด้วยนะขอรับ ขอคุณมากมาย

tiny_sert@hotmail.com

ขอตอน 15 ด้วยนะ
I_amview@hotmail.com
ขอบคุณคร๊าบบบบบ

daisy.jrng@gmail.com
Thanka.

ขอบคุณมากนะครับสำหรับผลงานดีนะครับ อืมแต่งได้ดีมากครับ แต่สวทั้งหลายโปรดระวังสุ๘ภาพให้ดีนะครับ เช็คหัวใจและระบบความดันก่อนอ่านนะครับ

คุณWindy ครับ

รบกวนขอตอนที่ 15 ด้วยครับ

ขอบคุณคร้าบบบ

kirkpatrick.mac@gmail.com

nae_panthong@hotmail.com ขอบคุณ windy มากจ้า

กรี๊ดดดดด เลือดทะลักค่าาาา

ขอนางพยาบาลงามเลิศ+บุรุษพยาบาลหล่อล่ำช่วยปฐมที อิอิ (จะได้มั้ยนี่ = =;)

หนุกมากค่ะท่านวิน อ่านไม่ต้องจิ้นภาพตามก้เห็นชัดแล้วอ่ะ อิอิ

ขอบคุณนะคะ และก้สู้ๆค่ะ ^____^

ปล. โอย ยังร้อนอยู่เลย

ขอบคุณมากนะครับสำหรับผลงานดีนะครับ อืมแต่งได้ดีมากค่ะ

คุณWindy ค่ะ

รบกวนขอตอนที่ 15 ด้วยค่ะ

ขอบคุณหลาย ๆ ค่ะ(ติดตามผลงานมาตลอดค่ะ)

Wanpen_wit@truecorp.co.th

เพิ่งมีเวลาเข้ามาอ่าน
windy แต่งได้สุนกมาก ยุนนาดูเป็นเด็ก Art
มากเลย ชอบมากกกกเลย เป็นอีกเวิอร์ชั่นที่น่าติดตาม
ยังไงกบน้อยก็ขอเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ สู้ สู้

ว่าแต่ กบน้อย ขอตอนที่ 15 ด้วยเน้อ รบกวน ๆๆๆๆ
ส่งมาให้หน่อยนะ ae@gtw.co.th

ขอบคุณล่วงหน้านะจ๊ะ

ชอบมากเลยตบปากเรียวด้วยจูบเนี๊ยะ ขอบคุณมาก ช่วงนี้สภากาชาดขาดแคลนเลือด คนไหนแข็งแรงช่วยไปบริจาคเลือดบ้างนะ เพื่อให้ตัวเองและเพื่อนๆด้วย ขอบคุณจ้า

Windy ขอตอน15 ด้วยคนขอรับ
iam_perfectrman@yahoo.com

น้องแอม
พี่ไม่ได้เข้ามาแค่สองสามวันมีคนขอตอน15กันยกใหญ่เลย..เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย..ว่าแต่เมื่อไหร่ตอน15จะนำมาลงจ้ะ
แต่งได้รวดเร็วทันใจมากจ้ะ
ปล.รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
งั้นฝากเมล์ไว้กับเค้าบาง
ขอบคุณคะ
ava-sunawong@hotmail.com

windy ตอน15 โหดเกินไปนิดนะจ้ะตะเอง
ขอกันดีดีเราว่าเค้าก็ให้นะ โอยแหมกระอักเลือดไปตามๆกันเลยhot hot .......
แต่ก็จบลงด้วยความหวานนะ พออภัยให้ได้

มาพักอารมณ์กันด้วยบทวิจารณ์จากผู้แต่งสักหน่อยนะค่ะทุกท่านเพื่อความเข้าใจในเนื้อเรื่องและตัวละครกันมากขึ้น เคยเขียนแนะนำตัวละครไปทีหนึ่งแล้วตามไปอ่านกันได้ //y2ymanga.blogspot.com/2010/06/blog-post.html แต่วันนี้อยากมาเขียนบทวิจารณ์และวิเคราะห์ความสัมพันธ์ของตัวละครแต่ละคู่มาเริ่มกันเลย
ยุนนา-จองอา
คู่นี้ต้องการเขียนให้แตกต่างจากซีรี่จริงๆ เพราะขัดใจจากซีรี่มากกก เลยเขียนให้ตอนแรกๆหวานซะ ความสัมพันธ์ของคู่นี้มีการพัฒนามากขึ้นเรื่อยๆทุกครั้งที่พบกัน เพราะผู้แต่งอยากให้ทั้งคู่ดูเป็นจริงที่สุด และที่ให้มีการสารภาพรักกันด้วยเพราะอยากจะให้ทั้งคู่แสดงตัวต่อกันว่ามีใจให้กันจริงๆ โดยเฉพาะหนูนาไม่เหมือนยุนบกในซีรี่ที่ไม่เคยบอกรักจริงๆจังๆกับฮยางซักที อยากเขียนสลับกับในซีรี่ที่ฮยางตามรักบกอย่างเดียว มันไม่แฟร์เลย เลยเขียนให้หนูนาคลั่งรักจองอาเอามากๆแม้เธอจะเป็นของใครไปแล้วหนูนาก็ไม่วางมือ แล้วก็เขียนให้จองอาใจเด็ดขนาดฟันแล้วทิ้งหนูนา อยากทำให้หนูนาเจ็บปวดจากความรักเพราะจองอาบ้าง เอาคืนที่ในซีรี่มาบอกให้ฮยางตัดใจ 555+(รู้สึกเริ่มเป็นความแค้นส่วนตัวแล้ว)และการเขียนให้มีอุปสรรคในความรักก็เพื่อพิสูจน์ความรักของคนทั้งคู่ และผู้แต่งต้องการเขียนให้ความรักของทั้งคู่เป็นความรักของวัยรุ่นที่เร่าร้อนและรุนแรง เลยต้องเขียนให้บางทีมันเกินไปหน่อย มีการแสดงออกอย่างรุนแรงหรืออาการคลั่งไคร้อย่างออกนอกหน้า จะเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับโจอึนที่คอยตะล่อมจองอาไม่บังคับใจอะไรมากนัก ผิดกับหนูนาที่เวลารักก็มาคลอเคลียไม่ก็โทรหาตลอด(จริงๆช่วงเวลาที่ไม่ได้เจอกันระหว่างเรียนหนูนาโทรคุยและส่งเมสเสจหาจองอาตลอดเวลา ว่าจะเขียนเป็นภาคพิเศษอยู่) แต่พอเวลาโมโหก็จะแสดงอาการที่ตรงกันข้าม นั่นก็เป็นเพราะอายุนั่นเอง ยังไงก็ติดตามนะค่ะคู่นี้มีอะไรให้คอยเชียร์คอยลุ้นอีกเยอะไม่ลงเอยง่ายๆหรอก(ใจร้าย 555+)
ยุนนา-มงโด
ความสัมพันธ์ของคู่นี้ยังไงๆอยู่ มันน่าสงสัยก็ตรงเจ้ามงโดนี่ล่ะ เรื่องเยอะตลอด อะไรกะหนูนานักหนาก็ไม่รู้ เดี้ยวหวง เดี้ยวหึง ตามจิกตามลาก ถามกันบ้างไหมว่าหนูนาต้องการเปล่า(เอ๊ะหรือต้องการ) แต่ก็เป็นเพราะมงโดมีเหตุผลของเขาแต่มันยังเป็นปริศนาอยู่ ถ้าเปิดเผยขึ้นมาทุกคนก็จะเข้าใจเขาเอง(เอ๊ะเหตุผลเพราะว่ารักหนูนาหรือเปล่านะ) ส่วนหนูนาพูดได้คำเดียวว่าไม่เคยอยู่ในสมอง อย่างที่บอกต้องการให้ต่างจากซีรี่ ในซีรี่ยุนบกรักจารย์เพราะเป็นชายคนแรกที่ใกล้ชิดและเข้าถึงบกมากที่สุด แต่หนูนาโตมากับผู้ชายมันก็เลยเฉยๆ และเธอก็ไม่ต้องซ่อนตัวจากสังคมเหมือนบกด้วย แถมมีครอบครัวอบอุ่นไม่เหมือนบกในซีรี่ เรื่องจะหลงรักลุงแก่ๆไม่อยู่ในสมองแน่

โจอึน-จองอา

อย่างที่พูดไปข้างต้นว่าเพราะช่วงอายุที่ต่างกันการแสดงออกจึงต่างกัน โจอึนมีการแสดงออกที่แตกต่างจากยุนนาโดยสิ้นเชิง เขาใช้ความร่ำรวยของตนในการค้ำจุนเธอทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธเขาได้ ในเรื่องนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่แตกต่างจากในซีรี่มากทีเดียว ถึงจองอาจะไม่เต็มใจที่จะแต่งกับโจอึนแต่เธอไม่ได้เกลียดเขาเหมือนที่ฮยางเกลียดโจนึน เพราะในสายตาของจองอาเขาเป็นผู้มีพระคุณที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็กและเป็นคนที่เธอเคารพ แม้จะรู้ดีว่าเขาทำอะไรอยู่เบื้องหลัง หากแต่นั่นก็ไม่ใช่หน้าที่เธอที่จะไปเกลียดเขาหรือห้ามปราม ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงเหมือนการพึ่งพาอาศัยกัน จองอาจำเป็นต้องมีโจอึนเพราะเขาเป็นครอบครัวและสามารถดูแลเธอได้ โจอึนเองก็จำเป็นต้องมีเธอที่เปรียญเสมือนสิ่งล้ำค่าในชีวิต เธอเป็นสิ่งเดียวที่เขาแน่ใจว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต การเลี้ยงดูเธอเป็นการชดเชยความดีที่เขาไม่สามารถทำได้อย่างคนทั่วไป แต่มันก็ช่วยไม่ได้ที่เขากลับหลงใหลเธอตั้งแต่แรกเห็นเหมือนกับว่าเธอคือแสงสว่างที่อยู่ปลายทางของชีวิต วันหนึ่งเมื่อเขาวางมือก็หวังที่จะอยู่กับเธอจนวาระสุดท้ายของชีวิต

ยุนโฮ-ยุนนา

ยุนโฮนี่ก็คือยอนบก(ใช่ไหม) พี่ชายจากซีรี่นั่นเอง โดยส่วนตัวผู้แต่งชอบตัวละครตัวนี้นะ เพราะเขาเป็นคนที่หวังดีต่อบกจิงๆ ก็เลยหยิบมาสักหน่อย ก็เลยให้มาเป็นพี่ชายฝาแฝดซะเลย เคยมีคนบอกไว้นะว่าฝาแฝดคือคู่รักที่รักกันมากในชาติก่อนชาตินี้เลยมาเกิดคู่กัน อ่ะนะผู้แต่งเห็นว่าเขาเป็นคนดีและรักบกจนตัวตายเลยให้รางวัลเป็นพี่ชายฝาแฝดผู้ชายที่ได้ใกล้ชิดหนูนามากที่สุด ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงลึกซึ้งเป็นมากกว่าพี่ชายน้องสาวเพราะพวกเขาเป็นแฝดกัน ด้วยความที่ยุนโฮเป็นพี่ชายจึงมีความเป็นห่วงเป็นใยน้องสาวคนเดียวเป็นพิเศษ อาจเพราะความรู้สึกในชาติก่อนยังหลงเหลืออยู่ก็ได้

คู่สุดท้ายคู่นี้ที่รอคอย

มงโด-อีซาน

คู่นี้ผู้แต่งเลิฟเป็นพิเศษ พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างซับซ้อน เนื่องจากรู้จักกันมานานต่างคนต่างรู้สันดานกันดี จะว่าแค่มองตาก็รู้ใจเลยก็ได้ ทั้งคู่ค่อนข้างจะมีความสัมพันธ์ที่พึ่งพาซึ้งกันและกันอยู่มากทีเดียว แตกต่างจากโจอึนและจองอาไปเลย อีซานต้องให้มงโดช่วยในการสืบสวนอยู่บ่อยครั้งเพราะตัวเขาเป็นที่รู้จักดีในฐานะ ผบ.หนุ่มชื่อดัง จึงหยิบจับอะไรไม่ค่อยได้ ต้องให้สายลับนอกวงการอย่างมงโดคอยช่วย และมงโดเองก็ต้องการอีซานในการบริหารชีวิตเขาเพราะนอกจากเรื่องศิลปะและสืบเรื่องชาวบ้านแล้ว เขาทำอะไรไม่เป็นเลย ไม่ว่าจะล้างจาน ซักผ้ารีดผ้า ทำความสะอาดบ้าน ยิ่งเรื่องทำอาหารไม่ต้องพูดถึง อีซานจึงเป็นเหมือนแม่ไม่ก็คนใช้ของมงโดเลยทีเดียว เพราะงั้นจึงดูเหมือนว่าทั้งคู่มี ซัมติ้งรอง แน่ๆ แต่อันนี้ผู้แต่งไม่สามารถบอกได้จิงๆ

เพราะงั้นจึงให้ผู้อ่านทุกท่านเป็นคนตัดสินใจ เลยขอเปิดโหวตนะบัดนี้ ว่าจะให้คู่นี้เป็น แค่เพื่อน หรือ มากกว่าเพื่อน(เป็นไรอ่ะ) ช่วยกันโหวตด้วยนะค่ะผู้แต่งแต่งไม่ออกเลยคู่นี้ถ้าไม่ได้การอนุมัติจากผู้อ่าน(จิงๆอยากแต่งให้เป็นคู่กันใจจะขาด) กลัวว่าผู้อ่านจะรับไม่ได้ถ้าให้มีคู่เกย์โผล่ในเรื่อง มันค่อนข้างละเอียดอ่อนนะ
ปล.ตอน15ใครยังไม่ได้อ่านก็ทิ้งเมลไว้นะค่ะ ส่วนตอน16รอไปก่อนนะ รอให้ได้ผลโหวตก่อนดีกว่าถึงลง(555+หัวเราะสะใจ)

อืม งั้นมากว่าเพื่อนดีนะครับ เพื่อความหลากหลายให้การติดตามนะครับ

อยากดู ซาน กะมงโด กิ๊กกันจริงๆเลยค่ะ

จองอา ยุนนา รักๆๆๆกัน

ขอโหวตเป็นมากกว่าเพื่อนนนนนนนนนนนนนด้วย เขาก็มีสิทธิ์นะ

เขียนได้ดีนะท่านวิน เชื่องโยงตัวละคร ความสัมพันธ์ต่างๆระหว่างตัวละครแต่ละคนอะ เราก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากนักในเรื่องนี้นะ จึงเขียนออกมาง่ายๆตามความรู้สึกล้วนๆนะ

ป.ล. ไม่ว่ากันใช่มั๊ยท่านวิน ^^

55555 ขนาดผู้แต่งยังโหวตให้มากกว่าเพื่อนเล้ย แล้วข้าน้อยจะไม่เห้นด้วยได้ไงคะ

มากกว่าเพื่อนชัวร์ๆๆๆๆๆๆๆ เห็นด้วยจิงๆนะคะ อืม ข้าน้อยก็ละเอียดอ่อนนะ (บอกไมเนี่ย)

ปล. หึหึ ยุนนาเถื่อนดี เร้าใจสุดๆเลยค่าา 555 (น้ำลายไหลแล่ว) จองอาทนๆหน่อยก็แล้วกันนะคะ รักคนแบบนี้น่ะ อิอิ

มาแล้วๆ ตอนที่15 ใครยังไม่ได้อ่านก็ ตามไปอ่านที่บล็อคข้าน้อยนะขอรับ //y2ymanga.blogspot.com/2010/06/after-school-15.html
ส่วนตอน16รออีกหน่อยเพราะอยากได้ผลโหวตก่อนขอรับ

แอบตามไปอ่านอีกรอบดีกว่า อิอิ

ขอบคุณมากค่าาาาา ท่านวิน

โหวตมากกว่าเพื่ออีกรอบได้ป่าวคะ ^ ^ อยากอ่านๆ

ฝันดีนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ

ปล. สู้ๆนะคะ พลังจิ้นจงสถิตอยู่ที่ท่านนะคะ ข้าน้อยอยากอ่านต่อ ^ ^

มีหลายคู่ก็ดีนะ จะได้ไม่มาแย่งคู่ของยุนนากัยจองอางัย

เอาด้วยคนนะ มากกว่าเพื่อนก็ได้แต่มงโดจะเล่นบทโหดกะเพื่อนแบบตอน15 ด้วยปะ
วินดี้พลังจิ้นของเจ้าแรงมากเฮียสงสารว่ามงโดน้อยจะสาหัสจากพลังจิ้นของเจ้าไปด้วยอ่ะดิ อิอิ
แล้วตอนที่16 จะได้รับอนุมัติให้ลงด้วยไม๊น้า.....สู้ว้อย
อยากอ่านต่อแล้ว ช่วงนี้ว่างๆๆๆ

ตอนที่ 15 นี่.. ไมน้า???? ยุนนาถึงได้ดิบเถื่อนกะนางอันเป็นที่รักได้ถึงเพียงนี้ T_T ดีนะนี่ที่ยังคุยกันรู้เรื่อง แล้วต่อไปจะเป็นงัยต่อเนีย..
.. รึว่ายุนนาจะต้องมียศนำหน้าว่า "ชู้" ซะเล้ว
..ขอโหวตว่าให้เพิ่มคู่เกย์ได้อีกหนึ่งตามสะดวกเลยขอรับ 555 สะใจดี

โหวต คู่อาจารย์ จะได้สมหวังเสียที

อิอิ (จองอา นะจะงอนๆๆ ยุนนาให้มากกว่านี้หน่อย ทำซะโหด เชียว)

Windy

ตอนที่ 15 ฉากเลิฟอ่ะดุเดือดมากกกกกก

อิอิ ถือว่าเพิ่มประสบการณ์ให้กบน้อยละกัน

แต่สุดท้ายก็ลงเอยกันด้วยดี แบบนี้แหละ

เขาเรียกว่ารักกันจริง รับได้ทุกอย่างถ้าเปงคนที่เรารัก

เปงกำลังใจให้น้า สำหรับตอนต่อไป สู้ สู้

เช่นนั้นข้าน้อยขอดำเนินการแต่งวายเข้าไปอีกคู่แล้วกัน หากมีท่านใดไม่เห็นด้วยกับความรักของทั้งสอง โปรดแสดงตัวหรือเงียบไปตลอกกาล(ไม่ใช่แต่งงาน) บัดนี้ข้าขอประกาศให้ทั้งคู่เป็นคู่(เกย์)กัน 5555+

ซาน กะมงโด เป็นเพื่อนซี้กันและดีแล้วค่ะ
ส่วนจองอา ยุนนา ต้องซื่อสัตย์และรักกันมากๆ
เนื้อเรื่องจะได้น่าติดตามและน่าลุ้นตอนต่อๆๆไปค่ะ

สุดท้ายขอบคุณมากสำหรับคุณ windy ที่สละเวลาแต่ง
ให้อ่าน

ท่านวินขา....ในที่สุดท่านก็ประกาศแล้วว่าให้ซานกะจารย์เป็นคู่วายกัน อิอิ
ถูกใจให้ เอ+ ไปเลยค่ะ 555555

ข้าน้อยรอตอนต่อไปอยู่นะคะ

//y2ymanga.blogspot.com/2010/06/after-school-16.html

After School by Windy

ตอนที่ 16 ค่ะ

//y2ymanga.blogspot.com/2010/06/after-school-16.html

ตามไปๆ อ่านกี่รอบๆก็ยังตื่นเต้นเหมือนเดิม

ลุ้นกะเฮียเหลือเกินค่ะว่าจะได้ทำไรเจ๊อะป่าว อิอิ และแล้วก็ เฮ้อ ไมแค่จุ๊บเองล่ะคะ แงๆ ล้อเล่นค่ะ ล้อเล่น

แค่นี้ก็กระชุ่มกระชวยแล่ว อิอิ มากกว่านี้สงสัยคงได้แวะเติมเลือดกันอีกรอบค่ะ

แบดบอยจิงนะคะเฮีย ทำเอาใจหวั่นกลัวโดนจับได้ และก็ยังเร้าใจเช่นเดิม 5555 สู้ๆนะคะ ท่านวินขาาาาาา

ปล. ไอ้เร็วๆนี้มันเมื่อไหร่กันคะ ข้าน้อยจะได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้รอท่านถูก อิอิ ว่าแต่ ขันหมากนี่เท่าไหร่กันนะ ^ ^// (ล้อเล่นนนน)

ขอโหวต ให้คู่มงโดกับอีซานเป็นแค่เพื่อนกันดีกว่าคะ
เหตุผลคือตัวข้าน้อยชอบอีซานคะติดภาพมาจากในซีรีย์คะที่เป็นพระราชาที่ใจดีและฉลาดคะเลยไม่ค่อยอยากให้มีอะไรมากมายไปกว่าเพื่อนรักกันกับมงโด
ป.ล อ่านและติดตามผลงานของน้องแอมตลอดนะคะ
ยังไงก้อสู้ๆกับชีวิตตัวละครในฟิคและสู้ๆกับชีวิตจริงของเราด้วยนะแอม.

โปรดแซ่บ


เอ้ยทราบ


ตอนที่16




ข้าน้อยลงแล้ว




ตามไปอ่านกันเด้อ




//y2ymanga.blogspot.com/2010/06/after-school-16.html





แค่นี้นะ



จุ๊บๆ


^_^

เม้นมันซ้าทุกทีเลย แหะๆ

อ่านไปนึกว่าเฮียเป็นผู้ชายเลยค่ะ ท่านวิน ทำข้าน้อยลืมเล้ย

เฮียทั้งแมน ทั้งเถื่อนได้ใจมากกกกกกก (อ่านเน้นเสียงนะ อิอิ)

แต่ก็โหดจังนะคะ ขนาดจะทำร้ายจองอานี่ ถึงจะรมณ์พาไปก้เถอะ แต่แหม เฮียก็ นั่นคนที่ตัวเองรักน้าาาา ถึงเค้าจะทำให้ช้ำใจก็เถ๊อะ แต่เฮียก็....(เติมคำในช่องว่าง ) จองอาแล้วนี่นา อิอิ (โป๊ก โทษค่า แหะๆ จะเข้าป่าอีกแล่ว)

เฮียเจ็บเพราะโดนทิ้ง กะ เจ๊เจ็บเพราะต้องตัดใจทิ้งคนรัก ใครกันคะ เจ็บปวดที่สุด คำตอบ คนอ่าน 555 ล้อเล่นค่าาา ก็เจ็บกันทุกคนแหละ เจ็บข้างใจมันวัดกันไม่ได้หรอก จิงมั้ย เฮ้อ เพ้อไรว้า ^ ^!

ขอบคุณมากค่าาาา รอตอน 17 อยู่นะคะ แงๆ ไมนานจังคะ ยีนตรวจเสร็จยังเนี่ย ทรมานคนรอนะ

สาหนุกจังเลย นึกว่า นิยายบู้ เสียอีก 55555555

ขอบคุณ ท่าน windy รักษาสุขภาพ ด้วยนะ

มาแล้วจ้า มาแล้ว




After School ตอนที่ 17





สปอยกันหน่อย
__________________________________________
“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวอุทานออกมา
“ไม่เป็นไร ถ้าโดนคนสวยอย่างคุณชน ต่อให้ต้องล้มตึงฉันก็ยอม” ยุนนาหยอดคำหวาน หญิงสาวจึงมองสบตาอย่างท้าทาย
“ปากหวานจัง ไม่รู้เพราะเมาถึงได้ปากหวานหรือปากของคุณหวานอยู่แล้วกัน” เธอถามพลางยกมือขึ้นแตะริมฝีปากยุนนา ยุนนายิ้มก่อนจะกุมมือเธอไว้
“ถ้าอยากรู้ก็ต้องลองชิมเอาเอง” ยุนนาพูดอย่างมีเลศนัยพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย
__________________________________________


ตามไปอ่านกันนะค่ะ ขอให้อร่อยค่ะ

//y2ymanga.blogspot.com/2010/07/after-school-17.html

อ๊ากกกกก นี่แค่สปอยเหรอคะเนี่ย หึหึ (หัวเราะอย่างมีเลศนัยมั่ง อิอิ)

ตามปายๆๆๆๆ จะทานให้อร่อยเลยค่าาา อิอิ เวลาอาหารพอดี 55

ขอบคุณนะคะ ท่านวินนนนนนน

ไปด้วยดิท่านยาม
มาลงไว้ซะขนาดนี้ไม่ตามไปอ่านไม่ได้แล้ว
ขอบคุณหลายๆนะท่านวิน

อ่านแล้วนะน้องแอม
ตอนนี้ก้อยังคงความแก่นของยุนนาไว้อย่างน่ารัก
รออ่านบทต่อๆไปอยู่นะคะ

อิอิอิ ไปอ่านมาแร้ววววววว เจ้าชู้ใช่เล่น เฮีย เรา สงสัย
เจ๊ต้องลงไม้ลงมือ เสียหน่อย ไกลตา เป็นได้เรื่องทุกที

ขอบคุณจ้า

ไปอ่านมาแล้ว แจกเม้นไว้ด้วย ^^

ลุ้นจัง...กระรอกจะหาโพรงเจอป่าวน๊า 555555+

ยีน...ผสมโซดา

อ่านแล้วน้าาาตอนที่18น่ะ
กระรอกน้อยยุนนาก้อมาหาโพรงเจอจนได้
เจ็บใจแทนยุนนาจริงๆเลยนะ ต้องเเอบมาหาจองอาแบบนี้...เศร้าจริงๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
มาต่อไวๆนะ

ตอนที่ 18 เศร้าค่ะ แงๆ ต้องแอบเจอกันเหรอคะเนี่ย ยุนนาหลั่งน้ำตาให้กับจองอาแล้ว ฉากนั้นกระชากใจข้าน้อยเลยค่ะ ท่านวิน แต่หลังจากนั้นนี่สิ หึหึ

น่าจะมีมากกว่านี้นะคะ อิอิ ล้อเล่นค่า แค่นี้แต่ พอให้หัวใจกลับมาเต้นได้บ้าง สู้ๆนะคะ

รอตอนที่ 19 อยู่น้า คงวาดรูปไปหวานไปนะคะ
โอกาสแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆนะยุนนา รีบๆคว้าไว้นะจ๊ะ

ไปอ่านตอนที่ 17 ตามลิงค์
ที่วินดี้บอก ขอบอกว่าสะเทือนใจมาก
กับคำที่โจอึน เรียก จองอา
ว่าเมียรัก อ่านแล้ว
ปวดใจแทนยุนนาจริงๆๆ

จริงๆแล้วกบน้อย
ปวดใจมากกว่ายุนนาซะอีก
แบบว่ากบน้อยลืมตัว
ชอบคิดว่า จองอา เปงของกบน้อย

อิอิ
ยังไงก็ขอส่งกำลังใจเล็กๆๆให้วินดี้
สร้างสรรค์จินตนาการในตอนต่อๆไปนะจ๊ะ
สู้ สู้ วินดี้

อีกแล้วครับท่าน
ตามไปอ่าน ตอนที่ 18
ก็ยังปวดใจอยู่ดี แง แง
เขาฉงฉาน หนูนา อ่ะ
แต่จะว่าไปแล้ว
หนูนาพูดกับหน้าอก จองอา
พูดยังไงอ่ะ นึกภาพไม่ออก
วินดี้หาภาพประกอบด่วน

To ท่านกบน้อย
พูดแบบไม่เงยหน้ามองคนฟังเอาแต่ซบอกนุ่นๆอย่างเดียวไงค่ะ ^,_,^

-------------------------------------------



สำหรับท่านอื่นๆ



ที่ยังไม่ได้อ่านตอน18




ก็ตามไปอ่านกันได้แล้วนะขอรับ





เอาสปอยไปเรียกน้ำย่อย
-------------------------------------

เธอจึงลุกขึ้นเดินไปยังระเบียง เหม่อมองไปยังสนามหลังบ้านซึ่งอยู่ติดกับทิวป่าสนหนาทึบ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกกอดจากด้านหลัง
“อย่าค่ะท่าน!.....”จองอาร้องขึ้นพร้อมหันหลังกลับไปยังผู้รุกราน แต่ต้องตกใจเมื่อคนที่เห็นไม่ใช่บุรุษที่เธอเอ่ยนามเมื่อกี้
“ยุนนา!” จองอาร้องอย่างตกใจ
“ทำไม เสียใจที่ไม่ใช่ไอ้แก่นั่นหรอ” ยุนนากล่าวพลางซุกไซร้ไปตามแก้มนวลและซอกคอขาว
“อย่านะ...เดี๋ยวเขาขึ้นมา” จองอาร้องห้าม ก่อนที่ยุนนาจะหัวเราะ ฮึๆ ในลำคอ
“ไม่ต้องห่วง หมอนั่นออกไปแล้ว เมื่อผัวไม่อยู่ ชู้ก็ต้องทำงานแทนสิ”

---------------------------------------




บองอ๊อปเปตินะทุกท่าน

+++ ถึง วินดี้ ที่น่าร้ากกกก
กบน้อยเข้าใจแระว่าพูดกับอกมันเปงยังไง
อิอิ ขอยืมไปใช้มั่งนะกบน้อยยึดถือคำนี้

อ่านแล้วจำ จำแล้วนำเอาไปใช้
5555++++

ไปอ่านมาแร้ววววว
สงสัยเฮีย + เจ๊ จังเลย
ท่านวิน หาโอกาสมาเจอกันข้างนอกหน่อยซิ
(เพื่อเป็นการปลอบใจ คนเค้ารักกัน อิอิ)

ลืมใส่ลิงค์รึนี่


แย่จัง


งั้นเอาไปอีกที



ตอน18



//y2ymanga.blogspot.com/2010/07/after-school18.html

มาแล้วจ้า



มาแล้ว





ตอนที่19





ที่รอคอย






เอาสปอยไปก่อนเลย
-----------------------------------------------
ขณะเดียวกันภายในห้องจองอา ที่ตอนนี้กำลังอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์หลังนั่งเป็นแบบให้วาดอยู่นาน เธอยิ้มอย่างมีความสุขพลางมองไปยังมือที่ยุนนาฝากจุมพิตไว้ ก่อนที่จะรีบแต่งตัวลงไปทานอาหาร เพราะคิดว่ายุนนาจะร่วมโต๊ะด้วย แต่เมื่อเข้ามาในห้องเห็นเพียงโจอึนจึงเอ่ยถามขึ้น

“เอ๊ะนี่...เธอกลับไปแล้วหรอค่ะ” จองอาถามอย่างสงสัย

“อืม น่าเสียดาย เธอว่าเธอมีธุระนะ” โจอึนตอบพลางมองปฏิกิริยาของจองอา เขาสังเกตได้ว่ามีแววความเสียใจฉายอยู่ในดวงตาคู่นั้น

“น่าอิจฉาจริง ฉันคงต้องหัดวาดภาพบ้างแล้ว เพราะอาจทำหน้าแบบนี้บ้างเวลาที่ฉันไม่อยู่”
-----------------------------------------------






//y2ymanga.blogspot.com/2010/07/after-school-19.html





ตามไปอ่านกันเลยจ้า




^_^

“แม้ว่าครั้งนี้ฉันทำมันเพราะคำสั่งของคนอื่น แต่ก็อยากให้เธอรู้ไว้ว่า ไม่ว่าเมื่อไหร่ ฉันก็อยากวาดรูปของเธอเสมอ”

ยุนนาได้ใจข้าน้อยไปเลยค่ะประโยคนี้ อิอิ(เค้าจะเอาป่าวจ๊ะ?) เป็นการปลอบจองอาที่ชวนใจสั่นจิงๆค่ะ จองอาคงได้รู้เลยว่ายุนนารักมากขนาดไหน ซึ้งจัง อิอิ

รีบมาต่อไวไวนะคะ กระชากหน้ากากตานั่นก่อนที่มันจะกระชากเราน้า ยุนนา ไม่งั้น เหอะๆ ไม่อยากจะคิดเลยวุ้ย

ขอบคุณมากนะคะ ท่านวิน ฝันดีค่ะ

รอตอนที่ 20 อยู่ค่ะ แต่งได้ดีมาก ๆ ชวนให้น่าติดตาม ขอบคุณค่ะที่แต่งเรื่องดี ๆ ให้อ่าน

55555555 อ่านแล้วได้ใจเจ๊ไปเต็มๆๆ เลยเฮีย ซึ้ง....อ่ะ ขอบคุณท่าน windy นะคับ
อ่านแล้ว แบบอารมณ์ ลัลล้าๆๆๆๆๆๆ อิอิ

สงสาร จองอา กับยุนนาอ่ะ
ต้องแอบพบกัน
ก็ยังดีที่ทั้งคู่เข้าใจกัน
วินดี้ ถ่ายทอดความรู้สึกของคนทั้งคู่
ได้ยอดเยี่ยมมั่กๆๆ

ประกาศ ๆๆๆๆ



ตอนที่ 20





เสริฟแล้วจ้า





เอาสปอยไปชิมกันก่อน
(ระวังน้ำลายหกนะ)
-----------------------------------------------
ขณะที่ยุนนากำลังถูกนักเต้นสาวที่ตอนนี้อยู่ในสภาพกึ่งเปลือยเหลือเพียงชั้นในตัวจิ๋วติดกายจู่โจมอย่างหนัก เธอยังคงป้อนของเหลวสีเขียวนั้นให้กับยุนนาไม่ขาด จนตอนนี้ยุนนาอยู่ในสภาพเลอะเลือนเต็มที

“สาวน้อย ฉันจะพาเธอขึ้นสวรรค์นะ” นักเต้นสาวกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ยุนนาตอบรับด้วยใบหน้ายิ้มและซุกไซร้ไปที่อกหยุ่น ก่อนที่ร่างของนักเต้นสาวจะถูกกระชากออกด้วยน้ำมือของหญิงสาวสวมหน้ากากในชุดราตรีสีชมพู เธอมองนักเต้นด้วยสายตาดุดัน

“คนนี้ของฉัน”
-----------------------------------------------



นี่ลิงค์จ้า
//y2ymanga.blogspot.com/2010/08/after-school-20.html




อย่าลืมเช็ดปากด้วยนะจ๊ะ



^_^

ท่านที่ต้องการโหวดให้เจ๊แบบไม่อั้นนั้นไม่อยากเพียงแต่ต้องขยันและอดทน
คือ 1เครื่องโหวดได้3คะแนน มีวิธีลักไก่ได้ โดยเราต้องรี Router ใหม่ เพื่อจะโหวดเพิ่มเพราะเครื่องมันจำรหจำระหัสผ่าน(คือการตั้งค่าระหัสใหม่นั้นเอง และข้อควรระวังจำระหัสผ่านใหม่ให้ดีๆ)

มาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



แล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ




ตอนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ




21ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ




สปอยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
---------------------------------------------
“ฉันทำอาหารให้กินเอาไหม” มงโดเสนอด้วยเสียงอันอ่อนโยน

“นายทำเป็นหรอ” อีซานถึงกับงง เพราะไม่คิดว่าคนอย่างมงโดจะจับตะหลิวเป็น ก่อนที่มงโดจะหยิบมือถือขึ้นมาโชว์

“ทำไม่เป็น แต่ฉันโทรเป็น” มงโดเฉลย ก่อนจะโทรสั่งบะหมี่เจ้าประจำที่อีซานชอบมาทานกันสองคน (วิ๊ดวิ้วในที่สุดก็ได้เขียนฉากหวานๆของสองคนนี้) เมื่อบะหมี่มาถึงมงโดก็โซ้ยอย่างเอร็ดอร่อย ในขณะที่อีซานนั่งมองคนตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี เมื่อมงโดรู้สึกว่าตนโดนจ้องอยู่ก็เงยหน้าขึ้น อีซานเห็นปากที่เปื้อนมอมจากการโซ้ยบะหมี่ก็หลุดขำออกมา มงโดได้แต่ทำหน้างงกับอาการคนตรงหน้า ก่อนที่คนเส้นตื้นจะหยิบทิชชู่มาเช็ดปากให้เขาด้วยใบหน้าอมยิ้ม

“นายเนี่ย ไม่รู้จักโตจริงๆ” อีซานบ่นทั้งที่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนที่มงโดจะกุมมือนั้นไว้

“นายจะได้ดูแลฉันตลอดไปไง”
---------------------------------------------





แฟนๆ มงซาน ไม่ควรพลาด




//y2ymanga.blogspot.com/2010/08/after-school-21.html




ตามมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ไปอ่านมาแล้ว ขอบคุณ ท่าน windy มากๆๆ
ที่ทำให้พวกเรา ได้มีเรื่องอ่านที่สนุกๆๆตลอดเวลาเลย ขอรับ

ตามไปอ่านมาแล้ว
แม้จะไม่หวานเท่ายุนนากะจองอาแต่ก็ซึ้งนะนี่

วินดี้.,ติดตามผลงานของท่านมาตลอดเลยนะคะ,สนุกมากมายเลยคะ.เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ

ลงแล้วๆๆ




ตอน 22 จ้า




ตอนนี้มันมาก





เป็นจุดไคลแม็กของเรื่องแล้วนะ






พิเศษหน่อยเพราะวันนี้วันแม่มาลงก่อนเวลาให้จ๊ะ





สปอย
----------------------------------------------
“โจอึน หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้ชั่ว” ยุนนาตะโกนไล่หลัง โจอึนจึงหยุดและหันมาทางเธอ

“ปล่อยจองอาเดี๋ยวนี้” ยุนนาสั่งเสียงแข็ง

“ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ฉันไม่มีวันปล่อยจองอาไปให้ใครหรอก ตายซะเถอะแก!” โจอึนพูดก่อนจะลั่นไก

“ไม่!” จองอาร้องห้าม
----------------------------------------------



ตามมากันเลย
//y2ymanga.blogspot.com/2010/08/after-school-22.html



^-^

ไปอ่านมาแล้วนะน้องแอม
สนุกมากเลยคะสงสารหนูยุนกับจองอามากเลย.เอาเพลงมาฝากคะท่าทางจะเข้ากับฟิคของท่านนะ//www.youtube.com/watch?v=Sq9ioKYhStA

ขอบคุณสำหรับเพลงนะค่ะพี่อุ้ม

บทนี้ฉงฉานจองอามากเลยค่ะท่านวิน

ทำม๊ายย อีตามงโดนั่นต้องปากจัดไปว่ากะเยาะเย้ยด้วยอ่ะ ฮึม!

และยุนนาก็ยังแมนเหมือนเดิม อิอิ ชอบๆ

รีบๆมาต่อนะคะ ใจจะขาดแทนจองอาแย้วว

ขอบคุณมากค่า

ไปอ่านตอน 22 มาแร้ว ท่านwindy ยังแต่งสนุกเหมือนเดิม เฮียเรา เจ็บโต๋อีกแล้ว ขอบคุณนะ ขอรับ

ไปอ่านมาแล้วคะตอนที่23,,กระซิกๆๆๆ
สงสารมากเลยคะน้องแอม.ไม่รู้จะสงสารยุนนาหรือจองอาดี...เพลงเพราะมากคะ
สุดยอดมากเลยคะตอนนี้

ขอโทษที่ที่อัพช้า




ลงไว้ตั้งแต่เที่ยวละ




ตอนที่ 23




ทุกท่านเตรียมผ้าเช็ดหน้าด้วยนะค่ะ






สปอยช้ำๆค่ะ
------------------------------------------
ยุนนามาถึงก่อนเวลาเกือบชั่วโมง เธอยืนรออย่างมีความสุขแหมอากาศจะเริ่มเย็นแล้วแต่ในใจเธอนั้นอบอุ่นเหลือเกิน เวลาก็ใกล้สี่ทุ่มเข้าไปทุกทีคนก็เริ่มน้อยลงไปด้วย จนในที่สุดร่างบางที่เธอปรารถนาก็ปรากฏตัวขึ้น ยุนนาถึงกับยิ้มหน้าบานที่ได้เห็นหน้าคนรักอีกครั้ง


“วันนี้มาไวเชียวนะ” จองอาเอ่ยแซว ยุนนายิ้มอายก่อนจะตอบ


“แหม จะให้มาสายตลอดเลยหรอ” ยุนนาโต้กลับอย่างอายๆ ก่อนจะมองดวงหน้าอันสวยซึ้งของจองอา วันนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง แสงจันทร์ช่วยขับให้หน้าเธอขาวนวลยิ่งกว่าปกติ


“งั้นเราไปกันเถอะ” ยุนนาพูดขึ้นพลางจับแขนจองอาจะพาเดินไปด้วยกัน แต่เธอกลับขืนแขนไว้ ยุนนาจึงหันมามองจองอาอย่างงุนงง


“พอเถอะ พวกเราน่ะ พอแค่นี้เถอะ”
----------------------------------------------




ลิงค์ค่ะ
//y2ymanga.blogspot.com/2010/08/hi5-hi5-song-code-search.html#comments



กระซิกๆๆๆ


T_T

ตอน 24





ลงแล้วนะจ๊ะ



ตามไปอ่านเร็ว





สปอย
-------------------------------------------
“หนูชื่ออะไรจ๊ะ อายุเท่าไหร่เอ่ย” คุณนายซินถามอย่างเอ็นดู จองอาจึงเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจ ก่อนจะตอบไปอย่างผิดๆถูกๆ

“เออ...อายุจองอาค่ะ ชื่อสิบแปด” เธอตอบ ครอบครัวซินถึงกับฮาแตกให้ความโก๊ะของเธอ แต่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้ตัว ได้แต่ทำหน้างง

“งั้นพวกเราขอโจ๊กหมูสามที่นะ หนูสิบแปด” คุณซินสั่งอาหารอย่างอารมณ์ดี นั่นจึงทำให้จองอานึกได้ว่าตนพูดผิด เธอถึงกับอายหน้าแดงแต่ยิ่งสร้างความเอ็นดูให้แก่สองสามีภรรยา
----------------------------------------------



ลิงค์
//y2ymanga.blogspot.com/2010/08/after-school-24.html

อยากขอผ้าพันคอผืนนั้นที่เธอใช้จังเลย...ยุนนา.อิอิแถมคนให้ก็สวยหยาดเยิ้ม...
มาถึงตอนที่24แล้วไม่อยากให้จบเลยคะวินดี้
แต่อย่างไร,จองอา+ยุนนาก็จะอยู่ในใจของทุกคนและตัวข้าน้อยเสมอคะ...เป็นกำลังใจให้กับน้องแอมสำหรับงานเขียนเรื่องต่อๆๆๆๆไป.

^________^
มาส่งกำลังใจให้นักเขียนจ้า

หนุกหนานหวานซึ้งงงงงง
ตอนต่อไปจะเป็นอย่างไรบ้าง
จะรอออนะจ๊ะ

มาให้กำลังใจ ด้วยคน
น่าเสียดายเหมือนกัน ที่ใกล้จะจบแล้ว
ท่าน windy แต่งได้น่ารัก ตอน 24 หวานซะ
จนไม่อยากให้ตอบเลย ขอบคุณนะ ขอรับ

มาแล้วค่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ





แต่ไม่ใช่ตอนที่25นะ




เป็นตอนพิเศษของ มงซาน ค่ะ





สาวกวายของคู่นี้ได้อ่านกันเต็มอิ่มแน่ค่ะ




Back To School
สปอย
---------------------------------------------
“นี่ปล่อยนะมงโด หยุดเดี๋ยวนี้” อีซานร้องห้ามแต่อีกคนกลับไม่ฟังเสียง ยังซุกไซร้อยู่ที่เดิม จนอีซานเหลืออด
“มงโด!” อีซานตะหวาดสุดเสียง มงโดถึงกับชะงักหยุดการกระทำของตน ก่อนจะสัมผัสได้ถึงหยดน้ำใสที่ตกกระทบแขนของเขา มงโดจึงคลายแขนออกจากร่างโปร่ง และมองใบหน้าที่ตนหลงใหลซึ่งกำลังหลั่งน้ำตาอยู่ เขาเอื้อมมือจะไปซับหยาดน้ำตานั่นแต่ถูกอีกคนปัดมือออกและจะเดินหนีไปอีก หากแต่มงโดก็คว้าแขนร่างโปร่งไว้
“อย่าเดินหนีฉันอีกเลย...ได้โปรดเถอะ....ฉันรักนาย”
-----------------------------------------------

//y2ymanga.blogspot.com/2010/08/back-to-school.html#comments




วายจงเจริญ!

แวะเอากำลังใจมาให้คับ
จะติดตามต่อไปคับ
^_^

ตอนมงซานเนี่ย...น้องแอม
พี่จิ้นไม่ค่อยออกอ่ะ...แต่ความรักก็คือสิ่งที่สวยงามเสมอไม่ว่าจะเกิดขึ้นกับใคร...ไม่มีการแบ่งเพศ..ภาษา..และมันก็ไม่มีเงื่อนไข...ความรักของมงซานก็เหมือนกัน...บทนี้ให้ใจไปเต็มๆ...อย่าทิ้งฉันไปอีกนะ...อิอิ.
ตอนที่25 เอามาแปะไวๆน่ะ..รออ่านอยู่

มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ




ตอนที่ 25 ที่ รอคอย





เตะถ่วงจนมาถึงวันศุกร์ 55555





ถือว่าปลอบใจแฟนๆนะจ๊ะ




เรื่องงานรับรางวัลที่ไร้เงา 2 มุน




เอาสปอยกันไปเลย
----------------------------------------------
จองอารวบมือซนนั้นไว้และจับตรึงเอาไว้บนศีรษะ ยุนนารู้สึกตกใจเล็กน้อยและตื่นเต้นกับการกระทำของอีกฝ่าย ก่อนที่จองอาจะหยิบผ้าพันคอที่พาดอยู่บนพนักเก้าอี้ลงมาผูกแขนทั้งสองข้างของยุนนาไว้ ตอนนี้ยุนนาเริ่มรู้สึกตกใจจริงๆเข้าแล้ว
“จองอา?” ยุนนาเอ่ยเสียงหลง
“แก้แค้น ฉันยังไม่ลืมหรอกนะ” จองอากระซิบด้วยเสียงเซ็กซี่ที่ข้างหู ทำเอาคนฟังแทบละลาย
-----------------------------------------------




อย่าเพิ่งละลายกันนะจ๊ะ รีบไปอ่านตอนเต็มๆกันเลย




อ้อ มีตอนต่ออีกนะ ยังไม่จบจ้า



ลิงค์
//y2ymanga.blogspot.com/2010/09/after-school-final-12.html

เลือดหมดตัวกันทีเดี๋ยว โรแมนติมาก มีคุกเข่าขอแต่งงานด้วยหวานมากๆๆแต่แค้นนี้จองอาแค้นฝังหุ่นจริงแหละไม่ลืมๆ

ตอนจบแล้วเหรอเนี่ยไม่อยากให้จบเลยบอกตรงๆ...ตอนที่25เนี่ยน้ำตาลเรียกพี่ไปเลยน้องแอม.ชอบสุดคงเป็นตอนที่สองคนนี้เค้าจุ๊บกันผ่านสิ่งของแทนใจทำให้นึกเห็นภาพความน่ารักและเรื่องราวทั้งหมดที่ร่วมฝ่าฟันกันมาได้หล่อหลอมด้วยใจสองดวงให้เป็นหนึ่งเดียวถูกถ่ายทอดออกมาผ่านสิ่งของแทนหัวใจว่าเรื่องราวทั้งหมดได้จบลงด้วยดี.
ป.ลจะรักและคิดถึงยุนนาและจองอาเสมอ(คนแต่งด้วย)

ต้องขอยืมคำของยุนนามาใช้หน่อยแล้วขอรับ

"ทนไม่ไหวแล้ววุ้ย" ที่จะต้องขอเข้ามาเม้นท์ และปรบมือให้ท่านWindy ดัง ดังขอรับ แอบซุ่มอ่านและไปเม้นท์ชื่นชมในลิ้งค์โดยไม่ระบุชื่อมาหลายครั้งแล้วขอรับ

ตอนใกล้จบนี่หวานมากมาย พอใจ พอใจครับ จิ้นกระจายเลย

ขอบคุณนะครับ ไม่อยากให้จบเร็วเลย แต่ก็อยากอ่านตอนต่อของThunder and the Wind เหมือนกัน รักพี่เสียดายน้องอ่ะ

มิอยากเอ่ยเอื้อนเว่า



ว่าในที่สุด



ตอนจบของเอเอสก็มาถึง




T T รู้สึกใจหายจิงๆ




มันจบแล้วหรือนี่



เชิญตามมาเก็บความประทับใจสุดท้ายกันได้เลยค่ะ




และหวังว่าทุกคนจะอยู่เป็นกำลังใจให้วินตลอดไป



ขอบคุณค่ะ




//y2ymanga.blogspot.com/2010/09/after-school-final-22.html

ในที่สุดficดีๆๆๆอีกเรื่องก็มาถึงบทส่งท้ายแล้ว

เปิดฉากได้แบบโหดแต่ลงท้ายได้อย่างสวยงามหวานมากมายจนข้าน้อยใจละลาย

ท่านWindyมีฝีมือมากขอรับที่สามารถร้อยเรียงเรื่องได้น่าติดตามและทำให้ผู้อ่านมีความสุขมากมายในบทสุดท้าย(แต่ไม่ท้ายสุด)

ขอตอนพิเศษที่มีแต่จองอา และยุนนานะครับ แบบว่าให้หวานสุดๆไปเลย
สงสารยุนนาเขา ยังขอแต่งงานไม่สำเร็จซักที งึม งึม แล้วอยากรู้ด้วยว่า จองอาจะตอบอย่างไร

ตอนที่ 16 กับตอนที่ 21 ไม่เห็นมีเลย กำลังจะอ่านนะฮะ คิดว่าคงจะสนุกไม่แพ้ TENDER OF THE WIND นะฮะ ถ้ายังไงขอตอนที่ 16,21 ด้วยนะฮะ

หมายถึงที่บล็อควินหรอค่ะ เดี้ยวดูให้นะ (เป็นอะไรหว่า)

เรียบร้อยแล้วครับ

ก่อนจบ ขอฉาก ขอแต่งงานให้หน่อยซิ ท่าน windy ใจคอจะ จะจบดื้อๆๆอย่างนี้เหรอ
ขอบคุณนะขอรับ

ตอนจบส่งท้ายเข้าไปดูที่ไหนค่ะ

อยากให้แต่งต่อไปเรื่อยๆ นะ อย่าเพิ่งจบซิ เวลาว่างๆ จะได้มีอะไรสนุกทำบ้าง อยากให้คู่ของยุนนาและจองอา เดินเรื่องต่อไปเรื่อยๆ ในแต่ละปี ไม่จบสิ้น รักในศาสตร์ศิลปะและดนตรี

แต่งอีกครับ
สนุกมากๆ
เยี่ยมจริง
เหมือนอ่านซินยุนบกเลยครับ

ท่านแต่งได้ไงขอรับ

แต่งได้ดีมากเลย ชอบมากตั้งแต่ต้น อยากให้มีอีก เรื่องใหม่ก้อได้ค่ะ

เนื้อเรื่องคุ้นๆนะ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก....เลิกนึกดีกว่า....
เป็นกำลังใจให้นะ

ขออ่านตอนที่เหลือทั้งหมดได้ป่ะ

ตอนพิเศษ น่ารักๆมาแล้วคร้าบ ตามไปอ่านกันได้ที่เดิมคร้าบ

//y2ymanga.blogspot.com/2011/01/after-ending-after-school.html

อ่านแล้วจะอิจฉา เอ๊ะหรือสงสารยุนนาดีนะ?