My heart just for U : Chapter3

แทอินก้าวเท้าเดินตามร่างบางมาอย่างรวดเร็วสายตาคมเข้มจับจ้องด้านหลังของเธออย่างเอาเรื่องโดยที่ร่างบางไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด เขาโกรธเพราะเธอทำให้หน้าของเขาเป็นแผลและที่สำคัญยัยนี่ยังไม่ขอโทษเขาสักคำแต่กลับทำหน้าท้าทายใส่เขาแทน แค่เพียงนึกถึงใบหน้าหยิ่งยโสที่ร่างบางทำก็จุดชนวนความโมโหขึ้นมาทันที แทอินเอื้อมมือไปดึงแขนของยูริอย่างแรงทันทีที่เดินถึงตัวเธอทำให้ร่างบางที่ยังไม่ทันตั้งตัวเซถลาเข้ามาอยู่ในอ้อมอกเขาทันที

“ โอ๊ย ! อะไรเนี่ยปล่อยนะ ” ยูริโวยวายเสียงดังลั่น

“ ฉันไม่ปล่อยมีอะไรมั้ย ” น้ำเสียงที่ตอบกลับนั้นเรียบเฉยแต่สามารถทำให้คนที่ได้ยินสะท้านได้ในทันที และด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคยนั้นทำให้ยูริหันหน้ามามองและสบเข้ากับสายตาคมคู่นั้น

“ นะ..นะ นาย ” เสียงที่เปล่งออกมาดูตกใจอยู่ในที

“ ใช่ ฉันเอง..ยัยบ้า ” แทอินมองหน้ายูริด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรเลยสักนิด มือหนาของเขาดันร่างบอบบางของเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา

“ นี่! ปล่อยฉันนะฉันเจ็บและฉันก็ไม่ใช่ยัยบ้าด้วย ” ยูริเริ่มดิ้นรนเพื่อที่จะได้หลุดออกจากการเกาะกุมของแทอินแต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนกับยิ่งทำให้เขาบีบแขนเธอแน่นขึ้นไปอีก

“ ไม่ปล่อย แล้วก็เลิกดิ้นได้แล้ว ” แทอินพูดเสียงเข้มสายตาคมบาดลึกคู่นั้นกำลังจับจ้องใบหน้าใสของ ยูริอย่างหมายมาด

“ นายจะเอายังไงกับฉัน ” ยูริหยุดการดิ้นรนเธอพูดและมองจ้องสายตาคมนั้นอย่างท้าทาย

ดวงตาคู่สวยที่จ้องกลับมานั้นทำให้แทอินกระตุกยิ้มที่มุมปากในทันที

.....ฉันอยากจะรู้นักว่าเธอจะเก่งสักแค่ไหน.....

“ เธอทำให้หน้าฉันเป็นแผลเธอก็ต้องรับผิดชอบ ” พูดพร้อมกับโน้มใบหน้าคมเข้าหาใบหน้าใส

“ นะ..นายจะทำอะไรน่ะ ” ยูริตกใจใช้มือทั้งสองข้างดันหน้าอกของแทอินเอาไว้อย่างสุดแรง

“ ก็ฉันบอกว่าเธอต้องรับผิดชอบไงล่ะ ” ว่าแล้วแทอินก็ประกบปากหยักได้รูปเข้ากับปากเรียวบางของยูริอย่างรวดเร็วโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว ยูริพยายามดิ้นรนแต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นก็ยิ่งทำให้แทอินกระชับมือที่แขนเธอมากยิ่งขึ้น

จูบที่ให้ความรู้สึกนุ่มนวล อ่อนหวานในความคิดของเธอนั้นทำให้ยูริหมดแรงที่จะต้านทานต่อ ร่างบางรับจูบที่ทำให้ระทวยอย่างลืมตัวมือบางจากที่ผลักดันเปลี่ยนมาจับขยุ้มเสื้อของร่างสูงแทน แทอินเองก็ลืมตัวเช่นกันทีแรกเขาตั้งใจจะแกล้งร่างบางตรงหน้าแต่เมื่อได้สัมผัสกับริมฝีปากนุ่มที่ให้ความรู้สึกแตกต่างจากริมฝีปากของหญิงอื่นที่เขาเคยได้สัมผัสมันก็ทำให้เขาลืมสิ่งที่คิดไปทันที แทอินไล้ริมฝีปากไปตามเรียวปากบางอย่างหลงใหลกดจูบลงไปอย่างนุ่มนวลนานกว่าที่เขาจะผละออกมาอย่างอ้อยอิ่งและมองไปที่ร่างบางตรงหน้าที่ยังคงมีอาการเคลิบเคลิ้มอยู่ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาบนใบหน้าคมทันที

“ อยู่เฉยเชียวนะ..ชอบเหรอ ” ด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์กับสายตาคมพราวระยับดึงยูริให้ได้สติขึ้นทันที

“ นาย...นายมันคนฉวยโอกาส ” ไม่พูดเปล่ายังใช้มือทั้งสองข้างทั้งทุบทั้งตีไปตามตัวแทอินอีกด้วยแล้วมีหรือที่คนอย่างเขาจะยอม แทอินรวบมือทั้งสองข้างของยูริไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว

“ ฉันเนี่ยนะฉวยโอกาส ฮึ..เธอต่างหากล่ะที่ไม่ขัดขืนเอง ” แทอินมองใบหน้าใสที่ตอนนี้ซับสีแดงระเรื่ออย่างถูกใจเรียวปากบางของเธอบวมเล็กน้อยจากการจูบเมื่อครู่

“ นาย..ไอ้บ้า ” พูดและเตะเข้าให้ที่หน้าแข้งของร่างสูงอย่างเต็มแรงส่งผลให้แทอินต้องปล่อยมือออกจากเธอแล้วหันไปกุมหน้าแข้งของตนแทน

“ นี่เธอ.....”

“ สมน้ำหน้า...แบร่ ” ยูริไม่รอให้แทอินพูดจนจบเธอแลบลิ้นใส่และวิ่งหนีไปทันที

“ เฮ้ยนี่เดี๋ยวก่อน ! ” แทอินยังคงตะโกนไล่หลังไปถึงแม้จะรู้ว่ายูริไม่มีทางหันกลับมาแน่แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาโมโหแต่อย่างใด แทอินใช้นิ้วเรียวจับไปที่ริมฝีปากหยักได้รูปของตนก่อนยิ้มและพึมพำออกมา

“ ปากนิ่มชะมัดเลยยัยนี่ คราวนี้ฝากไว้ก่อนเถอะยูริเธอไม่มีทางรอดฉันแน่ ” แทอินเดินกลับไปที่ห้องเรียนด้วยรอยยิ้ม

“ เฮ้ย ! นี่นายไปไหนมาเนี่ยแทอิน ” เทฮอนเอ่ยทักทันทีที่เห็นเพื่อนเดินเข้ามา ทั้งเขาและเซมินเดินหาจนทั่วแต่ก็ไม่พบเลยต้องมานั่งรอที่ห้องอย่างที่เห็น

เสียงทักของเทฮอนทำให้ยูริสะดุ้งตกใจเธอรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นทันที ใบหน้าใสของเธอตอนนี้ซับสีแดงอย่างไม่รู้ตัวและก็ไม่พ้นสายตาคมสองคู่ที่กำลังจ้องมองเธออยู่

“ ฉันไปทำธุระมาน่ะ ” เสียงทุ้มตอบกลับพร้อมกับสายตาคมก็มองร่างบางที่อยู่กับเขาเมื่อครู่ ก่อนรอยยิ้มสุดเท่ห์จะระบายขึ้นที่ใบหน้าคม แทอินละสายตาออกมาจากยูริและเอ่ยถามเพื่อนทั้งสอง

“ เย็นนี้ไปไหนหรือเปล่า ”

“ ทำไม ? นายจะไปไหนล่ะ ” เซมินถามกลับ เขาไม่แปลกใจเลยว่าอะไรที่ทำให้เพื่อนของเขาคนนี้แสดงอาการเช่นนั้นออกมา

“ ฉันว่าจะชวนพวกนายไปเดินเล่นน่ะ..แก้เซ็ง ”

“ เออ..ก็ดีเหมือนกัน ” ทั้งสองหนุ่มตอบรับออกมาพร้อมกัน

“ ชวนแจจินกับจุนโฮไปด้วยสิ ”

“ ได้เลยตอนเย็นค่อยเดินไปหาก็ยังทัน ฉันคิดว่าพวกนั้นคงยังไปไหนไม่ได้แน่ๆ ” เทฮอนตอบกลับไปก่อนที่ทั้งสามหนุ่มจะแยกย้ายกันนั่งประจำที่ของตน

……………………………………..

พอถึงตอนเย็นพวกเขาทั้งสามคนก็พากันเดินไปที่ตึกของเด็กปี 3 ซึ่งเป็นที่ๆน้องทั้งสองคนเรียนอยู่ แค่เพียงพวกเขาเดินมาสาวๆก็มองและแทบเป็นลมล้มพับไปตามๆกันเมื่อเทฮอนกับเซมินส่งยิ้มไปให้แต่ชายหนุ่มอีกคนคงไม่ต้องพูดถึงเพราะเขานั้นไม่เคยคิดจะทักทายใครอยู่แล้ว ( ถ้าไม่จำเป็น ) จนสาวๆทั้งหลายต่างพากันเรียกเขาว่า...เจ้าชายน้ำแข็ง และมันก็เป็นอย่างที่เทฮอนว่าเอาไว้ไม่มีผิดเพราะตอนนี้น้องเขาทั้งสองคนนั้นกำลังโดนรุมทึ้งอีกเหมือนเคย

“ เฮ้..แจจิน จุนโฮ ไปเที่ยวกันมั้ย ” เซมินตะโกนออกไปเมื่อเห็นว่ายังไงก็คงเข้าไปไม่ถึงตัวน้องชายแน่เพราะพวกเขาก็โดนรุมเช่นเดียวกัน

“ ครับพี่มินรอแป๊ปนะครับ ” แจจินตอบกลับพร้อมหันไปหาผู้หญิงที่รุมล้อมพวกเขาอยู่ก่อนยิ้มให้กับพวกเธออย่างอ่อนหวาน

“ วันนี้ผมสองคนต้องไปแล้วครับแล้วเจอกันทีหลังนะ ”

หลังจากที่ขอตัวออกมาจากกลุ่มสาวๆทั้งหลายอย่างทุลักทุเลแล้วหนุ่มๆทั้งห้าคนก็เดินไปที่ลานจอดรถ รถเฟอร์รารี่สีดำและสีขาวขับออกไปอย่างรวดเร็วมุ่งตรงไปยังห้างดังในกรุงโซล



ณ ห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางกรุงโซลยามเย็นวันธรรมดาวันนี้ผู้คนดูบางตา ห้าหนุ่มหล่อกำลังนั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนานในมุมหนึ่งของร้านอาหารญี่ปุ่น สายตาของสาวๆภายในร้านก็คอยจับจ้องพวกเขาอย่างไม่วางตาเช่นกัน ก็นอกจากสองหนุ่มที่เป็นดาราแล้วอีกสามหนุ่มความหล่อก็ไม่แพ้กันเลย

“ พวกพี่อย่าลืมไปดูคอนเสิร์ตของผมนะ..นายด้วยแจจิน ” จุนโฮพูดและส่งยิ้มหวานไปให้แถมยังเผื่อแผ่ไปให้สาวๆทั้งหลายที่จ้องมองมาอีกด้วย

“ ไปแน่นอน ” แทอินตอบกลับน้องชายไปอย่างอารมณ์ดี เขาชอบเวลาที่จุนโฮร้องเพลงมากที่สุดเสียงของเจ้านั่นดึงดูดใจคนฟังได้เป็นอย่างดี

“ ถ้าฉันว่าง..ฉันไปแน่ไม่ต้องห่วง ” แจจินหันไปบอกเพื่อนรักพร้อมรอยยิ้มและเสียงทุ้มของจุนโฮก็ดังโวยขึ้นมาทันที

“ ไม่ได้ๆ นายต้องว่างเข้าใจมั้ย ” ใบหน้าทะเล้นเมื่อครู่บึงตึงในทันที

“ อะไรวะบังคับกันนี่น่า ”

“ เออ..แล้วนายมีปัญหาเหรอไง ”

“ เปล่าครับ ไม่มีปัญหาอะไร ”

แจจินตอบยิ้มๆและมองหน้าเพื่อนรัก จริงๆแล้วต่อให้เขายุ่งขนาดไหนเขาก็ต้องไปแน่นอนก็มันเป็นคอนเสิร์ตครั้งแรกของจุนโฮนี่น่าแต่ขอกวนประสาทนิดเดียวเอง

พี่ทั้งสามคนนั่งมองดูน้องรักเถียงกันไปมาอย่างเอือมระอาเพราะรู้อยู่แล้วว่าแจจินนั้นชอบที่จะแกล้ง จุนโฮขนาดไหนแต่จริงๆแล้วจะว่าไปแจจินมันก็ชอบแกล้งทุกคนนั่นแหละเห็นเงียบๆขรึมๆแบบนี้นี่แหละตัวดีเลยจนเซมินทนไม่ได้

“ แจจิน นายนี่นะทำไมชอบแกล้งจุนโฮมันทุกทีเลย ”

“ ฮ่า ฮ่า เหรอครับ ผมเปล่าแกล้งนะ ” แจจินยิ้มหวานออกมาทันทีที่พี่ชายของเขารู้ทันแต่ก็ยังคงปฏิเสธออกมาอย่างหน้าตาเฉย

“ แล้วนี่หนังที่นายเล่นไปถึงไหนแล้วล่ะ ” เทฮอนพูดตัดบทเพื่อเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะเถียงกันไปยาวกว่านี้

“ ถ่ายใกล้จะเสร็จแล้วเหลือแต่ฉากที่ต้องถ่ายที่นอกเมืองน่ะครับ ”

“ งั้นนายก็ต้องเดินทางอีกแล้วน่ะสิ ” พี่ชายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงอยๆ

.....นี่เราต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วเหรอเนี่ย.....

“ ครับพี่มิน อย่างอนนะเดี๋ยวผมซื้อของมาฝาก ” แจจินพูดและกระเถิบตัวเข้าไปกระแซะพี่ชายสุดที่รัก

“ นี่..ฉันไม่ใช่จุนโฮนะ ”

“ อ๊ะ ผมไปเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย ” คนที่ถูกพาดพิงถึงสวนกลับมาทันทีในมือนั้นยังคีบซูชิอยู่และมองสองคนพี่น้องด้วยสายตากรุ่นเคืองและก่อนที่จุนโฮจะเอ่ยอะไรอีกเสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้นมาซะก่อน

ตี๊ด.....ตี๊ด.....ตี๊ด....

“ ของผมเองครับ ขอตัวแป๊ปนะ ” แจจินพูดขึ้นและลุกเดินออกไปจากโต๊ะ สักพักก็เดินกลับมาพร้อมพูดด้วยสีหน้าเซ็งๆ

“ ผมต้องกลับแล้วล่ะครับพอดีมีงานด่วน ”

“ อ้าวเหรอ..งั้นเราก็กลับกันเลยเถอะ ” เซมินพูดขึ้นและเรียกพนักงานร้านมาเก็บเงิน

“ แล้วพวกพี่จะกลับยังไงล่ะครับ ” แจจินถามขึ้นและหันไปมองพี่ชายทั้งสองเพราะตอนที่มานั้นพี่แทอินกับพี่เทฮอนนั่งมากับเขาในรถด้วย

“ ไม่เป็นไร นายไปเถอะเดี๋ยวพี่กลับแท๊กซี่ได้ ” แทอินเอ่ยบอก

“ งั้นผมไปนะครับแล้วเจอกันที่บ้านนะพี่มิน ” ว่าแล้วก็เดินไปที่รถและขับออกไป

“ งั้นเราก็แยกกันตรงนี้เลยล่ะกัน จุนโฮ เทฮอนนายกลับกับเซมินนะพรุ่งนี้เจอกัน ” แทอินพูดขึ้นก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ



หลังงานถ่ายแบบภายในสตูดิโอร่างสูงโปร่งของนายแบบหนุ่มกำลังเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัวก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงหวานที่ดังมาจากทางด้านหลัง

“ แจจิน แจจินคะ วันนี้คุณว่างหรือเปล่าคะ ” สาวร่างสูงหุ่นนางแบบ ใบหน้าเรียวขาวได้รูปผมยาวสยายถึงกลางหลังในชุดเดรสสั้นเหนือเข่าสีแดงดูมั่นใจเอ่ยทักพร้อมเดินเข้ามาคล้องแขนแจจินที่ยืนอยู่

“ ..... ”

“ ว่าไงค่ะ วันนี้คุณไปไหนต่อรึเปล่า ” หญิงสาวยังคงถามซ้ำพร้อมด้วยรอยยิ้มหวานปานน้ำผึ้ง

“ เอ่อ...ไม่ครับ วันนี้ผมต้องรีบกลับบ้านพอดีนัดพี่มินเอาไว้นะครับต้องขอโทษด้วย ” พูดพลางแกะมือบางที่คล้องแขนเขาอยู่ออกอย่างสุภาพ

“ ขอตัวนะครับ ” ว่าแล้วก็เดินหันหลังเข้าห้องแต่งตัวไปทันที

“ อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะยอมง่ายๆนะ ” นางแบบสาวพูดขึ้นก่อนสะบัดหน้าพรืดแล้วหันหลังเดินออกไปบ้าง

ภายในห้องแต่งตัวร่างสูงเจ้าของห้องกำลังถอดเสื้อสูทจากการถ่ายแบบและเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในออกจากกายเผยให้เห็นร่างกายสมส่วนผิวขาวเนียนละเอียดกับแผงอกกำยำน่าสัมผัส แจจินเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่ริมห้องหยิบเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนจากตู้ออกมาเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดที่สบายตัวขึ้นและหยิบชุดนักเรียนที่ใส่ก่อนหน้านี้ยัดใส่กระเป๋าเป้ส่วนตัวก่อนเดินออกจากห้องแต่งตัวไป

รถเฟอร์รารี่สีขาวแล่นอยู่บนถนนที่วุ่นวายจากการจราจรอันแสนจะติดขัด แจจินตัดสินใจขับรถมุ่งหน้าออกไปยังบ้านพักตากอากาศที่ครอบครัวของเขาซื้อไว้นอกเมืองเพื่อใช้เป็นสถานที่ในการพักผ่อน เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดเบอร์ที่คุ้นเคยรอสักพักเสียงปลายสายก็ดังขึ้น

“ ฮัลโหล ”

“ พี่มินเหรอ วันนี้ผมไม่กลับบ้านนะ ” แจจินเอ่ยขึ้นหลังจากที่อีกฝ่ายรับโทรศัพท์

“ แล้วนั่นนายจะไปไหน ” เสียงจากผู้เป็นพี่ถามกลับ


“ ไปหาที่พักผ่อนนิดหน่อยน่ะครับไม่ต้องห่วงนะ ” น้องชายตอบขณะขับรถออกมานอกตัวเมือง

“ ครับๆ ถึงแล้วผมจะโทรบอกพี่อีกที ” พูดเสร็จก็ปิดฝาโทรศัพท์และโยนไว้ที่เบาะข้างกาย

เฟอร์รารี่สีขาวยังคงแล่นกินลมชมบรรยากาศยามค่ำคืนไปอย่างช้าๆ สายลมอ่อนๆที่พัดมาปะทะเข้ากับใบหน้าคมเข้มทำให้เส้นผมที่สไลต์ประบ่าไหวปลิ้วตามแรงของลมที่พัดผ่านมา ร่างสูงเจ้าของรถยังคงขับไปเรื่อยๆจนกระทั่งนึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนับจากถ่ายแบบเสร็จอาหารญี่ปุ่นที่กินพร้อมพี่ๆและเพื่อนเมื่อตอนกลางวันดูท่าว่าคงจะใช้หมดไปพร้อมๆกับงานถ่ายแบบนั้นแล้ว พลันสายตาก็เหลือบเห็นร้านๆหนึ่งที่ดูเรียกความสนใจของเขาได้มากทีเดียวจึงเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่หน้าร้าน

ตัวร้านที่ดูไม่ใหญ่มากแต่ก็ไม่เล็กจนเกินไปตกแต่งด้วยโทนสีขาว-ฟ้า ที่หน้าร้านมีรั้วต้นไม้เตี้ยๆที่มีดอกกุหลาบหลากหลายสีสันอยู่ในกระถางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบส่งกลิ่นหอมตลบอบอวล บรรยายกาศของร้านดูสบายๆสะอาดตา โต๊ะเก้าอี้ไม้สีอ่อนที่จัดวางได้มุมเหมาะเป็นระเบียบแลดูไม่อึดอัดและคับแคบส่วนฝาผนังก็ประดับประดาด้วยภาพวิวทิวทัศน์ของประเทศต่างๆที่ให้ความรู้สึกอบอุ่น

กริ๊ง....เสียงกรุ๊ง กริ๊งของกระดิ่งที่แขวนไว้ตรงหน้าประตูดังขึ้นเมื่อมือเรียวใหญ่ผลักเข้ามา

“ สวัสดีค่ะ..รับอะไรดีคะ ” เสียงจากหญิงสาวที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ถามขึ้น

“ เอ่อ..ผมขอกาแฟดำกับคุ๊กกี้แล้วกันครับ ” แจจินกล่าวก่อนเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมในสุดของร้านที่ดูคล้ายเป็นสวนหย่อมขนาดเล็กมองออกไปทางด้านนอกก็จะเห็นบ่อเลี้ยงปลาขนาดพอเหมาะตั้งอยู่ตรงมุมระหว่างสนามหญ้าและธารน้ำตกจำลอง บรรยากาศเช่นนี้มันช่างดูผ่อนคลายดีจริงๆ

“ คุ๊กกี้กับกาแฟดำที่สั่งได้แล้วค่ะ ” เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับวางจานคุ๊กกี้ไว้ที่โต๊ะก่อนจะเดินกลับไปยังเคาน์เตอร์ด้านหน้าเช่นเดิม

“ ขอบคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ ” เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มหวานและก้มศรีษะให้ลูกค้าที่เพิ่งเดินออกไป

นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่แจจินนั่งมองหญิงสาวร่างเล็กที่อยู่หลังเคาน์เตอร์กล่าวต้อนรับและขอบคุณลูกค้าที่เดินเข้าออกพร้อมรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าเรียวใสนั่นตลอดเวลา เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอจึงได้อยู่ในสายตาของเค้าตลอดเวลาที่นั่งอยู่ตรงนี้ แล้วอะไรกันที่เรียกสายตาของเค้าให้มองอยู่ที่เธอเพียงอย่างเดียวอาจจะเป็นเพราะรอยยิ้มนั้นก็ได้เขารู้สึกได้ว่ามันเป็นรอยยิ้มที่จริงใจสดใสเหมือนพระอาทิตย์ที่ขึ้นมาในยามเช้า

“ ขอโทษค่ะ..คือร้านเรากำลังจะปิดแล้วคะ ” เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นเรียกแจจินให้หลุดออกจากภวังค์อันแสนสุขทันที

“ อะ..เอ่อ..ครับๆขอโทษที ผมกำลังคิดอะไรเพลินไปหน่อย ” แจจินกล่าวสายตายังคงจับจ้องที่ใบหน้าเรียวนั่นตลอดเวลาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเดินเข้ามาหาเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

“ ไม่เป็นไรค่ะ ” เธอกล่าวแล้วยิ้มหวานให้ แจจินยิ้มตอบกลับและกำลังที่จะเดินออกไปเสียงหวานใสก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ ขอบคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ ” เธอพูดพร้อมส่งยิ้มมาให้เขาอีกครั้ง

Create Date : 27 พฤศจิกายน 2550		9 comments
Last Update : 27 พฤศจิกายน 2550 10:06:03 น.
Counter : 588 Pageviews.
Share Tweet