การเดินทางของความคิดถึง ตอนส่งท้าย

โลกหมุน...ด้วยความคิดถึง

หมู่บ้านวะเมคี
16-19 พฤษภาคม 2553

เวลามันมักเล่นตลกกับเราเสมอ
เวลาที่นี่ผ่านไปเร็วเกินคาด
ตื่นมาตอนเช้าทำกับข้าวกินด้วยกัน
ตอนสายไปที่โรงเรียนสอนหนังสือน้องๆ
เที่ยงทำกับข้าวกินกันที่บ้านพี่แท๊ป
ตอนบ่ายพักผ่อน กิน นอน เล่นเกม นั่งดูฝนตก
ตอนเย็นแยกย้ายกันไปอาบน้ำ กินข้าวที่บ้าน แล้วมารวมกันร้องเพลง นั่งคุย

โอห์มบอกว่า ‘ทีแรกคิดว่าจะไม่สนุกเพราะเรามากันน้อย’ ... แต่การมากันน้อยๆก็ทำให้เราสนิทกัน ได้ทำอะไรด้วยกัน

ทุกจุดเล็กๆในหมู่บ้านมันมีความทรงจำของพวกเรา การมาเยี่ยมค่ายทำให้เราได้ระลึกถึงความทรงจำนั้น แล้วนำกลับมาเล่าใหม่

แอ๊ดบอกว่า ‘พอไปดูที่ศาลาแล้วมองเห็นภาพทุกคน เห็นช่างยุทธ เห็นอัพ เห็นเพื่อนช่วยกันทำงาน’... ร่องรอยของความทรงจำยังไม่เปลี่ยนแปลง

แต่ตอนนี้มีบางอย่างได้เปลี่ยนไป
ทางเข้าโรงเรียนถูกเอารั้วมาล้อมรอบเพราะหมูมันเข้าไปขโมยกินกล้วย

น้ำตกที่แห่งความทรงจำ น้ำไม่ใสเหมือนเคย เป็นสีขุ่นๆเพราะฝนตก
ซอยขี้หมู ทางเดินไปน้ำตกยังคงความเหม็น และยิ่งเหม็นหนักขึ้นเพราะไม่ได้มีแค่ขี้หมู มีขี้วัว ขี้หมา ขี้ไก่ ขี้นก คลุกเคล้ากับกลิ่นฝน หอมฟุ้งไปทั่วหมู่บ้าน
ระเบียงไม้ที่ล้างจานบ้านพี่แท๊ป ไม้หักไปหนึ่งท่อนเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยระหว่างล้างจาน
ลูกหมูเก้าตัวสุดน่ารักบ้านพ่อดึโพ ตอนนี้เหลือ 6 ตัวเพราะตายไปสาม ตัวอ้วนกลม กินเก่ง ส่วนแม่มันหนังเหี่ยวเหลือแต่กระดูก

มารอบนี้อาหารการกินเราแย่กว่าครั้งก่อนนิดหน่อย วันๆก็กินแค่
ผัดมาม่าใส่หมูยอ ไข่ตุ๋น ซุปญี่ปุ่น ผัดแขนงกะหล่ำ ปลาเค็มทอด มักกะโรนีผัดไข่ ข้าวผัดกุนเชียง เฟรนซ์ฟราย ต้มไก่ น้ำพริกตาแดง มะม่วงจิ้มรสดีผสมเกลือ กินแตงโมเย็นๆริมน้ำตก กินเป๊ปซี่+สไปรซ์กันแทบทุกวันจนเบื่อ และอื่นๆอีกมากมาย :P

ขอบคุณจริงๆ ถ้าไม่มีพวกเธอ... เยี่ยมค่ายครั้งนี้ก็คงไม่สนุกสนานและอบอุ่นขนาดนี้
ปอม : ผู้คอยพ่นเทคโนโลยีใส่หน้า สร้างความฮาให้กันตลอด และยังเป็นครูพี่ปอมใจดี
ท้อป : โฮมเมทที่ช่วยเหลือทุกอย่าง ทำกับข้าวเก่งด้วย ดีใจที่ได้อยู่บ้านเดียวกัน
พี่แท๊ป+แนน : สองคนที่เป็นเหมือนตายายในบ้าน คอยดูแลหลานๆ และสวีทหวานกันตลอดๆ
ยา : ตากล้องใจดีและกระเป๋าตังค์ของชาวค่าย ผู้คอยบ่นโอห์มให้เราฟัง 555
แอ๊ด : มนุษย์เอาแต่นอนและกิน โฮมเมทที่น่ารัก ที่เราเพิ่งค้นพบว่า มันแก่!!
และโอห์ม : นักดนตรีของพวกเราที่คอบขับกล่อมเสียงเพลงให้ค่ายนี้ไม่เงียบเหงา ดีใจที่ได้รู้จักกันมากขึ้น

ขอบคุณทุกคนในวง circus ที่ฝึกฝนให้เราเล่นจนชนะ ! 555

ตอนเราเดินกลับจากโรงเรียนรู้สึกใจหาย...
นี่เราต้องจากที่นี่ไปจริงๆแล้วสินะ
มีคนตะโกนลงมาบอกพวกเราว่า
“ท่านมาเราดีใจ ท่านจากไปเราคิดถึง”...
ความห่างไกล คงทำให้เราคิดถึงกันไม่น้อย
แต่ก็ดีใจที่เรารู้ว่ามีคนที่เค้าคอยคิดถึงเรา
ถ้ามีโอกาส ก็อยากจะกลับมาเยี่ยมทุกๆคนที่นี่อีกครั้ง

ระหว่างเดินทางกลับ
เราเริ่มชินกับการนั่งรถ ชินกับสถานที่ ชินกับการอยู่ด้วยกัน
นึกถึงคำพูดของโม ตอนไปเยี่ยมที่บ้านเต้โพ(บ้านที่เราไปอยู่ด้วยตอนไปทำค่าย)
โมบอกว่า “ถึงเราจะพูดภาษาเค้าไม่ได้ แต่ก็มานั่งเล่นที่บ้านได้นะ”
นึกถึงรอยยิ้มที่เค้าต้อนรับ ทำให้เรารู้สึกเหมือนได้กลับมาบ้านอันอบอุ่นอีกครั้ง
ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
ณ ตอนนี้ และตลอดไป...

Create Date : 21 พฤษภาคม 2553		10 comments
Last Update : 22 พฤษภาคม 2553 13:39:59 น.
Counter : 471 Pageviews.
Share Tweet