มีใครบางคนถามว่า ทำไมถึงห่วงเขามากมายทั้งที่เรายังไม่เคยเจอกันเลยซักครั้งตอนนั้นก็อึ้งๆ ตอบได้แค่ไม่รู้ก็มันไม่รู้จริงๆนะ ว่าสาเหตุจากอะไรหลังจากมานั่งคิดทบทวนหลายวันนั่งไล่ความคิดความรู้สึก จากวันแรกที่ได้รู้จักเรารู้จักเค้าข้างเดียวมาตลอดซุ่มอ่านความคิดเห็นของเค้าในเรื่อยๆแอบอิจฉาในความลัลล้าของเค้าแต่ทุกครั้งที่เข้าหน้านั้น ตาก็จะคอยมองหาเค้าเสมอเหมือนเป็นความเคยชินที่เริ่มจะขาดไม่ได้ยิ่งพอมีโอกาสได้คุยกันครั้งแรกก็ไม่กล้าคุยมากหรอกเกรงเค้าจะกลัวเรา กลัวพูดมาก จะดูคุกคามยิ่งคุยยิ่งรู้จักเค้ามากขึ้นจากที่อ่านความคิดเห็น กลายเป็นต้องคุยกันทุกวันเป็นความผูกพันที่เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัวยิ่งคุยยิ่งรู้จักตัวตนของเค้ามากขึ้นเปิดเผยตัวตนกันมากขึ้นเริ่มรู้สึกเหมือนเค้าเป็นคนในครอบครัว ต้องคอยดูแลอาจเพราะตัวเราเป็นคนช่างปกป้อง (สัญชาตญาณเพศแม่แรง)หรืออาจเพราะเค้าดูเป็นคนเปราะบาง (อย่างที่หลายๆคนบอกมา)สรุปว่า คิดไปก็ไม่ได้เหตุผลอยู่ดีแต่ยิ่งคิดก็ยิ่งเข้าใจตัวเองมากขึ้นคงต้องขอบคุณพี่ที่ถามคำถามนี้อยากบอกว่านอกจากห่วงเว่อร์ ยังรักพี่มากมายแอบเห็นด้วยกับพี่คนนึงที่บอกถ้าทิพเป็นผู้ชาย พี่คงไม่โสดจนปัจจุบัน(รึเปล่า)ขอบคุณฟ้าที่ทำให้เราได้รู้จักกัน แต่ฟ้ากลั่นแกล้ง ให้พี่เป็นเกย์ซะงั้น
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
สู้ๆ