วันที่แม่มีความสุขที่สุดในชีวิตคือวันที่หนูทีโน่ลืมตาขึ้นมาดูโลก 6มิถุนายน 2555 แต่ชีวิตเรา ความสุข, ความเศร้า ล้วนแต่ไม่ยั่งยืน

ตอนหนูทีโน่เกิดมาญาติทุกคนที่เมืองไทยดีใจที่ได้เห็นหนูทีโน่ รวมทั้งทวดของหนูทีโน่ด้วย (อากงของแม่) หนูทีโน่เป็นเหลนคนแรกของทวด แม้หนูทีโน่จะไม่มีโอกาสเจอทวดของหนู เพราะหนูทีโน่อยู่ที่อิตาลี หนูยังอายุไม่ถึงเดือนเลย แต่ก๋งเห็นรูปถ่ายหนูทีโน่ที่แม่ส่งไปให้ ก๋งบอกว่าหน้าหนูเหมือนก๋งเลย แม่ได้คุยกับก๋งครั้งสุดท้ายหลังจากที่แม่คลอดหนูทีโน่ แม่บอกให้ก๋งพยายามทานอาหารนะ ก๋งจะได้หายไวๆ (ทั้งที่ในใจแม่ก้อรู้มะเร็งมันไม่มีทางหายขาด อาการก๋งไม่ดีมาก ก๋งเลยทานไม่ได้) ก๋งได้ยินเสียงแม่ในโทรศัพท์ไม่ชัด แม่ได้ยินเสียงก๋ง ประโยคสุดท้าย "ฮัลโหลๆ พร้อมเรียกชื่อแม่หลายที"

หลังจากนั้นเดือนนึงผ่านไป ก๋งต้องเข้ารพ.อีกครั้ง ความเศร้าที่แม่ต้องรับรู้ในวันที่ 17กรกฎาคม 2555 ก๋งจากโลกนี้ไปแล้วด้วยอาการสงบ ไม่ทรมานอีกต่อไป แม่เสียใจมาก พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลอีก ไม่อยากให้ก๋งเป็นห่วงแม่ แม่คิดถึงก๋งเสมอ บ้านที่อิตาลีมีรูปก๋งวางอยู่บนชั้นในห้อง แม่มองดูทุกวันและนึกไปถึงวันที่จะเจอกันอีกครั้งตอนกลับไทยตามกำหนดปลายปีนี้ 

วันที่แม่เดินทางกลับเมืองไทย แม่ไม่มีโอกาสจะได้เจอก๋งแล้ว แม่สวดมนต์อธิษฐานรำลึกถึงก๋ง ผลบุญกุศลที่สร้างมาตลอด แม่เชื่อว่าตอนนี้ก๋งอยู่ในที่ที่สบายที่ใดที่หนึ่ง ไม่ใกล้ไม่ไกลเรา ก๋งเป็นคนดีมาตลอดทั้งชีวิต ไม่คิดคดโกงใคร มีแต่ให้ลูกหลาน ที่สำคัญคือก๋งเลี้ยงแม่มาตั้งแต่เด็กจนโต แม่รักก๋งมาก แม่รู้ว่าก๋งรับรู้ ก๋งจะคอยดูแลปกป้องหนูทีโน่ และคอยมองดูเราอยู่ห่างๆจากข้างบนฟ้า

รักและคิดถึงก๋งตลอดไป