พู่กัน 1.3 - 1.4 ขวบ ... ผมเดินได้แล้วคร๊าบ
แม่ไม่มีเวลาอัพบล็อก ขอรวบยอดเป็น 2 เดือนเลยละกันในที่สุดความพยายามในการฝึกพู่กันเดินก็เป็นผลสำเร็จ พู่กันเดินได้แล้วคร๊าบ หลังจากที่ไม่กล้าปล่อยมือเดินเอง คลานเอาดีกว่า เร็วกว่า เดินได้ตอนประมาณ 1.3 ขวบ พ่อกะแม่ดีใจมากมายพอดีพ่ออาร์ตต้องไปส่งงานที่เซ็นทรัลพัทยา เลยติดสอยห้อยตามไปเที่ยวด้วยเลยแล้วก็แวะไปเที่ยวตลาดน้ำสี่ภาค ไปวันธรรมดาก็ดีคนไม่เยอะ เดินสบายๆ แต่อากาศร้อนมากมายผมเท่ห์มั๊ยคับคลานไปทั่วเลยพู่กันไม่ยอมนอนซักที เลยหยิบกล้องมาถ่ายรูปซะเลยลั้ลลา ตามประสาพ่อแม่ลูกเห็นใครนอนคว่ำไม่ได้ ต้องมาปีนหลัง ขี่ม้า กั๊บ กั๊บพาหนุ่มน้อยไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำเรียกปลา ปลา ใหญ่เลยไม่มองกล้องซะงั๊น..น้องพู่กันพาน้องพู่กันไปหาแม่หนึ่งกับน้องข้าวหลวง น้องข้าวหลวงน่าเกลียดน่าชังมากมาย ส่วนน้องพู่กันก็ซนมากมาย ซนทั่วบ้านเลยถ่ายกะเพื่อนๆแม่จอย แล้วก็กับน้องข้าวหลวง สังเกตพู่กันแอบจับผมน้องด้วย แม่ล่ะเสียวกลัวจะดึงผมน้องหน้าปกหนังสือรักลูก แต่มีใบเดียวในโลก 555++พอดีสมัครสมาชิกหนังสือ เค๊าแถมให้จร้า ต้องขอบคุณพี่เสากะน้องกัสจัง ที่เอามาให้น้องพู่กันเพราะน้องพู่กันไม่สบายเลยอดไปงานรักลูกที่เมืองทอง แม่จอยมีต้องไปอบรม 3 วัน เลยให้ยายมาช่วยเลี้ยงน้องพู่กัน31/3/54 น้องพู่กันก็เป็นไข้ พาไปหาหมอก็ให้กลับมากินยา ดูอาการที่บ้าน หมอบอกคอแดงๆ มีตุ่มด้วย กลับมาบ้านไข้ก็ไม่มีละ แต่ไม่ยอมกินนมกินข้าวเลย 2/4/54 วันที่หมอนัดก็พาไป น้องพู่กันดูเพลียมากๆ หิวแต่กินไม่ได้ น่าสงสารมาก หมอเลยให้นอนโรงพยาบาลให้น้ำเกลือ สรุปน้องพู่กันเป็นโรคในกลุ่มมือเท้าปาก แต่ไม่รุนแรงมากตุ่มออกแค่ในคอไม่ออกมือและเท้าสงสัยต้องติดมาจากแม่แน่ๆเลย เพราะหลังจากอบรมมา แม่เป็นร้อนใน แม่ขอโทษนะลูก น้องพู่กันนอนรพ.สมิติเวช ศรีราชา ไป 1 คืน ก็กลับบ้านได้แล้วพยาบาลบอกว่าน้องพู่กันตัวเล็ก แต่แรงสุดยอดให้เต็มสิบเลยหลังจากที่พาไปเจาะเลือด เจาะนำ้เกลือ เช็ดตัว เปลี่ยนชุดมาให้ พอเห็นหน้าแม่ก็ร้องไห้โผหาแม่ พอหันไปเห็นยายก็ร้องไห้โผไปหายาย พอหันไปเห็นพ่อก็ร้องไห้โผไปหาพ่อ วนอยู่อย่างนั้น สงสัยจะอ้อน ช่วงที่อยู่รพ.พู่กันจิตตกไปเลย ให้อุ้มตลอดไม่ให้วางกลัวพยาบาลพู่กันทำเสียแผนไปหมดเลย ตอนแรกจะให้ยายกลับบ้านไปก่อน พู่กันมาป่วยก็เลยยังไม่ได้กลับ แถมแม่จองตั๋วนกแอร์วันที่ 7/4/54 ไว้แล้วด้วย พู่กันจะหายทันมั๊ยเนี่ย5/4/54 ให้ยายกลับน่านก่อน พู่กันก็ดีขึ้นแล้ว ไม่น่าห่วงอะไร ให้ยายกลับน่านขึ้นเครื่องไปด้วยกัน ก็ไม่เอา ยายยังไม่พร้อม พู่กันตัวเล็ก แล้วไม่ค่อยยอมกินข้าว หมอเลยแนะนำให้กินนมพีดีชัวร์ แม่ก็ไปหามา เลยผสมไปกับนม Gain Advance ที่กินประจำพอหลังจากไปส่งยายขึ้นรถกลับน่าน ก็แวะกินข้าวกัน ปรากฎว่าน้องพู่กันแย่งแม่กินข้าวผัดอ่ะพ่อกับแม่แทบไม่อยากเชื่อสายตา พู่กันตักกิน ตักกิน แบบว่าหิวมากกกกและหลังจากนั้น พู่กันก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน หม่ำ หม่ำ ตลอดเวลา พ่อกับแม่เป็นปลื้มลูกชายกินเยอะ หรือว่า Sevenseas เพิ่งจะมาออกฤทธิ์หลังจากที่ให้กินก่อนหน้านั้น หรือเป็นเพราะพีดีชัวร์แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตาม ก็ขอบคุณมากมายนะคะ7/4/54 ออกจากบ้าน(ชลบุรี)ไปสนามบินดอนเมืองแต่เช้ามืด 5.30น. ไปถึงที่สนามบินดอนเมืองก็ 7 โมงนิดๆ เช็คอินเรียบร้อย รอขึ้นเครื่องตอน 8.20 น.หน้าตาลูกชาย หงุดหงิดนอนไม่พอ ปลุกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่เช้ามืดแต่พอพามานั่งแล้วเห็นเครื่องบินก็ดีใจใหญ่ ชี้โน่นชี้นี่ ถึงเวลาเดินทางแล้ว แม่ก็ตื่นเต้นนิดหน่อย เพราะเดินทางกัน 2 คนแม่ลูก กลัวพู่กันจะงอแงแหกปากลั่นเครื่องบินอ่ะ แล้วก็นั่งเครื่องลำเล็กด้วย นกมินิ ช่วงแรกผ่านพ้นไปด้วยดี พู่กันยังตื่นเต้น กินขนมที่พี่แอร์โฮสเตสคนสวยให้มาเพิ่มอีก 1 ชุดหลังๆชักนานแฮะ อยากเดินเล่น งอแงนิดหน่อย ถึงน่าน 10.00 น.พอดีแป๊ะ เดินทางปลอดภัย กัปตันเอาเครื่องลงนิ่มมากเลย ไม่ค่อยตกหลุมอากาศเท่าไหร่ ท้องฟ้าแจ่มใสถึงน่านแล้วคร๊าบ... ถูกใจมากมาย แป๊บเดียวถึงน่านแล้วพู่กัน @น่านให้ยายกลับไปสงกรานต์ที่บ้าน เลยให้น้องพู่กันไปอยู่น่านซักพัก พอดียายนางที่เลี้ยงน้องพู่กัน ต้องกลับบ้านเลยไม่มีใครเลี้ยง ก็คงไปๆมาๆ น่านกับชลบุรีนี่แหละคิดถึงน้องพู่กันมากกก
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
