๖ ปีที่ผมกับภรรยาเฝ้ารอคอย เมื่อครั้งปี ๔๙ ผมและภรรยาไม่ได้มีโอกาสมาร่วมแสดงความจงรักภักดี ณ ที่แห่งนี้ ได้แต่ยืนมองภาพถ่ายทอดสดจากโทรทัศน์ ท่ามกลางความเงียบ และน้ำตาแห่งความปลื้มปิติไหลออกจากดวงตาสองข้างไม่ขาดสาย

มาวันนี้ ๕ ธันวาคม ๒๕๕๕ ผมจะพลาดโอกาสนี้ได้อย่างไร

เสื้อสีเหลืองที่เคยใส่กันอยู่เป็นประจำก่อนที่จะมีความขัดแย้งทางการเมืองแบบแบ่งสี ถูกหยิบออกมาซักและรีดอีกครั้งเพื่อการนี้โดยเฉพาะ  เราสองคนออกจากบ้านกันมาตั้งแต่ตี ๕ เป้าหมายคือ ลานพระบรมรูปทรงม้า พระที่นั่งอนันตสมาคม เราไม่ได้ขับรถมาเองหรอกครับเพราะไม่อยากมีห่วงกังวล อยากให้การมาครั้งนี้เต็มไปด้วยความสุขแห่งความตั้งใจเท่านั้น โดยให้น้องขับรถมาส่งที่หน้าที่ว่าการอำเภอพุทธมณฑล ยืนรอรถประจำทางอยู่สักพักพร้อมคนอื่น ๆอีกจำนวนหนึ่งที่มีเจตนาเดียวกัน ก็มีเจ้าหน้าที่ของอำเภอท่านหนึ่งเดินมาชวนให้ขึ้นรถบัสไปด้วยกันเพราะว่าทางอำเภอจัดรถรับส่งไว้ให้ ขอขอบคุณไว้ ณ โอกาสนี้จริง ๆครับ

เราพยายามที่จะเดินเข้าไปให้ใกล้มากที่สุดแต่ดูเหมือนว่าทางจะตัน เราเลยตัดสินใจเลือกที่นั่งที่ใกล้ที่สุดที่เราสามารถนั่งได้ เราจึงหันหลังกลับมาพบสุภาพสตรีใจดีท่านหนึ่งเห็นเราเดินโดยยังไม่มีธง และร้องเรียกเราให้รับธงจากเขา นับเป็นน้ำใจที่เราได้รับอีกครั้ง