กว่า ๑ เดือนที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในขณะที่ผมและภรรยาขับรถกลับจากการขายผัก วันนั้นเป็นเย็นวันเสาร์ ขณะที่ขับรถเข้าเส้นทางถนนแก้วอินทร์ บางใหญ่ นนทบุรี เพื่อเดินทางกลับบ้าน กำลังเลี้ยวทางสามแยกก่อนข้ามคลองประปา สายตาผมและภรรยาก็มองเห็นรถกระบะคันข้างหน้าที่อยู่ห่างกันประมาณ ๕๐ เมตรชลอและเลี้ยวลงข้างทางที่เป็นพื้นที่จัดสรรโล่ง ในขณะนั้นมีรถวิ่งสวนทางไปมาทำให้ผมต้องชลอรถและมองไปที่รถกระบะคันข้างหน้า ซึ่งในขณะนั้นประตูรถฝั่งตรงข้ามคนขับกำลังเปิดออก พร้อมกับเจ้าสุนัขสีขาวลายดอกที่ตัวสีน้ำตาลดำตัวใหญ่ขนฟูสวยงามบ่งบอกว่าเจ้าของดูแลอย่างดี ก็กระโจนลงจากรถ (เท่าที่จำได้เป็นกระบะสเปสแค็บ สีบอนซ์ทอง น่าจะ BT50 ) และแสดงพฤติกรรมปกติทันทีที่ลงมามันก็วิ่งดมกลิ่นและยกขาฉี่ ทันทีผมรู้ได้ว่ามันเป็นสุนัขเพศผู้

ผมและภรรยาเห็นด้วยกันและพูดคุยกันว่า ....ดีเนอะเจ้าของรู้จักขับรถพามันออกมาเที่ยววิ่งเล่น
แต่การสนทนาของผมและภรรยายังไม่จางหาย รถกระบะคันนั้นก็วิ่งออกจากที่ดังกล่าว โดยเจ้าสุนัขตัวนั้นยังไม่ได้ขึ้นรถ ทันทีเจ้าสุนัขเพศผู้ตัวนั้นหันมาก็วิ่งตามรถคันนั้นอย่างสุดชีวิต โดยมีรถของผมวิ่งตามมาไม่ห่างนัก

ด้วยเป็นสุนัขที่เลี้ยงในบ้านไม่ได้ถูกปล่อยเป็นอิสระการวิ่งตามรถเจ้าของมันนั้นก็วิ่งส่ายไปมาทั้งถนน ซึ่งขณะนั้นรถวิ่งสวนทางมากมายและมันก็เกือบจะโดนรถชน จนมันเซถลาลงข้างทางทำให้มันพลาดโอกาสวิ่งไล่รถเจ้าของมัน เมื่อผมและภรรยาเห็นเช่นนั้นก็มีความรู้สึกเกิดขึ้นว่า เจ้าของลืมหรือเปล่า หรือว่ามันลงจากรถแล้วเจ้าของไม่เห็นก็เป็นไปไม่ได้เพราะคนที่นั่งมาด้วยก็เป็นคนเปิดประตูให้มันลงมา ...ผมสรุปได้ในทันที่ว่าเขาคงเอามันมาปล่อยเสียแล้วละ

เมื่อคิดเช่นนั้นผมจึงรีบขับรถไล่ทันรถคันดังกล่าวโดยกะว่าจะทำให้เขารู้ว่าเขากำลังทำอะไรและผมเห็นการกระทำนั้น แต่ด้วยถนนแคบและรถวิ่งสวนทางมากมาย ผมทำได้เพียงจี้ท้ายและบีบแตร และขับแซงบีบแตรโดยให้เขารู้ ดูเหมือนเขาจะรู้เขาชลอรถเข้าข้างทาง ผมและภรรยาก็ขับรถกลับบ้านโดยไม่ได้ไปพูดอะไรกับเขาอย่างที่ตั้งใจไว้ เพราะคงไม่มีประโยชน์อะไร เมื่อเขาไม่ต้องการ ไม่วันนี้ วันไหน เขาก็ทำแบบนี้อยู่ดี กรรมของใครก็ของมัน

กว่าหนึ่งเดือนผ่านไปที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจนผมลืม

สองสามวันที่ผ่านมานี้ ขณะที่ผมกลับจากที่ทำงานก็เตรียมตัวลงไปรดน้ำพืชผักเหมือนเช่นทุกวัน ก็เห็นสุนัขตัวหนึ่งเข้ามานอนในบ้านญาติซึ่งเปิดเป็นร้านขายก๋วยเตี๋ยวและอาหารตามสั่ง ผมเดินไปทักทาย เขาบอกว่า มันเดินผ่านไปมาที่ถนนหลายรอบน่าสงสารเลยเรียกมันเอาข้าวให้กินมันเลยอยู่เลย ดูเหมือนมันจะรู้เรื่องน่าจะหลงมาจากบ้านคน

ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย ก็เป็นเรื่องปกติที่ญาติและผมจะทำเช่นนั้น หากมีสุนัขหลงเดินผ่านก็จะทำเช่นนั้นเป็นประจำ หากมันอยู่ก็เลี้ยง หากมันไปก็ตามใจมัน ช่วย ๆกันไปตามมีตามเกิด สัตว์ร่วมโลกเดียวกัน

คืนนั้น จู่ ๆผมเกิดคิดถึงเจ้าสุนัขตัวใหม่ที่อยู่บ้านญาตินั้นขึ้นมาผมรู้สึกคุ้น ๆมันมากว่าเหมือนเคยเห็นมันที่ไหน แต่ในใจคิดถึงเจ้าสุนัขตัวที่ผมพบเหตุการณ์ดังที่เล่าข้างต้น แต่อีกใจก็คิดว่ามันไม่น่าจะเป็นตัวเดียวกัน รุ่งเช้าผมรีบเดินไปดูเจ้าสุนัขตัวนั้นทันที เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วนผมก็บอกกับญาติว่า มันเหมือนเจ้าสุนัขที่โดยปล่อยในวันนั้นมาก แต่ก็ยังไม่แน่ใจ จนมาเกิดเหตุการณ์หนึ่ง

ลูกเขยบ้านญาติผมขับรถมารับภรรยาเขากลับบ้าน เจ้าสุนัขตัวนี้เห็นเขาก็ร้องครางและพยายามที่จะขึ้นรถของลูกสาวของญาตินั้นไปด้วย ซึ่งยังความสงสัยให้กับญาติผม ลูกสาว และลูกเขยของเขามาก จนคืนนั้นได้โทรศัพท์มาถามผมว่า รถที่เอาเจ้าสุนัขตัวนี้มาปล่อยมีลักษณะอย่างไร สีอะไร ผมเลยบอกเขาไปว่า สีเดียวกับรถนุ่นนั่นแหละ คือสีบอนส์ทอง เขาเลยเล่าเหตุการณ์นั้นให้ฟังว่ามันร้องจะขึ้นรถ ผมเลยมั่นใจแน่ชัดว่า ใช่ ใช่ ใช่มันจริง ๆ