อันที่จริงแล้วผมก็เป็นคนที่ชอบถ่ายภาพดอกไม้มากที่สุดแหละครับแบบชนิดที่เรียกว่าไปไหนมาไหนก็เดินหาดอกไม้ถ่ายก่อนเลย แต่เพราะการชอบถ่ายดอกไม้นี่แหละผมจึงรู้สึกเฉย ๆ กับภาพดอกไม้ที่ผมถ่าย เฉย ๆ คือ ชอบ แต่ไม่ได้รู้สึกพิเศษมากมายอะไรหรืออาจเรียกได้ว่า...ชินชาแต่ชอบ อิอิ
วันนี้เห็นทาง Bloggang มีกิจกรรมดีดีมานำเสนอให้ร่วม
"ลุย! ล่า! ท้าเขียน" เลยแวะเข้ามาร่วมกิจกรรมเขียนซะหน่อย ก็เจอกับโจทย์ที่ว่า
"อวดภาพถ่ายที่คุณประทับใจมากที่สุด" แว๊บแรกภาพที่ตัวผมเองคิดถึงในสมองก็เด่นชัดขึ้นมา 2 ภาพด้วยกันผมเลยจองโจทย์นี้ซะเลย
ภาพแรกที่ผมประทับใจนั้นผมถ่ายไว้เมื่อครั้งไปประชุมที่จังหวัดกาญจนบุรีครับ ประชุมและพักที่รีสอร์ทแห่งนี้ที่ชื่อ
มนต์เสน่ห์ ริเวอร์แคว รีสอร์ท แอนด์ สปา
ทันทีที่ไปถึงหลายคนต่างสาระวนกับการเช็คอินห้อง หลายคนยืนลิ้มรส
Welcome Drink แสนชื่นใจ แต่ผมกลับเดินตรงเข้าไปยังด้านในโรงแรมและทะลุลงไปริม
ทะเลสาบเหนือเขื่อนแม่กลองอย่างรีบเร่งเพราะเวลานั้นเป็นเวลาเย็นมากเกรงว่าจะไม่ได้ถ่ายภาพสถานที่ และวันนั้นทำให้ผมรู้สึกโชคดีที่ได้ถ่ายภาพ ๆ หนึ่งไว้และเป็นภาพที่ผมมีโอกาสกดชัตเตอร์เพียงครั้งเดียว มันจึงเป็นภาพแห่งความโชคดีที่ประทับใจผมตั้งแต่วันนั้นมา
ภาพที่ผมเห็นตรงหน้า ภาพท้องน้ำกว้างไกลมีภูเขาทอดตัวยาวอยู่เบื้องหลัง แสงสีทองยามเย็นส่องลอดกลุ่มเมฆที่กำลังก่อตัวเป็นพายุฝนในอีกไม่ช้าผมคิดอยู่ในใจเพียงลำพังว่า
"นี่มันสวรรค์ชัด ๆ" ผมยืนถ่ายภาพอยู่พักหนึ่งเพียงลำพัง จู่ ๆ ก็มีนกตัวหนึ่งบินร่อนมาพอดี ผมจำได้ว่าผมเขียนบล็อคในวันนั้นบรรยายภาพนี้ ดังนี้
น ก เ จ้ า โ ผ บิ น
เสมือน เครื่องบรรณาการ
แต่งเติมภาพที่งดงาม กลับมางดงามยิ่งอย่างมีชีวิตชีวา
ผมโชคดีอีกครั้งหนึ่ง
เพราะถ่ายภาพนี้เพียงครั้งเดียว ภาพเดียวเท่านั้น
ภาพทีสองที่ผมประทับใจไม่ยิ่งหย่อนไปจากภาพแรกเลย เป็นภาพที่ผมพบเจอโดยบังเอิญบนเส้นทางประจำที่ผมใช้เป็นเส้นทางกลับบ้านจากที่ทำงาน ผมขับรถผ่านเส้นทางนี้ทุกวันแต่วันนี้ไม่เหมือนวันอื่น ๆที่ผ่านมา
ตะวันใกล้ลับขอบฟ้า หมู่นกมากมายต่างพากันบินกลับรังตัดกับท้องฟ้าสีทองในตอนนั้น ทำให้ผมตัดสินใจจอดรถข้างทางทันทีและลงไปสูดอากาศยามเย็นที่ผมคุ้นเคย พร้อมยกกล้องคอมแพคคู่กายขึ้นมาถ่ายภาพดวงตะวันที่กำลังจะลาลับไป แต่เหมือนผมจะโชคดีอีกครั้ง สักพักก็มีนกปากห่างตัวหนึ่งบินมาเกาะที่ต้นไม้แห้งที่อยู่ไกลห่างจากถนนที่ผมยืนอยู่โดยมีบ่อน้ำขวางกั้น ในใจคิด
"ไกลเหลือเกิน กล้องคอมแพคตัวเก่งของฉันจะไหวไหมนะ" แต่ก็พยายามถ่ายให้ได้ดีที่สุด จนได้ภาพนี้มา
ผมไม่สนว่าองค์ประกอบภาพเป็นเช่นไร ถูกต้องตามหลักการถ่ายภาพหรือไม่ แต่สำหรับผม ภาพนี้เป็นภาพที่ผมประทับใจอีกภาพหนึ่ง
"ภาพนี้มีชีวิต" ทุกครั้งที่มองภาพนี้ผมเห็นตัวผมเองในวันนั้น ในวันที่ผมเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ในวันที่รู้สึกเดียวดายไร้ความหวัง ในวันที่เหมือนตัวเองอยู่บนโลกนี้โดยลำพัง ผมจำลมหายใจของตัวเองในวันนั้นได้ดี ลมหายใจที่ได้สัมผัสกลิ่นไอแห่งธรรมชาติ แสงสีทองของตะวันใกล้ลาลับขอบฟ้าที่ผมเรียกมันว่า "อัสดง" เป็นภาพที่ตราตรึงในความทรงจำมิรู้ลืม
ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับกิจกรรมดีดี ที่ทาง Bloggang นำมาให้ได้ร่วมสนุกกัน
ขอบคุณทุกท่าน ที่แวะเวียนมาเยี่ยมชมและทักทาย
ขอให้ทุกท่านมีแต่ความสุข สุขภาพแข็งแรงนะครับ
บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
สมาชิกหมายเลข 3016924 Photo Blog ดู Blog
tiensongsang Photo Blog ดู Blog
ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น