|
"ความประมาทคือหนทางสู่ความตาย"
ประโยคนี้ผมฟังพ่อสอนไว้ตั้งแต่จำความได้เลยครับ
ไม่ว่าจะขี่จักรยานเร็วแล้วล้ม ปีนของเล่นแล้วตก
หนักสุดคือวิ่งชนกับนักฮอคกี้น้ำแข็งบนลาน แขนถึงกับใส่เผือก
ถามว่าผมจำที่พ่อสอนได้ไหม ทั้งผมทั้งพี่จำได้ดีครับ
หมายเหตุ: เรื่องนี้ผมเล่าเป็นอุทาหรณ์นะครับ สิ่งที่ผมทำคือผิด อาจทำให้คนเองและผู้อื่นเดือดร้อน ไม่ควรทำอย่างยิ่ง
=====================
ผมขับรถไปทำงานทุกวัน ผ่านเส้นทางเดิมๆ
เรียกว่าตรงไหนต้องมุดซ้าย ตรงไหนต้องมุดขวา ตรงไหนมีฝาท่อจำได้หมด
และผมทำแบบนั้นทุกวัน อย่างที่เขาเรียกว่า "ทางเสือผ่าน"
เช้าวันนี้...วันนี้เลยครับ
มันก็เหมือนกับทุก ๆ วัน ผมขับรถมาตามปกติ
จนมาถึงทางแยกเลี้ยวโค้งซ้าย เพื่อจะเข้าถนนหลักอีกเส้นหนึ่ง
เอาจริงๆ โค้งนี้ผมไม่เคยเบรก จะแค่ผ่อนคันเร่งเท่านั้น
เพราะจำได้ว่าความเร็วแค่ไหนที่เข้าโค้งได้สบายๆ
มันเป็นโค้ง 2 เลน โดยผมจะเข้าเลนขวาสุดทุกครั้ง
แต่วันนี้ช่วงทางตรงก่อนถึงโค้ง รถดูชะลอแปลกๆ
มองไปมีรถบัสและรถสิบล้อขับชิลๆ คู่กันคนละเลน
คนช้าก็แช่ขวา ข้างหลังก็ติดกันไป ผมเลยคิดว่า
"กุต้องแซงไอ้สองคันนี้ให้ได้"
ช่วงทางตรงผมเข้าขวาแล้วเร่งขึ้นไปเพื่อแซงซ้ายรถบัส
แต่ด้วยจังหวะของพี่สิบล้อ ทำให้กว่าผมจะได้จังหวะก็ใกล้โค้งพอดี
ด้วยระยะเหลือ ๆ ผมไม่ได้ผ่อนความเร็วเลย แต่หักเข้าซ้ายทันที
เพื่อ..."แซงซ้าย" รถบัสบนทางโค้ง
และเพราะ แบบนั้น ล้อซ้ายผมเลยไปกินไหล่ทาง
ความซวยเกิดขึ้นตรงนี้ครับ
เพราะไหล่ทาง...มันไม่เรียบ และ...ผมไม่รู้มาก่อน
ล้อหน้าซ้ายซัดเข้ายอดเนินแหลมๆ
รถเสียการทรงตัวทันที ล้อหักออกขวา โดยที่เท้าผมยังเหยียบคันเร่ง
พวงมาลัยสะบัดอย่างแรง ทำให้มือผมหลุดออกจากพวงมาลัยทันที
รถทั้งคันสไลด์ออกไปเลนขวา
ความรู้สึกผมตอนนั้นคือ...กูกลิ้งแน่ และหนึ่งในความคิดคือ
"ถ้า...ตาย" ใช่ครับ...แรงหนีจุดศูนย์กลางดึกรถทั้งคันออกด้านขวา
ขอบถนนเตี้ยๆ แค่ 10 กว่าเซน เอาไม่อยู่แน่นอน
แล้วเราทั้งคู่คงได้กลิ้งไปนอนในพงต้นไม้และป้ายโฆษณา
เสี้ยววินาทีที่ล้อสะบัด มือหลุดจากพวงมาลัย
ไฟเตือนระบบ VSA ขึ้นหน้าจอ พร้อมเสียงเตือน
ผมรีบคว้าพวงมาลัยอีกครั้งทั้งสองมือแล้วดึงเอาไว้
ก่อนหักกลับมารักษารถให้ยังคงอยู่ในเลนขวาสุด
เสียงแร็คพวงมาลัยดังต๊อกแต๊ก เมื่อทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทาง
หัวใจผมนี่เต้นเหมือนลำโพง EDM มาอยู่ตรงหน้า
ขาสั่น มือสั่น ตกใจที่สุดเท่าที่เคยขับรถมาแล้วครับ
เรื่องนี้โชคดีที่ไม่ได้เกิดอุบัติเหตุ และรถบัสหรือสิบล้อไม่ชนซ้ำ ตอนเสียหลัก
ไม่งั้นผมไปเฝ้าเง็กเซียนฮ่องเต้แล้ว
ไม่โทษใคร...ผมผิดเองล้วนๆ
ถ้ากลิ้งขึ้นมาจริงๆ รถพังแน่ๆ ป้ายโฆษณา เสาไฟ อะไรตรงนั้นพังแน่ๆ
พี่สิบล้อ หรือพี่รถบัสถ้าชนผมเข้าก็ซวยครับ เสียงานเสียการ เสียเวลา
แล้วถ้าผมเจ็บ.....แล้วถ้าผมตายละ
ไม่มีอะไรคุ้มเลยครับกับเวลาแค่ไม่กี่วินาทีหรอกที่จะขับตามกันไปเรื่อยๆ
ทั้งหมดเกิดจากความประมาณ
ประมาทที่ 1 คือ คิดว่าเก่ง ชินถนน เข้าโค้งไม่เบรก
ประมาทที่ 2 คือ ขึ้นขวาเร่งไปแซงซ้าย ผิดครับ แซงซ้ายไม่ได้
ประมาทที่ 3 คือ ผมจับพวงมาลัยมาเดียว อีกมือเท้าที่วางของ
ย้ำอีกที...มันผิดครับ
ครั้งนี้ต้องขอบคุณรถ ที่ระบบช่วยการทรงตัวทำงานเร็วมาก ช่วยไว้ได้เยอะ
ขอบคุณคันหลัง ที่คงจะเบรกจนตัวโก่ง
ขอบคุณ...เอ่อ...พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
ขอบคุณโชคที่ช่วยให้ทุกอย่างเกิดขึ้นพร้อมกันในทางที่ดี
ผมไม่กล้าขอบคุณสติตัวเองหรอกครับ ถ้าสติดี...มือคงไม่หลุดจากพวงมาลัย
"กูเกือบไปนอนในพงแล้วไง...ไอ้มนุษย์"
เก็บไว้เป็นบทเรียน
"ความประมาทคือหนทางสู่ความตาย"
เจอกันครับผม
| Create Date : 10 กรกฎาคม 2562 |
|
3 comments |
| Last Update : 10 กรกฎาคม 2562 23:41:55 น. |
| Counter : 877 Pageviews. |
|
 |
|
(เกือบตาย)
บางครั้งเรารำคาญ รถคันหน้าทำไมขับช้าจัง พอเราเร่งแซง
คันหน้าเร่งหนี พอเราผ่อน แนะมันชะลอลงอีก
เราก็คอยจ้องดูจังหวะ แล้วก็แซง.. พ้นทุกครั้งแต่ทำ
เอาเหงื่อตก หลายครั้ง.. เลยระวังจิตของตนเอง แหะ ๆ
เริ่ม นึกถึงวิชาทำสมาธิอีกแล้ว