|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
นอนไม่หลับ
25 ม.ค. 2549
วันนี้ขอเล่าเรื่อยเปื่อยเรื่องส่วนตัวสักหน่อยก็แล้วกันนะครับ
ตอนนี้ผมกำลังเรียนหนังสืออยู่ที่สถาบัน เอ ไอ ที ที่อยู่ติดกับ ม.ธรรมศาสตร์ ศูนย์รังสิต นั่นแหละครับ ในขณะเดียวกัน ก็สอนหนังสือที่ทับแก้วไปด้วย ผมจะจัดเวลางานสอนและงานอื่นๆ ทั้งหมดที่ทับแก้วให้อยู่ในวันจันทร์วันเดียว ส่วนวันที่เหลือก็จะไปอยู่ที่รังสิตเพื่อให้การเรียนคืบหน้าได้เร็วๆ จะได้จบเร็วๆ แล้วก็ทำงานได้เต็มที่สักที
ปัญหาใหญ่ที่สุดสำหรับผมตอนนี้มีอยู่ 2 เรื่อง เรื่องแรกก็คือ ความเบื่อหน่ายในการเรียนหนังสือ เรื่องนี้คงไม่ต้องบรรยายมากเพราะคงพอจะนึกภาพออกว่ามันน่าเบื่อเพียงใด ผมพยายามจะทำให้ไฟในการเรียนมันติดแรงๆ มาปีหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังทำไม่ได้สักที คงได้แต่เลี้ยงไฟไว้ไม่ให้มอดไปเท่านั้น
ปัญหาที่สองก็คือ เรื่องการนอนพักผ่อนไม่เพียงพอ สาเหตุก็เนื่องมาจากว่าผมไม่สามารถที่จะนอนที่หอพักได้ ไม่รู้ว่าผมไปทำเวรกรรมอะไรกับใครไว้ ถึงทำให้ผมเป็นคนที่นอนยากและตื่นง่ายมาก มีเสียงรบกวนนิดเดียวก็จะตื่น แล้วกว่าจะหลับได้อีกทีก็กินเวลานาน ไม่ว่าร่างกายจะเหนื่อยหรือล้าแค่ไหนก็ตาม ก็ยังคงมีอาการนอนยากตื่นง่ายอยู่ดี ทีนี้พอพักผ่อนไม่เพียงพอ หัวสมองมันก็ไม่ปลอดโปร่ง ความคิดมันก็ไม่แล่น แล้วในการเรียนหนังสือมันต้องใช้สิ่งเหล่านี้เสียด้วย มันก็ยิ่งไปเสริมกับความเบื่อหน่ายที่ผมมีอยู่ การเรียนมันก็ไม่คืบหน้าไปถึงไหนสักที
แล้วก็ให้โชคร้ายที่ทุกช่วงของชีวิตที่ผมต้องพักอยู่ในหอพักหรืออพาร์ตเม้นท์ ผมจะต้องมีคนข้างห้องที่เสียงดังอย่างน้อยหนึ่งห้องเสมอ อย่างตอนนี้ ห้องขวามือของผมจะเป็นห้องที่เสียงดัง ส่วนห้องซ้ายมือนั้นเงียบมากๆ จริงๆ แล้วหอที่ผมพักเป็นส่วนที่เป็นห้องเดี่ยว พักได้ห้องละ 1 คน แต่ห้องขวามือเขาพักกันสองคนครับ เป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง โดยชายเป็นคนไทย ส่วนหญิงเข้าใจว่าเป็นคนเวียดนาม เจ้าของห้องตัวจริงเข้าใจว่าเป็นชายไทย
ผมเข้าใจว่าชีวิตนักศึกษาตามหอพักมักจะนอนกันไม่ค่อยเป็นเวลา ห้องขวามือผมก็เช่นกัน มักจะนอนประมาณตีสองตีสาม ซึ่งมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา แต่ที่มันกลายเป็นเรื่องของผมเพราะเขาเปิดปิดประตูกันเสียงดังมาก ทั้งประตูหน้า ประตูตู้เสื้อผ้า ประตูห้องน้ำ ประตูหลังห้อง รวมไปถึงการวางข้าวของหรือขยับเขยื้อนโต๊ะเก้าอี้ในห้อง ถ้าไม่ดึกมากผมก็คงไปว่าเขาไม่ได้ แต่นี่ตีสองตีสามเขาก็ไม่มีความเกรงใจใดๆ ทั้งสิ้น ยังคงไม่มีการลดระดับความรุนแรงของเสียงลงแต่อย่างใด
ปกติผมจะใช้วิธีชิงนอนตอนประมาณห้าทุ่มหรือเที่ยงคืนก่อนที่คุณผู้ชายคนไทยจะกลับห้องตอนประมาณตีสอง เวลานอนผมก็จะใส่ที่อุดหูด้วยเพื่อลดเสียงรบกวน (เคยลองนอนแบบไม่ใส่ที่อุดหูแล้วก็นอนไม่ได้เลย) มีอยู่คืนหนึ่งที่ผมทนไม่ไหว เพราะประมาณเกือบเที่ยงคืนแล้ว ก็ยังมีคนเดินเข้าเดินออกห้องตลอดเวลา เปิดปิดประตูเสียงดังมาก ผมก็ออกไปกะจะไปว่านั่นแหละครับ ก็ไปเจอกับสาวเวียดนามซึ่งกำลังทยอยเอาผ้าออกมาตากนอกห้อง ผมก็พูดกับเขาดีๆ ว่าให้เบาเสียงหน่อย เพราะผมจะนอนแล้ว ผมก็บอกเขาไปอีกว่าจะเสียงดังก็ไม่ว่าหรอก แต่ถ้าหลังเที่ยงคืนไปแล้ว ขอร้องว่าให้เบาๆ หน่อย ผมไม่แน่ใจว่าภาษาอังกฤษเขาแข็งแรงแค่ไหนเพราะเหมือนกับว่าเขาจะฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เขาก็บอกว่าขอโทษ แล้วก็เงียบไปได้ราวอาทิตย์หนึ่ง
อาทิตย์ต่อมาก็เริ่มเสียงดังอีก คืนหนึ่งซึ่งผมก็ชิงนอนก่อนตอนห้าทุ่มเหมือนเคย รวมทั้งใส่ที่อุดหูตามปกติอีก คืนนั้นมีพิเศษตรงที่ผมกินยานอนหลับสำทับเข้าไปด้วย เพราะคืนก่อนหน้าก็นอนหลับๆ ตื่นๆ เพราะเสียงรบกวนมาแล้ว ก็เลยอยากจะนอนหลับให้สนิทสักคืน ปรากฏว่าคืนนั้นผมต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาตอนตีสอง เพราะคุณผู้ชายแกกลับมาแล้วก็ปิดประตูห้องเสียงดังมาก ดังขนาดไหนก็ลองคิดดูว่ามันฝ่าด่านที่อุดหูและยานอนหลับเข้าไปได้น่ะครับ ผมก็ยังทำใจพยายามนอนต่อไป สักพักก็มีเสียงก็อกๆๆๆ เหมือนมีใครตอกตะปูผนังหรือเคาะพื้น ตามมาด้วยเสียงเปิดปิดประตูตู้เสื้อผ้าและประตูห้องน้ำเป็นระยะ จนผมทนไม่ไหวก็เลยเดินไปเคาะห้องเขา
คุณผู้ชายแกก็แหวกผ้าม่านตรงหน้าต่างเพื่อดูว่าใครมาเคาะประตู ผมก็ยังไม่ได้พูดอะไรเพราะยังเข้าใจว่าเขาเป็นคนเวียดนามเหมือนคุณผู้หญิง ผมชี้ไปที่ประตูห้องเพื่อให้เขาเปิดประตูจะได้คุยกัน เขาก็ไม่มาเปิดครับ ได้แต่พูดว่า "ครับ" ผ่านทางหน้าต่างนั่นแหละ พอได้ยินว่าเป็นคนไทย ผมก็เลยบอกว่าให้เบาๆ หน่อย จะตีสามแล้ว ผมนอนแล้ว เขาก็บอกว่าครับ แล้วก็ขอโทษ แล้วก็รูดม่านปิดเลย ทั้งๆ ที่ผมกำลังจะพูดต่อเหมือนคราวที่แล้วที่พูดกับคุณผู้หญิงว่าให้ลดเสียงลงหน่อยหลังเที่ยงคืน (หมายเหตุ: ทั้งคุณผู้หญิงและคุณผู้ชายยังแต่งตัวเรียบร้อยดี ไม่ได้มีกิจกรรมอะไรร่วมกันจนทำให้เกิดเสียงดังอย่างที่บางท่านอาจจะกำลังคิดอยู่) ผมก็ได้แต่นึกโกรธอยู่ในใจว่าทำไมถึงไม่มีมารยาทอย่างนี้ ทำไมถึงไม่คิดเกรงใจคนอื่นบ้าง พาลนึกไปถึงพ่อแม่เขาที่อาจจะไม่เคยสั่งสอนลูกให้รู้จักคิดถึงคนอื่นที่อยู่ร่วมกันในสังคมบ้าง
สรุปว่าคืนนั้นกว่าจะเงียบจริงๆ ก็ตีสามกว่า หลังจากที่ผมไปคุยกับเขาแล้วอีกเกือบครึ่งชั่วโมง ส่วนผมก็ได้แต่ทรมานเพราะพยายามที่จะนอนให้หลับ ยานอนหลับที่กินก็กำลังออกฤทธิ์อยู่แต่ผมกลับยังไม่หลับ ความรู้สึกมันเหมือนกับว่ามีอะไรวิ่งยุบๆ ยิบๆ อยู่ใต้ผิวหนังทั่วทั้งร่างกาย มันเป็นความรู้สึกที่แย่และทรมานเอามากๆ ทีเดียว
คืนต่อๆ มา ผมก็ไม่ได้นอนในหอพักอีกเลย หอบถุงนอนมานอนในห้องแล็บแทน และก็ยังคงเป็นอย่างนั้นมาจนถึงทุกวันนี้ นอนหลับก็ไม่ค่อยสนิทหรอกครับ เพราะมันนอนไม่สบายเหมือนนอนบนเตียง แต่ผมไม่อยากกินยานอนหลับอีก แล้วก็ไม่อยากรู้สึกทรมานจากฤทธิ์ยานอนหลับในขณะที่ยังตื่นอยู่อีกแล้ว
ผมเคยใช้วิธีกินแอลกอฮอล์ เช่น เหล้าหรือเบียร์ เพื่อให้หลับ มันก็ได้ผลบ้าง ไม่ได้ผลบ้าง ผมรู้สึกว่าแอลกอฮอล์กลับทำให้ผมหลับได้ไม่สนิท รวมทั้งทำให้ร่างกายและความคิดไม่สดชื่นในวันถัดมาอีกด้วย ก็เลยไม่อยากใช้วิธีนี้
ผมเคยไปร้องเรียนกับฝ่ายที่ดูแลหอพัก ทั้งขอย้ายห้อง ทั้งขอให้ไปจัดการกับข้างห้องเรื่องการทำผิดกฎที่อยู่เกิน 1 คนและเรื่องเสียงดัง แต่เขาก็ไม่เคยทำอะไรให้สักอย่าง
เมื่อวานนี้ผมเพิ่งได้ไปเจอหอพักข้างนอกใกล้ๆ กันนี้ ได้คุยกับเจ้าของก็ได้รู้ว่าเขารับเฉพาะคนทำงานกับนักเรียนที่เรียนระดับสูงหน่อย ไม่รับนักศึกษาปริญญาตรีเพราะวุฒิภาวะยังไม่พอ กลัวเขาจะทำให้ห้องพักเสียหาย (เพราะเคยรับเข้ามาแล้ว ข้าวของก็เสียหายมาแล้ว) แล้วถ้าเขาทำเสียงดังก็จะรบกวนคนทำงานที่เข้ามาพักอาศัยด้วย ผมรู้สึกดีใจจริงๆ ที่ได้ค้นพบหอพักแห่งนี้ เพราะหอพักแถวนี้ส่วนใหญ่จะเป็นนักศึกษาเข้ามาพัก ซึ่งมั่นใจได้ว่าคงจะเสียงดังเหมือนหอพักใน เอ ไอ ที ที่ผมพักอยู่ในปัจจุบัน ผมเริ่มเห็นประกายแห่งความหวังขึ้นมาลางๆ ว่าอาจจะได้นอนหลับได้อย่างเต็มที่สักที คุณป้าเจ้าของหอพักเองก็ดูเป็นคนใจดี เข้าใจในปัญหาที่เราเล่าให้ฟัง แล้วที่สำคัญก็คือ ป้าแกดูแลหอพักด้วยตัวเองด้วย ไม่ใช่คนที่มีสตางค์ที่ลงทุนทำหอพักหลายๆ แห่งแล้วก็จ้างคนอื่นดูแล ของใช้ในห้องก็เป็นของที่มีคุณภาพ เรียกว่าเฟอร์นิเจอร์ในห้องมีให้พร้อมแล้ว
สัปดาห์หน้าผมนัดกับป้าแกไว้ว่าจะไปเช่าห้องพักเป็นรายวันเพื่อทดลองอยู่ดูก่อน ถ้ามันเงียบสงบในระดับที่รับได้ คือดึกๆ แล้วเงียบอย่างที่มันควรจะเงียบ ผมก็จะย้ายออกมาอยู่หอพักข้างนอกแห่งนี้แทน จะได้ไม่ต้องทรมานกับการนอนพักผ่อนไม่เพียงพออีกต่อไป
Create Date : 25 มกราคม 2549 |
|
37 comments |
Last Update : 25 มกราคม 2549 13:47:15 น. |
Counter : 1563 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: ju (กระจ้อน ) 25 มกราคม 2549 14:05:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: กุมภีน 25 มกราคม 2549 17:41:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: rebel 25 มกราคม 2549 19:01:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: คุณย่า 26 มกราคม 2549 8:20:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: jukklu 26 มกราคม 2549 10:40:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: P.Ta 26 มกราคม 2549 18:38:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: ju (กระจ้อน ) 26 มกราคม 2549 22:09:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: คุณย่า 26 มกราคม 2549 22:21:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: tongdigy 26 มกราคม 2549 22:30:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: ju (กระจ้อน ) 27 มกราคม 2549 10:11:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: ป้ามด 27 มกราคม 2549 19:49:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: ซออู้ 27 มกราคม 2549 20:16:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: ซออู้ 28 มกราคม 2549 19:46:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: yyswim 30 มกราคม 2549 14:25:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: ซออู้ 30 มกราคม 2549 16:59:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: ju (กระจ้อน ) 1 กุมภาพันธ์ 2549 13:25:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: คุณย่า 1 กุมภาพันธ์ 2549 23:11:18 น. |
|
|
|
| |
โดย: yyswim 1 กุมภาพันธ์ 2549 23:45:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: T_Ang 2 กุมภาพันธ์ 2549 1:45:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: ซออู้ 2 กุมภาพันธ์ 2549 9:06:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: ร้านเข้าวต้มสกปรก IP: 124.121.136.8 8 พฤศจิกายน 2550 11:48:39 น. |
|
|
|
| |
|
|
ศิลปิน: เฉลียง เพลง: หวาน ชุด: ปรากฏการณ์ฝน ปี: 2525
|
|
|
|
|
|
|
|
เข้าใจคนนอนไม่หลับค่ะ ทรมาน